Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2025 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2025 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko A. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 5 141,40 złotych (pięć tysięcy sto czterdzieści jeden złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 29 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2 217 złotych (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1260/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 lutego 2024 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego A. J. kwoty 5 141,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 29 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części wynagrodzenia należnego powodowi w związku z realizacją łączącej strony umowy, której przedmiotem było wykonywanie na rzecz pozwanego usług reklamowych – usługi social media.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 05 września 2024 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3020/24 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany A. J. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i jego bezzasadności, a także zarzut sprzeczności roszczenia powoda z zasadami współżycia społecznego, nieudowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości, jak też wykonywania umowy z rażącym naruszeniem mierników należytej staranności, co doprowadziło do niewykonania umowy i nieosiągnięcia przez powoda umówionego celu umowy.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że strony zawarły umowę o prowadzenie kampanii reklamowej określonego rodzaju, w szczególności tzw. karuzeli reklamowej produktów pozwanego na jego firmowym profilu F.. W trakcie wykonywania umowy powód napotkał jednak przeszkody – nie leżące po stronie pozwanego – które uniemożliwiły mu wykonanie umowy zgodnie z jej celem. Mimo wezwań pozwanego, przedmiot umowy nie został przez powoda wykonany, wobec czego pozwany pismem z dnia 20 czerwca 2022 roku rozwiązał umowę działając na podstawie pkt 4.7 ogólnych warunków umowy. Pozwany podniósł, że powód nie wykonał reklamy w formacie karuzelowym i nie wykazał wykonania umowy w pozostałym zakresie, poza wykonaniem 12 postów produktowych. Nadto w zakresie obsługi kampanii reklamowych oraz postów sponsorowanych powód korzystał z aktywności i materiałów pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. J. w ramach działalności gospodarczej prowadzi sklep z markową odzieżą. W związku z pandemią Covid-19 i ograniczeniami w prowadzeniu działalności gospodarczej, A. J. sprzedawał odzież również w sklepie internetowym, który promował poprzez konto na portalu F. i I..

Posty ze zdjęciami i opisami odzieży przygotowywała i umieszczała w powyższych mediach społecznościowych pracownica A. J.– K. N..

zeznania świadka K. N. – protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2025 roku, k. 219-221 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:23-00:11:41), zeznania pozwanego A. J. – protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2025 roku, k. 219-221 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:11:48-00:30:14)

W dniu 30 czerwca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (obecnie: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.) i A. J. zawarli umowę o współpracy, której przedmiotem było świadczenie przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz A. J. usługi social media – Pakiet wycena indywidualna, za wynagrodzeniem w kwocie 5 608,80 złotych brutto (4 560 złotych netto), płatnym w comiesięcznych ratach w kwocie po 467,40 złotych brutto.

Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy i obejmowała: Optymalizację Aktualnego F. P. (weryfikacja i ewentualna korekta odpowiedniej kategorii, weryfikacja poprawności domeny i ewentualna korekta, weryfikacja i ewentualna korekta zakładki „informacje”, weryfikacja poprawności i ewentualnie korekta grafiki na awatar, odświeżona grafika na zdjęcie w tle lub wideo, przygotowanie kody wtyczki społecznościowej na stronę www) oraz Elementy Pakietu (1 post produktowy (budżet: 50 złotych miesięcznie), budżet: 100 złotych miesięcznie – do przeznaczenia na: format reklamowy page like, obsługa kampanii reklamowych, obsługa kampanii postów sponsorowanych, raport podsumowujący).

