Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy M. B.

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko P. K., J. K. i A. K.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym P. K., J. K. i A. K., aby opuścili, opróżnili i wydali powódce Gminie M. G. lokal mieszkalny o numerze (...) położony w G. przy ulicy (...);

II.  orzeka, że pozwanym przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

III.  wstrzymuje wykonanie wyroku w pkt I. do czasu złożenia pozwanym przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

IV.  zasądza od pozwanych P. K. i J. K. na rzecz powódki Gminy M. G. kwoty po 261,35 zł (dwieście sześćdziesiąt jeden złotych trzydzieści pięć groszy) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

V.  nie obciąża pozwanej A. K. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 746/23

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 25 kwietnia 2024 roku w zakresie punktów II.-V.

I.

1.  Powódka Gmina M. G. wystąpiła z powództwem żądając, aby pozwani P. K., J. K. oraz małoletnia A. K. opuścili, opróżnili z wszystkich rzecz i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...), znajdujący się w budynku położonym w G. przy ul. (...), ustalenie, że pozwanym nie przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, a także zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania, według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu wskazano, że pierwotnie najemcą lokalu na podstawie umowy z 1977 roku był B. H.. Kolejno w stosunek najmu po jego śmierci wstąpiła jego żona S. H.. Następnie najem kontynuował P. H. – syn. Ostatecznie po jego zgonie dnia 14 grudnia 2020 roku najem kontynuowała córka zmarłego najemcy – pozwana P. K.. Pozwanym wypowiedziano umowę wobec zalegania z płatnościami czynszowo-eksploatacyjnymi. Pozwani pomimo wezwania nadal zajmują lokal bez tytułu prawnego.

(pozew, k. 3-5)

II.

3.  Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew, nie wdali się w spór co do istoty sprawy ani nie złożyli wniosku o rozpoznanie sprawy pod ich nieobecność, co uzasadniało wydanie wyroku zaocznego.

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

4.  Gmina M. G. wielokrotnie wyrażała zgodę na wstrzymanie procedury wypowiedzenia umowy i ratalną spłatę zadłużenia osób zajmujących lokal nr (...) przy ul. (...) w G.. Mimo tego pozwani nie uregulowali zadłużenia. Dokonywali jedynie sporadycznych wpłat. Wobec tego ostatecznie wypowiedziano pozwanym umowę po dodatkowym wezwaniu do zapłaty z wyznaczeniem terminu na zapłatę pod rygorem wypowiedzenia umowy.

(dowód: korespondencja, k. 17-63)

5.  Lokal nr (...) położony w G. przy ulicy (...) jest zajmowany przez pozwanych P. K., J. K. i małoletnią A. K..

6.  Pozwana P. K. ma 27 lat. Pozwany J. K. ma 28 lat. Małoletnia A. K. ma 8 lat.

(fakt bezsporny)

7.  Pozwani P. K. oraz J. K. nie figurują w ewidencji bezrobotnych i poszukujących pracy.

(dowód: pismo PUP G., k. 75)

8.  Pozwani nie korzystają z pomocy społecznej.

(dowód: pismo MOPS G., k. 76)

Sąd zważył co następuje:

IV.

9.  Stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty złożone przez stronę powodową, a także dokumenty przesłane przez wezwane do tego instytucje. Nie budziły jakichkolwiek wątpliwości Sądu co do zgodności z prawdą faktów z nich wynikających. Na podstawie art. 302 §1 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanych, albowiem nie stawili się na rozprawie.

10.  Z treści art. 339 §2 k.p.c. wynika, że w przypadku, gdy zachodzą przesłanki do wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

11.  W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku ((Dz.U. z 2023 r., poz. 735, t.j.– dalej jako: u.o.p.l.) w sprawie o opróżnienie lokalu wydanie wyroku zaocznego może nastąpić wyłącznie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Przepisu art. 339 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego nie stosuje się.

