Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Żelewska
Protokolant:	stażysta Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. w G.

sprawy z powództwa V. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko M. M., W. M. (1) i E. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasadza od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt: I C 613/18

UZASADNIENIE

Powód V. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko E. M., M. M. i W. M. (1) domagając się od pozwanych solidarnie zapłaty kwoty 58.722,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 54.361,25 zł od dnia 27 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że W. M. (1) zawarł z Bankiem (...) S.A. umowę karty kredytowej C. z dnia 16 listopada 2010r. i nie dokonał spłaty zadłużenia z tego tytułu. W dniu 22 grudnia 2015r. W. M. (1) zmarł. Wedle aktu poświadczenia dziedziczenia spadek po kredytobiorcy nabyli pozwani. Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2016r. wierzycielem został powód. Jak wskazano pozwani są zobowiązani solidarnie do spłaty na rzecz powoda wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy karty kredytowej C. w kwocie 58.722,49 zł, na co składa się kwota 54.361,25 zł z tytułu kapitału, kwota 451,17 zł z tytułu odsetek do dnia 28 listopada 2016r., a także kwota 75 zł tytułem opłat. Ponadto, powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie od niespłaconego kapitału od dnia 27 kwietnia 2018r. Przed wniesieniem pozwu powód wysłał do pozwanych pismo wzywające do zapłaty długu, co jednak nie doprowadziło do polubownego rozwiązania sporu.

(pozew k. 2-5)

W dniu 14 maja 2018r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 529/18 Referendarz sądowy Sądu Rejonowy w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

(nakaz zapłaty k. 58)

Pozwani wnieśli sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwani podnieśli, iż z dołączonej do pozwu umowy zawartej z C. wynika, iż kredytobiorca mógł dokonywać transakcji w ramach limitu kredytu do kwoty 20.690 zł. Do pozwu nie dołączono jednak żadnej historii rachunku potwierdzającego wykonanie transakcji przez W. M. (1) na żądaną kwotę. Nie jest także zrozumiałym dlaczego powód domaga się zapłaty kwoty 58.722,49 zł w sytuacji, gdy limit zadłużenia wynosił 20.690 zł. Nadto, z dołączonej do pozwu umowy cesji nie wynika, że ta konkretna wierzytelność przysługująca bankowi względem W. M. (1) została przelana na rzecz powoda. Umowa sporządzona została w sposób ogólny. Pozwani wskazali, iż zwrócili się do powoda o potwierdzenie z jakiego tytułu i kiedy powstało zobowiązanie W. M. (1). W odpowiedzi otrzymali pismo z dnia 14 lutego 2018r., do którego dołączono umowę z C. oraz wyciąg z rachunku karty kredytowej. Z wyciągu tego wynikało saldo zadłużenia w wysokości 54.887,42 zł, zaś w wezwaniu do zapłaty powód zażądał kwoty 58.722,49 zł. W odpowiedzi na wezwanie pozwanych o przesłanie pełnej dokumentacji potwierdzającej zadłużenie W. M. (1) powodowa spółka przesłała informację o skierowaniu sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwani podnoszą, iż nie dali podstaw do wytoczenia powództwa, gdyż dążyli do ustalenia rzeczywistych zobowiązań W. M. (1). Skoro mieliby ponosić odpowiedzialność za dług to zrozumiałym jest, że mieli pełne prawo do ustalenia jego wysokości oraz terminu, w którym dług ten powstał, co daje im możliwość weryfikacji żądanej kwoty zadłużenia a także możliwość skorzystania z zarzutu przedawnienia. Jak wskazują pozwani powodowa spółka jest profesjonalistą, a zatem pozew powinien zostać przygotowany tak, aby z dołączonych dokumentów wynikało w sposób oczywisty roszczenie objęte żądaniem pozwu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 65-66)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2010r. pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a W. M. (1) została zawarta umowa o kartę kredytową C.. Na podstawie przedmiotowej umowy bank wydał W. M. (1) kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie (§ 1). Zgodnie z przedmiotową umową bank przyznał W. M. (1) limit kredytowy w wysokości 20.600 zł (§ 19). Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy i podlegała automatycznemu przedłużenia na kolejne okresy 12 miesięcy (§ 2).

(dowód: umowa o kartę kredytową C. z dnia 16 listopada 2010r. k. 6-7)

W dniu 22 grudnia 2015r. W. M. (1) zmarł. Spadek po nim nabyli na podstawie ustawy: żona E. M. oraz synowie W. M. (1) i M. M. – każde z nich w udziale wynoszącym po 1/3 części spadku wprost.