Termin płatności ostatniej raty wynagrodzenia przypadał na dzień 09 czerwca 2022 roku.

umowa o współpracy – k. 15, 160-161akt, aneks – k. 16-19, 162-163 akt, załącznik – k. 20, 164 akt, faktura wraz z harmonogramem – k. 21 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 159 akt, „Ogólne Warunki Świadczenia Usług przez (...) sp. z o.o.” – k. 161v akt, proforma – k. 165 akt, zeznania pozwanego A. J. – protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2025 roku, k. 219-221 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:11:48-00:30:14)

A. J. uregulował na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 467,40 złotych brutto tytułem pierwszej raty wynagrodzenia.

zeznania pozwanego A. J. – protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2025 roku, k. 219-221 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:11:48-00:30:14)

Mimo wskazanego zakresu umowy, strony porozumiały się, że zamiast formatu reklamowego page like, (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. będzie przygotowywała dla A. J. tzw. reklamę karuzelową, która umożliwia prezentację wielu produktów w jednym module reklamowym.

zeznania pozwanego A. J. – protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2025 roku, k. 219-221 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:11:48-00:30:14), wydruk korespondencji mailowej – k. 90, 120 akt

W związku zamieszczeniem w mediach społecznościowych A. J. postów produktowych i brakiem zamieszczenia tam tzw. reklamy karuzelowej, w piśmie z dnia 14 września 2021 roku A. J. wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do wykonania w sposób należyty przedmiotu umowy, pod rygorem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy ze skutkiem natychmiastowym.

pismo – k. 90, 89, 122 akt

W piśmie z dnia 16 września 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwał A. J. do zapłaty kwoty 934,80 złotych tytułem zaległych dwóch rat wynagrodzenia.

W odpowiedzi na powyższe, w piśmie z dnia 28 września 2021 roku A. J. odmówił zapłaty do czasu wykonania umowy i wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do wykonania przedmiotu umowy, pod rygorem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy ze skutkiem natychmiastowym.

pismo – k. 91, 123 akt

W odpowiedzi przedstawiciel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformował w dniu 11 października 2021 roku mailowo A. J., że w związku ze zmianą przez niego elementu zamówienia na tzw. reklamę karuzelową, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. prowadzi prace nad jej realizacją, jednakże portal F. utrudnia zamieszczenie takiej reklamy. Jednocześnie poinformowano, że w miesiącu sierpniu i wrześniu 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zamieścił w mediach społecznościowych A. J. posty produktowe, kolejny post planowany jest zaś zgodnie z harmonogramem na koniec miesiąca.

wydruk korespondencji mailowej – k. 90, 120 akt

W miesiącu październiku 2021 roku (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zamieścił w mediach społecznościowych A. J. post produktowy.

wydruk korespondencji mailowej – k. 96, 116 akt

W dniu 15 października 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformował mailowo A. J., że pomimo prób nie udało się uruchomić tzw. reklamy karuzelowej na portalu F., gdyż blokuje on reklamy kierujące bezpośrednio do produktów lub stron www.

W związku z tym przedstawiciel (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zaproponował zmianę tego elementu na wskazany w umowie page like i zwrócił się do A. J. o akceptację treści elementu page like. W ramach rekompensaty zaproponowano również dodatkowe posty.

wydruk korespondencji mailowej – k. 96, 116 akt

A. J. nie sprzeciwił się powyższej zmianie, nie złożył wówczas również oświadczenia o rozwiązaniu umowy ani nie domagał się zmiany wynagrodzenia.

niesporne

W odpowiedzi na pismo A. J. z dnia 11 lutego 2022 roku, przedstawiciel (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformował go, że portal F. blokował tworzone dla niego posty, wobec czego w ramach rekompensaty w miesiącu październiku 2021 roku został przygotowany dodatkowy post, zarekomendowano wdrożenie formatu reklamowego page like na fanpage’u i przekazano dane kontaktowe do opiekuna klienta.

wydruk korespondencji mailowej – k. 118-119 akt

W dniu 20 czerwca 2022 roku przedstawiciel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformował A. J., że łącząca strony umowa kończy się, w związku z czym zostaną opublikowane już ostatnie posty.

W odpowiedzi A. J. wskazał, aby nie publikować żadnych treści, gdyż w dniu 20 czerwca 2022 roku złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy.

wydruk korespondencji mailowej – k. 94-95, 114-115 akt

W dniu 27 lipca 2022 roku przedstawiciel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformował A. J., że zostanie zamieszczony ostatni post.

wydruk korespondencji mailowej – k. 94, 114 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w wykonaniu umowy łączącej strony zamieścił na koncie A. J. w portalu F. 14 postów produktowych oraz przeprowadził kampanie page like. W tym czasie fanpage sklepu A. J. polubiły nowe osoby.

Nowa oprawa graficzna fanpage sklepu A. J. nie została ustawiona z uwagi na brak zgody A. J..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przesłał A. J. raport z podjętych działań.

wydruk korespondencji mailowej wraz z załącznikami – k. 22-34 akt, raport – k. 35-47 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w takim zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną, a także na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów oraz dowodów z wydruków wiadomości elektronicznych – mailowych (uznając je za dowody w rozumieniu art. 308 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c.) przedłożonych przez strony w toku postępowania, co do których Sąd nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do ich wiarygodności, tym bardziej, że nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2025 roku Sąd działając na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z rejestru vat powoda za wrzesień 2021 roku (k. 85 akt), albowiem dowód ten był nieprzydatny dla wykazania „że przedmiotowa faktura vat nie została przez pozwana uznana i zaksięgowana”, nadto okoliczność ta pozostawała bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu. Co do zasady bowiem kwestii istnienia między stronami stosunku prawnego, czy prawidłowości jego wykonania nie może rozstrzygać samo zaksięgowanie i rozliczenie bądź nie spornej faktury przez stronę. Zaksięgowanie faktury i rozliczenie podatku od towarów i usług nie stanowi bowiem oświadczenia woli, czy wiedzy strony o istnieniu i wykonaniu umowy przez drugą stronę. Jest to czynność techniczna dla celów podatkowych i nie odnosi skutków w sferze cywilnoprawnej takich, jakich oczekiwać mogłaby od niej strona pozwana. Faktura jest dokumentem księgowym, rozliczeniowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych stwierdzających dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej, jednak jest to wyłącznie domniemanie dopuszczalne tylko w przypadku, gdy dłużnik nie kwestionował roszczenia, a taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszym postępowaniu (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 października 2002 roku, sygn. akt I ACa 219/02; Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 listopada 2016 roku, sygn. akt XIII Ga 517/16; Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lutego 2003 roku, sygn. akt I CKN 7/2001, czy z dnia 15 marca 2002 roku, sygn. akt II CKN 729/99). Z drugiej zaś strony wskazać należy, że fakt ewentualnego niezaksięgowania spornych faktur i nierozliczenia podatku od towarów i usług przez pozwanego w żadnej mierze sam przez się nie stanowi i nie przesądza o tym, że umowy między stronami nie było bądź nie była realizowana i to prawidłowo, zwłaszcza, gdy okoliczności te wynikają wprost z innych uznanych za wiarygodne dowodów. Ewentualne zaś uchybienia przepisom podatkowym w zakresie ewidencjonowania takich faktur, które są między stronami sporne może co najwyżej rodzić odpowiedzialność karno – skarbową danego podmiotu, który ich nie ująłby w swoich księgach rachunkowych, co pozostaje jednakże bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Sąd oparł także ustalenia faktyczne na dowodzie z zeznań świadka K. N. oraz na dowodzie z przesłuchania pozwanego w poniżej wskazanym zakresie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2025 roku Sąd działając na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania powoda, albowiem osoby uprawnione do jego reprezentowania nie stawiły się na rozprawę mimo prawidłowego wezwania i nie usprawiedliwiły swojej nieobecności.

Odnosząc się do zeznań świadka K. N., to Sąd uznał je za wiarygodne w całości i oparł się na nich w szczególności w zakresie, w jakim świadek wskazała, że będąc wówczas pracownikiem pozwanego przygotowywała i umieszczała w mediach społecznościowych pozwanego posty z opisami odzieży oraz jej zdjęciami, jednakże okoliczność ta nie miała znaczenia dla oceny realizacji umowy przez powoda, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

