Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kaim

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2025 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3 088,37 złotych (trzy tysiące osiemdziesiąt osiem złotych trzydzieści siedem groszy) płatną w sposób wynikający z układu zawartego przez pozwanego (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. z wierzycielami zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023, w tym pkt B.7 w zw. z pkt IV, tj. w 55 miesięcznych ratach płatnych do ostatniego dnia miesiąca począwszy od miesiąca czerwca 2024 roku;

II.  zastrzega, że w przypadku uchylenia układu zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023 zamiast kwoty opisanej w punkcie I wyroku, zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3 088,37 złotych (trzy tysiące osiemdziesiąt osiem złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 33,31 złotych (trzydzieści trzy złote trzydzieści jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty;

IV.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 327,28 złotych (trzysta dwadzieścia siedem złotych dwadzieścia osiem groszy);

V.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1 117 złotych (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

\

Sygn. akt VI GC 608/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 lutego 2024 roku, sprecyzowanym w piśmie z datą w nagłówku „dnia 04 marca 2024 roku (data prezentaty: 2024-03-12, k. 43-48 akt), powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. kwoty 3 448,96 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3 121,68 złotych za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem wynagrodzenia za obsługę techniczną urządzeń w okresie od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia do 31 marca 2023 roku udokumentowanego fakturą numer (...) (w zakresie kwoty 3 121,68 złotych) i tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 327,28 złotych).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 kwietnia 2024 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 774/24 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. domagał się oddalenia powództwa. Pozwany potwierdził, że strony łączyła umowa numer (...) z dnia 01 kwietnia 2009 roku zmieniona m. in. aneksem numer (...) z dnia 01 kwietnia 2019 roku i w związku z usługami świadczonymi przez powoda w okresie od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia 31 marca 2023 roku powód obciążył pozwanego fakturą numer (...) na kwotę 5 244,41 złotych. Pozwany wskazał jednakże, że wobec pozwanego od dnia 23 lutego 2023 roku toczyło się postępowanie w sprawie o zatwierdzenie układu, w związku z czym wierzytelność powoda z tytułu usług świadczonych do dnia 23 lutego 2023 roku jest wierzytelnością układową i jako taka zgodnie z przepisami może być rozliczona jedynie w sposób wskazany w układzie. Co do należności za usługi świadczone po dniu 23 lutego 2023 roku pozwany natomiast wskazał, że ta część należności została przez niego uregulowana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 kwietnia 2009 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (obecnie: (...) spółka akcyjna z siedzibą w G.) zawarły umowę numer (...), zgodnie z którą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako wykonawca zobowiązał się wobec (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. jako zamawiającego do świadczenia usług w zakresie obsługi technicznej sprzętu i urządzeń wykonawcy na zasadach planu serwisowego (...) opisanych szczegółowo w załączniku numer(...)do umowy (§ 1 ust. 1), na podstawie harmonogramu oraz w zakresie określonym w załączniku numer(...) do umowy (§ 1 ust. 1).

Umowa została zawarta na okres 5 lat, począwszy od dnia 01 kwietnia 2009 roku (§ 2 ust. 1). Objęto nią serwis czterech urządzeń, za łącznym wynagrodzeniem rocznym w kwocie 24 895 złotych (§ 3 ust. 1).

Wynagrodzenie to miało być płatne na podstawie wystawianych przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ostatniego dnia roboczego każdego kwartału faktur w kwocie 6 223,75 złotych netto za kwartał (§ 4 ust. 1 i 3). Zamawiający zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w terminie 30 dni od daty dostarczenia faktury (§ 4 ust. 4).

Powyższa umowa była przez strony wielokrotnie zmieniana, dotyczyło to m. in. okresu jej obowiązywania, rodzaju planu serwisowego, a także rodzaju urządzeń objętych obsługą.

Na podstawie aneksu numer (...) z dnia 01 kwietnia 2019 roku strony przedłużyły okres obowiązywania umowy – od dnia 01 kwietnia 2019 roku do dnia 31 marca 2023 roku, a także określiły liczbę obsługiwanych urządzeń na dwie sztuki. Z tego tytułu wykonawcy miało przysługiwać wynagrodzenie w kwocie 17 055 złotych rocznie, fakturowane kwartalnie w kwocie 4 263,75 złotych netto za kwartał.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. świadczył na rzecz (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. usługi w zakresie obsługi urządzeń zgodnie z umową i wystawiał z tego tytułu faktury, które (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. opłacał.

niesporne, a nadto: umowa numer (...) wraz z załącznikami – k. 12-20, 49-56 akt, aneks – k. 20-21, 57 akt, informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców KRS – k. 26-36, 63-73 akt

W związku z realizacją przedmiotowej umowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w G. m. in.:



w dniu 30 grudnia 2022 roku fakturę numer (...) na kwotę 5 244,41 złotych brutto, tytułem obsługi technicznej za okres X – XIII 2022 roku,



w dniu 31 marca 2022 roku fakturę numer (...) na kwotę 5 244,41 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 14 kwietnia 2023 roku, tytułem obsługi technicznej za okres I – III 2023 roku.

niesporne, a nadto: faktura – k. 22, 59 akt, wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 24-25 akt, pismo nadzorcy wykonania układu – k. 226 akt

Przed Sądem Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku pod sygn. akt GD1G/GRz/47/2023 wobec dłużnika (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. toczyło się postępowanie restrukturyzacyjne – postępowanie o zatwierdzenie układu.

