Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Joanna Jank
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Iwona Górska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2020 r. w G.

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W.

przeciwko J. T.

o zapłatę

oddala powództwo

I C 865/19

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

21 września 1997 r. pozwany J. T., prowadząc samochód marki T. (...) o nr.rej. (...) doprowadził do zderzenia z pojazdem marki O., w wyniku czego śmierć poniósł pasażer tego auta J. D.. Pozwany został prawomocnie skazany za ten czyn wyrokiem Sądu rejonowego w Lublinie z 29 stycznia 1999 r. w sprawie III K 1/99.

/okoliczności bezsporne/

W dacie zdarzenia pozwany był wspólnikiem spółki cywilnej (...) s.c. a z samochodu, który prowadził korzystał na zasadzie leasingu. Leasingodawcą był (...) SA.

W dacie zdarzenia samochód był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) SA. Dowodem ubezpieczenia była polisa nr (...)

/notatka policyjna z miejsca zdarzenia – k. 124, zeznania pozwanego – k. 138, zaświadczenie (...) sp. z o.o. z 16 czerwca 1998 r. – k. 57/

Po zdarzeniu (...) Fundusz (...) zwrócił się do (...) SA o przejęcie uszkodzonego samochodu marki T. (...) ( (...)) w zamian za wypłatę sumy polisowej.

/pismo (...) k. 96/

Z uwagi na znaczny upływ czasu od wypadku (...) SA nie dysponuje obecnie danymi dotyczącymi polisy nr (...) i nie odnalazła w swoich zasobach umowy ubezpieczenia potwierdzonej ta polisą.

/pismo (...) SA - K.107 i 127/

W piśmie z 9 sierpnia 2016 r. skierowanym do (...) SA (...) (rodzice J. D.) zgłosili roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia za śmierć syna w kwotach po 100 000 zł na rzecz każdego z nich.

/zgłoszenie szkody - k. 53 - 56/

W piśmie z 8 września 2016 r. skierowanym do (...) SA analogiczne roszczenie zgłosiła siostra zmarłego – D. D..

/zgłoszenie szkody – k. 63/

W związku ze zgłoszeniem szkody do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, jego przedstawiciel zwrócił się poczta elektroniczna do równych ubezpieczycieli działających na polskim rynku (m. in. do (...) SA, C., (...), A., U., (...) Pocztowe, I., (...), C., A., (...), (...), G.) o informację, czy pojazd sprawcy wypadku z 21 września 1997 r. ( (...)) był ubezpieczony któregoś z nich.

Ubezpieczyciele: (...) SA, (...) SA oraz (...) SA nie potwierdzili związania w dacie wypadku umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, dotyczącą tego pojazdu.

/wiadomość e- mail – k. 46, odpowiedzi 47 – 49/

W dniu 30 grudnia 2017 r. powód wypłacił na rzecz A. D. i M. D. kwoty po 15 000 zł z tytułu zadośćuczynienia w związku ze śmiercią J. D..

/potwierdzenie przelewu – k. 65/

W dniu 24 stycznia 2018 r. powód zawarł ugodę z D. D., na mocy której wypłacił jej kwotę 15000 zł z tytułu zadośćuczynienie i odszkodowania w związku ze śmiercią J. D.. Kwota ta została wypłacona 2 lutego 2018 r.

/ugoda – k. 76, potwierdzenie przelewu – k. 77/

Sąd zważył, co następuje;

Wskazane powyżej dokumenty nie były kwestionowane przez strony co do ich prawdziwości i autentyczności, były sporządzone poza niniejszym postępowaniem i nie dla jego celów, dlatego Sąd uznał je za w pełni wiarygodne i uczynił je podstawa swoich ustaleń faktycznych,

Podstawową, a zarazem rozstrzygającą w sprawie okolicznością sporną było to, czy w dacie wypadku (21 września 1997 r.) samochód, którym poruszał się pozwany posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. Od ustalenia tego faktu zależała odpowiedzialność pozwanego względem powoda, ponieważ jej podstawę prawną stanowiły przepisy art. 98 ust.1 pkt 3 w zw. z art. 110 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli komunikacyjnych. Wynika, z nich, że Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny obowiązany jest wypłacić odszkodowanie za szkodę na osobie, jeżeli sprawca nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W takiej sytuacji z chwilą wypłaty odszkodowania (...) zyskuje roszczenie regresowe w stosunku do sprawcy szkody.

