Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2025 r. w G. sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w W. przeciwko K. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

zasądza od powoda (...) sp. z o.o. w W. na rzecz pozwanej K. S. kwotę 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 615/24

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 2 kwietnia 2019 r. K. W. jako pełnomocnik powodowej spółki zawarł z pozwaną umowę użytkowania samochodu służbowego (R. (...), nr rej. (...)) do dnia ustania stosunku pracy. Pojazd został pozwanej wydany do posiadania.

Okoliczności bezsporne

Po pewnym czasie zarząd powodowej spółki (P. B.) nabrał podejrzeń, że umowa o pracę jest pozorna i zażądał ustnie zwrócenia pojazdu przez pozwaną. Do fizycznego zwrotu pojazdu doszło dobrowolnie pod koniec marca 2021 r.

Okoliczności bezsporne

Ocena dowodów

Stan faktyczny na potrzeby rozstrzygnięcia był bezsporny. Kluczowa jest dana zwrotu pojazdu, a ta jest ewidentnie bezsporna.

Kwalifikacja prawna

Pozwana podniosła m.in. zarzut przedawnienia. Wskazała, że zrozumiała powództwo jako oparte na roszczeniu z art. 224-225 w zw. z art. 230 k.c. A skoro powództwo zostało wniesione do sądu w lipcu 2024 r., to jest przedawnione z uwagi na upływ rocznego terminu przedawnienia liczonego od daty zwrotu rzeczy (art. 229 k.c. w zw. z art. 230 k.c.).

Przedawnienie nastąpiło więc z pewnością z dniem 31 marca 2022 r. Pozew został wniesiony ponad dwa lata później.

Zarzut jest w pełni zasadny. Przepis art. 229 k.c. stosuje się także w pełni do posiadacza zależnego (art. 230 k.c.). Powyższe skutkowało oddaleniem powództwa na mocy art. 229 k.c. w zw. z art. 230 k.c. w zw. z art. 117 § 2 k.c.

Nie doszło ani do zawieszenia biegu przedawnienia (art. 121 k.c.), ani przerwania biegu przedawnienia (art. 123 k.c.).

Zainicjowane przez powodową spółkę postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych nie zmierzało bezpośrednio do ustalenia, dochodzenia lub zabezpieczenia roszczeń cywilnoprawnych z art. 224-225 w zw. z art. 230 k.c. O ile w przekonaniu strony powodowej zakończenie i wynik tego postępowania miał wpływ na decyzję o wniesieniu powództwa w niniejszej sprawie, to był to wpływ pośredni, dotyczący wyłącznie ewaluacji szans jego merytorycznego powodzenia. Innymi słowy – strona powodowa chciała ograniczyć ryzyko przegrania procesu uzyskując prawomocne orzeczenia dotyczące innego stosunku prawnego. To jest kwestia pozaprawna (indywidualna strategia procesowa), nie wpływająca na bieg terminu przedawnienia w art. 229 w zw. z art. 230 k.c., gdyż – co należy podkreślić – bieg terminów przedawnień roszczeń cywilnoprawnych ulega zmianie jedynie w ramach przesłanek z art. 121 i 123 k.c. Nie można też w żadnym razie twierdzić, że postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych było ze strony pozwanej zachowaniem bezprawnym lub zmierzającym do spowodowania przedawnienia. Legalne występowanie w charakterze strony jakimkolwiek w postępowaniu nie może być za takowe poczytane. Nie jest nim także wnoszenie przewidzianym prawem środków zaskarżenia.

Powództwo o roszczenie z art. art. 224-225 w zw. z art. 230 k.c. mogło być bez przeszkód wniesione w granicach terminu z art. 229 k.c. Wraz z pozwem można składać wnioski dodatkowe (np. o zawieszenie postępowania, zabezpieczenie itp.).

Obrona powoda przed zarzutem przedawnienia jest całkowicie błędna (k. 65). Pełnomocnik powoda ogranicza się do jawnie sprzecznej z przepisami prawa tezy, że zastosowanie miał art. 118 k.c. Zdaniem Sądu jest zupełnie jasnym, że art. 229 k.c. stanowi lex specialis, co w całości wyłącza zastosowanie w sprawie art. 118 k.c. (oraz – co do sposobu określenia początku biegu terminu – art. 120 k.c.). W Kodeksie cywilnym występuje szereg regulacji przewidujących terminy szczególne (skrócone) względem przewidzianych w art. 118 k.c. (np. art. 554 k.c., 624 k.c., 646 k.c., 751 k.c.).

Pełnomocnik powoda twierdzi ponadto, że art. 229 k.c. nie ma zastosowania do posiadacza zależnego, co jest nieprawdą z uwagi na treść art. 230 k.c. Nie ma żadnych argumentów, które wykluczałyby stosowanie art. 229 k.c. do posiadacza wymienionego w przepisie art. 230 k.c. W danym przypadku „odpowiednie zastosowanie” oznacza zastosowanie tego przepisu (art. 229 k.c.) w pełni.

Analiza pozostałych twierdzeń i zarzutów stron w danej sytuacji jest zbyteczna, bo i tak nie miałaby wpływu na treść wyroku; prawny wymóg zwięzłości pisemnego uzasadnienia wyroku zakazuje zawierania w nim dywagacji pozbawionych znaczenia dla uzasadnianego rozstrzygnięcia.

Powództwo było przez Sąd traktowane jako oparte na art. 224-225 w zw. z art. 230 k.c. nie tylko dlatego, że wyraźnie tak oznaczył je profesjonalny pełnomocnik powoda, ale też dlatego, że w taki właśnie sposób pozwana je zrozumiała (i przybrała adekwatną linię obrony). Gdyby obecnie – po zamknięciu rozprawy – pełnomocnik powoda miał zamiar wywodzić, że w pozwie w istocie chodziło mu o coś innego, należałoby to uznać za rażące nadużycie uprawnień procesowych lub pominąć te twierdzenia jako w oczywisty sposób spóźnione. Sąd nie ma wglądu do wewnętrznych wyobrażeń stron o rzeczywistym sensie ich akcji procesowych.

Koszty

Powodowa spółka w całości przegrała proces (art. 98 k.p.c.) i jest zobowiązana zwrócić koszty wygrywającej pozwanej. Składa się nań: opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (§ 2 pkt 6 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), odsetki od kosztów.