Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant: protokolant Adrianna Bochniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2024 r. w G.

sprawy z powództwa R. O. i B. W.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powodów – małżonków R. O. i B. W. kwotę 3.936 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści sześć złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 października 2023r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 781/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 15 października 2024 roku

Powodowie R. O. i B. W. wnieśli pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S. domagając się od pozwanego zapłaty łącznie na ich rzecz kwoty 3.936 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 października 2023 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 1 września 2023 roku doszło do uszkodzenia – stanowiącego współwłasność powodów na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej – samochodu marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...) polegającego na uszkodzeniu przedniej szyby po stronie pasażera. Zdarzenie miało miejsce na odcinku prowadzonych przez firmę (...) S.A. – ubezpieczoną w zakresie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń – prac budowlanych (...) na odcinku przed R. za zjazdem na południe. Przyczyną uszkodzenia było uderzenie kamienia wyrzuconego spod kół pojazdu jadącego przed powodami. Zdarzenie zostało nagrane przez rejestrator umieszczony w pojeździe. Całkowity koszt naprawy pojazdu pozwalający na przywrócenie go do stanu sprzed szkody, przy użyciu części oryginalnych, wynosi 3.936 zł brutto. Powodowie wskazują na odpowiedzialność ubezpieczonego na podstawie art. 435 k.c. i brak przesłanek egzoneracyjnych wyłączających jego odpowiedzialność za szkodę.

(pozew, k. 3-6)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie co do zasady i wysokości. Zdaniem pozwanego na podstawie zgromadzonego materiału można jedynie stwierdzić fakt wystąpienia szkody, natomiast nie ma możliwości potwierdzenia, jakoby była ona następstwem działania lub zaniechania ze strony ubezpieczonego. Powodowie nie przedłożyli jakichkolwiek dokumentów potwierdzających ewentualną winę ubezpieczonego. Jak wskazano w niniejszym przypadku szkoda powstała w związku z ruchem pojazdu i powinna być objęta obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i stąd brak jest przesłanek do przyjęcia odpowiedzialności w ramach ubezpieczenia OC w działalności gospodarczej. Zgodnie z oświadczeniem ubezpieczonego odcinek, na którym doszło do szkody, nie jest terenem jego budowy. Nadto, pozwany zarzucił, że powodowie nie udowodnili w żaden sposób wysokości szkody.

(odpowiedź na pozew, k. 34-37)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie R. O. i B. W. są współwłaścicielami na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej – samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: kopia dowodu rejestracyjnego, k. 7-8)

W dniu 2 września 2023 roku około godz. 20:21 powodowie jechali ww. samochodem z G. – R. do Macedonii na urlop. Gdy przejeżdżali odcinkiem O. T. w okolicy węzła G. – P. (zjazd w kierunku Ł. z obiektu WD1), gdzie obowiązywała tymczasowa organizacja ruchu w związku z prowadzonymi racami remontowymi, przy zjeździe z łuku, po zatrzymaniu się i włączeniu do ruchu, gdy już przed nimi poruszały się inne samochody, w przednią szybę samochodu powodów uderzył jakiś przedmiot. Powodowie usłyszeli odgłos uderzenia, jednak dopiero po chwili powódka dostrzegła punktowe uszkodzenie w prawym górnym rogu przedniej szyby. Z czasem ww. uszkodzenie zaczęło się powiększać. Z uwagi na długi czas oczekiwania na nową szybę zdecydowali się pojechać na urlop z uszkodzoną szybą. Po powrocie odstawili samochód do garażu. Po kilku miesiącach zdecydowali się na wymianę szyby na gorszej jakości w ramach ubezpieczenia (pakiet szyba), aby móc użytkować pojazd.

(dowód: nagranie z rejestratora samochodowego, płyta CD k. 76, przesłuchanie powoda R. O., płyta CD k. 92, przesłuchanie powódki B. W., płyta CD k. 92)

W dacie zdarzenia na odcinku trasy zaczynającym się za węzłem G. K., a przed węzłem S. trwały prace związane z budową nowych oraz przebudową istniejących pasów ruchu. Przedmiotowe prace wykonywało konsorcjum firm (...) S.A. i (...) S.A. Podczas ww. robót wykorzystywano m.in. kruszywo, które w formie sypkiej jest składowane w pobliżu drogi. W trakcie prac ciężarówki załadowane kruszywem przecinały drogi, na których odbywał się ruch pojazdów. Podczas ww. robót podwykonawca dokonywał objazdów trasy celem sprawdzenia stanu nawierzchni i ewentualnego usuwania zanieczyszczeń. Z przedmiotowych objazdów nie były sporządzane protokoły.

