Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 czerwca 2023 r. w G.

sprawy z powództwa W. M.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda W. M. kwotę 29.850,00 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda W. M. kwotę 5.510,00 zł (pięć tysięcy pięćset dziesięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1.373,90 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów opinii biegłego wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygnatura akt I C 625/20

UZASADNIENIE

Powód W. M. wniósł pozew przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 29.850 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 lutego 2018 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 21 lipca 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący współwłasność powoda (...) Banku SA. Powód wymusił pierwszeństwo na prawidłowo jadącym pojeździe marki L. (...). Szkoda została zgłoszona pozwanemu z tytułu umowy ubezpieczenia AC. Po dokonaniu oględzin pozwany zakwalifikował szkodę jako całkowitą, określił wysokość pojazdu na dzień szkody na 39.000 zł, a wartość pozostałości na kwotę 9.150 zł i ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 29.850 zł. Ostatecznie jednak odmówił wypłaty odszkodowania, wskazując, że szkoda powstała w innych okolicznościach niż podano w zgłoszeniu szkody, a uszkodzenia obu pojazdów nie wykazują korelacji i nie mogły powstać w okolicznościach opisanych przez uczestników zdarzenia. Powód zakwestionował jednak ustalenia ubezpieczyciela, zarzucił, że nie wzięto pod uwagę faktu, że stopień został zerwany na tylnym mocowaniu i wsunięty pod pojazd, a po zerwaniu mocowania stopień nie stawia oporu i nie odciśnie się na pojeździe. Dalej, wskazał, że aktywacja airbagów nie wynika tylko z prędkości pojazdów, ale także siły wstrząsowej, która zadziałała na czujniki. W opinii ubezpieczyciela nie wskazano też z jaką prędkością jechały oba pojazdy bezpośrednio przed zderzeniem, jaka energia została zużyta na odkształcenie pojazdów, ani też nie dokonano rekonstrukcji. Zdaniem powoda uszkodzenia korelują ze sobą, są położone na podobnych wysokościach, a niektóre mogą być wynikiem sił wynikających z naprężeń, nie wszystkie też muszą być wynikiem pierwszego bezpośredniego kontaktu pojazdów. Tym samym, zdaniem powoda, odmowa wypłaty odszkodowania była nieuzasadniona.

(pozew, k. 3-8)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując swoje stanowisko odnośnie braku korelacji pomiędzy uszkodzeniami obu pojazdów uczestniczących w kolizji wskazane szczegółowo w opinii rzeczoznawcy z dnia 26 września 2017 roku. Jednocześnie, ubezpieczyciel wskazał, że nie na nim spoczywa ciężar dowodowy w niniejszym postępowaniu.

(odpowiedź na pozew, k. 42-43)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. M. zawarł z pozwanym Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia autocasco samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczność bezsporna)

W dacie zdarzenia współwłaścicielami samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) byli powód W. M. w udziale 51/100 części oraz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w udziale 49/100 części. W związku ze spłatą kredytu, na podstawie umowy z dnia 15 stycznia 2018 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. przewłaszczył zwrotnie na powoda przysługujący mu dotąd udział w prawie współwłasności.

(dowód: pismo z dnia 15 stycznia 2018r., k. 12, umowa przeniesienia własności z dnia 15 stycznia 2018r., k. 13)

W dniu 21 lipca 2017 roku około godz. 17:00-17:20 na skrzyżowaniu ul. (...) doszło do kolizji drogowej z udziałem samochodów marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Powód, kierujący samochodem marki M. (...), jechał ul. (...) z zamiarem skrętu w lewo na skrzyżowaniu z ul. (...). Dojeżdżając do skrzyżowania zatrzymał się, a następnie - nie widząc nadjeżdżającego samochodu - ruszył z prędkością około 5-10 km/h, skręcając w ul. (...) w kierunku K.. W tym momencie powód zauważył jadący ul. (...) w kierunku C. z prędkością około 70 km/h samochód marki L. (...), którym kierował K. B.. W reakcji na tę sytuację powód zaczął hamować i skręcił kierownicą w lewo. K. B. dostrzegł z niewielkiej odległości pojazd powoda wjeżdżający na skrzyżowanie i odbił lekko kierownicą w lewą stronę. Mimo tego pojazd kierowany przez powoda uderzył przodem w prawy bok pojazdu marki L. (...). W pojeździe powoda uszkodzeniu uległy przedni zderzak, błotnik przedni prawy, reflektor przedni prawy, nadto wyzwoliła się poduszka powietrzna kierowcy. Z kolei, w pojeździe L. (...) uszkodzeniu uległy: drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe, błotnik tylny prawy, próg elektrycznie otwierany, a także zostały wyzwolone poduszki powietrzne z prawej strony. W dniu zdarzenia było pochmurno, padał deszcz, jezdnia była mokra. Powód i kierujący samochodem L. (...) nie znali się wcześniej, nie kontaktowali się, nie mają też wspólnych znajomych.

(dowód: zeznania powoda W. M., k. 79-81, zeznania świadka K. B., k. 83-84, zeznania świadka M. S., k. 92-93)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu. Pismem z dnia 2 sierpnia 2017 roku pozwany poinformował, że szkoda ma charakter szkody całkowitej, a wartość pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem wynosiła 39.000 zł, zaś wartość w stanie uszkodzonym wynosi 9.150 zł. Szkoda całkowita została oszacowana przez ubezpieczyciela na kwotę 29.850 zł.

W toku postępowania likwidacyjnego rzeczoznawca pozwanego towarzystwa (...) sporządził opinię, w której wskazał, że uszkodzenia obu pojazdów nie odpowiadają sobie wzajemnie. Jak wskazano w uzasadnieniu opinii na elementach przodu M. brak jest możliwości wskazania strefy bezpośredniego kontaktu z prawym stopniem samochodu L. (...). Dość charakterystyczne uszkodzenia przedniej części błotnika i pokrywy przedniej samochodu M. nie znajdują odzwierciedlenia na uszkodzeniach prawego boku samochodu L. (...). W pojeździe L. (...) nie ma elementu, który mógłby spowodować uszkodzenie pokrywy silnika o takim charakterze. Brak śladu na zderzaku przednim po kontakcie z prawym stopniem (...). Wątpliwości autora opinii wzbudziła też aktywacja poduszki powietrznej bocznej pasażera w samochodzie L. (...).

Opierając się na powyższej opinii, decyzją z dnia 29 września 2017 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Powód złożył odwołanie od decyzji ubezpieczyciela, niemniej w piśmie z dnia 8 lutego 2018 roku pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 2 sierpnia 2017r., k. 16-17, wycena pojazdu, k. 18-20, rozliczenie szkody, k. 21, opinia z dnia 26 września 2017r., k. 23-28, decyzja z dnia 29 września 2017r., k. 29, odwołanie z dnia 11 stycznia 2018r., k. 30-31, decyzja z dnia 8 lutego 2018r., k. 32-33)

Uszkodzenia samochodu powoda marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) mogły powstać na skutek kolizji z dnia 21 lipca 2017 roku z samochodem marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zakres i charakter uszkodzeń obu pojazdów wskazuje, że pojazdy kolidowały ze sobą w trakcie manewru skrętu w lewo wykonywanego przez kierującego M. i jazdy prosto (...). Uszkodzenia obu pojazdów wykazują cechy korelacji. Szkoda ma charakter szkody całkowitej.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych P. T., k. 100-133 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi, k. 148-152, 292-305)

Postanowieniem z dnia 31 maja 2022 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt 4063- 1. Ds.79.2022 prokurator Prokuratury Rejonowej w Wejherowie odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie usiłowania uzyskania w okresie od 21 lipca 2017 roku do 28 marca 2022 roku w K. oraz W. odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdu mechanicznego poprzez umyślne doprowadzenie w dniu 21 lipca 2017 roku w K. do zdarzenia drogowego, skutkiem którego doszło do uszkodzenia pojazdu mechanicznego marki L. (...) o nr rej. (...) należącego do M. S. i wobec odmowy wypłaty jemu odszkodowania przez (...) W. z tytułu odniesionych uszkodzeń, skierowania powództwa do Sądu Rejonowego w Wejherowie o zapłatę kwoty (...), które to powództwo zostało oddalone wyrokiem z dnia 27 stycznia 2022 roku tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. wobec ustalenia, że czyn nie wyczerpuje znamion czynu zabronionego. Przedmiotowe postanowienie uprawomocniło się w dniu 10 czerwca 2022 roku.

(dowód: postanowienie z dnia 31 maja 2022r., k. 299-301)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków K. B. i M. S., dowodu z przesłuchania powoda oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów przedłożonych przez strony. Podkreślić bowiem należy, iż dokument w postaci postanowienia prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa ma charakter dokumentu urzędowego i w związku z tym korzysta z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń, których w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie próbowała wzruszyć w trybie art. 252 k.p.c. Pozostałe dokumenty mające charakter dokumentów prywatnych (korespondencja stron, umowa przeniesienia własności samochodu) Sąd również uznał za prawdziwe i wiarygodne, nie dopatrując się żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji. Nadto, należało mieć na względzie, że autentyczność ww. dokumentów prywatnych nie była kwestionowana przez strony. Natomiast, dokonując ustaleń faktycznych odnośnie możliwości powstania szkody w okolicznościach wskazanych przez powoda Sąd nie oparł się na opiniach sporządzonych przez rzeczoznawcę pozwanego zakładu ubezpieczeń w toku postępowania likwidacyjnego oraz opinii sporządzonej przez biegłego P. C. (1) w sprawie o sygnaturze I C 682/19 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Wejherowie. Ustalenia autorów obu wskazanych opinii są bowiem sprzeczne z ustaleniami biegłego sądowego P. T., którą Sąd uznał za wiarygodny dowód w sprawie, o czym szczegółowo poniżej.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków oraz powoda. Przede wszystkim należało mieć na względzie, że zeznania uczestników kolizji drogowej i właściciela (...) złożone w niniejszej sprawie co do przyczyn i przebiegu zdarzenia były ze sobą zbieżne, nie było pomiędzy nimi sprzeczności, które pozwalałyby na stwierdzenie, że którykolwiek z przesłuchanych w niniejszej sprawie mężczyzn zeznał nieprawdę. Zeznania te nie budzą również żadnych wątpliwości w świetle pozostałego materiału dowodowego. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że biegły w sporządzonej w sprawie opinii jednoznacznie wskazał, że uszkodzenia pojazdu powoda mogły powstać w okolicznościach deklarowanych przez obu uczestników zdarzenia, nie dostrzegł w relacjach kierujących samochodami marki M. i L. (...) żadnych nieścisłości odnośnie sposobu poruszania się obu pojazdów, podejmowanych manewrów, czy ich prędkości, co mogłoby poddawać w wątpliwość możliwość powstania szkody w opisanych w pozwie okolicznościach.

Podstawowym dowodem, na podstawie którego Sąd poczynił ustalenia odnośnie przyczyn i przebiegu zdarzenia z dnia 21 lipca 2017 roku była opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych P. T.. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Opinia ta została napisana w sposób jasny, zrozumiały, co pozwoliło Sądowi na prześledzenie toku myślowego biegłego. Przedstawione przez biegłego wnioski odnośnie możliwości powstania szkody w okolicznościach deklarowanych przez uczestników kolizji oraz co do wysokości szkody poniesionej przez powoda są kategoryczne, dobrze uzasadnione i nie budzą żadnych zastrzeżeń w świetle wiedzy powszechnej, zasad logiki czy zasad doświadczenia życiowego. Ponadto, w opiniach uzupełniających biegły w sposób rzeczowy, przekonujący i logiczny odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną, a także odniósł się do wniosków biegłego P. C. (1) wynikających z opinii sporządzonej w sprawie o sygnaturze I C 682/19 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Wejherowie, wskazując na czym polegały błędy popełnione przez tego biegłego, a także wskazując na rozbieżności pomiędzy wnioskami biegłego C. a zebranym materiałem dowodowym. Zauważyć przy tym należy, iż biegły P. T. – w odróżnieniu od P. C. (1) – jest biegłym również w dziedzinie rekonstrukcji wypadków drogowych (specjalizacja P. C. obejmuje natomiast technikę i mechanikę motoryzacyjną oraz ruch drogowy), wielokrotnie występującym w podobnych sprawach, a zatem posiada nie tylko odpowiednią wiedzę teoretyczną, ale także duże doświadczenie zawodowe i procesowe. Dla jasności wywodu ocena zasadności zarzutów pozwanego w świetle wyjaśnień biegłego złożonych w opiniach uzupełniających zostanie dokonana w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z kolejnej opinii uzupełniającej, uznając, że dotychczasowe wyjaśnienia biegłego rozwiewają wszelkie wątpliwości, a złożona opinia jest kompletna i stanowcza. W tym stanie rzeczy dalsze roztrząsanie wskazywanych przez ubezpieczyciela okoliczności prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu i rozstrzygnięciu niniejszej sprawy.

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia AC w kwocie 29.850 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 lutego 2018 roku do dnia zapłaty za szkodę powstałą w dniu 21 lipca 2017 roku. Normatywną podstawą odpowiedzialności pozwanego stanowią zatem przepisy art. 805 k.c. i art. 824 ¹ k.c. Zgodnie z art. 805 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przepis art. 824 ¹ § 1 k.c. stanowi jednocześnie, że o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Zważyć należy, iż w niniejszej sprawie sporna była przede wszystkim zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń. Pozwany ubezpieczyciel – powołując się na opinię techniczną sporządzoną w toku postępowania likwidacyjnego przez rzeczoznawcę T. B. – podnosił, że uszkodzenia pojazdu powoda marki M. (...) nie powstały w deklarowanych przez niego okolicznościach, a samo zderzenie nie miało charakteru losowego i mogło zostać zainscenizowane. W toku niniejszego postępowania powyższą argumentację pozwany dodatkowo poparł opinią sporządzoną przez biegłego P. C. (1) w toku postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Wejherowie o odszkodowanie z ubezpieczenia OC sprawcy wytoczonej przez właściciela drugiego z pojazdów biorących udział w przedmiotowym zdarzeniu drogowym. W świetle całokształtu zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a szczególności w świetle opinii złożonej w niniejszej sprawie przez biegłego P. T., powyższy zarzut należało uznać za bezzasadny. W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie znajdują uzasadnienia zarzuty pozwanego odnośnie braku korelacji uszkodzeń pojazdu powoda z uszkodzeniami samochodu marki L. (...). W tym kontekście ubezpieczyciel wskazywał w szczególności na brak korelacji uszkodzeń pokrywy silnika w przedniej części w okolicy prawej części atrapy chłodnicy M. i listwy drzwi tylnych pojazdu L. (...), dolnej części naroża zderzaka przedniego pojazdu powoda i progu prawego oraz oberwanego stopnia prawego drugiego z aut. Odnosząc się do powyższych kwestii, biegły T. wskazał, że listwa drzwi tylnych (osłona zewnętrzna drzwi tylnych) jest elementem wykonanym z tworzywa sztucznego o wysokiej odporności i dodatkowo struktura tego elementu jest wzmocniona od wewnętrznej strony kształtkami usztywniającymi. Na zdjęciach utrwalono uszkodzenie pokrywy silnika posiadające wyraźne zarysowanie. Zdaniem biegłego może ono pochodzić od wzmocnienia, usztywnienia konstrukcji osłony zewnętrznej drzwi tylnych pojazdu L. (...). Nadto, za takim mechanizmem powstania tego uszkodzenia przemawia układ wgniecenia na pokrywie silnika. Taki układ mógł powstać na skutek przemieszczającej się od dołu do góry osłoną zewnętrzną drzwi tylnych pojazdu L. (...). Biegły zwrócił też uwagę, że drzwi tylne w przedniej części są wgniecione w kierunku wnętrza pojazdu, co mogło spowodować wyrwanie trzech przednich zatrzasków mocowania listwy z blachy drzwi, a potem oderwanie listwy od czterech pozostałych zatrzasków, które pozostały w drzwiach. Taki sposób odrywania listwy drzwi tylnych mógł spowodować chwilowe jej zakleszczenie, przemieszczenie się w górę, a następnie wgniecenie maski silnika pojazdu powoda. Nadto, biegły zauważył, że ww. elementy odpowiadają sobie pod względem wysokości. Osłona zewnętrzna drzwi tylnych znajduje się w bezpośredniej bliskości miejsca uszkodzenia pokrywy silnika. Odnośnie natomiast korelacji uszkodzeń progu i stopnia wysuwanego samochodu marki L. (...) i uszkodzeń zderzaka przedniego M., to biegły T. wskazał, że stopień drzwi w (...) podczas jazdy jest wsunięty pod próg i nie wystaje poza obrys pojazdu. Stąd uszkodzenia zderzaka przedniego pochodzą głównie od kontaktu z listwą ochronną drzwi przednich i progiem prawym. Uszkodzenia zderzaka przedniego w dolnej części korelują wysokością i zakresem z progiem prawym pojazdu L. (...). Korelacja ta przekłada się także na możliwość zerwania wysuwanego mocowania stopnia w (...). Biegły wskazał, że na zderzaku M. są widoczne ślady po kontakcie z progiem i stopniem (...). Nadto, zwrócił uwagę na przebieg zarysowań powstałych na drzwiach pojazdu kierowanego przez K. B., które mają przebieg skośny, przebiegają z góry do dołu, co jest następstwem hamowania przez kierującego M. i wiąże się z obniżeniem karoserii w trakcie kolizji. Zdaniem biegłego impuls powodujący uszkodzenia mocowania stopnia wysuwanego (...) zadziałał w kierunku góry odrywając stopień od tylnych mocowań, a w mniejszym stopniu uszkadzając mocowanie przednie.

Ponadto, biegły T. w sposób niezwykle wnikliwy i merytoryczny odniósł się również do wniosków wyciągniętych biegłego P. C. (1) podczas opiniowania w sprawie o sygnaturze I C 682/19 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Wejherowie. Zważyć należy, iż biegły C. stwierdził, że pojazd powoda był zdeformowany na skutek wcześniejszej kolizji (rozbity reflektor, połamana atrapa, połamany zderzak przedni, zdeformowany i odstający błotnik przedni) i w takim stanie brał udział w kolizji z dnia 21 lipca 2017 roku, której skutki odwzorowały się na uszkodzonych uprzednio elementach nie poddanych naprawie. Biegły C. swój wniosek opierał na tym, że zerwanie lakieru na błotniku przednim prawym wystąpiło wyłącznie w miejscach załamań i wybrzuszeń tworzących wierzchołki deformacji, natomiast w zagłębieniach zafałdowań brak śladów kontaktu z drugim pojazdem i lakier w tych miejscach jest nieuszkodzony. Zdaniem biegłego P. T. powyższy wniosek jest błędny, albowiem nie uwzględnia mechanizmu przebiegu kolizji, która składa się z kilku faz. Jak wyjaśnił biegły T. w pierwszej fazie tj. fazie obciążania deformacja błotnika przedniego rozpoczęła się od części przedniej zderzającej się z drzwiami przednimi (...). Rozkład deformacji wzdłuż działania siły zderzeniowej był zmienny – od licznych i drobnych w miejscu zderzania do rzadkich i głębokich w części środkowej i tylnej. W przedniej części błotnika występują typowe deformacje kolizyjne (przetarcia i zarysowania lakieru). Deformacje środkowej części błotnika powstały w wyniku naprężeń pochodzących od zderzenia przedniej części błotnika z drzwiami (...). Deformacje te pozostały – jako trwałe odkształcenia – po fazie odciążania (restytucji) i nie ma na nich śladów kontaktu z innym pojazdem. Dalej, w świetle wyjaśnień biegłego T. za nieuzasadniony należało uznać wniosek P. C. (1) dotyczący tego, że uszkodzenie pokrywy silnika i uszkodzenie błotnika przedniego M. powstały w wyniku wjechania pod lewy narożnik zabudowy skrzyniowej samochodu dostawczego. P. C. swoje wywody oparł na analizie uszkodzeń pokrywy silnika i błotnika przedniego prawego pojazdu powoda, wskazując na poziomy ślad deformacji widoczny w górnej części przedniego prawego błotnika, będący przedłużeniem płaskiego śladu deformacji na pokrywie silnika i fragmentu nad prawym reflektorem. Biegły T. w pierwszej kolejności zauważył, że P. C. w sposób pobieżny przeanalizował dokumentację fotograficzną i wyciągnął niewłaściwe wnioski. Przede wszystkim analizując zdjęcia wykonane z pewnej perspektywy nie wziął pod uwagę przebiegu linii perspektywy. Natomiast, gdy uwzględni się ten czynnik, to okazuje się, że poziome odwzorowanie krawędzi elementu wywołującego deformację znajduje się poza obszarem oddziaływania tego elementu, co oznacza, że miejsca uszkodzeń nie odpowiadają sobie pod względem wysokościowym. Uszkodzenia wskazane przez P. C. jako spowodowane elementem wywołującym deformację są ułożone na różnej głębokości względem przodu pojazdu, nadto nie ma widocznej ciągłości uszkodzeń pomiędzy błotnikiem przednim czy maską silnika. Dalej, P. T. zauważył, że uszkodzenia pokrywy silnika wcale nie mają formy płaskiego śladu, lecz układają się pod kątem 45 stopni do poziomu jezdni. Wszystkie powyższe nieścisłości poddają w wątpliwość stwierdzenie, że M. wcześniej uczestniczył w kolizji z samochodem dostawczym. Nieuprawniony był również wniosek P. C. odnośnie braku związku wyzwolenia systemu (...) z przedmiotowym zdarzeniem. Jak wyjaśnił biegły T. czujnik zderzeniowy przedni prawy systemu (...) znajduje się w strefie dużych odkształceń przedniej prawej części karoserii samochodu marki M., które miały miejsce zarówno w fazie kompresji jak i restytucji. Mając zatem na uwadze zakres uszkodzeń przedniej prawej części pojazdu powoda należy uznać za wysoce prawdopodobne zadziałanie czujnika zderzeniowego prawego na skutek odkształceń tej części pojazdu.

