Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2019r

Sąd Rejonowy w Gdyni – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019r w Gdyni

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości w G. przy ul. (...)

przeciwko C. G.

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Gdyni

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 176,62 zł. (trzy tysiące sto siedemdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  kosztami postępowania w sprawie obciąża pozwaną w całości, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 844/16

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej w G. przy ul. (...). D. 23-29 domagała się od pozwanej C. G. zapłaty kwoty 3.219,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka podała, że pozwana jako właścicielka lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). D. 29/10 zobowiązana była do uiszczania należności związanych z użytkowanym lokalem oraz na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej. Na dzień 31 stycznia 2016 roku, zaległość z tego tytułu za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku wynosiła (wraz ze skapitalizowanymi odsetkami) łącznie 3.219,70 zł. Powódka wskazała, że lokal powódki nie jest opomiarowany. Pozwana pomimo wezwania do zapłaty oraz propozycji ugody nie uregulowała zaległości.

(pozew – k. 3-5)

Nakazem zapłaty z dnia 10 maja 2016 roku Referendarz sądowy uwzględnił żądanie pozwu.

(nakaz zapłaty z dnia 10.05.2016r. w sprawie I Nc 603/16 – k. 42)

Pozwana C. G. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniosła o oddalenie powództwa.

Zdaniem pozwanej Referendarz sądowy przy wydaniu nakazu zapłaty naruszył art. 499 pkt 1 i 2 k.p.c., gdyż wydanie nakazu zapłaty było niedopuszczalne. Pozwana wskazała również na niedopuszczalność drogi sądowej w niniejszej sprawie w oparciu o przepisy art. 233 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 1 i 2 k.p.c.

Pozwana zakwestionowała wysokość zaległości wskazanej w pozwie. Jej zdaniem żądanie pozwu stanowi próbę wyłudzenia, co wspomagane jest m.in. przez przestępcze działania sędziów tutejszego Sądu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 47-62)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana C. G. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G. i członkiem powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G..

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: odpis z księgi wieczystej nr (...) – k. 9-11v.)

W okresie od 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku pozwana jako właścicielka powyższego lokalu mieszkalnego zobowiązana była do uiszczania zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości oraz kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej.

Zaległość pozwanej w opłatach z tytułu eksploatacji mieszkania za powyższy okres wynosiła: 2.765,74 zł. Natomiast wartość skapitalizowanych odsetek od tej kwoty od dat wymagalności poszczególnych terminów płatności wyniosła 411,15 zł.

(dowód: uchwały, protokoły – k. 14-18, 36-37, 236-245v. rozliczenia – k. 19-21, 22-29, dane syntetyczne – k. 30-33, zasady rozliczania – k. 34-35v., indywidualne rozliczenie kosztów ogrzewania – k. 126, 163, 172, 286, zestawienie przedpłat – k. 127-128, 174-175, zestawienie kosztów – k. 129, 164, 173, nota obciążająca (...) k. 130, faktury VAT (...) k. 131-146, 150-154, 176-177, 179-195, 197-211, 213-219, noty odsetkowe – k. 147-149, 178, 196, 212, umowa z (...) wraz z załącznikami – k. 155-162, zestawienie zaliczek – k. 165-171, umowa o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków – k. 220-221, faktury VAT (...) k. 222-233, nota odsetkowa – k. 234-235, pisemna opinia biegłego sądowego G. Ł. – k. 388-396, wymiary opłat – k. 397-410)

Zgodnie z § 2 ust. 2 Regulaminu rozliczania nośników energii cieplnej, ciepłej wody użytkowej, zimnej wody i kanalizacji, gazu oraz energii elektrycznej dla budynków administrowanych przez (...) 3 G. przyjętego uchwałą nr 4 członków powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia 28 lutego 2006 roku w przypadku lokali nie wyposażonych w wodomierze indywidualne, ilość wody i odprowadzonych ścieków przypadająca na dany lokal będzie wynikać z iloczynu ilości osób zamieszkujących lokal i ryczałtowego zaliczkowego zużycia wody na osobę. Raz w roku będzie dokonywane rozliczenie zużycia zimnej wody i odprowadzania ścieków w oparciu o odczyty wodomierza głównego i faktury dostawcy. Różnica pomiędzy wskazaniami wodomierza głównego a sumą wskazań wodomierzy indywidualnych podzielona zostanie na lokale nieopomiarowane w zależności od ilości osób. Zasada ta może być zmieniona w przypadku podjęcia przez Wspólnotę Mieszkaniową stosownej uchwały.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: Regulamin rozliczania nośników energii cieplnej, ciepłej wody użytkowej, zimnej wody i kanalizacji, gazu oraz energii elektrycznej dla budynków administrowanych przez (...) 3 G. k. 34-35v, uchwała – k. 36-37)

