Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 września 2022 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2022 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko M. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. M. (2) na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 69 488,36 złotych (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt osiem złotych trzydzieści sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

-

12 353,26 złotych za okres od dnia 03 listopada 2020 roku do dnia zapłaty,

-

12 353,26 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

-

4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego M. M. (2) na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 8 892 złotych (osiem tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 925/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 czerwca 2021 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego M. M. (2) kwoty 69 488,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 12 353,26 złotych za okres od dnia 03 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, 12 353,26 złotych za okres od dnia 09 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 24 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 15 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 03 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 05 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 16 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 20 maja 2021 roku do dnia zapłaty i 4 920 złotych za okres od dnia 16 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty – tytułem czynszu najmu lokalu użytkowego, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 15 maja 2018 roku zawarł z pozwanym jako najemcą umowę najmu numer (...) dotyczącą lokalu położonego na pierwszym piętrze Centrum Handlowego (...) w K.. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, a pozwany z tytułu korzystania z lokalu zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych. Pozwany, mimo wezwania, nie uregulował należności wynikających z dołączonych do pozwu faktur tytułem czynszu najmu za okres od sierpnia 2020 roku do czerwca 2021 roku na łączną kwotę 69 488,36 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 lipca 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2585/21 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany M. M. (2) wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że zawarta przez strona umowa najmu nie została wypowiedziana, pozwany nigdy nie otrzymał bowiem pisma stwierdzającego rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia. Pozwany zarzucił także, że w związku z zaistniałym opóźnieniem w spłacie zobowiązań zawarł z powodem ustne porozumienie dotyczące prolongaty długu, o czym powód nie wspomniał w pozwie, w konsekwencji czego jego roszczenie jest niewymagalne i przedwczesne. Pozwany wskazał także, że powód nie wykazał roszczenia co do wysokości, gdyż żądanie pozwu znacznie przewyższa złożone przez pozwanego oświadczenie o uznaniu długu, a pozwany dokonywał na rzecz powoda wpłat. Nadto pozwany zarzucił, że przedłożone przez powoda wraz z pozwem faktury nie zostały pozwanemu doręczone, a wysokość stwierdzonych nimi należności została przez powoda ustalona dowolnie, wbrew postanowieniom umowy i treści zawartych przez strony aneksów.

W piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 20 stycznia 2022 roku” (data prezentaty: 2022-01-26, k. 120 akt) pozwany M. M. (2) podniósł, że wypowiedzenie umowy najmu z dnia 16 czerwca 2021 roku było nieskuteczne, albowiem zostało ono podpisane przez osobę nieuprawnioną, tj. J. O., który z dniem 26 kwietnia 2021 roku nie pełnił już funkcji prezesa zarządu spółki powodowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2018 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. jako wynajmującym a M. M. (2) jako najemcą została zawarta umowa numer (...), której przedmiotem był najem lokalu użytkowego o łącznej powierzchni 595 m ², położonego na pierwszym piętrze Centrum Handlowego (...) w K. wraz ze wszystkimi jego przynależnościami i częściami składowymi oraz z prawem do korzystania z dojazdu do strefy dostaw (§ 1 ust 1 umowy). Wynajmowana powierzchnia miała być wykorzystywana przez najemcę na prowadzenie salonu meblowego (§ 6 ust. 7 umowy)

Umowę zawarto na czas nieokreślony, który liczony był od dnia jej podpisania (§ 3 ust. 1 i 2 mowy).

Z tytułu najmu najemca zobowiązany był do regulowania czynszu, którego wysokość strony określiły na kwotę 19 635 złotych netto miesięcznie, płatną z góry. Kwota ta stanowiła łączną wartość czynszu za wszystkie powierzchnie oddane najemcy do użytku, w tym także za powierzchnie przeznaczone pod reklamy, szyldy i znaki towarowe (§ 4 ust. 1 i ust. 2 umowy).

Czynsz miał był płatny począwszy od dnia protokolarnego przejęcia lokalu przez najemcę (§ 3 ust. 4 umowy), z zastrzeżeniem, że na okres dwóch pełnych miesięcy licząc od dnia przekazania części lokalu, tj. od dnia 15 maja 2018 roku, wynajmujący udzielał najemcy rabatu w wysokości 100% czynszu najmu, a najemca miał ponosić wyłącznie opłaty za zużyte w lokalu media (§ 4 ust. 4 umowy).

Czynsz miał być płatny na rachunek bankowy wynajmującego wskazany w umowie (§ 4 ust. 5 umowy), a za dzień jego płatności przyjęto dzień uznania na rachunku bankowym wynajmującego.