(dowód: zeznania świadka K. C., płyta CD k. 92)

W dniu 2 września 2023 roku powodowie zgłosili szkodę Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, która następnie przekazała zgłoszenie do rozpatrzenia swojemu ubezpieczycielowi (...) Towarzystwu (...) w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pismem z dnia 18 września 2023 roku ww. ubezpieczyciel poinformował powódkę o odmowie wypłaty świadczenia, wskazując, że odcinek, na którym doszło do powstania szkody, został przekazany protokołem przekazania terenu z dnia 27 grudnia 2022 roku firmom (...) S.A. i (...) S.A., w związku z czym odpowiedzialność za szkodę ponosi wykonawca na podstawie art. 429 k.c..

(dowód: pismo z dnia 26 września 2023r., k. 9-10, pismo z dnia 18 września 2023r., k. 11-12, wydruk korespondencji e – maila, k. 15-16, pismo (...) z dnia 12 września 2023r., k. 18, przesłuchanie powódki B. W., płyta CD k. 92)

Wykonawca robót budowlanych (...) S.A. w dacie powstania szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w działalności gospodarczej na podstawie umowy zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S.. Pozwany odmówił jednak wypłaty odszkodowania.

(dowód: wydruk korespondencji e – mail, k. 19-21, pismo pozwanego z dnia 18 października 2023r., k. 22-23, polisa nr (...), k. 38-47, przesłuchanie powódki B. W., płyta CD k. 92)

Przedmiotowy samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został wyprodukowany w 2018 roku, powodowie byli jego drugimi właścicielami. Wcześniej pojazd ten nie był uszkodzony.

(dowód: przesłuchanie powódki B. W., płyta CD k. 92)

Koszt wymiany przedniej szyby w pojeździe powodów w autoryzowanym serwisu obsługi wynosi 3.200 zł netto.

(dowód: wydruk wiadomości e – mail, k. 13)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka K. C., a także dowodu z przesłuchania powodów.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy, Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych. Sąd miał bowiem na uwadze, że powód ani pozwany nie kwestionowali autentyczności tych dokumentów, ani też nie kwestionowali treści oświadczeń zawartych w tych dokumentach. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji. W ramach swobody oceny dowodów Sąd uznał, że przedstawione przez strony dowody z dokumentów przedstawiają faktyczny przebieg postępowań likwidacyjnych przeprowadzonych przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń, a także ubezpieczyciela zarządcy drogi po kolizji z dnia 1 września 2023r., jak również przedstawiają wysokość poniesionej przez powodów szkody majątkowej.

Za autentyczne należało również uznać nagranie z rejestratora samochodowego zainstalowanego w pojeździe powodów obejmujące zapis momentu powstania szkody. Strona pozwana w żaden sposób nie kwestionowała autentyczności tego nagrania, a Sąd w tym względzie również nie dopatrzył się żadnych śladów manipulacji.

Brak było również podstaw do kwestionowania osobowego materiału dowodowego. Świadek K. C. dokładnie wskazał na jakim odcinku były prowadzone prace związane z modernizacją drogi, jak również opisał zakres wykonywanych prac oraz sposób kontrolowania stanu nawierzchni udostępnionej do ruchu w ramach tymczasowej organizacji ruchu. Nadto, potwierdził, że wskazane przez poszkodowanych miejsce powstania szkody graniczyło z placem budowy. Zeznania świadka w powyższym zakresie należało ocenić jako szczere, wewnętrznie spójne i niesprzeczne z żadnymi innymi dowodami. Podobnie, Sąd dał wiarę zeznaniom powodów odnośnie miejsca powstania szkody i przebiegu zdarzenia, które ją spowodowało. Zeznania powodów w tym względzie były ze sobą zgodne, a także korelowały z zapisem wideo z rejestratora zainstalowanego w ich aucie.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 w zw. z pkt 3 i 5 k.p.c. Sąd pominął natomiast wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych, uznając, że fakt powstania szkody w okolicznościach deklarowanych przez powodów został wykazany za pomocą zeznań poszkodowanych oraz świadka, zaś wysokość poniesionej szkody za pomocą dowodu z wydruku oferty naprawy pojazdu w (...).

Podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały także przepisy art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz art. 363 § 1 k.c., który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zważyć należy, iż w niniejszej sprawie strona pozwana kwestionowała przede wszystkim zasadę odpowiedzialności ubezpieczonego, wskazując, że powodowie powinni dochodzić odszkodowania z ubezpieczenia OC kierującego samochodem, którego ruch spowodował podważenie kamienia, który miał następnie uderzyć w szybę przednią pojazdu powodów. W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego należało jednak uznać, że to ubezpieczony wykonawca ponosi odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powodów. Zwrócić należy uwagę, iż zasadniczo za utrzymanie stanu drogi odpowiedzialny jest zarządca drogi (zgodnie z art. 20 ustawy o drogach publicznych). Jednak w niniejszym przypadku doszło do protokolarnego przekazania odcinka drogi wykonawcy realizującemu prace związane z przebudową drogi. Stąd, na podstawie art. 429 k.c. odpowiedzialność za utrzymanie drogi przeszła na wykonawcę. Jak wynika z zeznań świadka oraz powodów do powstania szkody doszło podczas przejazdu powodów przez wyznaczony tymczasowo pas ruchu w związku z prowadzonymi pracami związanymi z modernizacją drogi. Przedmiotowe prace były wykonywane przez konsorcjum dwóch firm tj. (...) S.A. i (...) S.A. W ocenie Sądu w takich okolicznościach istnieją podstawy do przypisania ubezpieczonemu tj. wykonawcy robót odpowiedzialności na zasadzie ryzyka. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W judykaturze i doktrynie wskazuje się, że ocena, czy przedsiębiorstwo należy do kategorii wskazanej w art. 435 k.c. musi być dokonywana z uwzględnieniem faktycznego znaczenia określonych technologii w działalności przedsiębiorstwa oraz na podstawie ustalenia, czy możliwe byłoby osiągnięcie zakładanych celów produkcyjnych bez użycia sił przyrody (zob. K. Osajda (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III A. Zobowiązania. Część ogólna, Warszawa 2017 s. 725). Przedsiębiorstwo lub zakład w rozumieniu art. 435 k.c. charakteryzują się tym, że ich istnienie i praca w danych warunkach czasu i miejsca są uzależnione od wykorzystania sił przyrody oraz że bez użycia tych sił wymienione jednostki nie osiągnęłyby celu, dla jakiego zostały stworzone (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2002r. III CKN 1334/00, L.). Natomiast, samo używanie w przedsiębiorstwie poszczególnych maszyn zaopatrzonych w silniki nie daje podstaw do przyjęcia, że przedsiębiorstwo jako całość jest wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 grudnia 2015r., I ACa 742/15, L.). W orzecznictwie za przedsiębiorstwo (zakład) wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody uznawano m.in. przedsiębiorstwo budowlane (zob. orzeczenie SN z dnia 1 grudnia 1962r., 1 CR 460/62, OSPiKA 1964 Nr 4, poz. 88; wyrok SN z dnia 21 marca 2001r., I PKN 319/00, OSNAPiUS 2002 Nr 598; wyrok SN z dnia 11 marca 2004r., II UK 260/03, OSNAPiUS 2004 Nr 21, poz. 377; postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2008r., I PK 258/07, L.). W wyroku z dnia 1 grudnia 1962r., 1 CR 460/62 (OSPiKA 1964 nr 4, poz. 88 z glosą A. Szpunara) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „nowoczesne przedsiębiorstwo budowlane, a w szczególności przedsiębiorstwo zajmujące się budownictwem przemysłowym, budową mostów, budową rurociągów, budową urządzeń komunikacyjnych itp., opiera swą działalność produkcyjną już prawie wyłącznie na pracy różnych maszyn (dźwigarki, koparki, samochody) poruszanych silnikami elektrycznymi lub spalinowymi. Stopień posługiwania się maszynami przez omawiane przedsiębiorstwa jest w aktualnych warunkach technicznych i ekonomicznych tak wysoki, że uzasadnia to uznanie nowoczesnych przedsiębiorstw budowlanych w rozumieniu art. 152 k.z. (art. 435 § 1 k.c.) za „wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody".