(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 7 stycznia 2016r. rep. A 18/2016 notariusz M. K. prowadzącej kancelarię notarialną w G. k. 8-9)

Na podstawie umowy cesji z dnia 22 listopada 2016r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. przeniósł na rzecz powoda V. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. pakiet bliżej nieokreślonych wierzytelności pieniężnych.

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 22 listopada 2016r. k. 17-28)

Pismem z dnia 25 stycznia 2018r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 58.044 zł w terminie do dnia 1 lutego 2018r.

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 25 stycznia 2018r. k. 10-12)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony niniejszego postępowania. Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż dowód z dokumentu urzędowego w postaci aktu poświadczenia dziedziczenia sporządzonego przez notariusz M. K. stanowi w pełni wiarygodny dowód na okoliczność nabycia spadku po W. M. (2) przez pozwanych. Zgodnie bowiem z treścią art. 244 kpc dokument ten korzysta z domniemania autentyczności i domniemania zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń. Żadne z powyższych domniemań w toku niniejszego postępowania nie było kwestionowane przez stronę pozwaną w trybie art. 252 kpc. Sąd nie znalazł także podstaw do kwestionowania dokumentów prywatnych w postaci umowy o kartę kredytową z dnia 16 listopada 2010r. czy też korespondencji stron. Sąd miał na uwadze, że przedmiotowe dokumenty zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem przez fachowych pełnomocników stron będących radcami prawnymi, zaś zgodnie z treścią art. 129 § 3 kpc zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter dokumentu urzędowego. Wymienione dokumenty nie budzą żadnych wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, nie noszą żadnych śladów podrobienia czy przerobienia ani innej ingerencji w jego treść. Dodatkowo, Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod wyżej wskazanymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Jeśli chodzi natomiast o dowód w postaci umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 22 listopada 2016r. to zauważyć należy, iż do akt sprawy został złożony jedynie poświadczony przez fachowego pełnomocnika powoda odpis umowy bez załącznika nr 1 stanowiącego wykaz wierzytelności, będących przedmiotem cesji, który jak wynika z treści umowy został sporządzony także w wersji papierowej. W tym stanie rzeczy powyższy dokument prywatny może stanowić jedynie dowód tego, że pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a powodem V. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. doszło do sprzedaży pakietu bliżej nieokreślonych wierzytelności pieniężnych. Natomiast, powyższy dokument prywatny – wobec nie przedłożenia wykazu wierzytelności – nie dowodzi, że wśród nabywanych wierzytelności była również wierzytelność przysługująca Bankowi (...) S.A. w stosunku do W. M. (1). Należy przy tym zaznaczyć, że strona pozwana zakwestionowała skuteczność cesji w sprzeciwie od nakazu zapłaty, natomiast powód – mimo że postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018r. został zobowiązany do złożenia pisma przygotowawczego zawierającego ustosunkowanie się do sprzeciwu oraz ostateczne twierdzenia, zarzuty i wnioski dowodowe, w zakreślonym 14 – dniowym terminie w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów pozwanych, ani też nie uzupełnił materiału dowodowego.

Przechodząc do rozważań merytorycznych, należy wskazać, że w niniejszej sprawie powód swoje roszczenia wywodził z umowy o kartę kredytową zawartej przez poprzednika prawnego pozwanych z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 16 listopada 2010r., którą to wierzytelność powód miał nabyć od pierwotnego wierzyciela na mocy umowy przelewu z dnia 22 listopada 2016r. W tym stanie rzeczy podstawę prawną roszczenia powoda stanowiły przepisy art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U. z 2017 r. poz. 1876, dalej: Prawo bankowe) w zw. z art. 509 kc. Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast, jak stanowi art. 509 § 1 i 2 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zważywszy, iż pozwani są spadkobiercami kredytobiorcy należało mieć również na uwadze także przepisy art. 922 § 1 kc, art. 1030 kc i art. 1031 § 1 kc. Stosownie do art. 922 § 1 kc prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi IV Kodeksu cywilnego. Natomiast wedle art. 1030 kc od chwili przyjęcia spadku ponosi odpowiedzialność za te długi z całego swego majątku. W myśl art. 1031 § 1 kc w razie prostego przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczenia.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem powód nie wykazał, że przysługuje mu w stosunku do pozwanych wymagalna wierzytelność ani też nie udowodnił wysokości tej wierzytelności. Zgodnie zaś z treścią art. 6 kc to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności z których wywodził on skutki prawne. Przede wszystkim należało mieć na uwadze, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani zakwestionowali skuteczne nabycie wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi Bankowi (...) S.A. z tytułu umowy o kartę kredytową. Zarzut te należało uznać za uzasadniony. Podkreślić bowiem należy, iż na okoliczność nabycia spornej wierzytelności strona powodowa przedłożyła wyłącznie odpis umowy przelewu. Zważyć jednak należy, iż w samej umowie nie określono konkretnie wierzytelności będących przedmiotem przelewu. W § 3 umowy postanowiono jedynie, że cedent przelewa na cesjonariusza, a cesjonariusz nabywa wierzytelności wymienione w załączniku nr 1 do umowy wraz z wszelkimi innymi prawami z wierzytelnościami związanymi (…). W świetle powyższego należało przyjąć, że przedmiot przelewu został skonkretyzowany dopiero w załączniku nr 1, który stosownie do zapisów umowy został sporządzony w wersji papierowej oraz na płycie CD/DVD. Przedmiotowego załącznika powód jednak nie przedłożył ani w wersji papierowego wyciągu z umowy ani też w wersji elektronicznej, mimo zobowiązania nałożonego postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018r. do złożenia ostatecznych wniosków dowodowych. Zważyć należy, iż zgodnie ze stanowiskiem judykatury nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność ta powinna wynikać wprost z dokumentów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015r., I ACa 492/15, L.). Podkreślić przy tym należy, iż powód jako podmiot profesjonalny zajmujący się obrotem wierzytelnościami, dysponujący odpowiednimi środkami osobowymi i technicznymi, winien był przygotować dokumentację związaną z przeniesieniem wierzytelności w taki sposób, aby nie było żadnych wątpliwości co do nabycia wierzytelności.

