Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powódki Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 47.225,26 zł (czterdzieści siedem tysięcy dwieście dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego J. B. na rzecz powódki Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.515,46 zł (dwa tysięcy pięćset piętnaście złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 641/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 lutego 2024 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  W dniu 18 listopada 2021 roku powódka Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko J. B. o zapłatę kwoty 47.225,26 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 42.845,08 zł od dnia 18 listopada 2021 roku do dnia zapłaty.

2.  Postanowieniem z dnia 23 marca 2022 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie uchylił uprzednio wydany nakaz zapłaty z dnia 17 grudnia 2021 roku i umorzył postępowanie na podstawie art. 505 ³⁴ § 2 k.p.c.

(akta podręczne elektronicznego postępowania upominawczego o sygnaturze VI Nc-e 1636449/21, k. 21-28v)

3.  W dniu 25 kwietnia 2022 roku powódka wniosła do tutejszego Sądu pozew przeciwko J. B., domagając się zapłaty kwoty 47.225,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

4.  W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że w dniu 22 października 2018 roku zawarła z porwanym w formie pisemnej umowę o udzielenie pożyczki gotówkowej nr (...). Pozwany zobowiązał się do wykorzystania udzielonej pożyczki na warunkach określonych w umowie i jej zwrotu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji przewidzianej w umowie. Z uwagi na nieterminową obsługę zadłużenia, pismem z dnia 4 lutego 2021 roku powódka wezwała pozwanego do spłaty zadłużenia zaległości. Zobowiązanie stało się wymagalne w całości w dniu 14 maja 2021 roku. Na dzień 15 listopada 2021 roku wierzytelność powódki wynosiła 47.225,26 zł i obejmowała niespłaconą należność główną w kwocie 42.845,08 zł oraz odsetki należne do dnia 14 listopada 2021 roku w kwocie 4.380,18 zł.

(pozew, k. 3-4v)

5.  W piśmie z dnia 10 października 2022 roku powódka wskazał, iż na skutek oczywistej omyłki pisarskiej błędnie oznaczył datę początkową roszczenia o odsetki i wniósł o ich zasądzenie od dnia 25 kwietnia 2022 roku.

(pismo procesowe powoda z dnia 10 października 2022 r., k. 41)

6.  W dniu 21 listopada 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 104/22 Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty, k. 43)

II.

(stanowisko pozwanego)

7.  Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie negował faktu zawarcia umowy kredytu gotówkowego z powodem, wskazując, że początkowo sumiennie spłacał swoje zobowiązanie wobec powoda. Wraz z rozpoczęciem pandemii koronawirusa sytuacja finansowa pozwanego zajmującego się handlem międzynarodowym pomiędzy firmami greckimi i polskimi uległa znacznemu pogorszeniu. Obecnie pozwany skończył spłacać swoje zaległe zobowiązania wobec urzędu skarbowego wynikłe ze spadku obrotów spowodowanych zminimalizowaniem handlu międzynarodowego w okresie pandemii i mając na uwadze poprawę swojej sytuacji będzie w stanie spłacić inne swoje zobowiązania. Jednocześnie, wniósł o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 69-70, pismo procesowe pozwanego z dnia 23 października 2023r., k. 82)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

8.  W dniu 22 października 2018 roku pomiędzy powódką Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (jako pożyczkodawcą) a pozwanym J. B. (jako pożyczkobiorcą) została zawarta umowa (...) pożyczki nr PG/2018/10/19/ (...).

9.  Na podstawie przedmiotowej umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w całkowitej kwocie 49.808,43 zł (§ 1 ust. 1) na okres kredytowania 120 miesięcy od dnia podpisania umowy (§ 1 ust. 2). Pożyczkobiorca zobowiązał się do korzystania z pożyczki na warunkach określonych w umowie i Regulaminie (...) P., zwrotu kwoty wykorzystanej pożyczki wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji przewidzianych umową (§ 1 ust. 6).

10.  Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej (§ 5 ust. 1). Oprocentowanie było ustalane jako suma stawki WIBOR dla depozytów 6-miesięcznych (stawka WIBOR – stopa referencyjna ustalana dla pożyczek międzybankowych dla PLN, publikowana o godz. 11 czasu (...)) zwanej stopą bazową oraz stałej marży banku w wysokości 6,00 p.p. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie pożyczki wynosiło 7,79 % w stosunku rocznym (§ 5 ust. 2).

11.  Rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 10,46 %, przy założeniu, że oprocentowanie nie ulegnie zmianie w całym okresie obowiązywania umowy (§7 ust. 1). Prowizja przygotowawcza wynosiła 8,99% pożyczki tj. 4.108,43 zł (§7 ust. 2). Suma należnych powodowi odsetek za okres kredytowania wynosiła 22.047,68 zł, przy założeniu, że oprocentowanie nie ulegnie zmianie w całym okresie obowiązywania umowy (§7 ust. 3). Całkowity koszt pożyczki został określony na kwotę 26.156,11 zł, przy założeniu, że oprocentowanie nie ulegnie zmianie w całym okresie obowiązywania umowy (§7 ust. 6). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 45.700 zł (§7 ust. 7), a całkowita kwota do zapłaty 71.856,11 zł (§ 7 ust. 8).

12.  Niespłacone w terminie określonym w umowie lub następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia wierzytelności banku z tytułu umowy traktowane były jako zadłużenie przeterminowane, w tym kwota kapitału/rata kapitałowa jako kapitał przeterminowany (§ 8 ust. 1). Od kapitału przeterminowanego bank pobierał w stosunku rocznym odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 8 ust. 2). Na dzień podpisania umowy stopa procentowa zadłużenia przeterminowanego wynosiła 14,00 % w stosunku rocznym. Roczna stopa procentowa zadłużenia przeterminowanego ulegała zmianie z dniem wejścia w życie zmiany wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie ogłaszanych przez Ministra Sprawiedliwości w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” (§ 8 ust. 3).

13.  Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia i żądać spłaty części lub całości pożyczki w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia pożyczki albo w razie utraty przez niego zdolności kredytowej (§11 ust. 2). Następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia, pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia pod rygorem przystąpienia banku do dochodzenia swoich wierzytelności z prawnych zabezpieczeń spłaty pożyczki i majątku pożyczkobiorcy (§ 11 ust. 3).

(dowód: umowa (...) P. nr PG/2018/10/19/ (...), k. 11-13)

14.  W dniu 22 października 2018 roku – po odliczeniu prowizji – bank przelał na rachunek bankowy powoda kwotę 45.700 zł. Pozwany regularnie spłacał raty pożyczki do czerwca 2020 roku. Kolejna, ostatnia spłata została dokonana w dniu 2 października 2020 roku.

(dowód: potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu, k. 91, historia rachunku bankowego, k. 92-99v, historia spłaty, k. 100-100v, pełnomocnictwa rodzajowe dla pracowników banku, k. 102-105)

15.  W związku z opóźnieniem w spłacie zobowiązania, pismem z dnia 4 lutego 2021 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia, na które składały się: wymagalny kapitał w kwocie 1.350,05 zł, odsetki przeterminowane w kwocie 925,94 zł oraz odsetki karne w kwocie 27,95 zł w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania.

16.  Jednocześnie, bank poinformował pozwanego o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie zostało przesłane na adres pozwanego: ul. (...), (...)-(...) G..

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 4 lutego 2021r., k. 14-15)

17.  Pismem z dnia 22 marca 2021 roku – w związku z niedotrzymaniem umownych warunków spłaty zadłużenia – powód wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30 - dniowego terminu wypowiedzenia. Jednocześnie, bank wezwał do zapłaty zadłużenia wymagalnego, które na dzień sporządzenia wypowiedzenia wynosiło 3.458,25 zł (na co składała się: kwota 2.054,50 zł z tytułu wymagalnego kapitału, kwota 1.349,93 zł z tytułu odsetek przeterminowanych oraz kwota 53,82 zł z tytułu odsetek karnych) wraz z odsetkami naliczonymi od dnia 22 marca 2021 roku do dnia spłaty, w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma. Wypowiedzenie zostało przesłane na adres pozwanego: ul. (...), (...)-(...) G..

(dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 22 marca 2021r., k. 16-16v)

18.  Wysokość zadłużenia pozwanego z tytułu umowy (...) P. nr PG/2018/10/19/ (...) wynosi 47.225,26 zł, z czego kwota 42.845,08 zł stanowi należność główną (kapitał), a kwota 4.380,18 zł wymagalne odsetki naliczone do dnia 14 listopada 2021 roku włącznie.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 19 kwietnia 2022r., k. 17, wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 16 listopada 2023r., k. 101-102, pełnomocnictwa rodzajowe dla osób wystawiających wyciąg, k. 103-104)

Sąd zważył co następuje:

IV.

19.  Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Wprawdzie strona powodowa przedłożyła dokumenty w postaci umowy pożyczki gotówkowej wraz z załącznikami, wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy pożyczki w formie zwykłych kopii, niemniej nie pozbawiało to ich mocy dowodowej. Jak bowiem wskazuje się w judykaturze dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c. stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów. Tak jak inne dowody, podlegają one ocenie sądu na podstawie art. 233 k.p.c. ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2021 r., V CSK 341/20, L.). W niniejszej sprawie strona pozwana nie kwestionowała dołączonych do pozwu kopii ani też nie zażądała przedstawienia oryginałów dokumentów. Sąd natomiast uznał, że przedstawione kopie stanowią wierne odzwierciedlenie oryginałów i przedstawiają rzeczywistą treść stosunku prawnego, którego stronami byli powodowy bank oraz pozwany, jego wykonywania, a także rozwiązania w drodze wypowiedzenia.

20.  Pozostałe dokumenty w postaci wyciągów z ksiąg bankowych, historii rachunku bankowego pozwanego czy historii spłaty pożyczki zostały złożone w oryginałach, zostały podpisane przez osoby umocowane przez powoda. Strona pozwana nie zaprzeczyła prawdziwości tych dokumentów, jak również nie kwestionowała pochodzenia zawartych w nich oświadczeń. Z tego też względu również te dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

21.  Na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do pozwanego. Zważyć bowiem należy, iż mimo prawidłowego wezwania pozwany J. B. nie stawił się na rozprawie ani w żaden sposób nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Podkreślić należy, iż to pozwany wnosił o przeprowadzenie tego dowodu celem wykazania przyczyn powstania zadłużenia i woli jego spłaty. Niewątpliwie to na pozwanym spoczywał ciężar w tym zakresie. W judykaturze wskazuje się natomiast, że pominięcie dowodu z przesłuchania strony będzie uzasadnione wówczas, gdy strona wnioskująca o dowód, która zamierza dowodzić faktu poprzez swoje zeznania, nie stawia się w sądzie bez usprawiedliwienia lub odmawia zeznań ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1998 r., I PKN 505/98, OSNAPiUS 2000, Nr 3, poz. 110). W niniejszym przypadku strona pozwana przez własne niestawiennictwo uniemożliwiła przeprowadzenie dowodu z jej przesłuchania.

V.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

22.  Powództwo zasługiwało w znacznej mierze na uwzględnienie.

23.  Podstawę prawną powództwa stanowiły art. 720 k.c. w zw. z art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 246). W myśl art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie zaś do treści art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, zaś w myśl ust. 2 pkt 1 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

24.  Zważyć należy, że pozwany nie wnosił żadnych zarzutów merytorycznych odnośnie do istnienia zobowiązania, jego wymagalności i wysokości. Przede wszystkim pozwany nie kwestionował tego, że pomiędzy stronami została skutecznie zawarta umowa (...) P. nr PG/2018/10/19/ (...) z dnia 22 października 2018 roku. Co więcej, przyznał, że do czasu pandemii C.-19 pożyczka była przez niego spłacana. Na potwierdzenie faktu istnienia stosunku prawnego bank przedłożył kopię umowy pożyczki z podpisem pozwanego, którego autentyczność nie była kwestionowana.

25.  Nadto, strona powodowa zdołała wykazać, że doszło do skutecznego rozwiązania umowy w drodze wypowiedzenia. Przede wszystkim powodowy bank udowodnił, że począwszy od lipca 2020 roku pozwany zaprzestał spłaty rat kredytu. W czerwcu 2020 roku pozwany dokonał wpłaty w kwocie 584,15 zł, po czym następna, ostatnia wpłata w kwocie 1.765,34 zł nastąpiła w dniu 2 października 2020 roku. Jak wynika z treści wypowiedzenia, w dacie złożenia tego oświadczenia wysokość zadłużenia pozwanego wynosiła już 3.458,25 zł, podczas gdy wysokość pojedynczej raty oscylowała w granicach kwoty 595 zł ( vide: historia spłaty pożyczki, k. 100-100v). W związku z powyższym niewątpliwie ziściły się określone w §11 ust. 2 umowy przesłanki wypowiedzenia umowy.