Należy mieć na uwadze, że ocena, czy przedsiębiorstwo należy do kategorii o jakiej mowa w art. 435 k.c., powinna być dokonywana z uwzględnieniem faktycznego znaczenia określonych technologii w działalności danego przedsiębiorstwa oraz przy uwzględnieniu, czy możliwe byłoby osiągnięcie zakładanych celów produkcyjnych bez użycia sił przyrody. Niewątpliwie ubezpieczony jest dużym przedsiębiorstwem budowlanym. Z polisy ubezpieczeniowej przedłożonej przez pozwanego wynika, że przedmiot prowadzonej przez niego działalności zgodnie z (...) obejmuje: roboty związane z budową dróg i autostrad, realizację projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (k. 38). Nie ulega wątpliwości, że wykonywanie tego rodzaju działalności wymaga posługiwania się ciężkim sprzętem, w szczególności koparkami, ciężarówkami, betoniarkami, spychaczami, walcami, czy też sprzętem do produkcji, transportu czy położenia masy bitumicznej. Przy uwzględnieniu charakteru prowadzonej działalności należało uznać, że globalny cel przedsiębiorstwa ubezpieczonego tj. świadczenie na rzecz kontrahentów określonego typu usług budowlanych (ściśle związanych z wykorzystaniem sił przyrody) - uzależniony jest od użycia sił przyrody, bez zastosowania których cel przedsiębiorstwa nie mógłby zostać osiągnięty. Stąd, cała struktura i organizacja pracy w przedsiębiorstwie ubezpieczonego dostosowana jest do sił przyrody, jakimi się posługuje. Zdaniem Sądu nie byłoby możliwe osiągnięcie zakładanych celów przedsiębiorstwa ubezpieczonego bez użycia sił przyrody, w tym użycia określonej technologii i metod w jego działalności. Ubezpieczony wykorzystuje na taką skalę specjalistyczne maszyny i urządzenia wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, że bez tych urządzeń nie byłby w stanie prowadzić zasadniczo swojej działalności, bowiem w istocie właśnie skala posługiwania się maszynami poruszanymi siłami przyrody stanowi o istocie funkcjonowania przedsiębiorstwa ubezpieczonego.

Ponadto, Sąd uznał, że szkoda pozostawała w związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa pozwanego. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie pojęcie „ruch przedsiębiorstwa" w art. 435 § 1 k.c. należy traktować szeroko. Oznacza to, że nie chodzi tu o ruch pojmowany mechanicznie, lecz o działalność przedsiębiorstwa, jego funkcjonowanie. Pojęcie ruchu przedsiębiorstwa odnosi się do funkcjonowania przedsiębiorstwa jako całości, a nie tylko do ruchu jego poszczególnych elementów oraz urządzeń. Związek pomiędzy ruchem i szkodą występuje zatem wtedy, gdy szkoda nastąpiła w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa, choćby nie było bezpośredniej zależności pomiędzy użyciem sił przyrody a szkodą (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z 11 grudnia 1963r., II CR 116/63, OSP 1965 nr 5, poz. 94 z glosą A. Szpunara; wyrok z 18 września 2002r., III CKN 1334/00). Dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 435 k.c. szkoda musi być wyrządzona przez „ruch” przedsiębiorstwa lub zakładu, który definiowany jest szeroko jako każda działalność nie tylko bezpośrednio związana z działaniem sił przyrody i która stanowi następstwo ich działania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2001r., V CKN 190/00, LEX nr 52421). W przedmiotowym przypadku – zdaniem Sądu orzekającego – szkoda nastąpiła w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa pozwanego, albowiem to ubezpieczony wykonywał prace związane z przebudową drogi na odcinku, na którym doszło do powstania szkody. Jak zeznał świadek podczas ww. robót ubezpieczony wykorzystywał m.in. kruszywo, które w formie sypkiej, które było składowane w pobliżu drogi. Nadto, w trakcie prac ciężarówki załadowane kruszywem przecinały drogi, na których odbywał się ruch pojazdów, a zatem na jezdnię mogła spadać część ładunku. Jednocześnie, bezsporne było, że teren budowy został protokolarnie przekazany ubezpieczonemu, a zatem to firma była odpowiedzialna za należyte utrzymanie placu budowy, tak, by na jezdnię przeznaczoną dla ruchu pojazdów nie przedostawały się odpady budowalne, które mogły spowodować szkodę w mieniu kierujących poruszających się traktem sąsiadującym z placem budowy. W związku z powyższym Sąd uznał, że ubezpieczony ponosi odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powodów na podstawie art. 435 k.c. Podkreślić należy, iż podstawową przesłankę odpowiedzialności na podstawie art. 435 § 1 k.c. stanowi ryzyko wyrządzenia szkody związane z działalnością gospodarczą. Przesłaniem tego unormowania jest więc powinność naprawienia szkody przez tego, kto prowadzi przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody. Odpowiedzialność ta powstaje bez względu na winę prowadzącego przedsiębiorstwo, a także bez względu na to, czy szkoda nastąpiła w warunkach bezprawnego zachowania odpowiedzialnego. Nie wyklucza jej okoliczność, że działalność przedsiębiorstwa była w pełni zgodna z prawnie określonymi wymaganiami. Pojęcie ruchu przedsiębiorstwa odnosi się przy tym do jego funkcjonowania jako całości (zob. wyrok SN z dnia 23 maja 2012r., I PK 198/11, L.). Jednocześnie, w toku niniejszego postępowania nie zostały skutecznie podniesione ani wykazane żadne okoliczności egzoneracyjne o jakich mowa w art. 435 § 1 k.c. Pozwany nie udowodnił, aby powstanie szkody nastąpiło wskutek siły wyższej, bądź na skutek wyłącznej winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą ubezpieczony nie ponosi odpowiedzialności. Fakt, że kamień czy szerzej odpad budowlany znajdujący się na trasie przejazdu powodów został wprawiony w ruch przez pojazd poruszający się bezpośrednio przed powodami nie oznacza wyłącznej winy osoby trzeciej. Wszak odpad ten znalazł się na jezdni w wyniku zaniedbania wykonawcy. Zresztą, niezależnie od powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy możnaby postawić ubezpieczonemu również zarzut zawinionego zaniechania w postaci nienależytego dbania o stan nawierzchni, za utrzymanie której – od dnia protokolarnego przekazania terenu budowy – był odpowiedzialny. Zdaniem Sądu zlecenie objazdów trasy w pewnych odstępach czasu celem sprawdzenia stanu nawierzchni i ewentualnego usuwania zanieczyszczeń, które miały związek z prowadzonymi pracami budowlanymi, nie zapobiegnie powstawaniu szkód. Z poziomu samochodu trudno bowiem dostrzec zalegające na pasie jezdni udostępnionym dla ruchu tak niewielkie rzeczy jak kamienie. Jednocześnie należy zauważyć, że nawet niewielkich rozmiarów kamień poderwany przez inny pojazd może uzyskać prędkość, która spowoduje uszkodzenie karoserii samochodu, czy jak w niniejszym przypadku szyby.

