Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Aleksandra Dumińska

Protokolant: Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2023 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej G. ul. (...)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej G. ul. (...) kwotę 45.317,62 zł (czterdzieści pięć tysięcy trzysta siedemnaście złotych i sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 listopada 2021 roku do dnia zapłaty;

umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 21.936,48 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset trzydzieści sześć złotych i czterdzieści osiem groszy);

oddala powództwo w pozostałym zakresie;

zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej G. ul. (...) kwotę 3.016,25 zł (trzy tysiące szesnaście złotych i dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1323,19 zł (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia trzy złote i dziewiętnaście groszy) tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych w toku postępowania przez Skarb Państwa;

nakazuje pobrać od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej G. ul. (...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 777,11 zł (siedemset siedemdziesiąt siedem złotych i jedenaście groszy) tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych w toku postępowania przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa G. ul. (...) wniosła pozew przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 30.888 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że pod koniec kwietnia 2021 roku członkowie wspólnoty stwierdzili, że elewacja budynku, a także parapety i dach zostały zanieczyszczone pyłem węglowym przeniesionym przez wiatr ze składu węgla, koksu i miału na terenie Morskiego (...). Podmiotem składującym ww. towar był (...) sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o.). Szkoda została zgłoszona pozwanemu, jednak pismem z dnia 19 czerwca 2018 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, wskazując, że przyczyną szkody była siła wyższa (silny, porywisty wiatr wiejący z północy). Pozwany powołał się przy tym na dane środowiskowe zbierane przez Fundację (...), badanie wykonane przez Zarząd Morskiego (...) z września 2018r. i kontrolę (...) z maja 2018r., które nie wykazały naruszenia norm środowiskowych, zaniedbań i uchybień ze strony ubezpieczonego. Powódka podniosła, że odpowiedzialność pozwanego za zanieczyszczenie okolicy na przełomie kwietnia i maja 2018 roku została ustalona przez Sąd Rejonowy w Gdyni w wyroku w sprawie o sygnaturze akt VI GC 2006/19. Poniesiona przez powódkę szkoda polegała na zanieczyszczeniu elewacji budynku, dachu, stolarki okiennej i drzwiowej, a do usunięcia zabrudzeń konieczne jest wykonanie mechanicznego czyszczenia przez specjalistyczną firmę. Wysokość szkody powódka ustaliła na podstawie oferty handlowej w zakresie usług specjalistycznych.

(pozew wraz z załącznikami k. 3-7).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwana zaprzeczyła, aby na skutek opisanego w pozwie zdarzenia (o ile miało miejsce) doszło do zabrudzenia elewacji budynku, a także zaprzeczyła, by wszystkie zabrudzenia ujawnione w toku oględzin nieruchomości powstały na przełomie kwietnia i maja 2018 roku. W ocenie pozwanej do zabrudzenia elewacji doszło wskutek długotrwałego procesu, a nie zdarzenia nagłego. Pozwana zauważyła przy tym, że budynek powoda położony jest na terenie portowym, na którym funkcjonują liczne firmy zajmujące się załadunkiem, rozładunkiem, przechowywaniem węgla i podobnych produktów i zakwestionowała związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działalnością ubezpieczonego. Zdaniem ubezpieczyciela przez okres 8 lat od wykonaniu remontu elewacja budynku systematycznie ulegała zabrudzeniu, stąd trudno powiązać zabrudzenie z działalnością ubezpieczonego. Ubezpieczyciel powołał się także na § 6 pkt 7 OWU, wskazując, że nie ponosi odpowiedzialności za szkody spowodowane powolnym oddziaływaniem temperatury, gazów, pary, wilgoci, dymu, sadzy, pyłu, wyciekania, wstrząsów, hałasu, zagrzybienia oraz osiadaniem lub osuwaniem wskutek zalania stojącymi lub płynącymi wodami. Nadto, pozwana podniosła, że do powstania szkody doszło wskutek siły wyższej, gdyż w dacie wskazanej jako data powstania szkody wiał silny wiatr. Wreszcie ubezpieczyciel zakwestionował wysokość szkody, a także zwrócił uwagę na konieczność uwzględnienia franszyzy redukcyjnej w kwocie 5.000 zł.

