Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2023r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka – Midziak

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2023r. w G.

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. przeciwko S.C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 39 108,34 zł. (trzydzieści dziewięć tysięcy sto osiem złotych trzydzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2021r do dnia 12 czerwca 2023r;

świadczenie opisane w punkcie 1. wyroku rozkłada na 8 (osiem) rat: 7 (siedem) równych rat w kwocie po 5 000 zł. (pięć tysięcy złotych) każda, 8 (ósma rata) w kwocie 4 108,34 zł. (cztery tysiące sto osiem złotych trzydzieści cztery grosze) powiększona o odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 39 108,34 zł. od dnia 1 kwietnia 2021r do dnia 12 czerwca 2023r; raty płatne będą miesięcznie do dnia 18 (osiemnastego) każdego miesiąca poczynając od miesiąca następującego po uprawomocnieniu wyroku w sprawie, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3600 zł. (trzy tysiące sześćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku w sprawie do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

nakazuje ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1956 zł. (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód jest ustawowo zwolniony.

Sygn. akt I C 648/22

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. domagał się od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w S. zapłaty kwoty 39.108,34 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany jest zobowiązany do uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego jako działka (...) o powierzchni 2.491 m ² – według udziału (...). Wartość opłaty za rok 2021 wynosiła 39.108,43 zł rocznie.

Pozwany nie spełnił świadczenia.

(pozew – k. 3-4)

Pozwany – reprezentowany przez prezesa komplementariusza spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) – w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł, iż decyzja w przedmiocie aktualizacji nie dotyczy pozwanego, a S. C.. Ponadto zakwestionował to, aby osoba odbierającą korespondencję zawierającą żądania zapłaty z dnia 29 czerwca 2022 roku oraz 6 lipca 2022 roku, tj. Pan P. (nazwisko nieczytelne) kiedykolwiek był pracownikiem pozwanego.

(sprzeciw – k. 44-46)

Na rozprawie dnia 7 czerwca 2023 roku przedstawiciel pozwanego oświadczył, że należności za 2021 rok nie zostały zapłacone. Oświadczył, że nie kwestionuje podanej wartości użytkowania wieczystego za 2021 rok. Oświadczył, że akceptuje fakt, że należność z tytułu użytkowania wieczystego będzie trzeba zapłacić. Złożył także wniosek o rozłożenie zasądzonego świadczenia na 10 równych miesięcznych rat płatnych do 18. dnia każdego miesiąca począwszy od lipca 2023 roku. Twierdził, że spółka nie jest w stanie zapłacić należności jednorazowo ze względu na sytuację finansową spółki.

(protokół - k. 72-73, płyta – k. 74)

Stan faktyczny:

Wypowiedzeniem z dnia 15 grudnia 2014 roku Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wypowiedział opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości obejmującej m. in. działkę (...) o powierzchni 2.491 m ² i ustalił wysokość opłaty na kwotę 114.829,41 zł – płatną począwszy od 2015 roku.

Wypowiedzenie obejmowało również działki (...) o łącznej powierzchni 3.468 m ² objęte jedną księgą wieczystą i stanowiące przedmiot użytkowania S. C., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. oddaliło wniosek użytkownika o ustalenie, iż aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona, zaś pozew do sądu w tym przedmiocie został prawomocnie zwrócony.

(dowód: wypowiedzenie – k. 6-7, orzeczenie SKO – k. 8-11, zarządzenie o zwrocie pozwu – k. 12)

Działka (...) to obecnie działka (...), która wpisana jest jako jedyna do księgi wieczystej o numerze (...). Jest ona zabudowana budynkiem mieszkalnym, z którego zostały wyodrębnione lokale.

Z powyższej nieruchomości został wyodrębniony lokal niemieszkalny o numerze 2 w budynku o numerze (...) przy ulicy (...) w G. – o powierzchni 1.490,03 m ² objęty księgą wieczystą (...).

Aktualnie właścicielem lokalu jest S.C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S., która nabyła własność lokalu na podstawie umowy z dnia 17 grudnia 2019 roku. Wpisu prawa dokonano w dniu 21 lutego 2020 roku.

Ponadto został wyodrębniony lokal niemieszkalny numer (...) o powierzchni 478,54 m ² objęty księgą wieczystą (...). Właścicielem lokalu jest S.C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S., która nabyła własność lokalu na podstawie umowy z dnia 17 grudnia 2019 roku. Wpisu prawa dokonano w dniu 21 lutego 2020 roku.

Właścicielowi lokalu niemieszkalnego numer (...) przysługuje udział w użytkowaniu wieczystym nieruchomości – działki (...) w wysokości łącznej (...).

(dowód: wydruki z ksiąg wieczystych - k. 15-28, k. 82-89, akt notarialny – k. 76-81)

Wartość opłaty ustalonej aktualizacją, a przypadającej na działkę (...) wynosi kwotę 82.525,08 zł. Odniesiona do udziału pozwanego wynosi kwotę 39.108,34 zł. Powód informował o tym spółkę pismem z dnia 29 czerwca 2022 roku. Pismo odebrał pracownik pozwanej spółki P. D..

(dowód: pismo z dnia 29.06.2022r. – k. 29-30, potwierdzenie odbioru – k. 31-32, (...) k. 55)

Pismem z dnia 6 lipca 2022 roku wezwano pozwaną spółkę do zapłaty powyższej należności między innymi za rok 2021. Pismo odebrał pracownik pozwanej spółki P. D..

(dowód: wezwanie z dnia 06.07.2022r., potwierdzenie odbioru – k. 34-35, (...) k. 55)

Należność objęta pozwem nie została przez pozwanego zapłacona. Stałe wydatki miesięczne spółki wynoszą 10-12 tys. złotych, a po ich uiszczeniu pozostaje dochód w kwocie około 10-12 tys. złotych.

(dowód: zeznania M. C. – k. 72v., płyta – k. 74)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań stron z ograniczeniem do strony pozwanej, z dokumentów przedłożonych przez powoda oraz znajdujących się w aktach księgi wieczystej. Strona pozwana nie kwestionowała istnienia i autentyczności przywołanych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów, w szczególności tego, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Z kolei z zeznania przedstawiciela pozwanego wynikała kondycja finansowa spółki. Strona przeciwna nie kwestionowała wiarygodności zeznań w tym zakresie, a zatem nie było podstaw, aby weryfikować szczegółowo sytuacje finansową spółki, tj. tym samym zeznania pozwanego w tym zakresie. W pozostałym zakresie zeznania te zawierały oświadczenia, co do uznania faktów objętych sporem za bezsporne, co i tak wynikało wprost z dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia miał fakt, że poprzedni użytkownik wieczysty S. C. zamiast na rachunek powoda uiścił należność na rachunek swojej córki. Sąd nie podejmuje się oceny tej czynności prawnej (czy była to pomyłka, czy darowizna na rzecz osoby bliskiej wobec istnienia zadłużenia wobec wierzycieli), albowiem nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Podstawę prawną powództwa stanowił art. 238 k.c., zgodnie z którym wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Przepis ten wprowadza zasadę odpłatności użytkowania wieczystego. Szczegółową regulację dotyczącą wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste przewidują art. 71-81 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) – opłata za użytkowanie wieczyste może podlegać zmianom i aktualizacjom na zasadach określonych w przedmiotowych przepisach. Na podstawie art. 238 k.c. i art. 71 ust. 1 oraz 4 u.g.n. użytkownik wieczysty jest zobowiązany do uiszczenia opłat rocznych w terminie do dnia 31 marca każdego roku. Zgodnie z art. 71 ust. 7 ustawy w przypadku gdy nastąpiła zmiana użytkownika wieczystego w wyniku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, opłatę roczną pobiera się w całości od osoby będącej użytkownikiem wieczystym nieruchomości w dniu 1 stycznia roku, za który obowiązuje opłata.

Niewątpliwie dnia 1 stycznia 2021 roku pozwana spółka była użytkownikiem wieczystym, a zatem obciążała ją opłata z tytułu użytkowania wieczystego za rok objęty pozwem. Nie miało natomiast znaczenia to, iż pozwany nie brał udziału w postępowaniu aktualizującym opłatę, albowiem nabywając konkretne prawo wszedł on w prawa i obowiązki poprzednika. Zresztą pozwana spółka została o tym dodatkowo poinformowana po przeniesieniu własności nieruchomości, tj. pismem z dnia 29 czerwca 2022 roku odebranym przez pracownika pozwanego P. D.. Nie miało natomiast znaczenia to, iż pozwany nie brał udziału w postępowaniu aktualizującym opłatę, albowiem nabywając konkretne prawo wszedł on w prawa i obowiązki poprzednika. Niezależnie od powyższego należy jednak zaznaczyć, iż obowiązek poniesienia opłaty w określonym terminie wynika z treści przepisów i nie wymaga dodatkowego wzywania.

Z tego właśnie powodu, jak również z faktu, że przedstawiciel pozwanego nie kwestionował obowiązku zapłaty opłaty z tytułu użytkowania wieczystego Sąd nie dopuszczał dowodu z akt tut. Sądu o sygn. I C 647/22, gdzie ten sam przedstawiciel pozwanego podał, że P. D. był pracownikiem spółki i przekazywał korespondencję M. C.. To, że P. D. (jego nazwisko widoczne jest na potwierdzeniach odbioru, gdyż doręczający ma obowiązek zaznaczyć, komu wydał korespondencję) nadal jest pracownikiem pozwanego i przekazuje M. C. korespondencję. Wynikało to również wprost z akt sprawy, albowiem osoba ta oznaczona jako upoważniony pracownik odebrała dnia 2 marca 2023 roku kierowaną do spółki korespondencję (vide: k. 55), co skutkowało złożeniem przez M. C. pisma z dnia 16 lutego 2023 roku (vide: k. 56-58). Oznacza to tyle, że twierdzenia jakoby nieznany Pan P. nie był pracownikiem spółki odbiegały od rzeczywistego stanu rzeczy i stanowiło przyjętą pierwotnie nieskuteczną taktykę procesową przeciwko zgłoszonemu żądaniu.