Zeznania pozwanego A. J. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim pozwany wskazał na okoliczności nawiązania współpracy z powodem, jak też na porozumienie się z nim w kwestii zmiany jednego elementu umowy – reklamy w formacie page like na reklamę w formacie karuzelowym. Pozwany zeznał, że reklama taka nie została przygotowana przez powoda, bez winy pozwanego w tym zakresie, co znajduje potwierdzenie w zaoferowanych dowodach w postaci korespondencji mailowej, w której przedstawiciel powoda wprost wskazał, że reklama taka została przygotowana, lecz z uwagi na politykę F. została zablokowana. Jednocześnie jakkolwiek Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, że powód tworząc posty produktowe korzystał ze zdjęć opublikowanych samodzielnie przez pozwanego, niemniej jednak z umowy nie wynikał obowiązek powoda wykonania i wykorzystywania wyłącznie własnych zdjęć. Nadto Sąd miał na uwadze, że pozwany w swoich zeznaniach zarzucał powodowi, że nie konsultował on treści postów, w tym np. wielkości rabatów, przy czym jak wynika z korespondencji mailowej powód zwracał się kilkukrotnie z prośbą o akceptację przygotowanych treści. Wreszcie Sąd zważył, że niewątpliwie pozwany najpóźniej w momencie publikacji miał możliwość zapoznania się z nimi, a skoro nie domagał się od powoda ich usunięcia, czy korekty, przyjąć należy, że ich treść ostatecznie w pełni akceptował. Jakkolwiek znalazły również potwierdzenie w dowodach z dokumentów zeznania pozwanego, że wzywał on powoda do wykonania umowy, niemniej jednak po otrzymaniu informacji o braku możliwości zamieszczenia na koncie pozwanego w portalu F. reklamy karuzelowej, pozwany nie podjął żadnych dalszych czynności w tym zakresie, w szczególności nie wypowiedział umowy, nie uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli z uwagi na błąd, nie domagał się obniżenia wynagrodzenia powoda, jak też nie wzywał powoda do usunięcia umieszczanych przez niego postów i zaniechania dalszych publikacji.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego A. J. kwoty 5 141,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 29 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części wynagrodzenia należnego powodowi w związku z realizacją łączącej strony umowy, której przedmiotem było wykonywanie na rzecz pozwanego usług reklamowych – usługi social media.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany A. J. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i zarzut niewykazania przez powoda roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości, a także zarzut sprzeczności roszczenia powoda z zasadami współżycia społecznego i wykonywania umowy z rażącym naruszeniem mierników należytej staranności, co doprowadziło w istocie do niewykonania umowy i nieosiągnięcia przez powoda umówionego celu umowy.

Mając na uwadze powyżej zakreślone ramy sporu między stronami wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podzielając wnioski wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) wskazać należy, że to na powodzie spoczywa zatem ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W świetle powyższych rozważań wskazać należy, że to na powodzie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. spoczywał ciężar udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że strony zawarły umowę, której przedmiotem było świadczenie na rzecz pozwanego usług social media zgodnie ze specyfikacją, jak też, że powód usługi te wykonywał, a więc wykazania, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód powyżej wskazanemu obowiązkowi dowodowemu sprostał, zdołał bowiem wykazać za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów i wydruków korespondencji mailowej, że w dniu 30 czerwca 2021 roku strony zawarły na okres 12 miesięcy umowę, której przedmiotem było świadczenie przez powoda na rzecz pozwanego usługi social media – Pakiet wycena indywidualna, za wynagrodzeniem w kwocie 5 608,80 złotych brutto, płatnym w comiesięcznych ratach w kwocie po 467,40 złotych brutto. Jednocześnie jak wynikało z treści tej umowy obejmowała ona: Optymalizację Aktualnego F. P. (weryfikacja i ewentualna korekta odpowiedniej kategorii, weryfikacja poprawności domeny i ewentualna korekta, weryfikacja i ewentualna korekta zakładki „informacje”, weryfikacja poprawności i ewentualnie korekta grafiki na awatar, odświeżona grafika na zdjęcie w tle lub wideo, przygotowanie kody wtyczki społecznościowej na stronę www) oraz Elementy Pakietu (1 post produktowy (budżet: 50 złotych miesięcznie), budżet: 100 złotych miesięcznie – do przeznaczenia na: format reklamowy page like, obsługa kampanii reklamowych, obsługa kampanii postów sponsorowanych, raport podsumowujący), przy czym niesporne było, że strony jeszcze na początku współpracy porozumiały się, by element określony w umowie jako format reklamowy page like został zamieniony na tzw. reklamę karuzelową, która umożliwiała prezentację kilku produktów ze sklepu pozwanego w jednym module reklamowym umożliwiając użytkownikowi przeglądanie tych produktów poprzez przesuwanie ich w bok.

