Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 15 grudnia 2017r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant : Yuliya Kaczor

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017r

sprawy z powództwa J. K. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16 500 zł. (szesnaście tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lipca 2015r do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 042 zł. ( cztery tysiące czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1606/15

UZASADNIENIE

Powód J. K. (1) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 16 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24.07.2015r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę powstałą wskutek uszkodzenia jego pojazdu marki S. o nr rej. (...) z winy sprawcy ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Powód wskazał, że do wypadku doszło w dniu 20.06.2015r. Kierujący pojazdem marki A. nr rej. (...) W. L. (1) stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył czołowo w samochód marki S. kierowany przez powoda. W wyniku zdarzenia zniszczeniu uległy oba pojazdy, a powód i pasażer pojazdu S. doznali obrażeń ciała. Komisariat w K. wszczął w sprawie dochodzenie, następnie akta dochodzenia zostały przesłane Prokuraturze Rejonowej w Pruszczu Gdańskim, a następnie sprawę skierowano do Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania przeciwko oskarżonemu W. L. (2). Powód zgłosił szkodę pozwanemu z tytułu OC. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym szkody ustalił wartość szkody na 16 500 zł. i wskazał, że szkoda ma charakter szkody całkowitej. Następnie wskazał, że wartość pozostałości przy uwzględnieniu współczynnika eksperckiego stanowi kwotę 7 018 zł. , a wartość pojazdu to kwota 21 900 zł. Zdaniem powoda wartość pozostałości to kwota 5 400 zł., zaś szkody to 16 500 zł., bez uwzględnienia nieprawidłowego współczynnika eksperckiego. Pozwany decyzją z 22.07.2015r odmówił uznania odpowiedzialności za szkodę i podał, że brak podstaw do uznania że kierujący pojazdem marki A. ponosi winę za szkodę. Wskazał także, że przyczyną utraty kontroli nad pojazdem przez kierującego samochodem marki A. było wjechanie w plamę oleju znajdującą się na jezdni. Powód wezwał pozwanego do zapłaty pismem z dnia 30.09.2015r, jednak nie uzyskał odpowiedzi. Powód podał również, że samochód marki S. stanowił współwłasność powoda i M. K.. W dniu 3.11.2015r M. K. zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności przenosząc na powoda prawo do ½ odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej objętej niniejszym pozwem. Powód domaga się zapłaty odsetek od dnia 24.07.2015r tj. od chwili upływu 30 – dniowego terminu na wypłatę odszkodowania, licząc od dnia zawiadomienia o szkodzie w dniu 23.06.2015r.

(pozew k. 2 – 9)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu wskazując, że pozwany nie kwestionuje faktu wypadku, ani nie zaprzecza, że jest ubezpieczycielem z tytułu OC kierującego pojazdem marki A. nr rej. (...) W. L. (1). Zdaniem pozwanego, W. L. (1) nie ponosi jednak winy za spowodowanie zdarzenia i pozwany nie jest zobowiązany do naprawienia szkody. Pozwany zakwestionował również legitymację czynną powoda, wskazując że zgodnie z fotokopią dowodu rejestracyjnego pojazdu marki S. nr rej. (...) właścicielem pojazdu jest/był Z. K.. W oświadczeniu sprawcy wypadku W. L. (1) oświadczył, że jadąc prawidłowo stracił panowanie nad samochodem z powodu wjechania w plamę oleju znajdującą się na drodze, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu, w konsekwencji uderzył w jadący prawidłowo pojazd powoda. Biorąc pod uwagę powyższe i ostry zakręt w prawo w miejscu zdarzenia W. L. (1) nie ponosi winy w spowodowaniu kolizji. Powód zakwestionował również wartość szkody, twierdząc, że wynosi ona 14 900 zł., jako szkoda całkowita przy ustaleniu, że wartość pojazdu przed szkodą to 21 900 zł, zaś wartość pozostałości to kwota 7 000 zł.

(odpowiedź na pozew k. 43-44).

W piśmie z dnia 2.03.2016r pozwany oświadczył, że nie kwestionuje legitymacji czynnej powoda.

W piśmie z dnia 10.10.2017r pozwany oświadczył, że nie kwestionuje wysokości szkody i cofa wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw wyceny pojazdów.

