Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2025 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa O. G.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda O. G. kwotę 47 611 złotych (czterdzieści siedem tysięcy sześćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:



14 770 złotych za okres od dnia 21 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,



12 915 złotych za okres od dnia 16 maja 2020 roku do dnia zapłaty,



19 926 złotych za okres od dnia 19 maja 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda O. G. kwotę 7 950,94 złotych (siedem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 512/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 sierpnia 2022 roku, sprecyzowanym w piśmie z datą w nagłówku „dnia 27 maja 2024 roku” (data prezentaty: 2024-05-31, k. 97 akt), powódka O. G. domagała się zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty 47 611 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 14 770 złotych za okres od dnia 21 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, 12 915 złotych za okres od dnia 16 maja 2020 roku do dnia zapłaty i 19 926 złotych za okres od dnia 19 maja 2020 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem zapłaty za wykonanie przez powódkę na zlecenie pozwanego i dostarczenie mu pierścieni i form do maszyn kroczących.

W nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21 września 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3165/22 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia kurator pozwanego M. S. – radca prawny D. J. wniósł o oddalenie powództwa w całości kwestionując je tak co do zasady, jak i wysokości, w tym fakt zawarcia umowy między stronami, fakt zamówienia przez pozwanego produktów wskazanych w fakturach i dostarczenie ich przez powódkę, cenę dostarczonych materiałów, prawdziwość faktur, a także datę wymagalności roszczenia oraz podniósł zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

O. G. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...). Pełnomocnikiem O. G. w prowadzonym przez nią przedsiębiorstwie jest jej mąż – J. G., który zajmuje się m. in. pozyskiwaniem zamówień i ich realizacją oraz rozliczeniem.

J. G. współpracował z A. S. – ojcem M. S. od 2010 roku. Na jego zamówienie realizował dostawy zamówionych produktów stalowych wykonanych przez powódkę. Strony porozumiewały się ustnie co do warunków umowy, nie praktykowały także sporządzania protokołów odbioru darząc się zaufaniem z racji wieloletniej znajomości i współpracy.

zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44), zeznania powódki O. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:17:44-00:21:01)

A. S. i jego syn – M. S. zorganizowali spotkanie z producentem włoskich maszyn kroczących, z którym nawiązali współpracę. W spotkaniu tym brał udział także J. G., albowiem producent tych maszyn był zainteresowany formami do takich maszyn wytwarzanymi przez O. G.. W czasie tego spotkania A. S., który miał w tej materii większe doświadczenie i zajmował się tym tematem wskazał, że od teraz za zamówienia faktury należy wystawić na dane działalności M. S..

M. S. nigdy nie zanegował działania swojego ojca w jego imieniu.

zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44)

A. S. w imieniu swojego syna M. S. zlecił O. G. wykonanie form do produkcji prefabrykatów betonowych instalowanych w maszynach kroczących V. V. (...) oraz (...).

M. S. uregulował należności za dostarczone formy na podstawie wystawionych mu faktur.

W związku z zadowoleniem z dotychczasowej współpracy M. S. wystawił O. G. list referencyjny.

list referencyjny – k. 145 akt, zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44), wyciąg z rachunku bankowego – k. 113-115, 116-120, 121-124, 125-129, 135-136, 138-140 akt

A. S. w imieniu swojego syna M. S. zlecił O. G. wykonanie 6 form do maszyny V. V. (...).

Wszelkie uzgodnienia, w tym warunki techniczne i finansowe były dokonywane przez A. S. i J. G.. Strony uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 72 570 złotych brutto.

J. G. wykonał przedmiotowe formy i zostały one odebrane przez zamawiającego.

W związku z powyższym O. G. wystawiła M. S. w dniu 29 listopada 2019 roku fakturę numer (...) na kwotę 72 570 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 20 grudnia 2019 roku.

M. S. ujął powyższą fakturę w swoich księgach rachunkowo – podatkowych.

W związku z brakiem zapłaty mimo upływu wyznaczonego terminu J. G. w imieniu O. G. kilkukrotnie zwracał się o dokonanie zapłaty.

M. S. uregulował na poczet powyższej faktury w kilku przelewach łącznie kwotę 57 800 złotych. Należności te były regulowane przez niego z jego rachunku bankowego.

zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44), faktura – k. 10 akt, wyciąg z rachunku bankowego – k. 111-112, 137 akt, dokumentacja fotograficzna – k. 152-153 akt, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. – k. 184 akt, pliki jpk – k. 185 akt

A. S. w imieniu swojego syna M. S. zlecił O. G. wykonanie 100 sztuk stalowego pierścienia dociskowego o średnicy 600 mm. Wszelkie uzgodnienia, w tym warunki techniczne i finansowe były dokonywane przez A. S. i J. G.. Strony uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 19 926 złotych brutto.

J. G. wykonał przedmiotowe pierścienie i zostały one odebrane przez zmawiającego.

W związku z powyższym O. G. wystawiła M. S. w dniu 16 kwietnia 2020 roku fakturę numer (...) na kwotę 19 926 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 maja 2020 roku.

M. S. ujął powyższą fakturę w swoich księgach rachunkowo – podatkowych.

zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44), faktura – k. 12 akt, wydruk wiadomości mailowej (uzgodnienie warunków technicznych) – k. 146-147 akt, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. – k. 184 akt, pliki jpk – k. 185 akt

A. S. w imieniu swojego syna M. S. zlecił O. G. wykonanie stalowego pierścienia dociskowego o średnicy 1000 mm. Wszelkie uzgodnienia, w tym warunki techniczne i finansowe były dokonywane przez A. S. i J. G.. Strony uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 12 915 złotych brutto.

J. G. wykonał przedmiotowy pierścień i został on odebrany przez zmawiającego.

W związku z powyższym O. G. wystawiła M. S. w dniu 01 maja 2020 roku fakturę numer (...) na kwotę 12 915 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 maja 2020 roku.

M. S. ujął powyższą fakturę w swoich księgach rachunkowo – podatkowych.

zeznania świadka J. G. – protokół z rozprawy z dnia 26 lutego 2025 roku, k. 192-194 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:02:30-00:17:44), faktura – k. 11 akt, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. – k. 184 akt, pliki jpk – k. 185 akt

O. G. kilkukrotnie wzywała M. S. do uregulowania należności wynikających z powyższych faktur, jednakże bezskutecznie.

wydruk wiadomości mailowej (wezwanie do zapłaty) – k. 148, 150, 151 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, a także uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego w K., których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Jednocześnie w tym miejscu wskazać należy, że dowody powołane przy piśmie powoda z datą w nagłówku „dnia 28 lipca 2024 roku” (data prezentaty: 2024-08-01, k. 110-153 akt) nie mogły zostać uznane za spóźnione, i to mimo treści art. 458 ⁵ § 1 k.p.c. Sąd miał bowiem na uwadze, że przed procesem pozwany w żadnym zakresie nie kwestionował należności, do uiszczenia których wzywała go powódka (kurator pozwanego okoliczności takiej nie wykazał), a wręcz przeciwnie – regulował w transzach jedną z dochodzonych należności wynikających z faktury numer (...), zaś pozostałych faktur nie zwrócił ani nie domagał się ich skorygowania. W zaistniałej sytuacji procesowej powódka zgłosiła więc dowody wskazujące na istnienie i wysokość zobowiązania pozwanego z zachowaniem dwutygodniowego terminu od dnia, w którym wynikła potrzeba ich powołania, to jest od dnia doręczenia jej zobowiązania Sądu z dnia 03 czerwca 2024 roku i to w odpowiedzi do ustosunkowania się do treści sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniesionego przez kuratora pozwanego. Dokonując oceny powyższego należy więc mieć na uwadze, że przepisy procesowe nie nakładają na powoda obowiązku przewidywania wszystkich możliwych sposobów obrony strony przeciwnej już na etapie wnoszenia pozwu i zgłaszania dowodów „na wszelki wypadek”. Sąd w pełni podziela pogląd, że nie można wymagać od strony powodowej, aby już w pozwie zgłaszała takie dowody, które antycypowałyby ewentualny sposób obrony pozwanego, a tym samym zmuszać ją do przewidywania, jaką obronę podejmie pozwany, a zwłaszcza działający za niego kurator i jakie dowody zgłoszone już w pozwie mogą tę obronę unicestwić. Niewątpliwie strony stosunku prawnego mogą zmieniać swoje stanowiska lub je uzupełniać, w związku z czym powód z reguły nie może przewidzieć sposobu obrony pozwanego, a tym bardziej kuratora pozwanego, który ma prawo zająć w procesie, z oczywistych względów, zupełnie inne stanowisko niż zajmował poprzednio pozwany i bronić się inaczej niż czynił to przed procesem (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 grudnia 2006 roku, sygn. akt I CSK 322/06 oraz w uzasadnieniu wyroku z dnia 04 grudnia 2015 roku, sygn. akt I CSK 928/14).

