Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka- Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 czerwca 2024 r. w G.

sprawy z powództwa W. W. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 28 000 zł. (dwadzieścia osiem tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 18 000 zł. (osiemnaście tysięcy złotych) od dnia 15 września 2021r do dnia zapłaty

- od kwoty 10 000 zł. (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 28 stycznia 2023r do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3. ustala, że powódka ponosi koszty procesu w 7%, zaś pozwana w 93%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt I C 676/21

Uzasadnienie wyroku z dnia 25 czerwca 2024 roku

Powódka W. W. (1) wniosła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2021 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 10 sierpnia 2021 roku została potrącona na przejściu dla pieszych. Na skutek tego wypadku doznała otwartej rany głowy, krwiaka, wstrząśnienia mózgu, zwichnięcia, skręcenia i naderwania stawów i więzadeł na poziomie kręgosłupa szyjnego, wypuklin krążków międzykręgowych na poziomach C6-C7 i (...)- (...), licznych stłuczeń, siniaków i zadrapań. Powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe klatki piersiowej, kręgosłupa i głowy, przez ponad miesiąc przebywała na zwolnieniu lekarskim, nosiła kołnierz ortopedyczny, zażywała leki przeciwbólowe, przechodziła rehabilitację. Nadto, pozostała jej widoczna blizna na czole. Po wypadku musiała korzystać z pomocy osób trzecich, a także na okres kilku miesięcy musiała przerwać aktywność fizyczną. Wypadek odcisnął również piętno na psychice powódki, która czuje całkowity brak zaufania do kierowców i strach przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych. W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła zapłaty kwoty 18.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę oraz kwoty 2.000 zł tytułem kosztów opieki. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił jej jedynie kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(pozew, k. 3-7v)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie ubezpieczyciel wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił, że na skutek wypadku powódka doznała uszczerbku w wysokości 2 % i w związku z tym wypłacił jej zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł oraz odszkodowanie obejmujące m.in. koszty leczenia, utracone zarobki oraz równowartość zniszczonych rzeczy. Zdaniem pozwanego wypłacone kwoty w pełni pokrywają szkodę doznaną przez powódkę, a dochodzona przez nią kwota jest rażąco wygórowana. Ubezpieczyciel stwierdził także, że powódka nie wykazała zasadności swojego roszczenia co do zasady i wysokości, a także zakwestionował zawarte w pozwie twierdzenia odnośnie zakresu poniesionej krzywdy, wskazując, że obrażenia powódki nie były znaczące i nie uzasadniają tak dużej krzywdy.

(odpowiedź na pozew, k. 47-48)

W toku sprawy powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanej pisma zawierającego rozszerzenie powództwa do dnia zapłaty.

(pismo powódki z dnia 28 grudnia 2022r., k. 159-161v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2021 roku po godz. 20 na przejściu dla pieszych na ul. (...) w G., na wysokości restauracji (...) powódka W. W. (1) została potrącona przez kierującą samochodem osobowym marki P. o numerze rejestracyjnym (...). Na skutek uderzenia powódka wpadła na przednią szybę samochodu, na skutek czego szyba pękła, a następnie powódka spadła na jezdnię, odbijając się od podłoża.

Wyrokiem nakazowym z dnia 30 września 2021 roku Sąd Rejonowy w Gdyni uznał sprawczynię wypadku winną popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i wymierzył jej grzywnę w kwocie 800 zł, a także orzekł wobec niej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.

(dowód: nagranie z monitoringu, płyta CD k. 8, wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 30 września 2021r., k. 36-36v)

Karetką pogotowia powódka została przewieziona na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala św. W. a P. w G.. Na (...) wykonano badanie TK głowy oraz kręgosłupa szyjnego, które nie wykazało większych zmian pourazowych, a jedynie niewielki krwiak podczepcowy okolicy ciemieniowej prawej, nadto zaopatrzono chirurgicznie ranę tłuczoną lewej okolicy czołowej. Tego samego dnia powódka została zwolniona do domu z zaleceniem stosowania leków S., P. C., prowadzenia przez kilka dni oszczędnego trybu życia, wykonywania ćwiczeń wzmacniających kręgosłup szyjny, zmiany opatrunków, kontroli w poradni ortopedycznej za 5-7 dni.