Dzień układowy został wyznaczony na dzień 23 lutego 2023 roku.

Postanowieniem z dnia 26 października 2023 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku zatwierdził układ przyjęty wobec dłużnika (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G.. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 10 listopada 2023 roku.

niesporne, a nadto: postanowienie o zatwierdzeniu układu – k. 110-120 akt, obwieszczenie informacji o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego – k. 134, 150 akt, obwieszczenie o ustaleniu dnia układowego – k. 135 akt, obwieszczenie postanowienia o zatwierdzeniu układu – k. 147-149v akt

W spisie wierzytelności sporządzonym w toku tegoż postępowania uwzględniono wierzytelność (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wynikającą z faktury numer (...).

pismo nadzorcy wykonania układu – k. 226 akt

W dniu 22 maja 2023 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. uiścił na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2 122,73 złotych tytułem częściowej płatności za fakturę numer (...) przyjmując, że pozostała wynikająca z niej kwota, tj. kwota 3 121,68 złotych objęta została układem i podlega spłacie na zasadach określonych w układzie.

niesporne, a nadto: wyciąg z rachunku bankowego – k. 208 akt, potwierdzenie przelewu – k. 211 akt, rozliczenie wierzytelności – k. 240 akt

Zgodnie z treścią postanowień układu należności przysługujące wierzycielom miały być zaspokajane przez dłużnika na podstawie układu w ramach wyodrębnionych grup – kategorii interesu (pkt B.1).

Ten sam wierzyciel posiadający wiele wierzytelności mógł być zakwalifikowany do różnych grup w zależności od rodzaju wierzytelności, które mu przysługiwały oraz kryteriów wyodrębnienia danej grupy (pkt B.2). Kwalifikacja poszczególnych wierzytelności do grup opierać się miała na kryterium podmiotowym odnoszącym się do osoby wierzyciela, przedmiotowym odnoszącym się do rodzaju i źródła powstania wierzytelności albo kryterium wysokości wierzytelności (pkt B.3).

Zgodnie z pkt B.7 postanowień układu, w przypadku kryterium wysokości wierzytelności o przypisaniu do grupy decydować miała wysokość wierzytelności głównej, za wyjątkiem sytuacji, gdy wierzycielowi przysługiwała wyłącznie wierzytelność uboczna (grupa VI). W sytuacji, gdy wierzycielowi przysługiwało kilka wierzytelności, które odrębnie mogły zostać zakwalifikowane do różnych grup wydzielonych ze względu na wysokość wierzytelności głównej, o przypisaniu do grupy decydowała suma wierzytelności głównych.

W myśl pkt B.8 postanowień układu wierzytelność główną stanowiła kwota główna wierzytelności wynikająca z kreującego daną wierzytelność stosunku prawnego wierzyciela ze spółką i zgodnie z postanowieniami regulującymi ten stosunek wyliczona, nie obejmowała ona żadnych należności ubocznych lub kwot mogących zgodnie z prawem podlegać kapitalizacji, a w szczególności odsetek, kosztów ustanowienia zabezpieczenia wierzytelności lub kosztów związanych z jej dochodzeniem.

Z kolei zgodnie z pkt B.9 postanowień układu, w wypadku gdy po dniu zawarcia układu, zostaną ujawnione wierzytelności z mocy prawa objęte układem, które nie zostały objęte spisem wierzytelności lub też w wyniku prawomocnego orzeczenia sądowego (…) wierzytelność dotychczas sporna stanie się bezsporna – podlegają one zaliczeniu do odpowiednich grup wierzycieli zgodnie z kryteriami wyodrębnienia danej grupy i regułami przewidzianymi w postanowieniach ogólnych układu. Wierzytelności te miały podlegać zaspokojeniu zgodnie z propozycjami układowymi przewidzianymi dla danej grupy, przy czym termin płatności pierwszej raty miał być liczony odpowiednio, od dnia ujawnienia wierzytelności niespornej w księgach, a dla ujawnionych wierzytelności spornych od dnia stwierdzenia prawomocności (…).

Zgodnie z pkt IV postanowień układu do grupy IV zaliczono wierzycieli, którym przysługiwały wierzytelności nieujęte w innych grupach, zaś wartość wierzytelności głównej była wyższa niż 5 000 złotych. Spłata tych wierzycieli miała odbywać się w ten sposób, że mieli oni otrzymać spłatę wierzytelności głównej w kwocie 5 000 złotych powiększonej o 50% różnicy pomiędzy kwotą wierzytelności głównej a kwotą 5 000 złotych (pkt IV.1) W pozostałej części wierzytelność główna miała ulec umorzeniu (pkt IV.2). Umorzeniu miało ulec także 100% wierzytelności ubocznych, w szczególności odsetek ustawowych za opóźnienie, odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia powstania wierzytelności (w tym za okres od dnia układowego) oraz wszelkich innych należności ubocznych od wierzytelności objętych układem, w tym kosztów procesu, kosztów egzekucyjnych, kosztów dochodzenia i odzyskiwania wierzytelności (pkt IV.3).