Jednocześnie Sąd zważył, że jak wynikało z przeprowadzonych w sprawie dowodów powód przystąpił do tworzenia powyższej reklamy, jednakże okazało się być to niemożliwe z uwagi na to, że portal F. blokował dostęp właśnie takim reklamom, które kierowały bezpośrednio do produktów lub stron www, a której to przyczyny pozwany na żadnym etapie postępowania nie kwestionował. W tej zaś sytuacji uznać należało, że realizacja tego konkretnego elementu umowy nie była możliwa z przyczyn obiektywnych, nie leżących po stronie powoda. O powyższym pozwany został poinformowany w październiku 2021 roku i mimo, że jak twierdził, tzw. reklama karuzelowa była dla niego najistotniejsza spośród elementów objętych umową, to nie podjął on wówczas żadnych czynności w kierunku rozwiązania umowy i to pomimo wcześniejszych dwukrotnych wezwań powoda do realizacji umowy z zagrożeniem złożenia oświadczenia o jej wypowiedzeniu, nie domagał się również od powoda renegocjacji warunków umowy, w tym dostosowania jego zobowiązania do nowego zakresu przedmiotu umowy ani nie wzywał powoda do usunięcia umieszczanych przez niego postów i zaniechania dalszych publikacji. Co więcej, pozwanemu zaproponowano powrót do poprzednich uzgodnień (reklama w formacie page like) oraz dodatkowe posty w ramach rekompensaty, jednakże pozostał on bierny i nie podjął współdziałania z powodem, a co uniemożliwiło np. wprowadzenie nowej oprawy graficznej fanpage’u (k. 22 akt). Zachowanie pozwanego, który nie złożył także np. oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych umowy z uwagi na wprowadzenie go, jak wskazywał, w błąd co do możliwości wykonania takiej reklamy karuzelowej, świadczyło więc o akceptacji powyższych okoliczności. Nie było przy tym wątpliwości, że powód co miesiąc realizował umowę obsługując kampanie reklamowe i publikując posty produktowe, przy czym umowa nie obligowała powoda do wykorzystywania w nich wyłącznie własnych zdjęć, stąd też zarzut korzystania przez powoda ze zdjęć i opisów zamieszczanych przez pracownicę pozwanego był chybiony. Konstatacja ta jest zasadna tym bardziej, że pozwany nie współdziałał z powodem, o czym świadczą prośby o weryfikację postów, jakie miały się pojawić (k. 94, 95 akt), w zakresie zamieszczanych w tychże postach treści. Sąd miał wreszcie na uwadze, że powód przedłożył, udostępniony także pozwanemu po zakończeniu umowy, zgodnie z zobowiązaniem powoda z niej wynikającym, raport, którego prawdziwości pozwany nie kwestionował, a z którego jednoznacznie wynikało, kiedy (w jakiej dacie) powód umieszczał posty, o jakiej treści, jak też, w jaki sposób wpłynęło to na zainteresowanie sklepem pozwanego, czy jego profilem w mediach społecznościowych. Jakkolwiek świadek K. N. wskazywała, że ona również zamieszczała posty w mediach społecznościowych pozwanego, a według pozwanego to one właśnie przyczyniły się do wzrostu zainteresowania jego asortymentem, to okoliczność ta pozostała nieudowodniona, ale też pozostawała bez znaczenia dla oceny realizacji umowy przez powoda, bowiem łącząca strony umowa nie była umową rezultatu, lecz starannego działania. Do oceny wykonania umowy, takiej jaka łączyła strony, konieczne jest bowiem nie osiągnięcie określonego rezultatu, lecz starania w celu osiągnięcia tego wyniku. W tym przypadku ocenie podlegał zatem nie konkretnie osiągnięty cel, ale czynności zmierzające do jego osiągnięcia oraz staranność ich wykonania. W zobowiązaniach starannego działania podjęcie przez dłużnika wymaganych czynności przy zachowaniu wiążącego go stopnia staranności oznacza zaś, że dłużnik wykonał zobowiązanie, pomimo iż nie osiągnięto określonego celu umowy. Umowy starannego działania zakładają zatem dążenie do osiągnięcia pewnego rezultatu, przy czym działający z zachowaniem należytej staranności zleceniobiorca (tu: powód) w razie niezrealizowania celu umowy przez pozwanego nie ponosi odpowiedzialności za niewykonanie swojego zobowiązania.

