Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: sekretarz Karolina Langa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2022 r. w G. sprawy z powództwa Gminy M. G. przeciwko B. I. (1) i Z. T.

o ochronę naruszonego posiadania

I.  oddala powództwo o ochronę naruszonego posiadania;

II.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

III.  zasądza od powódki Gminy M. G. solidarnie na rzecz pozwanych B. I. (1) i Z. T. kwotę 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Na początku stycznia 2021 r., a w każdym razie w pierwszej połowie tego miesiąca B. I. (1) zleciła rozpoczęcie prac remontowych w opuszczonym lokalu mieszkalnym w budynku przy ul. (...) w G. – lokal był w fatalnym stanie technicznym, był zaśmiecony, nie był zamknięty. Prace remontowe faktycznie rozpoczęły się w pierwszej połowie stycznia 2021 r., wykonywali je krewni i znajomi B. I. (1) przez kilka następnych miesięcy. Ostatecznie B. I. (1) wprowadziła się do przedmiotowego lokalu – po remoncie – wraz z małoletnią córką Z. T. 11 maja 2021 r.

Dowód: zeznania pozwanej B. I., k. 142-142 verso

zeznania świadka M. T., k. 141 verso

zeznania świadka R. I., k. 141-141 verso

zeznania K. K., k. 125 verso-126 verso

zeznania K. T., k. 128-128 verso

zeznania J. J., k. 129

fotografie remontu, k. 81-84

W dniu 15 marca 2021 r. została wysłana z adresu e-mail pozwanej B. I. do Wydziału Spraw (...) Urzędu Miasta G. wiadomość, w której informowano, że B. I. „wchodzi” do opuszczonego baraku (sporny lokal). E-mail był pisany przez K. K., pozwana przed wysłaniem przeczytała go i zaakceptowała.

Dowód: wydruk e-maila, k. 99

zeznania pozwanej B. I., k. 142-142 verso

zeznania K. K., k. 125 verso-126 verso

Ocena dowodów

Fakt samowolnego zajęcia przedmiotowego lokalu jest w istocie bezsporny i jasno wynika z powyżej wymienionych dowodów. Istotnym jest to, że wszyscy świadkowie i pozwana – opisujący tę sytuację (wymienieni pod pierwszym akapitem stanu faktycznego) potwierdzili (zdaniem Sądu wiarygodnie), że zajęcie tego lokalu (najpierw na cele remontowe – z perspektywą zamieszkania) nastąpiło w pierwszej połowie stycznia 2021 r., niektórzy przybliżali to wskazując na pierwszą dekadę stycznia (kilka dni po Nowym Roku). Relacje każdej z tych osób są wyraźnie zindywidualizowane, stąd nie sposób dostrzec w nich cech uprzedniego wzajemnego uzgodnienia. Nie pochodzą też tylko od osób ze sobą powiązanych ( vide J. J.). Zresztą powódka też przedstawiła świadka powiązanego pracowniczo z Urzędem Miasta G..

Okoliczności sporządzenia e-maila z 15 marca 2021 r. zostały jednoznacznie opisane – głównie przed pozwaną B. I.. Nie ma w treści tego e-maila (w świetle okoliczności jego powstania) żadnej sprzeczności z momentem zajęcia lokalu na początku stycznia 2021 r. E-mail ten nie był sporządzony przez osobę świadomą interpretacyjnych niuansów (to samo dotyczy pozwanej B. I., która treść tego e-maila zaakceptowała), użycie słowa „wchodzę” w kontekście rzeczywistego rozpoczęcia remontu już wcześniej mogło w rozumieniu tych osób sugerować trwający już stan wykonywania remontu i urządzania lokalu do zamieszkania. Jest mało prawdopodobnym, aby prawdziwą była teza, że remont rozpoczął się dopiero po wysłaniu tego e-maila. Główna osoba nim zajmująca się (w tym dostarczająca materiały) pojawiała się tam z przerwami wynikającymi z pracy za granicą (brat pozwanej R. I.). Prace remontowe nie miały więc poziomu organizacji ani tempa charakterystycznego dla działalności wyspecjalizowanego przedsiębiorstwa budowlanego, na co słusznie zwracał uwagę pełnomocnik pozwanych.

