Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu

na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 maja 2025 roku w G.

sprawy z powództwa B. G.

przeciwko D. C. i H. C.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych D. C. i H. C. na rzecz powódki B. G. kwotę 14.726,40 złotych (czternaście tysięcy siedemset dwadzieścia sześć złotych czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 11.515,00 złotych (jedenaście tysięcy pięćset piętnaście złotych) od dnia 6 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.211,40 złotych (trzy tysiące dwieście jedenaście złotych czterdzieści groszy), od dnia 18 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki B. G. na rzecz:

- pozwanego D. C. kwotę 1.496,60 złotych (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy),

- pozwanego H. C. kwotę 1.496,60 złotych (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy)

tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni

- od powódki B. G. kwotę 2.081,80 złotych (dwa tysiące osiemdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt groszy),

- od pozwanych DariuszaCiarkowskiego i H. C. solidarnie kwotę 1.025,80 złotych (jeden tysiąc dwadzieścia pięć złotych osiemdziesiąt groszy),

tytułem wydatków poniesionych na pokrycie kosztów opinii biegłego tymczasowo pokrytych ze środków Skarbu Państwa;

V.  w pozostałym zakresie koszty związane z wykonaniem opinii przez biegłego przejąć na rachunek Skarbu Państwa;

VI.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni

- od powódki B. G. kwotę 1.497,45 złotych (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych czterdzieści pięć groszy),

- od pozwanych D. C. i H. C. solidarnie kwotę 737,55 złotych (siedemset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt pięć groszy),

tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powódka była zwolniona, przy czym w przypadku powódki B. G. nakazuje ściągnąć wskazane powyżej koszty ze świadczenia należnego powódce, a objętego punktem I wyroku.

Sygnatura akt I C 906/19

Uzasadnienie wyroku z dnia 21 maja 2025 roku

B. G. (poprzednio S.) wniosła pozew przeciwko D. C. i H. C. domagając się zasądzenia od pozwanych solidarnie kwoty 44.686,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 36.829,30 zł od dnia 6 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

- 5.460 zł od dnia 18 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,

- 2.397 zł od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż pozwani w ramach spółki cywilnej prowadzą działalność gospodarczą w przedmiocie produkcji mebli kuchennych, biurowych i sklepowych. Od sierpnia 2016 roku do czerwca 2017 roku powódka współpracowała z pozwanymi jako projektant, obsługując stanowisko pozwanych w Centrum Handlowym w G. przy ulicy (...) (tzw. show room).

Powódka nie miała umowy sporządzonej w formie pisemnej, jednak zgodnie z ustaleniami z pozwanymi miała otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 12 zł brutto za godzinę pracy na stanowisku oraz dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne – w wysokości 10% wartości zamówienia netto, które miało być wypłacone z chwilą zakończenia danego zlecenia.

Jak wskazano, powódka nie otrzymała wynagrodzenia prowizyjnego od czterech zleceń wykonanych dla:

A. i M. K. (1) (na kwotę 369.421 zł),

J. G. (1) (na kwotę 6.927 zł),

A. K. (1) (na kwotę 14.758 zł)

oraz T. U. (1) (na kwotę 55.757 zł).

Łączna wartość netto zleceń wynosiła 446.863 zł, a należnej powódce prowizji 44.863,30 zł.

Powódka dokonała podziału łącznie dochodzonej kwoty w zakresie żądania odsetkowego stosownie do wezwań kierowanych do pozwanych i żądała odsetek: od kwoty 36.829,30 zł – według wezwania z dnia 24 maja 2019 roku, od kwoty 5.460 zł – według wezwania z dnia 1 lipca 2019 roku, zaś od pozostałej kwoty – od dnia doręczenia odpisu pozwu.

(pozew, k. 2-10)

Pozwani zaprzeczyli:

(1.)  aby zawarli umowę z powódką,

(2.) aby umówili się z nią na prowizję w wysokości 10% wartości zamówienia netto,

(3.) aby powódka pozyskała klientów wymienionych w pozwie,

(4.) aby zamówienie T. U. (1) zostało zrealizowane,

(5.) aby M. K. (1) i T. U. (1) złożyli zamówienia u powódki,

(6.) aby zamówienia, które złożyła A. K. (2), a które wynikają z dokumentów załączonych do pozwu zostały przyjęte i zrealizowane przez pozwanych,

(7.) aby zamówienia klientów, za wyjątkiem J. G. i A. K. zostały zapłacone.

Jednocześnie pozwani podnieśli, że nie posiadają legitymacji procesowej biernej (strony nie zawierały umowy), a także podnieśli zarzut nieważności umowy, wskazując, że została ona zawarta między powódką a D. C., co pozostaje w sprzeczności z zasadą reprezentacji wspólników wynikającą z umowy spółki cywilnej.

Pozwani zakwestionowali także wartość zamówień, twierdząc, że wszystkie załączone do pozwu zamówienia pochodzą z okresu, kiedy powódka już nie współpracowała z pozwanymi, a nadto zamówienia te nie są podpisane przez powódkę. Pozwani oświadczyli również, że powódka jedynie pomagała córce S. S. (2), z którą pozwani faktycznie współpracowali i stąd jej nazwisko pojawiło się przy zamówieniach dla J. G. i A. K.. W oparciu o przedłożone zamówienia wskazali, iż łączna wartość zamówień objętych roszczeniem powódki wynosi 139.385 zł netto.

Poza tym pozwani zaprzeczyli, by zatrudniali przedstawicieli handlowych, zakwestionowali wymagalność roszczenia w zakresie zamówienia złożonego przez T. U., a także zakwestionowali wiarygodność dokumentów złożonych przez powódkę.

(stanowisko pełnomocnika pozwanych na rozprawie, k. 333-334, załącznik do protokołu, k. 326- 336)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani D. C. i H. C. prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej działającej pod firmą (...). Przedmiotem działalności jest produkcja mebli biurowych i sklepowych. Zgodnie z umową spółki cywilnej (...) posiada 99% udziałów, a H. C. 1% udziałów. Wedle § 8 umowy spółki zawartej w dniu 8 listopada 2011 roku każdy ze wspólników jest uprawniony i zobowiązany do samodzielnego prowadzenia spraw spółki nie przekraczających zakresu zwykłych czynności spółki oraz do przyjmowania oświadczeń woli pochodzących od osób trzecich. Zobowiązania majątkowe przekraczające kwotę 2.000,00 zł nie należą do zakresu zwykłych czynności spółki.

