Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko J. K. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. K. (1) na rzecz powoda K. K. kwotę 3 184,50 złotych (trzy tysiące sto osiemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 23 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od powoda K. K. na rzecz pozwanej J. K. (1) kwotę 202,26 złotych (dwieście dwa złote dwadzieścia osiem groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI GC 513/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 03 stycznia 2023 roku powód K. K. domagał się zasądzenia od pozwanej J. K. (1) kwoty 8 153,74 złotych wraz z odsetkami: ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 7 831,74 złotych za okres od dnia 23 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty – tytułem należnego poprzednikowi prawnemu powoda wynagrodzenia za wykonane na zlecenie pozwanej prace remontowe w lokalu gastronomicznym pozwanej i zwrotu należności za wykorzystane do tego materiały oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 322 złotych za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, a także kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 lutego 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 273/23 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwana J. K. (1) wniosła o oddalenie powództwa w zakresie należności głównej w części, tj. w kwocie 5 153,74 złotych oraz w zakresie żądania odsetkowego w całości.

Pozwana wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zleciła cedentowi wykonanie prac remontowo – budowlanych w prowadzonym przez nią lokalu usługowym, jednakże jeszcze przed zawarciem umowy E. B. (1) dokonał oględzin lokalu i wycenił zakres wskazanych do wykonania prac na kwotę 3 000 złotych, jak też określił termin ich realizacji na okres 3 dni, począwszy od dnia 08 listopada 2021 roku. W związku z tym pozwana wraz ze swoją pracownicą J. K. (2) oraz E. B. (1) udali się do marketu C. w celu zakupienia materiałów niezbędnych do przeprowadzenia remontu. Pozwana kupiła wszystkie materiały, które E. B. (1) uznał za niezbędne do wykonania zamówionej usługi i poniosła koszty ich zakupu. Po zakończeniu prac pozwana zwróciła się do E. B. (1) z prośbą o wystawienie faktury, wówczas E. B. (1) z tytułu wykonanych prac zażądał od niej zapłaty kwoty 5 000 złotych, czemu pozwana odmówiła z uwagi na wcześniejsze ustalenia stron. Ostatecznie E. B. (1) obciążył pozwaną fakturą numer (...) na kwotę 7 831,74 złotych uwzględniając w tej kwocie także koszty materiałów w kwocie 1 411,14 złotych. Pozwana zwracała się o korektę przedmiotowej faktury, jednakże bezskutecznie. Pozwana przyznała, że powództwo jest uzasadnione jedynie co do kwoty 3 000 złotych, gdyż takie wynagrodzenie uzgodniły strony, a zakres zleconych E. B. (1) prac nie uległ zwiększeniu. Jednocześnie pozwana zakwestionowała także zasadność żądania odsetkowego od dat wskazanych w pozwie, jak również żądanie w przedmiocie rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. (1) w ramach wykonywanej działalności gospodarczej prowadziła w lokalu zlokalizowanym w W. przy ulicy (...) placówkę gastronomiczną (...).

wydruk z Central Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dotyczący J. K. (1) – k. 13-14 akt, zeznania pozwanej J. K. (1) – protokół z rozprawy z dnia 28 maja 2024 roku, k. 200-202 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:46-00:30:59)

J. K. (1) zamierzała przeprowadzić remont w powyższym lokalu gastronomicznym, miał to być niewielki remont – odświeżenie wnętrza, drobne poprawki. Początkowo rozmowy na temat wykonania tych prac J. K. (1) prowadziła z D. M. – szwagrem swojej pracownicy J. K. (2), który proponował wynagrodzenie w kwocie 2 800 – 3 000 złotych, czas realizacji prac – 5 dni. W związku z tym jednakże, że termin, w którym mógł on rozpocząć remont był dość odległy, J. K. (1) próbowała znaleźć innego wykonawcę. Porozumiała się wówczas ze swoim nowym sąsiadem – E. B. (1) i na początku listopada 2021 roku zawarła z nim ustną umowę o wykonanie usług remontowych w przedmiotowym lokalu gastronomicznym. Zawracie umowy poprzedzone było oględzinami lokalu przez wykonawcę, w których brała udział również jako kierownik lokalu – J. K. (2). J. K. (2) wskazała wówczas E. B. (1) prace, jakie miały zostać wykonane.

Strony uzgodniły zakres prac, który miał obejmować odmalowanie lokalu wraz z jego zabezpieczeniem na czas malowania, położenie około 2 m ² płytek przy zlewie, doklejenie obluzowanych 3 kafelek przy rantach drzwi, obróbkę progu przy drzwiach zewnętrznych lokalu z wykorzystaniem kafli, postawienie fragmentu ścianki wraz ze wstawieniem w niej futryny i nowych drzwi wewnątrz lokalu, odmalowanie pomieszczenia w.c., wymianę kratki wentylacyjnej, montaż panelu na ścianie dookoła stolików, wymianę rury spustowej, przyklejenie fototapety.

Czas realizacji usługi uzgodniono na okres około 3 dni, za wynagrodzeniem w kwocie 3 000 złotych brutto. Wysokość wynagrodzenia E. B. (1) przekazał telefonicznie J. K. (1) po dokonaniu oględzin lokalu i wskazaniu mu prac, jakie miałby wykonać.

Przed rozpoczęciem prac J. K. (1) wraz z E. B. (1) oraz J. K. (2) udali się do marketu C., gdzie w uzgodnieniu z E. B. (1) dokonano zakupów materiałów niezbędnych do wykonania remontu. Pozwana zakupiła 4 sztuki ościeżnic (dwie belki i dwie bazy), klamkę do drzwi, mufę i rurę spustową, dwie sztuki bazy (...) w opakowaniach 5 litrowych, panele winylowe na ścianę, a także jedno skrzydło drzwiowe. Koszty zakupu materiałów w kwocie 1 875,37 złotych poniosła J. K. (1).

Na potrzeby wykonania uzgodnionych prac J. K. (1) nie nabyła płyty gipsowo – kartonowej, gdyż E. B. (1) zapewnił ją, że dysponuje fragmentami takiej płyty, którą może wykorzystać przy realizacji tych prac. Nie dokonano także zakupu pędzli, wałków i folii zabezpieczającej, gdyż E. B. (1) nie zgłaszał takiego zapotrzebowania wskazując, że dysponuje tego rodzaju materiałami.

zeznania świadka J. K. (2) – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:04:30-00:35:57), częściowo zeznania świadka E. B. (1) – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:36:16-01:08:30), zeznania pozwanej J. K. (1) – protokół z rozprawy z dnia 28 maja 2024 roku, k. 200-202 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:46-00:30:59), paragon – k. 69 akt

W trakcie realizacji prac działająca z upoważnienia J. J. K., za wiedzą i zgodą J. K. (1), zleciła E. B. (1) wykonanie prac dodatkowych w postaci wymiany żarówek oraz przewiercenie ściany pod montaż zegara.