(pismo pozwanego z dnia 2.03.2016r k. 79 akt; pismo z dnia 10.10.2017r k. 191 akt)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.06.2015r około godziny 7.40 na 15,2 km drogi wojewódzkiej nr (...) (odcinek K. – P.) doszło do wypadku drogowego, w którym samochód marki A. (...) nr rej. (...), kierowany przez W. L. (1), zderzył się czołowo z samochodem marki S. (...) nr rej. (...), kierowanym przez J. K. (1). Kierujący samochodem marki A., poruszając się przed wypadkiem drogą nr (...) w kierunku K., na pokonywanym długim i ostrym łuku drogi w prawo, stracił panowanie nad pojazdem, w wyniku czego zjechał nim poza oś jezdni na pas ruchu o kierunku przeciwnym, doprowadzając w ten sposób do zderzenia z pojazdem marki S., który nadjeżdżał z kierunku przeciwnego. W chwili wypadku obaj kierujący byli trzeźwi. W następstwie wypadku doszło do uszkodzenia obu samochodów oraz obrażeń ciała kierującego samochodem marki A. oraz małoletniego pasażera samochodu marki S.. Realna przedwypadkowa prędkość samochodu marki A. nie była mniejsza niż 88 km/h , a mogła również wynosić ok. 95 km/h. Do powstania wypadku przyczynił się wyłącznie kierujący samochodem marki A. W. L. (1), a jego bezpośrednią i jedyną przyczyną było przekroczenie przez kierującego samochodem marki A. prędkości dopuszczalnej (70 km/h) oraz niedostosowanie jej do przebiegu i ukształtowania drogi występującego w rejonie miejsca wypadku. Kierujący samochodem marki S. powód J. K. (1) nie przyczynił się do powstania wypadku i w okolicznościach jego przebiegu był pozbawiony możliwości wykonania skutecznego manewru obronnego w reakcji na ruch pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, przekraczającego oś jezdni i zjeżdżającego nagle na jego tor ruchu. Wzmiankowane w protokole oględzin miejsca wypadku „zanieczyszczenie cienką warstwą oleju” na jezdni odnosiło się do sytuacji drogowej po wypadku i występowało od miejsca powypadkowego zatrzymania pojazdów, w kierunku występowania spadku jezdni – w stronę miejscowości K. oraz było wynikiem wycieku na jezdnię oleju silnikowego lub przekładniowego (albo innych substancji ropopochodnych) powstałego na skutek rozległego powypadkowego uszkodzenia pojazdów.

(dowody: opinia biegłego k. 133-158 akt, dowód z dokumentów z akt X K 933/15 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku k. 128 akt, płyta k. 129 akt, notatka Komisariatu Policji z dnia 27.07.2015r k. 12, oświadczenie sprawcy k. 23, dokumenty zawarte w aktach szkody k. 51 akt, zeznania świadka A. L. k. 118 akt, płyta k. 119 akt)

Sad Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku wyrokiem z dnia 26.01.2016r w sprawie o sygn. akt X K 933/15 ustalił, że W. L. (1) podejrzany o to, że w dniu 20.06.2015r w K. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem mechanicznym marki A. (...) nr rej. (...), jadąc drogą nr (...) w kierunku G. stracił panowanie nad pojazdem w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył się czołowo z prawidłowo jadącym z przeciwka pojazdem marki S. nr rej. (...), w wyniku czego pasażer pojazdu S. D. K. doznał obrażeń ciała w postaci wymagającego leczenia operacyjnego złamania trzonu żuchwy, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni tj. o czyn z art. 177§1 kk, dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, który stanowi występek określony w art. 177§1 kk i przyjął, że wina podejrzanego oraz społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66§1 i 2 kk oraz art. 67§1 kk - Sąd warunkowo umorzył postępowanie na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok oraz zasądził świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wyrok uprawomocnił się w dniu 6.05.2016r.

(dowód: wyrok z dnia 26.01.2016r k. 91 akt X K 933/15, k. 128 akt, płyta k. 129 akt)

Sprawca szkody ubezpieczony był w ramach odpowiedzialności OC u pozwanego.

W dniu 23.06.2015 r. powód zawiadomił ubezpieczyciela o szkodzie. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pismem z dnia 22.07.2015r., pozwany odmówił wypłaty odszkodowania, uznając że nie ponosi odpowiedzialności za szkodę. Powód w dniu 4.08.2015r złożył odwołanie od decyzji pozwanego, w dniu 10.09.2015r otrzymał ponowną odmowę wypłaty odszkodowania, a w dniu 30.09.2015r wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: zgłoszenie szkody k. 13 akt, decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania z dnia 22.07.2015r k. 21 akt, odwołanie powoda z dnia 4.08.2015r k. 22 akt, decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania z dnia 10.09.2015r k. 24 akt, wezwanie do zapłaty z dnia 30.09.2015r k.25 akt ).