W rozpoznawanej sprawie zabrakło bezpośredniego dowodu na fakt, iż pozwany w dacie wypadku korzystał z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nie złożono do akt sprawy ani polisy ubezpieczeniowej ani umowy ubezpieczenia. Pomimo tego, Sąd uznał jednak, że pozwany zdołał wykazać, że w dniu zdarzenia samochód, który prowadził był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. W pierwszej kolejności Sąd oparł się na notatce policyjnej z miejsca zdarzenia, w której podano numer polisy ubezpieczeniowej oraz towarzystwo ubezpieczeniowe (Warta). W ocenie sądu, zważywszy na bardzo duży stopień szczegółowości omawianej notatki, w tym w zakresie opisu przytaczanych w niej dokumentów okazanych funkcjonariuszowi Policji, nie jest prawdopodobne, aby ten nie zwrócił uwagi na tak istotny fakt, jak brak obowiązkowego ubezpieczenia. Niewątpliwie polisa musiała zostać okazana funkcjonariuszowi Policji, skoro ten odnotował zarówno jej numer, jak i nazwę ubezpieczyciela. Dalej, pośrednio o fakcie ubezpieczenia OC samochodu, świadczy pismo kierowane do (...) SA przez (...) SA zawierające wniosek o przejęcie uszkodzonego samochodu w zamian za wypłatę sumy polisowej. Wprawdzie z treści pisma wnioskować można raczej o ubezpieczeniu auto casco, a nie OC, jednak bardzo mało prawdopodobnym wydaje się, aby leasingodawca wykupił ubezpieczenie AC bez obowiązkowego ubezpieczenia OC. Doświadczenie życiowe uczy, że posiadacze samochodów raczej wykupują ubezpieczenia w pakiecie (OC+AC+ (...)) ewentualnie korzystają wyłącznie z ubezpieczenia obowiązkowego, nie wykupując ubezpieczenia AC w celu redukcji kosztów, ale nigdy nie odwrotnie. Wreszcie, w aktach sprawy znajduje się oświadczenie (...) sp. z o.o. wydane dla potrzeb (...) SA o tym, że samochód T. (...) został sprzedany (...) Funduszowi (...) na potrzeby leasingu dla spółki cywilnej, której wspólnikiem był pozwany. W ocenie sądu, jeśli zestawić ze sobą powyższe dokumenty oraz zeznania pozwanego, który zapewniał, że w chwili wypadku samochód był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej, można na ich podstawie wysnuć logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego wniosek o tym, że pozwany (wbrew twierdzeniom powoda) korzystał w dacie zdarzenia z ubezpieczenia OC. Należy zważyć, że od momentu wypadku do momentu wniesienia pozwu do sądu upłynęło ponad 20 lat, stąd też pozwany mógł być subiektywnie przekonany o przedawnieniu ewentualnych roszczeń w stosunku do niego i z tego względu przykładać mniejszą wagę do przechowywania ewentualnych dowodów ubezpieczenia pochodzących z 1997 r., zwłaszcza w sytuacji, gdy – jak wprost wynika z notatki policyjnej – okazał wówczas polisę ubezpieczeniową funkcjonariuszowi Policji. Ustaleń sądu nie wykluczają też odpowiedzi (...) SA udzielone zarówno powodowi, jak i (dwukrotnie) sądowi. Z odpowiedzi udzielonej powodowi (k.48) wynika, iż w bazie ubezpieczeń (...) W. nie odnaleziono polisy dla samochodu T. (...). Analogicznej odpowiedzi udzielono pierwotnie sądowi, natomiast w odpowiedzi na zapytanie zawierające numer polisy wskazano, że z uwagi na znaczny upływ czasu, ubezpieczyciel nie dysponuje żądanymi danymi. Ze stanowiska ubezpieczyciela nie wynika zatem jednoznacznie, że w dacie wypadku nie udzielał ochrony ubezpieczeniowej posiadaczowi pojazdu T. (...), a jedynie, że z uwagi na upływ czasu Towarzystwo nie jest w stanie zweryfikować i odnaleźć odpowiednich danych.

Z tych wszystkich względów, Sąd dal wiarę pozwanemu, że w dacie zdarzenia samochód, którym się poruszał był ubezpieczony w zakresie OC w Towarzystwie (...) SA.

Ustalenie to przesądza o braku odpowiedzialności pozwanego względem powoda, jak i powoda względem poszkodowanych, ponieważ zgodnie z przepisem art. 98 ust1. pkt 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) powód miał obowiązek wypłacić odszkodowanie tylko wówczas, gdyby sprawca wypadku nie był objęty obowiązkową ochroną ubezpieczeniową.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił powództwo na podstawie wskazanych przepisów, stosowanych a contrario.

Biorąc pod uwagę powyższe motywy rozstrzygnięcia zbędnym było rozpoznawanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia Wystarczy jedynie wskazać, że był on bezzasadny, ponieważ zgodnie z przepisem art.110 ust. 4. roszczenia Funduszu wynikające z ust. 1 ulegają przedawnieniu na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym, nie wcześniej jednak niż z upływem 3 lat od dnia spełnienia przez Fundusz świadczenia. W niniejszej sprawie Fundusz spełnił świadczenia na rzecz poszkodowanych 30 grudnia 2016 r. I i 2 lutego 2018 r., zaś pozew wniósł 23 stycznia 2019 r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia.