Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Wojnicka-Blicharz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Iwona Pierzyńska

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2019 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko Szkole Podstawowej imienia kontradmirała X. C. w P.

o odprawę, sprostowanie świadectwa pracy

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki A. B. na rzecz pozwanej Szkoły Podstawowej imienia kontradmirała X. C. w P. kwotę 2820 /dwa tysiące osiemset dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  przenosi na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni koszty opłaty sądowej od uiszczenia które powódka była zwolniona z mocy prawa.

SSR Joanna Wojnicka-Blicharz

Sygn. akt IV P 397/18

UZASADNIENIE

Powódka A. B. wniosła o zasądzenie od pozwanej Szkoły Podstawowej imienia Kontradmirała X. C. w P. kwoty 18894 złotych tytułem odprawy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2018 roku do dnia zapłaty. Jako podstawę roszczenia powódka podała art. 20 ustęp 1 i 2 Karty Nauczyciela. Powódka wniosła także o nakazanie sprostowania świadectwa pracy wydanego powódce w części dotyczącej ustania stosunku pracy w punkcie 3 świadectwa poprzez zmianę podstawy prawnej rozwiązania z powódką stosunku pracy oraz w punkcie 1 poprzez umieszczenie informacji o wypłaceniu powódce odprawy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. W uzasadnieniu powódka wskazała, że od dnia 1 września 2016 roku była zatrudniona na stanowiskach wicedyrektora oraz pedagoga szkolnego w pozwanej szkole. Powódka podała, że jest nauczycielem dyplomowanym, zatrudnionym przez mianowanie. W okresie od 1 sierpnia 2017 roku do 2 sierpnia 2018 roku powódka przebywała na urlopie dla poratowania zdrowia.

Powódka wskazała, że otrzymała wypowiedzenie stosunku pracy w części dotyczącej stanowiska pracy nauczyciela. Przyczyną wypowiedzenia są zmiany w arkuszu organizacyjnym. Powódka pismem z 12 lipca 2018 roku odmówiła przyjęcia zaproponowanych warunków umowy o pracę i wezwała do zapłaty odprawy. W odpowiedzi na powyższe pismo dyrektor wskazał, że powódka będzie pełnić funkcję pedagoga szkolnego w wymiarze 10/20 i 10/20 terapeuty pedagogicznego, co jest zgodne z jej kwalifikacjami. Powódka pismem z 8 sierpnia 2018 roku odmówiła przyjęcia warunków i nie zgodziła się na cofnięcie wypowiedzenia.

Zdaniem powódki, zasadnym jest żądanie przez nią odprawy na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy Karty Nauczyciela i sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie trybu rozwiązania umowy zgodnego z art. 20 ust 1KN /pozew karta 2-5/.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zarzucił stronie powodowej, że nie doszło do sytuacji wskazanej w art. 20 ust 1 KN, więc nie zachodzi konieczność sprostowania świadectwa pracy. Pozwany podał, że zatrudnienie powódki na stanowisku pedagoga w 2016 roku w pełnym wymiarze czasu było pozorną czynnością, gdyż zgodnie z arkuszem organizacyjnym nie było możliwości zatrudnienia powódki na takim stanowisku w takim wymiarze, Zdaniem pozwanego umowa o pracę powódki powinna być oceniona na podstawie art. 58 kc. Pozwana wskazała, że roszczenie powódki jest sprzecznym z zasadami współżycia społecznego i stanowi rażące naruszenie przepisów prawa.

Pismem z dnia 4 czerwca 2019 roku pełnomocnik pozwanej /k. 188-189/ zmienił dochodzone roszczenie w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy poprzez wpisanie w punkcie 3 świadectwa pracy „rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn organizacyjnych – art. 225 ust. 1 przepisów wprowadzających ustawę – Prawo oświatowe”. Pełnomocnik pozwanej w piśmie wskazał, jednocześnie, że zmienia podstawę rozwiązania stosunku pracy podaną w pozwie i wskazuje, że podstawę powinien stanowić art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela.

Pismem z dnia 2 sierpnia 2019 roku pełnomocnik powódki rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie odprawy w wysokości 19902 złotych /karta 209/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. B. w dniu 29 sierpnia 2016 roku skierowała do dyrektora gimnazjum w K. prośbę o przyjęcie do pracy w Gimnazjum w K. na stanowisku pedagoga. Pismem z 29 sierpnia 2016 roku dyrektor A. P. zwrócił się z prośbą o wyrażenie zgody na przeniesienie z dniem 1 września 2016 roku A. B. nauczyciela dyplomowanego do gimnazjum w K.. W odpowiedzi na pismo z 29 sierpnia 2016 roku Wójt gminy K. poinformował, że uważa przeniesienie A. B. zatrudnionej na stanowisku pedagoga w Szkole Podstawowej (...) w G. do gimnazjum w K. za zasadne.

/dowód: pisma karta 139-143/

Z dniem 1 września 2016 roku dyrektor gimnazjum w K. M. K. (1) działając na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy o systemie oświaty powierzyła powódce stanowisko wicedyrektora na okres od 1 września 2016 roku do 31 sierpnia 2021 roku.

/dowód: pismo z 1 września 2016 roku karta 144/

Powódka została przeniesiona do gimnazjum w K. na stanowisko nauczyciela dyplomowanego, pedagoga terapeuty

W dniu 7 kwietnia 2017 roku powódka wystąpiła do dyrektor pozwanej o wydanie zaświadczenia potwierdzającego prawo do ubiegania się przez nią o urlop dla poratowania zdrowia w wymiarze 12 miesięcy. W dniu 10 kwietnia 2017 roku dyrektor pozwanej M. K. (1) wydała powódce zaświadczenie potwierdzające prawo do ubiegania się o urlop dla poratowania zdrowia. Powódka w dniu 26 kwietnia 2017 roku uzyskała zaświadczenie lekarskie o potrzebie udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia. Pismem z dnia 15 maja 2017 roku powódka złożyła u dyrektora gimnazjum wniosek o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia w okresie od 2 sierpnia 2017 roku do 1 sierpnia 2018 roku.