Dalsze leczenie powódka kontynuowała w (...) sp. z o.o. w G.. W dniu 13 sierpnia 2021 roku ortopeda w badaniu przedmiotowym stwierdził wzmożone napięcie międzymięśniowe, postawił rozpoznanie wg (...)10 S-13 zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi i skierował powódkę pilnie na zabiegi rehabilitacyjne celem zmniejszenia dolegliwości bólowych.

W dniu 16 sierpnia 2021 roku powódka zgłosiła się do poradni chirurgii ogólnej, gdzie stwierdzono dobre gojenie rany okolicy czołowej i zalecono kontrolę za 7 dni. W związku z pobolewaniem głowy skierowano powódkę do poradni neurologicznej. Podczas kolejnej wizyty w dniu 23 sierpnia 2021 roku chirurg oczyścił ranę, zdjął szwy i w związku z dolegliwościami bólowymi żeber po stronie prawej skierował powódkę na badanie RTG żeber i klatki piersiowej.

W dniu 18 sierpnia 2021 roku powódka odbyła konsultację neurologiczną. Lekarz postawił rozpoznanie G54.2 – zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowych szyjnych i skierował powódkę na rehabilitację, a także zapisał leki D. retard i N..

W dniu 8 września 2021 roku powódka przeszła badanie MR kręgosłupa szyjnego, które wykazało m.in. na poziomie C6-C7 centralną szerokopostawną wypuklinę krążka miedzykręgowego dokanałowo na 2 mm, bez impresji na korzenie nerwowe, a na poziomie (...)- (...) nieco prawoboczną wypuklinę krążka międzykręgowego dokanałowo na poziomie 2 mm z niewielkim spłyceniem prawego zachyłka korzeniowego. Z kolei, w dniu 10 września 2021 roku powódka przeszła badanie MR głowy, które wykazało pojedyncze drobne ogniska o podwyższonym sygnale w istocie białej mózgowia do tyłu od trzonów komór bocznych (prawdopodobnie naczyniopochodne).

W dniu 19 listopada 2021 roku ortopeda stwierdził dolegliwości bólowe o mniejszym nasileniu.

Powódka przechodziła rehabilitację w okresach od 30 sierpnia do 14 września 2021 roku oraz od 16 listopada do 10 grudnia 2021 roku.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powódki, k. 12-30)

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 15 września 2021 roku.

(dowód: zwolnienia lekarskie (...), k. 23-25)

Po wypadku przez okres około miesiąca powódka nosiła kołnierz ortopedyczny, początkowo także w nocy. Powódka skarżyła się na dolegliwości bólowe głowy i szyi, miała problemy ze snem, przyjmowała leki przeciwbólowe. Przez kilka tygodni dotychczasowe obowiązki domowe (przygotowywanie posiłków, robienie zakupów) powódki przejął mąż M. W. (1). Nadto, małżonek oraz teściowa przejęli opiekę nad dziećmi w wieku 4 i 9 lat, odprowadzali i przyprowadzali je ze szkoły i przedszkola. Przed wypadkiem powódka była osobą aktywną, chodziła na zajęcia taneczne, jeździła na rowerze. Ponownie na rower wsiadała dopiero wiosną 2022 roku. Na skutek odniesionych obrażeń powódka musiała przełożyć na termin późniejszy wyjazd do W., stanowiący formę obchodów rocznicy ślubu. Powódka nie korzystała z pomocy psychologa.