Spłata wierzytelności w wysokości przewidzianej w układzie miała natomiast nastąpić w 55 równych ratach miesięcznych środkami pieniężnymi. Termin zapłaty pierwszej raty przypadał na ostatni dzień czerwca 2024 roku, z kolei terminy zapłaty kolejnych rat przypadały każdorazowo w ostatnim dniu każdego kolejnego miesiąca.

niesporne, a nadto: postanowienie o zatwierdzeniu układu – k. 110-120 akt

Pismem z dnia 17 stycznia 2024 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwał (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. do zapłaty kwoty 8 366,09 złotych, w tym kwoty 3 121,68 złotych tytułem faktury numer (...) oraz kwoty 5 244,41 złotych tytułem faktury numer (...), w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania.

niesporne, a nadto: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. k. 24-25, 61-62 akt

(...) spółka akcyjna z siedzibą w G. dokonuje spłat wierzytelności przysługujących (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zgodnie z postanowieniami układu zatwierdzonego w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023 uiszczając comiesięcznie kwotę 121,51 złotych.

niesporne, a nadto: potwierdzenia przelewów – k. 200-207, 212-219 akt, oświadczenie – k. 243 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny między stronami, a nadto potwierdzony został złożonymi do akt dowodami dokumentarnymi, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. W konsekwencji dokumenty te należało uznać za materiał dowodowy wiarygodny i dający możliwość czynienia na jego postawie pełnych i prawidłowych ustaleń faktycznych.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 12 lutego 2025 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka J. K. mając na uwadze, że fakty, jakie tym dowodem miałyby być wykazane, były pomiędzy stronami niesporne, a zatem nie wymagały dowodzenia (brak zastrzeżenia stron w trybie art. 162 k.p.c. na powyższą decyzję procesową Sądu).

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. kwoty 3 448,96 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3 121,68 złotych za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem wynagrodzenia za obsługę techniczną urządzeń w okresie od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia do 31 marca 2023 roku udokumentowanego fakturą numer (...) (w zakresie kwoty 3 121,68 złotych) i tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 327,28 złotych).

Jednocześnie w piśmie z datą w nagłówku „dnia 26 sierpnia 2024 roku” (data prezentaty: 2024-09-03, k. 164-165 akt) powód w związku z dokonanymi przez pozwanego po wniesieniu pozwu wpłatami w łącznej kwocie 243,01 złotych oświadczył, że cofa w tym zakresie powództwo oraz zrzeka się w tej części roszczenia wnosząc jednocześnie o uwzględnienie go w pozostałej części, a to w zakresie kwoty 2 878,67 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także kwoty 327,28 złotych.

Następnie zaś w piśmie z datą w nagłówku „dnia 15 kwietnia 2025 roku” (data prezentaty: 2025-04-22, k. 234 akt) powód wskazał, że saldo z faktury numer (...) wynosi 3 121,68 złotych i to tej należności powód dochodzi w niniejszym postępowaniu zgodnie z treścią pozwu, natomiast comiesięczne spłaty w toku postępowania o zatwierdzenie układu zaliczane są na fakturę numer (...) z dnia 30 grudnia 2022 roku zgodnie ze spisem wierzytelności. Jednocześnie powołując się na błąd w zakresie systemu księgowego powód oświadczył, że cofa powyższe oświadczenie o częściowym cofnięciu powództwa z dnia 26 sierpnia 2024 roku.

