Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Manufaktura spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 9 748,43 złotych (dziewięć tysięcy siedemset czterdzieści osiem złotych czterdzieści trzy grosze) wraz odsetkami:



ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 9 178,72 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty,



ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 258,39 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty,



ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 311,32 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 2 317 złotych (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 259/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 stycznia 2024 roku powód Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 9 748,43 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części wynagrodzenia za świadczone na rzecz pozwanego i jego gości usługi hotelowe i usługi dodatkowe w związku z organizowaną w należącym do powoda Hotelu (...) w G. na zlecenie pozwanego konferencją (w zakresie kwoty 9 178,72 złotych); tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 9 178,72 złotych za okres od dnia 11 listopada 2023 roku do dnia 11 stycznia 2024 roku (w zakresie kwoty 258,39 złotych) i tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 311,32 złotych).

W piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 13 maja 2024 roku” (data prezentaty: 2024-05-17, k. 90 akt) powód wskazał, że strony z tytułu organizacji konferencji początkowo uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 21 436,50 złotych netto, jednakże z uwagi na rozszerzenie pierwotnego zakresu usług – a to o dodatkowe posiłki i napoje – kwota wynagrodzenia uległa podwyższeniu o wartość świadczonych usług dodatkowych, to jest do kwoty 22 603,84 złotych netto, przy czym na żądanie pozwanego kwota ta została ujęta na fakturze w jednej pozycji jako usługa organizacji konferencji ze stawką podatku vat w wysokości 23%, co łącznie stanowiło kwotę 27 802,72 złotych brutto.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 25 stycznia 2024 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 338/24 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) Manufaktura spółka akcyjna z siedzibą w S. domagał się oddalenia powództwa kwestionując roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany przyznał, że strony podjęły współpracę w zakresie organizacji konferencji, niemniej jednak samo wystawienie faktury przez powoda nie świadczy o zasadności dochodzonego roszczenia. Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił, aby żądana kwota była mu należna. Pozwany zakwestionował także roszczenie odsetkowe pozwu wskazując, że naliczanie odsetek powinno nastąpić od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. prowadzi działalność gospodarczą m. in. w zakresie świadczenia usług noclegowych i gastronomicznych w hotelach oraz innych obiektach zakwaterowania. Podmiot ten jest także właścicielem hotelu (...) w G., w którym odpłatnie organizuje m. in. konferencje.

niesporne

We wrześniu 2023 roku Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. nawiązały współpracę gospodarczą w zakresie organizacji w hotelu (...) w G. konferencji – spotkania akcjonariuszy (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S., do którego miało dojść w dniach 26 – 27 października 2023 roku.

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 25-29 akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

Organizacja konferencji miała obejmować zapewnienie na czas spotkania początkowo dwóch sal konferencyjnych wraz z bufetem (ciasta i napoje), noclegów dla części uczestników w okresie od dnia 25 października 2023 roku do dnia 27 października 2023 roku, dla pozostałej części natomiast – od dnia 26 października 2023 roku do dnia 27 października 2023 roku, a nadto usługi gastronomiczne w postaci obiadów, kolacji, śniadań oraz w czasie spotkania przerwy kawowej. Strony na bieżąco uzgadniały szczegóły organizacji wydarzenia w drodze korespondencji mailowej, zaś w dniu 05 października 2023 roku zawarły umowę o świadczenie usług hotelarskich i dodatkowych.

Zgodnie § 2 ust. 1 przedmiotowej umowy (...) Manufaktura spółka akcyjna z siedzibą w S. jako zleceniodawca zleciła Centrum (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jako zleceniobiorcy w okresie od dnia 26 października 2023 roku (planowany termin rozpoczęcia) do dnia 27 października 2023 roku (planowany termin zakończenia) w należącym do zleceniobiorcy Hotelu (...) w G. (§ 1 ust. 1) realizację usług hotelarskich i innych usług dodatkowych (…) w zakresie i na warunkach szczegółowo określonych w umowie (…). Z kolei zgodnie z § 2 ust. 2 umowy niezależnie od usług wskazanych w § 2 ust. 1 zleceniodawca mógł zlecić zleceniobiorcy w ramach lub w związku z zawarciem umowy – wykonanie innych usług (zwanych usługami opcjonalnymi), przy czym zleceniodawca był zobowiązany do ich wykonania tylko wówczas, gdy w sposób wyraźny potwierdzi zleceniodawcy możliwość ich wyświadczenia, a zleceniodawca zobowiąże się do zapłaty wynagrodzenia z tego tytułu na warunkach wskazanych przez zleceniobiorcę.