(dowód: zeznania świadka M. W. (1), płyta CD k. 75, zeznania świadka M. W. (2), płyta CD k. 75, przesłuchanie powódki W. W. (1), płyta CD k.75)

Na skutek wypadku z dnia 10 sierpnia 2021 roku powódka doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, co spowodowało długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5 %. Dolegliwości bólowe po wypadku trwały około miesiąca. Obecnie, stan neurologiczny powódki jest odpowiedni do wieku, nie ma podstaw do stwierdzenia, że w przyszłości mogą ujawnić się późne następstwa lub powikłania po wypadku. Z powodów neurologicznych powódka nie wymagała pomocy lub opieki ze strony osób trzecich. Pojedyncze ognisko naczyniopochodnego uszkodzenia mózgu oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego stanowiły zmiany samoistne, niezwiązane z wypadkiem.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii W. N. (1), k. 103-105 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi, k. 127, 169)

Trwałym skutkiem wypadku z dnia 10 sierpnia 2021 roku jest blizna zlokalizowana w okolicy czołowej lewej w kształcie gwiazdy o wymiarach 2 x 2 x 2 cm w kolorze skóry bez przebarwień i przerostów bliznowca, niebolesna, nie powodująca przykurczu i nie ograniczająca funkcji mimiki twarzy, powodująca trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 4 %. Rana pourazowa goiła się do dwóch tygodni do zdjęcia szwów, po wygojeniu została trwała blizna. Gojenie rany powodowało małe dolegliwości bólowe. Blizna kwalifikuje się do korekcji plastycznej (estetycznej) poprzez korekcję chirurgiczną (wycięcie i ponowne zszycie) lub dermabrazję laserową, lecz zabiegi te nie usuną blizny całkowicie, a jedynie poprawią jej wygląd. Blizna nie zniknie samoistnie. Koszt korekcji chirurgicznej wynosi około 4.000 zł, a dermabrazji laserowej około 1.000 zł. Koszt maści stosowanych w przypadku obu zabiegów wynosi około 420 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii plastycznej A. K., k. 235-240 wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 265-266)

Sprawca wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W.. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu, domagając się kwoty 10.000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia w kwocie 1.000 zł. Pismem z dnia 15 września 2021 roku pozwany poinformował powódkę o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 1.000 zł, a także odszkodowania obejmującego koszt zniszczonych lub uszkodzonych rzeczy osobistych w kwocie 680 zł, koszt sprzętu ortopedycznego w kwocie 45 zł oraz koszty leczenia w kwocie 42,98 zł. Natomiast, pismem z dnia 22 września 2021 roku pozwany poinformował o przyznaniu dodatkowo kwoty 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 100 zł z tytułu utraconych zarobków oraz kwoty 100 zł tytułem ryczałtu na koszty związane z leczeniem.

(dowód: zgłoszenie szkody, k. 32-33, pismo pozwanego z dnia 15 września 2021r., k. 34, pismo pozwanego z dnia 22 września 2021r., k. 35, akta szkody, płyta CD k. 51)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentów, dowodu z zeznań świadków M. W. (1), M. W. (2), dowodu z przesłuchania powódki, a także dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i chirurgii plastycznej.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Sąd miał bowiem na względzie, iż autentyczność dokumentacji medycznej leczenia powódki nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a nadto została sporządzona przez podmioty niezależne, toteż nie ma obaw, że dokumentacja ta została zmanipulowana dla celów niniejszego postępowania. Dalej, należy zauważyć, że żadna ze stron nie wniosła zarzutów co do autentyczności i wiarygodności pozostałych dokumentów zgromadzonych w aktach szkody. Sąd w tym zakresie nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji. W związku z powyższym w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że wyżej wskazane dokumenty przedstawiają faktyczny przebieg leczenia powypadkowego powódki, a także faktyczny przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń.