Pismem z dnia 16 maja 2017 roku dyrektor gimnazjum M. K. (1) udzieliła powódce A. B. zgody na przejście na płatny urlop dla poratowania zdrowia na okres od 2 sierpnia 2017 roku do 1 sierpnia 2018 roku.

Pismem z 15 maja 2017 roku dyrektor gimnazjum M. K. (1) poinformowała powódkę, że z dniem 1 września 2017 roku gimnazjum w K. zostało włączone do Szkoły Podstawowej imienia Kontradmirała X. C. w P.. Dyrektor wskazała, że z dniem 1 września 2017 roku powódka stanie się pracownikiem Szkoły Podstawowej w P..

/dowód: pisma akta osobowe powódki karta 162-165/

Pismem z dnia 31 maja 2017 roku dyrektor gimnazjum w K. M. K. (2) wystosowała do powódki pismo informujące, iż w związku z brakiem możliwości dalszego zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy proponuje w roku szkolnym 2017/2018 ograniczenie zatrudnienia do wysokości ½ wymiaru czasu pracy oraz proporcjonalne zmniejszenie wynagrodzenia. Dyrektor poinformowała, że w razie braku zgody na powyższą propozycję zostanie powódka przeniesiona w stan nieczynny, zaś w razie odmowy przyjęcia stanu nieczynnego zostanie z nią rozwiązany stosunek pracy. Powódka A. B. złożyła oświadczenie o braku wyrażenia zgody na powyższą propozycję pozwanej. Pismem z dnia 8 czerwca 2017 roku powódka A. B. poinformowała dyrektora M. K. (2), że odmawia przyjęcia zatrudnienia z ograniczeniem do ½ wymiaru czasu pracy, albowiem w okresie od 2 sierpnia 2017 roku do 1 sierpnia 2018 roku będzie przebywać na urlopie dla poratowania zdrowia. Powódka poinformowała jednocześnie, że ruch służbowy w którym możliwe było ograniczenie zatrudnienia czy też przeniesienie w stan nieczynny ustał z dniem 31 maja 2017 roku.

/dowód: pisma akta osobowe powódki karta 171, 171/

Pismem z 25 maja 2018 roku dyrektor pozwanej R. J. skierował do powódki pismo zatytułowane wypowiedzenie warunków umowy o pracę.

Dyrektor pozwanej oświadczył w piśmie, że wypowiada powódce umowę o pracę zawarta w dniu 31 stycznia 2002 roku na podstawie mianowania w części dotyczącej stanowiska pedagog szkolny z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Przyczyną wypowiedzenia warunków umowy o pracę po powrocie nauczyciela z urlopu zdrowotnego, który trwał od 2 sierpnia 2017 roku do 1 sierpnia 2018 roku są zmiany w arkuszu organizacyjnym na rok szkolny 2018/2019. Po upływie okresu wypowiedzenia to jest od dnia 1 września 2018 roku dyrektor zaproponował powódce nowe warunku pracy to jest zatrudnienie na stanowisku nauczyciel świetlicy szkolnej w wymiarze 26/26 godzin dydaktycznych tygodniowo. Dyrektor oświadczył w tekście, że pozostałe warunki umowy nie ulegają zmianie oraz wskazał, że jeżeli powódka przed upływem połowy okresu wypowiedzenia to jest do dnia 15 lipca 2018 roku nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków umowy o pracę, będzie to równoznaczna z wyrażeniem zgody na zmianę warunków umowy. W razie odmowy przyjęcia proponowanych warunków umowy o pracę umowa rozwiąże się z upływem okresu wypowiedzenia to jest z dniem 31 sierpnia 2018 roku.

Pismem z dnia 12 lipca 2018 roku skierowanym do dyrektora pozwanej powódka złożyła oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków umowy o pracę. Powódka wskazała, że w związku z otrzymanym pismem z 25 maja 2018 roku odmawia przyjęcia zaproponowanych nowych warunków umowy o pracę. Jednocześnie powódka wskazała, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2018 roku na skutek odmowy przyjęcia nowych warunków zatrudnienia prosi o wypłacenie sześciomiesięcznej odprawy i wydanie świadectwa pracy.

/dowód: pisma akta osobowe powódki karta 173-174/

Pismem z 27 lipca 2018 roku skierowanym do powódki A. B. dyrektor pozwanej poinformował powódkę, iż w związku ze zmianą arkusza organizacyjnego szkoły na rok 2018/2019 polegającego na zwiększeniu oddziałów klasowych zachodzi potrzeba pomocy psychologiczno – pedagogicznej. Dyrektor pozwanej poinformował, że w związku z powyższym od 1 września 2018 roku pełnić będzie powódka funkcję pedagoga w wymiarze 10/20 i terapeuty pedagogicznego w wymiarze 10/20, łącznie pensum powódki wyniesie 20/20 godzin dydaktycznych w tygodniu.

Pismem z 8 sierpnia 2018 roku powódka A. B. wystosowała do dyrektora pozwanej R. J. pismo w którym poinformowała o braku zgody na cofnięcie wypowiedzenia warunków pracy i płacy. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pismem z 12 lipca 2019 roku odmówiła przyjęcia zaproponowanych warunków umowy o pracę i stosunek pracy powódki rozwiązał się z dniem 31 sierpnia 2018 roku. Powódka w piśmie wskazała, że w związku z rozwiązanie umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2018 roku na skutek odmowy przyjęcia nowych warunków zatrudnienia wzywa do wypłacenia sześciomiesięcznej odprawy. W odpowiedzi na pismo powódki z dnia 8 sierpnia 2018 roku dyrektor pozwanej wskazał, że w związku z odmową przyjęcia przez powódkę nowych warunków pracy i płacy, brak jest podstaw do wypłaty powódce odprawy pieniężnej. Pozwany wskazał, że zaproponowano powódce odpowiednią pracę, która powinna być przyjęta przez pracownika. Dyrektor pozwanej wskazał, że świadectwo pracy będzie wystawione w dniu 31 sierpnia 2018 roku.