(dowód: wydruk z (...), k. 16-17, umowa spółki cywilnej z dnia 8 listopada 2011r., k. 204-207; aneksy do umowy spółki cywilnej, k. 208-213)

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pozwani korzystali z salonu pokazowego mieszczącego się w Business Parku w G. O., nazywanego Show Roomem. Salon był otwarty w dni powszednie w godzinach od 10.00. do 18.00.

Początkowo osobą obsługującą klientów w Show Roomie była S. S. (2) (córka powódki), z którą pozwani zawarli pisemną umowę.

Do obowiązków S. S. (2) należało: obsługa klientów w salonie, analiza projektów dostarczonych przez klienta, podpisywanie zlecenia i odbieranie zaliczki, przygotowywanie rysunków wykonawczych i przekazywanie ich technologom produkcji oraz współpraca z technologami w czasie procesu produkcyjnego.

(dowód: zeznania S. S. (2), płyta CD k. 343)

Na podstawie pisemnej umowy projektanta – sprzedawcy (...) s.c. – mającej charakter umowy zlecenia – zawartej w dniu 3 września 2014 roku, S. S. (2) zobowiązywała się do podejmowania w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w ramach umowy czynności mających na celu pozyskiwanie i zawieranie na rzecz zleceniodawcy umów sprzedaży produktów oferowanych przez zleceniodawcę (§ 1 ust. 1).

Zleceniobiorca w ramach zlecenia zobowiązywał się m.in. do przedstawienia i zawarcia umowy, przeprowadzenia wizyt pomiarowych i ofertowych, do przekazania pełnej dokumentacji niezbędnej do realizacji umowy (§ 2).

Za prawidłowe wykonywanie umowy zleceniobiorca miał otrzymać wynagrodzenie netto w wysokości 0 % wartości netto określonej w treści zamówienia pod pozycją montaż oraz 10 % poszczególnych wartości netto określonych w treści zamówienia pod pozycjami: korpus wnętrze, front oraz elementy dodatkowe.

Powyższe wynagrodzenie miało wyczerpywać wszelkie roszczenia zleceniobiorcy i miało stanowić zapłatę za wszystkie dodatkowe czynności zleceniobiorcy zmierzające do zawarcia umowy (§ 1 ust.7).

Zapłata wynagrodzenia miała nastąpić 10-ego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym usługa była wykonywana, a poszczególne zlecenia zakończone i rozliczone z klientem (§ 1 ust. 8).

S. S. (2) otrzymywała premię od wartości zamówienia w wysokości 10% wartości zamówienia netto. Warunkiem uzyskania premii było podpisanie zamówienia przez klienta obsługiwanego przez danego pracownika, ale zdarzało się, iż otrzymywała ww. świadczenie pomimo tego, iż zamówienie nie zostało przez nią podpisane, a zostało podpisane przez D. C.. Przy ustalaniu prowizji były odliczane błędy przy projektowaniu w oparciu o zużyte materiały.

(dowód: zeznania S. S. (2), płyta CD k. 343, umowa projektanta, k. 373-377)

W związku z tym, iż wykonywanie obowiązków projektanta wiązało się z koniecznością częstych wyjazdów na pomiary do klientów pozwani poszukiwali dodatkowej osoby mogącej pracować w Show Roomie.

W połowie 2016 roku S. S. (2) zaproponowała pozwanym swoją matkę tj. powódkę B. G. (wówczas noszącą nazwisko S.) jako osobę mogącą współpracować z pozwanymi.

W czasie spotkania powódki z D. C. uzgodniono, iż warunki współpracy stron będą takie same jak warunki współpracy pozwanych z S. S. (2).

Po rozpoczęciu współpracy z pozwanymi B. G. otrzymała dostęp do firmowego konta mailowego, otrzymała własny adres poczty elektronicznej z nazwą domeny pozwanych (b.sokolik@fawre.pl), a także własną firmową wizytówkę.

(dowód: zeznania świadka S. S. (2), płyta CD k. 343, częściowo przesłuchanie pozwanego D. C., płyta CD k. 591, przesłuchanie powódki B. G., płyta CD k. 591, umowa projektanta, k. 373-377, wydruk korespondencji e – mailowej, k. 19-23)

Powódka była wskazywana projektantom i technologom przez pozwanego D. C. i M. G. (1) jako osoba do kontaktów w ramach otrzymywanych zleceń. W ramach wykonywanych obowiązków powódka udzielała projektantom odpowiedzi na kierowane przez nich pytania dotyczące rysunków technicznych.

(dowód: zeznania świadka M. G. (2), płyta CD k. 484, zeznania świadka K. K. (1), płyta CD k. 343)

Zamówienia od klientów były sporządzane na szablonach firmowych. Przy sporządzeniu zamówienia i określaniu jego wartości posługiwano się cennikami F..

Zamówienia były sporządzone w sposób szczegółowy, to jest zawierały specyfikacje materiałów. W zamówieniu każdorazowo wskazywana była osoba, która je przygotowała. Osoba wskazana w dokumencie zamówienia przyjmowała zamówienie, była osobą do kontaktów z klientem, sporządzała projekt oraz wycenę. W sytuacji gdyby to projektant przygotował całość dokumentacji, a reprezentujący pozwanych wspólnik spółki cywilnej jedynie się pod zamówieniem podpisał – to prowizja należała się projektantowi.

(dowód: zeznania świadka M. G. (2), płyta CD k. 484; przesłuchanie pozwanego D. C., płyta CD k. 591)

W czasie, gdy powódka współpracowała z pozwanymi zgłosili się do niej A. K. (2) i M. K. (1) w celu zamówienia m.in. zabudowy meblowej, paneli ściennych oraz drzwi. Klienci posiadali projekt przygotowany przez inną firmę (ArtDesign).

W trakcie realizacji zamówienia powódka przyjechała na miejsce realizacji (B.) celem wykonania pomiarów. Zamawiający negocjowali zakres umowy przez około rok, przy czym ostatecznie przedmiot zamówienia został wykonany przy użyciu innych materiałów aniżeli wskazane w pierwotnej wycenie (np. półki oklejane zamiast lakierowanych, cieńsze płyty na ścianach). Ostatecznie wykonany przez pozwanych zakres zamówienia obejmował: drzwi i panele ścienne (5 par do korytarza na piętrze i na parterze), zabudowę meblową garderoby na parterze, barek (oszklony) i okładzinę ścienną na parterze, zabudowę kuchenną, zabudowę tv salonu (panel naścienny, w którym jest telewizor), zabudowę mebli antresoli (panel ścienny), biurko i szafki do pokoju dziecięcego wraz z elementami ściennymi (szafki nad biurkiem), łóżko tapicerowane i tapicerkę ścian w sypialni.

(dowód: zeznania świadka M. K. (1), płyta CD k. 484, zeznania świadka A. K. (2), płyta CD k. 484)

W odniesieniu do zamówienia realizowanego dla A. K. (2) i M. K. (1) powódka jako osoba przygotowująca sporządziła trzy dokumenty:

- dokument opatrzony datą 10 stycznia 2018 roku noszący nazwę – „zamówienie na wykonanie i montaż mebli”, w którym wymieniono elementy do wykonania wraz z ich opisem (drzwi, okładziny ścienne, zabudowa parteru, zabudowa piętra), lecz nie wskazano miejsca realizacji; wskazana w tym dokumencie wartość zamówienia netto wynosiła 243.278 złotych;

- dokument opatrzony datą 22 marca 2018 roku noszący nazwę „oferta”, który również zawiera wyszczególnienie elementów do wykonania wraz z ich opisem (stół, mata sibu, blaty, konstrukcje stalowe, zabudowa kuchenna, okładziny ścienne, toaleta na parterze, wiatrołap, zabudowa tv, zabudowa antresola, zabudowa łazienek, sypialnia, pokój dziecka, donica, lampa, obłożenie schodów, balustrada szklana, balustrada linki stalowe) i nie zawiera miejsca realizacji; wartość zamówienia netto została w nim określona na kwotę 141.843 złotych.

- dokument zatytułowany „oferta”, opatrzony datą 22 lipca 2018 roku, zawierający wyszczególnienie elementów do wykonania wraz z ich opisem (gniazdo, oświetlenie L.) i nie zawierający miejsca realizacji, w którym wartość zamówienia netto została określona na kwotę 5.220 złotych.

Żaden z powyższych dokumentów nie jest opatrzony podpisami.

(dowód: zamówienie na wykonanie i montaż mebli, k. 67-69, oferta, k. 70-73, oferta, k. 93-94)

Natomiast, pozwany D. C. przygotował dokument „zamówienie na wykonanie i montaż mebli” opatrzony datą 10 stycznia 2018 roku, w którym jedynie w sposób ogólny (bez rozpisywania) określono elementy zamówienia (drzwi i panele ścienne, zabudowa meblowa garderoby, barek i okładzina ścienna, zabudowa kuchenna, zabudowa tv salon, zabudowa mebli antresola, biurko i szafki/pokój + elementy ścienne lakierowane, łóżko tapicerowane + tapicerka ścian) oraz wskazano miejsce realizacji (B.). Wartość zamówienia netto została w tym dokumencie określona na kwotę 100.000 złotych.

(dowód: zamówienie na wykonanie i montaż mebli, k. 214-215)

Przy realizacji zamówienia dla A. i M. K. (1) technolog pozwanych K. K. (1) współpracował z powódką B. S., do której został skierowany przez D. C.. Współpraca dotyczyła możliwości wykonania technicznego przygotowanych projektów.

(dowód: zeznania świadka K. K. (1), płyta CD, k. 343)

W dniu 27 września 2018 roku J. G. (1) złożyła zamówienie o wartości netto 6.927 złotych obejmujące szafkę tv, biurko i półki (3 szt.). Przy zamówieniu udzielono klientce rabatu w wysokości 5 %. Termin realizacji został określony na grudzień 2018 – styczeń 2019 roku lub wcześniej.

Jako osoba przygotowująca zamówienie na szablonie zamówienia pozwanych została wpisana powódka (B. S.). Powyższe zamówienie zostało opłacone gotówką, na co zostały wystawione następujące faktury VAT: faktura na zaliczkę w kwocie 5.200 złotych (odpowiadająca wartości 60% zamówienia) z dnia 8 października 2018 roku, zgodnie z zapisami zamówienia, faktura z dnia 15 lutego 2019 roku na kwotę 2.318 złotych, oraz faktura z dnia 15 lutego 2019 roku na kwotę 1.002 złotych.

Łącznie zapłacona przez zlecającą kwota wynosiła 6.926,83 złotych netto.

(dowód: zamówienie, k. 219-220, faktury VAT i dowody wpłaty, k. 221-225, k. 151)

Z kolei, w dniu 5 listopada 2018 roku A. K. (1) złożyła zamówienie o wartości netto 14.758 złotych. Zamówienie obejmowało wykonanie bufetu oraz szafki rtv.

Jako osoba przygotowująca zamówienie na firmowym szablonie zamówienia została wpisana powódka (B. S.).

Powyższe zamówienie zostało opłacone gotówką, na co zostały wystawione następujące faktury VAT: faktura na zaliczkę w kwocie 10.100 złotych (odpowiadająca wartości 60% zamówienia) z dnia 7 listopada 2018 roku, zgodnie z zapisami zamówienia, faktura z dnia 31 stycznia 2019 roku na kwotę 6.237,11 złotych, a także faktura z dnia 27 lutego 2019 roku na kwotę 1.815,23 złotych.

Łącznie uiszczona przez zlecającą kwota wynosiła 14.758 złotych netto.

(dowód: zamówienie z dnia 5 listopada 2018r., k. 226-227, faktury VAT oraz dowody wpłaty, k. 226-232; k. 175-176)

Powódka kilkukrotnie była w miejscu realizacji powyższego zamówienia celem wykonania pomiarów. Zamówienie zostało zrealizowane. Zlecająca wykonanie A. K. (1) nie podpisywała protokołu odbioru. Zamówień dokonywała za pośrednictwem architekta D. K..