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, gdyż nie wnosiły do niej nowych i istotnych okoliczności.

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie również na podstawie zeznań świadka J. G. i powódki O. G..

Odnosząc się do zeznań świadka J. G., to Sąd uznał je – jako spójne i logiczne – za wiarygodne w całości i oparł się na nich ustalając przede wszystkim, że zamówienia na formy i pierścienie były składane przez A. S. działającego w imieniu swojego syna – pozwanego M. S., co znajduje potwierdzenie przede wszystkim w fakcie ujęcia przez niego (M. S.) spornych faktur w dokumentacji rachunkowo – księgowej i częściowej zapłacie za jedną z nich, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia, przy czym powyższe zachowanie pozwanego stanowiło również potwierdzenie dostarczenia zamówionych produktów do pozwanego. W tym miejscu jedynie zasygnalizować należy, że od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy bowiem oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwania do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu stosunków prawnych albo w nieprawidłowej, nieakceptowanej przez niego wysokości, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Skoro więc pozwany, a nie zostało to przez kuratora wykazane, nie podjął żadnych czynności reklamacyjnych, nie zwrócił faktur i nie domagał się ich korekty, a ujął je w księgach rachunkowo – podatkowych i częściowo jedną z nich opłacił uznać należało, że w ten sposób również potwierdził nie tylko złożenie zamówień w jego imieniu, ale i zrealizowanie dostaw.

Nadto wskazać należy, że dokonując oceny zeznań świadka J. G. Sąd miał na uwadze, że jako osoba bliska dla powódki (mąż), świadek ten był niewątpliwie zainteresowany w korzystnym dla niej rozstrzygnięciu sprawy, co samo w sobie nie dyskredytuje zeznań takiego świadka, o ile nie budzą one wątpliwości Sądu i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, co w niniejszej sprawie miało miejsce (wydruki wiadomości mailowych dotyczących pierścieni, wyciągi z rachunku bankowego, pliki jpk). Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że kurator pozwanego nie zakwestionował w żaden sposób treści tych zeznań, nie przedstawił też żadnego dowodu przeciwnego ani nie podniósł żadnego twierdzenia podającego w wątpliwość zeznania świadka w powyższym zakresie. W tym miejscu podkreślić zaś należy, że okoliczność, iż miejsce pobytu pozwanego nie jest znane, a w procesie pozwanego reprezentuje kurator w żadnej mierze nie może rodzić negatywnych skutków dla powódki, w tym w sferze dowodowej, zwłaszcza np. w zakresie nieuzasadnionego obciążania powoda ciężarem dowodu innym niż wynikającym z art. 6 k.c.