W przedmiotowej sprawie powód nie zobowiązał się przy tym do tego, by w wyniku jego czynności sprzedaż poprzez sklep internetowy pozwanego zwiększyła się, lecz do podjęcia działań w zakresie objętym przedmiotową umową z zachowaniem należytej staranności, z uwzględnieniem profesjonalnego jej charakteru i jednocześnie mając na uwadze wszystkie okoliczności niniejszej sprawy, w tym obiektywną niemożność realizacji tzw. reklamy karuzelowej, Sąd nie dopatrzył się, by tenże miernik staranności został przez powoda naruszony, a tym bardziej naruszony tak dalece, że podejmowane przez niego czynności w ramach umowy w żadnym zakresie nie odpowiadały realizacji jego zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy i by w konsekwencji miały prowadzić do uznania, że umowa w ogóle nie została przez powoda wykonana (niewykonanie umowy), a umówione wynagrodzenie nie należy mu się. W tym zaś miejscu wskazać należy, że nawet jeżeli powód nie wykonywał należycie swoich obowiązków w pewnym zakresie łączącej strony umowy, w żadnym razie nie mogło stanowić to podstawy do odmowy zapłaty wynagrodzenia należnego usługodawcy. Sposobem obrony pozwanego mogłoby być w takiej sytuacji podniesienie zarzutu potrącenia dochodzonej pozwem należności z tytułu wynagrodzenia z ewentualną wierzytelnością mogącą przysługiwać stronie pozwanej w postaci odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania umowy (art. 471 k.c.), taki zarzut jednak nie został w niniejszym procesie zgłoszony, a sama szkoda nie została w żaden sposób skonkretyzowana.

Wyjaśnić przy tym trzeba, że niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu się dłużnika nie występuje nic, co by odpowiadało spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy zachowanie się dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednakże osiągnięty przez niego wynik odbiega pod określonymi względami od tego, na czym miało polegać prawidłowo spełnione świadczenie (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2002 roku, sygn. akt III CZP 86/01), wiąże się przy tym zawsze z jakąś postacią jego niewykonania.

