Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący:	SSR Justyna Supińska
Protokolant:	sekr. sąd. Dorota Moszyk

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa „B. (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda „B. (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2 024,14 złotych ( dwa tysiące dwadzieścia cztery złote czternaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda „B. (...)” spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 2331/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 października 2016 roku powód „B. (...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3 062,21 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 2 862,21 złotych za okres od dnia 04 maja 2016 roku do dnia zapłaty i 200 złotych za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 07 grudnia 2015 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z winy kierującego innym pojazdem, ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu, a na czas naprawy wynajął pojazd zastępczy. Za usługę najmu tego pojazdu w okresie od dnia 09 grudnia 2015 roku do dnia 21 grudnia 2015 roku została wystawiona faktura o numerze (...)/GDY na kwotę 2 862,21 złotych brutto. W dniu 09 grudnia 2015 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę przelewu powyższej wierzytelności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 listopada 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 4864/16 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w sprzeciwie od powyższego orzeczenia wniósł o oddalenie powództwa kwestionując okres najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość stawki za najem oraz wskazał, że przyznał poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 560 złotych uwzględniającą 4 dni najmu i stawkę w kwocie 140 złotych brutto.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 grudnia 2015 roku doszło do kolizji pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącego do W. M.. Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił właściciel pojazdu ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

niesporne

W dniu 09 grudnia 2015 roku poszkodowany W. M. wynajął od „B. (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. pojazd zastępczy marki S. (...) oraz zawarł z „B. (...)” spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Strony uzgodniły stawkę za najem pojazdu zastępczego w kwocie 179 złotych netto za dobę.

Pojazd zastępczy został zwrócony w dniu 21 grudnia 2015 roku.

umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 21-22, umowa cesji wierzytelności – k. 23 akt, oświadczenie – k. 24, 25 akt, protokół zdawczo – odbiorczy – k. 26, 27 akt, cennik – k. 28 akt, zeznania świadka W. M. – protokół rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku – k. 91-92 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:16-00:17:48)

W dniu 21 grudnia 2015 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 09 grudnia 2015 roku do dnia 21 grudnia 2015 roku, tj. przez okres 13 dni, „B. (...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił W. M. fakturę o numerze (...) na kwotę 2 862,21 złotych brutto.

faktura – k. 18 akt

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypłacił „B. (...)” spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego kwotę 560 złotych brutto za 4 dni najmu pojazdu zastępczego przy stawce 140 złotych brutto za dobę.

decyzja – k. 44 akt

Celowy i ekonomicznie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosi 4 dni. Uszkodzony pojazd marki S. (...) należy do pojazdów autosegmentu C. Wynajęty pojazd marki S. (...) należy do pojazdów autosegmentu B. Warsztaty naprawcze w okolicach R., W. i G. w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy B stawki w wysokości od 90 złotych netto do 205 złotych netto za dobę.

opinia biegłego sądowego M. T. – k. 104-115 akt

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron, w zakresie w jakim nie były one kwestionowane przed stronę przeciwną.

Odnośnie cenników załączonych przez powoda, to Sąd odmówił dania im wiary. Dokumenty te pochodzą od wybranych przez powoda podmiotów oferujących najem pojazdów zastępczych, co przemawia za przyjęciem, iż powód przedstawił jedynie cenniki stanowiące poparcie jego twierdzeń. Nie mogą one zatem stanowić obiektywnego dowodu na okoliczność stosowania także przez inne niż powód podmioty stawki w wysokości 179 netto za dobę najmu pojazdu.

Sąd uwzględnił pozostałe zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym znajdujące się w aktach szkody, albowiem ich autentyczność i wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, jak również Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności i mocy dowodowej.

Jakkolwiek uznając je za wiarygodne i znajdujące potwierdzenie w zgromadzonych dowodach z dokumentów, zeznania świadka W. M. nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii spornych w niniejszej sprawie, tj. celowego i ekonomicznie uzasadnionego okresu najmu oraz ustalenia, czy zastosowana przez powoda stawka za najem pojazdu zastępczego była stawką rynkową.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego odnośnie weryfikacji celowego i ekonomicznie uzasadnionego okresu najmu, po uprzednim zwróceniu się do zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w W. o przedłożenie wskazanych dokumentów, w tym szczegółowego zestawienia czynności naprawczych. Sąd miał bowiem na uwadze, że wniosek taki zawarty został już w pozwie, wobec czego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w W., na zobowiązanie Sądu, przedłożył posiadaną dokumentację, która została dołączona do akt sprawy (k. 65-73 akt), a zatem została ona również uwzględniona przez biegłego sądowego w sporządzonej przez niego opinii.

Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej, kosztorysowania napraw pojazdów oraz wyceny wartości pojazdów M. T., który na podstawie akt sprawy, w tym akt szkody wskazał, iż stawki dobowe najmu pojazdów zastępczych klasy B w okolicach R., W. i G. w okresie likwidacji szkody wynosiły od 90 złotych netto do 205 złotych netto za dobę oraz ustalił uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynoszący 4 dni.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego w powyższych zakresach została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych, przy czym nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków.

Powyższa opinia biegłego sądowego nie była kwestionowana przez pozwanego. Natomiast powód w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 03 listopada 2017 roku (k. 123 akt) oświadczył, że nie kwestionuje przedmiotowej opinii w zakresie ustalającym wysokość stawek najmu, natomiast odnośnie uzasadnionego okresu najmu – wniósł o sporządzenie opinii uzupełniającej, po uprzednim zwróceniu się do zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w W. o przedłożenie wskazanych dokumentów, w tym szczegółowego zestawienia czynności naprawczych. Wniosek ten z przyczyn wskazanych w powyższej części uzasadnienia Sąd oddalił jako bezprzedmiotowy, stosowna dokumentacja została bowiem przez zobowiązany podmiot przedłożona, a zatem została już również uwzględniona przez biegłego sądowego w sporządzonej przez niego opinii. Sąd zważył przy tym, że powód nie przedstawił żadnych konkretnych zarzutów odnośnie ustalenia uzasadnionego okresu najmu, poza powyższym wnioskiem.

Mając na względzie powyższe, Sąd podzielił słuszność zarówno założeń, jak i wniosków biegłego sądowego w całości opierając się na przedmiotowej opinii przy rozstrzyganiu kwestii spornych w sprawie.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód „B. (...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3 062,21 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 2 862,21 złotych za okres od dnia 04 maja 2016 roku do dnia zapłaty i 200 złotych za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, jako odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował żądanie pozwu co do wysokości w zakresie zarówno stawek najmu, jak i okresu najmu, ponad okres 4 dni oraz stawkę w kwocie 140 złotych brutto, w oparciu o które decyzją z dnia 20 czerwca 2016 roku (k. 44 akt) wypłacił powodowi tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego kwotę 560 złotych brutto.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono.

Przepis art. 361 § 2 kodeksu cywilnego statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Wskazać przy tym należy, że korzystanie z rzeczy nie stanowi samoistnej wartości majątkowej i w każdym przypadku należy badać, czy pozbawienia możliwości korzystania z rzeczy wywołało uszczerbek majątkowy poszkodowanych.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż w majątku poszkodowanego W. M. powstała szkoda majątkowa, której część stanowią koszty zasadnego wynajmu pojazdu zastępczego na czas dokonywanej naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 07 grudnia 2015 roku. Nie podlega bowiem wątpliwości, iż w sytuacji gdyby do kolizji de facto nie doszło, nie powstałyby dodatkowe koszty związane z najmem pojazdu zastępczego.

W niniejszej sprawie zasada odpowiedzialności pozwanego nie była kwestionowana, podobnież zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego W. M., który wskazał, iż korzystał z uszkodzonego pojazdu w życiu codziennym i w takim samym zakresie wykorzystywał pojazd wynajęty.

Rozstrzygając kwestię zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego Sąd miał na uwadze, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (tak Sąd Najwyższy z dnia 05 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03, Biuletyn Sądu Najwyższego 2005/3/11).

Sąd ustalając uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego oparł się na opinii biegłego sądowego M. T., z której wynikało, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego determinowany czasem naprawy pojazdu uszkodzonego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynosił 4 dni (w tym 2 dni technologicznej naprawy). Sąd podzielił przy tym wniosek biegłego sądowego, że uszkodzenia pojazdu miału charakter wyłącznie wpływający na estetykę pojazdu – odkształcone zostało poszycie drzwi przednich lewych oraz została zarysowana powłoka lakiernicza drzwi tylnych lewych oraz listew drzwi. W takiej sytuacji, w związku z powyższym charakterem uszkodzeń, pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) mógł uczestniczyć w ruchu ulicznym i zgodnie z zasadami ekonomiki powinien być oddany do naprawy po ustaleniu zakresu naprawy z ubezpieczycielem oraz po zabezpieczeniu części niezbędnych do naprawy.