Pozwana nie posiadała zamontowanego wodomierza i rozliczała się ze zużycia wody i odprowadzania ścieków ryczałtowo. Pozwana nie wyraziła zgody na wymianę liczników centralnego ogrzewania, więc rozliczenie z tego tytułu również odbywało się ryczałtowo.

(dowód: zeznania świadka E. B. – k. 372, płyta CD – k. 374, zeznania świadka M. K. – k. 373, płyta CD – k. 374)

Pismem z dnia 11 lutego 2016 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.219,70 zł na co składały się koszty eksploatacji i świadczeń (2.765,47 zł) oraz odsetki (454,23 zł).

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: wezwanie przedsądowe – k. 38)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił po rozważeniu całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, zeznań świadków E. B. oraz M. K., a także dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw zarządzania wspólnotami mieszkaniowymi.

Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej powołanych powyżej dokumentów. Zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. wymienione powyżej dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców, a domniemania te nie zostały skutecznie obalone przez stronę pozwaną. W tym stanie rzeczy brak było podstaw, aby dokumentom złożonym przez stronę powodową odmówić waloru wiarygodności i mocy dowodowej. Nie ma także żadnych podstaw do kwestionowania ważności uchwał podjętych przez właścicieli lokali ustalających wysokość kosztów eksploatacyjnych, albowiem dotychczas żaden z właścicieli lokali będących członkami powodowej wspólnoty nie zaskarżył przedmiotowych uchwał do sądu i nie zostały one wyeliminowane z obiegu prawnego.

Jeśli chodzi natomiast o ocenę osobowego materiału dowodowego zdaniem Sądu, zeznania świadków E. B. oraz M. K. były szczere, spójne, wzajemnie ze sobą korelowały, a także nie budziły wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem nie stawiła się na terminie rozprawy, prawidłowo wezwana do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu. Zauważyć należy, że nie wnosiła ona również o odroczenie terminu rozprawy, a także nie złożyła zaświadczenia od lekarza sądowego, wskazującego na niemożność stawienia się na rozprawie.

Za w pełni wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał opinię sporządzoną przez biegłego sądowego do spraw zarządzania wspólnotami mieszkaniowymi na okoliczność ustalenia prawidłowości wyliczeń powódki, co do należności obciążających pozwaną z tytułu kosztów eksploatacji i świadczeń (kosztów centralnego ogrzewania, za okresy rozliczeniowe (...), (...), (...), wody i kanalizacji za 2013 rok) co do lokalu w G. przy ul. (...). D. 29/10 za okres dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku – objętych żądanie pozwu, przy uwzględnieniu dokonanych przez pozwaną wpłat. W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez biegłego w sposób rzetelny i w pełni profesjonalny, co czyni ją w pełni przydatną do rozstrzygnięcia sprawy. Biegły swoje wnioski dotyczące wysokości zadłużenia pozwanej oparł na szczegółowej analizie dokumentacji zawartej w aktach sprawy oraz obecnego administratora (...). W ocenie Sądu, opinia przedstawiona przez biegłego jest logiczna, jasna, spójna i wewnętrznie niesprzeczna, nadto nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania. W tym stanie rzeczy opinia biegłej była podstawowym dowodem, na jakim Sąd oparł ustalenia co do wysokości zadłużenia pozwanej.

Pozwana zgłosiła zarzuty do opinii biegłego, które jednak, wobec ich niejasności i wewnętrznej sprzeczności, nie stanowiły wystarczającej podstawy do zobowiązania biegłego do uzupełnienia sporządzonej opinii i wniosek w tym zakresie został oddalony. Zdaniem Sądu zarzuty pozwanej do opinii stanowiły jedynie wyraz niezadowolenia z jej sporządzenia. Pozwana, zarzuty do opinii opierała na okolicznościach, że padała ofiarą przestępstw.

