Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Małgorzata Żelewska
Protokolant:	sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2019 r. w G.

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. N. kwotę 7.246,79 zł (siedem tysięcy dwieście czterdzieści sześć złotych 79/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 4.899,92 zł od dnia 21 lutego 2017r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.346,87 zł od dnia 30 listopada 2018r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  ustala, że koszty procesu powódka ponosi w 48% zaś pozwany w 52% i pozostawia ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po prawomocnym zakończeniu postępowania.

Sygnatura akt: I C 775/17

UZASADNIENIE

Powódka M. N. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 11.496,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lutego 2017r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 9 września 2006r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został samochód powódki marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji był kierowca posiadający ubezpieczenie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powódka zleciła wykonanie naprawy uszkodzonego pojazdu w warsztacie należącym do M. Ś., a koszt naprawy wyniósł 10.832,20 zł. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana zweryfikowała fakturę do kwoty 8.485,33 zł i wypłaciła kwotę 6.827,48 zł. Powódka domaga się zapłaty różnicy pomiędzy kwotą dobrowolnie wypłaconą z tytułu naprawy a kwotą uznaną przez pozwaną po zweryfikowaniu faktury w wysokości 1.657,85 zł. Ponadto, powódka poniosła koszty holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu w kwocie 1.119,30 zł oraz koszty wynajmu pojazdu zastępczego marki V. (...) w wysokości 15.006 zł. Z tytułu powyższych kosztów pozwana zwróciła powódce kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów holowania, kwotę 168,84 tytułem zwrotu kosztów parkowania oraz kwotę 5.817,90 zł tytułem zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.

(pozew k. 3-12)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował przedstawioną przez powódkę kalkulację, wyjaśniając, że w toku postępowania likwidacyjnego zweryfikował podane przez powódkę koszty naprawy. Jak wskazano przyjęty przez pozwanego koszt robocizny został ustalony przy uwzględnieniu norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu oraz stawki za roboczogodzinę w wysokości 80/90 zł adekwatne do warsztatu dokonującego naprawy. W ocenie pozwanego przyjęta przez warsztat stawka i ceny części zamiennych są zawyżone, gdyż nie wykazano, że do naprawy zostały użyte części oryginalne. Pozwany wskazał m.in., iż emblemat na pokrywie tylnej został uszkodzony bez związku z przedmiotowym zdarzeniem. Nadto, potrącono ubytek wartości lakierowania pasa tylnego ze względu na korozję. Pozwany wskazał, iż uznał 18 dni parkowania po w stawce 9,38 zł, natomiast koszty najmu wynajmu pojazdu zastępczego zweryfikował do 43 dni po stawce 110 zł netto za dobę wynajmu pojazdu klasy D. Zdaniem pozwanego ustalony okres wynajmu pojazdu zastępczego i czas parkowania umożliwił dokonanie skutecznej naprawy pojazdu w miejsce którego został wynajęty pojazd zastępczy. Jak wyjaśniono, zbyt długi i nieuzasadniony przestój pojazdu nie może być podstawą do wypłaty odszkodowania. W ocenie pozwanego wypłacone odszkodowanie w całości kompensuje szkodę związaną z najmem pojazdu zastępczego a koszty uznane przez ubezpieczyciela odpowiadają średnim stawkom stosowanym na rynku lokalnym przez firmy zawodowo zajmujące się wynajmem pojazdów tj. w wysokości 135,30 zł brutto za dobę. Nadto, pozwany nadmienił, że przy zgłoszeniu szkody poinformowano poszkodowanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez (...) S.A. i o akceptowanych przez nie stawkach za najem. Pozwany wskazał, iż odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT nie obejmuje tego podatku w zakresie w jakim poszkodowany mógł obniżyć podatek należny o kwotę podatku VAT.

(odpowiedź na pozew k. 32-33)

Pismem z dnia 9 listopada 2018r. powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 2.346,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia tego pisma pozwanemu do dnia zapłaty.

(pismo procesowe powódki z dnia 9 listopada 2018r. k. 156-157)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 września 2016r. około godziny 19:40 w G. na ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował bezpiecznej prędkości w wyniku czego najechał na tył poprzedzającego samochodu marki F. o numerze rejestracyjnym (...). Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 listopada 2016r. w sprawie o sygnaturze akt II W 2158/16 sprawca kolizji A. S. został uznany winnym popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Wyrok uprawomocnił się w dniu 15 grudnia 2016r.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o wyrok Rejonowego w G. z dnia 17 listopada 2016r. w sprawie o sygnaturze akt II W 2158/16 k. 56 oraz akta szkody nr (...) k. 40)

Samochód marki F. o numerze rejestracyjnym (...) stanowi własność powódki M. N.. Powódka nie ma prawa jazdy. W chwili zdarzenia pojazdem jechał syn powódki G. N.. Przedmiotowy pojazd nie jest wpisany do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej G. N.. Powódka także nie jest uprawniona do odliczania podatku VAT.

(dowód: zeznania świadka G. N. płyta CD k. 50)

Po kolizji samochód został odholowany do warsztatu M. Ś. w miejscowości O.. W dniu 12 września 2016r. pomiędzy D. N. a M. Ś. została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) na czas likwidacji szkody. W umowie stawkę najmu określono na kwotę 200 zł netto za dobę.

(dowód: zeznania świadka M. Ś. płyta CD k. 64, umowa najmu z dnia 12 września 2016r. [w:] akta szkody nr (...) k. 40)

M. Ś. wystawił na rzecz powódki następujące faktury VAT:

- na kwotę 10.832,20 zł z tytułu naprawy pokolizyjnej;

- na kwotę 1.119,30 zł z tytułu holowania i parkowania pojazdu;

- na kwotę 15.006 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) (7 osobowy) przez okres 61 dni za stawkę dobową w wysokości 200 zł netto.

(dowód: faktury VAT k. 15-19 oraz akta szkody nr (...) k. 40)

Sprawca kolizji był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W.. Szkoda została pozwanemu zgłoszona w dniu 13 września 2016r. W dniu 27 września 2016r. rzeczoznawca pozwanego dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu. Decyzją z dnia 30 września 2017r. pozwany poinformował, że szkoda ma charakter całkowity, a odszkodowanie stanowiące różnicę pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym (11.600 zł) a wartością pozostałości (9.300 zł) wynosi 2.300 zł. W dniu 6 października 2016r. zakład naprawczy zgłosił zastrzeżenia do zakresu naprawy określonego przez rzeczoznawcę pozwanego. W dniu 19 października 2016r. rzeczoznawca pozwanego zmienił protokół oględzin i sporządził nowy kosztorys naprawy, który tego samego dnia pocztą elektroniczną doręczono warsztatowi naprawczemu. Decyzją z dnia 8 listopada 2016r. pozwany przyznał odszkodowanie za szkodę w kwocie 6.827,48 zł, zgodnie z ww. kalkulacją naprawy. Decyzją z dnia 3 stycznia 2017r. pozwany przyznał odszkodowanie za szkodę w kwocie 6.286,74 zł, z czego kwota 300 zł stanowiła koszt holowania, kwota 168,84 zł koszt parkowania, zaś kwota 5.817,90 zł koszt najmu pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 4 stycznia 2017r. pozwany dopłacił kwotę 1.657,85 zł.

(dowód: druk zgłoszenia szkody, dokumentacja fotograficzna wykonana podczas oględzin pojazdu, korespondencja stron, kalkulacje naprawy, decyzja z dnia 8 listopada 2016r., decyzja z dnia 3 stycznia 2017r., decyzja pozwanego z dnia 4 stycznia 2017r. [w:] akta szkody nr (...) k. 40)

Szkoda została rozliczona bezgotówkowo. Pozwany wypłacił na rzecz (...) następujące kwoty:

- w dniu 8 listopada 2016r. – 6.827,48 zł;

- w dniu 4 stycznia 2017r. – 6.286,74 zł;

- w dniu 5 stycznia 2017r. – 1.657,85 zł.

(dowód: potwierdzenie przelewu k. 70-72, zeznania świadka M. Ś. płyta CD k. 64)

Pismem z dnia 16 lutego 2017r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 11.496,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 października 2016r. do dnia zapłaty w terminie do dnia 24 lutego 2017r. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 20 lutego 2017r.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 16 lutego 2017r. k. 19-21 wraz z zpo k. 22-23)

Wysokość niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów przywrócenia samochodu powódki marki F. o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 9 września 2016r. według średnich stawek występujących na rynku lokalnym w wysokości 112,10 zł/rbg za prace blacharskie i 124,75 zł/rbg za prace lakiernicze i z uwzględnieniem cen części nowych i oryginalnych – wynosi 12.296,40 zł. Natomiast, według stawek w wysokości 80/90 zł/rbg stosowanych przez zakład (...). Ś., koszt naprawy wynosi 11.707,63 zł. Z kolei, wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła 12.600 zł, zaś wartość pozostałości 6.900 zł.

Technologiczny czas naprawy pojazdu powódki wynosi 3 dni robocze, natomiast uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 43 dni.

Poniesione przez powódkę koszty najmu pojazdu zastępczego nie były ekonomicznie uzasadnione. Ekonomicznie uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego z uwzględnieniem stawek stosowanych za wynajem samochodów o klasie porównywalnej do samochodu wynajętego przez powódkę na rynku trójmiejskim wynoszą 4.300 - 6.837 zł netto tj. 5.289 - 8.409,51 zł brutto (stawki 100-159 zł netto za dobę). Powyższe stawki są stawkami standardowymi, zazwyczaj przyjmowanymi przez podmioty wynajmujące samochody. Maksymalne stawki dobowe za wynajem, uwzględniające możliwe do uzyskania dodatkowe opłaty za zniesienie limitu kilometrów oraz zniesienie udziału własnego w szkodzie kształtują się w zakresie 100-200 zł netto za dobę. Takie opłaty są jednak stosowane tylko przez niektóre podmioty działające na rynku lokalnym.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. T. k. 80-113 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi k. 131-133, 164-168, 188-191 oraz ustną opinią uzupełniającą płyta CD k. 178-178v)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków G. N. i M. Ś., a także dowodu z opinii biegłego sądowego P. T..

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dowód w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 17 listopada 2016r. ma charakter dokumentu urzędowego, który korzysta z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń, zaś w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie zdołała obalić powyższych domniemań przysługujących temu dokumentowi w trybie art. 252 kpc. Nadto, za w pełni wiarygodne należało uznać także wymienione powyżej dokumenty prywatne w postaci faktur VAT i akt szkody, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Powyższe dokumenty nie budzą również żadnych wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, gdyż nie noszą żadnych śladów podrobienia, przerobienia ani innej ingerencji w ich treść. W ocenie Sądu powyższe dokumenty odzwierciedlają rzeczywisty przebieg postępowania likwidacyjnego.

Ponadto, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania pisemnej opinii wydanej przez biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. T.. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, a nadto została napisana w sposób jasny, zrozumiały i nie zawiera luk czy sprzeczności. Przedstawione przez biegłego wnioski co do wysokości kosztu naprawy pojazdu, technologicznego kosztu naprawy, uzasadnionego czasu najmu, a także kosztu najmu pojazdu zastępczego są jasne, zrozumiałe i dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Sąd miał również na uwadze, że w opiniach uzupełniających biegły w sposób rzeczowy, logiczny i przekonujący odniósł się do wszystkich zarzutów zgłoszonych przez strony i tym samym obronił swoją opinię, o czym szczegółowo mowa będzie w dalszej części niniejszego uzasadnienia. W tym stanie rzeczy, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania zeznań świadka M. Ś.. W ocenie Sądu zeznania te były szczere, spójne i nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. W zasadzie brak było podstaw do odmowy wiary zeznaniom drugiego z przesłuchanych świadków – G. N.. Niemniej, zeznania te pozostawały gołosłowne w zakresie dotyczącym istnienia potrzeby wynajęcia pojazdu siedmioosobowego z hakiem holowniczym, czym świadek uzasadniał konieczność skorzystania z oferty firmy (...).

Podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 kc o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały także przepisy art. 361 § 2 kc, zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz art. 363 § 1 kc, który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż pomiędzy stronami nie było sporu ani co do okoliczności kolizji drogowej z dnia 9 września 2016r., winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń ani tego, że odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Należało mieć również na uwadze, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady odpowiedzialność za szkodę i przyznał wypłacił część odszkodowania.

