Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2022 roku

S ąd Rejonowy w G. I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. T.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. T. na rzecz powoda (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.844,56 złotych (jeden tysiąc osiemset czterdzieści cztery złote pięćdziesiąt sześć groszy), z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 września 2018 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanej M. T. na rzecz powoda (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. kwotę 898,45 złotych (osiemset dziewięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazuje ściągnąć od powódki (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 815,52 złotych (osiemset piętnaście złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nierozliczonych wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

V. nakazuje ściągnąć od pozwanej M. T. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 439,12 złotych (czterysta trzydzieści dziewięć złotych dwanaście groszy) tytułem nierozliczonych wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka (...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. T. o zapłatę kwoty 5.261,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu (27 września 2018 roku) do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż pozwana korzysta z lokalu mieszkalnego powódki bez umowy i była zobowiązana do odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu zaś kwotą dochodzoną przez powoda jest kwota opłat za okres wskazanych miesięcy w 2016 roku, począwszy od stycznia (za określone miesiące, to jest: styczeń, maj, lipiec, wrzesień, listopad grudzień) do listopada 2017 roku (za określone miesiące, to jest: styczeń, luty, marzec, kwiecień, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad) oraz odsetki.

Z wyliczenia załączonego przez powódkę wynikało, iż żądała ona różnych kwot za poszczególne miesiące i tak za:



styczeń 2016 roku – 166,65 zł



maj 2016 roku – 968,15 zł,



lipiec 2016 roku – 167,18 zł,



wrzesień 2016 roku – 511,46 zł,



listopad 2016 roku – 167,80 zł,



grudzień 2016 roku – 167,80 zł,



styczeń 2017 roku – 634,73 zł,



luty 2017 roku – 634,73 zł,



marzec 2017 roku - 167,80 zł,



kwiecień 2017 roku – 168,73 zł,



lipiec 2017 roku – 167,80 zł,



sierpień 2017 roku – 167,80 zł,



wrzesień 2017 roku – 167,35 zł,



październik 2017 roku – 167,35 zł,



listopad 2017 roku – 382,01 zł.

Jednocześnie powódka nie sprecyzowała tego w jaki sposób i od jakich kwot dokonywała naliczeń wskazanych w pozwie odsetek.

(pozew – k. 10-12)

Pozwana wniosła sprzeciw od wydanego w postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty, w którym podniosła iż:



nie posiada żadnych zaległości czynszowych wobec powódki,



przysługuje jej prawo najmu (domniemanie od 2014 roku pomimo wyroku eksmisyjnego z 1990 roku)



kwestionuje wysokość czynszu,



opłaty regulowała na podstawie dostarczanych jej dokumentów, nawet jeżeli miała wątpliwości co do wysokości.

(sprzeciw – k. 47-48)

W piśmie z dnia 24 lutego 2020 roku pełnomocnik powódki oświadczył, iż pozwana nie wyjaśniła tego z czego wynika łączący je stosunek najmu, który podnosi, a który pozostaje w sprzeczności z treścią wyroku eksmisyjnego.

(pismo pow ódki – k. 74-75)

W piśmie z dnia 29 maja 2020 roku pozwana oświadczyła, iż osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu, zaś pozwana płaci więcej, aniżeli wynosi czynsz. Jednocześnie pozwana oświadczyła, iż nigdy nie występowała z roszczeniem o przyznanie jej uprawnienia do lokalu socjalnego, a jednocześnie stwierdziła, iż prawo do lokalu socjalnego zostało jej orzeczone, ale nie wskazała orzeczenia, z którego powyższe by wynikało.

Oświadczyła również, iż o kwotach, o których mowa w pozwie nie została poinformowana. Przy czym stwierdziła, iż w okresie od stycznia do grudnia 2016 roku wysokość odszkodowania wynosiła 466,93 zł.

(pismo pozwanej – k. 96-98)

W piśmie procesowym powoda z dnia 2 lipca 2020 roku powódka oświadczyła, iż należności dochodzone przez nią za poszczególne miesiące nie obejmują całości należności za dany miesiąc, ale uwzględniają już dokonane przez pozwaną wpłaty, które nie pokryły całej należności za dany miesiąc. Zawiadomienia o wysokości opłat były każdorazowo wysyłane pozwanej listem zwykłym.

Jednocześnie powódka cofnęła pozew co do kwoty 166,65 zł z tytułu należności za miesiąc styczeń 2016 roku.

Z załączonych do pisma dokumentów wynikało, iż powód jako podstawę dochodzonego odszkodowania przyjmował:



w okresie od stycznia 2016 roku kwotę 466,93 zł (w tym wysokość czynszu – 354,60 zł) ,



w okresie od lipca 2016 roku kwotę 634,73 zł (w tym wysokość czynszu – 524,40 zł).

(pismo pow ódki – k. 115)

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2020 roku Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 166,65 zł.

(postanowienie – k. 121)

Powódka w piśmie z dnia 28 lipca 2020 roku stwierdziła, iż zapis „pozostało do spłaty 1.247,75 zł” zawarty w dokumencie złożonym w poprzednim piśmie procesowym, a odniesiony do wysokości kwoty dłużnej pozwanej za okres objęty pozwem dotyczy należności, które nie zostały skierowane na drogę postępowania sądowego.

(pismo pow ódki – k. 126)

W piśmie z dnia 15 sierpnia 2020 roku pozwana wskazała, iż za okres wskazany w pozwie płaciła odszkodowanie w wysokości 466,93 zł, za wyjątkiem listopada 2017 roku, kiedy zapłaciła 634,28 zł.

Pozwana zaprzeczyła, aby otrzymała inne dokumenty dotyczące wysokości odszkodowania, aniżeli dokument dotyczący wysokości należności za okres od miesiąca stycznia 2016 roku.

Potwierdziła natomiast to, iż otrzymała od powoda zawiadomienie o wysokości czynszu z dnia 4 stycznia 2016 roku na kwotę 466,93 zł.

(pismo pozwanej – k. 129)

Stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 1990 roku prawomocnym z dniem 3 stycznia 1991 roku nakazano M. i J. T. opuszczenie i opróżnienie lokalu o numerze (...) mieszkalnego położonego przy ulicy (...) w G..

(dow ód: tytułu wykonawczy – k. 20-21)

W piśmie z dnia 6 czerwca 2017 roku M. T. oświadczyła, iż płaci podwyższoną stawkę czynszu, który wzrósł do 466,93 zł.

(dow ód: pismo – k. 22)

Wezwaniem z dnia 29 maja 2018 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 5.261,33 zł. Pismo zostało nadane na adres pozwanej w dniu 30 maja 2018 roku.

(dow ód: pismo z potwierdzeniem nadania – k. 25-27)

Rynkowy czynsz najmu za przedmiotowy lokal wynosi 1.800,00 zł miesięcznie za cały okres sporny, to jest od maja 2016 roku do listopada 2017 roku. Natomiast przyjmując mniejszą powierzchnię lokalu niż pierwotnie zakładała biegła sporządzająca opinię w sprawie wyniósłby 1.730,00 zł.

(dow ód: pisemna opinia biegłej sądowej A. B. – k. 176-204 wraz z pisemną opinią uzupełniającą – k. 233-235)

W sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt I C 1233/17 powódka dochodziła od pozwanej M. T. oraz J. T. m.in. kwoty 466,93 zł z tytułu odszkodowania za styczeń 2016 roku.

(dow ód: pozew – k. 87-90, wykaz sald – k. 93-94)

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z kopii dokumentów przedłożonych przez strony, których wiarygodność nie budziła wątpliwości ani sądu ani żadnej ze stron. Wyrok eksmisyjny korzystał z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń. W ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) sąd uznał kserokopie dokumentów za w pełni wiarygodne dla rekonstrukcji stanu faktycznego.