Sąd oddalił nadto wniosek pozwanej o przeprowadzenie oględzin instalacji grzewczej, albowiem dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Z zeznań świadków wynika, że pozwana nie wyraziła zgody na wymianę liczników centralnego ogrzewania na nowe, a zatem rozliczenie następowało w sposób zryczałtowany. Bez znaczenia jest w tej sytuacji, czy mieszkanie powódki ogrzewane jest w mniejszy czy większy sposób przez sąsiednie lokale, czy też jest na odwrót. Nie ma to bowiem wpływu na ryczałtowe rozliczenie zużycia centralnego ogrzewania w lokalu pozwanej.

W niniejszej sprawie powodowa Wspólnota Mieszkaniowa dochodziła zapłaty kosztów zarządu nieruchomością wspólną i kosztów mediów za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku w łącznej kwocie 2.765,47 zł, a także skapitalizowanych odsetek od tej kwoty w wysokości 454,23 zł, opierając swe roszczenie na treści art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powyższy obowiązek ciąży na właścicielu lokalu.

Nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu, że pozwana jest w myśl art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali (Dz.U. 1994 Nr 85, poz. 388 z póź. zm.) zobowiązana do ponoszenia kosztów związanych z użytkowaniem lokalu oraz pokrywaniem kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, obowiązek właścicieli lokali uiszczania zaliczek w formie bieżących opłat, płatnych miesięcznie jest ustawowo określonym sposobem pokrywania przez właścicieli lokali kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy. W konsekwencji odpowiedzialność pozwanej nie budzi wątpliwości. Jak już wyżej wskazano obowiązek uiszczania zaliczek i pokrywania kosztów związanych z posiadanym wówczas lokalem nie jest obowiązkiem umownym a ustawowym, który wynika z art. 13-15 ustawy o własność lokali.

Zgodnie natomiast z art. 14 przywołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1)  wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2)  opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3)  ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4)  wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5)  wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Jak stanowi natomiast przepis art. 15 wyżej wskazanej ustawy o własności lokali na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Sąd pominął liczne zarzuty dotyczące bezprawnego – zdaniem pozwanej – sposobu funkcjonowania powodowej Wspólnoty, albowiem okoliczności te nie zostały poparte przez pozwaną żadnymi dowodami. Podkreślić należy że, w postępowaniu upominawczym, z uwagi na jego uproszczony charakter, nie proceduje się z udziałem strony pozwanej, która ma prawo merytorycznie odnieść się do wydanego orzeczenia dopiero w sprzeciwie od takiego nakazu.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw administrowania wspólnotami mieszkaniowymi na okoliczność ustalenia prawidłowości wyliczeń powódki, co do należności obciążających pozwaną z tytułu kosztów eksploatacji i świadczeń (kosztów centralnego ogrzewania, za okresy rozliczeniowe (...), (...), (...), wody i kanalizacji za 2013 rok) co do lokalu w G. przy ul. (...). D. 29/10 za okres dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku – objętych żądanie pozwu, przy uwzględnieniu dokonanych przez pozwaną wpłat.

Należy zwrócić uwagę, że co prawda pozwana kwestionowała wysokość zadłużenia wskazaną przez powódkę, jednak nie przedłożyła żadnych dowodów, z których wynikałoby, że wysokość jej zobowiązania z tytułu kosztów utrzymania mieszkania była inna niż wskazana w pozwie.

Zważyć należało, że z kolei strona powodowa poza uchwałami właścicieli lokali określającymi wysokość stawek opłat eksploatacyjnych, złożyła także obszerną dokumentację dotyczącą rozliczenia zużycia mediów w spornym okresie, w tym dokumenty źródłowe w postaci faktur VAT wystawionych przez dostawców mediów, cenniki określające wysokość opłat z tytułu kosztów mediów, umowy z dostawcami mediów czy regulamin rozliczania mediów w powodowej wspólnocie mieszkaniowej. Dokumentacja ta była wystarczająca, by na jej podstawie biegły mógł zweryfikować wyliczenia przedstawione przez powódkę. Ostatecznie biegły wskazał, że łączne zadłużenie pozwanej stanowiła kwota 3.176,62 zł.

Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, iż wprawdzie pozwana kwestionowała wysokość swojego zadłużenia, jednak nie przedłożyła żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż wysokość zobowiązania pozwanej z tytułu kosztów mediów i kosztów zarządu nieruchomością wspólną jest inna aniżeli wskazana przez powoda.

W ocenie Sądu sposób rozliczenia mediów wskazany przez pozwaną nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Powódka przedłożyła w tym zakresie kompleksową dokumentację przedstawiającą szczegółowo sposób rozliczenia mediów w kwestionowanym przez pozwaną okresie i wyliczenia wysokości niedopłaty z tytułu kosztów zużycia zimnej wody i kanalizacji przez pozwaną.

Podkreślić należy, iż sposób rozliczania kosztów zużycia zimnej wody i kanalizacji został określony w Regulaminie rozliczania nośników energii cieplnej, ciepłej wody użytkowej, zimnej wody i kanalizacji, gazu oraz energii elektrycznej dla budynków administrowanych przez (...) 3 G.. Przedmiotowy regulamin został przyjęty uchwałą nr 4 członków powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia 28 lutego 2006 roku. Jak wynika z przedłożonego przez powódkę protokołu głosowania powyższa uchwała została przyjęta większością głosów członków Wspólnoty. Z okoliczności sprawy nie wynika, by przedłożona uchwała została zaskarżona w trybie przewidzianym w art. 25 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali i uchylona przez sąd, a zatem w dalszym ciągu stanowi podstawę rozliczania mediów. Zgodnie z powyższym regulaminem w przypadku lokali nie wyposażonych w wodomierze indywidualne, ilość wody i odprowadzonych ścieków przypadająca na dany lokal będzie wynikać z iloczynu ilości osób zamieszkujących lokal i ryczałtowego zaliczkowego zużycia wody na osobę. Raz w roku będzie dokonywane rozliczenie zużycia zimnej wody i odprowadzania ścieków w oparciu o odczyty wodomierza głównego i faktury dostawcy. Różnica pomiędzy wskazaniami wodomierza głównego a sumą wskazań wodomierzy indywidualnych podzielona zostanie na lokale nieopomiarowane w zależności od ilości osób. Zasada ta może być zmieniona w przypadku podjęcia przez Wspólnotę Mieszkaniową stosownej uchwały. Biorąc pod uwagę sposób rozliczenia mediów wskazany w powyższym regulaminie oraz opierając się na przedstawionych przez powódkę dokumentach w postaci wykazu obrotów, dokumentów rozliczeniowych oraz faktur VAT, a przede wszystkim opinii biegłego, Sąd uznał, iż rozliczenie przedstawione przez powódkę zostało wykonane w sposób prawidłowy, poza wartością skapitalizowanych odsetek.

Z powyższego zatem jednoznacznie wynika, iż kwoty niedopłaty z tytułu rozliczenia zimnej wody i kanalizacji zostały ustalone przez powódkę prawidłowo, zaś pozwana nie wykazała w żaden sposób, iż przyjęty sposób rozliczenia oraz kwoty wynikające z faktur VAT i dokumentów rozliczeniowych nie odzwierciedlają stanu faktycznego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 14 ustawy o własności lokali oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie I. wyroku zasadzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.176,62 zł (należność główna – 2.765,47 zł wraz ze skapitalizowanymi odsetkami – 411,15 zł) wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Natomiast w punkcie II. wyroku na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. stosowanych a contrario Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a więc w zakresie żądania zasądzenia kwoty 454,23 zł tytułem skapitalizowanych odsetek. Z opinii biegłego wynika bowiem, iż należna powódce wartość skapitalizowanych odsetek wyniosła 411,25 zł, o czym mowa w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając pozwaną całością kosztów postępowania, albowiem przegrała ona proces w przeważającym zakresie. Natomiast na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawiono Referendarzowi sądowemu, albowiem przed dniem wyrokowania nierozpoznana pozostawała skarga na postanowienie Referendarza sądowego z dnia 23 stycznia 2019 roku (pozwana wezwana została do uzupełnienia jej braków poprzez jej opłacenie).