Kwestią sporną pomiędzy stronami pozostawały m.in. koszty naprawy. Strona pozwana bowiem wywodziła, że wypłacone odszkodowanie pozwoliło na przywrócenie pojazdu powódki do stanu sprzed kolizji. Strona powodowa natomiast replikowała, że zostało ono zaniżone i nie odpowiada poniesionym z tego tytułu kosztom. W celu ustalenia celowych i ekonomicznie uzasadnionych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. W przedstawionej opinii biegły P. T. wskazał, że wysokość niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów przywrócenia samochodu powódki marki F. o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 9 września 2016r. według średnich stawek występujących na rynku lokalnym w wysokości 112,10 zł/rbg za prace blacharskie i 124,75 zł/rbg za prace lakiernicze i z uwzględnieniem cen części nowych i oryginalnych – wynosi 12.296,40 zł. Natomiast, według stawek w wysokości 80/90 zł/rbg stosowanych przez zakład (...), w którym naprawa została faktycznie przeprowadzona, koszt ten wynosi 11.707,63 zł. Zważyć należy, iż w obu wariantach koszt naprawy pojazdu jest wyższy aniżeli koszt wynikający z faktury VAT wystawionej przez warsztat naprawczy w wysokości 10.832,20 zł. Nie ma natomiast żadnych podstaw do przyjęcia, że poniesiona przez powódkę szkoda stanowi szkodę całkowitą, co początkowo przyjął ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego. Jak wskazał biegły sądowy wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła 12.600 zł, zaś wartość pozostałości 6.900 zł, a zatem koszt naprawy nie przekracza wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym. Opinia biegłego w zakresie kosztów naprawy i wartości rynkowej pojazdu przed szkodą była kwestionowana przez stronę pozwaną, której wątpliwości budziło uwzględnienie ceny haka holowniczego według systemu A., a także uwzględnienie dodatniej korekty za przebieg pojazdu pochodzącego z importu prywatnego. Oba zarzuty nie zasługiwały jednak na uwzględnienie. Odnosząc się do zarzutów ubezpieczyciela biegły T. wskazał, że pojazd powódki został fabrycznie wyposażony w hak holowniczy ze zdejmowaną główką, a zgodnie z procedurą wyceny biegły przyjął cenę tego elementu z bazy części zamiennych systemu A., stanowiącego zbiór części wskazanych przez producenta pojazdu. Taka czynność stanowi standardowe postępowanie w przypadku sporządzania kalkulacji naprawy i nie ma podstaw od takiej ogólnie przyjętej praktyki odstępować. Odnośnie natomiast zarzutu dotyczącego przyjętej korekty biegły wskazał, iż okoliczność, że pojazd pochodzi z importu prywatnego nie ma wpływu na zastosowanie korekty dotyczącej przebiegu, albowiem korekta dotycząca przebiegu jest stosowana w przypadkach, gdy rzeczywisty przebieg pojazdu jest udokumentowany i odbiega od ustalonego dla pojazdu bazowego przebiegu normatywnego. W przypadku przedmiotowego pojazdu udokumentowany przebieg wynosił 241.355 km i był niższy od przebiegu normatywnego, co implikowało konieczność zastosowania korekty dodatniej. Wyjaśnienia biegłego w powyższym zakresie są logiczne i nie budzą żadnych wątpliwości Sądu. W związku z powyższym Sąd zasądził z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed s. kwotę 4.004,72 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą faktycznie zapłaconą przez powódkę za naprawę pojazdu, wynikającą z przedłożonej faktury VAT (10.832,20 zł) a kwotą przyznaną z tego tytułu przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego (6.827,48 zł).

Ponadto, w niniejszym postępowaniu strona powodowa domagała się zapłaty różnicy pomiędzy kosztami najmu pojazdu zastępczego wynikającymi z faktury VAT wystawionej przez wynajmującego (15.006 zł) a kwotą rzeczywiście wypłaconą przez pozwanego (5.817,90 zł). Ustalenia faktyczne w zakresie czasu najmu oraz celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów najmu Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie strona powodowa zdołała wykazać, że uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 43 dni. Z opinii biegłego wynika, że na czas najmu składały się 3 dni robocze stanowiące technologiczny czas naprawy, a także 40 dni wynikające z przebiegu postępowania likwidacyjnego. Jak bowiem słusznie zauważył biegły T. i co znajduje uzasadnienie w dokumentach zgromadzonych w aktach szkody, zgłoszenie zdarzenia nastąpiło w dniu 13 września 2016r. W dniu 27 września 2016r. rzeczoznawca pozwanego dokonał oględzin pojazdu. W dniu 6 października 2016r. zakład naprawczy zgłosił zastrzeżenia do zakresu naprawy określonego przez rzeczoznawcę pozwanego. Natomiast, w dniu 19 października 2016r. rzeczoznawca pozwanego zmienił protokół oględzin i sporządził nowy kosztorys naprawy, zbieżny z kosztorysem wykonawcy naprawy. Tego samego dnia poprawiony kosztorys został przesłany pocztą elektroniczną do warsztatu naprawczego. Jak wskazał biegły w opinii uzupełniającej w dniu 19 października 2016r. możliwe było rozpoczęcie naprawy technologicznej pojazdu. Podzielając powyższe wnioski Sąd przyjął, że hipotetyczny czas pozostawania pojazdu w niesprawności wynosił w sumie 43 dni i czas ten odpowiada uzasadnionemu czasowi najmu pojazdu zastępczego.