Strony uzgodniły, że wysokość czynszu będzie waloryzowana o wskaźnik wzrostu cen towarów i usług ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za rok poprzedni, ze skutkiem na rok kolejny, począwszy od dnia 01 stycznia każdego roku, przy czym pierwsza waloryzacja miała nastąpić ze skutkiem od dnia 01 stycznia 2019 roku, o wskaźnik za rok 2018. Wynajmujący zobowiązany był pisemnie zawiadomić najemcę o dokonanej waloryzacji za dany rok do końca marca i przesłać faktury korygujące. Waloryzacja czynszu nie stanowiła zmiany umowy i dla swej ważności nie wymagała zachowania formy pisemnej (§ 4 ust. 7 umowy).

Oprócz czynszu najemca zobowiązał się także do ponoszenia opłat i kosztów eksploatacyjnych związanych z wynajmowaną powierzchnią w zakresie opłat za energię elektryczną oraz wodę według wskazań podlicznika. Koszty te najemca miał ponosić na podstawie faktur lub innych dokumentów księgowych wystawianych dla wynajmującego (§ 5 ust. 1 i ust. 2 umowy).

Zgodnie z treścią § 13 ust. 1 umowy wynajmującemu przysługiwało prawo do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia m. in. w sytuacji zalegania przez najemcę z zapłatą czynszu lub opłat eksploatacyjnych za jeden pełny miesiąc płatności, jeśli najemca nie ureguluje tych opłat w dodatkowym terminie 7 dni licząc od daty odebrania pisemnego wezwania do zapłaty i po bezskutecznym upływie tego terminu, a także co najmniej pięciokrotnej, nieterminowej zapłaty czynszu lub kosztów dodatkowych przewidzianych umową bez względu na to, czy wynajmujący wysyłał pisma monitujące w tej sprawie czy też nie.

W § 17 ust. 3 umowy strony przyjęły, że zmiany, uzupełnienia czy jakiekolwiek oświadczenia składane przez nie w związku z umową powinny być dokonywane w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

umowa najmu numer (...) – k. 10-19 akt, zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03)

Lokal objęty umową z dnia 15 maja 2018 roku został wydany M. M. (2).

niesporne, a nadto: zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03), zeznania świadka P. D. – protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2022 roku – k. 277-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:09:26-00:19:50)

Od początku współpracy stron M. M. (2) miał trudności w terminowym regulowaniu należności czynszowych. Problemy M. M. (2) w tym zakresie wynikały z braku klientów i dostatecznych środków finansowych na opłacenie należności, o czym informował J. O. podczas spotkań, które obywały się w wynajmowanym lokalu, a których przedmiotem było także omawianie spłaty zaległości czynszowych. M. M. (2) deklarował spłatę zobowiązań. J. O. jako prezes zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. starał się pomóc M. M. (2). W tym celu wyraził zgodę na wydłużenie terminu zapłaty należności z tytułu czynszu z 14 dni do 90 dni, a także udzielił zwolnień w zapłacie czynszu polegających na obniżeniu jego miesięcznej stawki.

Wszystkie ustalenia strony potwierdzały pisemnie.

W dniu 31 stycznia 2019 roku strony zawarły aneks numer (...), z którego wynikało, że wynajmujący udzielił najemcy rabatu w czynszu najmu na okres miesiąca lutego 2019 roku w ten sposób, że w tym okresie najemca miał płacić tytułem czynszu najmu kwotę 4 złotych netto.

W dniu 03 czerwca 2019 roku strony zawarły aneks numer (...), zgodnie z którym począwszy od miesiąca czerwca 2019 roku wynajmujący udzielił najemcy rabatu w czynszu ustalonym umową do wysokości 50%.

aneks numer (...) – k. 20 akt, aneks numer (...) – k. 21 akt, zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03), zeznania świadka P. D. – protokół rozprawy z dnia 10 sierpnia 2022 roku – k. 277-279 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:09:26-00:19:50), zeznania świadka B. S. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:24:37-00:33:35)

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wystawił M. M. (2) m. in.:

-

fakturę numer (...) z dnia 03 sierpnia 2020 roku na kwotę 12 353,26 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 02 listopada 2020 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 09 września 2020 roku na kwotę 12 353,26 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 08 grudnia 2020 roku.

faktury – k. 23-24 akt, wydruk z kartoteki kontrahenta – analiza transakcji na dzień 05 sierpnia 2020 roku – k. 35 akt, wydruk z kartoteki kontrahenta – analiza transakcji na dzień 02 marca 2021 roku – k. 37 akt

Pomimo obniżenia czynszu do wysokości 50% M. M. (2) nadal nie regulował w pełni swoich zobowiązań i na miesiąc sierpień 2020 roku posiadał on u wynajmującego zadłużenie w łącznej kwocie 130 495,90 złotych, którą stanowiły należności czynszowe naliczone w okresie od grudnia 2019 roku do sierpnia 2020 roku.