Odnośnie wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, że powód domagał się refundacji przedmiotowych kosztów według stawki w wysokości 220,17 złotych brutto za dobę. Pozwany przyznając z tego tytułu odszkodowanie uwzględnił stawkę najmu w kwocie 140 złotych brutto za dobę.

Z opinii biegłego sądowego M. T. wynikało, iż wynajęty pojazd marki S. (...) należał do autosegmentu B, a warsztaty naprawcze w okolicach R., W. i G. w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych tej klasy stawki w wysokości od 110,70 złotych brutto do 252,15 złotych brutto za dobę.

Mając na uwadze wskazaną wyżej wysokość stosowanych przez zakłady naprawcze stawek uznać należało, iż wprawdzie stawka najmu żądana przez powoda mieściła się w przedziale stawek występujących na lokalnym rynku za najem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu wynajętego, jednakże była stawką jedną z najwyższych – wyższą stawkę stosował bowiem tylko jeden podmiot na sześć poddanych badaniu. Jednocześnie Sąd zważył, że stawką stosowaną przez trzy zakłady naprawcze, w tym zakład naprawczy znajdujący się w R. (miejscu zamieszkania poszkodowanego), była stawka w kwocie 135,30 złotych brutto (110 złotych netto), a więc zbliżona do stawki przyjętej przez pozwanego.

Uwzględniając powyższe Sąd przyjął jako zasadną stawkę w wysokości niekwestionowanej przez pozwanego, a więc w kwocie 140 złotych brutto za dobę uznając ją za rynkową (bo zbliżoną do występującej powszechnie, w połowie badanych zakładów naprawczych stawki w kwocie 135,30 złotych brutto), tym bardziej, że wynajęcie pojazdu zastępczego za tę cenę było możliwe, w tym w miejscu zamieszkania poszkodowanego W. M..

Mając powyższe na uwadze należało uznać, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zobowiązany był do zwrotu kosztów najmu stanowiących iloczyn uzasadnionego okresu najmu (4 dni) oraz stawki w kwocie 140 złotych brutto, a zatem kwotę 560 złotych brutto. Pozwany z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłacił powodowi kwotę 560 złotych brutto, a zatem żądanie powoda było niezasadne w całości.

Co do kosztów pomocy prawnej w kwocie 200 złotych, to zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 75/11 uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wskazać należy, że dochodzone przez powoda koszty pomocy prawnej nie były poniesione przez poszkodowanego, a przez powoda. Nadto, w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak jest jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynika, że w postępowaniu likwidacyjnym poszkodowany był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Powód zaś jest podmiotem gospodarczym wynajmującym pojazdy zastępcze oraz zajmującym się profesjonalnie dochodzeniem od ubezpieczycieli kosztów związanych z najmem tychże pojazdów. Co więcej, w dniu 04 kwietnia 2016 roku powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty wraz z pozostałymi dokumentami, przy czym dokumenty te przesłane zostały przez M. N. – specjalistę do spraw prawnych, co prowadzi do wniosku, iż powód dysponuje osobami mającymi wiedzę do dokonania oceny, czy nabywane roszczenie jest zasadne, czy nie, a zatem powód nie wykazał, aby faktycznie zachodziła konieczność skorzystania z pomocy radcy prawnego J. K. na etapie przed wniesieniem pozwu. Ponadto powód przedłożył jedynie kserokopię faktury, załącznika zawierającego wykaz posiadanych wierzytelności oraz potwierdzenie przelewu. Wskazane kserokopie nie mogą stanowić jednakże dowodu w sprawie na okoliczność zasadności i wysokości kosztów pomocy prawnej w postępowaniu przedsądowym.

Dodatkowo, zdaniem Sądu, dochodzenie dodatkowych kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego – reprezentującego powoda również w niniejszej sprawie – ponad koszty zastępstwa procesowego określone w przepisach dotyczących wynagrodzenia radców prawnych, prowadzi do obejścia tych przepisów i nie może korzystać z ochrony prawnej, tym bardziej, że ostatecznie roszczenie powoda okazało się w całości niezasadne.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za niezasadne, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. zasądzając od powoda jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego kwotę 2 024,14 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składają się: kwota 1 200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 807,14 złotych tytułem zwrotu wykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.

Kosztami procesu w pozostałym zakresie Sąd obciążył powoda uznając je za uiszczone.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 27 stycznia 2018 roku