Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. w G. sprawy z powództwa J. S. przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki J. S. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

A. S. (1) w dniu 28 stycznia 2020 r. była poszkodowaną w wypadku drogowym w G., na skrzyżowaniu Estakady K. i ul. (...) (kierowała M. (...) nr rej. (...)). Sprawczyni (młoda kobieta) była roztrzęsiona, mówiła że samochód należy do jej chłopaka. Sprawczyni podała poszkodowanej dane polisy i ubezpieczyciela. Poszkodowana zadzwoniła na numer ubezpieczyciela (wówczas pod marką A.). W rozmowie z infolinią powiedziano jej, że na pocztę elektroniczną zostanie wysłane potwierdzenie zgłoszenia szkody. A. S. zapytała o auto zastępcze, ale na tym etapie nie dano jej odpowiedzi. Dzień później do A. S. zatelefonowano z firmy wypożyczającej samochody zastępcze, poszkodowana powiedziała, że jeszcze nie otrzymała żadnej informacji na temat auta zastępczego, rozmówca odparł, że wszystko jest już załatwione, auto dostarczone zostanie natychmiast. A. S. była przekonana, że firma ta działa we współpracy z ubezpieczycielem. Dzień lub dwa dni później podstawiono poszkodowanej auto zastępcze – M. (...), mężczyzna, który przyjechał samochodem zapewniał poszkodowaną, że auto takiej klasy jej przysługuje, sama poszkodowana nie oczekiwała w ogóle samochodu zastępczego w tej klasie. Następnie poszkodowana podpisała dokument, który został jej przedstawiony jako „protokół odbioru auta” oraz dodatkowe oświadczenie. Była przekonana, że nie jest to umowa najmu pojazdu zastępczego. Pozwana w tym momencie spieszyła się do pracy, nie przeczytała tych dokumentów. Kilka dni później – po kolejnej rozmowie z infolinią ubezpieczyciela – poszkodowana zorientowała się, że auto zastępcze nie zostało jej wydane w porozumieniu z ubezpieczycielem. Poszkodowana następnie dzwoniła do firmy (...) i chciała je zwrócić, ale przekonano jej, że nic jej nie grozi i może z niego korzystać.

Dowód: zeznania A. S., k. 128-129

nagranie rozmowy z infolinią z 7.02.2020 r.

J. S. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...).

Okoliczności bezsporne

Na podstawie umowę cesji wierzytelności A. S. (1) miała przenieść wierzytelność o zapłatę czynszu najmu pojazdu zastępczego.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów i kwalifikacja prawna

Zeznania świadka A. S. (1) są szczere, bardzo spontaniczne, wiarygodne. Wynika z nich jednoznacznie, że poszkodowana nigdy nie wyraziła w sposób świadomy woli zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego, na którą powołuje się strona powodowa. Okoliczności podpisania dokumentu mającego zawierać tę umowę ( pośpiech, fałszywe przedstawienie dokumentu przez pracownika powódki jako „protokołu odbioru auta”, nieprzeczytanie w ogóle tej umowy – protokół audiowizualny od 00:46:52 [protokół pisemny zawiera streszczenie zeznań – zgodnie z art. 158 § 1 zd. drugie k.p.c.]) jednoznacznie wskazują, że nie doszło do porozumienia stron ( consensus) stanowiącego zasadniczy warunek zakwalifikowania danej czynności faktycznej jako umowy cywilnoprawnej. Umowa najmu auta zastępczego nie została więc w ogóle zawarta. Co więcej, poszkodowana po dowiedzeniu się, jak faktycznie sprawy się mają, zamierzała niezwłocznie zwrócić posiadany pojazd zastępczy (co potwierdza, że nie czuła się w ogóle uprawniona do korzystania z tego auta), lecz została przekonana, aby dalej z niego korzystać.

W powyższym kontekście dokumentu z karty 25 ( (...)) nie można potraktować inaczej, jak tylko pisma zawierającego dwa podpisy – nic ponadto.

Odtworzone na rozprawie nagranie rozmowy poszkodowanej z infolinią ubezpieczyciela jest zgodne z treścią zeznań poszkodowanej i ma pełną wartość dowodową.

Reasumując, ponieważ w ogóle nie doszło do zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego, na którą powołuje się powódka, nie przysługuje jej roszczenie pieniężne mające mieć źródło w treści tej umowy (tj. określona stawka czynszu najmu lub średnia stawka rynkowa). Umowa przelewu wierzytelności tym samym jest „pusta”: wierzytelność mająca być jej przedmiotem nie istnieje. Od momentu, w którym – jak wynika z zeznań poszkodowanej – została ona przekonana w rozmowie telefonicznej, aby dalej użytkować auto pochodzące od powódki i na to przystała, stan ten należy zakwalifikować co najwyżej jako umowę użyczenia, gdyż przedsiębiorca nie zastrzegł w tej rozmowie z konsumentem, że dalsze użytkowanie auta ma się odbywać odpłatnie (i za jaką konkretnie stawkę). Wcześniejsze użytkowanie przez poszkodowaną auta też zresztą może być zakwalifikowane co najwyżej w taki właśnie sposób. Od początku poszkodowana była bowiem w pełni przekonana, że sama nie będzie za ten pojazd niczego płacić (a myślała tak dlatego, że była przekonana, że usługę dostarcza [organizuje] jej ubezpieczyciel).

Należy podkreślić, że sam fakt podpisania przez poszkodowaną dokumentu zawierającej tekst jakiegoś kontraktu (w tym wypadku: wzorzec umowny autorstwa przedsiębiorcy) nie oznacza, że zawsze mamy do czynienia z dojściem do skutku umowy. Omówiona już wyżej cała niecodzienna sekwencja zdarzeń poprzedzających złożenie tego podpisu przez poszkodowaną musi być odpowiednio oceniona przez Sąd i nie może być po prostu pominięta. Taki sposób działania firmy powódki jednoznacznie kwalifikuje się jako bezprawne wykorzystanie nielegalnie uzyskanych danych osobowych poszkodowanej oraz zastosowanie wobec niej agresywnej praktyki rynkowej polegającej na niedopuszczalnym nacisku wobec konsumenta znajdującego się w sytuacji przymusowej (por. art. 8 ust. 2 i ust. 3 pkt 2 z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym).

Mając powyższe na uwadze powództwo oddalono na mocy art. 659 k.c. a contrario w zw. z art. 822 § 1 k.c. ( punkt I. sentencji).

W punkcie II. sentencji obciążono kosztami procesu przegrywającą powódkę, na mocy art. 98 k.p.c. Składa się nań: opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).