W dniu 31 sierpnia 2018 roku dyrektor pozwanej wystawił powódce A. B. świadectwo pracy potwierdzające okres zatrudnienia do 31 sierpnia 2018 roku.

/dowód: pisma akta osobowe powódki /koszulka plastikowa bez numeracji/

Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 roku wystosowanym do M. K. (1) dyrektora Szkoły Podstawowej (...) w R. powódka zwróciła się z prośbą o przyjęcie mnie do pracy w Szkole Podstawowej w R. w charakterze nauczyciela nauczania wczesnoszkolnego. W dniu 23 sierpnia 2018 roku powódka wypełniła kwestionariusz celem zatrudnienia w szkole podstawowej (...) w R..

W dniu 31 sierpnia 2018 roku pomiędzy powódką a M. K. (1) jako dyrektorem Szkoły Podstawowej (...) w R. została zawarta umowa o pracę na podstawie mianowania. Zgodnie z umową powódka miała wykonywać pracę przy pensum w wysokości 18/18 na stanowisku nauczyciela.

Pismem z dnia 1 września 2018 roku dyrektor Szkoły Podstawowej (...) w R. M. K. (1) powierzyła powódce stanowisko wicedyrektora szkoły na okres od 3 września 2018 roku do 31 sierpnia 2023 roku.

/dowód: pisma i oświadczenia z akt osobowych powódki A. B. ze Szkoły Podstawowej (...)/

M. N. prowadzący w gimnazjum w K. między innymi kadry i akta osobowe nauczycieli, pracowników otrzymał pisma dotyczące urlopu dla poratowania zdrowia powódki bezpośrednio od dyrektor M. K. (1), bez daty prezentaty złożenia dokumentu w sekretariacie, w czerwcu 2017 roku.

/dowód: zeznania świadka M. N. karta 147-151 akt, e protokół karta 158/

Dyrektor pozwanej R. J. poznał powódkę w 2016 roku w momencie objęcia funkcji wicedyrektora gimnazjum. W 2016 roku i 2017 roku powódka była wicedyrektorem i swoje godziny realizowała prowadząc terapię pedagogiczną na 13/18 to jest 5 godzin dydaktycznych. Oddziały gimnazjalne były włączane do szkoły podstawowej od 1 września 2017 roku. Projekt arkusza organizacyjnego na 2017 – 2018 był przygotowywany wraz z dyrektorem gimnazjum. W gimnazjum było pół etatu pedagoga. Dyrektor pozwanej poinformował M. K. (1)- dyrektora gimnazjum, że jeżeli nie znajdzie się etat pełen dla powódki, to będzie musiała o tym poinformować powódkę. M. K. (1) poinformowała dyrektora, że przygotowała pismo o ograniczeniu etatu dla powódki, ale nie poinformowała dyrektora o urlopie dla poratowania zdrowia, o którym dyrektor pozwanej dowiedział się w wakacje 2017 roku. M. K. (1) od kwietnia 2017 roku wiedziała o planowanym urlopie dla poratowania zdrowia powódki, czym nie poinformowała dyrektora pozwanej. Dyrektor szkoły informację o urlopie powódki dla poratowania zdrowia uzyskał pod koniec lipca 2017 roku.

Dyrektor pozwanej zastał stan rzeczy taki, że od 1 września 2017 roku powódka była na urlopie dla poratowania zdrowia udzielonym przez M. K. (1). W kolejnym roku szkolnym 2018/2019 koniecznym było znalezienie dla nauczycieli zatrudnienia. Część nauczycieli została przeniesiona do innych szkół. Część otrzymała propozycję uzupełniania etatu albo otrzymania zatrudnienia poprzez przeniesienie do świetlicy. W momencie tworzenia arkuszu organizacyjnego nie było etatu pedagoga pełnego. Następnie, w okresie wakacji 2018 roku zwiększyła się liczba oddziałów szkolnych i powstały klasy integracyjnej. Powódka A. B. w arkuszu na (...) została umieszczona jako nauczyciel świetlicy. W kwietniu 2017 roku w arkuszu na rok 2017/2018 powódka była ujęta na pół etatu na stanowisku pedagoga. Nigdy nie było wcześniej całego etatu na stanowisku pedagoga.

/dowód: zeznania R. J. karta 151-154, e protokół karta 158/

M. K. (2) jako dyrektor wygaszanego gimnazjum przygotowywała wstępny arkusz organizacyjny na 2017/2018 rok. Etatu pełnego dla powódki na ten rok nie było do 31 maja 2017 roku. Powódka wiedziała w kwietniu 2017 roku, że będzie pół etatu. U powódki pojawiły się problemy zdrowotne i uzyskała urlop zdrowotny. M. K. (1) przed 15 maja 2017 roku poinformowała A. B. o tym, że nie będzie dla niej pełnego etatu. W sierpniu 2018 roku powódka skontaktowała się z M. K. (2) celem wskazania czy w szkole w R., której dyrektorem została M. K. (2), jest wolny etat. Pierwsze rozmowy o pracę z powódką odbyły się w sierpniu 2018 roku.

/dowód: zeznania świadka M. K. (1) karta 191-197, e protokół karta 199/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań świadków, przesłuchania strony pozwanej oraz dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach osobowych powódki.