Oświadczeniem z dnia 05 sierpnia 2020 roku M. M. (2) uznał swój dług wobec (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. w powyższej kwocie i zobowiązał się zapłacić całą należność w ten sposób, że do dnia 31 sierpnia 2020 roku miał dokonać płatności kwoty 20 495,90 złotych, pozostałą zaś część w wysokości 110 000 złotych miał uregulować w jedenastu równych miesięcznych ratach w kwocie po 10 000 złotych każda, płatnych począwszy od dnia 30 września 2020 roku do 30. dnia każdego kolejnego miesiąca.

Powyższe oświadczenie obejmowało należność w kwocie 12 353,26 złotych stwierdzoną fakturą numer (...), z terminem płatności do dnia 02 listopada 2020 roku.

oświadczenie o uznaniu długu wraz z załącznikiem numer 1 – wydrukiem z kartoteki kontrahenta – analizą transakcji na dzień 05 sierpnia 2020 roku – k. 34-35 akt, zeznania świadka B. S. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:24:37-00:33:35), zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03)

W dniu 30 września 2020 roku strony zawarły aneks numer (...) zmieniający przedmiot najmu w ten sposób, że do dyspozycji najemcy w miejsce lokalu o powierzchni 595 m ² oddany został lokal o powierzchni 135 m ², za który wynajmującemu należny był płatny z góry czynsz w wysokości 4 000 złotych netto miesięcznie.

M. M. (2) zwrócił dotychczasowy lokal wynajmującemu i rozpoczął wykonywanie działalności w lokalu mniejszym.

W późniejszym okresie strony nie prowadziły już rozmów w kwestii płatności czynszu, jak i odroczenia terminu jego zapłaty.

aneks numer (...) – k. 22 akt, zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03), zeznania świadka B. S. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:24:37-00:33:35)

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wystawił M. M. (2) m. in.:

-

fakturę numer (...) z dnia 06 października 2020 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 02 listopada 2020 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 listopada 2020 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 02 grudnia 2020 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 grudnia 2020 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 07 stycznia 2021 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 14 stycznia 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 02 lutego 2021 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 02 marca 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 03 marca 2021 roku na kwotę 5 087,28 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 02 kwietnia 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 01 kwietnia 2021 roku na kwotę 5 087,28 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 kwietnia 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 05 maja 2021 roku na kwotę 5.087,28 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 19 maja 2021 roku,

-

fakturę numer (...) z dnia 01 czerwca 2021 roku na kwotę 4 920 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 czerwca 2021 roku.

faktury – k. 25-33 akt, wydruk z kartoteki kontrahenta – analiza transakcji na dzień 02 marca 2021 roku – k. 37 akt, zeznania świadka B. S. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:24:37-00:33:35)

M. M. (2) do dnia 02 marca 2021 roku dokonał jedynie częściowej spłaty zadłużenia. Nie realizował on jednakże płatności zgodnie ze swoim zobowiązaniem z dnia 05 sierpnia 2020 roku ani nie regulował na rzecz wynajmującego bieżących należności czynszowych.

Pismem z dnia 05 marca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wezwał M. M. (2) do zapłaty kwoty 125 134,07 złotych, w terminie 7 dni, tytułem należności czynszowych wynikających z faktur wystawionych w okresie od grudnia 2019 roku do lutego 2021 roku, jednakże bezskutecznie.

wydruk z kartoteki kontrahenta – analiza transakcji na dzień 05 sierpnia 2020 r. – k. 35 akt, wezwanie do zapłaty wraz załącznikiem – wydrukiem z kartoteki kontrahenta – analizą transakcji na dzień 02 marca 2021 roku – k. 36-37 akt, zeznania świadka B. S. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:24:37-00:33:35)

Wobec braku uregulowania czynszu w jakiejkolwiek części i zadłużeniem w łącznej kwocie 141 315,91 złotych, w piśmie z dnia 16 czerwca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na podstawie § 13 ust. 1 lit. b umowy najmu złożył M. M. (2) oświadczenie o rozwiązaniu umowy w trybie natychmiastowym, bez wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2020 roku.