26.  Powód dochował także procedury, przewidzianej w art. 75c Prawa bankowego, przedkładając w toku postępowania dokumenty przesłane do pożyczkobiorcy w ramach procedury rozwiązania umowy. Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.) jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W ww. wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Strona powodowa wykazała, że w związku z zaprzestaniem przez pozwanego spłaty rat pożyczki, pismem z dnia 4 lutego 2021 roku wezwała go do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, jednocześnie informując o możliwości złożenia w ciągu 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma, wniosku o przeprowadzenie procesu restrukturyzacji zadłużenia. Powyższe pismo zadośćuczyniło obowiązkowi określonemu w art. 75c Prawa bankowego. Następnie, po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu, pismem z dnia 22 marca 2021 roku bank wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem przewidzianego w umowie (...) - dniowego terminu wypowiedzenia. Zważyć należy, iż pozwany nie kwestionował skuteczności doręczenia mu wezwania zapłaty oraz wypowiedzenia umowy. Oba pisma zostały wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) G.. W związku z powyższym należało stwierdzić, że na skutek skutecznego wypowiedzenia doszło do rozwiązania umowy.

27.  Sąd nie dopatrzył się również podstaw do kwestionowania wysokości roszczenia. W tym zakresie strona pozwana również nie podniosła żadnych zarzutów, a powód przedstawił dowody jednoznacznie potwierdzające zasadność roszczenia określonego na kwotę 47.225,26 zł. W celu wykazania wysokości zadłużenia pozwanego z tytułu umowy pożyczki powód przedłożył przede wszystkim wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, a jak wskazuje się w orzecznictwie pozbawienie wyciągu charakteru dokumentu urzędowego, nie dyskwalifikuje go jako wiarygodnego środka dowodowego. Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat. Pozwany nie wskazał, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową takiemu dokumentowi. Pozwany, jako dłużnik, który zaprzecza prawidłowości naliczenia odsetek, jest zobowiązany do przedstawienia merytorycznych argumentów na rzecz takiego zarzutu. Ma przy tym łatwą możliwość udowodnienia terminowości dokonanych wpłat, bowiem należy założyć, że może i powinien przedstawić dowody zapłaty każdej z uregulowanych rat, z których wynikałyby terminy spełnienia świadczenia – o ile twierdzi, że terminy wpłat w zestawieniu wierzyciela nie odpowiadają prawdzie i że w konsekwencji nastąpiło nieprawidłowe naliczenie należności odsetkowej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018 r., I ACa 278/17, L.). Poza wyciągiem z ksiąg rachunkowych powód złożył także szczegółowe rozliczenie poszczególnych wpłat dokonanych przez pożyczkobiorcę, a także historię rachunku bankowego pozwanego. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wyciąg z ksiąg bankowych w powiązaniu ze szczegółowym wyliczeniem zadłużenia, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, pozwala na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności. Pozwany nie podniósł żadnych zarzutów odnośnie do nieprawidłowego rozliczenia pożyczki, czy też nie uwzględnienia jakiś wpłat. W tym stanie rzeczy należało uznać, że wierzytelność powoda stanowiła kwotę 47.225,26 zł, na co składał się niespłacony kapitał w kwocie 42.845,08 zł oraz odsetki za opóźnienie naliczone do dnia 14 listopada 2021 roku w kwocie 4.380,18 zł.