W niniejszym procesie powódka wniosła o zapłatę kwoty 5.261,33 zł, na która składały się należność z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz odsetki.

Z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu z przedstawionego do pozwu przez powódkę zestawienia wynika, iż żądała ona należności:



za miesiąc styczeń 2016 roku – 166,65 zł



za miesiąc maj 2016 roku – 968,15 zł,



za miesiąc lipiec 2016 roku – 167,18 zł,



za miesiąc wrzesień 2016 roku – 511,46 zł,



za miesiąc listopad 2016 roku – 167,80 zł,



za miesiąc grudzień 2016 roku – 167,80 zł,



za miesiąc styczeń 2017 roku – 634,73 zł,



za miesiąc luty 2017 roku – 634,73 zł,



za miesiąc marzec 2017 roku – 167,80 zł,



za miesiąc kwiecień 2017 roku – 168,73 zł,



za miesiąc lipiec 2017 roku – 167,80 zł,



za miesiąc sierpień 2017 roku – 167,80 zł,



za miesiąc wrzesień 2017 roku – 167,35 zł,



za miesiąc październik 2017 roku – 167,35 zł,



za miesiąc listopad 2017 roku – 382,01 zł.

Z dalszych wyjaśnień złożonych przez stronę powodową wynikało, iż ustalona przez nią wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiła w okresie od stycznia 2016 roku kwotę 466,93 zł (w tym wysokość czynszu – 354,60 zł), w okresie od lipca 2016 roku kwotę 634,73 zł (w tym wysokość czynszu – 524,40 zł).

Pozwana dokonywała opłat w niepełnej wysokości co skutkowało powstaniem zaległości pomiędzy kwotą należnego zdaniem powódki odszkodowania, a wysokością dokonanych wpłat. Ponadto niedopłata powstała również z powodu rozliczeń za wodę, które nie zostały pokryte przez pozwaną.

Pozwana podniosła zarzuty posiadania tytułu prawnego do lokalu, posiadania uprawnienia do lokalu socjalnego, tego, iż nie otrzymała od pozwanego zawiadomienia o zmianie wysokości opłat, następnie w piśmie z dnia 15 sierpnia 2020 roku (k. 129). Pozwana stwierdziła, iż potwierdza otrzymanie zawiadomienia od powódki o zmianie wysokości odszkodowania z dnia 4 stycznia 2016 roku – w kwocie 466,93 zł. Pozostałych dokumentów pozwana nie widziała. Ponadto pozwana stwierdziła, iż dokonywała płatności odszkodowania za poszczególne miesiące.

W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowi przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.). Wedle ust. 1 osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, natomiast w myśl ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Pozwana nie wykazała w niniejszym procesie tego, aby posiadała tytuł prawny do lokalu, ani też tego, aby zostało jej przyznane prawo do lokalu socjalnego. Powyższe zarzuty opierają się gołosłownych twierdzeniach pozwanej, przeczy temu treść wydanego wyroku eksmisyjnego, zaś pozwana nie przedstawiła, ani nawet nie wskazała orzeczenia, a którego takie uprawnienie (do lokalu socjalnego) by jej przysługiwało.

Z powyższego należy wywieść uprawnienie powódki do określenia wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w granicach odpowiadających wartości rynkowej prawa. Powyższe zaś wynika z opinii biegłej sądowej (niezależnie od sporu dotyczące powierzchni lokalu).

Skoro zatem powódka mieściła się w granicach wartości rynkowej najmu, to co do zasady przysługuje jej uprawnienie do odszkodowania w wartości dochodzonej pozwem.