Pismo zawierające przedmiotowe oświadczenie zostało doręczone M. M. (2), który fakt zapoznania się z jego treścią potwierdził własnoręcznym podpisem. Za wynajmującego dokument podpisał zaś J. O. nie piastujący już wówczas funkcji prezesa zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K..

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy przesłano również listem poleconym na adres M. M. (2), który w wyznaczonym terminie zwrócił wynajmującemu wynajmowany lokal.

wypowiedzenie umowy – k. 76 akt, potwierdzenie nadania – k. 77 akt, oświadczenie o rezygnacji z pełnienia funkcji z dnia 23 kwietnia 2021 roku – k. 92, 109, protokół z nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 26 kwietnia 2021 roku wraz z listą obecności – k. 110-112 akt, postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 10 maja 202 roku – k. 232 akt, umowa przeniesienia udziałów – k. 240-247 akt, zeznania świadka J. O. – protokół rozprawy z dnia 11 maja 2022 roku – k. 193-196 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:07:45-00:24:03), umowa sprzedaży udziałów – k. 154-157 akt, aneks do umowy sprzedaży udziałów – k. 158-166 akt, umowa spółki – k. 163-169 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w części, w jakiej pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie ich oświadczeń.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez stronę przeciwną.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się również na zeznaniach świadków: B. S., J. O. oraz P. D..

Odnosząc się do zeznań świadka B. S. – księgowej zatrudnionej w powodowej spółce, to Sąd – uznając je za spójne i wiarygodne – oparł się na nich przede wszystkim w zakresie, w jakim świadek ten wskazywał na treść i okoliczności zawarcia przez strony umowy najmu oraz aneksów do niej, jak i wydania pozwanemu lokalu do użytkowania, także tego o zmniejszonym metrażu, istnienia po stronie pozwanego zadłużenia z tytułu czynszu najmu i jego wysokości, zawarcia przez strony pisemnego porozumienia w przedmiocie spłaty zadłużenia oraz niedotrzymania jego warunków przez pozwanego oraz zwrócenia obydwu lokali przez pozwanego.

Odnosząc się natomiast do zeznań świadka J. O. – byłego prezesa zarządu w spółce powodowej, to Sąd oparł się na nich w zakresie, w jakim świadek wskazywał na przebieg współpracy stron przy wykonywaniu umowy najmu, przyczyn opóźnień i braku płatności czynszu przez pozwanego, działań windykacyjnych podejmowanych przez powoda, a mających na celu umożliwienie pozwanemu spłatę zadłużenia, sposobu udzielania pozwanemu zwolnień i obniżek czynszu, w tym także formy w jakiej to następowało w poszczególnych okresach współpracy (wyłącznie pisemnie, w formie aneksów do umowy), a także faktu zmiany wynajmowanego przez pozwanego lokalu na lokal o powierzchni mniejszej z niższym czynszem. Z zeznań tego świadka wynikało także, że pozwany swojego zadłużenia z tytułu najmu przedmiotowych lokali nie spłacił, zaś powód w formie ustnej nie udzielał mu żadnej nowej prolongaty terminu płatności.

Odnośnie zeznań świadka P. D. – byłego pracownika pozwanego, to w oparciu o zeznania tego świadka Sąd ustalił jedynie, że pozwany na podstawie zawartej z powodem umowy najmu był użytkownikiem lokalu położonego w Centrum Handlowym (...), w którym prowadził on salon meblowy, a także, że następnie lokal ten został przez pozwanego zamieniony na lokal o mniejszej powierzchni, jak również że w lokalu wynajmowanym pozwanemu odbywały się spotkania stron, których przedmiotem było omówienie kwestii zaległości w płatnościach pozwanego. W pozostałym zakresie zeznania tego świadka nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii spornych, świadek nie posiadał bowiem żadnej wiedzy o szczegółowych rozliczeniach stron z tytułu umowy najmu, czy o zawarciu na piśmie w tym przedmiocie porozumienia, nie potrafił powiedzieć także, czy strony czyniły jakieś ustne ustalenia w zakresie rozłożenia długu na raty i odroczenia płatności. Świadek wskazywał wprawdzie, że według niego strony zawarły porozumienie, jednakże podnosił, że jest to wyłącznie jego przypuszczenie, nie potrafił podać w tym zakresie żadnych szczegółów.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w 10 sierpnia 2022 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania stron, albowiem mimo prawidłowego wezwania osoby uprawnione do reprezentowania powoda oraz pozwany nie stawili się i nie usprawiedliwili swojej nieobecności.