Wartość szkody całkowitej w samochodzie powoda stanowi kwotę 16 500 zł. (szesnaście tysięcy pięćset złotych).

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: pismo z dnia 10.10.2017r k. 191 akt, kalkulacja naprawy k. 14 – 20 akt, k. 51 akt – płyta akta szkody)

Powód J. K. (1) jest współwłaścicielem samochodu marki S. nr rej. (...) z M. K., w częściach równych. Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 3.11.2015r M. K. przeniosła na powoda wierzytelność w zakresie prawa do odszkodowania przeciwko pozwanemu. Powód i M. K. nabyli samochód od J. K. (2).

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 3.11.2015r k. 27 akt, wtórnik dowodu rejestracyjnego pojazdu S. k. 28 akt, umowa sprzedaży samochodu marki S. k. 72 akt, kopia dowodu rejestracyjnego samochodu marki S. k. 73 akt)

Powód zawarł z pozwanym w dniu 26.09.2016r ugodę dotycząca szkody osobowej powstałą w następstwie spornego wypadku.

(dowód: ugoda k. 125 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że dokumenty złożone i sporządzone do akt szkody mają walor autentyczności, dają pełny obraz postępowania likwidacyjnego szkody przeprowadzonego przez pozwanego, fakt ich sporządzenia nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Także dokumenty zawarte w aktach karnych, z których Sąd przeprowadził dowód, zgodnie z wnioskiem powoda, w pełni zasługują na wiarę, co do ich istnienia i treści. Natomiast sam przebieg zdarzenia Sąd ustalał na podstawie całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie tj. dowodów z dokumentów, zeznań świadków oraz opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych, która w niniejszej sprawie miała znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. L., żony sprawcy wypadku. Świadek przyjechała na miejsce zdarzenia ok. 30 minut po wypadku, opisała jak wyglądały czynności Policji i Straży Pożarnej w miejscu zdarzenia, wskazała, że w miejscu zdarzenia było ślisko, nie pamiętała czy wskazywano jej na wyciek z silnika samochodu jako przyczynę śliskości. Wskazała, że była przerażona stanem męża po wypadku.

Zeznania świadka D. H. (k. 95 akt, płyta k. 96 akt), funkcjonariusza Policji, który był w miejscu zdarzenia po wypadku, jakkolwiek wiarygodne, okazały się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Świadek z uwagi na wykonywany zawód, wielość wypadków i kolizji, do których był wzywany, nie pamiętał szczegółów zdarzenia.

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka W. L. (1) ( k. 63V i k. 65 płyta) – sprawcy wypadku, w zakresie, twierdzenia że jechał on z dozwoloną prędkością w chwili wypadku. To zeznanie stoi w sprzeczności z ustaleniami biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych, który uznał że przyczyną wypadku była nadmierna prędkość jazdy świadka, z pewnością wyższa niż 88 km/h, być może ok. 95 km/h. Nadto Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka w zakresie określonej przez niego przyczyny zdarzenia tj. śliskiej nawierzchni, wylanej plamy oleju na dwóch pasach. Z zeznań świadka jednoznacznie wynika, że przed wypadkiem nie widział plamy oleju na jezdni, jak zeznał „było ślisko po wyjściu z samochodu”. Potem dojechała jego żona, która widziała śliską nawierzchnię. W. L. (1) nie podnosił tej okoliczności, jako przyczyny wypadku, w postępowaniu karnym. Jego żona przyjechała na miejsce zdarzenia po wypadku. Logiczne są ustalenia biegłego, że plama oleju powstała w miejscu zdarzenia po wypadku, ponieważ substancje oleiste wyciekły z uszkodzonych pojazdów.

Sąd pominął dowód z zeznań powoda (k. 118V i k. 199 akt – płyta), ponieważ wezwany do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu, nie przybył do Sądu na rozprawę.