Z tytułu realizacji umowy w zakresie usług podstawowych, o których mowa w § 2 ust. 1 umowy zleceniodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz zleceniobiorcy wynagrodzenia w kwocie netto 20 823,85 złotych (23 280 złotych brutto). Wynagrodzenie to miało być płatne częściami, w kwotach: 5 820 złotych tytułem bezzwrotnej opłaty rezerwacyjnej, 12 804 złotych tytułem zaliczki na zatowarowanie oraz w kwocie 4 656 złotych tytułem rozliczenia końcowego, w terminie 7 dni od planowanego dnia zakończenia realizacji umowy, z uwzględnieniem opłat za dodatkowo zamówione usługi (§ 5 umowy).

Zgodnie z § 5 ust. 1 jeśli strony nie postanowiły inaczej przy zawieraniu umowy na wykonanie konkretnej usługi opcjonalnej, zleceniodawca zobowiązany był do zapłaty zleceniobiorcy wynagrodzenia za te usługi w terminie 7 dni od planowanej daty zakończenia realizacji umowy przez zleceniobiorcę, przy czym za datę tę przyjmowano ostatni dzień pobytu uczestników w hotelu.

W myśl § 5 ust. 2 rachunki indywidualne uczestników obejmujące wynagrodzenie należne zleceniobiorcy z tytułu usług wykonanych na rzecz uczestników miały być regulowane bezpośrednio przez uczestników. Przy czym w przypadku braku zapłaty przez uczestnika ciążącego na uczestniku zobowiązania wobec zleceniobiorcy, zleceniodawca zobowiązał się wobec zleceniobiorcy do wykonania (zapłaty) powyższego zobowiązania, z zastrzeżeniem, że odpowiedzialność tę zleceniodawca przyjmuje za zobowiązania powstałe do terminu ustalonego jako termin wyjazdu uczestników z obiektu (przewidywany termin zakończenia realizacji umowy).

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 25-29 akt, umowa – k. 36-39 akt , zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

Przedstawiciele stron w toku dalszej korespondencji mailowej uzgadniali szczegóły rozliczeń, w tym ustalili, że na fakturze wystawionej z tytułu realizacji przedmiotowej umowy uwzględniona zostanie wyłącznie jedna pozycja – organizacja konferencji, z uwzględnieniem stawki podatku vat właściwej dla tego typu usług, tj. w wysokości 23%.

Strony uzgodniły również, że w związku z organizacją przedmiotowego wydarzenia miała zostać zapewniona ostatecznie jedna sala konferencyjna.

W dniu 17 października 2023 roku A. H. przesłała do P. P. wiadomość mailową z prośbą o informację, ile osób będzie meldować się w hotelu w dniu 25 października 2023 roku, jak również w jaki sposób osoby te będą się rozliczały, tj. czy zapłacą one samodzielnie za swój nocleg, jak również za usługi gastronomiczne, czy też pozwany usługi te opłaci w ramach rozliczenia końcowego.

W odpowiedzi na powyższe w dniu 18 października 2023 roku P. P. przesłała potwierdzenie uiszczenia opłaty rezerwacyjnej oraz w dniu 19 października 2023 roku przesłała listę gości wskazując, że wszyscy uczestnicy, którzy przyjadą wcześniej lub zostaną dłużej płacą sami za siebie, wyjątek w tym zakresie miał wynikać z załączonej do wiadomości listy.

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 25-29, 33v akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

(...) Manufaktura spółka akcyjna z siedzibą w S. uiścił na rzecz Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. zaliczkę w kwocie 5 820 złotych oraz w kwocie 12 804 złotych. Pozostała część wynagrodzenia w kwocie 5 079 złotych miała być uregulowana w ciągu 7 dni od zrealizowania usług.