Na podstawie art. 458 ⁶ § 1 k.p.c. niniejsza sprawa na wniosek pozwanego została rozpoznana z pominięciem przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych (postanowienie z dnia 23 września 2021 roku, k. 63 akt).

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego M. M. (2) kwoty 69 488,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 12 353,26 złotych za okres od dnia 03 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, 12 353,26 złotych za okres od dnia 09 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 24 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 24 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 15 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 03 marca 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 05 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 16 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, 5 087,28 złotych za okres od dnia 20 maja 2021 roku do dnia zapłaty i 4 920 złotych za okres od dnia 16 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty swoje roszczenie wywodząc z łączącej strony umowy najmu lokalu użytkowego i faktu nieuiszczenia przez pozwanego z tego tytułu czynszu w powyższej wysokości.

Kwestionując żądanie pozwu pozwany M. M. (2) wskazywał, że zawarta przez strona umowa najmu nie została wypowiedziana, pozwany nigdy nie otrzymał bowiem pisma stwierdzającego rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia, nadto podniósł, że wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, albowiem zostało ono podpisane przez osobę nieuprawnioną, tj. J. O., który od dnia 26 kwietnia 2021 roku nie pełnił już funkcji członka zarządu powodowej spółki. Pozwany zarzucił także przedwczesność powództwa i brak wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem powołując się na zawarte z powodem ustne porozumienie dotyczące prolongaty długu. Pozwany podniósł także, że powód nie wykazał roszczenia co do wysokości, gdyż żądanie pozwu znacznie przewyższa złożone przez pozwanego oświadczenie o uznaniu długu, a pozwany dokonywał na rzecz powoda wpłat, jak też że przedłożone wraz z pozwem faktury nie zostały mu doręczone, a wysokość stwierdzonych nimi należności została przez powoda ustalona dowolnie wbrew postanowieniom umowy i treści zawartych przez strony aneksów.

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest umową nazwaną, której celem jest uregulowanie zasad dotyczących czasowego korzystania z cudzej rzeczy (art. 659–692 k.c.). Z umowy tej wynika zobowiązanie wynajmującego do wydania rzeczy wynajętej do umówionego użytku na czas oznaczony lub nieoznaczony, zaś podstawowym obowiązkiem najemcy jest płacenie wynajmującemu umówionego czynszu, przy czym czynsz należy się za samą możliwość korzystania z rzeczy, choćby do faktycznego korzystania nie doszło.

Poza sporem pozostawało, że strony łączyła umowa najmu lokalu użytkowego położonego w Centrum Handlowym (...) w K., najpierw o powierzchni 595 m ², a następnie – o powierzchni 135 m ². Nie było spornym także i to, że przedmiotowe lokale – najpierw lokal większy, następnie zaś po jego zwrocie – w jego miejsce – lokal mniejszy zostały pozwanemu wydane, a pozwany korzystał z nich prowadząc działalność gospodarczą (salon meblowy) oraz że ów mniejszy użytkowany lokal został powodowi także zwrócony.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała podnoszona przez pozwanego kwestia jakoby umowa najmu nie została mu wypowiedziana, a pozwany nigdy nie otrzymał pisma stwierdzającego rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia, jak też że wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, albowiem zostało ono podpisane przez osobę nieuprawnioną, tj. J. O., który od dnia 26 kwietnia 2021 roku nie pełnił już funkcji członka zarządu powodowej spółki.

Jak wynikało z przedłożonego przez powoda oświadczenia z dnia 16 czerwca 2021 roku o wypowiedzeniu umowy najmu (z dniem 30 czerwca 2021 roku, k. 76 akt) pozwany fakt otrzymania tego oświadczenia potwierdził własnoręcznym podpisem, w tej zaś sytuacji, to na nim – po myśli art. 253 k.p.c. – spoczywał ciężar wykazania, że zawarte tam oświadczenie (wiedzy) od niego nie pochodzi. Tymczasem pozwany nie przejawił w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej. Jednocześnie wskazać należy, że w istocie oświadczenie to zostało podpisane w imieniu powodowej spółki przez J. O., przy czym – jak wynikało z przedłożonych w sprawie dokumentów – umów zbycia udziałów, oświadczenia o rezygnacji z pełnienia funkcji prezesa zarządu z dnia 23 kwietnia 2021 roku (ze skutkiem od dnia 26 kwietnia 2021 roku), uchwał o przyjęciu rezygnacji i powołaniu nowego prezesa zarządu oraz protokołu z nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. z dnia 26 kwietnia 2021 roku wraz z listą obecności wspólników biorących udział w zgromadzeniu – od dnia 26 kwietnia 2021 roku nie pełnił on już funkcji członka (w tym prezesa) zarządu tego podmiotu. Zgodnie zaś z treścią art. 104 k.c. jednostronna czynność prawna dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Jednakże gdy ten, komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez umocowania, stosuje się odpowiednio przepisy o zawarciu umowy bez umocowania (a więc art. 103 k.c.). W niniejszej sprawie pozwany zaprzeczał, aby zgodził się na takie działanie J. O., powód zaś tej okoliczności w żaden sposób nie wykazał. Nadto nawet gdyby w okolicznościach niniejszej sprawy procedura potwierdzenia wskazana w art. 103 k.c. miałaby zastosowanie, to potwierdzenie dokonane pisemnie (rozwiązanie umowy wymagało bowiem formy pisemnej), tj. w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 18 maja 2022 roku” (data prezentaty: 2022-05-20, k. 217 akt) nie byłoby i tak skuteczne, albowiem dokonane zostało przez występującego w sprawie pełnomocnika powoda, który nie posiadał pełnomocnictwa do składania oświadczeń materialnoprawnych, a jedynie pełnomocnictwo procesowe (k. 6 akt), jak też zostało ono złożone pełnomocnikowi pozwanego także posiadającemu jedynie pełnomocnictwo procesowe (k. 208 akt).

Okoliczności powyższe dotyczące ważności i skuteczności oświadczenia z dnia 16 czerwca 2021 roku o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, jak już wskazano, pozostawały jednakże bez znaczenia o tyle, że w niniejszej sprawie powód – jak wynikało z treści pozwu i załączonych do niego dokumentów – domagał się od pozwanego zapłaty czynszu najmu należnego mu za okres od sierpnia 2020 roku do czerwca 2021 roku, a zatem bez wątpienia za okres, kiedy umowa między stronami – niezależnie od ważności i skuteczności oświadczenia z dnia 16 czerwca 2021 roku o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia – istniała i była wykonywana. Na marginesie jednakże wskazać jedynie należy, że bezsporne było, że w czerwcu 2021 roku pozwany zwrócił powodowi lokal i strony zgodnie uznały, że po tym okresie umowa najmu między stronami już nie istnieje i nie łączy stron żaden stosunek obligacyjny.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że strony zawarły w stosowną umowę najmu, a powód zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty czynszu.

W ocenie Sądu powód powyższemu obowiązkowi sprostał i zdołał wykazać powyższe okoliczności za pomocą zaoferowanych dowodów w postaci dokumentów oraz zeznań świadków, które Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Na wykazanie zasadności swojego roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości powód przedłożył bowiem umowę najmu z dnia 15 maja 2018 roku regulującą wzajemne zobowiązania stron oraz kwestie dotyczące wysokości czynszu najmu lokalu oraz opłat eksploatacyjnych związanych z jego użytkowaniem wraz z aneksami o numerach (...) dotyczącymi udzielenia pozwanemu obniżek czynszu, a także zmiany wynajmowanego lokalu, faktury wystawione za okres od sierpnia 2020 roku do czerwca 2021 roku, wydruki z systemu informatycznego powoda – analizę transakcji na koncie prowadzonym na rzecz pozwanego w związku z zawartą przez niego umową najmu, a także oświadczenie pozwanego o uznaniu długu z dnia 05 sierpnia 2020 roku wraz z zobowiązaniem do jego spłaty. Jednocześnie jak już powyżej wskazano kwestia wydania pozwanemu lokali (najpierw większego, a później mniejszego – w jego miejsce) nie była sporna, a to oznaczało, że powód swoje zobowiązanie z umowy najmu zrealizował, co aktualizowało po stronie pozwanego obowiązek zapłaty umówionego czynszu. Pozwany podnosił przy tym, że powód nie wykazał roszczenia co do wysokości, gdyż żądanie pozwu znacznie przewyższa złożone przez pozwanego oświadczenie o uznaniu długu, a pozwany dokonywał na rzecz powoda wpłat, jak też że przedłożone wraz z pozwem faktury nie zostały mu doręczone, a wysokość stwierdzonych nimi należności została przez powoda ustalona dowolnie wbrew postanowieniom umowy i treści zawartych przez strony aneksów.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że oświadczenie pozwanego o uznaniu długu z dnia 05 sierpnia 2020 roku (k. 34-35 akt) obejmowało swoim zakresem jedynie jedną fakturę dochodzoną pozwem, tj. fakturę numer (...) na kwotę 12 353,26 złotych tytułem czynszu najmu za sierpień 2020 roku (k. 23 akt). Uwzględniając zaś datę złożenia tego oświadczenia i fakt, że powód domaga się w niniejszej sprawie zapłaty czynszu za okres od sierpnia 2020 roku do czerwca 2021 roku, nie budzi żadnych wątpliwości, że należności czynszowe za okres od września 2020 roku do czerwca 2021 roku nie mogły być i nie były objęte oświadczeniem o uznaniu długu z sierpnia 2020 roku. Nadto, skoro pozwany podnosił, że jego zobowiązanie wobec powoda z tego tytułu jest mniejsze, bo dokonywał na jego rzecz wpłat, to na pozwanym spoczywał ciężar, po myśli art. 6 k.c., wykazania, że jego zobowiązanie wygasło i w jakiej części. Tymczasem na fakt dokonywania jakichkolwiek wpłat tytułem czynszu najmu za wskazany okres pozwany nie zaoferował żadnego dowodu, zaś z zeznań świadka B. S. wynikało, że kwota dochodzona pozwem stanowi jedynie część zaległości pozwanego w łącznej kwocie przekraczającej 140 000 złotych i że z tego tytułu pozwany nie uregulował żadnych należności.