28.  Zważyć należy, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany powołał się na swoją trudną sytuację finansową spowodowaną spadkiem obrotów jego przedsiębiorstwa w czasie pandemii C. -19 i wyraził wolę ugodowego zakończenia sprawy. Podkreślić należy, iż sytuacja osobista czy finansowa strony nie stanowi sama w sobie podstawy do oddalenia powództwa. Może natomiast stanowić podstawę do rozłożenia świadczenia na raty (art. 320 k.p.c.), czy też odstąpienia od obciążania pozwanego kosztami procesu (art. 102 k.p.c.). Wprawdzie w sprzeciwie pozwany wprost nie sformułował wniosku o rozłożenie świadczenia na raty, to nie ulega wątpliwości, że Sąd może skorzystać z moratorium przewidzianego w art. 320 k.p.c. z urzędu ( vide: P. Rylski (red. nacz.), A. Olaś (red. cz. III) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2023). W niniejszym postępowaniu jednak pozwany nie wykazał, że jego sytuacja życiowa i finansowa uzasadnia rozłożenie świadczenia na raty, a także daje rękojmię spłaty zadłużenia w ratach. Do sprzeciwu nie dołączono żadnych dokumentów, które pozwoliłyby Sądowi na całościową ocenę sytuacji finansowej pozwanego.

29.  Co więcej, mimo że w sprzeciwie pozwany wnosił o dopuszczenie dowodu z jego przesłuchania, to ostatecznie nie stawił się na rozprawie i nie przedstawił swojej sytuacji finansowej i życiowej. Sąd miał także na względzie, że zastosowanie instytucji rozłożenia świadczenia na raty ma uzasadnione podstawy w sytuacji pozwanego, który z wyjątkowych przyczyn popadł w trudności ze spłatą zadłużenia, ale który ma wystarczający majątek zabezpieczający spłatę i wykazuje dobrą wolę w spłacie zadłużenia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2019r., I ACa 596/18, L.). W rozpatrywanym przypadku Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przejawów dobrej woli po stronie pozwanego. Jak już wskazano powyżej, od 2020 r. pozwany trwale zaprzestał dokonywania jakichkolwiek wpłat na rzecz powodowego banku. Mimo że jak wskazuje w sprzeciwie od nakazu zapłaty jego sytuacja uległa poprawie i jest w stanie spłacać swoje zobowiązania, to w trakcie niniejszego postępowania nie dokonał żadnej wpłaty na rzecz wierzyciela. Należy zwrócić uwagę, że sprzeciwie pozwany wyraził gotowość zawarcia ugody, niemniej – mimo tej deklaracji – nie przedstawił żadnej propozycji ugodowej, do której powód mógłby się odnieść. W konsekwencji, z uwagi na brak jakiejkolwiek inicjatywy po stronie pozwanego, a także brak wykazania przez niego dobrej woli w spłacie zobowiązania, nie było podstaw do skorzystania przez Sąd z wymienionych powyżej uprawnień.

30.  Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 720 §1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 47.225,26 zł. Ponadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. od powyższej kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, zgodnie ze zmodyfikowanym żądaniem strony powodowej w piśmie z dnia 10 października 2022 roku. Niewątpliwie, w dacie wniesienia pozwu – wobec uprzedniego skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki – całość kapitału pożyczki była wymagalna. Nadto, w zakresie naliczonych odsetek za opóźnienie od kwoty należności głównej nie doszło do naruszenia zakazu anatocyzmu (art. 482 k.c.).

31.  W odniesieniu do żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 18 listopada 2021 roku do 24 kwietnia 2022 roku postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie art. 355 k.p.c., o czym Sąd orzekł w pkt II. wyroku. Podkreślić należy, iż oświadczenie strony powodowej zawarte w piśmie z dnia 10 października 2022 roku dotyczące sprecyzowania daty, od której domaga się zasądzenia odsetek, stanowiło dorozumiane cofnięcie pozwu za okres wcześniejszy. Zważywszy, iż nastąpiło ono przed rozpoczęciem rozprawy, do skuteczności tej czynności procesowej nie była potrzebna zgoda strony przeciwnej.

VI.

(koszty procesu)

32.  Zważywszy, iż strona powodowa wygrała niniejszy spór niemal w całości o kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na zasądzone koszty składają się: opłata sądowa od pozwu (2.362 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), koszt notarialnego poświadczenia pełnomocnictwa (7,38 zł), a także koszty doręczenia pozwanemu pozwu i nakazu zapłaty za pośrednictwem komornika ustalone postanowieniami Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni J. C. z dnia 15 maja 2023 roku (49,12 zł) i 10 marca 2023 roku (79,96 zł).

33.  Nadto, na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.