Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Jank

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2024 r. w G.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27 197,75 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt siedem złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami:

a)  maksymalnymi ustawowymi za opóźnienie od kwoty 18 936,32 zł (osiemnaście tysięcy dziewięćset trzydzieści sześć złotych i trzydzieści dwa grosze) od 28 lipca 2023 r. do dnia zapłaty

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 8261, 43 zł (osiem tysięcy sześćset dwa złote i czterdzieści trzy grosze) od 21 września 2023 r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4977 zł (cztery tysiące dziewięćset siedemdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

Sygnatura akt I C 627/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 28 sierpnia 2024 roku

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko J. S. domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 27.197,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 18.936,32 zł od dnia 28 lipca 2023 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.261,43 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony zawarły w dniu 15 stycznia 2020r. umowę o kredyt konsolidacyjny gotówkowy. Pozwana nie wywiązała się jednak z ciążącego na niej zobowiązania terminowego dokonywania spłaty w wysokościach ustalonych w umowie, w związku z czym powód wezwał ją bezskutecznie do dobrowolnej spłaty, informując o możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 75c Prawa bankowego. Wobec braku zapłaty i złożenia wniosku o restrukturyzację powód wypowiedział umowę pismem z dnia 9 lipca 2021 roku, wobec czego cała należność stała się wymagalna z dniem 19 sierpnia 2021 roku. Na dochodzoną kwotę składają się należność główna z tytułu niespłaconego kapitału w kwocie 18.936,32 zł, niespłacone odsetki umowne kapitałowe od dnia 22 marca do 3 września 2021 roku w kwocie 709,53 zł, a także niespłacone odsetki za opóźnienie za okres od 22 marca 2021 roku do 27 lipca 2023 roku w kwocie 7.551,90 zł.

(pozew, k. 3-5v)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. W pierwszej kolejności pozwana podniosła, że z powództwa poprzednika prawnego powoda (...) Bank S.A. toczyło się postępowanie przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, które na skutek złożonego przez pozwaną sprzeciwu, zostało umorzone. Zdaniem pozwanej, skoro od tego czasu nie zaszły żadne nowe okoliczności, ponowne rozpoznanie sprawy nic nie zmieni. Pozwana zażądała także przedstawienia oryginału umowy, kwestionując załączoną do pozwu kopię, a nadto podniosła, że korporacje nie mogą zawierać umowy, gdyż nie mogą się podpisać. Pozwana zaprzeczyła też, aby była osobą fizyczną. W jej ocenie osoba fizyczna jest bytem nieważnym i nieistniejącym, a wszelkie czynności zawarte przez takie osoby są niebyłe. Jak podniosła bank, osoba prawna, firma zwana korporacją nie ma prawa zawierania kontraktu z żywym człowiekiem. W ocenie pozwanej umowę może zawrzeć wyłącznie istota żywa. Wniosła również o udowodnienie legalności wszystkich przepisów i ustaw, na które powołuje się powód i ich zgodności z Konstytucją RP oraz prawem naturalnym.

(odpowiedź na pozew, k. 68-73)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2020 roku pomiędzy (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. (jako kredytodawcą) a J. S. (jako kredytobiorcą) została zawarta umowa konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy powód udzielił pozwanej - na okres 120 miesięcy - kredytu w kwocie 20.451,24 złotych na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych oraz na spłatę kredytów, prowizji bankowej za udzielenie kredytu i składki ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia na wypadek zgonu (§ 1 ust. 1).

Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu w terminach i na zasadach określonych w umowie. Raty kredytu były równe i były płatne w okresach miesięcznych do 20-ego dnia każdego miesiąca. Wysokość raty wynosiła 270,15 złotych, przy czym pierwsza rata, płatna do 20 lutego 2020 roku i mająca charakter raty wyrównanej – miała być nie wyższa niż 298,89 zł (§ 3 ust. 1 i 2).

Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 9.199 % w stosunku rocznym (§ 2 ust. 1).

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy, bank miał pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ k.c. (stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego). Odsetki podwyższone pobierane były począwszy od dnia następującego po wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat terminie wymagalności danego zobowiązania, aż do dnia spłaty tego zobowiązania (§ 7).

Bank był uprawniony do rozwiązania umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty, wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie (§ 9 ust. 1 lit. a). Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytobiorca był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu niewykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu (§ 9 ust. 2).

(dowód: umowa konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 15 stycznia 2020 roku, k. 21-24 wraz z kartą informacyjną, k. 25-27)

Pismem z dnia 31 maja 2021 roku (...) Bank S.A. wezwał pozwaną do zapłaty – w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia wezwania – zaległości w spłacie kredytu w kwocie 725,42 złotych, na co składały się: kwota 389,78 zł z tytułu należności kapitałowej, kwota 330,76 zł z tytułu odsetek umownych, kwota 4,88 zł z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie, pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytowej. W wezwaniu bank poinformował kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Do wezwania został dołączony druk takiego wniosku. Wezwanie zostało skierowane na adres: ul. (...), (...)-(...) G..

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 31 maja 2021 roku wraz z dowodem nadania, k. 28-31)

W związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie kredytu, pismem z dnia 9 lipca 2021 roku bank złożył pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia określonego w umowie, liczonego od dnia doręczenia pisma. Na dzień złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej, zaległość pozwanej stanowiła: kwota 515,05 zł z tytułu należności kapitałowej, 445,75 zł z tytułu odsetek umownych, 10,19 zł z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie. Wypowiedzenie umowy zostało doręczone pozwanej w dniu 20 lipca 2021 roku.

(dowód: oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy k. 32-33 wraz z dowodem nadania, k. 94 i dowodem doręczenia, k. 35)

Pismem z dnia 8 września 2021 roku bank wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 18.936,32 złotych tytułem należności kapitałowej, kwoty 709,53 złotych tytułem odsetek umownych, kwoty 50,61 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej – w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. Pismo zostało skierowane na tożsamy adres co poprzednie pisma.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 8 września 2021 r., k. 37 wraz z dowodem nadania, k. 38)

Aktualne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) obejmuje:

- należność główną (niespłacony kapitał) w kwocie 18.936,32 zł;

- skapitalizowane odsetki umowne (kapitałowe) za okres od dnia 22 marca do 3 września 2021r. w kwocie 709,53 zł,

- skapitalizowane odsetki karne za opóźnienie za okres od 22 marca 2021r. do 27 lipca 2023r. w kwocie 7.551,90 zł.

( dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, k. 39, wyciąg z rachunku bankowego, k. 41-47)

Decyzją z dnia 29 września 2022 roku Bankowy Fundusz Gwarancyjny przeniósł do banku pomostowego – Banku (...) S.A. m.in. wszystkie kredyty udzielone przez (...) Bank S.A. w złotych polskich. W dniu 13 października 2022 roku Bank (...) S.A. zmienił nazwę na (...) S.A.

(dowód: odpis z rejestru przedsiębiorców KRS, k. 7-8, decyzja (...) z dnia 29 września 2022r., k. 14-20)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dowody prywatne przedstawione w toku niniejszego postępowania przez stronę powodową nie noszą żadnych śladów przerobienia, podrobienia, czy innej manipulacji, stąd nie ma podstaw, aby uznać, że zostały stworzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. Podkreślić także należy, iż część z nich, w tym umowa kredytowa wraz z kartą informacyjną, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez fachowego pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym. Zgodnie zaś z treścią art. 129 § 3 k.p.c. zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter dokumentu urzędowego. Jak natomiast wskazuje się w orzecznictwie poświadczenie odpisu dokumentu jest dokumentem stwierdzającymi urzędowo istnienie dokumentu o określonej treści, na podobieństwo regulacji prawnej zawartej art. 2 § 2 prawa o notariacie, zgodnie z którym - czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego. Oznacza to, że sąd przeprowadzając postępowanie dowodowe nie tyle z samego dokumentu prywatnego przedłożonego w urzędowo poświadczonej kopii, ale z dokumentu urzędowego, z którego (na podstawie usuwalnego domniemania z art. 244 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego), wyprowadza wniosek o istnieniu dokumentu prywatnego, o treści tożsamej z przedłożonym poświadczeniem. Poświadczenie przez adwokata odpisu dokumentu prywatnego korzysta zatem z domniemania nie tylko autentyczności, ale także domniemania zgodności z prawdą tego co, zostało w nim urzędowo stwierdzone (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 kwietnia 2016 r., I ACa 1822/15, L.). Oznacza to, że poświadczenie stanowi dowód, że odpis dokumentu jest zgodny z oryginałem, a ponadto że samo poświadczenie jest prawdziwe (art. 244 k.p.c.). Strona, która zaprzecza prawdziwości poświadczenia albo twierdzi, że odpis nie jest zgodny z oryginałem, powinna okoliczności te udowodnić. W niniejszej sprawie pozwana nie kwestionowała powyższego domniemania.