W zakresie dotyczącym przebiegu leczenia i rehabilitacji, a także rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oraz wpływu wypadku na dotychczasowe życie poszkodowanej Sąd dał wiarę zeznaniom powódki oraz świadków M. W. (1) i M. W. (2). W ocenie Sądu, zeznania wymienionych osób były szczere, zbieżne ze sobą, a także nie budziły żadnych wątpliwości w świetle doświadczenia życiowego. Wszyscy wymieni powyżej świadkowie zgodnie zeznali, że po wypadku powódka odczuwała przez długi czas bóle głowy czy kręgosłupa szyjnego. Sąd nie kwestionuje tego, że u powódki występowały tego typu dolegliwości, albowiem zasadniczo znajduje to potwierdzenie w dokumentacji medycznej, jednak należy wskazać, że żaden ze świadków nie dysponuje wiedzą medyczną pozwalającą na ocenę związku długotrwałych dolegliwości odczuwanych przez poszkodowaną z przedmiotowym wypadkiem. Kwestia ta wymagała oceny przez biegłych, posiadających wiadomości specjalne z dziedziny medycyny.

Ostatecznie, za w pełni wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dowód należało uznać również opinię sporządzoną przez biegłego sądowego z zakresu neurologii W. N. (2). W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez biegłego w sposób rzetelny, profesjonalny, a przedstawione w opinii wnioski dotyczące aktualnego stanu zdrowia powoda, rozmiaru i trwałości uszczerbku na zdrowiu odniesionego na skutek wypadku z dnia 10 sierpnia 2021 roku, przebiegu leczenia, następstw wypadku oraz rokowań na przyszłość są jednoznaczne i stanowcze, a także poparte wszechstronną analizą przedstawionej dokumentacji medycznej i badaniem przedmiotowym. Przedstawione przez biegłego wnioski nie budzą żadnych wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Biegły zdołał również obronić swoją opinię po wniesieniu zarzutów przez poszkodowaną. W opinii uzupełniającej w sposób rzeczowy, logiczny i przekonujący wyjaśnił, dlaczego zmiany naczyniopochodne mózgowia oraz zmiany kręgosłupa szyjnego nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem, a także dlaczego nie było obiektywnej potrzeby udzielenia powódce opieki po wypadku.

Ponadto, ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł również na opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii plastycznej. Przedstawiona przez biegłego A. K. opinia jest rzetelna, fachowa, jasna i logiczna, a także nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, a wnioski do jakich doszedł biegły są jednoznaczne i zostały należycie oraz przekonująco uzasadnione. Ponadto, w opinii uzupełniającej biegły rzeczowo i przekonująco odniósł się do zarzutów odnośnie guza mającego się pojawiać na czole powódki. Biegły wskazał, że w dniu badania przedmiotowego powódka nie miała tego typu narośli, a nadto nigdy nie podejmowała z tego powodu leczenia.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu chirurgii plastycznej, uznając, że zmierza on jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w opinii uzupełniającej biegły K. rozwiał wszelkie wątpliwości co do rozmiaru szkody w postaci blizn. Strona pozwana nie przedstawiła żadnej dokumentacji medycznej, która pozwoliłaby na stwierdzenie, że opinia biegłego jest nieprawidłowa.

Podstawę prawną powództwa o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania stanowiły przepisy art. 822 k.c., art. 445 § 1 k.c. i art. 444 k.c. Wedle przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 § 2 k.c. jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z kolei, podstawę roszczenie o przyznanie odszkodowania stanowił przepis art. 444 § 1 zdanie pierwsze k.c., w myśl którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Na wstępie należy zauważyć, że zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń nie była sporna. Nie budziło bowiem wątpliwości, że sprawcą wypadku z dnia 10 sierpnia 2021 roku była kierująca pojazdem ubezpieczonym w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W.. Nadto, w toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał co do zasady swoją odpowiedzialność, przyznając powódce m.in. kwotę 2.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę oraz zwracając poniesione przez nią koszty leczenia. W tym stanie rzeczy spór pomiędzy stronami sprowadzał się jedynie do wysokości (rozmiaru) poniesionej przez powódkę szkody niemajątkowej oraz wysokości szkody majątkowej w postaci kosztów opieki.

