Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2019 r. w G. sprawy z powództwa T. S., J. S. przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Gminy M. G. na rzecz powoda J. S. kwoty:

a.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 czerwca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

b.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 lipca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

c.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

d.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 września 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

e.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 października 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

f.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

g.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

h.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

i.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty;

j.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

k.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty;

l.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

m.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty;

n.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

o.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

p.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 września 2016 r. do dnia zapłaty;

q.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 października 2016 r. do dnia zapłaty;

r.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

s.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

t.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

u.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

v.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

w.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

x.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Gminy M. G. na rzecz powoda T. S. kwoty:

a.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 czerwca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

b.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 lipca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

c.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

d.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 września 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

e.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 października 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

f.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

g.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

h.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

i.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia zapłaty;

j.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

k.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty;

l.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

m.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty;

n.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

o.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

p.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 września 2016 r. do dnia zapłaty;

q.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 października 2016 r. do dnia zapłaty;

r.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

s.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

t.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

u.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

v.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

w.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

x.  200 zł (dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  znosi pomiędzy stronami koszty procesu.

Sygn. akt I C 603/18

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 29 kwietnia 2011 r. pomiędzy B. C. (1) (cedentka) a J. S. i T. S. (cesjonariusze) doszło do zawarcia umowy „przelewu praw”. W związku z zawarciem przez strony umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości przy ul. (...) w G., objętej księgą wieczystą (...)) cedentka przelała wszelkie istniejące i przyszłe wierzytelności związane z tą nieruchomością.

Dowód: umowa przelewu, k. 14

W dniu 28 kwietnia 2015 r. zapadł wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni (sygn. I C 302/14) z powództwa B. C. (1) przeciwko T. J. (1), B. U. (1), J. T. (1), P. U., B. U. (2), M. C. (z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.). Nakazano w nim eksmisję pozwanych z części działki numer (...) o powierzchni 308 m ², częściowo zabudowanej, wchodzącej w skład nieruchomości w G. przy ul. (...) (objętej księgą wieczystą (...)). W punkcie II. sentencji wyroku przyznano pozwanym T. J., B. U., J. T. prawo do lokalu socjalnego wstrzymując (punkt IV.) wykonanie eksmisji do czasu złożenia im przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok uprawomocnił się 29 maja 2015 r.

Dowód: odpis wyroku z uzasadnieniem, k. 10-13

Powodowie nabyli w/w nieruchomość od B. C. (1) w dniu 18 stycznia 2016 r. uzyskując po ½ współwłasności.

Dowód: wypis aktu notarialnego, k. 15-19

Działka numer (...) jest obecnie działką nr (...) wchodzącą w skład nieruchomości objętej księgą wieczystą (...).

Okoliczność bezsporna

T. J., B. U., J. T. Gmina M. G. jak dotąd nie zaoferowała zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Osoby te dalej zamieszkują w dotychczasowym miejscu, nie uiszczają opłat za korzystanie na rzecz obecnych współwłaścicieli, nie uiszczali też na rzecz B. C..

Dowód: zeznania J. T., k. 61

zeznania B. U., k. 61-62

zeznania T. J., k. 60-61

W okresie od czerwca 2015 r. do maja 2017 r. z obszaru działki nr (...) (tj. 308 m ²), zamieszkiwanego przez eksmitowanych, którym nie zaoferowano jak dotąd umowy najmu lokalu socjalnego, można byłoby uzyskać czynsz na poziomie po 400 zł miesięcznie. Działka ta jest bardzo nietypowa, położona na skraju stromego klifu morskiego, zabudowana budynkami przeznaczonymi częściowo do rozbiórki. Odbiega znacząco od standardów lokali występujących na trójmiejskim rynku wynajmu mieszkań, w tym znacząco od lokali na pobliskim osiedlu bloków wielorodzinnych przy ul. (...). Przedmiotowa nieruchomość w kontekście oczynszowania nadaje się na wykorzystanie sportowo-rekreacyjne (np. punkt widokowy, przebieg ścieżki krajoznawczej itp.). Nie nadaje się na potrzeby gospodarki rolnej.