Sąd nie dopatrzył się także żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej wymienionych powyżej dowodów w postaci kserokopii dokumentów w postaci wezwań do zapłaty, czy też wypowiedzenia umowy kredytowej. Jak bowiem wskazuje się w judykaturze dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c. stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów. Tak jak inne dowody, podlegają one ocenie sądu na podstawie art. 233 k.p.c. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2021r., V CSK 341/20, L.). W niniejszym postępowania strona pozwana nie twierdziła, że przedstawione kopie nie stanowią wiernego odzwierciedlenia oryginałów, że zostały w jakikolwiek sposób zmanipulowane.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał także wydruki komputerowy w postaci wyciągu z rachunku bankowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c. Wydruki komputerowe stanowią, bowiem „inny środek dowodowy”, o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 29 września 2017r., I ACa 448/17, L.).

Jeśli chodzi o zarzuty formalne, to Sąd odmówił osobie, która stawiła się na rozprawie w dniu 28 maja 2024 roku i okazała pełnomocnictwo procesowe z dnia 24 maja 2024 roku udzielone przez pozwaną mężowi R. S. dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika procesowego pozwanej. Osoba ta oświadczyła, że nazywa się R. S., jednak na wezwanie Sądu przedstawiła zalaminowaną kartkę papieru z czerwonymi odciskami palców z napisem „dowód osobisty żywego człowieka”. Przedstawione pismo nie stanowi dokumentu tożsamości, a w szczególności dowodu osobistego. Osoba ta odmówiła okazania dowodu osobistego w rozumieniu ustawy z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych. W związku z powyższym Sąd nie był w stanie stwierdzić tożsamości osoby biorącej udział w rozprawie ani faktu, że jest ona małżonkiem pozwanej. Podkreślić należy, iż nienależyte umocowanie pełnomocnika skutkuje nieważnością postępowania (art. 379 pkt 2 k.p.c.), a Sąd jest zobowiązany do przeciwdziałania nieważności postępowania.

Na marginesie należy zwrócić uwagę, że zachowanie ww. osoby na sali rozpraw urągało powadze Sądu. Osoba ta nie tylko odmawiała okazania swojego dowodu tożsamości, ale również odmawiała przyjęcia pozycji stojącej w czasie, kiedy zwracał się do niej Sąd bądź kiedy ona zwracała się do Sądu. Taka postawa świadczyła nie tylko o braku szacunku do Sądu, ale przede wszystkim szacunku do Rzeczypospolitej Polskiej, w imieniu której – zgodnie z art. 174 Konstytucji RP – sąd wydaje wyrok.

Zanim Sąd przejdzie do wyjaśnienia motywów wyroku, wobec zawartego w odpowiedzi na pozew wniosku o wykazanie „legalności wszystkich przepisów i ustaw, na które powołuje się powód i ich zgodności z Konstytucją” i mając poniekąd na względzie edukacyjną rolę uzasadnienia, należy wyjaśnić, że polski system prawa opiera się na zasadzie nadrzędności i bezpośredniego stosowania Konstytucji. Bezpośredniość stosowania konstytucji nie oznacza kompetencji do kontroli konstytucyjności obowiązującego ustawodawstwa przez sądy i inne organy powołane do stosowania prawa. Tryb tej kontroli został bardzo wyraźnie i jednoznacznie ukształtowany przez samą konstytucję, albowiem art. 188 Konstytucji zastrzega do wyłącznej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego orzekanie w wymienionych w nim sprawach bez względu na to, czy rozstrzygnięcie ma mieć charakter powszechnie obowiązujący, czy też ma ograniczać się tylko do indywidualnej sprawy. Domniemanie zgodności ustawy z konstytucją może być zatem obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a związanie sędziego ustawą obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca (zob. wyrok SN z 25 sierpnia 1994 r., I PRN 53/94, OSNAPiUS 1994, z. 11, poz. 179, wyrok NSA z 27 listopada 2000 r., (...) SA/Kr 609/98). Zatem ani Sąd ani tym bardziej powód nie może stosując ustawę powoływać się na niezgodność danego przepisu z ustawą zasadniczą, jeśli konstytucyjność nie została zakwestionowana przez Trybunał Konstytucyjny.

Dalej, wskazać należy, iż bezprzedmiotowe było zobowiązania powoda do złożenia umowy cesji, albowiem w niniejszym przypadku powód nie nabył wierzytelności przeciwko pozwanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej z (...) Bankiem S.A.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2439), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na wstępie należy wyjaśnić, że przeszkody do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy nie stanowiło uprzednie wniesienie pozwu przez poprzednika prawnego powoda (...) Bank S.A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Jak wynika z załączonego przez pozwaną dokumentu postepowanie zostało umorzone wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną i utraty mocy nakazu zapłaty. W aktualnym stanie prawnym jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia o umorzeniu elektronicznego postępowania upominawczego powód nie wniesie pozwu przeciwko pozwanemu o to samo roszczenie w postępowaniu innym niż (...), to wniesienie pozwu w epu nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Tak też było w niniejszym przypadku. Postanowienie o umorzeniu postępowania elektronicznego zostało wydane w dniu 18 sierpnia 2022 roku, zaś pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 21 września 2023 roku. Oznacza to, że pierwszy pozew nie wywołał żadnych skutków prawnych.

