Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:

Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2024 r. w G. sprawy z powództwa (...) S.A. w G. przeciwko T. C.

o ochronę naruszonego posiadania

I.  nakazuje pozwanemu T. C., aby wydał powodowi (...) S.A. w G. w posiadanie działkę gruntu położonego w G. przy ul. (...), oznaczoną numerem 25 obrębu (...) L. (identyfikator działki: (...)_1. (...).25), objętej księgą wieczystą numer (...), w tym poprzez usunięcie ogrodzenia, słupków, taśm okalających granicę działki – w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego T. C. na rzecz (...) S.A. w G. kwotę 537 zł (pięćset trzydzieści siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 785/23

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

(...) S.A. w G. (powód) od wielu lat posiadało grunt przed budynkiem biurowym stanowiącym siedzibę spółki w G. przy ul. (...), urządzony był tam parking dla samochodów osobowych, przeznaczony dla pracowników spółki i interesantów. Część tego urządzonego parkingu obejmowała m.in. działkę nr (...) obrębu (...) L. (id. (...)_1. (...).25), objętego księgą wieczystą (...).

D. ód: zeznania świadka M. P.

W dniu 30 września 2023 r. (dzień wolny od pracy) T. C. (pozwany) samowolnie dokonał wygrodzenia granic w/w działki poprzez postawienie słupków i rozłożenie siatki. Uniemożliwia to powodowi korzystanie z działki w dotychczasowy sposób.

O. ść bezsporna

Ocena dowod ów

Zeznania świadka M. P. są szczere, spontaniczne i w pełni wiarygodne. Fakt i okoliczności samowolnego naruszenia posiadania są bezsporne (zostały dodatkowo przejrzyście zobrazowane na dołączonych do pozwu fotografiach – nie kwestionowanych przez pozwanego).

Kwalifikacja prawna

Powództwo jest praktycznie w całości zasadne. Powód od wielu lat pozostawał w niezakłóconym posiadaniu spornej działki. Naruszenie posiadania było ze strony pozwanego samowolne, tj. wbrew woli dotychczasowego posiadacza i przy jednoczesnym braku prawomocnego orzeczenia sądowego uwzględniającego np. powództwo windykacyjne. Sąd w niniejszym postępowaniu nie badał dobrej wiary posiadacza, a więc bez znaczenia jest to, czy powód wiedział, że sporna działka jest cudzą własnością (art. 478 k.p.c.).

Art. 478 Kodeksu post ępowania cywilnego:

W sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego.

Podstawą materialnoprawną roszczenia pozwu był przepis art. 344 § 1 k.c. przewidujący sądową ochronę posesoryjną przez samowolnym naruszaniem posiadania, niezależną od dobrej wiary posiadacza oraz zgodności posiadania ze stanem prawnym. Jasnym jest, że nie zapadło jak dotąd żadne prawomocne orzeczenie potwierdzające, że stan po naruszeniu posiadania jest zgodny z prawem.

Art. 344 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że argumenty pozwanego powołującego się na prawo własności są chybione i nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na podstawie art. 344 § 1 k.c.

Powództwo nie jest sprekludowane, albowiem zostało wniesione do sądu przed upływem roku od daty naruszenia posiadania (art. 344 § 2 k.c.).

Powództwo było niezasadne w zakresie żądania wykonania zastępczego, gdyż wykonanie orzeczenia będzie proste i niskokosztowe (zabranie kilku słupków, usunięcie lekkiego ogrodzenia, takie czynności może w trakcie egzekucji przeprowadzić [zlecić] komornik sądowy – na koszt dłużnika), stąd orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 480 k.c. a contrario.

Ponieważ powód żądał od pozwanego wykonania orzeczenia w określonym terminie po dacie uprawomocnienia się wyroku, tym samym niejako wykluczył możliwość opatrzenia wyroku rygorem natychmiastowej sprzeczności, który pozostaje z istoty sprzeczny z tak sformułowanym roszczeniem posesoryjnym, a sąd nie ma możliwości wyrokowania ponad żądanie (art. 321 k.p.c.). Z tych przyczyn wyrok nie został opatrzony rygorem natychmiastowej wykonalności (wynika to z zastosowania art. 321 k.p.c. w zw. z art. 333 § 2 k.p.c. a contrario).

Koszty

O kosztach orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. zasądzając ich całość na rzecz powoda, gdyż uległ co do marginalnej części zgłoszonych żądań. Na zasądzone od pozwanego koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (200 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (320 zł, § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz odsetki od zasądzonych kosztów (art. 98 § 11 k.p.c.).