(dowód: zeznania świadka A. K. (1), płyta CD, k. 484)

Powódka sporządziła wycenę na podstawie projektu przygotowanego przez D. K., a następnie dokonywała pomiarów celem zweryfikowania rysunków architekta do rzeczywistych wymiarów. D. K. kontaktowała się z powódką w Show Roomie, nie miała żadnych wątpliwości co do tego, iż powódka reprezentuje firmę (...).

(dowód: zeznania świadka D. K., k. 336v-337)

Z powódką skontaktował się również T. U. (1) przedstawiając rysunki, jakie otrzymał od architekta. Na ich podstawie powódka przygotowała ofertę, a następnie dokonała pomiarów. W chwili złożenia oferty tj. w maju 2018 roku T. U. (1) dokonał wpłaty zaliczki w wysokości 20.000 złotych, a następnie negocjował cenę na ostatecznie wskazaną na zamówieniu.

(dowód: zeznania świadka T. U. (1), płyta CD, k. 484)

Powódka sporządziła dokument opatrzony datą 17.15.2018 roku (chodziło o dzień 17 maja 2018 roku) zatytułowany oferta przedstawiony klientowi T. U. (1) obejmujący meble kuchenne, panel ścienny z szafkami, szafkę dekoracyjną wiszącą, szafkę dekoracyjną stojącą, panel tv z szafkami, ogrodzenie ze szczebelków, drzwi do szafy, szafę pod schodami. Jako osoba przygotowująca ofertę została wpisana B. S.. W przedmiotowym dokumencie nie zostało wskazane miejsce realizacji. Na dokumencie ręcznie dopisano, że wartość zamówienia netto wynosi 54.560 złotych. Przedmiotowy dokument nie został podpisany ani przez powódkę ani też przez klienta.

(dowód: oferta, k. 120-122, przesłuchanie powódki, płyta CD k. 591)

Nadto, sporządzono dokument „zamówienie na wykonanie i montaż mebli” datowany na dzień 10 stycznia 2019 roku, w którym jako osoba przygotowująca figuruje pozwany D. C.. Dokument ten obejmuje ten sam zakres zamówienia, co oferta sporządzona przez powódkę. W zamówieniu tym zostało wpisane miejsce realizacji, a także wartość zamówienia netto w kwocie 27.700 złotych. Przedmiotowy dokument został podpisany przez D. C. i T. U. (1).

(dowód: zamówienie na wykonanie i montaż mebli, k. 233-234)

Spośród zamówionych elementów nie została wykonana tylko szafka TV, gdyż zamawiający uznał, że element ten jest zbyt masywny. T. U. (1) nie podpisywał żadnych odbiorów końcowych i częściowych.

(dowód: zeznania świadka T. U. (1), płyta CD, k. 484)

Wartość rynkowa zamówienia dla T. U. (1) wynosiła 40.163 zł, zaś wartość ustalona na podstawie cenników F. 41.374 zł. Z kolei, wartość rynkowa materiałów użytych do realizacji zamówienia wyniosła 26.363,00 zł, zaś wartość według cennika F. wyniosła 31.574,00 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu meblarstwa J. R., k. 833-867)

Pismem z dnia 24 maja 2019 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 36.829,30 zł tytułem zaległego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonanie zlecenia na rzecz A. i M. K. (1), J. G. (1) i A. K. (1) w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. W treści wezwania wskazano, że powódce przysługuje wynagrodzenie w wysokości 10 % netto zamówienia złożonego przez każdego z ww. klientów tj. w kwocie 34.660,80 zł od zlecenia dla państwa A.M. K. (wartość zamówienia netto 346.608 zł), 692,70 zł od zlecenia dla J. G. (wartość zamówienia 6.927 zł) i 1.475,80 zł od zlecenia dla A. K. (wartość zamówienia 14.758 zł). W odpowiedzi pismem z dnia 6 czerwca 2019 roku pozwani odmówili zaspokojenia roszczeń powódki.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 maja 2019r., k. 37-41 wraz z dowodami nadania, k. 43, pismo pozwanych z dnia 6 czerwca 2019r., k. 44-45)

Z kolei, pismem z dnia 1 lipca 2019 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 5.460 zł tytułem zaległego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonanie zlecenia na rzecz T. U. (1) w terminie 7 dni od doręczenia pisma. W odpowiedzi pismem z dnia 15 lipca 2019 roku pozwani odmówili zapłaty.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 1 lipca 2019r., k. 46-49 wraz z dowodami nadania, k. 50, pismo pozwanych z dnia 15 lipca 2019r., k. 51)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, dowodu z zeznań świadków S. S. (2), D. K., K. K. (1), M. G. (1), M. G. (2), T. U. (1), M. K. (1), A. K. (1), A. K. (2), J. Ś., dowodu z przesłuchania stron, a także dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu meblarstwa.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności dokumentów prywatnych w postaci umowy zawartej pomiędzy S. S. (2) a pozwanymi, korespondencji e – mailowej oraz listownej, a także faktur VAT. Podkreślić bowiem należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami (bądź wskazane jako ich autorzy) nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Forma i treść przedmiotowych dokumentów nie budzi również wątpliwości Sądu. Jeśli natomiast chodzi o przedłożone do akt sprawy przez strony „oferty” oraz „zamówienia na wykonanie i montaż mebli”, to jedynie część z nich została podpisana, niemniej w każdym z tych dokumentów została wskazana osoba, która je przygotowała. Sąd nie znalazł podstaw, aby stwierdzić, że w tym zakresie dokumenty te były zmanipulowane, a ich autorem w rzeczywistości była inna osoba. Natomiast, w przypadku części z nich - w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego - nie sposób było uznać, że wskazana kwota odpowiadała rzeczywistej wartości zamówienia (vide: zamówienie przygotowane przez pozwanego dla A.M. K.).

Jeśli chodzi natomiast o ocenę osobowego materiału dowodowego, to za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków T. U. (1), M. K. (1), A. K. (1) i A. K. (2). Zdaniem Sądu wszystkie wymienione osoby zeznawały szczerze, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą, a ich zeznania nie są sprzeczne z żadnymi innymi dowodami uznanymi przez Sąd za niewątpliwie wiarygodne. Wskazani powyżej świadkowie opisali okoliczności złożenia zamówień na produkcję i montaż mebli w przedsiębiorstwie pozwanych, w tym każde z nich potwierdziło, że powódka uczestniczyła w czynnościach związanych z przyjęciem i realizacją zamówienia. Natomiast odnośnie zakresu poszczególnych zamówień zeznania świadków generalnie korelują z treścią złożonej do akt sprawy dokumentacji.

