Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Żelewska

Protokolant: Adrianna Bochniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2025 roku w G.

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. P. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 44.573,29 zł (czterdzieści cztery tysiące pięćset siedemdziesiąt trzy złote i dwadzieścia dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 września 2024 roku do dnia zapłaty, zastrzegając pozwanemu prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do stanu czynnego spadku po B. S.;

II.  zasądza od pozwanego K. P. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 5.829 zł (pięć tysięcy osiemset dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, przy czym co do kwoty 987 zł (dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych) odpowiedzialność pozwanego co do kosztów procesu jest solidarna z odpowiedzialnością D. S. wynikającą z nakazu zapłaty wydanego przez Referendarza sądowego Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 11 grudnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1824195/23.

Sygnatura akt I C 901/24

Uzasadnienie wyroku z dnia 26 czerwca 2025 roku

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko Ł. P. o zapłatę kwoty 44.573,29 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od szczegółowo wskazanych kwot.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 10 maja 2016 roku zawarł z B. S. umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Pożyczkobiorca nie wywiązał się z warunków umowy. Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2023 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ stwierdził, że spadek po pożyczkobiorcy nabył m.in. pozwany. Jak wskazano Ł. P. jest zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 44.573,29 zł tytułem niespłaconych rat należnych za okres od stycznia 2021 roku do maja 2023 roku. Umowa nie została wypowiedziana z uwagi na zakończenie harmonogramu spłat. Niniejszy pozew jest kontynuacją postępowania wszczętego przez powoda w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1824195/23 przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie. Nakaz zapłaty wydany przeciwko pozwanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym utracił moc z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwanego.

(pozew, k. 4-9)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na jego bezzasadność. W pierwszej kolejności pozwany zarzucił, że powód nie wykazał wymagalności roszczenia, a także naruszył art. 75c ustawy Prawo bankowe, albowiem nie wyznaczył pozwanemu terminu na spłatę zadłużenia ani nie umożliwił restrukturyzacji zadłużenia. Powód nie wskazał daty doręczenia wypowiedzenia ani nie przedstawił dowodu doręczenia wezwania do zapłaty. Wedle pozwanego zakończenie harmonogramu spłat nie prowadzi do rozwiązania umowy kredytowej. Pozwany zarzucił również, że załączony przez powoda dokument w postaci historii rachunku kredytowego jest nieczytelny i niezrozumiały, co uniemożliwia mu odniesienie się do niego. Pozwany podniósł także, że spadkobiercami pożyczkobiorcy i dłużnikami solidarnymi są również M. U. i D. S.. Pozwany nie ma wiedzy, czy powód skierował przeciwko nim powództwo o zapłatę. Powód pominął, że w dniu 30 listopada 2023 roku pozwany skierował do niego odpowiedź na wezwanie do zapłaty, wyrażając wolę polubownego rozwiązania sprawy i dobrowolnej spłaty zobowiązania pod warunkiem rozłożenia na raty. Zdaniem pozwanego niezrozumiałe pozostaje dla niego, dlaczego w takiej sytuacji skierowano sprawę na drogę sądową. Pozwany nie dał bowiem podstawy do wytoczenia powództwa. Ponadto, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

(odpowiedź na pozew, k. 85-89v)

Na rozprawie z dnia 12 czerwca 2025 roku pozwany uznał powództwo w zakresie żądania głównego oraz odsetek.

(protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2025r., k. 226-227)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 maja 2016 roku B. S. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w G. umowę kredytu gotówkowego nr (...). Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy bank udzielił kredytobiorcy kredytu gotówkowego na okres od 10 maja 2016 roku do 10 września 2023 roku w kwocie 96.163 zł na spłatę innych kredytów/pożyczek oraz na cele konsumpcyjne (kwota ta stanowiła całkowitą kwotę kredytu) oraz w kwocie 13.847,47 zł na opłacenie prowizji od udzielonego kredytu. W myśl § 3 ust. 2 kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej wynoszącej 5,90 % w skali roku. Wedle § 4 kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu wraz z odsetkami oraz należnymi opłatami i prowizjami w 88 ratach miesięcznych w wysokości 1.547,69 zł każda (poza ostatnią wynoszącą 1.548,07 zł), płatnych do 10. dnia każdego miesiąca. W myśl § 7 niespłaconą w terminie kwotę bank od dnia następnego traktował jako zadłużenie przeterminowane, od którego naliczał i pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej równej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

(dowód: umowa kredytu gotówkowego nr (...) wraz z załącznikami, k. 13-21)

W dniu 4 listopada 2016 roku na podstawie art. 529 § 1 pkt 4 k.s.h. w zw. z art. 124 Prawa bankowego doszło do przeniesienia części majątku Banku (...) S.A. na (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. Przeniesiona na rzecz powoda część majątku obejmowała m.in. wierzytelności z tytułu umowy kredytu gotówkowego nr (...).