Przechodząc do merytorycznej oceny powództwa należy wskazać, że podniesione przez pozwaną zarzuty miały charakter filozoficzny, nie odnosiły się stricte do kwestii powstania, wykonania i rozwiązania stosunku prawnego kredytu, a także wysokości wynikającego z tego stosunku zobowiązania, a sprowadzały się do negowania osoby fizycznej jako podmiotu stosunku cywilnoprawnego, czy też możliwości zawarcia umowy przez osobę prawną, korporację. Nie wdając się w drobiazgowe rozważania odnośnie osoby fizycznej należy tylko wyjaśnić, że osobą fizyczną jest każdy człowiek, który ma zdolność prawną, czyli każdy człowiek od chwili urodzenia. Jest to zatem osoba, która istnieje fizycznie, namacalnie, nie jest zaś jedynie pewną konstrukcją prawną, jak wskazuje strona pozwana. Wśród podmiotów stosunków cywilnoprawnych, obok osób fizycznych, ustawodawca w art. 1 k.c. wymienia także osoby prawne. W rezultacie uznać należy, że osoba prawna utworzona na podstawie ustawy posiada zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, może pozywać i być pozywana oraz posiada odrębny majątek i ponosi samodzielną odpowiedzialność za swoje zobowiązania. Zgodnie z art. 2 Prawa bankowego bank jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym. Zgodnie z art. 38 k.c. osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie. W organach osoby prawnej natomiast zasiadają konkretni, żywi (jak to podkreśla pozwana) ludzie, którzy udzielają pełnomocnictw innym żywym ludziom, które z kolei dokonują czynności prawnych z osobami fizycznymi na rzecz i w imieniu osoby prawnej.

Wobec braku podniesienia przez stronę pozwaną jakichkolwiek zarzutów o charakterze merytorycznym, a także nie dostrzegając żadnych uchybień prawnych przy zawarciu oraz rozwiązaniu umowy skutkujących nieważnością bądź bezskutecznością złożonych przez strony oświadczeń woli, Sąd uwzględnił powództwo w całości. Zdaniem Sądu powód sprostał spoczywającemu nań ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.) i wykazał zarówno zasadność roszczenia, jak też jego wysokość. Przede wszystkim nie budzi wątpliwości Sądu, że to pozwana (a nie żaden „byt prawny”) zawarła z pozwanym umowę kredytu. Wszak, pozwana nie kwestionowała, że podpis widniejący pod umową dołączoną do pozwu do niej nie należy.

Powód wykazał również, że dochował wymaganej przepisami i umową procedury umożliwiającej skuteczne rozwiązanie umowy i postawienie zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności. Przede wszystkim, z przedłożonych dokumentów wynika, że na dzień 31 maja 2021r. (tj. dzień skierowania wezwania do zapłaty) pozwana posiadała zaległość w spłacie kredytu zaległości w spłacie kredytu w kwocie 725,42 złotych, na co składały się: kwota 389,78 zł z tytułu należności kapitałowej, kwota 330,76 zł z tytułu odsetek umownych, kwota 4,88 zł z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie. W dniu wypowiedzenia umowy zadłużenie obejmowało już kwotę 515,05 zł z tytułu należności kapitałowej, 445,75 zł z tytułu odsetek umownych, 10,19 zł z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie, a więc przekraczało wysokość jednej raty, stosownie do § 9 ust. 1 lit. 1 umowy kredytowej. Podkreślić należy, że w Prawie bankowym ani ustawie o kredycie konsumenckim nie ma żadnych przepisów, które regulowałyby wysokość zadłużenia upoważniającego do rozwiązania umowy kredytowej. Przepis art. 75 Prawa bankowego jedynie wskazuje, że bank może wypowiedzieć umowę kredytu w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej, a także przewiduje W świetle powyższego należało uznać, że strona powodowa udowodniła, że pozwana posiadała zadłużenie względem banku, co w świetle umowy stanowiło podstawę do rozwiązania umowy w drodze wypowiedzenia. Stosownie do treści art. 75 ust. 1 Prawa bankowego w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę kredytu. W myśl powołanego postanowienia umownego bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty, wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie. Wedle art. 75c ust. 1 Prawa bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Stosownie do ust. 2 w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W świetle przedłożonych dokumentów nie budzi wątpliwości, że powód dochował wszystkich wskazanych powyżej wymogów. Przede wszystkim, w dniu 31 maja 2021r. bank skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty zaległości w spłacie kredytu w terminie 14 dni roboczych, pouczając o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania. Wobec bezskutecznego upływu terminu przewidzianego do zapłaty zaległości, bank skorzystał z uprawnienia do wypowiedzenia umowy i w dniu 9 lipca 2021r. powód skierował do pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, wskazując przyczynę rozwiązania stosunku prawnego (brak uregulowania zaległych należności). W umowie kredytowej strony przewidziały 30 - dniowy okres wypowiedzenia. Długość terminu wypowiedzenia nie budzi żadnych wątpliwości. Wedle bowiem art. 75 ust. 2 Prawa bankowego termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni. Kwestia skuteczności doręczeń ww. oświadczeń nie budzi wątpliwości, tym bardziej, że pozwana osobiście odebrała wypowiedzenie.