Nadto, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków D. K.. K. K. (1) i M. G. (2). Pierwsza z wymienionych osób potwierdziła, że powódka brała udział w realizacji projektu dla A. K. (1), w tym sporządzała wycenę i wykonywała pomiary. Z kolei, M. G. (2) zeznał, że powódka została wyznaczona m.in. przez pozwanego D. C. jako osoba do kontaktu przy realizacji zleceń i w ramach swoich obowiązków udzielała projektantom odpowiedzi na pytania dotyczące rysunków technicznych. Podobnie, K. K. (1) wskazał, że współpracował z powódką przy realizacji zamówienia dla M. i A. K. (2). Podkreślić przy tym należy, iż żadna ze wskazanych powyżej osób nie miała interesu prawnego bądź faktycznego, aby składać zeznania na korzyść powódki. Nie wykazano bowiem, aby ww. świadkowie pozostawali z powódką w relacjach rodzinnych, towarzyskich czy też relacjach innego rodzaju mogących budzić wątpliwości co do ich bezstronności.

Dalej, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka S. S. (2). Zważyć należy, iż co do okoliczności nawiązania przez pozwanych współpracy z powódką zeznania S. S. (2) generalnie korelują z zeznaniami pozwanego D. C.. Z kolei, w odniesieniu do charakteru wykonywanej pracy i samodzielnej pozycji powódki w firmie zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. K., K. K. (1) i M. G. (2). Wreszcie, co do wysokości i sposobu ustalania prowizji zeznania S. S. (2) korelują z treścią załączonej do akt sprawy umowy.

Nadto, ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł na zeznaniach świadka M. G. (1). Zważyć należy, iż świadek potwierdził, że zasadą rozliczenia w firmie pozwanych była prowizja, która była obliczana od wysokości zamówienia. Co prawda świadek wskazał odmienne zasady ustalania wysokości prowizji od opisanych przez S. S. (2), niemniej nie pozbawia to zeznań tego świadka waloru wiarygodności. W firmie pozwanych mogły funkcjonować różne systemy rozliczania wynagradzania prowizyjnego.

Niewiele natomiast do sprawy wniosły zeznania świadka J. Ś., która potwierdziła jedynie, że jej firma wykonywała projekt zabudowy meblowej dla państwa K., lecz nie przypominała sobie, aby w tej sprawie kontaktowała się z powódką bądź z pozwanym. Wskazała jedynie, że wysłała jednego e – maila do firmy (...) z rysunkami mebli.

Jeśli natomiast chodzi o ocenę zeznań stron, to Sąd dał im wiarę w takim zakresie, w jakim korelują one z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za niewątpliwie wiarygodny. Z tego też względu Sąd za wiarygodne uznał zeznania powódki odnośnie okoliczności nawiązania współpracy z pozwanymi, czy też charakteru umowy, gdyż korelowały one zasadniczo z zeznaniami wymienionych powyżej świadków. Ponadto, w części Sąd dał wiarę zeznaniom powódki także w odniesieniu do zasad płatności prowizji, w tym tego, iż podstawą ustalenia prowizji było pozyskanie przez nią klienta. Natomiast, jedynie częściowo Sąd oparł się na zeznaniach pozwanego D. C.. Zważyć należy, iż w swoich zeznaniach pozwany wskazywał, że powódka współpracowała z pozwanymi jako pomocnik S. S. (2). Zresztą podobnie rolę powódki opisał świadek M. G. (1). W powyższym zakresie należało jednak odmówić wiary zeznaniom pozwanego i świadka. Zważyć bowiem należy, iż z zeznań pozostałych świadków jednoznacznie wynika, że powódka pełniła samodzielną rolę w firmie pozwanych, albowiem kontaktowała się z klientami w salonie ekspozycyjnym (zeznania świadków M. G. (2) i D. K.), posiadała własny adres poczty elektronicznej z domeną firmy (korespondencja e – mailowa), przygotowywała i podpisywała zamówienia, wykonywała pomiary w miejscu realizacji (zeznania świadków A. K. (1), M. K. (1), T. U. (1), D. K.), a także była wskazywana przez D. C. jako osoba do współpracy przy realizacji projektu w fazie technologicznej i właściwa do udzielenia wiążących wskazówek co do sposobu realizacji zamówienia (zeznania świadków M. G. (2), K. K. (1)). Sąd również nie dał wiary zeznaniom pozwanego, iż nie umawiał się z powódką o zapłatę wynagrodzenia. W tym względzie zeznania D. C. nie tylko są sprzeczne z innymi dowodami (np. zeznaniami S. S. (2)), lecz kłócą się z zasadami doświadczenia życiowego. Nie po to bowiem S. S. (2) prosiła pozwanego o pomoc w salonie, by dzielić się z nowym pracownikiem własnym wynagrodzeniem prowizyjnym. Natomiast w części za wiarygodne należało uznać zeznania pozwanego odnośnie zasad ustalania wynagrodzenia prowizyjnego. D. C. zeznał, że prowizja była ustalana na podstawie wartości materiałów meblowych, co koreluje z pozostałym materiałem dowodowym. Nadto, pozwany przyznał, że w przypadku gdyby projektant przygotował całość dokumentacji, a on jedynie podpisałby się pod zamówieniem to projektantowi należała się prowizja. Wreszcie, należy odnotować, że pozwany potwierdził wykonanie zamówień na rzecz klientów wskazanych w pozwie.

Ponadto, swoje ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie – w zakresie dotyczącym wartości zamówienia realizowanego dla T. U. (1) – Sąd oparł na opinii biegłego sądowego z zakresu meblarstwa J. R.. Zdaniem Sądu przedstawiona przez biegłego opinia jest rzetelna, fachowa, jasna i logiczna, a także nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, a wnioski do jakich doszedł biegły zostały należycie i logicznie uzasadnione, a także nie budzą żadnych wątpliwości w świetle wiedzy powszechnej czy też zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nadto, żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego. Natomiast, w odniesieniu do zamówień złożonych przez A. i M. K. (1) biegły nie był w stanie złożyć opinii, albowiem zaoferowany przez strony materiał dowodowy nie zawierał żadnych rysunków technicznych, a jedynie rysunki pierwotne przygotowane przez inne studio projektowe, na podstawie których biegły nie był w stanie stwierdzić, jak ostatecznie miały wyglądać wyroby (kształt, wymiary), a tym samym określić ich wartości.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepisy art. 734, 735 i 750 k.c. Zgodnie z treścią art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Z kolei, w myśl art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Wedle art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że początkowo pozwani w ogóle kwestionowali fakt zawarcia umowy z powódką i fakt współpracy stron.