Sporna pomiędzy stronami pozostawała wysokość stawki najmu. Zważyć bowiem należy, iż wynajmujący przyjął stawkę na poziomie 200 zł netto, natomiast pozwany w toku postępowania likwidacyjnego zweryfikował tę stawkę do kwoty 110 zł netto. W powyższym zakresie Sąd także odwołał się do wiadomości specjalnych. Biegły T. wskazał, że ekonomicznie uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego z uwzględnieniem stawek stosowanych za wynajem samochodów o klasie porównywalnej do samochodu wynajętego na rynku trójmiejskim mieścił się w przedziale 4.300 - 6.837 zł netto tj. 5.289 - 8.409,51 zł brutto (stawki 100-159 zł netto za dobę). Jak wyjaśnił biegły powyższe stawki są standardowymi, zazwyczaj przyjmowanymi stawkami przez podmioty wynajmujące samochody. Strona pozwana podnosiła, iż opinia odnosi się do pojazdu wynajętego (furgon duży), a nie zaś do pojazdu uszkodzonego należącego do segmentu D. Biegły jednak wyjaśnił, iż wynajęty pojazd marki V. (...) odpowiada właściwościami użytkowymi pojazdowi uszkodzonemu marki F. (...) tj. służy do przewozu osób i ładunków. Przywołane w zarzutach do opinii nazewnictwo (furgon duży) jest przyjmowane jedynie przez niektóre wypożyczalnie i jest nieścisłe, gdyż kategoria ta obejmować może zarówno vany jak i samochody przeznaczone głównie do przewozu ładunków Z kolei wątpliwości strony powodowej wzbudziło to, czy wskazane przez biegłego ceny najmu dotyczą najmu pojazdu powyżej miesiąca, czy obejmują brak dobowego limitu kilometrów, uwzględniają możliwość użytkowania pojazdu przez więcej niż jedną osobę oraz czy osoby korzystające z tego pojazdu mają udział własny w ewentualnej szkodzie. Na podstawie informacji uzyskanych od wypożyczalni samochodów działających na rynku lokalnym biegły ustalił, że maksymalne stawki dobowe za wynajem pojazdów uwzględniające możliwe do uzyskania dodatkowe opłaty za zniesienie limitu kilometrów czy też zniesienie udziału własnego w szkodzie kształtują się w przedziale od 100 do 200 zł netto za dobę. Jednocześnie, biegły wyjaśnił, iż takie zestawienie nie ma właściwości porównawczych, gdyż nie wszystkie firmy działające na rynku lokalnym takie opłaty stosują, zaś rozpiętość opłat stosowanych przez niektóre firmy takie opłaty stosujące jest znaczna. W świetle opinii uzupełniających Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia stawki w wysokości 200 zł netto, jaka została przyjęta przez wynajmującego. Jak wynika z opinii biegłego taka stawka stanowi maksymalną stawkę, jaka występuje na rynku lokalnym, jednak w toku niniejszego postępowania nie wykazano, że istniały szczególne okoliczności uzasadniające najem pojazdu zastępczego za taką stawkę, na jakie wskazywała strona powodowa. Nie ulega wątpliwości, że na rynku lokalnym była znaczna podaż podmiotów oferujących najem pojazdów o porównywalnej klasie co pojazd uszkodzony w stawce niższej. Strona powodowa twierdziła, że potrzeba najmu pojazdu w wyższej stawce była uzasadniona tym, że pojazd ten był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez syna powódki działalności gospodarczej, stąd pojazd zastępczy powinien być wyposażony w hak holowniczy czy też nie powinien mieć zastosowania limit kilometrów. Zauważyć jednak należy, iż umowa najmu nie została zawarta przez syna powódki ani przez powódkę, lecz przez D. N. (osoba ta została wskazana także jako użytkownik pojazdu), co wynika z treści umowy najmu i co poddaje w wątpliwość zeznania G. N., że pojazd zastępczy był przez niego wykorzystywany w działalności gospodarczej. Przesłuchany w charakterze świadka syn powódki zeznał, że potrzebował samochodu siedmioosobowego z hakiem holowniczym, jednak w żaden sposób nie wykazał potrzeby najmu pojazdu o takich właściwościach użytkowych. Zeznania świadka w tym przedmiocie nie zostały poparte żadnymi dowodami. Nie wykazano również potrzeby najmu samochodu bez limitu kilometrów. Skoro, zatem strona powodowa nie udowodniła, że istniały szczególne okoliczności uzasadniające wynajęcie samochodu za maksymalną stawkę funkcjonującą na rynku lokalnym, to Sąd przyjął stawkę w wysokości 159 zł netto, która i tak stanowiła maksymalną stawkę spośród „stawek standardowych” wskazanych przez biegłego. Koszt najmu wyliczony przy uwzględnieniu tej stawki wynosi 8.409,51 zł brutto. Zatem, różnica pomiędzy uzasadnionymi kosztami najmu (8.409,51 zł) a kosztami wypłaconymi (5.817,90 zł) wynosi 2.591,61 zł.