Odnośnie natomiast do zeznań powódki O. G., to Sąd oparł się na nich ustalając, że jej mąż – J. G. był uprawniony do działania w jej imieniu, zaś w pozostałym zakresie powódka nie miała żadnej wiedzy, w tym w szczególności dotyczącej zamówienia i jego realizacji.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 lutego 2025 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 4 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania pozwanego jako niemożliwy do przeprowadzenia, albowiem miejsce pobytu pozwanego nie było znane, zaś pozwany wezwany na znane Sądowi adresy – nie stawił się.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powódka O. G. domagała się zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty 47 611 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 14 770 złotych za okres od dnia 21 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, 12 915 złotych za okres od dnia 16 maja 2020 roku do dnia zapłaty i 19 926 złotych za okres od dnia 19 maja 2020 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem zapłaty za wykonanie przez powódkę na zlecenie pozwanego i dostarczenie mu zamówionych stalowych form i pierścieni.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia kurator pozwanego M. S. – radca prawny D. J. zakwestionował roszczenie tak co do zasady, jak i wysokości, a w szczególności fakt zawarcia umowy między stronami, fakt zamówienia przez pozwanego produktów wskazanych w fakturze i dostarczenie ich przez powódkę, cenę dostarczonych materiałów, prawdziwość faktur, a także datę wymagalności roszczenia oraz podniósł zarzut przedawnienia.

Zgodnie z treścią art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. W tym miejscu wskazać należy, że przedmiotem umowy o dzieło nie musi być jednak żaden unikatowy wytwór, dzieło nie musi być więc czymś nowatorskim i niewystępującym jeszcze na rynku. Stosownie natomiast do treści art. 646 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów.

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powódce O. G. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwany złożył powodowi zamówienie na produkty szczegółowo wskazane w fakturach (formy i pierścienie), że powódka dostarczyła i wydała pozwanemu lub wskazanemu przez niego odbiorcy zamówiony przez niego towar w liczbie i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc wykazania, że zrealizowała swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powódka powyżej wskazanemu obowiązkowi dowodowemu sprostała i zdołała wykazać za pomocą zaoferowanych dowodów, w tym w postaci zeznań świadka J. G., że pozwany, w imieniu którego działał A. S. złożył jej zamówienie na produkty szczegółowo wskazane w fakturach i że zgodnie z ustaleniami stron towar ten został dostarczony i wydany zamawiającemu. Sąd zważył bowiem, że jak wynikało z przeprowadzonych dowodów powódka, a ściślej – jej mąż J. G. – współpracowała od wielu lat z A. S., który razem z synem – pozwanym M. S. zorganizowali spotkanie z producentem włoskich maszyn kroczących zainteresowanym formami do takich maszyn wytwarzanymi przez powódkę. To właśnie w czasie tego spotkania A. S., który miał w tej materii większe doświadczenie i zajmował się tym tematem wskazał, że za zamówienia faktury należy wystawiać teraz na dane pozwanego, przy czym obecny tam pozwany nie zanegował działania swojego ojca w jego imieniu, czym jednoznacznie potwierdził, że będzie stroną zawieranych umów, jak i umocowanie swojego ojca do działania w jego (pozwanego) imieniu. W ten sposób strony nawiązały współpracę i ją kontynuowały, przy czym wszelkie uzgodnienia, w tym warunki techniczne i finansowe, były dokonywane przez A. S. działającego w imieniu pozwanego i J. G. działającego w imieniu powódki. Z racji wieloletniej znajomości uzgodnienia te czynione były ustnie oraz mailowo (rysunki techniczne), strony nie praktykowały również protokołów odbioru mając do siebie zaufanie. Jak zaś wynikało z zeznań świadka J. G., których wiarygodności kurator pozwanego nie zdołał podważyć w żadnym zakresie, A. S. w imieniu swojego syna M. S. zlecił O. G. wykonanie 6 form do maszyny V. V. (...), a następnie pierścienia stalowego o średnicy 1000 mm i 100 pierścieni stalowych o średnicy 600 mm, które zostały wydane zamawiającemu i w związku z powyższym po ich dostarczeniu powódka wystawiła 3 faktury objęte niniejszym postępowaniem.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W tej sytuacji w ocenie Sądu nie było wątpliwości, że zaoferowane przez powódkę dowody pozwalały na uznanie, że pozwany M. S., w imieniu którego działał jego ojciec, złożył powódce zamówienie na artykuły szczegółowo wskazane w fakturach, że powódka dostarczyła i wydała pozwanemu lub wskazanemu przez niego odbiorcy zamówiony przez niego towar w liczbie i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc, że zrealizowała swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowało po stronie pozwanego obowiązek zapłaty, a czego nie uczynił mimo przyjętego na siebie zobowiązania, jak też mimo wezwania do zapłaty skierowanego do niego po terminie płatności spornych należności wynikających z przedmiotowych faktur. Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwany po doręczeniu mu faktur, a także wezwania do zapłaty, nie kwestionował ani zasadności ani ich wysokości. Od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy zaś oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwanie do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu stosunków prawnych albo w nieprawidłowej, nieakceptowanej przez niego wysokości, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Skoro więc pozwany, a nie zostało to wykazane, nie podjął żadnych czynności reklamacyjnych, nie zwrócił faktur i nie domagał się ich korekty, uznać należało, że w ten sposób również potwierdził nie tylko złożenie zamówień, ale i zrealizowanie dostaw. Nie było przy tym wątpliwości, że przedłożone przez powódkę faktury miały charakter dowodu, z którym nie wiązało się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie (zeznania świadka, częściowa zapłata). W takiej sytuacji dowody takie stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. będąc wówczas także innym środkiem dowodowym, o jakim mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c.