Zgodnie z treścią art. 355 k.p.c. sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie wprawdzie powód cofnął częściowo pozew (w zakresie kwoty 243,01 złotych) oraz zrzekł się w tej części swojego roszczenia, niemniej jednak przed wydaniem wyroku przedmiotowe oświadczenie zostało przez niego cofnięte, a zatem ostatecznie przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu w sprawie niniejszej było żądanie powoda w pierwotnym kształcie, a to w zakresie żądania kwoty 3 448,96 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3 121,68 złotych za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Należy bowiem zauważyć, że nie budzi obecnie żadnych wątpliwości, że odwołanie cofnięcia pozwu należy do czynności procesowych, jest uprawnieniem dyspozycyjnym powoda i może nastąpić do czasu uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania. Jest to granica czasowa dopuszczalności odwołania oświadczenia o cofnięciu pozwu. W niniejszej sprawie więc, z punktu widzenia chwili odwołania cofnięcia pozwu, było ono dopuszczalne (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 26 listopada 1976 roku, sygn. akt I Cz 186/75, w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 lutego 20211 roku, sygn. akt I CSK 252/10, czy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 15 marca 2023 roku, sygn. akt II CSKP 1046/2022). Jednocześnie Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela dominujący obecnie pogląd, że w sytuacji, w której cofnięcie pozwu zostało połączone ze zrzeczeniem się roszczenia, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, a więc gdy wywołuje skutki także w sferze prawa materialnego, zniweczenie tych skutków – o charakterze materialnoprawnym, może nastąpić poprzez wykazanie istotnych powodów, w tym wad oświadczenia woli, jak i innych okoliczności powstałych następczo, przy czym okoliczności te podlegają to kontroli Sądu, który ocenia, czy jest to uzasadnione, a wskazane przyczyny rzeczywiście istotne (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 15 marca 2023 roku, sygn. akt II CSKP 1046/2022). W niniejszej sprawie powód dokonując odwołania oświadczenia o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 243,01 złotych powołał się na błąd systemu księgowego nieprawidłowo zaliczający wpłaty pozwanego dokonywane zgodnie z postanowieniami układu na należność z faktury objętej niniejszym postępowaniem, co w ocenie Sądu stanowi prawnie relewantny błędny motyw, jakim kierował się powód składając oświadczenie o częściowym cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się w tym zakresie roszczenia i skutkuje uznanie oświadczenia powoda o odwołaniu przedmiotowego oświadczenia za skuteczne, a więc niweczące skutki zarówno procesowe, jak i w sferze prawa materialnego.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. podnosił, że dochodzona przez powoda wierzytelność z tytułu usług świadczonych na rzecz pozwanego do dnia 23 lutego 2023 roku jest wierzytelnością układową, i jako taka może być rozliczona wyłącznie w sposób wskazany w układzie, natomiast należności za usługi świadczone po dniu 23 lutego 2023 roku zostały przez pozwanego uregulowane.

Stan faktyczny sprawy był co do zasady pomiędzy stronami niesporny, co dotyczyło zarówno wykonania przez powoda usług wskazanych w fakturze numer (...), jak i wysokości żądanego przez niego z tego tytułu wynagrodzenia. Sporna natomiast pozostawała kwestia związana z ustaleniem, czy należność wynikająca z tej faktury jest objęta układem zawartym przez pozwanego z wierzycielami, czy też nie, co miało wpływ na sposób zapłaty tej należności. Powód wskazywał przy tym, że spłatą na mocy zatwierdzonego układu objęte są należności wynikające z faktury numer (...), zaś wierzytelność dochodzona przez powoda w niniejszym postepowaniu, tj. wynikająca z faktury numer (...) w zakresie nieuregulowanej dotychczas kwoty 3 121,68 złotych nie jest nim objęta. Pozwany wywodził natomiast, że układem objęte są wierzytelności z faktury numer (...) w całości (tj. co do kwoty 5 244,41 złotych), zaś w przypadku spornej faktury numer (...) – co do kwoty 3 121,68 złotych, a zatem co do zasady – że należność dochodzona przez powoda w niniejszym procesie objęta jest układem i może być przez pozwanego regulowana wyłącznie w sposób tam określony.

Sąd zważył, że w niniejszej sprawie strony związane były umową o świadczenie usług w zakresie obsługi technicznej sprzętu i urządzeń. Do umowy tej zgodnie z treścią art. 750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie zaś z art. 734 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Stosownie natomiast do treści art. 735 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie (…). W razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych (art. 744 k.c.).

W niniejszej sprawie, jak już wskazano powyżej, poza sporem pozostawało, że strony łączyła umowa, na mocy której powód świadczył na rzecz pozwanego usługi serwisowe. Poza sporem pozostawało także i to, że powód usługi te wykonywał, za co obciążał pozwanego, zgodnie z poczynionymi ustaleniami, kwartalnymi fakturami, opiewającymi na wynikające z umowy wartości.

W niniejszej sprawie na żądanie pozwu składała się przy tym pozostała część wynagrodzenia, tj. kwota 3 121,68 złotych wynikająca z faktury numer (...) z dnia 31 marca 2023 roku, wystawionej na łączną kwotę 5 244,41 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 14 kwietnia 2023 roku, tytułem obsługi technicznej urządzeń, zgodnie z umową serwisową za okres od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia 31 marca 2023 roku (k. 22, 59 akt), przy czym niesporne było, że pozwany przedmiotową fakturę opłacił w części – a to w zakresie kwoty 2 122,73 złotych, co nastąpiło w dniu 22 maja 2023 roku. Zdaniem pozwanego pozostała część, tj. część dochodzona pozwem, była objęta układem zawartym z wierzycielami pozwanego, w tym z powodem, a zatwierdzonym przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w postępowaniu o zatwierdzenie układu prawomocnym postanowieniem z dnia 26 października 2023 roku wydanym w sprawie GD1G/GRz/47/2023 i tylko we wskazany tam sposób mogła być regulowana, co też pozwany comiesięcznie czynił.