Ponadto, strona powodowa domagała się zasądzenia różnicy pomiędzy poniesionymi kosztami holowania i parkowania w wysokości 1.119,30 zł a kosztami wypłaconymi przez pozwanego (300 zł z tytułu holowania i 168,84 zł z tytułu parkowania) tj. w kwocie 650,46 zł. W ocenie Sądu powyższe roszczenie zasługiwało na uwzględnienie. Koszty te zostały faktycznie poniesione, pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a ich wysokość została wykazana za pomocą dowodów z dokumentów w postaci faktur VAT. Podkreślić należy, iż konieczność pozostawienia uszkodzonego pojazdu na parkingu warsztatu naprawczego była spowodowana przeciągającym się postępowaniem likwidacyjnym, w trakcie którego pozwany zakład ubezpieczeń kilkukrotnie zmieniał stanowisko co do charakteru szkody, jej zakresu oraz wysokości. Brak jednoznacznego stanowiska w powyższym zakresie uniemożliwiał podjęcie naprawy pojazdu, skoro nie było wiadome, jaka kwota zostanie w rzeczywistości zwrócona za naprawę pojazdu, tym bardziej, że początkowo pozwany uznał szkodę za całkowitą i zaproponował wypłatę odszkodowania w kwocie ponad 2.000 zł, która nie pokrywała kosztu naprawy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż przy wycenie szkody należy uwzględnić także podatek VAT. Jak podnosi się w judykaturze odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007r., III CZP 150/06; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2017r., I ACa 1587/15, L.). Z zebranego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadka G. N., wynika, że przedmiotowy samochód nie stanowił środka trwałego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i z tego względu nie było możliwości odliczenia podatku VAT. Takiej możliwości nie miała również powódka będąca właścicielką pojazdu.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone okoliczności, na mocy art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.246 zł. Na mocy art. 481 kc Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 4.899,92 zł od dnia 21 lutego 2017r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należy, iż pismem z dnia 16 lutego 2017r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 11.496,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 października 2016r. do dnia zapłaty w terminie do dnia 24 lutego 2017r. Wezwanie zostało doręczone w dniu 20 lutego 2017r. Roszczenie stało się wymagalne stosownie do art. 455 kc. Natomiast, od kwoty 2.346,87 zł tj. od kwoty o którą powód rozszerzył powództwo, Sąd zasądził odsetki od dnia 30 listopada 2018r. tj. od dnia następnego po dniu doręczenia pisma zawierającego rozszerzenie powództwa (art. 455 kc).

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc i ustalił, że powódka ponosi koszty procesu w 48 %, zaś pozwany w 52 %. Natomiast szczegółowe rozliczenie kosztów procesu – na mocy art. 108 § 1 kpc – Sąd powierzył referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.