Sąd miał również na uwadze, że skoro pozwany uznał czynsz najmu za sierpień w kwocie 12 353,26 złotych, odpowiadało to zatem ustaleniom stron co do czynszu najmu za ów większy lokal, a więc także w miesiącu wrześniu 2020 roku (faktura numer (...), k. 24 akt). Natomiast po zmianie lokalu na mniejszy, zgodnie z aneksem numer (...) z dnia 30 września 2020 roku do umowy najmu – czynsz najmu miał wynosić 4 000 złotych plus podatek od towarów i usług, przy czym pozostałe warunki umowy pozostawiono bez zmian (k. 22 akt). Zgodnie zaś z § 4 ust. 7 wysokość czynszu miała być waloryzowana o wskaźnik wzrostu cen towarów i usług ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za rok poprzedni, ze skutkiem na rok kolejny, począwszy od dnia 01 stycznia każdego roku, przy czym nie stanowiło to zmiany umowy ani nie wymagało dla swej ważności zachowania formy pisemnej (aneksu). Powód zatem był uprawniony w roku 2021 roku do dokonania waloryzacji czynszu, zaś pozwany w żaden sposób nie wykazał, że kwota czynszu wynikająca z faktur numer (...) została powiększona ponad wskaźnik wzrostu cen towarów i usług ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za rok poprzedni, do czego powód był uprawniony.

Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanego w przedmiocie braku wymagalności roszczenia powoda i związanej z tym przedwczesności powództwa, którą to pozwany uzasadniał zawarciem z powodem ustnego porozumienie dotyczącego odroczenia terminu płatności zaległości objętej pozwem, to zdaniem Sądu pozwany nie zdołał w niniejszej sprawie wykazać, ażeby strony poczyniły tego rodzaju ustalenia. Inicjatywa dowodowa pozwanego w powyższym zakresie sprowadziła się w istocie do złożenia wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań pozwanego (jednakże pozwany nie stawił się bez usprawiedliwienia i nie złożył zeznań) oraz świadka P. D., który zeznał jedynie, że w salonie meblowym strony prowadziły rozmowy dotyczące zaległości w opłacaniu czynszu najmu przez pozwanego, jednakże nie potrafił powiedzieć, w jakiej konkretnej dacie rozmowy te miały miejsce. Wskazany przez świadka termin – druga połowa 2020 roku nie mógł przesądzić, o tym, że strony rzeczywiście jakieś ustne porozumienie zawarły, tym bardziej, że jak wynika z akt sprawy w okresie tym prowadziły one rozmowy skutkujące złożeniem przez pozwanego pisemnego oświadczenia o uznaniu długu z dnia 05 sierpnia 2020 roku. Zawarcia zaś innego porozumienia aniżeli to z dnia 05 sierpnia 2020 roku nie potwierdza żaden inny dowód przeprowadzony w sprawie. W tym kontekście należy też mieć na uwadze, że podnosząc zarzut braku wymagalności roszczenia powoda, pozwany nie powołał się na żadne konkretne twierdzenia dotyczące ustaleń stron w przedmiocie jakoby odroczenia płatności czynszu. Pozwany nie wskazał kiedy i w jakich okolicznościach miałoby dojść do zawarcia takiego ustnego porozumienia, jakich należności z tytułu czynszu najmu miało to dotyczyć, jaka też miała być ilość tych rat, jaka wysokość, do kiedy miały być one płatne. Pozwany nie tylko nie powołał jakichkolwiek faktów w tym zakresie, ale nie zaoferował także żadnych dowodów, z których mogłyby one wynikać. Sąd miał przy tym na względzie, że jak wynikało z zeznań świadka J. O. ustalenia stron – czy to dotyczące zmniejszenia wysokości czynszu, czy zmiany terminów zapłaty – zawsze miały formę pisemną, co potwierdzają zawierane w sprawie aneksy.