Postępowanie o zatwierdzenie układu regulowane jest przepisami ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428). Jego istota sprowadza się do pozasądowego głosowania przez wierzycieli nad przedstawionymi im przez dłużnika propozycjami układowymi. Przyjęte przez wierzycieli propozycje układowe tworzą układ z wierzycielami. Dopiero przyjęty układ podlega złożeniu do sądu z wnioskiem o jego zatwierdzenie. W ramach etapu sądowego w postępowaniu o zatwierdzenie układu wyróżnić można etap rozpoznania wniosku o zatwierdzenie układu oraz etap uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu. Następnie po uprawomocnieniu się postanowienia, postępowanie restrukturyzacyjne ulega zakończeniu (art. 324 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne, tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428). Wobec dłużnika stosuje się wtedy przepisy o wykonaniu układu (art. 171–172 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428). W czasie wykonywania układu nadzorca układu obejmuje funkcję nadzorcy wykonania układu, chyba że układ stanowi inaczej. Wykonanie układu kończy się wydaniem postanowienia o wykonaniu układu (art. 172 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428).

Jakkolwiek sąd nie wydaje orzeczenia o otwarciu postępowania, to postępowanie sądowe o zatwierdzenie układu biegnie z pełnym poszanowaniem reguł procesowych, przy zastosowaniu przepisów ogólnych dotyczących postępowania restrukturyzacyjnego (art. 189–209 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne, tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) oraz przy odpowiednim stosowaniu przepisów księgi pierwszej części pierwszej kodeksu postępowania cywilnego, z wyłączeniem przepisów o zawieszeniu i wznowieniu postępowania (art. 209 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne, tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428).

Zgodnie natomiast z art. 189 ust. 2 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) w postępowaniu o zatwierdzenie układu uznaje się, że skutki otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego powstają z dniem układowym, o którym mowa w art. 211 tejże ustawy. Ustalenie dnia układowego ma znaczenie o tyle, że w postępowaniu o zatwierdzenie układu nie dochodzi do wydania orzeczenia sądu o otwarciu postępowania, przeto konieczne jest wskazanie momentu miarodajnego dla oceny uprawnień wierzycieli do głosowania nad układem (w tym siły ich głosu) oraz dla oceny skutków przyjętego układu. Dlatego też niezwłocznie po objęciu funkcji przez nadzorcę układu dłużnik (w porozumieniu z nadzorcą) dokonuje ustalenia dnia układowego. Na ten dzień określa się m. in. czy dany podmiot jest wierzycielem spółki, czy jest wierzycielem spornym, czy może głosować nad układem, jaka jest wysokość jego wierzytelności głównej oraz wierzytelności odsetkowej, jaka jest ogólna suma wierzytelności spornych oraz czy przekracza 15% ogółu wierzytelności uprawnionych. Mając na uwadze te skutki, nadzorca układu przygotuje spis wierzytelności i spis wierzytelności spornych (art. 220 pkt 8 i 9 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne, tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) według stanu na dzień układowy. Zgodnie z art. 211 ust. 4 oraz art. 150 ust. 1 powyższej ustawy układ obejmuje: 1) wierzytelności osobiste powstałe przed dniem układowym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej; 2) odsetki za okres od dnia układowego; 3) wierzytelności zależne od warunku, jeżeli warunek ziścił się w czasie wykonywania układu.

Stosownie natomiast do art. 166 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) układ wiąże wierzycieli, których wierzytelności według ustawy są objęte układem, chociażby nie zostały umieszczone w spisie wierzytelności. Pozostałe wierzytelności powstałe po dniu układowym nie są objęte układem, a zatem podlegają spłacie w całości (art. 211 ust. 4 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428). Zgodnie zaś z art. 166 ust. 2 ustawy układ nie wiąże wierzycieli, których dłużnik nie ujawnił i którzy nie byli uczestnikami postępowania.

W niniejszej sprawie dzień układowy został wyznaczony na dzień 23 lutego 2023 roku. Jako że powód pozwem dochodzi wynagrodzenia za usługi świadczone za okres od dnia 01 stycznia do dnia 31 marca 2023 roku, a strony obowiązywało rozliczenie kwartalne uznać w sprawie należało, że jest to wierzytelność za okres rozliczeniowy, w trakcie którego zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne. W tej sytuacji zgodnie z treścią art. 77 ust 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) wierzytelność za okres rozliczeniowy, w trakcie którego zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne, w szczególności z tytułu czynszu najmu lub dzierżawy, podatków lub składek na ubezpieczenia społeczne, ulega z mocy prawa proporcjonalnemu podziałowi na część traktowaną jak wierzytelność powstałą przed dniem otwarcia postępowania oraz część traktowaną jak wierzytelność powstająca po dniu otwarcia postępowania.