Należy jednak wskazać, iż powódka ma obowiązek informowania o zmianie wysokości odszkodowania pozwaną. Ciężar dowodowy wykazania tego, iż pozwana otrzymała zawiadomienie o zmianie wysokości odszkodowania spoczywa na powódce. Skoro powódka wie, iż pozwana kwestionuje fakt doręczenia jej takich zawiadomień w kolejnym już procesie to fakt doręczeń zawiadomień o zmianie wysokości odszkodowania zwykłym listem, który nie zostawia ani śladu nadania, ani śladu doręczenia obciąża powódkę w ten sposób, iż stoi na przeszkodzie wymagalności roszczenia – do czasu skutecznego doręczenia.

Tym samym sąd uznał, iż zasadność odszkodowania w dochodzonej wysokości została wykazana, ale nie zostało wykazane to, aby pozwana otrzymała zawiadomienie o zmianie wysokości odszkodowania w kwocie 634,73 zł od lipca 2016 roku albo o tej wysokości uzyskała wiedzę wcześniej niż od listopada 2016 roku, kiedy dokonała płatności w tej właśnie wysokości.

Ponadto należy zauważyć, iż pozwana w toku procesu wykazała zapłatę części wierzytelności.

Pozwana na etapie procesu przedstawiła dokumenty wykazujące dokonane płatności za okresy objęte pozwem, z tym, iż część tych płatności była przypisana jako płatność za dany miesiąc, a część była nie przypisana.

Co do płatności przypisanych do danego miesiąca to powódka nie mogła ich inaczej zarachować, to jest nie mogła dokonać zarachowania na poczet innego miesiąca (a jedynie na odsetki). Skoro zatem pozwana przedłożyła dokumenty, z których wynika to, iż dokonała płatności za dany miesiąc, to wtedy jest to płatność, która może być zarachowana na dany miesiąc.

Drugą grupą są płatności nie przypisane do danego miesiąca, w tym zakresie powódce przysługiwało prawo do dokonania innego zarachowania – ale poprzez przyjęcie przez pozwaną pokwitowania – co tutaj nie nastąpiło. Również wskazywanie przez pozwaną sposobu zarachowania po upływie znacznego czasu nie jest wiążące.

Należałoby zatem zastosować regułę wynikająca z przepisu art. 451 k.c., z tymże w sytuacji, gdy strony są zgodne co do przeznaczenia określonej płatności (za dany miesiąc) – w sposób zgodny z ich wspólnym oświadczeniem.

Pozwana dowody wskazujące na płatność za poszczególne miesiące przedstawiła w piśmie z dnia 9 grudnia 2017 roku (k. 131).

Załączone dokumenty zawierają płatności:



z dnia 27 czerwca 2016 roku – 466,95 zł – z dopiskiem opłata za maj 2016 roku (k. 132),



z dnia 26 sierpnia 2016 roku (k. 133) – 466,95 zł – jako opłata za lipiec 2016,



z dnia 15 września 2016 roku (k. 134) – 466,93 zł, nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 17 października 2016 roku (k. 135) – 466,93 zł, (k. 135) - nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 29 listopada 2016 roku (k. 136) – 466,93 zł - nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 7 marca 2017 roku (k. 132) – 466,93 zł – nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 25 kwietnia 2017 roku (k. 133) – 466,00 zł – jako opłata za luty 2017 roku,



z dnia 28 kwietnia 2017 roku (k. 134) – 466,93 zł – jako opłata za marzec 2017 roku,



z dnia 5 maja 2017 roku (k. 135) – 466,93 zł – jako opłata za kwiecień 2017 roku,



z dnia 20 lipca 2017 roku (k. 136) – 466,93 zł – jako opłata za lipiec 2017 roku,



z dnia 21 sierpnia 2017 roku (k. 137) – 466,93 zł – nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 16 września 2017 roku (k. 138) – 466,93 zł – nie przypisaną do żadnego miesiąca,



z dnia 16 października 2017 roku (k. 139) – 466,93 zł – jako opłata za październik 2017 roku,



z dnia 16 listopada 2017 roku (k. 140) – 634,28 zł – nie przypisaną do żadnego miesiąca.