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 30, 33 akt, potwierdzenie przelewu – k. 43-44 akt, faktura – k. 45 akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

W dniach 26 i 27 października 2023 roku w hotelu (...) w G. obyła się przedmiotowa konferencja.

W ramach zawartej umowy Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. świadczył na rzecz (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. i jej gości także usługi opcjonalne, które były dodatkowe płatne. Realizacja tychże usług została zlecona przez J. G. (1) – prezesa zarządu (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w G., który polecił Centrum (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. otworzyć rachunek ogólny (grupowy) i w obecności A. H. zobowiązał się w imieniu (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. za realizację przedmiotowych usług, w tym dodatkowych posiłków, zapłacić.

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 30v akt, informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. – k. 1-7 akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

W dniu 31 października 2023 roku Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wystawił (...) Manufaktura spółce akcyjnej z siedzibą w S. fakturę numer (...) na kwotę 27 802,72 złotych brutto tytułem organizacji konferencji, z terminem płatności do dnia 10 listopada 2023 roku.

W fakturze uwzględniono dokonane przez (...) Manufaktura spółkę akcyjną z siedzibą w S. wpłaty tytułem zaliczek w kwocie 5 820 złotych z dnia 19 października 2023 roku oraz w kwocie 12 804 złotych z dnia 27 października 2023 roku, w związku z czym do zapłaty pozostawała kwota 9 178,72 złotych brutto. Fakturę tę przesłano za pośrednictwem wiadomości mailowej w dniu 02 listopada 2023 roku.

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 30v-31 akt, faktura – k. 45 akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

W związku ze zbliżającym się terminem płatności Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. zwrócił się do (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. z zapytaniem w przedmiocie płatności.

Pismem z dnia 21 listopada 2023 roku Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wezwał (...) Manufaktura spółkę akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 9 178,72 złotych tytułem pozostałej należności wynikającej z faktury numer (...).

W odpowiedzi na powyższe w dniu 29 listopada 2023 roku przedstawiciel (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. – J. G. (2) przeprosiła za zwłokę w zapłacie oraz poprosiła o wyjaśnienie, z czego wynika wyższa wartość rozliczenia aniżeli ta pierwotnie umówiona.

W dniu 30 listopada 2023 roku A. H. jako przedstawiciel Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wyjaśniła, że zwiększenie kosztów organizacji wydarzenia wynika z faktu zamówienia usług dodatkowych. Do przedmiotowej wiadomości załączono także szczegółowy wykaz wszystkich świadczonych przez Centrum (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. i jego gości w związku z organizacją wydarzenia usług, w tym usług opcjonalnych.

Z wykazu tego wynikało, że (...) Manufaktura spółkę akcyjną z siedzibą w S. obciążono kosztami noclegów (30 pokoi, w tym 2 noclegów z dnia 25 października 2023 roku na dzień 26 października 2023 roku oraz 27 noclegów z dnia 26 października 2023 roku na dzień 27 października 2023 roku, a także 1 noclegiem z dnia 27 października 2023 roku na dzień 28 października 2023 roku), kosztami napoi (11 pozycji – 8 pozycji w dniu 26 października 2023 roku, 3 pozycje w dniu 27 października 2023 roku) oraz kosztami posiłków (6 pozycji w dniu 27 października 2023 roku).

niesporne, a nadto: wydruk korespondencji mailowej – k. 30 akt, zestawienie usług – k. 40-40v akt, wezwanie do zapłaty – k. 41 akt, potwierdzenie nadania – k. 42 akt, zeznania świadka A. H. – protokół rozprawy z dnia 13 listopada 2024 roku, k. 110-101 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:00:53-00:20:07)

Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kilkukrotnie wzywał (...) Manufaktura spółkę akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 9 178,72 złotych tytułem pozostałej należności wynikającej z faktury numer (...) wraz z należnymi odsetkami, jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty – k. 41v akt, potwierdzenie nadania – k. 42v akt, wezwanie do zapłaty – k. 46v akt, potwierdzenie nadania – k. 46v akt, wydruk śledzenia przesyłki – k. 48 akt, wydruk wiadomości mailowej – k. 47 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną, a nadto na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów oraz dowodów z wydruków wiadomości mailowych (uznając je za dowody w rozumieniu art. 308 k.p.c. w zw. z art. 243 ¹ k.p.c.) przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. W konsekwencji dokumenty te należało uznać za materiał dowodowy wiarygodny i dający możliwość czynienia na jego postawie pełnych i prawidłowych ustaleń faktycznych.

Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla jej rozstrzygnięcia, gdyż nie wniosły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Sąd oparł się również, uznając je za wiarygodne, na zeznaniach świadka A. H. w zakresie, w jakim wskazała ona na przebieg współpracy stron, uzgodnienia w przedmiocie rozliczenia wynagrodzenia za realizację usług, jak również na fakt, że pozwany w obecności świadka zadeklarował, że pokryje koszty usług dodatkowych. Sąd miał przy tym na uwadze, że pozwany nie zdołał w żaden sposób podważyć wiarygodności zeznań tegoż świadka, na okoliczność bowiem innego rodzaju uzgodnień w przedmiocie rozliczeń, nie przedłożył on żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że nie jest on zobowiązany do uregulowania kosztów usług dodatkowych, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

Sąd nie uwzględnił zeznań świadka w części, w jakiej świadek wskazywał, że jedną z odpłatnych usług dodatkowych zleconych przez pozwanego było przedłużenie dostępności sali. Zeznania świadka w tej części nie zostały bowiem potwierdzone żadnym innym przeprowadzonym w sprawie dowodem, a z zestawienia usług znajdującego się na k. 40-40v akt fakt ten nie wynikał.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 9 748,43 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części wynagrodzenia za świadczone na rzecz pozwanego i jego gości usługi hotelowe i usługi dodatkowe w związku z organizowaną w należącym do powoda Hotelu (...) w G. na zlecenie pozwanego konferencją (w zakresie kwoty 9 178,72 złotych); tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 9 178,72 złotych za okres od dnia 11 listopada 2023 roku do dnia 11 stycznia 2024 roku (w zakresie kwoty 258,39 złotych) i tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (w zakresie kwoty 311,32 złotych).

Kwestionując żądanie pozwu pozwany (...) Manufaktura spółka akcyjna z siedzibą w S. podniósł, że powód nie wykazał zasadności roszczenia ani też jego wysokości, gdyż nie świadczy o tym przedłożona przez powoda faktura.

Przechodząc do rozważań merytorycznych w pierwszej kolejności wskazać należy, że podstawę faktyczną żądania pozwu w niniejszej sprawie stanowiło zawarcie między stronami najpóźniej w dniu 05 października 2023 roku (k. 25-29, 36-39 akt) umowy o świadczenie usług hotelarskich i dodatkowych, z której to – zdaniem powoda – nie wywiązał się w zakresie przyjętego na siebie zobowiązania zapłaty – pozwany. Nie budziło przy tym wątpliwości Sądu, że usługi noclegowe oraz gastronomiczne świadczone przez powoda w obrębie należącego do niego obiektu zakwalifikować należało jako usługi hotelarskie w rozumieniu art. 3 ust. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku. poz. 1944). Zgodnie bowiem z powołanym przepisem przez usługi hotelarskie należy rozumieć krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych.