W lokalu, w którym wykonywane były prace nie było nierównych powierzchni, które wymagałyby szpachlowania przed malowaniem.

zeznania świadka J. K. (2) – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:04:30-00:35:57), częściowo zeznania świadka E. B. (1) – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:36:16-01:08:30), zeznania pozwanej J. K. (1) – protokół z rozprawy z dnia 28 maja 2024 roku, k. 200-202 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:46-00:30:59)

E. B. (1) zrealizował prace jeszcze w listopadzie 2021 roku, w związku z czym J. K. (1) oczekiwała na wystawienie faktury. W tej sprawie kontaktowała się z nim telefonicznie w grudniu 2021 roku i w styczniu 2022 roku.

Początkowo E. B. (1) domagał się od J. K. (1) zapłaty kwoty 4 000 złotych, a gdy ta odmówiła zapłaty wynagrodzenia w tej wysokości, w styczniu 2022 roku wystawił J. K. (1) fakturę numer (...) na kwotę 7 831,14 złotych brutto wskazując w jej treści, że usługa była realizowana w styczniu 2022 roku. W fakturze tej uwzględniono pozycje:

1.  zabezpieczenie ścian przed malowaniem – 615 złotych brutto,

2.  uzupełnienie gładzią ubytków na ścianach i sufitach – 492 złotych brutto,

3.  malowanie ścian i sufitu dwoma warstwami – 2 460 złotych brutto,

4.  wykonanie ścianki z płyty gipsowo – kartonowej – 615 złotych brutto,

5.  demontaż drzwi z futryną – 123 złotych brutto,

6.  montaż drzwi wewnętrznych plus montaż klamki (2 szt.) – 738 złotych brutto,

7.  układanie płytek, naprawa ściany elewacyjnej, układanie płytek klinkierowych – 553,50 złotych brutto,

8.  wymiana żarówek – 184,50 złotych brutto,

9.  montaż deski ozdobnej na ścianach – 307,50 złotych,

10.  wymiana rury spustowej o wartości 61,50 złotych brutto,

11.  materiały – 1 411,14 złotych brutto,

12.  wykonanie usługi transportowej – 270,60 złotych brutto.

faktura – k. 15 akt, faktura korygująca – k. 16 akt, wydruk wiadomości mailowych – k. 18-20 akt

Pozycja numer 11 faktury dotyczyła materiałów zakupionych przez E. B. (1) od J. G.. E. B. (1) zakupu tychże materiałów dokonał na rachunek J. K. (1) i z tego tytułu na jej dane została wystawiona przez J. G. w dniu 20 grudnia 2021 roku faktura numer (...) na kwotę 1 411,14 złotych brutto, a która została opłacona przez E. B. (1).

dowód wpłaty – k. 17 akt, faktura – k. 79-80 akt, częściowo zeznania świadka E. B. (1) – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:36:16-01:08:30), częściowo zeznania świadka B. B. – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:08:31-01:35:56), częściowo zeznania świadka A. B. – protokół z rozprawy z dnia 13 lutego 2024 roku, k. 172-178 akt (zapis obrazu i dźwięku 01:36:03-01:44:52)

J. K. (1) kwestionowała zasadność obciążenia jej kwotą 7 831,14 złotych na podstawie faktury numer (...), jak również wskazaną w tejże fakturze datę wystawienia dokumentu i wykonania usługi żądając skorygowania dokumentu do kwoty uzgodnionej pomiędzy stronami przy zawieraniu umowy, tj. kwoty 3 000 złotych.

E. B. (1) w dniu 31 stycznia 2022 roku wystawił fakturę korygującą numer (...) do faktury numer (...) w zakresie daty wystawienia i wykonania usługi – z dnia 31 stycznia 2022 roku na dzień 18 stycznia 2022 roku. Nie skorygował on natomiast kwoty, na którą opiewała faktura wskazując, że kwota ta jest zgodną z pracą, jaka została przez niego wykonana oraz kosztami, które poniósł.

zeznania pozwanej J. K. (1) – protokół z rozprawy z dnia 28 maja 2024 roku, k. 200-202 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:46-00:30:59), faktura – k. 15 akt, faktura korygująca – k. 16 akt, wydruk wiadomości mailowych – k. 18-20 akt

W wiadomości z dnia 23 lutego 2022 roku J. K. (1) ponownie zwróciła się z prośbą o korektę faktury wskazując, iż kwota uwzględniona w fakturze jest rażąco zawyżona, że nie ma ona pokrycia w wykonanej pracy oraz w umówionym wynagrodzeniu. J. K. (1) powołała się wówczas także na fakt, że przed przystąpieniem do prac uzgodniono pomiędzy stronami wynagrodzenie ryczałtowe i na żadnym etapie nie akceptowała ona jego podwyższenia.

wydruk wiadomości mailowej – k. 20 akt

W dniu 08 czerwca 2022 roku pomiędzy E. B. (1) jako cedentem a K. K. jako cesjonariuszem została zwarta umowa o powierniczy przelew wierzytelności wynikającej z faktury numer (...) w kwocie 7 831,74 złotych, na mocy której to umowy wierzytelność ta na warunkach opisanych w umowie została przeniesiona na K. K..

umowa o powierniczy przelew wierzytelności wraz z załącznikami – k. 11-12, 138-140 akt

W piśmie z dnia 10 czerwca 2022 roku K. K. zawiadomił J. K. (1) o cesji wierzytelności wynikającej z faktury numer (...) oraz wezwał ją do zapłaty kwoty 8 775,99 złotych, w terminie do dnia 17 czerwca 2022 roku, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 04 lipca 2022 roku J. K. (1) zakwestionowała zasadność oraz wysokość żądanej przez niego kwoty podnosząc, iż strony przed zawarciem umowy uzgadniały inną kwotę, nie jest zaś wiadomym, w jaki sposób i na jakiej podstawie została naliczona kwota ujęta w wezwaniu do zapłaty.

wezwanie do zapłaty – k. 21 akt, potwierdzenie nadania – k. 22 akt, potwierdzenie odbioru – k. 23-24 akt, pismo – k. 25-26 akt, pełnomocnictwo – k. 27 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną, a nadto na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów oraz dowodów z wydruków wiadomości mailowych (uznając je za dowody w rozumieniu art. 308 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c.) przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. W konsekwencji dokumenty te należało uznać za materiał dowodowy wiarygodny i dający możliwość czynienia na jego postawie pełnych i prawidłowych ustaleń faktycznych.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach świadka J. K. (2), E. B. (1), B. B. i A. B., a także na zeznaniach pozwanej J. K. (1) w poniżej wskazanym zakresie.