Dowód: opinia biegłego J. M., k. 84-101, 129-130

Ocena dowodów

Opinię biegłego J. M. – wraz z ustnym uzupełnieniem z rozprawy – Sąd ocenia jako pełną, jasną, wewnętrznie niesprzeczną. Wątpliwości i zarzuty stron do opinii pisemnej biegły w przekonujący i obszerny sposób wyjaśnił ustnie na rozprawie. Opinia nie wykracza ani poza wyznaczoną mu tezę dowodową postanowieniem Sądu z dnia 15 listopada 2018 r., ani poza granice podstawy faktycznej żądania pozwu. Należy podkreślić, że w niniejszym przypadku dopiero od fachowej oceny biegłego zależało, czy zajmowaną przez T. J., B. U., J. T. nieruchomość należało traktować jako potencjalne źródło dochodu z czynszu najmu lokali, czy też czynszu z najmu/dzierżawy gruntu. Biegły jednoznacznie zdyskwalifikował możliwość traktowania jej jako źródło czynszu z lokali mieszkalnych. Pozostaje w takim przypadku potraktowanie nieruchomości w inny możliwy do uzyskania pożytków cywilnych sposób i biegły wyjaśnił, że niecodzienne położenie nieruchomości bardzo ogranicza zakres potencjalnych sposobów jej zagospodarowania, redukując spektrum możliwości jedynie do celów sportowo-rekreacyjnych. Jest to więc uwarunkowane realiami sprawy rozumowanie redukcyjne. Biegły nie wykroczył więc poza „temat” lub „istotę” sprawy. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostają więc podtrzymywane do końca procesu rozbieżne stanowiska stron: z jednej strony pełnomocnik powoda chciałby potraktować tę nieruchomość jako dającą czynsz na poziomie osiągalnym z pobliskiego osiedla bloków wielorodzinnych (niezasadnie, gdyż przedmiotowa nieruchomość w ogóle nie jest podobna do tych budynków); z drugiej strony pełnomocnik pozwanego uważał, że można tam prowadzić komercyjną gospodarkę rolną (roślinną) – choć biegły to wykluczył, gdyż jest to część tzw. technicznego pasa wybrzeża morskiego.

Zeznania świadków nie budziły wątpliwości i zdaniem Sądu są w pełni wiarygodne. Pełnomocnicy stron nie podawali zarzutów przeciwko wiarygodności świadków.

Dokumentacja obrazująca stan prawny nieruchomości nie budzi wątpliwości, to samo dotyczy zapadnięcia prawomocnego wyroku orzekającego eksmisję z prawem do lokalu socjalnego oraz braku przyznania lokalu/lokali osobom uprawnionym w myśl tego orzeczenia.

Umowa przelewu z dnia 29 kwietnia 2011 r. w sposób precyzyjny typizuje nieruchomość, w związku z którą istnieją lub mogą powstać w przyszłości wierzytelności. Nie ma więc problemu z ustaleniem na przyszłość zakresu umowy. Tym bardziej, że wierzytelności, o które chodzi w niniejszej sprawie powstają z mocy prawa (art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów […]), a praktyka (w tym sądowa) stosowania przepisów dotyczących tego rodzaju wierzytelności jest stabilna. Powstawanie tych wierzytelności – ujmując rzecz potocznie – jest niejako „automatyczne” (tj. zależne od prostych do ustalenia faktów: własność nieruchomości, prawomocny wyrok eksmisyjny z prawem do lokalu socjalnego, brak przyznania lokalu przez gminę). Niezasadne w tym kontekście są zarzuty strony pozwanej zarzucającej nieskuteczność (ogólnikowość) umowy w zakresie przelewu wierzytelności przyszłej.

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności pozwanej Gminy została spełniona, gdyż niezłożenie uprawnionym z mocy prawomocnego wyroku oferty najmu lokalu socjalnego jest stanem niezgodnym z prawem. Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2010 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Art. 417 k.c. stanowi, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej gminy konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powodów, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej.