Umowa o świadczenie usług hotelowych należy przy tym do umów mieszanych zawierających w sobie elementy różnych umów nazwanych, jak np. sprzedaż, najem, dzieło, przechowanie i nienazwanych, jako usług podobnych do zlecenia. Do umowy tej zastosowanie znajdą więc przepisy prawa cywilnego o umowach w ogólności, odpowiednie przepisy części ogólnej zobowiązań, w tym przepisy o skutkach niewykonania zobowiązań (art. 471 i następne k.c.) oraz o niewykonaniu i skutkach niewykonania zobowiązań z umów wzajemnych (art. 487 i następne k.c.), przepisy o umowach nazwanych wprost lub w drodze analogii, w zależności od podobieństwa określonych świadczeń z tej umowy do świadczeń z odpowiedniej umowy nazwanej (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 kwietnia 2016 roku, sygn. akt I CSK 383/15). W przedmiotowej sprawie usługi hotelowe świadczone przez powoda obejmowały usługi noclegowe oraz usługi gastronomiczne, co skutkowało zakwalifikowaniem ich przez Sąd jako świadczenie usług, za które należy się wynagrodzenie – zgodnie z art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, rzeczą Sądu nie jest bowiem zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to zatem na powodzie Centrum (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwany zlecił powodowi, a powód świadczył mu usługi hotelowe (noclegowe i gastronomiczne) ujęte w wystawionej przez powoda fakturze numer (...) z dnia 31 października 2023 roku, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu sprostał i za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów, a także zeznań świadka A. H. wykazał zasadność i wysokość swojego roszczenia. Przede wszystkim na uwadze mieć należało, że pozwany nie kwestionował, że strony łączyła przedłożona przez powoda wraz z pozwem umowa o świadczenie usług hotelarskich i dodatkowych z dnia 04 października 2023 roku (k. 36-39 akt), że strony negocjowały warunki tej umowy i doprecyzowały sposób jej realizacji w okresie od września do października 2023 roku (k. 25-35v akt), jak też, że powód umowę wykonał w całości i to prawidłowo, zarówno w zakresie usług podstawowych, jak i opcjonalnych – dodatkowo płatnych ujętych w zestawieniu na k. 40-40v akt, które jeszcze przed procesem zostało pozwanemu przesłane, a co potwierdziły ponadto zeznania świadka A. H.. Pozwany bowiem na żadnym etapie postępowania nie kwestionował, aby usługi, w tym zwłaszcza opcjonalne, były wykonywane na rzecz pozwanego i jego gości w rodzaju i liczbie wskazanych na tym zestawieniu ani też, by pozwanego nie obciążał obowiązek zapłaty, w szczególności w tym zakresie. Wskazać przy tym należy, że z zeznań świadka A. H. jednoznacznie wynikało, że przedstawiciel pozwanego w obecności świadka zobowiązał się do pokrycia kosztów związanych z dodatkowymi usługami gastronomicznymi. Niezależnie zaś od tego, zgodnie z umową, w przypadku braku zapłaty przez uczestnika (gościa) ciążącego na nim zobowiązania wobec powoda, pozwany jako zleceniodawca zobowiązał się wobec powoda jako zleceniobiorcy do wykonania (zapłaty) powyższego zobowiązania, z zastrzeżeniem, że odpowiedzialność tę zleceniodawca przyjmuje za zobowiązania powstałe do terminu ustalonego jako termin wyjazdu uczestników z obiektu (§ 5 ust. 2 umowy).

W niniejszej sprawie pozwany choć kwestionował zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości podniósł w istocie wyłącznie jeden zarzut, a to – że powód nie udowodnił zasadności swojego żądania. Pozwany zaprzeczył nadto wszelkim twierdzeniom powoda, za wyjątkiem tych, które zostaną przez niego wyraźnie przyznane. W pierwszej kolejności wskazać należy, że tego rodzaju ogólnikowe zaprzeczenie nie jest wystarczające do uznania, że okoliczności faktyczne niniejszej sprawy zostały zaprzeczone tak, jak tego wymagają przepisy postępowania cywilnego. Wymagają one bowiem od strony wdającej się w spór podjęcia polemiki i dowodzenia faktów, z których wyciągać chce ona korzystne dla siebie skutki prawne lub podjęcia obrony w sytuacji, gdy materiał dowodowy wskazuje na zaistnienie okoliczności wyłączającej zasadność jej roszczenia, co jednakże wymaga odniesienia się do poszczególnych faktów, a nie ograniczenia się do ogólnego zaprzeczenia.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 09 lipca 2009 roku (sygn. akt III CSK 341/2008) i co nie budzi wątpliwości w praktyce orzeczniczej, twierdzenie pozwanego, że zaprzecza wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej (poza tymi, których wyraźnie nie przyzna) nie jest skuteczne. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany się nie zgadza, powinien on wskazać, jeżeli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej, czego w niniejszym postępowaniu bezsprzecznie pozwany nie uczynił – nie odniósł się zwłaszcza do zestawienia świadczonych usług i w żadnym zakresie nie zakwestionował on ich świadczenia przez powoda na rzecz pozwanego i jego gości. Ogólnikowe zaprzeczenie wszystkiemu nie jest skuteczne i nie powoduje, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu fakty stają się sporne i jako takie wymagają dowodu. Strona pozwana pragnąc zaprzeczyć twierdzeniom pozwu winna więc podnieść kontrargumenty wskazujące, co jest powodem rzeczonego zaprzeczenia, a co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska ma na celu zakreślenie kręgu okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego. Należy więc przyjąć, że w sytuacji, gdy jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w sytuacji, gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów.