Zdaniem Sądu, dowody z dokumentów zasługują na uznanie za wiarygodne w całości, albowiem nie były one kwestionowane i nie budzą wątpliwości co do ich prawdziwości.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznanie świadka M. N., albowiem pozostawało ono spójne z zeznaniami dyrektora pozwanej oraz dokumentami zawartymi w aktach osobowych powódki.

Sąd odmówił wiarygodności zeznań M. K. (1) w części w zakresie jej twierdzenia, że poinformowała ona dyrektora pozwanej o udzielonym powódce urlopie dla poratowania zdrowia od razu w kwietniu/maju 2017 roku. W ocenie Sądu, zeznanie świadka w tym zakresie jest niewiarygodne, albowiem pozostaje w sprzeczności zarówno z zeznaniami dyrektora pozwanej jak i z zeznaniami świadka M. N.. Dyrektor pozwanej zeznał bowiem, że nigdy od M. K. (1) nie uzyskał informacji o udzieleniu powódce urlopu dla poratowania zdrowia, zaś informację taką otrzymał w lipcu 2017 roku od Naczelnika Wydziału. Powyższe jest spójne z zeznaniami M. N., który wskazał, że dyrektor gimnazjum M. K. (1) pisma dotyczące składanego przez powódkę wniosku o udzielenie urlopu jak i rozstrzygnięcia w tej sprawie podała celem dołączenia do akt osobowych powódki w czerwcu 2017 roku. Pisma te nie były pismami przechodzącymi przez powszechny obieg dokumentów w szkole i nie były potwierdzone pieczęcią sekretariatu. Zauważyć w tym miejscu należy, że wszelkie pisma dotyczące urlopu dla poratowania zdrowia od razu powinny znajdować się w aktach osobowych pracownika i nie mogą być przechowywane przez dyrektora jednostki. Fakt braku ujawnienia w kadrach wniosku powódki o urlop jak i decyzji w tym zakresie w dacie ich podejmowania czyni niewiarygodnym twierdzenie świadka o przekazaniu tej informacji w terminie właściwych – a zatem natychmiastowo do dyrektora, który miał być przełożonym powódki w 2017/2018 roku i który przygotował dla powódki ½ etatu pedagoga w arkuszu organizacyjnym.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznanie R. J. dyrektora pozwanej, albowiem były one zgodne z dokumentami, a ponadto charakteryzowały się tym, że były konsekwentne i spójne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, przepisom ustawy podlegają nauczyciele, wychowawcy i inni pracownicy pedagogiczni zatrudnieni w:

1.  publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach oraz zakładach kształcenia i placówkach doskonalenia nauczycieli,

2.  zakładach poprawczych, schroniskach dla nieletnich oraz rodzinnych ośrodkach diagnostyczno-konsultacyjnych,

3.  publicznych kolegiach pracowników służb społecznych.

Zatrudnienie nauczycieli w tych placówkach zawsze następuje na podstawie przepisów Karty Nauczyciela. Wyjątkiem jest zatrudnienie osób nieposiadających przygotowania pedagogicznego. Osoby takie są zatrudniane na podstawie kodeksu pracy. Tym samym, zatrudnienie nauczycieli na podstawie kodeksu pracy następuje jedynie w szkołach i przedszkolach niepublicznych, nieposiadających uprawnień szkół publicznych, gdyż organy prowadzące te szkoły nie są zobowiązane do stosowania przepisów KN.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego, które Sąd orzekający podziela w całości, przyjmuje się, że materią uregulowaną w Karcie Nauczyciela w sposób wyczerpujący (całościowy) jest m.in. kwestia sposobów i trybu rozwiązania (zmiany) stosunku pracy nauczyciela mianowanego [uchw. z 7.12.2006 r., I PZP 4/06, L.; z glosą I. S., (...) 2008, Nr 12, oraz wyrok z 11.4.2001 r., I PKN 343/00, L., a także uzasadnienie uchw. SN (7) z 26.6.2013 r., I PZP 1/13, L.] oraz zakazu wynikającego z art. 39 KP (wyr. z 26.3.2013 r., III PK 37/12, L.). Z tego względu - w związku z regulacją art. 91c ust. 1 KN - do kwestii rozwiązywania stosunków pracy z nauczycielami z przyczyn organizacyjnych nie mają zastosowania przepisy Kodeksu Pracy.

Następnie, przechodząc do zagadnienia, czy w stosunkach pracy opartych na mianowaniu dopuszczalne jest stosowanie wypowiedzenia zmieniającego, należy najpierw zauważyć, że w piśmiennictwie dotyczącym tej kwestii pogląd o możliwości stosowania wobec pracowników mianowanych wypowiedzenia zmieniającego jest odosobniony i odnoszony do wypowiedzenia dokonanego przez pracownika mianowanego. Uważa się bowiem, że stosunki pracy nawiązane na podstawie mianowania mogą być w zasadzie zmienione tylko na podstawie aktu administracyjnego (tak A. Dubownik: w: "Prawo pracy. Z aktualnych zagadnień", Temida 2, Białystok 1999, s. 116 i powołane tam piśmiennictwo). Wynika to z faktu, że przepisy pragmatyk służbowych, realizując zasadę wzmożonej trwałości stosunku pracy z mianowania, wskazują ściśle określone zasady dokonywania zmian w tym stosunku oraz przyczyny je uzasadniające, natomiast przyjęcie możliwości stosowania wypowiedzenia zmieniającego, czyli instytucji właściwej umownym stosunkom pracy, prowadziłoby do uznania dopuszczalności zmiany treści stosunku pracy z każdej uzasadnionej przyczyny.