Odnosząc się do zeznań świadka J. K. (2), to uznając je za wiarygodne, Sąd oparł się na nich w szczególności ustalając treść łączącej strony umowy, a to przede wszystkim do wykonania jakich czynności zobowiązał się świadek E. B. (1), a zatem co w istocie wchodziło w ustalony zakres prac remontowych, a co stanowiło prace dodatkowe. Jak wynikało bowiem z zeznań omawianego świadka jeszcze przed rozpoczęciem prac miały miejsce oględziny lokalu, w których brała ona także udział i właśnie w czasie tychże oględzin uzgodniono zakres prac, a co miało obejmować: odmalowanie lokalu wraz z jego zabezpieczeniem na czas malowania, położenie około 2 m ² płytek przy zlewie, doklejenie obluzowanych 3 kafelek przy rantach drzwi, obróbkę progu przy drzwiach zewnętrznych lokalu z wykorzystaniem kafli, postawienie fragmentu ścianki wraz ze wstawieniem w niej futryny i nowych drzwi wewnątrz lokalu, odmalowanie pomieszczenia w.c., wymianę kratki wentylacyjnej, montaż panelu na ścianie dookoła stolików, przyklejenie fototapety i wymianę rury spustowej. Jednocześnie świadek przyznała, że już w trakcie remontu zleciła w imieniu pozwanej wymianę żarówek i wywiercenie dziury pod zegar ścienny, kategorycznie natomiast zaprzeczała jakimkolwiek innym pracom dodatkowym, w tym szpachlowaniu, czy gładzeniu ścian. Świadek zeznała przy tym, że wszystkie materiały wskazane przez wykonawcę jako niezbędne do wykonania prac, zostały kupione przez pozwaną podczas wspólnych zakupów, przy czym E. B. (1) zapewniał pozwaną, że ma resztki niektórych materiałów z poprzednich budów, np. płytę gipsowo – kartonową i je wykorzysta, stąd nie zostały one kupione. Odnośnie do wskazywanej kwoty umówionego wynagrodzenia, to świadek co prawda zeznała, że wiedzę w tym zakresie posiadała jedynie od pozwanej i nie była ona obecna podczas jej uzgadniania przez strony, niemniej jednak świadek potwierdziła, że za podobną kwotę wynagrodzenia remont lokalu pozwanej miał pierwotnie wykonać jej szwagier.

Odnosząc się natomiast do zeznań świadka E. B. (1), to Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd oparł się na nich ustalając, że przed rozpoczęciem prac miało miejsce spotkanie w lokalu, podczas którego świadek obejrzał lokal i strony uzgodniły zakres prac w ten sposób, że J. K. (2) wskazała, co jest do wykonania. Sąd nie dał jednakże wiary zeznaniom świadka, że tenże zakres prac obejmował wyłącznie malowanie ścian, uzupełnienie ubytków i zabezpieczenie lokalu za wynagrodzeniem w kwocie 3 000 złotych (prace ujęte w fakturze w pozycji 1, 2, 3 – 3 657 złotych brutto) oraz położenie fototapety za wynagrodzeniem w kwocie 800-900 złotych (prace te nie zostały w ogóle ujęte w fakturze). W szczególności Sąd miał na uwadze, że pozwana zaprzeczyła potrzebie wyrównywania ubytków, również świadek J. K. (2) wskazała, że takiej potrzeby nie było. Nadto okoliczność ta wynika po części także z przedstawionego przez pozwaną paragonu dotyczącego zakupu materiałów niezbędnych do wykonania remontu, z zeznań pozwanej, jak i J. K. (2) wynikało, że wówczas w uzgodnieniu z E. B. (1) pozwana dokonała zakupu wszystkich niezbędnych do przeprowadzenia prac materiałów. W paragonie tym natomiast nie ujęto materiałów służących wyrównywaniu ubytków, stąd też Sąd uznał, że zlecone wykonawcy prace nie obejmowały tego rodzaju czynności. Jakkolwiek Sąd dał wiarę, że świadek wykonał prace polegające na postawieniu ścianki działowej do osadzenia drzwi, wymianę drzwi, ułożenie paneli na ścianach, wymianę żarówek, czy rury spustowej, jednakże w ocenie Sądu nie stanowiło to prac dodatkowych, lecz prace objęte pierwotnym zakresem, o czym zdaniem Sądu świadczy paragon dokumentujący wspólne zakupy. Skoro bowiem obejmuje on swoją treścią np. dwie ościeżnice, klamkę, skrzydło drzwiowe, panele, czy rurę spustową, logicznym pozostaje, że ten zakres prac był uzgodniony na początku, a nie tak, jak wskazywał to świadek, uległ rozszerzeniu w trakcie prac. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że świadek zeznał, że J. K. (2) mimo, że wskazywać mu miała dodatkowe prace, to wyraźnie zaznaczała, że pozwana zapłaci tylko 3 000 złotych. W tej sytuacji zachowanie świadka, który mimo takich deklaracji – podających w wątpliwość uzyskanie dodatkowego wynagrodzenia – nie kontaktuje się z pozwaną, tylko wykonuje jakoby dodatkowe prace, jawi się jako nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym.

Sąd nie dał wiary świadkowi, że materiały zakupione przez niego, za które faktura została wystawiona w grudniu na pozwaną, świadek wykorzystał na potrzeby remontu jej lokalu. Skoro bowiem z zakresu uzgodnionych czynności, jak i paragonu przedstawionego przez pozwaną wynikało, że całość materiału niezbędnego do wykonania prac (nie licząc płyty gipsowo – kartonowej) została zakupiona przez pozwaną w uzgodnieniu ze świadkiem, nadto co potwierdziły tak pozwana, jak i świadek J. K. (2), świadek nie zgłaszał innego zapotrzebowania, to uznać należało, że wówczas dysponował on już całością niezbędnych materiałów. Dodatkowo należy zauważyć, że z żadnego dowodu przeprowadzonego w sprawie nie wynika, ażeby te konkretne materiały ujęte w fakturze numer (...) wystawionej przez J. G. zostały wykorzystane przy remoncie prowadzonym u pozwanej, jak również, ażeby w jakikolwiek sposób zobowiązała się ona poniesione z tego tytułu koszty świadkowi zwrócić, tym bardziej, że pozwana okoliczności te kwestionowała.

Za wiarygodne Sąd natomiast uznał zeznania świadka w części, w jakiej wskazywał on na fakt dodatkowego zlecenia wymiany żarówek, potwierdzają to bowiem zeznania J. K. (2) i pozwanej.

Odnosząc się do zeznań świadka B. B., to Sąd nie dał im wiary w zakresie, w jakim świadek wskazywał na zakres zleconych przez pozwaną powodowi prac i fakt wykonania prac dodatkowych. Sąd miał bowiem na uwadze, że świadek nie uczestniczył w uzgodnieniach stron i informacje w tym przedmiocie czerpał od E. B. (1), co więcej – świadek wprost wskazał, że z informacji udzielonych przez E. B. (1) wynikało, że lokal ma być odświeżony poprzez odmalowanie ścian i sufitów i że nic więcej świadek E. B. (1) mu nie przekazywał. Należało zatem uznać, że świadek nie posiadał wiedzy o tym, jakie konkretnie czynności zostały zlecone przez pozwaną, a jak wykazało postępowanie dowodowe czynności te miały obejmować prace, które świadek uznawał za prace dodatkowe. Zeznania świadka w tej części nie mogły zatem stanowić podstawy ustaleń faktycznych Sądu, Sąd jedynie uwzględnił, że czynności te były realizowane, niemniej wchodziły one w zakres czynności uzgodnionych pierwotnie przez strony.

Sąd nie uwzględnił ponadto zeznań świadka w części, w jakiej wskazywał on, że materiały kupione od J. G. zostały wykorzystane na potrzeby realizacji prac u pozwanej. Jak bowiem wynikało z przeprowadzonych w sprawie dowodów materiały niezbędne do przeprowadzenia remontu zostały przez nią zakupione w obecności i w uzgodnieniu z pozwanym i były to co do zasady wszystkie materiały potrzebne do realizacji prac (bez płyty gipsowo – kartonowej, której fragmentami – w zakresie niezbędnym do wykonania u pozwanej ścianki – świadek E. B. (1) dysponował i które zobowiązał się pozwanej dostarczyć). Skoro zatem materiały te zostały zakupione tuż po zawarciu przez strony umowy, to zdaniem Sądu brak było w okolicznościach sprawy podstaw do udzielania przez pozwaną E. B. (1) zgody na zaciąganie w jej imieniu zobowiązań w zakresie nabywania dalszych materiałów, w tym wielorazowego wykorzystania. Wszak wspólne zakupy miały na celu nabycie wszystkich niezbędnych towarów i przystąpienie przez świadka do czynności remontowych jak najszybciej.

Odnosząc się natomiast do zeznań świadka A. B., to Sąd uwzględnił je w niewielkim zakresie, w istocie wyłącznie co do tej części zeznań, w której świadek wskazywał na fakt zawarcia przez strony umowy, jak również rodzaju wykonywanych prac, jednakże z tym ustaleniem, że prace te wchodziły w pierwotnie uzgodniony zakres umowy i nie stanowiły prac dodatkowych – jedyną praca dodatkową była wymiana żarówek (za którą świadek E. B. (1) naliczył wynagrodzenie) oraz przewiercenie ściany pod zegar (nie ujęte w wystawionej przez niego fakturze), pozostałe prace, które świadek określał jako prace dodatkowe, w ocenie Sądu wchodziły w zakres pierwotnie umówionych czynności. Również bowiem i ten świadek zdaniem Sądu wiedzę o zakresie i warunkach realizacji umowy czerpał od świadka E. B. (1). Zauważyć należało przy tym, że przy uzgadnianiu zakresu prac obecny był świadek E. B. (1) oraz świadek J. K. (2), a zatem to te osoby posiadały bezpośrednie informacje co do ustaleń stron.

Oceniając zeznania świadka B. B. i A. B. Sąd miał przy tym na uwadze, że jako osoby najbliższe świadkowi E. B. (1) (synowie) byli oni niewątpliwe zainteresowani w korzystnym dla powoda rozstrzygnięciu (z uwagi na powierniczy przelew wierzytelności E. B. (1) na powoda), co samo w sobie nie dyskredytuje zeznań takich świadków, o ile znajdują one potwierdzenie w innym uznanym przez Sąd za wiarygodny materiale dowodowym, a co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Świadkowie ci bowiem nie byli uczestnikami uzgodnień stron co do zakresu prac i wysokości wynagrodzenia, stąd też wykonane przez nich prace wskazywane jako dodatkowe w ocenie Sądu – mając na uwadze całokształt ustaleń faktycznych – w istocie stanowiły w przeważającej części zakres prac podstawowych, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

Odnosząc się natomiast do zeznań pozwanej J. K. (1), to Sąd uwzględnił je w całości jako spójne, logiczne i konsekwentne oraz znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Zauważyć należało, że swoimi zeznaniami pozwana potwierdziła fakty wynikające ze złożonych przez strony do akt dokumentów, jak również fakty wynikające z zeznań świadka J. K. (2). Dotyczyło to w szczególności zakresu uzgodnionych przez strony czynności, wysokości wynagrodzenia przysługującego świadkowi E. B. (2), jak również faktu uzgodnienia z nim jakie materiały są niezbędne do wykonania prac, jak również zakupienia tychże materiałów. Na podstawie zeznań pozwanej Sąd ustalił ponadto, że pozwana nie wyrażała zgody na jakiekolwiek zakupy w jej imieniu, jak też nie potwierdziła, ażeby materiały zakupione samodzielnie przez świadka, na rachunek pozwanej zostały wykorzystane na potrzeby remontu jej lokalu. Sąd miał również na uwadze, że pozwana wskazała, że dopiero w styczniu 2022 roku E. B. (1) poinformował ją o zmianie wysokości wynagrodzenia, najpierw na około 4 000 złotych, by ostatecznie wystawić na jej rzecz fakturę na kwotę ponad 7 000 złotych. Pozwana przyznała, że jedyną pracą dodatkową było sprawdzenie elektryki, bo „migały żarówki”.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania powoda, albowiem powód mimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawę i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie powód K. K. domagał się zasądzenia od pozwanej J. K. (1) kwoty 8 153,74 złotych wraz z odsetkami: ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 7 831,74 złotych za okres od dnia 23 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty – tytułem należnego poprzednikowi prawnemu powoda wynagrodzenia za wykonane na zlecenie pozwanej prace remontowe w lokalu gastronomicznym pozwanej i zwrotu należności za wykorzystane do tego materiały oraz ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 322 złotych za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, a także kosztów procesu.

Kwestionując żądanie pozwu pozwana J. K. (1) domagała się oddalenia powództwa co do należności głównej w części, tj. w kwocie 5 153,74 złotych oraz w zakresie żądania odsetkowego i rekompensaty za koszty odzyskiwania należności – w całości. Pozwana podniosła bowiem, że strony uzgodniły wynagrodzenie za wykonanie całości prac w kwocie 3 000 złotych i zaprzeczyła, ażeby zakres prac miał ulec zwiększeniu wskazując przy tym, że wspólnie z wykonawcą i w uzgodnieniu z nim na własny rachunek dokonała zakupu wszystkich niezbędnych materiałów do realizacji umowy, a zatem nie zachodziła również potrzeba zakupu dalszych materiałów przez wykonawcę.