Jednak w świetle zebranego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, nie ulega wątpliwości, że taka współpraca rzeczywiście miała miejsce i była oparta na ustnej umowie zawartej przez powódkę i D. C..

Jak wynika z zeznań S. S. (2) w połowie 2016 roku pozwani poszukiwali dodatkowej osoby mogącej pracować w Show Roomie i wówczas świadek zaproponowała na to stanowisko swoją matkę tj. powódkę, która posiadała kilkuletnie doświadczenie w pracy w charakterze projektanta wnętrz.

Podczas spotkania powódki z D. C. zostały uzgodnione warunki współpracy, które miały być takie same jak warunki współpracy pozwanych z S. S. (2), w szczególności analogiczny miał być zakres obowiązków powódki.

Stąd należało przyjąć, że do obowiązków powódki należała obsługa klientów w salonie ekspozycyjnym, analiza projektów dostarczonych przez klienta, podpisanie zlecenia i odebrania zaliczki, przygotowanie rysunków wykonawczych i przekazanie ich technologom produkcji, wykonywanie pomiarów na miejscu realizacji oraz współpraca z technologami w czasie procesu produkcyjnego. Na podstawie osobowego materiału dowodowego (o czym poniżej) można stwierdzić, że powódka faktycznie wykonywała na rzecz pozwanych wymienione czynności.

Jak już wskazano powyżej, należało stanowczo wykluczyć, aby powódka współpracowała z pozwanymi wyłącznie w charakterze pomocnika S. S. (2).

Z zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków wynika bowiem w sposób niewątpliwy, że pozycja powódki w firmie była samodzielna.

Po rozpoczęciu współpracy z pozwanym B. G. otrzymała dostęp do firmowego konta mailowego, otrzymała własny adres poczty elektronicznej z nazwą domeny pozwanych (b.sokolik@fawre.pl), a także dysponowała własną firmową wizytówką, co oznacza, że była upoważniona do reprezentowania firmy pozwanych w kontaktach z klientami. W ramach wykonywania obowiązków zawodowych powódka spotykała się z klientami w salonie ekspozycyjnym (vide: zeznania M. G. (2), D. K.), a także przygotowywała i podpisywała zamówienia, w których każdorazowo figurowała jako osoba przygotowująca zamówienie (vide: zamówienia dla J. G. (1), k. 219-220 i A. K. (4), k. 226-227).

Nadto, jak wynika z zeznań M. G. (2) i K. K. (1) sam pozwany wskazywał projektantom i technologom powódkę jako osobę do współpracy przy realizacji projektów w fazie technologicznej i kompetentną do udzielała wiążących wskazówek co do sposobu realizacji zamówienia. Powódka również wykonywała pomiary w miejscu realizacji, sporządzała wyceny (vide: zeznania D. K., T. U. (1), M. K. (1), A. K. (4)). Jednocześnie, z treści dołączonej do akt niniejszej sprawy korespondencji e – mailowej jak również z zeznań świadków współpracujących z pozwanymi nie wynika, aby kiedykolwiek kwestionowano rolę powódki w firmie, w szczególności podważano jej umocowanie do zawierania umów z klientami, korespondowania z nimi etc. Wbrew temu, co wskazuje strona pozwana, powódka nie pozostawała z córką w stosunku podporządkowania, lecz miała z nią równoznaczną pozycję.

Dalej, należy wskazać, że pozwani podnosili, że nawet gdyby pomiędzy powódką a wspólnikiem spółki cywilnej (...) została zawarta umowa, to byłaby ona nieważna jako sprzeczna z wynikającą z umowy spółki cywilnej zasadą reprezentacji wspólników.

Zważyć należy, iż zgodnie z treścią § 8 umowy spółki z dnia 8 listopada 2011 roku każdy ze wspólników jest uprawniony i zobowiązany do samodzielnego prowadzenia spraw spółki nie przekraczających zakresu zwykłych czynności spółki oraz do przyjmowania oświadczeń woli pochodzących od osób trzecich. Zobowiązania majątkowe przekraczające kwotę 2.000 zł nie należą do zakresu zwykłych czynności spółki.

Zdaniem strony pozwanej czynność dokonana przez D. C. mieściła się w zakresie czynności przekraczających zakres czynności zwykłego zarządu, co wymagało współdziałania wszystkich wspólników.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego pod zamówieniami (będącymi faktycznie umowami) – i które stanowiły podstawę naliczania wynagrodzenia prowizyjnego – każdorazowo podpisywał się wyłącznie jeden ze wspólników spółki cywilnej tj. D. C..

Wartość niektórych zamówień była znacząca, gdyż sięgała nawet do 100.000 złotych.

Z zeznań świadków wynikało również, iż D. C. był jedyną osobą aktywną w spółce i do niego należało podejmowanie decyzji w kluczowych sprawach spółki.

Drugi ze wspólników spółki cywilnej (...) nie brał bezpośrednio udziału w prowadzeniu spraw spółki, a jego udział w spółce był symboliczny (wynosił 1%).

Jak wskazuje się w orzecznictwie postanowienia umowy spółki, podobnie jak postanowienia innych umów, rodzą skutki inter partes. W stosunku do innych podmiotów mogą rodzić skutki prawne tylko wtedy, gdy podmioty te zostały poinformowane o treści umowy. Jest to tym bardziej istotne, że wspólnicy mogą w umowach spółki zawrzeć takie postanowienia, według których tylko nieliczne czynności, lub czynności o bardzo niskiej wartości należeć będą do zwykłych czynności spółki.