Poza przytoczonym argumentem, innym ważnym względem przemawiającym przeciwko możliwości stosowania wypowiedzenia zmieniającego jest jego konstrukcja, zwłaszcza zaś przewidziany w art. 42 § 3 KP skutek odmowy przyjęcia przez pracownika nowych warunków pracy lub płacy w postaci rozwiązania się umowy o pracę z upływem okresu wypowiedzenia. Tymczasem, Karta Nauczyciela określająca sytuacje, w których następuje rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem mianowanym (art. 23), nie wymienia wśród nich rozwiązania stosunku pracy wskutek odmowy przyjęcia przez nauczyciela mianowanego nowych zaproponowanych mu warunków pracy lub płacy. Tak więc, pogląd o dopuszczalności stosowania do stosunku pracy tych nauczycieli wypowiedzenia zmieniającego prowadziłby do skutku nieprzewidzianego w ustawie (rozwiązanie stosunku pracy), a zarazem sprzecznego z zasadą stabilizacji ich zatrudnienia. Wprawdzie art. 91c ust. 1 KN stanowi, że w zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy, mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy, co mogłoby prowadzić do wniosku, że w stosunkach pracy nauczycieli mianowanych art. 42 KP stosuje się i to bez ograniczeń (brak w art. 91 c ust. 1 wyrażenia "odpowiednio"), to jednak wniosek taki jest nieuprawniony. Karta Nauczyciela zawiera w Rozdziale 4 (art. 10-28) regulację dotyczącą nawiązania, zmiany i rozwiązania stosunku pracy, którą w zakresie zmiany stosunku pracy nauczyciela mianowanego należy uznać za pełną i wyczerpującą. Przepisy art. 18 i art. 19 regulują bowiem kwestię przeniesienia nauczyciela mianowanego na jego prośbę, z urzędu za jego zgodą oraz z urzędu bez jego zgody na takie samo lub inne stanowisko w tej samej lub innej szkole, w tej samej lub innej miejscowości, natomiast art. 20 - kwestię przeniesienia w stan nieczynny, przepis art. 22 dotyczy zaś możliwości nałożenia na nauczyciela mianowanego za jego zgodą, obowiązku podjęcia pracy w innej szkole w tej samej miejscowości i na tym samym stanowisku. W związku z tym i uwzględniając towarzyszącą stosunkom pracy z mianowania wzmożoną ochronę ich trwałości należy uznać, że odesłanie do stosowania przepisów Kodeksu pracy zawarte w art. 91 c ust. 1 KN nie odnosi się do art. 42 KP, gdy chodzi o stosunek pracy nauczyciela mianowanego. Również możliwość rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem mianowanym została ograniczona do sytuacji wymienionych wyczerpująco w art. 23 tej Karty.

Zostało to potwierdzone w jednolitym stanowisku judykatury (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1986 r., III PZP 54/86, OSNCP 1987 nr 8, poz. 112; z dnia 5 maja 1993 r., I PZP 15/93, OSNCP 1993 nr 12, poz. 217; z dnia 3 lutego 1993 r., I PZP 71/92, OSNCP 1993 nr 9, poz. 144 i z dnia 8 kwietnia 1998 r., III PZP 5/98, OSNAPiUS 1998 nr 22, poz. 647 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 1999 r., I PKN 595/98, OSNAPiUS 2000 nr 8, poz. 300 i z dnia 16 maja 2006 r., I PK 213/05, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 153).

Pozwana w tej sprawie złożyła wobec nauczyciela zatrudnionego na podstawie mianowania (powódki) wypowiedzenie zmieniające na podstawie art. 42 KP. Pismo z dnia 25 maja 2018 roku zatytułowane wypowiedzenie warunków umowy o pracę w ten sposób, że dokonano zmiany stanowiska pracy powódki pedagoga szkolnego na stanowisko nauczyciela świetlicy szkolnej w wymiarze 26/26 godzin dydaktycznych. W oświadczeniu zawarto również skutek w postaci rozwiązania umowy o pracę z upływem okresu wypowiedzenia to jest z dniem 31 sierpnia 2018 roku.

Zdaniem Sądu orzekającego, zmiana stanowiska pracy powódki wskazana w piśmie z dnia 25 maja 2018 roku jest oświadczeniem dyrektora pozwanej nieważnym z mocy prawa na mocy art. 18 par 1 i 2 kodeksu pracy jak i na podstawie art. 58 par 1 kodeksu cywilnego i nie mogła doprowadzić do zmiany istniejącego stosunku pracy pomiędzy stronami, co oznacza, że pismo to nie wywierało skutku w zakresie zmiany stanowiska pracy powódki.

Skutecznym należy uznać skutek wskazany w piśmie z dnia 25 maja 2018 roku w zakresie rozwiązania stosunku pracy pomiędzy stronami z tą datą, którego nie kwestionowała żadna ze stron postępowania uznając, że umowa o pracę rozwiązała się z dniem 31 sierpnia 2018 roku. Skuteczność jednostronnej czynności pracodawcy rozwiązującej stosunek pracy pomimo sprzeczności z prawem pozostałej części czynności prawnej jest uznawany w prawie pracy i może być wzruszany w trybie art. 44 i 45 kodeksu pracy oraz art. 56 kodeksu pracy /wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1996 roku I PKN 41/96, OSNAPiUS 1997, nr 15, poz, 268 wyrok z dnia 9 maja 2006 roku II PK 270/05, OSNP 2007 nr 9-10 ze zmianami, porównaj także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2019 roku wydany w sprawie I PK 204/17/.

Na kanwie ustalonego stanu faktycznego uznać tym samym należało, że pismo z dnia 25 maja 2018 roku wywoływało jedynie taki skutek, że rozwiązywało z dniem 31 sierpnia 2018 roku stosunek pracy łączący strony, czego powódka nie zakwestionowała w trybie właściwym dla roszczeń dotyczących niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę.