Zatem należało uznać, iż w zakresie zapłat przypisanych do określonego miesiąca powódka nie mogła dokonać ich zarachowania w sposób sprzeczny z wolą płacącego.

Pozwana odniosła się do dokonanych opłat nie przypisanych do określonych miesięcy i wskazała jaka była jej wola ich zarachowania w piśmie z dnia 28 marca 2022 roku (k. 263).

Z kolei powód dokonał takiego wskazania w piśmie z dnia 15 marca 2022 roku (k. 259) .

Z powyższego wynika, iż strony zgodnie zarachowały:



wpłatę z dnia 15 września 2016 roku (k. 134) – 466,93 zł na wrzesień 2016 roku,



wpłatę z dnia 21 sierpnia 2017 roku (k. 137) – 466,93 zł na sierpień 2017 roku,



wpłatę z dnia 16 września 2017 roku (k. 138) – 466,93 zł na wrzesień 2017 roku,



wpłatę z dnia 16 listopada 2017 roku (k. 140) – 466,93 zł na listopad 2017 roku.

Z kolei rozbieżnie strony zarachowały:



wpłatę z dnia 17 października 2016 roku (k. 134) w kwocie 466,93 zł:

⚫

powódka zarachowała ją na:



niedopłatę za marzec 2015 roku – 147,60 zł,



niedopłatę za maj 2015 roku – 151,53 zł,



niedopłatę za październik 2016 roku – 167,80 zł.

⚫

pozwana zarachowała ją na listopad 2016 roku.



wpłatę z dnia 29 listopada 2016 roku (k. 136) – 466,93 zł:

⚫

powódka zarachowała ją na listopad 2016 roku,

⚫

pozwana zarachowała ją grudzień 2016 roku.



wpłatę z dnia 7 marca 2017 roku (k. 132) – 466,93 zł:

⚫

powódka zarachowała ją na marzec 2017 roku,

⚫

pozwana zarachowała ją na styczeń 2017 roku.

⚫

W zakresie zgodności przypisania Sąd nie ingerował w prawidłowość rozliczeń między stronami. Tam gdzie nie było zgodności rozliczeń Sąd takiej ingerencji dokonał kierując się ogólnymi zasadami art. 451 k.c.

Odnosząc się do poszczególnych kwot objętych pozwem:

a)  maj 2016 roku – 968,15 zł:

Żądana kwota za ten okres to 466,93 zł, ale powódka w piśmie z dnia 15 marca 2022 roku twierdzi, iż wartość za maj 2016 roku obejmuje obok czynszu w kwocie 464,93 zł również rozliczenie za wodę i kanalizację za okres od 1 czerwca do 31 grudnia 2015 roku na kwotę 503,22 zł. Pozwana wykazała dokonanie spłaty na kwotę 466,95 zł przypisaną do danego miesiąca. Pozwana w piśmie z dnia 27 maja 2022 roku zaprzeczyła istnieniu niedopłaty za wodę, a powódka roszczenia w tym zakresie nie wykazała.

Pozwana dokonała płatności kwoty 466,95 zł dnia 27 czerwca 2016 roku (k. 132) z przypisaniem do danego miesiąca.

a)  lipiec 2016 roku – 167,18 zł:

Należność z tytułu odszkodowania za ten miesiąc to 634,73 zł. Pozwana dokonała płatności w kwocie 466,95 zł dnia 26 sierpnia 2016 roku (k. 133) z przypisaniem do danego miesiąca. Wartość żądana od pozwanej jest należna – stanowi różnicę między kosztem zwiększonej opłaty 634,73 zł a zapłaconym przez powódkę czynszem.

a)  wrzesie ń 2016 roku – 511,46 zł:

Pozwana dokonała w dniu 15 września 2016 roku płatności nie przypisanej do danego miesiąca (k. 134) – w kwocie 466,93 zł. Z oświadczenia pozwanej (pismo z dnia 28 marca 2022 roku) wynika, iż jej celem było dokonanie płatności za wrzesień 2016 roku. Z oświadczenia powódki wynika, iż we wrześniu została wystawiona korekta rozliczenia za zimną wodę na kwotę 343,66 zł, zaś pozwana dokonała wpłaty w kwocie 466,93 zł. Strony były zgodne co do przeznaczenia płatności dokonanej – na miesiąc wrzesień 2016 roku. Pozwana w piśmie z dnia 27 maja 2022 roku zaprzeczyła istnieniu niedopłaty za wodę, a powódka tego nie wykazała. Zasadna kwota to 167,80 zł.

a)  listopad 2016 roku – 167,80 zł:

Skoro powódka dokonała zaliczenia tylko niedopłaty za ten okres to należy uznać, iż należność za październik 2016 roku była już zapłacona do kwoty 466,93 zł. Powódka również dochodziła za listopad 2016 roku tylko różnicy, bo zarachowała sobie za ten czas wpłatę z dnia 29 listopada 2016 roku. Pozwana oświadczyła, iż dokonała płatności za listopad wpłatą za październik w kwocie 466,93 zł, nie przypisaną do danego miesiąca. Z kolei powódka wskazała, iż dokonała zaliczenia wpłaty za październik na poczet niedopłaty za ten miesiąc (167,80 zł) i na poczet wcześniejszych płatności – za marzec 2015 i maj 2015 roku).

Żadna ze stron nie dokonała prawidłowego zarachowania, a strony pozostają w sporze co do sposobu zaliczenia, a zatem do rozliczenia pozostały dwie wpłaty po 466,93 zł. Wpłata z dnia17 października 2016 roku (k. 135) – 466,93 zł została zaliczona na poczet najdawniej wymagalnej należności. Zatem na ten moment na lipiec 2016 roku – 167,18 zł oraz wrzesień 2016 roku – 167,80 zł. Pozostaje na październik 132,57 zł z wpłaty z 17 października 2016 roku. Dlatego pozostaje niedopłata za październik 2016 roku w kwocie 167,18 zł. Wpłata z dnia 29 listopada 2016 roku (k. 136) – 466,93 zł została zaliczona na pozostałą część października 2016 roku (wówczas pozostaje kwota 299,75 zł) i na listopad 2016 roku pozostawiając saldo 334,98 zł.

a)  grudzie ń 2016 roku – 167,80 zł:

Wynika z różnicy między kwotą 634,73 zł a 466,93 zł. Według powódki nie została rozliczona. Według pozwanej została rozliczona z wpłaty dokonanej 29 listopada 2016 roku. Strony nie składały oświadczeń, ale rozliczały z bieżących – na najwcześniejsze. Kwota 167,80 zł nie została zapłacona przez pozwaną, a zatem jest zasadna.

a)  stycze ń 2017 roku – 634,73 zł:

Według pozwanej została rozliczana z wpłaty dokonanej w dniu 7 marca 2017 roku. Według powódki nie rozliczona w ogóle. Skoro strony są w sporze co do rozliczenia wpłaty z dnia 7 marca 2017 roku (w kwocie 466,93 zł) to należy ja rozliczyć od najdawniej wymagalnych, a zatem z listopadem 2016 roku – 334,98 zł, z grudniem 2016 roku – 167,18 zł. Co pozostawia z grudnia saldo 35,23 zł. Zatem cała należność za styczeń 2017 roku wynosi 634,73 zł.

a)  luty 2017 roku – 634,73 zł:

Pozwana dokonała płatności 466,00 zł dnia 25 kwietnia 2017 roku (k. 133) przypisanej do danego miesiąca, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, całą należność za styczeń 2017 roku – 634,73 zł i z lutego 2017 roku – 167,80 zł.

a)  marzec 2017 roku – 167,80 zł:

Pozwana dokonała płatności 466,95 zł dnia 28 kwietnia 2017 roku (k. 133) przypisanej do danego miesiąca, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, za styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł i marzec 2017 roku – 167,80 zł.