Przedmiotowa regulacja dotyczy więc wierzytelności za okres rozliczeniowy, w trakcie którego zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne wynikających z ciążącego na dłużniku zobowiązania do świadczeń okresowych przyjmując, że wierzytelności te będą ulegały z mocy prawa proporcjonalnemu podziałowi na część traktowaną jak wierzytelność powstałą przed dniem otwarcia postępowania (ta część będzie ujmowana w spisie wierzytelności) oraz część traktowaną jak wierzytelność powstającą po otwarciu postępowania. Oczywistym jest, że przepis art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) jedynie przykładowo wskazuje, o jakie kategorie wierzytelności w nim chodzi wymieniając w szczególności wierzytelności z tytułu czynszu najmu lub dzierżawy, podatków lub składek na ubezpieczenia społeczne. Bez wątpienia analizowana regulacja dotyczyć będzie również rozliczanych okresowo płatności za świadczone na rzecz dłużnika usługi przykładowo dostarczane media, za dozór, ma ona bowiem zastosowanie do świadczeń okresowych określanych również niekiedy mianem świadczeń periodycznych, których elementem charakterystycznym i koniecznym dla ich wyróżnienia jest czas, a właściwie odstęp czasu, którego upływ aktualizuje każdorazowo obowiązek określonego świadczenia. Wyróżnikiem tego rodzaju świadczeń jest zatem to, że stanowią one czynności cyklicznie powtarzające się z góry określonej i łatwej do zidentyfikowania jednostce czasu (najczęściej miesiąc, kwartał, rok). Podział, o jakim mowa, następuje z mocy prawa, a do dokonania rozliczenia wierzytelności niezbędne jest ustalenie długości okresu rozliczeniowego, a następnie proporcjonalne wyliczenie części wierzytelności przypadającej przed dniem otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego. Do dokonania omawianego rozliczenia istotne jest tylko i wyłącznie ustalenie należności za okres rozliczeniowy przypadający na dzień układowy i następnie podzielenie ich na okres obejmujący czas przed tym dniem i na okres obejmujący czas po tym dniu, bez względu na datę wymagalności należności.

W tym kontekście należało zauważyć, że na dzień układowy powodowi względem pozwanego przysługiwała wierzytelność z tytułu faktury numer (...) z dnia 30 grudnia 2022 roku na kwotę 5 244,41 złotych brutto tytułem obsługi technicznej za okres X – XII 2022 roku i co niesporne, wierzytelność ta ujęta została w spisie wierzytelności sporządzonym w toku tegoż postępowania pod poz. (...), a co zostało potwierdzone także przez nadzorcę wykonania układu (k. 226 akt). Jednocześnie nie było sporne, że w odniesieniu do należności wynikającej z faktury numer (...), należność ta nie została zgłoszona do spisu wierzytelności. Mając jednak na uwadze wskazaną regulację zawartą w art. 77 ust. 1 oraz art. 166 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) uznać należało, że z mocy prawa wierzytelność ta pomimo, że nie została ujęta w spisie wierzytelności, to w części przypadającej na okres przed ustalonym dniem układowym, została układem objęta. Sąd dokonał jej rozliczenia przyjmując, iż przysługiwała ona powodowi za okres 90 dni (31 dni stycznia, 28 dni lutego i 31 dni marca), skoro zaś dzień układowy został ustalony na dzień 23 lutego 2023 roku, to należało przyjąć, że układem objęta była należność przysługująca powodowi za okres od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia 22 lutego 2023 roku, to jest łącznie za 53 dni (za okres od 01 stycznia 2023 roku do dnia 31 stycznia 2023 roku – 31 dni, za okres od dnia 01 lutego 2023 roku do dnia 22 lutego 2023 roku – 22 dni). Z kolei jako nie objętą układem należało uznać należność powoda przysługująca mu za okres od dnia 23 lutego do 31 marca 2023 roku, to jest łącznie za 37 dni (za okres od dnia 23 lutego 2023 roku do dnia 28 lutego 2023 roku – 6 dni, za okres od dnia 01 marca 2023 roku do dnia 31 marca 2023 roku – 31 dni). W tym miejscu raz jeszcze podkreślić należy, że wierzytelności dłużnika, które powstają od dnia układowego, włącznie z tym dniem, nie są objęte układem.

Natomiast odnosząc się do wartości tak podzielonych należności, wskazać należy, że skoro za okres 90 dni obsługi powodowi przysługiwało od pozwanego wynagrodzenie brutto w kwocie 5 244,41 złotych (bezsporne), to Sąd przyjął, iż za jeden dzień świadczenia usług wynagrodzenie to wynosiło 58,2712 złotych brutto (5 244,41 złotych : 90 dni = 58,2712 złotych dziennie). W tej sytuacji za objętą układem należało uznać wierzytelność za okres od dnia 01 stycznia 2023 roku do dnia 22 lutego 2023 roku, tj. za 53 dni (31 + 22), w łącznej kwocie 3 088,37 złotych (53 dni x 58,2712 złotych), z kolei za wierzytelność nieobjętą układem – wierzytelność za okres od dnia 23 lutego 2023 roku do dnia 31 marca 2023 roku, tj. za 37 dni (6 + 31), w łącznej kwocie 2 156,04 złotych (37 dni x 58,2712 złotych).

Pozwany na poczet należności z faktury numer (...) w części nieobjętej układem (tj. kwoty 2 156,04 złotych), w dniu 22 maja 2023 roku uiścił na rzecz powoda kwotę 2 122,73 złotych (k. 208, 211, 240 akt), nierozliczona zatem w tym zakresie pozostawała kwota 33,31 złotych, którą pozwany zobowiązany był uregulować na zasadach ogólnych, a zatem wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, co w tej części czyniło żądanie powoda zasadnym (punkt trzeci wyroku).