W świetle ugruntowanego orzecznictwa zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych, zarówno istniejącej w chwili orzekania, jak i takiej, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno lub z dającym się przewidzieć z dużym stopniem prawdopodobieństwa odczuwać. Zasadniczą przesłankę określającą jego wysokość stanowi więc stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych ich intensywność, nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych, a w tym zakresie stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej. Celem, jakiemu ma służyć zadośćuczynienie, jest nie tyle przywrócenie stanu przed wyrządzeniem krzywdy, ile załagodzenie negatywnego przeżycia poszkodowanego. Powszechnie akceptowana jest w judykaturze zasada umiarkowanego zadośćuczynienia, przez co rozumieć należy kwotę pieniężną, której wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, określanej przy uwzględnieniu występujących w społeczeństwie zróżnicowanych dochodów różnych jego grup. Zasada ta trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, bowiem zarówno ocena, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmiernie zawyżone lub nadmiernie zaniżone, a więc czy jest odpowiednie, pozostawać musi w związku z poziomem życia (vide: wyrok SN z dnia 17 grudnia 2020r., III CSK 149/18, L.).

W ocenie Sądu powództwo o zadośćuczynienie zasługiwało na uwzględnienie w całości. Dokonując ustaleń odnośnie rozmiaru poniesionej przez powódkę krzywdy Sąd miał na względzie w szczególności charakter i czas trwania dolegliwości związanych z wypadkiem. Jak wynika z opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu chirurgii plastycznej na skutek wypadku z dnia 10 sierpnia 2021 roku powódka odniosła ranę w okolicy czołowej, która została bezpośrednio po zdarzeniu zaopatrzona chirurgicznie. Jak wynika z zapisów dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego rana goiła się prawidłowo, a po upływie dwóch tygodni zdjęto powódce szwy. Samo gojenie rany nie powodowało istotnych dolegliwości bólowych. Biegły A. K. określił ich natężenie na poziomie 1 w pięciostopniowej skali, a okres trwania na 3-4 tygodnie. Jednak, przy ocenie rozmiaru poniesionej krzywdy, nie sama rana jest istotna, lecz ważniejsze są jej trwałe następstwa. Otóż, biegły z zakresu chirurgii plastycznej wskazał, że skutkiem wygojenia rany jest trwała blizna w kształcie gwiazdy o wymiarach 2 x 2 x 2 cm zlokalizowana w okolicy czołowej lewej powódki. Biegły ocenił, że wyżej wskazana blizna powoduje 4% trwały uszczerbek na zdrowiu. Mimo że przedmiotowa blizna nie powoduje przykurczu ani też nie ogranicza funkcji mimiki twarzy, to jednak z uwagi na jej umiejscowienie w miejscu widocznym, należy uznać ją za szpecącą i kosmetycznie wstydliwą. Dla młodej kobiety – jak powódka – tego typu defekt estetyczny może mieć wpływ na samoocenę i poczucie kobiecości, tym bardziej, że przy obecnym stanie medycyny trwałe i całkowite usunięcie tej blizny jest niemożliwe. Jak bowiem wyjaśnił biegły K. blizna nie zniknie samoistnie, a jej powtórne wycięcie i zszycie plastyczne nie gwarantuje całkowitego usunięcia blizny, która zawsze pozostanie blizną chirurgiczną i dodatkowo może wygoić się z powikłaniami, przerostem bądź rozejściem. Ponadto, również dermabrazja laserowa może jedynie poprawić wygląd blizny, natomiast nie usunie jej całkowicie. Zatem, podjęte leczenie może jedynie zamaskować bądź zminimalizować skutki oszpecenia, niemniej blizna pozostanie na stałe. Natomiast, w świetle wyjaśnień biegłego zawartych w opinii uzupełniającej, brak jest podstaw, aby jako skutek wypadku kwalifikować domniemanego guza. Biegły K. stwierdził, iż w dacie badania nie stwierdził obecności takiego guza, nadto z przedstawionej dokumentacji medycznej nie wynika, aby powódka kiedykolwiek zgłaszała lekarzowi tego typu przypadłość i podejmowała w tym zakresie leczenie. Zatem, obecność tego guza, który wedle deklaracji powódki ma pojawiać się i znikać, nie została w żaden sposób potwierdzona badaniami. Poza defektami estetycznymi, przy określeniu rozmiaru krzywdy poniesionej przez powódkę Sąd uwzględnił także skutki neurologiczne. W świetle opinii przedstawionej przez biegłego neurologa nie ulega bowiem wątpliwości, że w następstwie wypadku powódka doznała również urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Obrażenia te skutkowały dolegliwościami bólowymi trwającymi przez okres około miesiąca, wymagały kilkutygodniowego leczenia, w tym farmakoterapii i przeprowadzenia diagnostyki obrazowej. Zdaniem biegłego powyższe dolegliwości w zakresie układu nerwowego skutkowały długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 %. Natomiast, biegły ortopeda wykluczył, by w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem pozostawały zgłaszane przez powódkę dolegliwości kręgosłupa szyjnego, a także wskazywane przez nią pojedyncze ognisko naczyniopochodnego uszkodzenia mózgu. Jak wyjaśnił biegły neurolog w opinii uzupełniającej zmiany zwyrodnieniowe w obrębie struktur kostnych kręgosłupa szyjnego mają zaawansowany charakter na pograniczu normy wiekowej, nadto w opisie badania TK i MR nie ma wzmianki o pourazowym charakterze tychże zmian. Z kolei, widoczne w obrazie MR ognisko uszkodzenia mózgowia jest mikroangiopatią naczynia mózgowego i stanowi zmianę samoistną. Biegły wyjaśnił, że w przypadku badania MR, które cechuje się rozdzielczością wymierzoną w milimetrach, zmiany pourazowe w obrębie mózgowia, są opisywane w sposób jednoznaczny.