W świetle wyjaśnień biegłego T. zawartych w dwóch opiniach uzupełniających należało uznać, że istnieje wzajemna korelacja pomiędzy wszystkimi uszkodzeniami deklarowanymi przez uczestników zdarzenia. Tym samym należało uznać, że wypadek miał charakter losowy, a zatem roszczenie co do zasady zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić należy, iż ciężar dowodu, że kolizja została zainscenizowana przez jej uczestników i nie miała charakteru losowego, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywał na ubezpieczycielu, który z tego wywodził korzystne dla siebie skutki prawne. Przedstawione przez pozwanego dowody, w szczególności opinia biegła P. C., nie mogły zostać uznane za wiarygodny dowód na wskazane przez ubezpieczyciela okoliczności z uwagi na sprzeczności i nieścisłości, na jakie w swoich opiniach wskazywał biegły T.. Należy także wskazać, iż w świetle twierdzeń pozwanego należałoby przyjąć, że istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa tzw. oszustwa ubezpieczeniowego (art. 298 § 1 k.k.), tymczasem prokurator nie odmówił wszczęcia śledztwa, co dodatkowo poddaje w wątpliwość twierdzenia pozwanego.

Jeśli natomiast chodzi o wysokość roszczenia, to w tym zakresie nie było sporu pomiędzy stronami. Powód oparł swoje żądanie na wyliczeniu szkody dokonanym w toku postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. Opinia biegłego w niniejszej sprawie potwierdziła zarówno prawidłowość zakwalifikowania szkody jako całkowitej, jak również poprawność wyliczenia odszkodowania, stanowiącego różnicę pomiędzy wartością samochodu w stanie nieuszkodzonym a wartością pozostałości.

Mając zatem na względzie wszystkie powyższe okoliczności, na podstawie art. 805 k.c. i art. 824 ¹ k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 29.850 zł. Nadto, na podstawie art. 481 k.c. Sąd zasądził także odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 9 lutego 2018 roku, tj. od dnia następnego po upływie 30 - dniowego terminu o jakim mowa w przepisie art. 817 k.c.

Ponadto, na podstawie art. 98 k.p.c. – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy – Sąd zasądził od pozwanego zasądzono na rzecz powoda całość poniesionych przez niego kosztów procesu. Na zasądzone koszty składają się: opłata sądowa od pozwu (1.493 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600,00 zł, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), a także wykorzystana zaliczka na biegłego (400 zł). Od powyższej kwoty 6.527 zł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie.

Dodatkowo, na mocy art. 98 k.p.c. w zw. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. 2022 r. poz. 1125 ze zm.) Sąd rozstrzygnął o nieopłaconych kosztach sądowych, które zostały tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa tj. o nie pokrytej zaliczką części wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 1.373,90 zł, nakazując ściągnięcie całości tej kwoty od pozwanego.