Natomiast co do należności objętych układem, w tym nieuiszczonej przez pozwanego kwoty 3 088,37 złotych wynikającej z faktury numer (...), nie budziło wątpliwości, że niezależnie od objęcia jej układem, możliwe było wszczęcie postępowania o tę wierzytelność, układ nie jest bowiem tylko i wyłącznie odnowieniem, nie prowadzi do wygaśnięcia wierzytelności, a na wypadek jego uchylenia przywrócona zostanie pierwotna wysokość roszczeń wierzycieli (art. 179 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428). Dopiero bowiem prawomocne stwierdzenie przez sąd wykonania układu, zgodnie z art. 172 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428), utrwala jego skutki. Przyjmuje się, iż układ obowiązuje pod swego rodzaju warunkiem rozwiązującym, albowiem nie wpływa na istnienie poddanych restrukturyzacji wierzytelności, a jedynie wyznacza granice możliwości ich dochodzenia. Konsekwencją uchylenia układu jest bowiem odzyskanie przez wierzycieli możliwości dochodzenia przysługujących im wierzytelności w ich pierwotnych wysokościach. Skutek taki występuje zarówno względem wierzycieli, co do których warunki układu zostały zrealizowane w całości, jak i względem tych wierzycieli, w odniesieniu do których układ został wykonany jedynie częściowo. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 179 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) wszelkie dokonywane w toku realizacji układu spłaty zaliczane są na poczet dochodzonych wierzytelności, gdyż dopiero prawomocne stwierdzenie wykonania układu utrwala jego skutki prawne.

W judykaturze przyjmuje się także, że sąd udzielając wierzycielowi ochrony prawnej w drodze zasądzenia powództwa o zapłatę dochodzonego po zawarciu układu nie może pominąć w ocenie materialnoprawnej dochodzonego roszczenia konieczności wyjaśnienia, czy układ zmienił treść zobowiązania pozwanego podmiotu. Jeśli taki stan rzeczy zaistniał, to Sąd nie mógłby zasądzić ponad to, co wierzyciel może uzyskać z układu (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 lutego 2008 roku, sygn. akt V CSK 398/07). W zakresie zatem dochodzonej pozwem kwoty objętej układem, tj. kwoty 3 088,37 złotych, postanowienia zatwierdzonego układu wiązały strony (art. 166 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne, tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428), co skutkowało uznanie nie tylko, że powyższa kwota w okolicznościach sprawy jest powodowi od pozwanego należna, ale też, że jej uregulowanie przez pozwanego nastąpić winno na warunkach przewidzianych w zatwierdzonym układzie. Sąd uwzględniając zatem w tym zakresie roszczenie zastrzegł w punkcie pierwszym wyroku, że jest ona płatna w sposób wynikający z układu zawartego przez pozwanego (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. z wierzycielami zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023, w tym pkt B.7 w zw. z pkt IV, tj. w 55 miesięcznych ratach płatnych do ostatniego dnia miesiąca począwszy od miesiąca czerwca 2024 roku. Sąd miał bowiem na uwadze, że na mocy zawartego układu, zgodnie z jego postanowieniami, do grupy IV zaliczono wierzycieli, którym przysługiwały wierzytelności nieujęte w innych grupach, zaś wartość wierzytelności głównej była wyższa niż 5 000 złotych. Spłata tych wierzycieli miała odbywać się w ten sposób, że mieli oni otrzymać spłatę wierzytelności głównej w kwocie 5 000 złotych powiększonej o 50% różnicy pomiędzy kwotą wierzytelności głównej a kwotą 5 000 złotych (pkt IV.1) W pozostałej części wierzytelność główna miała ulec umorzeniu (pkt IV.2). Umorzeniu miało ulec także 100% wierzytelności ubocznych, w szczególności odsetek ustawowych za opóźnienie, odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia powstania wierzytelności (w tym za okres od dnia układowego) oraz wszelkich innych należności ubocznych od wierzytelności objętych układem, w tym kosztów procesu, kosztów egzekucyjnych, kosztów dochodzenia i odzyskiwania wierzytelności (pkt IV.3).

Jednocześnie w punkcie drugim wyroku w przypadku uchylenia powyżej opisanego układu pozwanego z wierzycielami, uznając powództwo za zasadne w zakresie kwoty 3 088,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, Sąd uwzględnił przedmiotowe roszczenie w tej części.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że jedynie część należności powoda tytułem faktury numer (...) objęta została zatwierdzonym układem tj. co do kwoty 3 088,37 złotych, natomiast w pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 2 156,04 złotych układem objęta tym nie była, a z której to części powód zasadnie domagał się kwoty 33,31 złotych (pozostała kwota – 2 122,73 złotych została uregulowana) i winna być ona spełniona na ogólnych zasadach, Sąd za usprawiedliwione uznał roszczenie powoda o zapłatę kwoty 327,28 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (punkt czwarty wyroku).