Mając na uwadze powyższe stanowiska stron wskazać należy, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do kwestii ustalenia wysokości należnego poprzednikowi prawnemu powoda – E. B. (1) wynagrodzenia z tytułu realizacji w listopadzie 2021 roku prac remontowych w lokalu użytkowym pozwanej położonym w W. przy ulicy (...).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie pozwaną J. K. (1) z E. B. (1) łączyła umowa o dzieło.

Zgodnie z art. 627 k.c. przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Umowa o dzieło jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną, a jej zawarcie następuje zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi umów. Ekwiwalentem świadczenia przyjmującego zamówienie, które polega na wykonaniu dzieła jest świadczenie zamawiającego polegające na zapłacie wynagrodzenia, z czego wynika odpłatny charakter umowy o dzieło. Podkreślenia wymaga przy tym, że umowa łącząca strony niniejszego procesu nie mogła zostać zakwalifikowana jako umowa o roboty budowlane. Celem takiego stosunku prawnego jest bowiem wzniesienie (w całości albo w części) określonego w projekcie „obiektu budowlanego”, czyli budynku lub innej budowli, względnie kompleksu obiektów. Umowa może także przewidywać wybudowanie tylko części obiektu budowlanego, w szczególności, gdy obiekt jest tak skonstruowany, że składa się z kilku części stanowiących lub mogących stanowić samodzielny budynek. Obiekt należy wykonać zgodnie z odpowiednim projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a realizacja inwestycji podlega przepisom szeroko rozumianego prawa budowlanego. Umowa o roboty budowlane również ma charakter konsensualny, odpłatny i jest umową rezultatu. Stanowi umowę pochodną od umowy o dzieło, jednakże odznacza się bezspornie wieloma szczególnymi elementami związanymi ze specyfiką samego obiektu budowlanego, profesjonalnym w praktyce charakterem bezpośredniego wykonawcy robót oraz bardzo obszernym odrębnym uregulowaniem problematyki budowlanej w przepisach prawa administracyjnego (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 07 grudnia 2005 roku, sygn. akt V CK 423/05). Praktyka orzecznicza w odniesieniu do umów mających za przedmiot wykonanie usług o budowlanym charakterze wskazuje, iż jako umowę o dzieło należy kwalifikować umowy dotyczące prac w mniejszym rozmiarze, czyli drobniejsze usługi rzemieślników budowlanych. Umowa o roboty budowlane dotyczy natomiast większych budynków, takich jak: domy mieszkalne, domy wielomieszkaniowe, biurowce, inne obiekty budowlane, jak mosty, wiadukty, konstrukcje wysokościowe oraz większych obiektów budowlanych. Wartym jest również podkreślenie, iż w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 658 k.c. przewidujący odpowiednie stosowanie do umów o wykonanie remontu budynku lub budowli przepisów o roboty budowlane. Treść przywołanego przepisu jasno bowiem stanowi o większej skali prac remontowych niż tylko ograniczonych do jednego lokalu.

Uznając zatem, że strony związane były ustną umowa o dzieło wskazać należy, że podstawowym obowiązkiem zamawiającego (tu: pozwanej) jest zapłata należnego przyjmującemu zamówienie (tu: poprzednikowi prawnemu powoda – E. B. (1)) wynagrodzenia stanowiącego ekwiwalent wartości dzieła. Zgodnie z treścią art. 642 k.c. w braku odmiennej umowy, wynagrodzenie to przyjmującemu zamówienie należy się w chwili oddania całości bądź części dzieła, co uwarunkowane jest również uzgodnieniami stron. Dalej przepisy zaś wprowadzają m. in. obowiązek odbioru przez zamawiającego dzieła wykonanego przez wykonawcę zgodnie z zobowiązaniem. W świetle powyższego decydujące znaczenie dla powstania obowiązku zapłaty wynagrodzenia przez zamawiającego ma zatem odbiór przez niego dzieła. Regułą jest dokonywanie odbioru w formie pisemnej w postaci tzw. protokołu odbioru, niemniej skuteczne jest również oczywiście dokonanie faktycznego odbioru bez sporządzania formalnego protokołu. Brak sporządzenia protokołu nie stanowi bowiem przeszkody do uznania, że odbiór dzieła nastąpił, jeżeli faktycznie miał on miejsce, a zatem w sytuacji, w której czynności faktyczne świadczą o tym, że do tego doszło (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 maja 2013 roku, sygn. akt I ACa 368/13). O odbiorze mogą świadczyć określone czynności faktyczne, jak np. zapłata części wynagrodzenia, dysponowanie dziełem, zlecenie poprawek dzieła innemu podmiotowi (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 stycznia 2013 roku, sygn. akt V ACa 1019/12).

W niniejszej sprawie niespornym było, że świadek E. B. (1) na zlecenie pozwanej wykonał prace remontowe w lokalu gastronomicznym, w toku procesu pozwana nie powoływała się przy tym na fakt ich wykonania z wadami, bez wątpienia zatem prace zostały te zostały przez nią przyjęte, a więc doszło do odbioru dzieła, co aktualizowało po stronie pozwanej – co do zasady – obowiązek zapłaty. Pozwana kwestionowała jednakże jego wysokość podnosząc, że za wykonane prace uzgodniła wynagrodzenie w kwocie 3 000 złotych, a wszystkie zrealizowane przez E. B. (1) prace mieściły się w zakresie umownym, co więcej – w uzgodnieniu z nim dokonała ona również zakupu wszystkich niezbędnych do ich wykonania materiałów.