Niezależnie od powyższego strona powodowa nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani podnieśli szereg zarzutów dotyczących wysokości dochodzonej kwoty, wskazując m.in. na rozbieżności pomiędzy wskazanym w umowie limitem a kwotą kapitału wskazaną w pozwie, a także zarzucili powodowi nieprzedłożenie historii rachunku potwierdzającego wykonanie transakcji przez W. M. (1) na żądaną kwotę. Jedynym przedłożonym przez powoda dowodem mającym potwierdzać wysokość dochodzonego roszczenia był wyciąg z ksiąg rachunkowych powodowego funduszu sekurytyzacyjnego. Jak wskazuje się w orzecznictwie na gruncie art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych dane w księgach rachunkowych oraz wyciągu z tych ksiąg nie stanowią dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać fundusz odpowiednimi dowodami, zgodnie z ciężarem wynikającym z art. 6 kc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017r., V CSK 492/16, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2016r., IV CSK 760/15, L.). Wobec zarzutów strony pozwanej, powód winien był wykazać za pomocą innych dowodów niż wyciąg z ksiąg rachunkowych, wysokość roszczenia i sposób jego obliczenia. W przedmiotowej sprawie powyższemu ciężarowi powód jednak nie sprostał. Zważyć należy, iż powód w ogóle nie zareagował na zobowiązanie Sądu do ustosunkowania się do podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutów pozwanych także w zakresie wysokości zobowiązania. Przede wszystkim powód nie wykazał w jaki sposób zostały wyliczone poszczególne kwoty składające się na dochodzoną kwotę z tytułu kapitału, odsetek i opłat. Uzasadnione są przy tym wątpliwości strony pozwanej dotyczące rozbieżności pomiędzy przyznanym spadkodawcy limitem kredytu a kwotą kapitału kredytu. Bez przedłożenia kompletnej historii rachunku nie wiadomo czy faktycznie spadkodawca wykonał transakcje kartą kredytową na kwoty przekraczające wysokość przyznanego limitu. Dalej, na podstawie zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego nie sposób ustalić w jaki sposób została wyliczona kwota odsetek, w tym nie wiadomo jaka była stopa procentowa odsetek ani za jakie okresy odsetki zostały naliczone. Nadto, nie wykazano jakie należności składają się na kwotę 75 zł naliczoną tytułem opłat. Z treści § 7 umowy wynika co prawda, że bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji określonych w Tabeli Opłat i Prowizji (załącznik nr 2 do Regulaminu) oraz odsetek określonych w Tabeli Oprocentowania (załącznik nr 3 do Regulaminu), jednak powyższych wzorców umownych strona powodowa nie dołączyła do pozwu. Wobec zakwestionowania wysokości roszczenia przez pozwanych, powód winien stosownie do treści art. 6 kc, wykazać powyższe okoliczności w sposób nie budzący wątpliwości. Tymczasem, na podstawie odpisu umowy o kartę kredytową oraz wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego Sąd nie jest w stanie zweryfikować prawidłowości wyliczenia dochodzonych w niniejszej sprawie należności. Z tych przyczyn wysokość roszczenia należało uznać za nieudowodnioną.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe w zw. z art. 509 kc a contrario, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego niniejszy spór powoda solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 5.400 zł, którą stanowi opłata za czynności fachowego pełnomocnika pozwanej – radcy prawnego w stawce minimalnej stosownie do § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.