Wskazać tym samym należy, że z punktu widzenia sytuacji pracowniczej powódki i statusu jej zatrudnienia nie miało znaczenia pismo z dnia 12 lipca 2018 roku dotyczące odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków umowy o pracę, albowiem pismo z dnia 25 maja 2018 roku jako nieważne w zakresie propozycji innych warunków pracy nie wywołało skutku w postaci zmiany warunków.

Istotnym natomiast z punktu widzenia roszczenia wywodzonego przez powódkę w tej sprawie jest pismo dyrektora pozwanej z 27 lipca 2018 roku, w którym to piśmie poinformował on powódkę, że od 1 września 2018 roku będzie pełnić ona funkcję pedagoga w wymiarze 10/20 godzin oraz terapeuty pedagogicznego w wymiarze 10/20 godzin, co łącznie dało pensum 20/20 godzin i było zgodne z kwalifikacjami powódki oraz z jej stanowiskiem zatrudnienia. Pismo z dnia 27 lipca 2018 roku było zgodne z kompetencjami dyrektora i skuteczne względem powódki.

Pismo z dnia 8 sierpnia 2018 roku skierowane przez powódkę do dyrektora pozwanej dotyczące oświadczenia o braku zgody na cofnięcie wypowiedzenia umowy o pracę nie wywołało żadnych skutków prawnych, gdyż skoro oświadczenie z dnia 25 maja 2018 roku było nieważne z mocy prawa w części, zaś skuteczne jedynie co do skutku, to brak wyrażenia zgody na cofnięcie oświadczenia nie miało żadnego znaczenia dla sytuacji prawnej powódki, która została ukształtowana pismem z dnia 27 lipca 2018 roku, w którym dyrektor poinformował powódkę o zgodnym z jej stanowiskiem zatrudnieniu od 1 września 2018 roku. Zauważyć również należy, że powódka pismem z dnia 8 sierpnia 2018 roku potwierdziła skutek rozwiązania umowy jednostronnego za wypowiedzeniem przez pracodawcę.

Konsekwencją powyższych rozważań jest przyjęcie, że powódce nie przysługuje prawo do odprawy.

Art. 227 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo oświatowe, Dz.U. z 2017 r. poz. 60 (dalej jako (...)) stanowi, że w latach szkolnych 2017/2018 i 2018/2019 w odniesieniu do nauczycieli zatrudnionych w gimnazjach (lub w szkołach, w których są prowadzone klasy dotychczasowego gimnazjum) prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego na podstawie mianowania lub umowy o pracę na czas nieokreślony, których dalsze zatrudnianie w gimnazjach w roku szkolnym 2017/2018 lub 2018/2019 nie jest możliwe ze względu na zmiany organizacyjne powodujące wygaszenie kształcenia w gimnazjach, nie stosuje się art. 20 Karty Nauczyciela.

Zgodnie z art. 20 Karty Nauczyciela dyrektor szkoły w razie częściowej likwidacji szkoły albo w razie zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów w szkole lub zmian planu nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnienie nauczyciela rozwiązuje z nim stosunek pracy lub przenosi go w stan nieczynny. W razie rozwiązania stosunku pracy z tych przyczyn nauczycielowi przysługuje odprawa w wysokości 6 miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

Zgodnie z art. 225 ustęp 1 ustawy PWPrOśw nauczyciela gimnazjum prowadzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego zatrudnionego na podstawie mianowania, którego dalsze zatrudnienie nie jest możliwe ze względu na zmiany organizacyjne powodujące wygaszenie kształcenia w gimnazjum przenosi się w stan nieczynny z dniem 1 września 2017 roku lub 1 września 2018 roku albo rozwiązuje z nimi stosunek pracy, jeżeli nauczyciel nie wyrazi zgody na przeniesienie w stan nieczynny. Dyrektor gimnazjum w terminie do dnia 15 maja 2017 roku lub do dnia 15 maja 2018 roku informuje nauczycieli w formie pisemnej o zmianach o których mowa w art. 225 ustęp 1 ustawy. Zgodnie z art. 225 ustęp 11 cytowanej ustawy nauczycielowi zatrudnionemu na podstawie mianowania, z którym rozwiązano stosunek pracy na podstawie wskazanego ustępu 1 ustawy, przysługuje odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Cytowany przepis stosuje się do nauczycieli dotychczasowych gimnazjum oraz sytuacji, w której dalsze zatrudnienie nauczyciela w roku szkolnym 2017/2018 lub 2018 /2019 nie jest możliwe ze względu na zmiany organizacyjne powodujące wygaszenie kształcenia w gimnazjum. Terminy wskazane w przepisie są terminami prawa materialnego i nie podlegają przywróceniu, co powoduje brak możliwości przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny w razie ich nie zastosowania. Zauważyć należy także, że prawo do odprawy zgodnie z tym przepisem nie przysługuje wówczas, gdy podstawą ograniczenia wymiaru zajęć są inne przyczyny niż organizacyjne powodujące wygaszanie kształcenia w gimnazjum.

Przedkładając powyższe rozważania na kanwę tej sprawy stwierdzić należy po pierwsze, że zarówno odprawa mająca oparcie w art. 20 KN jak i odprawa znajdująca uzasadnienie w art. 225 ustawy PwProśw może być należna jedynie wówczas, gdy spełnione są łącznie przesłanki tych przepisów, a zatem co do art. 225 cytowanej ustawy prawo powstaje w razie, gdy dalsze zatrudnienie nauczyciela nie jest możliwe z uwagi na wygaszenie kształcenia w gimnazjum. Podczas gdy art. 20 Karty Nauczyciela ma zastosowanie w razie zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów w szkole lub zmian planów nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnienie nauczyciela.