Powyższe wymagało więc od Sądu rozstrzygnięcia, jaki był zakres prac umówionych przez strony i wysokość umówionego z tego tytułu wynagrodzenia, jak też, czy miało miejsce wykonanie prac dodatkowych, jak strony uzgodniły wynagrodzenie z tego tytułu, w tym czy żądane wynagrodzenie jest zwyczajowo przyjęte oraz czy poprzednik prawny powoda wykorzystał materiały w kwocie 1 411,14 złotych brutto podczas prac w lokalu pozowanej.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, rzeczą Sądu nie jest bowiem zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to zatem na powodzie K. K. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwana zleciła jego poprzednikowi prawnemu – E. B. (1) wykonanie prac wskazanych w fakturze numer (...) za wskazaną tam kwotę, a E. B. (1) prace te wykonał i to prawidłowo oraz z wykorzystaniem materiałów, których nabycia dokonał za wiedzą i zgodą pozwanej od J. G., co aktualizowałoby po stronie pozwanej obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód obowiązkowi powyższemu nie sprostał.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powód nie zdołał wykazać, ażeby pozwana zleciła jego poprzednikowi prawnemu wykonanie prac wskazanych w pozycji numer 2 – uzupełnienie gładzią ubytków w ścianach i sufitach (za wynagrodzeniem w kwocie 492 złotych brutto), z zeznań świadka J. K. (2) oraz pozwanej jednoznacznie wynikało bowiem, że nie było takiej potrzeby i nie było to objęte umową stron. Pozwana kwestionowała przy tym także wykonanie tych prac przez poprzednika prawnego powoda, zaś w tej sytuacji dowód z zeznań świadków E. B. (1) i B. B. – wykonawców prac, Sąd uznał za niewystarczający do wykazania tej okoliczności, zwłaszcza wobec faktu, że świadkowie, z przyczyn wskazanych w powyższej części uzasadnienia, byli zainteresowani w korzystnym dla powoda rozstrzygnięciu sprawy, a jednocześnie powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego nie przejawił żadnej dalszej inicjatywy dowodowej w wykazaniu tej okoliczności poprzez np. dowód z opinii biegłego sądowego. O powyższym (zleceniu tychże prac i ich wykonaniu) nie mogła świadczyć również przedłożona przez powoda faktura wystawiona pozwanej przez J. G. (k. 79-80 akt), a która obejmowała towar w postaci m. n. gładzi szpachlowej – pozwana kwestionowała bowiem użycie tychże materiałów w czasie remontu jej lokalu, powód zaś okoliczności tej nie udowodnił, zwłaszcza że z przedmiotowej faktury nie wynika nawet korelacja czasowa między odbiorem tych towarów a remontem u pozwanej.

W ocenie Sądu powód nie zdołał również wykazać zasadności i wysokości swojego żądania w zakresie obciążenia pozwanej kosztami usługi transportowej w kwocie 270,60 złotych brutto wskazanej w pozycji numer 12 faktury numer (...) – powód nie tylko nie wykazał na czym usługa ta miałaby polegać, ale również tego, jakie poniósł z tego tytułu koszty i że pozwana zobowiązała się je pokryć.

Odnośnie natomiast prac wskazanych w pozycji 1 oraz 3-10 faktury numer (...), to w ocenie Sądu powód zdołał wykazać, że prace tam wskazane zostały wykonane przez jego poprzenika prawnego – E. B. (1), jednakże za pomocą zaoferowanych w sprawie dowodów nie zdołał on wykazać, ażeby za wyjątkiem wymiany żarówek pozwana zleciła mu te prace jako prace dodatkowe, poza zakresem prac wcześniej umówionych.

Jak wynikało z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadka J. K. (2) i pozwanej, pozwana dodatkowo zleciła poprzednikowi prawnemu powoda sprawdzenie elektryki, bo „migały żarówki”, jak też, że pozwany dokonał wymiany żarówek, co znalazło odzwierciedlenie w pozycji numer 8 faktury numer (...), za wynagrodzeniem w kwocie 184,50 złotych brutto. W tym zakresie Sąd uznał żądanie pozwu za zasadne, przy czym powód nie wykazał, ile żarówek wymienił i jakie z tego tytułu poniósł koszty. Wprawdzie w fakturze wystawionej pozwanej przez J. G. (k. 79-80 akt) ujęty jest towar w postaci m. in. żarówek (15 sztuk żarówek LED (...) o cenie jednostkowej w kwocie 16,50 złotych netto, a wartości łącznej – 304,43 złotych brutto), niemniej jednak pozwana kwestionowała użycie tychże materiałów w czasie remontu jej lokalu, powód zaś okoliczności tej nie udowodnił, zwłaszcza że z przedmiotowej faktury nie wynika korelacja czasowa między odbiorem tych towarów a remontem u pozwanej. W tej sytuacji powód domagając się zwrotu od pozwanej także kosztów wykorzystanego do wykonania tej usługi materiału winien był wykazać, jakiego rodzaju żarówki zostały w lokalu pozwanej przez wykonawcę zamontowane, gdyż wobec zaprzeczenia pozwanej Sąd nie mógł w sprawie przyjąć, że były to żarówki ujęte na fakturze wystawionej przez J. G.. Wobec zaś braku przedłożenia przez powoda adekwatnego w tym zakresie materiału dowodowego na uwzględnienie zasługiwało roszczenie powoda jedynie co do kosztów wykonania samej usługi wymiany żarówek, natomiast roszczenie w zakresie zwrotu kosztów ich nabycia jako niewykazane nie mogło być przez Sad uwzględnione.

Jakkolwiek natomiast pozostałe prace wskazane w fakturze numer (...), tj. ujęte pod pozycjami 1, 3-7 oraz 9-10 w ocenie Sądu zostały przez poprzednika prawnego wykonane, nie stanowiły one jednak prac dodatkowych, a jedynie – jak wykazało postępowanie dowodowe, a w szczególności zeznania świadka J. K. (2) oraz treść paragonu (k. 69 akt) – prace objęte pierwotnym zakresem umowy. A skoro tak, to bezzasadnym było domaganie się przez powoda wynagrodzenia przewyższającego kwotę pierwotnie ustaloną przez pozwaną z wykonawcą E. B. (1), a to kwotę 3 000 złotych. Powód chcąc zasadnie domagać się zapłaty wynagrodzenia w kwocie wyższej zobowiązany był po myśli art. 6 k.c. udowodnić, że jego poprzednik prawny zrealizował prace w szerszym zakresie aniżeli ten, na który umówiły się strony, jak również, że pozwana wyraziła zgodę na wykonanie tego rodzaju prac, czy też, że były one niezbędne celem wykonania podstawowego zakresu prac oraz że pozwana zobowiązała się z tego tytułu powodowi zapłacić. Powód natomiast na tę okoliczność nie przedstawił żadnego wiarygodnego materiału dowodowego. Z zeznań świadków zawnioskowanych przez powoda – synów wykonawcy E. B. (3) i A. wynikało, że wykonywali oni przedmiotowe prace określając je jako dodatkowe, wskazane przez J. K. (2), niemniej jednak nie mieli wiedzy o pełnym zakresie umówionych przez strony prac, zaś świadek E. B. (1) przekazał im jedynie, że prace te miały polegać wyłącznie na odmalowaniu lokalu. W tej sytuacji zeznania świadków B. B. i A. B. nie mogły stanowić podstawy do ustalenia, że wykonywane przez nich prace, ponad malowanie lokalu, miały charakter prac dodatkowych. Okoliczność tę potwierdza zaś w zasadzie jedynie dowód z zeznań świadka E. B. (1) – wykonawcy, Sąd miał jednakże na uwadze, że jako zbywca powierniczy wierzytelności z tego tytułu na rzecz powoda, jest on zaineresowany w takim właśnie przedstawieniu okoliczności faktycznych, które potwierdzać miałyby wystawioną przez niego fakturę. Nie znajdują one jednakże potwierdzenia w innych dowodach, w tym w zeznaniach świadka J. K. (2), które Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Świadek ten potwierdziła bowiem, że wykonawca zapoznał się ze stanem technicznym lokalu przed wykonaniem prac oraz z zakresem prac wskazanych przez świadka do wykonania, zaś zgodnie z informacją przekazaną przez pozwaną następnie wycenił wynagrodzenie za ich wykonanie na kwotę 3 000 złotych. Świadek potwierdziła też, że uczestniczyła w nabyciu materiałów niezbędnych do wykonania tychże prac podczas wspólnych zakupów z E. B. (1) i pozwanej J. K. (1). Jednocześnie z zeznań tego świadka jednoznacznie wynikało, że podczas wizyty w markecie C. dokonano nabycia wszelkich niezbędnych materiałów mających służyć realizacji zleconych prac, a wykonawca nie zgłaszał innego zapotrzebowania dodatkowo zapewniając pozwaną, że dysponuje pędzlami, wałkami i folią zabezpieczającą oraz że przekaże jej płytę gipsowo – kartonową, jaka pozostała mu z innej pracy, a co czyniło zbędnym jej zakup.