Odnosząc się natomiast do kwestii doręczania pozwanemu faktur, to Sąd miał na uwadze, że mimo powyższego zarzutu, powód nie zaoferował żadnego dowodu na fakt ich doręczenia. O ile zaś obowiązek regulowania czynszu i sposób jego uiszczania (na wskazany rachunek bankowy) wynika wprost z zawartej przez strony umowy, o tyle nie jest w niej wskazany termin zapłaty. Co więcej, z zeznań świadka J. O. wynikało, że strony wydłużały ten termin z 14 dni do 90 dni od wystawienia faktury. W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości, że skoro płatność miała następować na podstawie faktury w powyższym terminie (a więc był to termin zastrzeżony dla dłużnika na spełnienie jego świadczenia – dokonanie zapłaty) i skoro wystawienie faktury należało do powoda, zaś pozwany nie miał jakiegokolwiek wpływu na moment wykonania tej czynności, to jedynym logicznym wnioskiem jest uznanie, że termin ten należało określić jako biegnący od momentu doręczenia faktury pozwanemu. Skoro bowiem strony w umowie nie określiły, w jakiej dacie powód będzie wystawiał faktury, to niemożliwe byłoby powzięcie wiedzy przez pozwanego o rzeczywistym terminie płatności. Wprawdzie z umowy wynika, że faktura będzie wystawiana z góry za każdy miesiąc w miesiącu poprzedzającym płatność, ale nie przesądza to o dniu jej wystawienia, a tym samym rozpoczęciu biegu terminu do zapłaty czynszu.

Skoro zaś powód nie wykazał, kiedy doręczył pozwanemu przedmiotowe faktury, uznać należało, że pozwany nie regulując ich niezwłocznie po doręczeniu mu odpisu pozwu wraz z załącznikami w postaci tychże faktur, popadł w opóźnienie skutkujące uprawnieniem powoda do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 08 sierpnia 2021 roku (jako dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu). Wyjątek stanowiła należność w kwocie 12 353,26 złotych objęta oświadczeniem o uznaniu długu z dnia 05 sierpnia 2020 roku, a wynikająca z faktury numer (...), albowiem oświadczenie to obejmowało również uznanie wskazanego tam terminu zapłaty tej kwoty (do dnia 02 listopada 2020 roku).

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy i powyższych rozważań Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 893) zasądził od pozwanego M. M. (2) na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 69 488,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 12 353,26 złotych za okres od dnia 03 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, 12 353,26 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych (winno być od kwoty 5 087,28 złotych) za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych (winno być od kwoty 5 087,28 złotych) za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty, 4 920 złotych (winno być od kwoty 5 087,28 złotych) za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty i 4 920 złotych za okres od dnia 08 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu (w zakresie terminu naliczania odsetek, od dnia wskazanego w fakturach do dnia 07 sierpnia 2021 roku, za wyjątkiem należności z faktury numer (...)) za niezasadne Sąd orzekł jak w punkcie drugim wyroku oddając powództwo w tej części na podstawie powyższych przepisów w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 6 k.c. stosowanym a contrario.

Odnośnie kosztów procesu, to Sąd zważył, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Przepis art. 100 k.p.c. wskazuje natomiast, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powód przegrał sprawę jedynie w nieznacznej części żądania, tj. jedynie odnośnie oddalonego w części żądania w zakresie należności odsetkowej. W tej sytuacji w ocenie Sądu całością kosztów procesu należało zatem obciążyć pozwanego, o czym Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami) zasądzając od niego na rzecz powoda kwotę 8 892 złotych tytułem zwrotu: opłaty sądowej od pozwu (3 475 złotych), kosztów zastępstwa procesowego (5 400 złotych) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 złotych).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 26 września 2022 roku