Stan faktyczny niniejszej sprawy, nie pozwala na uznanie, że zaistniała którakolwiek przyczyna określona w cytowanych przepisach na dzień rozwiązania stosunku pracy jak i wypowiedzenia umowy o pracę niezgodnego z przepisami prawa, albowiem oświadczenie z dnia 25 maja 2018 roku było nieważne w części w jakiej proponowało powódce inne stanowisko pracy w wymiarze czasu pracy dotychczasowym. Na dzień zaś rozwiązania stosunku pracy, in concreto na pewno już w lipcu 2018 roku pozwana dysponowała możliwością dalszego zatrudnienia powódki w wymiarze dotychczasowym na stanowisku na którym wykonywała swoje obowiązki, a zatem nie istniały żadne okoliczności faktyczne o których mowa w art. 225 ustawy wprowadzającej czy też art. 20 Karty Nauczyciela.

Stwierdzić wyraźnie należy, że stosunek pracy został rozwiązany przez pozwaną w trybie art. 42 kodeksu pracy, zaś powódka nie zakwestionowała na drodze sądowej wręczonego jej wypowiedzenia. Nie można w stanie faktycznym sprawy wprowadzać ustalenia faktycznego, które w rzeczywistości nie miało miejsca. Sąd podziela stwierdzenie Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 19 maja 2016 roku wydanego w sprawie II PK 109/15, w którym wskazano, że w sprawie z odwołania od wypowiedzenia to właśnie treść faktycznego wypowiedzenia, a ściśle wskazana w nim przyczyna określa przedmiot postępowania sądowego. W tej sprawie, przyczyna i tryb działania pracodawcy był niezgodny z prawem i w tej części nieważny, zaś stan faktyczny sprawy uniemożliwiał przyjęcie, że zaistniały przesłanki z art. 225 ustawy wprowadzającej czy 20 Karty Nauczyciela, skoro istniała możliwość zatrudnienia powódki na dotychczasowym stanowisku pracy i nie było okoliczności powodujących konieczność ograniczenia jej etatu czy też nie występowało zmniejszenie ilości oddziałów.

Prawo do odprawy dla powódki powstałoby w 2017 roku, gdyby ówczesna dyrektor gimnazjum M. K. (1) zgodnie z przepisami ustawy wprowadzającej do dnia 15 maja 2017 roku poinformowała na piśmie powódkę o ograniczeniu zatrudnienia, a następnie przeniosłaby powódkę w stan nieczynny, w razie braku wyrażenia zgody przez powódkę. Poprzednia dyrektor gimnazjum zaniechała powyższego, zaś pismo ograniczające wymiar zatrudnienia w 2017 roku wystosowała do powódki w dniu 31 maja 2017 roku, a zatem po terminie wynikającym z obligatoryjnych przepisów ustawy.

Wskazać należy, że złożenie przez powódkę wniosku o urlop dla poratowania zdrowia na okres od 2 sierpnia 2017 r. do 1 sierpnia 2018 r. nie powinno stanowić przeszkody dla prawidłowego stosowania w 2017 roku dalszej procedury z art. 225 ustawy wprowadzającej, gdyby M. K. (1) w terminie ustawowym złożyła powódce oświadczenie o ograniczeniu zatrudnienia, do czego była przepisami prawa zobowiązana.

Zgodnie z treścią tegoż przepisu, poprzednia dyrektor powódki M. K. (1) winna była, zważając na fakt, że powódka odmówiła przyjęcia ograniczenia zatrudnienia, przenieść powódkę zgodnie z ust. 6 tegoż artykułu w 2017 roku w stan nieczynny, w czasie wnioskowania o urlop dla poratowania zdrowia czy też korzystania z niego, gdyż usprawiedliwiona nieobecność w pracy powódki była w tej kwestii bez znaczenia. Sąd orzekający przypomina, że złożenie przez nauczyciela wniosku o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia lub korzystanie z tego urlopu /art. 73 ustawy Karta Nauczyciela/ nie stanowi przeszkody do rozwiązania z nim stosunku pracy na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy, co tożsamo powinno mieć zastosowania w przypadku art. 225 ustawy. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 73 ust. 1 Karty Nauczyciela, urlop dla poratowania zdrowia przysługuje nauczycielowi celem zapewnienia jemu powrotu do obowiązków w konkretnej placówce szkolnej w przyszłości. Jego zadaniem jest zapobieżenie przyszłym absencjom chorobowym dezorganizującym proces kształcenia. Urlop dla poratowania zdrowia udzielany jest w interesie nauczyciela ale również szkoły. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 roku wydanym w sprawie II PK 66/13 nie jest spełniona jedna z funkcji urlopu jeżeli na skutek zmian organizacyjnych szkoły – jakie wystąpiły w tej sprawie w 2017 roku - nie ma zapotrzebowania na pracę nauczyciela po zakończeniu urlopu w wymiarze w jakim był on zatrudniony. Z tego względu, uznaje się, że nawet w czasie trwania urlopu, a tym bardziej w razie wnioskowania o niego, możliwym jest wypowiedzenie umowy nauczycielowi, albowiem w takich okolicznościach udzielany urlop jest uzasadniony wyłącznie interesem nauczyciela a nie szkoły. Sąd podziela stwierdzenie Sądu Najwyższego wyrażone w cytowanym wyroku z dnia 4 grudnia 2013 roku, że samorządy nie powinny zatrudniać nauczycieli, którym ich placówki nie są w stanie zapewnić odpowiedniej liczby godzin zajęć, gdyż w ten sposób narażają się na zarzut naruszenia dyscypliny finansów publicznych.

W tej sprawie, w 2017 roku nie zostały dochowane w stosunku do powódki normy z art. 225 ustawy wprowadzającej w zakresie skierowania powódki w stan nieczynny w razie braku wyrażenia zgody na zatrudnienie w wymiarze połowy etatu. Jednocześnie powódce udzielono urlopu dla poratowania zdrowia, co do którego procedura toczyła się już w kwietniu 2017 roku i dyrektor M. K. (1) miała możliwość prawidłowego zastosowania art. 225 ustawy wprowadzającej.

Udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia w 2017 roku powódce może być ocenione i rozważane w kontekście dyscypliny finansów publicznych, jednakże powyższe nie jest przedmiotem niniejszej sprawy.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika zatem, że w razie prawidłowego zastosowania przepisów prawa przez dyrektora gimnazjum w K. M. K. (1), powódka nabyłaby prawo do odprawy w 2017 roku, albowiem mogłaby być przeniesiona w stan nieczynny.

Stan faktyczny zaistniały w 2018 roku zarówno w maju jak i w lipcu, sierpniu 2018 roku nie dawał podstaw do zastosowania w stosunku do powódki trybu art. 225 ustawy wprowadzającej jak i art. 20 Karty Nauczyciela, albowiem nie następowało zmniejszenie ilości oddziałów w szkole podstawowej, jak i brak możliwości zatrudnienia z uwagi na wygaszenie gimnazjum /225 ustawy/ - /notabene zatrudnienie powódki w momencie wręczenia wypowiedzenia było w Szkole Podstawowej a nie w gimnazjum/, a zatem brak jest podstaw prawnych do uznania żądania powódki za uzasadnione.

Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II PK 134/14) nieuprawnione jest przeniesienie sankcji odszkodowawczej za wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę na odprawę z tytułu rozwiązania stosunku pracy z tego względu, że zupełnie inna jest funkcja odprawy w porównaniu do odszkodowania zasądzanego przez sąd. W pierwszym przypadku pracodawca "płaci" za zgodne z prawem, a co za tym idzie, skuteczne zwolnienie się od zobowiązania do zatrudniania pracownika (odprawa), w drugim zaś za bezprawną i ostatecznie nieskuteczną czynność zwolnienia się z tego zobowiązania (odszkodowanie). W związku z tym, że różne są funkcje odprawy i odszkodowania, nie można tych świadczeń traktować tak samo. Wadliwość rozwiązania stosunku pracy z powódką, która nie została konwalidowana z uwagi na nie podjęcie przez A. B. środków prawnych celem zaskarżenia czynności pracodawcy, nie może być podstawą do tworzenia odmiennego stanu faktycznego, który miałby uzasadnić prawo powódki do odprawy. Z tych względów, działając na mocy art. 225 ustawy wprowadzającej oraz art. 20 Karty Nauczyciela a contrario stosowanych, orzeczono o odprawie jak w punkcie I wyroku.

Jako bezzasadne Sąd uznał zgłoszone przez powódkę roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy. Zgodnie z art. 97 par 2 ¹ kodeksu pracy pracownik ma prawo do zgłoszenia roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy w terminie 7 dni od daty doręczenia mu decyzji odmawiającej sprostowania świadectwa. W tej sprawie, pracodawca wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w trybie art. 30 par 1 pkt 2 kodeksu pracy, a zatem za wypowiedzeniem przez pracodawcę. Wypowiedzenie umowy o pracę wręczone powódce było oparte na kodeksie pracy i chociaż było to sprzeczne z prawem, ale wywołało skutek rozwiązujący umowę o pracę wobec braku zakwestionowania czynności przez powódkę. Z art. 45 i 56 KP wynika, że czynności prawne pracodawcy dotyczące rozwiązania stosunku pracy są skuteczne i prowadzą do rozwiązania stosunku pracy, choćby były niezgodne z prawem. Mogą one zostać podważone jedynie w drodze odpowiedniego powództwa, z którym pracownik może wystąpić w terminach określonych art. 264 KP. Jeśli pracownik nie skorzystał z takiego powództwa, to już w żadnym innym postępowaniu nie może kwestionować rozwiązania z nim stosunku pracy. Świadectwo pracy jest wprawdzie bardzo ważnym dla pracownika dokumentem, ale zawiera jedynie oświadczenie wiedzy, nie zawiera oświadczeń woli (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7.6.1994 r., I PRN 29/94, OSNAPiUS 1994 nr 12, poz. 189). Nie zawiera ono elementów ocennych, a jedynie fakty wskazane w przepisie art. 97 KP, samo przez się nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20.2.1991 r., I PR 422/90, Przegląd Sądowy 1993 nr 4, s. 93; wyrok z 2.6.2006 r., I PK 250/05, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 156). Powyższe, potwierdza uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2009 r., o sygn. akt I PZP 4/09, w której stwierdzono, że „Pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 KP.”

W rozpatrywanym stanie faktycznym, faktem jest, że pracodawca rozwiązał umowę o pracę powódki na podstawie art. 30 ustęp 1 pkt 1 KP, gdyż nie zostało to skutecznie przez powódkę wzruszone. W wyniku czego stwierdzić należy, że treść wydanego świadectwa pracy jest prawidłowa, a roszczenie powódki o sprostowanie tego świadectwa jako bezzasadne nie może być uwzględnione.

Z tych względów, na podstawie art. 97 par 2 ¹ kodeksu pracy orzeczono jak w punkcie I wyroku również odnośnie drugiego roszczenia.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 par 1 kpc, to jest zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty zastępstwa procesowego składały się koszty roszczenia o odprawę oraz sprostowanie świadectwa pracy, ustalone na podstawie paragrafu 2 ustęp 5 oraz paragrafu 9 ustęp 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku Dz. U. z 2018 roku poz. 265 w łącznej kwocie 2820 złotych.

W punkcie III wyroku przeniesiono na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni koszty opłaty sądowej od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa, co uczyniono na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku /Dz. U z 2018 roku poz. 300 ze zmianami/.

SSR Joanna Wojnicka – Blicharz