Poza samymi obrażeniami ciała, zgodnie ze stanowiskiem judykatury, przy określeniu rozmiaru poniesionej przez powódkę szkody niemajątkowej, Sąd uwzględnił również całokształt skutków, jakie wypadek ten wywarł na życiu osobistym i zawodowym poszkodowanej. Przede wszystkim należało mieć na względzie, iż w związku z leczeniem skutków wypadku powódka pozostawała do dnia 15 września 2021 roku na zwolnieniu lekarskim. Nadto, jak wynika z karty leczenia szpitalnego (...) bezpośrednio po zdarzeniu powódka przez kilka dni była zmuszona prowadzić oszczędny tryb życia, a także wykonywać ćwiczenia wzmacniające kręgosłup szyjny.

Mając na względzie przedstawiony powyżej ogół skutków zdarzenia, Sąd uznał, iż adekwatna do rozmiaru poniesionej przez powódki krzywdy jest kwota 30.000 zł, co przy uwzględnieniu wypłaconej na etapie postępowania likwidacyjnego kwoty 2.000 zł uzasadniało zasądzenie dodatkowo kwoty 28.000 zł. Na skutek przedmiotowego wypadku powódka została bowiem w sposób trwały oszpecona. Niewątpliwie z wypadkiem wiązały się istotne niedogodności, zakłócające dotychczasowy tok życia powódki i dezorganizujące jej życie osobiste i zawodowe jak: konieczność poddania się kilkutygodniowemu leczeniu i rehabilitacji, niemożność wykonywania pracy zawodowej, co należało uwzględnić przy wymiarze zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu wysokość przyznanego zadośćuczynienia została utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., III CKN 427/00, L.). Sąd miał również na względzie, że z uwagi na wzrost zamożności społeczeństwa (co przejawia się choćby stałym wzrostem przeciętnego wynagrodzenia za pracę), a jednocześnie ze względu na istotny spadek siły nabywczej pieniądza (inflacja), zasądzanie niskich kwot z tytułu zadośćuczynienia nie będzie spełniało kompensacyjnej funkcji tego świadczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, zasądzona kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do rozmiaru poniesionej szkody niemajątkowej, nie ma charakteru symbolicznego, uwzględnia aktualną stopę życiową społeczeństwa, a zarazem nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego kosztem ubezpieczyciela.