(dowód: plan podziału, k. 22-25)

Kredytobiorca B. S. zmarł w dniu 5 lutego 2019 roku. Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2023 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt XIII Ns 890/19 Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku stwierdził, że spadek po kredytobiorcy na mocy testamentu nabyli: D. S., M. U. i Ł. P. – każde z nich w udziale wynoszącym 1/3 część spadku.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 20 stycznia 2023r., k. 53-54, przesłuchanie pozwanego Ł. P., płyta CD k. 228)

Według stanu na dzień 27 sierpnia 2024 roku niespłacona należność główna z tytułu umowy kredytu gotówkowego nr (...) wynosiła 77.780,50 zł, zaś naliczone do tego dnia odsetki umowne 1.157,44 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 27 sierpnia 2024r., k. 55, historia rachunku kredytowego, k. 143-205, płyta CD, k. 206)

O istnieniu zadłużenia wobec (...) Banku S.A. pozwany dowiedział się w trakcie postępowania spadkowego po B. S., którego powód był uczestnikiem.

(dowód: przesłuchanie pozwanego Ł. P., płyta CD k. 228)

Pismem z dnia 17 listopada 2023 roku powód wezwał każdego ze spadkobierców kredytobiorcy z osobna do zapłaty kwoty 78.937,91 zł tytułem niespłaconego kapitału, odsetek umownych i karnych wynikających z umowy kredytu gotówkowego nr (...) w terminie do dnia 24 listopada 2023 roku.

Pismem z dnia 30 listopada 2023 roku pozwany – za pośrednictwem zawodowego pełnomocnika – wyraził wolę polubownego rozwiązania sprawy i dobrowolnej spłaty zobowiązania pod warunkiem rozłożenia zobowiązania na raty po 300 zł każda, płatne w terminie do 10. dnia każdego miesiąca do czasu zakończenia postępowania o dział spadku po kredytobiorcy. Jednocześnie, zwrócił się do powoda o zajęcie stanowiska w przedmiocie zaproponowanego planu spłaty zadłużenia, a w przypadku niewyrażenia zgody, o przedstawienie warunków spłaty zobowiązania na raty.

Pismem z dnia 1 grudnia 2023 roku powód poinformował pozwanego o skierowaniu sprawy na drogę sądową, wskazując, że w przypadku wydania przez sąd tytułu wykonawczego, nie wyklucza możliwości odstąpienia od skierowania sprawy na drogę egzekucji komorniczej, ale warunkiem będzie ustalenie z bankiem za pośrednictwem kancelarii w nieprzekraczalnym terminie do 8 grudnia 2023 roku harmonogramu spłaty zadłużenia w ratach.

W dniu 6 grudnia 2023 roku pełnomocnik pozwanego skierował do pełnomocnika powoda wiadomość e–mail, w której powołał się na wcześniejsze próby kontaktu (także telefonicznego) oraz wniósł o ustosunkowanie się do przedstawionych w piśmie z dnia 30 listopada 2023 roku warunków spłaty zobowiązania w ratach.

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 17 listopada 2023r., k. 66-67, odpowiedź pozwanego z dnia 30 listopada 2023r., k. 91, pismo powoda z dnia 1 grudnia 2023r., k. 100-100v, wydruk e – maila pozwanego z dnia 6 grudnia 2023r., k. 99)

W dniu 30 listopada 2023 roku powód wniósł przeciwko spadkobiercom B. S. pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W dniu 11 grudnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1824195/23 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód wydał nakaz zapłaty przeciwko D. S., M. U. i Ł. P., nakazując im, aby zapłacili solidarnie powodowi kwotę 78.937,94 zł, w tym kwotę 77.780,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 listopada 2023 roku do dnia zapłaty, kwotę 1.157,44 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 listopada 2023 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.587 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty. Wobec skutecznego wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od ww. nakazu zapłaty, postanowieniami z dnia 18 czerwca 2024 roku Referendarz umorzył postępowanie wobec Ł. P. oraz M. U.. Natomiast, wobec D. S. nakaz zapłaty się uprawomocnił.