Tylko takie zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 210 § 2 k.p.c. Powyższe wynika stąd, że w procesie cywilnym kluczowym zagadnieniem jest określenie, które fakty są między stronami sporne, a w konsekwencji wymagające udowodnienia. Stąd też nie można składając sprzeciwu od nakazu zapłaty twierdzić, że nie zgadzając się z pozwem przeczy się wszystkim faktom powołanym przez powoda. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany nie zgadza się, powinien on bowiem wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji, a mianowicie ustosunkować do twierdzeń powoda.

Pozwany natomiast w niniejszej sprawie nie wskazał, co konkretnie i z jakiego powodu kwestionuje, pozwany przyznał, że strony współpracowały w ramach organizacji konferencji, niemniej zaniechał przytoczenia jakichkolwiek twierdzeń odnoszących się do realizacji świadczonych przez powoda usług, tak co do ich zakresu – liczby, rodzaju, jak też jakości, czy wartości. Pozwany w szczególności, jak już wskazano powyżej, nie odniósł się w żaden sposób do przedłożonego przez powoda zestawienia (k. 40-40v akt) obejmującego szczegółowy wykaz wszystkich usług, które powód świadczył na rzecz pozwanego i jego gości w związku z zawartą umową. Pozwany nie podniósł twierdzenia, że zestawienie to obejmuje usługi, które nie były świadczone, czy też inne niż te, które powód zrealizował, pozwany nie zakwestionował wskazanych przez powoda cen jednostkowych poszczególnych usług ani też ich liczby, czy w ogóle samego faktu ich realizacji. Wreszcie pozwany nie zaprzeczył też, aby nie zadeklarował się, że usługi dodatkowe zostaną przez niego opłacone, aby ich nie zlecał bądź aby strony poczyniły inne ustalenia w zakresie ich rozliczenia.

Mając zatem na uwadze wynik całej rozprawy Sąd powyższe fakty nie tylko uznał za wykazane przez powoda za pomocą zaoferowanych dowodów, ale i na podstawie art. 230 k.p.c. za przyznane przez pozwanego. Pozwany bowiem skutecznie nie zaprzeczył twierdzeniom powoda, w istocie w ogóle się do nich nie odniósł, nie wykazał on także, ażeby powód umowy – we wskazanym przez siebie zakresie – nie zrealizował.

Odnosząc się z kolei do zarzutu nieudowodnienia roszczenia przez powoda wskazać należy, że ograniczanie się do stwierdzenia braku wykazania określonych okoliczności jest irrelewantne z punktu widzenia procesowego, gdyż jednym z możliwych sposobów obrony pozwanego w procesie stanowi zaprzeczenie podanym przez powoda okolicznościom, a nie podniesienie okoliczności ich niewykazania, czy nieudowodnienia. Ocena materiału dowodowego należy bowiem do orzekającego w danej sprawie Sądu, który dokonuje jej w granicach określonych w art. 233 k.p.c., a nie do stron postępowania. Stąd też jedynie zaprzeczenie, czy to faktycznej, czy to prawnej podstawy powództwa wywołuje takie skutki, że zaprzeczone fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. Natomiast w razie ich niezaprzeczenia, a jedynie ograniczenia się do twierdzeń o ich nieudowodnieniu, Sąd winien je uznać za niewymagające dowodzenia z uwagi na fakt ich przyznania przez stronę przeciwną (art. 230 k.p.c.).

Zdaniem Sądu w toku niniejszego procesu powód wyżej wskazanymi dowodami z dokumentów, a także zeznań świadka zdołał wykazać okoliczności związane z zawarciem umowy z pozwanym, jak również jej treść, powód wykazał także, że umowę w pełnym zakresie zrealizował i to prawidłowo, a co nie było kwestionowane przez pozwanego. Ostatecznie zaoferowanymi dowodami powód wykazał także wysokość należnego mu z tytułu realizacji umowy – tak w zakresie podstawowym, jak i uwzględnieniem usług dodatkowych – wynagrodzenia, co również nie zostało zakwestionowane przez pozwanego.

