Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2025 r. w G. sprawy z powództwa J. Ł. przeciwko V. L. Towarzystwo (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego V. L. Towarzystwo (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki J. Ł. kwotę 23.747,69 zł (dwadzieścia trzy tysiące siedemset czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 12 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego V. L. Towarzystwo (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki J. Ł. kwotę 4.805 zł (cztery tysiące osiemset pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1009/24

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

J. Ł. od około 2000 r. zawarła szereg umów ubezpieczenia z funduszami kapitałowymi. Uważała to za dobry sposób oszczędzania wolnych środków pieniężnych. Pod koniec 2011 r. kolejne wolne środki zamierzała ulokować a podobny sposób. Spotkała się z agentką ubezpieczeniową M. S.. Było to prywatne spotkanie powódki, jakkolwiek w miejscu jej działalności gospodarczej. Oferta dotyczyła umowy ze stałą składką, powódka wybrała najmniej ryzykowne fundusze, które wg zapewnień agentki miały w przyszłości znacząco przyrastać. Agentka powiedziała, że w pierwszych dwóch latach obowiązywania umowy klientce nie będzie się opłacać wypowiadać umowy, a po dwóch latach wartość polisy „wyrówna się” i po tym czasie można ją zlikwidować. Klientka nie była poinformowana o konsekwencjach finansowych rezygnacji po owych dwóch latach. Umowa została zawarta 6 grudnia 2011 r. ze (...) S.A. w W. (polisa nr (...)).

D. ód: zeznania powódki, k. 56

umowa z OWU, k. 11-20

W lutym 2017 r. umowa uległa rozwiązaniu wskutek niezapłacenia przez powódkę składki. Rozliczając umowę pozwany (ówcześnie pod firmą: V. L. Towarzystwo (...) S.A. V. (...) w W.) podał, że suma wpłaconych składek to: 38.880 zł, wartość części wolnej rachunku: 39.579,49 zł, a świadczenie wykupu: 15831,80 zł (czyli 40%).

O. ść bezsporna

W grudniu 2023 r. Powódka (za pośrednictwem pełnomocnika) wezwała pozwanego do zwrotu pozostałej części polisolokaty, co okazało się bezskuteczne wobec odmowy zapłaty.

O. ść bezsporna

Pozwany zakład ubezpieczeń jest następcą prawnym ubezpieczyciela będącego stroną przedmiotowej umowy pod tytułem ogólnym.

O. ść bezsporna

Ocena dowod ów

Zeznania powódki były szczere i wiarygodne. Jest jak najbardziej możliwym, że agentka nie informowała klientki rzetelnie o skutkach przedwczesnego rozwiązania umowy, albowiem – gdyby to uczyniła – zapewne polisa byłaby niesprzedawalna w ogóle, bo nikt rozsądny nie zamierza tracić bezpowrotnie znacznej części wpłaconych składek w razie przedterminowej rezygnacji z umowy. W takiej sytuacji nasuwającą się bezpieczniejszą alternatywą byłyby np. bankowe lokaty terminowe (objęte gwarancjami Bankowego Funduszu Gwarancyjnego).

Dokumentacja stron jest wartościowa, bez wątpliwości co do autentyczności.

Kwalifikacja prawna

Postanowienia załącznika do OWU określającego tabelarycznie część bazową rachunku wypłacaną klientowi w przypadku przedterminowego zakończenia umowy (ust. 15, k. 17) w zw. z § 23 ust. 5 OWU są abuzywne. W odniesieniu do umowy stron (zawartej na 15 lat) w przypadku rozwiązania umowy w piątym roku przewidziano w tej tabeli do wypłaty 40%, co oznacza utratę przez konsumenta 60% środków. Taki wysoki poziom straty finansowej po stronie konsumenta jest arbitralny i niesprawiedliwy. Kształtuje sytuację konsumenta w sposób niekorzystny niezgodnie z elementarnymi zasadami uczciwości kontraktowej. Ta część umowy nie była negocjowana, co więcej, konsumentka nie została nawet odpowiednio poinformowana w fazie przedkontraktowej o tak istotnej okoliczności. Skutkiem jest całkowita eliminacja tego postanowienia, co oznacza, że nie istnieje żadna podstawa do zatrzymania i odmowy wypłaty przez pozwanego pozostałej części środków będących efektem (owocem) przedmiotowej umowy.

Nie jest jasnym, dlaczego pozwany przyjął wskaźnik dla piątego roku z w/w tabeli, ale – z ostrożności należy stwierdzić, że także dwa pozostałe możliwe do brania pod uwagę wiersze tabeli (dla szóstego i siódmego roku, odpowiednio: strata konsumenta na poziomie 50% i 40%) są w takim samym stopniu abuzywne.

Skutkiem wyeliminowania tych postanowień na podstawie art. 385