Dodać jedynie należało, że jeżeli osoba obecna w siedzibie osoby prawnej poświadczyła doręczającemu własnoręcznym podpisem odbiór korespondencji, a jednocześnie nie oświadczyła doręczającemu, że nie mieści się to w zakresie jej obowiązków, to nie można czynić zarzutu, że przesyłkę doręczono do rąk osoby nieuprawnionej. Doręczający nie musi bowiem znać zakresu obowiązków i uprawnień osób zatrudnionych w firmie, do której przesyłka jest adresowana, skoro zobowiązują się one do jej odbioru (por. postanowienie NSA w W. z dn. 11.02.2014 r., sygn. akt II OZ 127/14, LEX NR 1450943). Obowiązkiem jednostki organizacyjnej (osoby prawnej) jest takie zorganizowanie odbioru pism, by odbioru dokonywała osoba upoważniona, nie jest przy tym istotne, czy pracownik ma do tego pełnomocnictwo. To strona odpowiada za winę osób, którymi się posługuje (por. wyrok WSA w Szczecinie z dn. 08.01.2014 r., sygn. akt I SA/Sz 640/13, LEX nr 1417009). W niniejszej sprawie bez znaczenia jest, czy przy podpisie użyto pieczątki skoro aktualnie nie ulega wątpliwości, że pod potwierdzeniem odbioru podpis położył pracownik pozwanej spółki P. D..

Strona pozwana nie kwestionowała wysokości roszczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I. wyroku na podstawie art. 238 k.c . w zw. z art. 71 ust. 1, 4 oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. uwzględnił powództwo w całości.

Sąd w niniejszej sprawie, znalazł podstawy do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, na mocy art. 320 k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie (...). Należy przyjąć, że owe "szczególne okoliczności" zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Na podstawie tego przepisu ustawa pozwala ocenić roszczenie procesowe w płaszczyźnie reguł słusznościowych nie z perspektywy jego dochodzenia, jak wynika z art. 5 k.c., lecz z perspektywy uzasadnionych, słusznych interesów pozwanego. W rezultacie zaś odpowiedniego wyważenia interesów obu stron zastosowanie tej normy ma urealnić egzekucję roszczenia (umożliwić pozwanemu zaspokojenie długu bez konieczności wszczynania egzekucji sądowej), a także uwzględnić realia społeczne i ekonomiczne [A. G.-B., w: T. E., T. W. (red.), (...) Prawa Procesowego Cywilnego, t. II, cz. 2, s. 592]. Zatem istota prawidłowego zastosowania normy art. 320 k.p.c. sprowadza się do tego, by umożliwiając pozwanemu "bezegzekucyjne" zaspokojenie roszczeń powoda, nie obciążać powoda zbytecznie, przede wszystkim ekonomicznymi, skutkami konieczności dodatkowego oczekiwania na zaspokojenie. Wysokość rat i termin ich spełnienia wymagać powinny także od pozwanego poczynienia istotnych starań w celu wywiązania się ze zobowiązania. Chodzi o to, aby rozstrzygnięcie rozkładające na raty miało walor racjonalności – dawało także powodowi szansę na uzyskanie zaspokojenia roszczeń (mimo poniesienia pewnych kosztów związanych z jego odroczeniem) bez konieczności wdrażania przymusu egzekucyjnego. Innymi słowy chodzi o to, aby rozstrzygnięcie mogło być uznane za odpowiadające zobiektywizowanym kryteriom sprawiedliwości (słuszności) i wyważające właściwe racje obu stron (T. Szanciło (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Komentarz. Art. 1–458 ¹⁶. Tom I. Wyd. 2, Warszawa 2023).

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, że kondycja finansowa spółki nie pozwala na jednorazowe zaspokojenie roszczenia. Dochód spółki wynosi około 10-12 tys. złotych miesięcznie. Niewątpliwie zatem pozwana spółka będzie w stanie zaledwie w 8 ratach po 5.000 zł, przy czym jedna z nich będzie ratą wyrównawczą, zaspokoić roszczenie powoda. Zważyć należało, że oczekiwanie na płatność nie obciąży powoda, który zamierzając wszcząć egzekucję z majątku spółki musiałby oczekiwać podobny lub dłuższy okres na spełnienie świadczenia, o którym mowa w punkcie 1. wyroku.

Konsekwencją powyższego było zapadłe na podstawie art. 320 k.p.c. rozstrzygnięcie w punkcie 2. wyroku, polegające na rozłożeniu zasądzonej należności na raty, zgodnie z wnioskiem przedstawiciela pozwanego.

Dodać należało, że Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 roku w sprawie III PZP 11/70 (OSNC 1971, nr 4, poz. 61), że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, Sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie do dnia wyrokowania tj. dnia 12 czerwca 2023 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.), obciążając przegrywającą spółkę całością poniesionych przez powoda kosztów procesu, na co składało się wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej – 3.600,00 zł.

Ponadto w punkcie 4. wyroku na tej samej zasadzie na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 8 ust. 1 i art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych, tj. opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód ustawowo był zwolniony – obciążając nimi stronę pozwaną jako przegrywającego proces w całości.