Zeznania świadka K. K. nie dostarczają żadnych informacji istotnych dla zakresu istotnych w sprawie faktów (mając na względzie kognicję sądu w postępowaniu w sprawach o ochronę naruszonego posiadania). Są one w ogóle mało przekonujące, skoro o zajęciu lokalu pracownica Urzędu Miasta G. dowiedziała się dopiero w maju 2021 r. – oczywistym jest, że remont – tak gruntowny nie mógłby ujść uwadze osoby systematycznie kontrolującej lokal w ramach „czynności terenowych”. Wynika z tego, że świadek K. K. zeznawała nieprawdę twierdząc, że budynek ten wcześniej osobiście kontrolowała, zresztą opis bliższy tych „kontroli” jest zaskakująco nielogiczny, skoro – wobec wcześniej już znanych sygnałów o pojawianiu się w lokalu wagarującej młodzieży – K. K. miała rzekomo obserwować budynek tylko z zewnątrz.

Wbrew sugestiom strony powodowej, z treści wyroku i uzasadnienia sądu karnego wcale nie wynika, że zajęcie lokalu nastąpiło 9 maja 2021 r. Po pierwsze, dla zawodowego prawnika jasnym winno być to, że sąd karny przypisując sprawstwo z zasady nie wykracza poza granice opisu czynu przedstawionego w akcie oskarżenia (lub wniosku prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania), w szczególności w przypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie. Sąd karny analizując akta sprawy nie dostrzegł wątpliwości i uwzględnił wniosek prokuratora – gdyby było inaczej i sprawa została skierowana na rozprawę – wynik mógłby być oczywiście inny.

Fotografie z okresu remontu nie są datowane, ale obrazują fatalny stan lokalu i ogrom czynności remontowych do wykonania. Nie były to czynności o charakterze poprawy estetyki, ale właściwie odbudowa wnętrza od podstaw.

Kwalifikacja prawna

Samowolne zajęcie spornego lokalu przez pozwaną B. I. nastąpiło w pierwszej połowie stycznia 2021 r., wtedy też rozpoczęły się prace remontowe (początkowo – odgruzowanie lokalu), co nie mogło ujść uwadze dotychczasowemu posiadaczowi lokalu (Gmina M. G.), przy zachowaniu normalnej staranności. Lokal w chwili zajęcia był tak zdewastowany i zniszczony, że trudno w ogóle mówić o jakiejkolwiek staranności w obsłudze tego lokalu (lub zarządzaniu nim) przez Gminę.

W niniejszej sprawie proces remontowania i zasiedlenia lokalu przez pozwane znamionuje jedno naruszenie posiadania, a nie wiele osobnych naruszeń. Absurdem byłoby uznawanie za każde osobne naruszenie posiadania np. każde wejście działających na zlecenie pozwanej pracowników w kolejnych dniach prowadzonych prac – lub inne tego rodzaju niezgodne z logiką sztuczne konstrukcje – zmierzające wprost do obejścia przepisu art. 344 § 2 k.c.

Reasumując, roszczenie posesoryjne zostało wniesione do sądu w dniu 25 stycznia 2022 r., a więc po upływie terminu prekluzyjnego przewidzianego w art. 344 § 2 k.c. Słuszny jest więc zarzut pozwanych, że nie może być uwzględnione.

Z tych przyczyn powództwo o ochronę naruszonego posiadania zostało oddalone na podstawie art. 344 § 2 k.c. ( punkt I. sentencji).

W pozostałym zakresie postępowanie umorzono – wobec skutecznego cofnięcia pozwu w brzmieniu pierwotnym – art. 203 § 1 k.p.c. ( punkt II. sentencji).

Koszty

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. zasądzając je od przegrywającej powódki solidarnie na rzecz pozwanych: opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (320 zł, § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ze zm.).