Wysokość zobowiązania nie była kwestionowana. Na tę okoliczność powód przedłożył przede wszystkim wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, a jak wskazuje się w orzecznictwie pozbawienie wyciągu charakteru dokumentu urzędowego, nie dyskwalifikuje go jako wiarygodnego środka dowodowego. Jak wskazuje się bowiem w judykaturze zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat. Pozwana nie wskazała, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową takiemu dokumentowi. Pozwana, jako dłużnik, który zaprzecza prawidłowości naliczenia odsetek, jest zobowiązana do przedstawienia merytorycznych argumentów na rzecz takiego zarzutu. Ma przy tym łatwą możliwość udowodnienia terminowości dokonanych wpłat, bowiem należy założyć, że może i powinna przedstawić dowody zapłaty każdej z uregulowanych rat, z których wynikałyby terminy spełnienia świadczenia – o ile twierdzi, że terminy wpłat w zestawieniu wierzyciela nie odpowiadają prawdzie i że w konsekwencji nastąpiło nieprawidłowe naliczenie należności odsetkowej. Takich dowodów pozwany w sprawie nie przedstawił, jak i nie formułował w tym względzie konkretnych twierdzeń faktycznych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018r., I ACa 278/17, L.). W niniejszej sprawie wyciąg z ksiąg bankowych w powiązaniu z pozostałymi dowodami (wyciąg z rachunku bankowego), przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, pozwala na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności. Strona pozwana w żaden sposób nie podważyła wiarygodności przedłożonych przez powoda dowodów.

Z przedłożonych dowodów wynika, że na aktualne zadłużenie pozwanej składają się: niespłacony kapitał w kwocie 18.936,32 zł, niespłacone odsetki umowne kapitałowe od dnia 22 marca do 3 września 2021 roku w kwocie 709,53 zł, a także niespłacone odsetki za opóźnienie za okres od 22 marca 2021 roku do 27 lipca 2023 roku w kwocie 7.551,90 zł. Podstawa do pobierania odsetek umownych (kapitałowych) wynikała natomiast z § 2 ust.1 umowy kredytowej, zaś do odsetek od zadłużenia przeterminowanego z § 7 umowy.

Na koniec należy skonstatować, że pozwana jak również jej domniemany mąż (tj. osoba, która stawiła się na rozprawie) podkreślają na każdym kroku, że nie akceptują instytucji państwa, o czym świadczyć może brak okazanego szacunku Sądowi na sali rozpraw, kwestionowanie dokumentów urzędowych etc., jednak nie przeszkadza im to w powoływaniu się w pismach procesowych na Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, która stanowi najwyższe prawo tego państwa. Podobnie, podważanie banku jako podmiotu prawa cywilnego nie przeszkodziło pozwanej, aby udać się do tego banku, zawrzeć umowę kredytową z tym bankiem i przyjąć od tej osoby prawnej znaczną kwotę pieniędzy. Postawa pozwanej jest zatem nader niekonsekwentna.

Reasumując, na podstawie art. 69 ustawy Prawo bankowe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27.197,75 złotych. Ponadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. powodowi przysługiwały dalsze odsetki umowne za opóźnienie w wysokości maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie od pozostałego do spłaty kapitału kredytu od dnia 28 lipca 2023r. do dnia zapłaty. Ponadto, zgodnie z art. 482 k.c. od skapitalizowanych odsetek umownych (kapitałowych) i za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 21 września 2023r. powód mógł żądać dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.977 zł. Na zasądzoną kwotę składają się: opłata sądowa od pozwu (1.360 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), opłata za czynności zawodowego pełnomocnika powodów w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.