a)  kwiecie ń 2017 roku – 168,73 zł:

Pozwana dokonała płatności 466,95 zł dnia 28 kwietnia 2017 roku (k. 135) przypisanej do danego miesiąca, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł oraz kwiecień 2017 roku – 167,80 zł.

a)  lipiec 2017 roku – 167,80 zł:

Pozwana dokonała płatności 466,95 zł dnia 20 lipca 2017 roku (k. 136) przypisanej do danego miesiąca, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł, kwiecień 2017 roku – 167,80 zł oraz lipca 2017 roku – 167,80 zł.

a)  sierpie ń 2017 roku – 167,80 zł:

Pozwana dokonała wpłaty w dniu 21 sierpnia 2017 roku i ta kwota mogła zostać zaliczona na miesiąc sierpień 2017 (strony są zgodne), co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł, kwiecień 2017 roku – 167,80 zł, lipca 2017 roku – 167,80 zł, sierpnia 2017 roku – 167,80 zł.

a)  wrzesie ń 2017 roku – 167,35 zł:

Pozwana dokonała wpłaty w dniu 21 sierpnia 2017 roku i ta kwota mogła zostać zaliczona na miesiąc sierpień (strony są zgodne), co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł, kwiecień 2017 roku – 167,80 zł, lipca 2017 roku – 167,80 zł, sierpnia 2017 roku – 167,80 zł oraz września 2017 roku – 167,80 zł.

a)  pa ździernik 2017 roku – 167,35 zł:

Pozwana dokonała płatności w kwocie 466,95 zł dnia 16 października 2017 roku (k. 139) przypisanej do danego miesiąca, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł, kwiecień 2017 roku – 167,80 zł, lipca 2017 roku – 167,80 zł, sierpień 2017 roku – 167,80 zł, wrzesień 2017 roku – 167,80 zł oraz październik 2017 roku – 167,35 zł.

a)  listopad 2017 roku – 382,01 zł:

Pozwana dokonała w dniu 16 listopada 2017 roku wpłaty kwoty 634,28 zł, która obie strony przypisały do miesiąca listopada 2017 roku, co pozostawia z grudnia 2016 roku saldo 35,23 zł, styczeń 2017 roku – 634,73 zł, luty 2017 roku – 167,80 zł, marzec 2017 roku – 167,80 zł, kwiecień 2017 roku – 167,80 zł, lipca 2017 roku – 167,80 zł, sierpień 2017 roku – 167,80 zł, wrzesień 2017 roku – 167,80 zł, październik 2017 roku – 167,35 zł oraz listopad – 0,45 zł.

Wobec powyższego powódce należała się łącznie kwota 1.844,56 zł, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (...), oddalając w punkcie II. wyroku na tej samej podstawie powództwo w pozostałym zakresie jako nieudowodnione. Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. powódce należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd oddalił ponadto zgłoszone przez powoda roszczenie o skapitalizowane odsetki, albowiem pomimo wezwań kierowanych do powoda w toku procesu nie zostały one w sposób należyty skonkretyzowane, to jest odniesione do poszczególnych wartości i do poszczególnych okresów.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.).

Powódka wygrał proces w 35 %, pozwana – w 65 %. Koszty poniesione przez powódkę to opłata sądowa od pozwu (250,00 zł), opłata za czynności profesjonalnego kwalifikowanego w stawce minimalnej (1.800,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłej (500,00 zł). Iloczyn sumy tych kosztów (2.567,00 zł) do udziału, w jakim powódka wygrał proces wyniósł 898,45 zł i taka kwota została zasądzona na korzyść powódki w punkcie III. wyroku. Udział pozwanej w procesie nie wiązał się z poniesieniem wydatków.

Ponadto w punktach IV. i V. wyroku na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (niepokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłej w wysokości 1.254,64 zł), obciążając nimi strony w stosunku, w jakim przegrały proces.