Trudno wymagać od kontrahentów wspólników, by w każdym takim przypadku żądali umowy spółki, jej ewentualnych zmian i to nawet - w sytuacji, gdy dana czynność według obiektywnych kryteriów należy do zakresu zwykłych czynności (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 marca 2001 r., I ACa 1168/00, OSA 2001 nr 5, poz. 25, PG 2001 nr 9, str. 59, L.).

W świetle powyższego należało przyjąć, że zapisy umowy spółki o ograniczeniu reprezentacji nie mogą być skuteczne erga omnes, tj. w stosunku do osób trzecich (np. powódki, czy klientów), a jedynie inter partes to jest tylko między wspólnikami. W związku z tym zawarcie umowy z przekroczeniem zakresu zwykłego zarządu nie wpłynie w żaden sposób na ważność takiej umowy, lecz może wyłącznie stanowić podstawę odpowiedzialności D. C. wobec drugiego wspólnika.

Tym samym zarzut pozwanych odnośnie nieważności umowy należało uznać za nieuzasadniony.

Bezzasadne pozostawały również zarzuty pozwanych dotyczące braku realizacji zamówienia na rzecz T. U. (1). Przesłuchany w niniejszej sprawie w charakterze świadka T. U. (1) potwierdził, że zostały wykonane wszystkie elementy zamówienia, poza szafką TV, która okazała się dla zamawiającego zbyt masywna. Z tego względu należało przyjąć, że w tym zakresie umowa nie będzie już realizowana.

Jednocześnie, z zeznań wszystkich świadków będących klientami pozwanych wynika, że nie praktykowano podpisywania protokołów końcowych czy częściowych.

Nadto, w świetle zeznań świadków M. K. (1) i T. U. (1) za nieuzasadnione należało uznać twierdzenia pozwanych, iż wymienione osoby nie złożyły zamówień powódce.

Obaj świadkowie wskazali, że zgłosili się do powódki (do salonu ekspozycyjnego), a także opisali jakie dokładnie czynności powódka wykonała w ramach realizacji złożonego przez nich zamówienia. Z tego wynika, że powódka rzeczywiście była zaangażowana w realizację zamówienia zarówno na rzecz T. U. (1), jak też zamówienia na rzecz A. i M. K. (1). Ponadto, wykazano, że wszystkie zamówienia zostały opłacone. Na tę okoliczność złożono zarówno faktury VAT, jak również potwierdzenia przelewów bankowych. Nadto, fakt opłacenia zamówień potwierdzili sami klienci, którzy zostali w niniejszej sprawie przesłuchani w charakterze świadków.

Przesądziwszy powyższe, w dalszej kolejności należało ustalić, czy i w jakiej wysokości powódce przysługiwało wynagrodzenie za wykonywane czynności. Strona pozwana kwestionowała, aby kiedykolwiek umawiała się z powódką o odpłatne świadczenie jakichkolwiek czynności, w tym również kwestionowała wysokość wskazanej w pozwie prowizji.

Pozwani twierdzili, że powódka była jedynie podwykonawcą S. S. (2) i to ewentualnie do niej powinna kierować swoje roszczenia.

Na podstawie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie sposób przyjąć, aby powódka zobowiązała się realizować powierzone jej zadania nieodpłatnie.

Zarówno znaczny zakres obowiązków powierzonych powódce, jak również fakt, że powódka była dla pozwanych osobą obcą jednoznacznie przemawiają za odpłatnym charakterem umowy.

Zresztą, jak wskazano powyżej, warunki umowy stron miały być analogiczne jak warunki kontraktu zawartego przez pozwanych z S. S. (2). Nadto, wobec przesądzenia samodzielnej pozycji powódki w firmie i braku jakiegokolwiek stosunku zależności pomiędzy nią a S. S. (2), należało wykluczyć, by powódce jako podwykonawcy przysługiwało wynagrodzenie od S. S. (2).

Powódka nigdy nie zawierała z córką umowy, której przedmiotem miało być świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz S. S. (2). To pozwani byli stroną umowy zawartej z powódką. Jeśli natomiast chodzi o sposób wynagradzania, to jak wynika z zeznań świadków S. S. (2) oraz M. G. (1) wynagrodzenie miało charakter prowizyjny.

Zresztą potwierdza to treść zawartej przez S. S. (2) pisemnej umowy z pozwanymi.

Zważyć jednak należało, iż ww. świadkowie wskazywali różny sposób naliczania wynagrodzenia prowizyjnego.

Model opisany przez S. S. (2) był prosty, oparty na wartości netto zamówienia, przy założeniu odliczeń za ewentualne błędy projektowe.

Bardziej złożony był natomiast model, o jakim w swoich zeznaniach mówił M. G. (1), który to model zakładał wyliczenia oparte na wartości materiału meblarskiego i akcesoriów, przy czym w przypadku akcesoriów była to wartość marży zysku, tj. różnicy między kosztem kupna a sprzedaży (przy czym wartość kupna była trzykrotnie mniejsza od wartości sprzedaży).

Zdaniem świadka dla celów wyliczenia prowizji przyjmowano wartość 10% od wartości materiału i 5% od wartości akcesoriów, co zwykle dawało średnią wartość na poziomie 5% zamówienia netto.

Zważyć należy, iż sama powódka twierdziła, że w jej przypadku przyjęto taki sam model rozliczenia jak w przypadku S. S. (2), tj. model określony w treści umowy z dnia 3 września 2014 roku. Według tego modelu prowizja uzyskana przez zleceniobiorcę wynosiła 0% wartości netto określonej w treści zamówienia pod pozycją montaż oraz 10% poszczególnych wartości netto określonej w treści zamówienia pod pozycjami: korpus, wnętrze, front oraz elementy dodatkowe.

Ostatecznie, w zakresie dotyczącym sposobu wyliczenia prowizji Sąd przyjął, że generalnie warunkiem przyznania prowizji było pozyskanie klienta, którego zlecenie zostało następnie wykonane.

Sam fakt nie podpisania zamówienia przygotowanego przez powódkę nie pozbawiał jej możliwości uzyskania prowizji w sytuacji, gdy podpisanie zamówienia przez D. C. de facto odnosiło się do przyjęcia ceny nie znajdującej potwierdzenia w rzeczywistości i gdy pełny zakres oferty przygotowanej przez powódkę został faktycznie zrealizowany.