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd w punkcie pierwszym sentencji wyroku na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. i art. 735 k.c. w zw. z art. 77 i art. 166 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) w zw. z pkt B.7 – B.9 w zw. z pkt IV układu zawartego przez pozwanego (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. z wierzycielami zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023, zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3 088,37 złotych (jako część należności wynikającej z faktury numer (...) w zakresie objętym układem), płatną w sposób wynikający z tegoż układu, tj. w 55 miesięcznych ratach płatnych do ostatniego dnia miesiąca począwszy od miesiąca czerwca 2024 roku.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że z przedłożonych dowodów wpłat oraz oświadczenia pełnomocnika powoda wynikało, że pozwany realizuje postanowienia układu uiszczając comiesięcznie kwotę 121,51 złotych tytułem spłaty wierzytelności powoda objętych układem, tj. kwoty 5 244,41 wynikającej z faktury numer (...) i kwoty 3 088,37 złotych wynikającej z faktury numer (...) (wierzytelność podlegająca realnemu zaspokojeniu obejmuje kwotę 5 000 złotych oraz 50% nadwyżki ponad tę kwotę, czyli 5 244,41 złotych + 3 088,37 złotych = 8 332,78 złotych; 8 332,78 złotych – 5 000 złotych = 3 332,78 złotych; 3 332,78 złotych x 50% = 1 666,39 złotych; 5 000 złotych + 1 666,39 złotych = 6 666,39 złotych; 6 666,39 złotych : 55 = 121,21 złotych).

W punkcie drugim sentencji wyroku zastrzeżono natomiast, że w przypadku uchylenia układu zatwierdzonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt GD1G/GRz/47/2023 zamiast kwoty opisanej punkcie pierwszym wyroku, Sąd zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3 088,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Powyższe zastrzeżenie jest uzasadnione tym, że do momentu stwierdzenia wykonania układu, układ może zostać uchylony, a wówczas powód zmuszony byłby ponownie dochodzić roszczeń w zakresie objętym uchylonym układem, a które są przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Wobec tego mając na względzie możliwość uchylenia układu należało orzec jak w punkcie drugim sentencji wyroku przyjmując za podstawę przepisy art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. i art. 735 k.c. w zw. z art. 179 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) w zw. z art. 1, art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790).

Natomiast w punkcie trzecim sentencji wyroku działając na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. i art. 735 k.c. w zw. z art. 77 i art. 166 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) a contrario w zw. z art. 1, art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) Sąd zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 33,31 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 15 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Powyższa kwota jak już wskazano powyżej stanowiła część wynagrodzenia powoda należną mu na podstawie faktury numer (...) w zakresie nieobjętym zatwierdzonym układem i nieuregulowaną przez pozwanego do dnia wyrokowania.

W punkcie czwartym sentencji wyroku zaś Sąd na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 327,28 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, albowiem jak już wskazano w powyższej części uzasadnienia łącząca strony umowa o obsługę i serwis urządzeń była transakcją handlową, a pozwany nie uregulował należnego powodowi świadczenia w części nieobjętej układem w całości w umówionym terminie (pozostała kwota 33,31 złotych), co czyniło żądanie rekompensaty uzasadnionym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie piątym wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w oparciu o treść art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1 117 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się kwoty: 200 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (ustalonych na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) oraz 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty tytułem kosztów procesu od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Jednocześnie Sąd miał na względzie, że ustawa z dnia 15 maja 2015 roku Prawo restrukturyzacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 roku, poz. 1428) nie zawiera szczegółowych regulacji dotyczących ponoszenia kosztów procesu wszczętego przez wierzyciela w toku postępowania o zatwierdzenie układu (analogicznych do rozwiązań wprost wskazanych np. w art. 276 i art. 310 tej ustawy), czy po jego zakończeniu, a zatem zastosowanie w tej materii znajdą ogólne reguły przewidziane w k.p.c. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 101 k.p.c., zgodnie z którym zwrot kosztów procesu należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że za pierwszą czynność procesową dokonaną przez stronę pozwaną należy uznać czynność procesową podjętą po prawidłowym doręczeniu pozwu, tzn. z chwilą zawiśnięcia sporu ( lis pendens). Czynnością taką w niniejszej sprawie było złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którym pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości. Jeżeli więc pozwany podjął polemikę z twierdzeniami pozwu i wnosił o oddalenie powództwa w całości, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – zgodnie z treścią sprzeciwu od nakazu zapłaty, przepis art. 101 k.p.c. nie powinien znaleźć zastosowania (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 29 sierpnia 2013 roku, sygn. akt I ACa 95/13). Niezależnie od powyższego nie budzi także wątpliwości, że owe dwie przesłanki wskazane w art. 101 k.p.c., tj. niedanie powodu do wytoczenia sprawy i uznanie przy pierwszej czynności procesowej żądania pozwu, muszą wystąpić łącznie, zaś w niniejszej sprawie nie sposób uznać, że pozwany nie dał powodu do złożenia pozwu o zapłatę, skoro mimo upływu terminu płatności wskazanego na fakturze nie regulował swoich zobowiązań, w tym w całości w zakresie powstałym po dniu układowym.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 12 sierpnia 2025 roku