Sąd miał również na uwadze, że co do zasady kwestii istnienia między stronami stosunku prawnego, czy prawidłowości jego wykonania nie może rozstrzygać samo zaksięgowanie i rozliczenie bądź nie spornej faktury przez stronę. Zaksięgowanie faktury i rozliczenie podatku od towarów i usług nie stanowi bowiem oświadczenia woli, czy wiedzy strony o istnieniu i wykonaniu umowy przez drugą stronę. Jest to czynność techniczna dla celów podatkowych, jednakże w ocenie Sądu wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej (tak też Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 października 2002 roku, sygn. akt I ACa 219/02; Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 listopada 2016 roku, sygn. akt XIII Ga 517/16; Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lutego 2003 roku, sygn. akt I CKN 7/2001, czy z dnia 15 marca 2002 roku, sygn. akt II CKN 729/99). W niniejszej sprawie zaś, jak wynikało z informacji uzyskanej od Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. (k. 184-185 akt), pozwany M. S. ujął w księgach rachunkowo – podatkowych wszystkie trzy sporne dochodzone w niniejszym postępowaniu faktury. W ocenie Sądu przesądza to jednoznacznie o tym, że zdarzenia gospodarcze w nich wskazane miały miejsce, że w imieniu pozwanego zlecono wytworzenie form i pierścieni oraz je dostarczono. Nie sposób bowiem uznać, że gdyby zamówienie owych form i pierścieni nie odbywało się za zgodą i wiedzą pozwanego, to przyjąłby faktury odnoszące się do zamówień, których nie składał ani nie otrzymał i uiścił należny podatek vat, takie zachowanie stałoby w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania i racjonalnego działania wymaganego nie tylko od przedsiębiorcy, ale od każdego człowieka należycie dbającego o własne sprawy. Wreszcie o działaniu A. S. w imieniu pozwanego i aprobacie powyższego świadczy fakt, że to pozwany M. S. ze swojego rachunku bankowego uregulował (w kilku transzach) częściowo zapłatę za jedną z faktur (numer (...)), co traktować należy jako uznanie roszczenia z niej wynikającego. Sąd podziela przy tym i przyjmuje za własne poglądy wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 października 2017 roku (sygn. akt V ACa 627/16), że uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach: jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Pierwsze jest zatem oświadczeniem woli, drugie zaś jest zewnętrznym wyrażeniem przeświadczenia o istnieniu roszczenia, czyli oświadczeniem wiedzy. W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 roku (sygn. akt I CSK 703/10) Sąd Najwyższy wyjaśnił przy tym, że uznanie niewłaściwe polega na tym, że dłużnik nie składa wprawdzie wyraźnego oświadczenia o uznaniu roszczenia, lecz na podstawie objawów jego zachowania kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania. W tej sytuacji zachowanie pozwanego, który reguluje w transzach należność wynikającą z faktury za wykonanie form uznać należy za potwierdzenie istnienia roszczenia i jego wysokości.