12.  W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie stosowania art. 339 §2 k.p.c. w sprawach o eksmisję Sąd nie może oprzeć ustaleń faktycznych wyroku zaocznego na domniemaniu prawdziwości twierdzeń powoda o faktach zawartych w pozwie lub innych pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzenie. W każdym przypadku dokonanie ustaleń faktycznych przez Sąd wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego.

13.  Rozważania ograniczone zostały do kwestii mających znaczenie w kontekście przesłanek uprawniających pozwanych do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

14.  Z uwagi na zasadność żądania pozwu w zakresie eksmisji pozwanych, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 u.o.p.l. Sąd zbadał z urzędu przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do zawarcia najmu socjalnego lokalu wobec pozwanego.

15.  Sąd zważył także, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy Sąd zobowiązany jest z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do zawarcia najmu socjalnego lokalu wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu.

16.  Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 4 u.o.p.l. obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 573 i 1981) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej, 3) obłożnie chorego, 4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

17.  Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (art. 14 ust. 3 u.o.p.l.).

18.  Art. 14 ust. 4 u.o.p.l. statuuje przesłanki obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego w przypadku, gdy eksmisja odnosi się do lokalu wchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Jednocześnie zgodnie z wyłączeniem zawartym w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. in fine obowiązek orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego odpada, jeśli pozwani mogą te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Mając na uwadze dyrektywy wykładni językowej ustawy, w tym powszechnie przyjęty w doktrynie i orzecznictwie sposób rozumienia formuły „chyba że” na gruncie języka prawnego, przepis art. 14 ust. 4 u.o.p.l. należy rozumieć w ten sposób, że w każdym przypadku, gdy zachodzi okoliczność określona w art. 14 ust. 1 pkt 1-6 u.o.p.l. (tj. okoliczność uzasadniająca orzeczenie o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu), Sąd jest obowiązany orzec o tym uprawnieniu, zaś ciężar dowodu w zakresie wykazania okoliczności wskazanych w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. in fine, tj. skutkujących odpadnięciem przesłanki obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego - spoczywa na stronie wywodzącej z tej okoliczności skutki prawne, tj. na stronie powodowej.

19.  Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że pozwani spełniają obligatoryjną przesłankę, o której mowa w art. 14 ust. 4 pkt 2 u.o.p.l., albowiem pozwana A. K. jest małoletnia, zaś pozwani wspólnie z nią zamieszkują i jak wynika z dokumentów przedłożonych przez powódkę – są jej rodzicami.

20.  Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), szczególnie gdy obie strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, którym Sąd zakreślił terminy na złożenie wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (art. 205 ³ § 1 i 2 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność.

21.  Strona powodowa nie wykazała, że pozwani mogli zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub że ich sytuacja materialna pozwalała na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

22.  W konsekwencji, na podstawie art. 14 ust. 4 pkt 2 u.o.p.l. Sąd orzekł, że pozwanym przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

23.  Na podstawie art. 14 ust. 6 u.o.p.l. Sąd nakazał wstrzymanie wykonania wyroku w zakresie pkt I (nakazania opróżnienia, opuszczenia i wydania przedmiotowego lokalu na rzecz pozwanej) do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

V.

24.  O kosztach procesu wobec pełnoletnich pozwanych Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c. w punkcie IV., obciążając nimi pozwanych zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Poniesione przez powódkę koszty procesu obejmowały: opłatę sądową od pozwu (200,00 zł), wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego według stawki minimalnej (240,00 zł) zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz koszty doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika (82,71 zł) – łącznie 522,71 zł. W konsekwencji, Sąd zasądził od pozwanych na rzecz powódki kwoty po 261,35 zł.

25.  Od sumy tych kosztów należne były odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

26.  O kosztach procesu wobec pozwanej A. K. Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. w punkcie V. wyroku, nie obciążając jej kosztami procesu, biorąc pod uwagę, że jest małoletnia i nie przyczyniła się do powstania kosztów niniejszego postępowania.