Przechodząc do oceny roszczenia powoda pod kątem przesłanek określonych w przepisie art. 417 k.c. należy wskazać, że pozwana nie kwestionowała tego, że w spornym okresie nie przedstawiła były lokatorom oferty najmu lokalu socjalnego i osoba ta nadal przebywa w tym mieszkaniu. W związku z tym powodowie jako współwłaściciele nieruchomości nie mogli wykonywać w stosunku do zajmowanej przez niego części nieruchomości wszystkich uprawnień, jakie przysługują mu na podstawie przepisu art. 140 k.c., w szczególności nie mogli części tej nieruchomości wynająć i czerpać z tego tytułu pożytków. Brak możliwości wykonywania uprawnień właścicielskich do tej części nieruchomości spowodowany był wyłącznie brakiem dostarczenia były lokatorom lokalu socjalnego. Powodowie nie mogli bowiem samowolnie usunąć tej osoby z lokalu, z uwagi na treść wyroku eksmisyjnego. Wobec powyższego zachowanie pozwanej Gminy należało uznać za bezprawne zaniechanie, gdyż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów (...) obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zatem jest to obowiązek bezwzględny nałożony na gminę przez ustawodawcę. Dlatego, należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę, spowodowaną nie dostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanemu lokatorowi, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem. Już samo nie przedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, tj. nie wykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. i taki pogląd należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W wyroku z 18 lutego 2004r. V CK 253/03 L., Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy nie jest uzależniona od wykazania winy, przeciwnie, podstawą roszczenia odszkodowawczego jest sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego. Z kolei w postanowieniu z 25 czerwca 2008r. III CZP 46/08 Biuletyn SN 2008/6, Sąd Najwyższy wskazał, że „treść art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów […] jest jednoznaczna. Stanowi on, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 k.c. Stwierdzenie, że roszczenie odszkodowawcze przysługuje na podstawie art. 417 k.c. oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji do stosowania art. 361 k.c.”. Wobec powyższego Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka bezprawnego zaniechania pozwanej Gminy M. G. przy wykonywaniu władzy publicznej.

Przechodząc do rozważań dotyczących poniesionej przez powoda szkody, należy wyjaśnić, że w niniejszej sprawie powodowie domagali się wyłącznie odszkodowania obejmującego utracone korzyści tj. możliwy do uzyskania w spornym okresie czynsz najmu za zajmowany przez osobę eksmitowaną lokal/nieruchomość. Podkreślić należy, iż w przypadku dochodzenia naprawienia szkody o charakterze nie osiągniętego zysku (lucrum cessans) koniecznym jest wykazanie przez właściciela nieruchomości, że w przypadku, gdyby stanowiący jego własność lokal, nie był zajmowany przez osoby prawomocnie eksmitowane, uzyskałby z tytułu jego najmu dochód w wysokości kwoty dochodzonej w pozwie. Zważyć przy tym należy, iż według poglądów zawartych w orzecznictwie, ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny, gdyż polega na przyjęciu, na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta. Jednakże utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona (art. 6 k.c.). Wprawdzie nie w sensie uzyskania co do tego pewności, ale z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001r., IV CKN 119/01, LEX nr 52751; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001r., IV CKN 382/00, LEX nr 52543). Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma wprawdzie charakter hipotetyczny, ale szkoda taka musi być przez osobę poszkodowaną wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, iż utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 1999r., III CKN 133/98, LEX nr 1213618, wyrok Sąd Najwyższego z dnia Z dnia 3 października 1979r., II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). W innym orzeczeniu z dnia 26 stycznia 2005r., V CK 426/04, LEX nr 147221 Sąd Najwyższy podniósł, iż wykazanie szkody w postaci lucrum cessans z natury rzeczy ma charakter hipotetyczny. Nie sprzeciwia się to przyjęciu, że szkoda rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy. Podobnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2000r., V CKN 111/00, LEX nr 52740, wskazując, iż przepis art. 361 § 2 k.c. w części dotyczącej utraconych korzyści wymaga przyjęcia hipotetycznego przebiegu zdarzeń i ustalenia wysokiego prawdopodobieństwa utraty korzyści. Ustawodawca nie wskazał bliższych kryteriów budowania tych hipotez, pozostawiając je wiedzy i doświadczeniu życiowemu składu orzekającego, stosowanym odpowiednio do okoliczności sprawy. Biorąc powyższe okoliczności pod rozwagę podkreślić należy, iż rzeczą strony powodowej było w niniejszej sprawie uprawdopodobnienie okoliczności, które w normalnym toku rzeczy doprowadziłyby do uzyskania utraconej korzyści. Jak wynika z przedstawionej już wyżej analizy opinii biegłego J. M. – powodowie mieli możliwość osiągnięcia w spornym okresie przychodu, choć wyraźnie niższego niż wskazywany w pozwie, gdyż cechy nieruchomości znacznie odbiegały od deklarowanych w pozwie standardów co do osiągalnego poziomu oczynszowania. Oczywiście, można spekulować i przyjąć, że znalazłby się ktoś, komu odpowiadałyby dość ekstremalne przeżycia związane z zamieszkiwaniem na brzegu klifu morskiego w budynkach przeznaczonych do rozbiórki, ale poziom prawdopodobieństwa znalezienia takiego entuzjasty do stałego zamieszkania w tych obiektach jest bardzo niskie.