Odnosząc się natomiast do zarzutu przedawnienia, to wskazać należy, że jak wynikało z przeprowadzonych dowodów strony z racji długoletniej współpracy i związanego z tym zaufania nie dokumentowały wydania i odbioru zamówionych przedmiotów, przy czym jak wynikało z zeznań świadka J. G. zostały one dostarczone, a następnie wystawione zostały faktury, stąd też uwzględniając dwuletni termin przedawnienia – roszczenia wynikające z faktury numer (...) z całą pewnością nie były przedawnione (termin przedawnienia upływał z dniem 31 grudnia 2022 roku, zaś pozew został wniesiony w dniu 25 sierpnia 2022 roku). Odnośnie natomiast do należności wynikającej z faktury numer (...), to skoro została ona wystawiona po dostarczeniu zamówionych form pozwanemu, to niewątpliwie miało to miejsce jeszcze w 2019 roku, co oznacza, że roszczenie przedawniłoby się z dniem 31 grudnia 2021 roku. Jednakże w tym przypadku nastąpiło kilkukrotne przerwanie biegu terminu przedawnienia tegoż roszczenia poprzez częściowe zapłaty dokonywane przez pozwanego M. S., w tym ostatni raz w dniu 02 sierpnia 2021 roku, co spowodowało, że termin przedawnienia tego roszczenia rozpoczął swój bieg na nowo i upływałby z dniem 31 grudnia 2023 roku (pozew zaś został wniesiony w dniu 25 sierpnia 2022 roku). Sąd miał przy tym na uwadze, że zgodnie z poglądem prezentowanym w doktrynie oraz orzecznictwie przedmiotu, który to pogląd podziela niniejszy Sąd, nawet częściowe wykonanie zobowiązania, zwłaszcza bez jakiegokolwiek zastrzeżenia zwrotu, jest traktowane jako uznanie całego roszczenia przez dłużnika (tak Sąd Najwyższy m. in. w wyroku z dnia 26 sierpnia 2004 roku, sygn. akt I CK 133/04), co jest zasadne tym bardziej, że kurator pozwanego nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na fakt kwestionowania tego roszczenia przez pozwanego. Stosownie natomiast do treści art. 123 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje oraz przez wszczęcie mediacji. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c.). Nie ulega przy tym wątpliwości, iż przerwać można jedynie bieg przedawnienia, które jeszcze nie nastąpiło (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 października 2006 roku, sygn. akt I CSK 119/06), tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie w odniesieniu do faktury numer (...).

Mając całokształt powyższych rozważań na uwadze Sąd w punkcie pierwszym wyroku przyjmując za podstawę prawną przepis art. 627 k.c. w zw. z art. 1, art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził od pozwanego M. S. na rzecz powódki kwotę 47 611 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 14 770 złotych za okres od dnia 21 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, 12 915 złotych za okres od dnia 16 maja 2020 roku do dnia zapłaty i 19 926 złotych za okres od dnia 19 maja 2020 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w punkcie drugim wyroku zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki jako strony wygrywającej niniejszą sprawę w całości kwotę 7 950,94 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), co obejmowało: kwotę 2 381 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 3 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935), kwotę 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 181,74 złotych tytułem kosztów poniesionych w postępowaniu o doręczenie odpisu pozwu przez komornika sądowego i kwotę 1 771,20 złotych tytułem zaliczki uiszczonej przez powoda na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanego).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 01 kwietnia 2025 roku