Jednocześnie jak wynikało z treści paragonu z marketu C., pozwana w celu wykonania zleconych prac kupiła: 4 sztuki ościeżnic (dwie belki i dwie bazy), klamkę do drzwi, mufę i rurę spustową, dwie sztuki bazy (...) w opakowaniach 5 litrowych, panele winylowe na ścianę, a także jedno skrzydło drzwiowe. Proste porównanie zakupionych materiałów z rodzajem prac wskazanych przez E. B. (1) w fakturze (poz. 1, 3-7, 9-10), tj. zabezpieczenie ścian przed malowaniem, malowanie ścian i sufitu dwoma warstwami, wykonanie ścianki z płyty gipsowo – kartonowej, demontaż drzwi z futryną, montaż drzwi wewnętrznych plus montaż klamki (2 szt.), układanie płytek, naprawa ściany elewacyjnej, układanie płytek klinkierowych, montaż deski ozdobnej na ścianach oraz wymiana rury spustowej – prowadzi do jednoznacznego wniosku, że skoro materiały te zostały zakupione przed rozpoczęciem prac, to wykonanie tychże prac musiało być przez strony wcześniej uzgodnione, a w konsekwencji – żadna z nich nie stanowiła prac dodatkowych, wykonanych ponad zakres umowny.

Powyższe w ocenie Sądu pozwalało zaś na ustalenie, że prace wskazane przez poprzednika prawnego powoda w fakturze numer (...) pod poz. 1, 3-7, 9-10, a więc poza wymianą żarówek, co Sąd uznał za pracę dodatkową (poz. 8) oraz poza usługą transportową (poz. 12) i uzupełnianiem gładzią ubytków na ścianach i sufitach (poz. 2), co Sąd uznał za niezlecone przez pozwaną, wykonanie tych prac (poz. 1, 3-7, 9-10) zostało przez strony uzgodnione jeszcze przed ich rozpoczęciem, nie miały więc one charakteru prac dodatkowych, lecz były pracami objętymi umową.

W dalszej kolejności rozważyć natomiast należało, w jaki sposób i w jakiej wysokości strony uzgodniły wynagrodzenie za te prace, w tym czy strony uzgodniły ryczałtowe wynagrodzenie za wszystkie te prace w kwocie 3 000 złotych. Poprzednik prawny powoda wskazywał bowiem, że kwota 3 000 złotych została uzgodniona wyłącznie za malowanie (z uzupełnieniem ubytków i zabezpieczeniem), zaś za pozostałe prace – wynagrodzenie nie było uzgodnione z pozwaną. Pozwana podnosiła natomiast, że za całość prac, jakie zleciła powodowi do wykonania strony umówiły się na wynagrodzenie w kwocie 3 000 złotych. Sąd w tym zakresie miał na uwadze, że jak wynikało z zeznań stron uzgodnienia co do wysokości wynagrodzenia czynione były telefonicznie między pozwaną a świadkiem E. B. (1), przy czym miało to miejsce już po dokonaniu oględzin w lokalu pozwanej, w czasie których zakres prac do wykonania przekazała świadkowi J. K. (2).

Powód nie zdołał przy tym wykazać, że strony uzgodniły między sobą jedynie wynagrodzenie za prace związane z malowaniem ścian (co miało obejmować także uzupełnienie ubytków i zabezpieczenie) w kwocie 3 000 złotych, a co do pozostałych prac – takich ustaleń nie było. Sąd zważył bowiem, że skoro przed rozpoczęciem prac uzgodniono nie tylko malowanie, ale i te pozostałe prace, kupiono do tych wszystkich prac materiały, to nielogicznym pozostaje, ażeby strony nie uzgodniły wynagrodzenia także za te pozostałe prace i pozostawiły tę kwestie nieuregulowaną. Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwana konsekwentnie, jeszcze na etapie przedprocesowym, tuż po zakończeniu prac i wystawieniu na jej rzecz faktury na należność ponad dwukrotnie wyższą, kwestionowała wysokość wynagrodzenia poprzednika prawnego powoda powołując się na uzgodnienie wynagrodzenia w kwocie 3 000 złotych. Także z zeznań pozwanej i świadka J. K. (2) wynikało, że początkowo prace miał wykonać jej (J. K. (2)) szwagier za zbliżoną kwotę. Powyższe w ocenie Sądu prowadzi do wniosku, że w tej sytuacji powód nie zdołał wykazać, ażeby za zakres prac objętych umową strony porozumiały się co do tego, że będzie mu (jego poprzednikowi prawnemu) przysługiwało wynagrodzenia wyższe aniżeli uznane i wskazywane przez pozwaną w kwocie 3 000 złotych.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że gdyby nawet przyjąć, że strony wyłącznie za malowanie ścian (co miało obejmować także uzupełnienie ubytków i zabezpieczenie, poz. 1-3 faktury) uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 3 000 złotych, a co do pozostałych prac ustalonych jeszcze przed ich rozpoczęciem (poz. 4-7, 9-10 faktury) – takich ustaleń co do wynagrodzenia nie było, to powód w tej sytuacji nie wykazał, że wynagrodzenie za te prace, którego się domaga (odpowiednio: 615 złotych, 123 złotych, 738 złotych, 553,50 złotych, 307,50 złotych i 61,50 złotych) stanowi zwykłe wynagrodzenie za prace tego rodzaju (art. 628 k.c.). Ustalenie tej okoliczności wymagałoby bowiem wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego z zakresu budownictwa, a powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniosku w tym zakresie nie złożył.