Szkodę w niniejszym przypadku należy zrekonstruować jako łącznie ( a) brak po stronie powodowej pożytków wynikających z niemożności osiągania cyklicznych przychodów związanych z niewywiązywaniem się byłych lokatorów z obowiązku comiesięcznego uiszczania odszkodowania (art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […]), jako konsekwencji ( b) nieprzyznania im lokalu socjalnego wbrew prawomocnemu orzeczeniu sądowemu. Tak ujęta szkoda polega więc na braku comiesięcznych wpłat należnej sumy pieniężnej (gdyby właściciel dysponował w pełni nieruchomością, mógłby osiągać miesięczny czynsz, a nie raz na kilka lat jedną większą wpłatę – tak rynek najmu przecież nie funkcjonuje). Szkody nie można więc odtwarzać w całkowitej sprzeczności z hipotetycznymi realiami możliwego do osiągnięcia przychodu, w tym w zakresie jego cykliczności. W pozwie można było odszkodowanie zagregować w jedną z kwotę z dłuższych okresów, ale nie jest to wymagane. W niniejszej sprawie powodowie przedstawili w pozwie roszczenie składające się z szeregu miesięcznych kwot, od których naliczali odsetki po upływie 10-dnia każdego kolejnego miesiąca, co odpowiada uregulowaniom prawnym (por. art. 669 § 2 k.c.) i panującym na rynku wynajmu lokali ustalonym zwyczajom. Sąd nie podziela więc poglądu, że roszczenie w niniejszej sprawie stawało się wymagalne w trybie art. 455 k.c. jako jedna, zagregowana kwota podana w wezwaniu dłużnika (gminy) do zapłaty. Pomiędzy „czystą” konstrukcją roszczenia z art. 417 k.c. a roszczeniem mającym źródło w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów […] w zw. z art. 417 k.c. zachodzi wyraźna różnica normatywna. Ten ostatni typ roszczenia odnosi się do szkody powstającej w sposób charakterystyczny dla braku wpłat byłych lokatorów (art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […]). Chwilę wymagalności comiesięcznych składników odszkodowania należy więc oceniać na podstawie funkcjonujących na rynku zwyczajów i uregulowań prawnych określających moment zapłaty w sytuacjach najbardziej typowych, nawet jeżeli mają formalnie charakter dyspozytywny (art. 354 § 1 k.c. w zw. z art. 669 § 2 k.c.).

Roszczenie pozwu zostało przedstawione jednolicie jako dotyczące dwóch powodów (tj. bez rozbicia na przysługujące im części lub w inny sposób, np. solidarnie). Ponieważ powodowie nabyli nieruchomość w udziałach ułamkowych po połowie, każdemu z nich osobno przysługuje po połowie wyliczonego przez sąd odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punktach I. i II. sentencji osobno na rzecz każdego z powodów (tj. po 200 zł odszkodowania za każdy ze spornych miesięcy z odsetkami po 10 dniu każdego miesiąca) – na mocy art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów […] w zw. z art. 417 k.c. w zw. za art. 354 § 1 k.c. w zw. z art. 669 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako zawyżone – na mocy art. 417 k.c. a contrario – punkt III. sentencji.

Koszty

Ponieważ koszty stron – biorąc pod uwagę proporcję wygranej (40% do 60%) zniosły się praktycznie zupełnie – zniesiono je wzajemnie na mocy art. 100 k.p.c. ( punkt IV. sentencji).