W tej sytuacji zważywszy na całokształt okoliczności sprawy Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione w całości w zakresie żądania kwoty 9 178,72 złotych tytułem pozostałej części wynagrodzenia za świadczone na rzecz pozwanego i jego gości usługi hotelowe i usługi dodatkowe w związku z organizowaną w należącym do powoda Hotelu (...) w G. na zlecenie pozwanego konferencją.

Zasadne pozostawało także żądanie powoda w zakresie skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 9 178,72 złotych za okres od dnia 11 listopada 2023 roku do dnia 11 stycznia 2024 roku – w kwocie 258,39 złotych i żądanie rekompensaty za koszty odzyskiwania należności – w kwocie 311,32 złotych. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł przy tym, że naliczanie odsetek powinno nastąpić od dnia wyrokowania. Z powyższym nie sposób się zgodzić, albowiem w okolicznościach sprawy strony oznaczyły termin, w jakim pozwany winien był spełnić świadczenie na rzecz powoda, tj. w terminie 7 dni od daty zakończenia świadczenia przez niego usług. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego sprawy, usługi te były świadczone przez powoda jeszcze w dniu 28 października 2023 roku (k. 40-40v akt), powód natomiast w dniu 31 października 2023 roku wystawił pozwanemu fakturę numer (...), z terminem płatności do dnia 10 listopada 2023 roku, a zatem jeszcze dłuższym niż termin pierwotnie przewidziany. Skoro zaś w tym terminie pozwany nie spełnił świadczenia, to od dnia następnego pozostawał on w opóźnieniu, co uprawniało powoda do naliczania odsetek od dnia 11 listopada 2023 roku.

Jednocześnie wskazać należy, że żądanie powoda nie było zasadne w zakresie rodzaju dalszych żądanych odsetek, tj. odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 258,39 złotych i od kwoty 311,32 złotych, albowiem odsetki te (ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych) mają zastosowanie wyłącznie do transakcji handlowych rozumianych zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790 ze zmianami) jako umowy, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi (…). Sama umowa o świadczenie usług hotelarskich (noclegowych i gastronomicznych) bez wątpienia była transakcją handlową, a zapłata powodowi z tego tytułu wynagrodzenia stanowiła świadczenie pieniężne w rozumieniu art. 4 ust. 1a tej ustawy. Do tej kategorii nie zaliczało się natomiast świadczenie w kwocie 258,39 złotych dochodzone przez powoda z tytułu skapitalizowanych odsetek naliczonych od niezapłaconej części wynagrodzenia po upływie terminu jego wymagalności ani też kwota 311,32 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Od tych kwot powodowi przysługiwały zatem wyłącznie odsetki ustawowe za opóźnienie, stąd też żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od tychże kwot (258,39 złotych i 311,32 złotych) podlegało (w zakresie rodzaju odsetek) oddaleniu (punkt drugi wyroku).

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 3 ust. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku. poz. 1944) oraz art. 1, art. 4, art. 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790 ze zmianami) w zw. z art. 481 k.c. w zw. z art. 482 k.c. zasądził od pozwanego (...) Manufaktura spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda Centrum (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 9 748,43 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 9 178,72 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 258,39 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 311,32 złotych za okres od dnia 12 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty.

W punkcie drugim wyroku w pozostałym zakresie (to jest co do rodzaju odsetek żądanych od kwoty 258,39 złotych i od kwoty 311,32 złotych) na podstawie wyżej powołanych przepisów stosowanych a contrario Sąd powództwo oddalił.

Odnośnie do kosztów procesu, to Sąd zważył, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Przepis art. 100 k.p.c. wskazuje natomiast, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powód przegrał sprawę jedynie w nieznacznej części żądania, tj. jedynie w zakresie części należności odsetkowej. W tej sytuacji w ocenie Sądu całością kosztów procesu należało zatem obciążyć pozwanego, o czym Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) zasądzając od niego na rzecz powoda kwotę 2 317 złotych (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty) tytułem kosztów procesu, na które składają się kwoty: 500 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 1 800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 23 grudnia 2024 roku