(dowód: akta epu, k. 58-65)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania stron, z ograniczeniem do strony pozwanej.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dowody w postaci załączonych do akt sprawy odpisów orzeczeń sądów powszechnych (postanowienie spadkowe, orzeczenia wydane w elektronicznym postępowaniu upominawczym) mają charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 k.p.c. i w związku z tym korzystają z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, czego w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała. Ponadto, za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne szczegółowo wymienione w ustaleniach stanu faktycznego. Przedmiotowe dokumenty nie noszą żadnych śladów przerobienia, podrobienia, czy innej manipulacji, stąd nie ma podstaw, aby uznać, że zostały stworzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. Zresztą żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń co do ich autentyczności, czy też zgodności przedstawionych odpisów z oryginałami dokumentów. Podobnie, za wiarygodne należało uznać wydruki komputerowe w postaci historii operacji na rachunkach bankowych stron czy potwierdzeń przelewów bankowych stanowiących dowód w rozumieniu art. 308 k.p.c.

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł również na zeznaniach pozwanego Ł. P.. Zdaniem Sądu zeznania te były szczere, wewnętrznie spójne i niesprzeczne z żadnymi innymi dowodami zebranymi w niniejszej sprawie.

Podstawę prawną powództwa stanowiły w niniejszej sprawie przepisy art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 246). W myśl art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie zaś do treści art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, zaś w myśl ust. 2 pkt 1 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Zważyć bowiem należy, iż na rozprawie pozwany uznał powództwo w zakresie żądania głównego i odsetek. Zgodnie zaś z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Konsekwencją uznania przez pozwanego powództwa jest konieczność uwzględnienia przez sąd powództwa w zakresie, w jakim pozwany uznał powództwo bez potrzeby przeprowadzania w tym zakresie postępowania dowodowego. Uznanie powództwa przez pozwanego nie wiąże sądu orzekającego, o tyle, że wydając orzeczenie w sprawie jest on obowiązany dokonać oceny uznania powództwa pod kątem istnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 213 § 2 k.p.c. – sprzeczność z prawem, z zasadami współżycia społecznego lub zamiar obejścia prawa. Uznanie powództwa jest bezwarunkowym oświadczeniem woli i wiedzy pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2017r., VI ACa 1914/16, L.). W rozpatrywanym przypadku Sąd nie dopatrzył się żadnych przesłanek przemawiających za tym, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Podkreślić także należy, iż twierdzenia powoda odnośnie istnienia zobowiązania, jego podstawy i wysokości znajdują potwierdzenie w przedłożonym materiale dowodowym, w szczególności powód udowodnił, że B. S. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę kredytu gotówkowego nr (...), a także, że spadek po kredytobiorcy nabył m.in. pozwany Ł. P.. Ponadto, za pomocą dowodów w postaci wyciągu z ksiąg bankowych oraz historii operacji na rachunku kredytowym wykazał, że zobowiązanie nie zostało przez spadkodawcę wykonane w całości.

W związku z powyższym, na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe w zw. z art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim oraz art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego Ł. P. na rzecz powoda (...) Banku S.A. z siedzibą w W. kwotę 44.573,29 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 września 2024 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie, na mocy art. 319 k.p.c. Sąd zastrzegł pozwanemu prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności do stanu czynnego spadku po B. S.. Pozwany nabył bowiem spadek z dobrodziejstwem inwentarza i w związku z tym jego odpowiedzialność za długi spadkowe jest ograniczona. Jak bowiem stanowi przepis art. 1031 § 2 k.c. w razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w wykazie inwentarza albo spisie inwentarza stanu czynnego spadku. Powyższe ograniczenie odpowiedzialności odpada, jeżeli spadkobierca podstępnie pominął w wykazie inwentarza lub podstępnie nie podał do spisu inwentarza przedmiotów należących do spadku lub przedmiotów zapisów windykacyjnych albo podstępnie uwzględnił w wykazie inwentarza lub podstępnie podał do spisu inwentarza nieistniejące długi. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 319 k.p.c. jeżeli pozwany ponosi odpowiedzialność z określonych przedmiotów majątkowych albo do wysokości ich wartości, sąd może, nie wymieniając tych przedmiotów ani ich wartości, uwzględnić powództwo zastrzegając pozwanemu prawo do powołania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności. W wyroku z dnia 22 października 1977 r., II CR 335/77, OSNC 1978, nr 9, poz. 159, Sąd Najwyższy stwierdził, że zamieszczenie w wyroku zastrzeżenia prawa do powoływania się na ograniczenie odpowiedzialności jest obowiązkiem sądu i następuje z urzędu. Pogląd o obligatoryjności zamieszczania zastrzeżenia, o którym mowa w art. 319 k.p.c., wyrażono też w wyroku SN z dnia 7 maja 1971 r., I PR 426/70, OSNC 1972, nr 4, poz. 67, gdzie stwierdzono, że wynikająca z przepisu art. 319 k.p.c. obligatoryjność zamieszczenia w wyroku zastrzeżenia, że pozwanemu przysługuje prawo do powołania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności, jest uzasadniona obowiązującą z mocy art. 837 k.p.c. kodeksową zasadą ograniczenia egzekucji, według której dłużnik może powoływać się na ograniczenie odpowiedzialności tylko wówczas, gdy ograniczenie to zostało zastrzeżone w tytule wykonawczym.