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że powód zrealizował część obowiązków wynikających z umowy (obsługa kampanii reklamowych, posty produktowe, raport, elementy nowej oprawy graficznej fanpage’u), części zaś nie zrealizował, bo miały one charakter ewentualny lub nie było takiej możliwości (tzw. reklama karuzelowa). W przypadku jednak umów zlecenia i odpowiednio umów o świadczenie usług sam fakt nienależytego wykonania zobowiązania nie pozbawia, jak już wskazano, zleceniobiorcy (tu: powoda) prawa do umówionego wynagrodzenia (tak też Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 sierpnia 2023 roku, sygn. akt VIII Ga 84/23). Biorąc zatem pod uwagę charakter zawartej pomiędzy stronami umowy, w sytuacji uchybień w wykonywaniu przedmiotu umowy pozwany mógł także sporną umowę wypowiedzieć, co wynikało wprost z treści punktu 4.7 „Ogólnych Warunków Świadczenia Usługi przez (...) sp. z o.o.”, a co też pozwany uczynił w piśmie z dnia 20 czerwca 2022 roku (k. 84 akt, powód okoliczności tej nie kwestionował). Zważyć przy tym należało, że pozwany nie wykazał, w jakiej dacie doręczono powodowi to oświadczenie, wobec czego zasadne było, uwzględniając obrót pocztowy, przyjęcie, że oświadczenie to zostało złożone powodowi z dniem 30 czerwca 2022 roku i z tym dniem doszło do rozwiązania umowy. W tym miejscu wskazać należy, że zlecenie może wypowiedzieć każda ze stron, bowiem jest to stosunek oparty na wzajemnym zaufaniu i dlatego strony nie mogą z góry zrzec się skutecznie uprawnienia do wypowiedzenia umowy z ważnych powodów (art. 746 § 3 k.c.). Jednakże rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym (wypowiedzenie umowy) przez pozwanego nie miało skutku wstecznego, lecz skutek na przyszłość, a więc kończyło relację kontraktową bez ingerowania w zaistniałe już skutki prawne wykonywania umowy, pozwanemu nie przysługiwało przy tym w okolicznościach niniejszej sprawy prawo odstąpienia od umowy. W tej sytuacji oświadczenie pozwanego z dnia 20 czerwca 2022 roku nie miało znaczenia o tyle, że zobowiązany był on do zapłaty należności przysługujących zgodnie z umową powodowi do tego dnia, zaś ostatnia rata wynagrodzenia powoda płatna była do dnia 09 czerwca 2022 roku.

Nie mógł być również uznany za uzasadniony zarzut naruszenia przez powoda art. 5 k.c., nie może on bowiem prowadzić ani do zmiany treści normy prawnej ani do nabycia, zniweczenia bądź modyfikacji prawa podmiotowego. Uwzględnienie takiego zarzutu oznaczałoby jedynie, że w konkretnych okolicznościach przyznane normą prawo podmiotowe zostaje uznane za wykonywane bezprawnie, wskutek czego nie podlega ochronie (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2013 roku, sygn. akt III CZP 2/13), a do uznania takiego w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw – nawet jeżeli bowiem umowa nie była wykonywana w całości prawidłowo, pozwany nie był uprawniony ani do powstrzymania się z zapłatą ani do odmowy jej dokonania po rozwiązaniu węzła obligacyjnego. W tej sytuacji skoro sam pozwany nie realizował swojego zobowiązania (zapłaty wynagrodzenia w comiesięcznych ratach), wykluczona jest możliwość skutecznego powołania się przez niego na art. 5 k.c., który wymaga tzw. „zasady czystych rąk”.

Odnosząc się zaś w ostatniej kolejności do zarzutu przedawnienia, to wskazać należy, że także nie był on zasadny.

Zgodnie z treścią art. 751 pkt 1 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujących osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju. Natomiast stosownie do art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

W niniejszej sprawie termin płatności najstarszej raty wynagrodzenia przypadał w lipcu 2021 roku, co oznacza, że należność ta przedawniłaby się z dniem 31 grudnia 2023 roku. Bieg terminu przedawnienia został jednak przerwany w dniu 29 sierpnia 2023 roku, kiedy to powód wystąpił z pozwem przeciwko pozwanemu o zapłatę spornej kwoty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zaś po zakończeniu tego postępowania – postanowieniem z dnia 21 listopada 2023 roku, termin ten (przedawnienia) rozpoczął swój bieg na nowo i upłynąłby z dniem 31 grudnia 2025 roku. W tej więc sytuacji wytoczenie przez powoda powództwa w niniejszej sprawie w dniu 21 lutego 2024 roku miało miejsce jeszcze zanim całe roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

Mając na uwadze całokształt powyższych rozważań, Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. i art. 751 k.c. w zw. z art. 355 k.c. w zw. z art. 475 k.c. oraz art. 6 k.c. w zw. z art. 1, art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził od pozwanego A. J. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 5 141,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 29 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w dyspozycji art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964) zasądzając od pozwanego jako strony przegrywającej na rzecz powoda jako strony wygrywającej zwrot poniesionych przez niego kosztów postępowania w kwocie 2 217 złotych (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), w tym kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 400 złotych tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 23 września 2025 roku