Poza zadośćuczynieniem, powódka domagała się także zasądzenia zwrotu kosztów opieki osób trzecich w kwocie 2.000 zł. Podstawę prawną tego żądania stanowił art. 444 § 1 zdanie pierwsze k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Jak wskazuje się w doktrynie poszkodowany może dochodzić zwrotu kosztów opieki, jeśli ze względu na stan zdrowia taka opieka jest mu potrzebna. Sytuacja taka ma miejsce np. jeżeli w wyniku doznanego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia poszkodowany nie był w stanie samodzielnie funkcjonować (zob. K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024). W judykaturze wskazuje się, że szkodą w kontekście art. 444 § 1 k.c. jest już samo doprowadzenie - wskutek określonego zdarzenia - do sytuacji, w której poszkodowany wymagał takiej pomocy (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2020 r., III CZP 31/19, L.). W ocenie Sądu powództwo o zwrot kosztów opieki nie zasługiwało na uwzględnienie. Przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie zeznali, że przez okres kilku tygodni powódka nie mogła wykonywać dotychczasowych obowiązków domowych (przygotowywanie posiłków, robienie zakupów) oraz opiekować się dziećmi, a czynności w tym zakresie przejęli mąż i teściowa. Sąd nie twierdzi, że zeznania świadków nie polegały na prawdzie, niemniej w świetle stanowczej opinii biegłego neurologa nie ulega wątpliwości, że z przyczyn neurologicznych stan funkcjonalny powódki nie był obniżony na tyle, by uniemożliwiać jej samodzielne wykonywanie wyżej wskazanych czynności. Jak wyjaśnił bowiem biegły na skutek wypadku powódka nie odniosła obrażeń wpływających istotnie na jej sprawność, czy stanowiących odchylenie od normy. Nie było zatem obiektywnych wskazań do korzystania z opieki osób trzecich. Natomiast, fakt, że taka pomoc była powódce faktycznie udzielana przez członków najbliższej rodziny, to nie wykazano, by zaistniała potrzeba udzielenia takiej opieki, co na gruncie art. 444 § 1 k.c. stanowi podstawowy wymóg roszczenia o zwrot kosztów opieki.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na mocy art. 805 k.c., art. 822 k.c., art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 28.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Nadto, na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od wyżej wskazanej kwoty 18.000 zł od dnia 15 września 2021r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należało, że szkoda została zarejestrowana przez ubezpieczyciela w dniu 20 sierpnia 2021 roku, natomiast w dniu 15 września 2021 roku pozwany wydał decyzję o przyznaniu zadośćuczynienia, co oznacza, że w tej dacie był już gotowy do określenia całokształtu poniesionej przez powódkę szkody. Natomiast, od kwoty 10.000 zł, o którą powódka rozszerzyła powództwo w toku sprawy, Sąd zasądził odsetki dopiero od dnia 28 stycznia 2023 roku tj. od następnego po dniu doręczenia pozwanemu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa, co nastąpiło w dniu 27 stycznia 2023 roku. Nie było przy tym podstaw do zastosowania terminu 30 – dniowego przewidzianego w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych, gdyż postępowanie likwidacyjne zostało już zakończone, a ubezpieczyciel dysponował całością materiału dowodowego pozwalającego na określenie rozmiaru szkody.

W pozostałym zakresie co do odsetek, na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i ustalił, że każda ze stron ponosi koszty w zakresie, w jakim uległa w niniejszej sprawie, tj. powódka w 7 %, a pozwany w 93 %. Jednocześnie, stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. Sąd rozstrzygnął jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu po zakończeniu postępowania.