Natomiast o kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Zdaniem Sądu w niniejszym przypadku brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o zastosowanie art. 101 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. W rozumieniu tego przepisu pozwany nie daje powodu do wytoczenia sprawy, jeżeli postępowanie jego i postawa wobec roszczenia strony powodowej ocenione zgodnie z doświadczeniem życiowym usprawiedliwiają wniosek, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytoczenia powództwa (zob. orzeczenie SN z 13 kwietnia 1961r., IV CZ 23/61, OSNC 1962, Nr 3, poz. 100). Uznanie powództwa czyni zadość wymaganiom art. 101 k.p.c., jeżeli daje realną podstawę do przyjęcia, że pozwany może i zamierza niezwłocznie zaspokoić pretensje powoda (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 maja 2014r., VIII GC 314/11). Pierwszą czynnością będzie odpowiedź na pozew bądź oświadczenie złożone na pierwszym posiedzeniu sądowym (zob. K. Piasecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1–366, Wyd. 7. Warszawa 2016). Uznanie powództwa w warunkach art. 101 k.p.c. nie wymaga jednoczesnego spełnienia świadczenia (zob. E. Marszałkowska-Krześ, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wyd. 24, 2019). W ocenie Sądu nie zostały spełnione wszystkie przesłanki o jakich mowa w art. 101 k.p.c. Przede wszystkim w świetle stanowiska pozwanego przedstawionego w pismach przedprocesowych i procesowych nie sposób uznać, że bez wytoczenia powództwa powód uzyskałby bezwarunkowe i jednorazowe spełnienie świadczenia, gdyż w korespondencji przedprocesowej pozwany uzależnił spłatę w sposób dobrowolny od rozłożenia na raty i tylko do czasu zakończenia postępowania spadkowego. Pozwany nie uznał też powództwa przy pierwszej czynności procesowej tj. w odpowiedzi na pozew, lecz dopiero na późniejszym etapie postępowania. Nadto, należy zwrócić uwagę, iż w odpowiedzi na pozew pozwany podniósł szereg zarzutów merytorycznych, w tym zakwestionował wymagalność roszczenia, czy też podniósł zarzut przedawnienia. Na etapie przedprocesowym takich pozwany zarzutów nie zgłaszał, nie kwestionował ani istnienia ani też wysokości zobowiązania, nie żądał również przedstawienia żadnych dokumentów (w tym historii operacji na rachunku). Żądania te pojawiły się dopiero na etapie postępowania sądowego. Co prawda strona powodowa nie odniosła się do propozycji ugodowej pozwanego (choć w piśmie z dnia 1 grudnia 2023r. nie wykluczyła odstąpienia od wszczęcia egzekucji po uzyskaniu tytułu wykonawczego i rozłożenia świadczenia na raty), nie reagowała na próby kontaktu ze strony pełnomocnika pozwanego i propozycje rozłożenia zobowiązania na raty, niemniej - jak się później okazało - kwestia propozycji ugodowej nie miała dla pozwanego znaczenia, gdyż uznał on bezwarunkowo powództwo, a w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach nie domagał się już rozłożenia na raty. Bez znaczenia pozostawało również to, czy powód posiada już tytuł wykonawczy wobec innych współdłużników. Pozwany nie wykazał, aby nastąpił dział spadku, toteż zgodnie z art. 1034 k.c. spadkobiercy ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 366 § 1 k.c. wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Z powyższego wynika, że powód mógł wytoczyć powództwo – wedle swego uznania – wobec jednego z dłużników solidarnych o całość zobowiązania. W przypadku spełnienia świadczenia takiemu współdłużnikowi solidarnemu wobec pozostałych przysługuje roszczenie regresowe.

Na zasądzoną kwotę składają się: opłata sądowa od pozwu (1.242 zł, 987 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika pozwanego – radcy prawnego w stawce minimalnej obliczonej od wskazanej wartości przedmiotu sporu, zgodnie z treścią § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Natomiast, wobec tego, iż żądanie o zwrot opłaty w kwocie 987 zł zostało uwzględnione także w elektronicznym postępowaniu upominawczym, gdzie zasądzono tę kwota od dłużnika solidarnego, to Sąd zastrzegł, że co do kwoty 987 zł odpowiedzialność pozwanego co do kosztów procesu jest solidarna z odpowiedzialnością D. S. wynikającą z nakazu zapłaty wydanego przez Referendarza sądowego Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 11 grudnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1824195/23.