Zdaniem Sądu podstawą wyliczenia prowizji powinny być ustalenia wynikające z umowy zawartej z S. S. (2), a zatem wyliczenie 10%, ale odniesione wyłącznie do pozycji materiały i liczone według wartości netto. Tym samym sposób wyliczenia prowizji oparty na bezpośredniej wartości wynikającej ze zlecenia jest wyliczeniem nieprawidłowym.

Odnosząc powyższe zasady do poszczególnych zleceń, należy wskazać, że przy wyliczeniu wynagrodzenia prowizyjnego należnego powódce za czynności związane z realizacją zamówień na rzecz A. K. (4) i J. G. (1), Sąd oparł się na wyliczeniu przedłożonym przez stronę powodową. W przypadku zamówienia realizowanego na rzecz J. G. (1) wartość netto materiałów wyniosła 4.350 złotych (k. 460-469), a zatem 10% wartość prowizji wynosi 435 złotych. Natomiast, w przypadku zamówienia na rzecz A. K. (1) wartość netto materiałów wyniosła 10.800 złotych (k. 470-476), a zatem 10% wartość prowizji wynosi 1.080 złotych.

W zakresie dotyczącym zamówienia świadczonego na rzecz A. i M. K. (1) nie istnieje możliwość dokonania ustalenia wysokości zamówienia, albowiem strona powodowa nie przedstawiła podpisanego zamówienia, zaś strona pozwana przedstawiła zamówienie, którego wartość stanowi wartość minimalną, od której można liczyć prowizję, jako kwoty przyznanej. Jak wskazano powyżej również biegły w oparciu o materiał zebrany w niniejszej sprawie nie był w stanie określić wartości rynkowej zamówienia. W związku z powyższym Sąd ustalił wartość prowizji należnej powódce w wysokości 10% od wartości przyznanej przez stronę pozwaną tj. od kwoty 100.000 złotych, co daje wartość 10.000 złotych.

Z kolei, w przypadku zamówienia realizowanego na rzecz T. U. (1) podstawą do wyliczenia prowizji były ustalenia biegłego dokonane w oparciu o cennik F.. Zdaniem Sądu przedstawione przez pozwanego zamówienie nie jest wiarygodne, albowiem jego wartość odpowiada jedynie wartości samych materiałów. Wartość netto materiałów w oparciu o cennik F. dla zamówienia realizowanego na rzecz T. U. (1) wynosiła 32.114 złotych, a zatem wartość należnej powódce prowizji w wysokości 10% wynosi 3.211,40 złotych.

W świetle powyższego łączne należne powódce wynagrodzenie prowizyjne wynosi 14.726,40 złotych.

Mając zatem powyższe na względzie, na podstawie art. 734 k.c. i art. 735 k.c. w zw. z art. 750 k.c. Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 14.726,40 złotych. Ponadto, na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Sąd zasądził na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 11.515,00 złotych od dnia 6 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, zaś od kwoty od kwoty 3.211,40 złotych – od dnia 18 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należy, iż przed wytoczeniem powództwa powódka dwukrotnie wzywała pozwanych do zapłaty. Pierwsze wezwanie z dnia 24 maja 2019 roku dotyczyło żądania zapłaty kwoty 36.829,30 zł tytułem zaległego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonanie zlecenia na rzecz A. i M. K. (1), J. G. (1) i A. K. (1), natomiast drugie z dnia 1 lipca 2019 roku żądania zapłaty kwoty 5.460 zł tytułem zaległego wynagrodzenia prowizyjnego za wykonanie zlecenia na rzecz T. U. (1). W obu wezwaniach powódka wyznaczyła pozwanym siedmiodniowy termin do zapłaty. Strona powodowa nie wykazała, kiedy wezwania te zostały doręczone pozwanym. W związku z tym za datę wymagalności każdego z tych roszczeń należało przyjąć datę wysłania odpowiedzi przez stronę pozwaną. Na pierwsze wezwanie pozwani odpowiedzieli w dniu 6 czerwca 2019 roku, a na drugie w dniu 15 lipca 2019 roku.

W pozostałym zakresie, na podstawie ww. przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. i rozliczył je stosunkowo, przyjmując, że strona powodowa wygrała niniejszy spór w 33 %, zaś strona pozwana w 67 % i w takim stosunku należy się każdej ze stron zwrot kosztów od przeciwnika. Koszty strony powodowej stanowiły zaliczka na poczet opinii biegłego (2.000 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej stosownie do § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) – w łącznej wysokości 5.617,00 zł, z czego należy jej się zwrot kwoty 1.853,60 złotych. Od każdego od wspólników spółki cywilnej powódka może żądać zapłaty połowy tej kwoty tj. 926,80 złotych. Z kolei koszty strony pozwanej stanowiły koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.617 zł, przy czym należy jej się od powódki zwrot kwoty 2.423,40 złotych. Po wzajemnym skompensowaniu należności każdemu z pozwanych należała się od powódki kwota po 1.496,60 złotych.

Nadto, art. 100 k.p.c. w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 1 , art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od każdej ze stron w stosunku w jakim przegrała niniejszy spór na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni nieuiszczone wydatki na pokrycie kosztów opinii biegłego sądowego wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa oraz opłatę sądową od pozwu, od uiszczenia, której powódka była zwolniona. Jeśli chodzi o koszty wynagrodzenia biegłego, to łączny koszt opinii wynosił 6.420,60 złotych, z czego do kwoty 2000 zł został on pokryty z zaliczki wpłaconej przez powódkę. Nadto, koszt ten należało pomniejszyć o kwotę 1313,00 złotych tytułem kosztów związanych z podróżą do B.. Zatem, do rozliczenia pozostała kwota 3.107,60 złotych, którą w stosunku 33% winni pokryć pozwani, co daje kwotę 1.025,80 złotych, a w stosunku 67% powódka, co daje kwotę 2.081,80 złotych. Jeśli natomiast chodzi o opłatę sądową od pozwu, to zgodnie ze wskazanym powyżej stosunkiem na stronę powodową przypada z tego tytułu obowiązek zapłaty kwoty 1.497,45 złotych, a na pozwanych kwoty 737,55 złotych. Jednocześnie wobec zwolnienia powódki od zapłaty tej kwoty, Sąd nakazał ścignięcie tej należności ze świadczenia należnego powódce zasądzonego w pkt 1 wyroku.