Sąd za w pełni wiarygodną uznał opinię biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych D. S.. Przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłego z dużym doświadczeniem zarówno w zakresie rekonstrukcji wypadków, jak również procesowym, bardzo rozległą wiedzą fachową z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadził materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Nadto strony nie kwestionowały opinii biegłego. Biegły wskazał, że ustawienie samochodu marki A. na jezdni w momencie zderzenia z samochodem marki S. było typowe dla jego „wyniesienia” na łuku drogi ku zewnętrznej krawędzi tego łuku po przekroczeniu prędkości granicznej, a nie dla zainicjowania poślizgu tego pojazdu na bardzo śliskiej miejscowo zanieczyszczonej powierzchni jezdni. Nadto na utratę panowania nad pojazdem przez kierującego samochodem marki A., będącą wynikiem nadmiernej prędkości, niedostosowanej do przebiegu i ukształtowania drogi w miejscu zdarzenia, wskazuje ustalona jego prędkość w momencie wypadku, która jeszcze w tym momencie (pomimo jej wytracenia) była zbliżona do prędkości dopuszczalnej, a nawet mogła tę prędkość przekraczać. Nadto okoliczność wjechania pojazdem przed zderzeniem z S., w plamę oleju nie była w ogóle przedmiotem rozważania w postępowaniu karnym. W ocenie biegłego, realna przedwypadkowa prędkość samochodu A. nie była mniejsza niż 88 km/h, a mogła również wynosić ok. 95 km/h. Sąd podziela tezę biegłego, że plama oleju była wynikiem wycieku powypadkowego z uszkodzonych pojazdów na jezdnię.

W niniejszym procesie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 16 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24.07.2015r. do dnia zapłaty tytułem wyrównania szkody powstałej po jego stronie wskutek uszkodzenia jego pojazdu, z winy kierującego pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Bezspornym było przy tym pomiędzy stronami, że szkoda powoda wyraża się w różnicy wartości jego pojazdu w stanie przed szkodą (nie uszkodzonym) a wartością jego pozostałości tj. w stanie uszkodzonym, gdyż szkoda bezspornie została uznana za tzw. szkodę całkowitą.

Główną kwestią sporną pomiędzy stronami była jednak okoliczność czy do kolizji doszło z winy sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Sąd, mając na względzie całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznał, że wypadek, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód powoda, miał miejsce i przebieg zgodny z opisanym przez biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych D. S.. Zgodnie z treścią opinii biegłego, którą Sąd w całości podziela, a jej ustalenia przyjmuje za własne, wyłącznym sprawcą wypadku był W. L. (1), ubezpieczony z tytułu OC u pozwanego.

Normatywną podstawą odpowiedzialności pozwanego są przepisy art. 805 k.c. oraz art. 822 k.c. i art. 824 ¹k.c.

Zgodnie z art. 805 § 1 i § 2 pkt. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie - przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Art. 822 § 2 k.c. stanowi, iż umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Z treści przepisu art. 822 § 4 k.c. wynika natomiast, iż uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Art. 824 ¹ § 1 k.c. stanowi jednocześnie, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie, przy czym nie budzi wątpliwości Sądu w niniejszej sprawie, iż odpowiedzialność pozwanego wynika z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiążącej pozwanego ze sprawcą szkody w pojeździe powoda.

W niniejszej sprawie należy mieć również na względzie treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, iż co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie powód żądał naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 16 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24.07.2015r. do dnia zapłaty. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty które poniósł poszkodowany. Szkoda w pojeździe powoda, będąca wynikiem wypadku to szkoda całkowita, a wartość tej szkody ostatecznie nie była kwestionowana, stąd Sąd pominął dowód z opinii biegłego do spraw wyceny pojazdów samochodowych, ponieważ wobec przyznania wartości szkody przez pozwanego, stał się on zbędny.

Wobec powyższego, na podstawie wyżej cytowanych przepisów w punkcie 1. wyroku Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu kwotę 16 500 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 817 § 2 k.c. i zasądził od pozwanego odsetki ustawowe od zasądzonej w pkt. 1 wyroku kwoty od dnia 24.07.2015r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 02.163.1349) i obciążył pozwanego kosztami procesu w całości, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 042 zł., na którą składają się następujące kwoty: opłata od pozwu 825 zł, koszty zastępstwa procesowego 2417 zł. oraz koszt zaliczki na biegłego wpłaconej przez powoda w kwocie 800 zł.

Nadto w zarządzeniu Sąd nakazał zwrócić stronom niewykorzystane zaliczki w kwotach po 600 zł. i nadpłaconą przez pozwanego zaliczkę w kwocie 513,02 zł.