Odnośnie natomiast żądania w kwocie 1 411,14 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów materiałów (poz. 11 w fakturze numer (...)), to w ocenie Sądu żądanie w tym zakresie nie było zasadne. Pozwana kwestionowała, ażeby materiały te zostały wykorzystane na potrzeby zleconych przez nią prac. Powód natomiast w niniejszej sprawie nie wykazał, ażeby materiały te były potrzebne, czy też niezbędne na potrzeby ich realizacji, jak też, ażeby pozwana upoważniła poprzednika prawnego powoda do ich zakupu na jej rachunek, jak również, ażeby koszty wynikające z tego tytułu zobowiązała się wykonawcy zwrócić. Jednocześnie jak wynikało z przeprowadzonych w sprawie dowodów, a co już wskazano powyżej, przed rozpoczęciem prac pozwana wraz ze świadkami E. B. (1) oraz J. K. (2) udali się do marketu C., gdzie w uzgodnieniu z wykonawcą – E. B. (1) dokonano zakupów materiałów niezbędnych do wykonania prac wskazanych wcześniej w czasie oględzin. Pozwana kupiła wówczas pokrywając ich koszt 4 sztuki ościeżnic (dwie belki i dwie bazy), klamkę do drzwi, mufę i rurę spustową, dwie sztuki bazy (...) w opakowaniach 5 litrowych, panele winylowe na ścianę, a także jedno skrzydło drzwiowe. Na potrzeby wykonania uzgodnionych prac pozwana nie nabyła natomiast płyty gipsowo – kartonowej, gdyż E. B. (1) zapewnił ją, że dysponuje fragmentami takiej płyty, którą może wykorzystać przy realizacji tych prac. Nie dokonano także zakupu pędzli, wałków i folii zabezpieczającej, gdyż E. B. (1) nie zgłaszał takiego zapotrzebowania wskazując, że dysponuje tego rodzaju materiałami. W tej sytuacji skoro strony przed rozpoczęciem prac dokonały zakupu wszystkich potrzebnych materiałów, przedłożenie przez powoda faktury wystawionej przez J. G. (k. 79-80 akt) było niewystarczające dla uznania, że obejmowała ona towar niezbędny do wykonania prac na rzecz pozwanej, że towar ten został wykorzystany przy wykonywaniu prac na rzecz pozwanej, jak też, że pozwana zobowiązała się wobec poprzednika prawnego powoda do zwrotu kosztów tychże materiałów, tym bardziej, że okolicznościom tym pozwana konsekwentnie zaprzeczała. Ustalenie powyższego także wymagało przy tym wiedzy specjalistycznej, zaś powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego nie złożył wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Jakkolwiek zaś świadkowie E. B. (1) i B. B. wyjaśniali, że faktura została wystawiona na rzecz pozwanej dopiero w grudniu 2021 roku, albowiem sprzedawca J. G. oczekiwała na zapłatę ze strony pozwanej, niemniej jednak powód nie wykazał, że w istocie towar ten został wydany w takim okresie, że mógł być wykorzystany w pracach pozwanej (a więc w okresie nie później niż do dnia 11 listopada 2021 roku). Z powyższych względów nie sposób zatem było przyjąć, że powód zdołał wykazać, że przysługuje mu roszczenie w tym zakresie.

Mając na uwadze całokształt powyższych rozważań w ocenie Sądu roszczenie powoda co do należności głównej pozostawało usprawiedliwione w zakresie kwoty 3 184,50 złotych, która obejmowała kwotę 3 000 złotych jako uznane przez pozwaną w toku procesu umówione przez strony należne E. B. (1) wynagrodzenie za umówione i wykonane prace remontowe oraz kwotę 184,50 złotych tytułem wynagrodzenia za zlecone przez pozwaną prace dodatkowe w postaci wymiany żarówek. W pozostałym zakresie roszczenie powoda co do należności głównej z przyczyn omówionych powyżej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd nie znalazł również podstaw do uwzględnienia żądania powoda w zakresie kwoty 322 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) roszczenie o rekompensatę za koszty odzyskiwania należności, o której mowa w 10 ust. 1, nie może być zbyte. Powyższe oznacza, że co do transakcji handlowych, w rozumieniu art. 4 pkt 1 tej ustawy, zawartych od dnia 01 stycznia 2020 roku, obowiązuje zakaz przelewu wierzytelności o taką rekompensatę. W tej sytuacji powód nie posiadał legitymacji procesowej do dochodzenia przedmiotowego roszczenia, przedmiotowa rekompensata nie była bowiem przedmiotem przelewu na mocy zawartej z E. B. (1) w dniu 22 czerwca 2022 roku umowy o powierniczy przelew wierzytelności (k. 11 akt), gdyż przelew taki w myśl powołanego przepisu byłby nieważny.

Uwzględniając powyższe w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 627 k.c. w zw. z art. 642 § 1 k.c. w zw. art. 1, art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) Sąd zasądził od pozwanej J. K. (1) na rzecz powoda K. K. kwotę 3 184,50 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 23 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty.

W tym miejscu jedynie na marginesie jedynie wskazać należy, że jakkolwiek pozwana domagała się skorygowania faktury o kwotę przewyższającą wysokość umówionego wynagrodzenia, niemniej jednak winna była uiścić tę jego część, którą uznawała za uzasadnioną. Jeśli zaś tego nie uczyniła w uzgodnionym przez strony terminie, pozostawała w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia, co uprawniało pierwotnie E. B. (1), a następnie w związku z zawartą umową o powierniczy przelew wierzytelności – powoda K. K. do żądania zapłaty przez nią odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne z przyczyn wskazanych wyżej Sąd orzekł jak w punkcie drugim wyroku oddając powództwo na podstawie powyższych przepisów w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 628 k.c. w zw. z art. 10 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) stosowanych a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c.

W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 39,06%, a pozwany w 60,94%.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły 2 317 złotych (opłata sądowa od pozwu – 500 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 1 800 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych). Z kolei koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 1 817 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 1 800 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych)

Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 905,02 złotych (39,06% z kwoty 2 317 złotych), zaś pozwanemu – w kwocie 1 107,28 zł (60,94% z kwoty 1 817 złotych). Po skompensowaniu obu powyższych kwot powód powinien zwrócić pozwanej kwotę 202,26 złotych (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty ), którą Sąd zasądził na jej rzecz w punkcie trzecim wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 20 stycznia 2025 roku