Zdaniem Sądu, strona powodowa sprostała także ciężarowi dowodu co do wysokości. Powodowie przedłożyli na tę okoliczność ofertę (...) za wymianę przedniej szyby w pojeździe powodów. Wynika z niej, że koszt szyby oraz robocizny wynosi 3.200 zł netto, a z uwzględnieniem podatku VAT 3.936 zł. Powodowie nie są przedsiębiorcami i nie mają możliwości odliczenia podatku od towarów i usług. Wobec faktu, iż oferta naprawy pochodzi od podmiotu świadczącego usługi naprawcze na terenie T., należało uznać, że koszt ten mieści się w ramach stawek rynkowych na rynku lokalnym. Zgodnie z orzecznictwem kosztami "ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie wynika też w żaden sposób, aby istniały podstawy do uwzględnienia innych części aniżeli nowe i oryginalne. Podkreślić należy, iż w przypadku, gdy przed zdarzeniem powodującym szkodę w samochodzie były zamontowane wyłącznie części oryginalne, zasada pełnej kompensacji szkody przesądza o tym, że odszkodowanie powinno uwzględniać także ceny części oryginalnych. Przy braku szczególnych okoliczności, odzyskanie stanu technicznego, zdolności użytkowej i wyglądu estetycznego, jaki pojazd posiadał przed wypadkiem możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy zamontowane zostaną części takie same, jak przed szkodą. Zgodnie z utrwalonym poglądem prawnym Sądu Najwyższego zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (np. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012r. III CZP 80/11, L.). W niniejszej sprawie ubezpieczyciel nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby, że w przypadku zastosowaniu do naprawy części nowych i oryginalnych dojdzie do wzrostu wartości samochodu.

W związku z powyższym Sąd uznał, że wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu powodów powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 1 września 2023 roku wynosi 3.936 złotych i taką kwotę zasądził - na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Od powyższej kwoty, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 21 października 2023 roku do dnia zapłaty, mając na względzie, że szkoda została zgłoszona w dniu 20 września 2023 roku i 30 - dniowy termin do ustalenia i wypłaty odszkodowania upłynął z dniem 20 października 2023 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego pozwanego na rzecz powodów całość poniesionych przez niego kosztów, tj. kwotę 200 zł, stanowiącą opłatę sądową od pozwu. Nadto, na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd zasadził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.