(odpowiedź na pozew wraz z załącznikami, k. 74-77).

W toku sprawy powód rozszerzył powództwo do kwoty 72.254,10 zł, a następnie na rozprawie w dniu 23 października 2023 roku częściowo cofnął pozew co do kwoty 21.936,48 zł, żądając ostatecznie zasądzenia kwoty 50.317,62 zł.

(pismo procesowe z dnia 31 maja 2023r., k. 312, protokół rozprawy z dnia 23 października 2023r., k. 372-372v).

SĄD USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

Na przełomie kwietnia i maja 2018 roku doszło do zabrudzenia elewacji budynku mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) czarnym pyłem węglowym przeniesionym przez wiejący w kierunku miasta wiatr z terminala przeładunkowego użytkowanego przez (...) sp. z o.o. Zabrudzeniu uległy również stolarka okienna i drzwiowa oraz parapety.

(dowód: zeznania świadka J. T., płyta CD k. 203, przesłuchanie P. G. w charakterze powoda, płyta CD k. 203, przesłuchanie D. M. w charakterze powoda, płyta CD k. 203, mapy z naniesionymi różami wiatrów, k. 53-62 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze VI GC 2006/19, uzasadnienie wyroku z dnia 6 maja 2021r., k. 284-293 tamże).

W 2010 roku powódka przeprowadziła remont budynku polegający na ociepleniu ścian oraz wykonaniu nowej elewacji zakończony pokryciem struktury elewacji substancją zabezpieczającą przed zabrudzeniem. Od tego czasu elewacja nie była poddawana renowacji i rozpoczął bieg terminu 5 - letniej gwarancji udzielonej na wykonane prace. W tym czasie stan elewacji był na bieżąco monitorowany przez członków zarządu i mieszkańców w zakresie jakości wykonanych prac i stopnia ich zużycia (w tym zabrudzenia). Do kwietnia 2018 roku na elewacji nie było widocznych odbarwień i nie zaobserwowano utraty koloru. Stan elewacji był dobry w aspekcie jej czystości.

(dowód: zeznania świadka J. T., płyta CD k. 203, przesłuchanie P. G. w charakterze powoda, płyta CD k. 203).

(...) sp. z o.o. (obecnie działający pod firmą (...) sp. z o.o.) prowadził i nadal działalność gospodarczą w zakresie przeładunku materiałów sypkich. W okresie od kwietnia do maja 2018 roku spółka prowadziła przeładunek na terenie portu m.in. węgla i koksu. W tym okresie spółka stosowała zabezpieczania w postaci polewania powierzchni utwardzonych oraz hałd wodą, stosowania masy celulozowej do pokrycia hałd węgla, czyszczenia powierzchni utwardzonych przy pomocy zamiatarek. W 2018 roku spółka nie prowadziła monitoringu powietrza.

(dowód: zeznania świadka B. B., płyta CD k. 140, zeznania świadka P. B., płyta CD k. 203).

W kwietniu 2018 roku maksymalna dobowa prędkość wiatru w G. wahała się pomiędzy 6 a 17 m/s, zaś w maju pomiędzy 5 a 14 m/s.

(dowód: ekspertyza Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowego Instytutu (...), k. 184-186)

W 2018 roku do (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w G. i do (...) sp. z o.o. wpłynęły liczne skargi od mieszkańców G. dotyczące emisji pyłów i zanieczyszczania budynków oraz ruchomości.

(dowód: zeznania świadka B. B., płyta CD k. 140, zeznania świadka P. R., płyta CD k. 140).

Na skutek skarg mieszkańców G. na uciążliwości związane z emisją pyłu węglowego w dniu 7 maja 2018 roku (...) Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w G. przeprowadził kontrolę w spółce (...) sp. z o.o., stwierdzając uciążliwą emisję niezorganizowaną pyłów zarówno podczas prac przeładunkowych węgla kamiennego jak i emisję tego pyłu z terenu zakładu, szczególnie podczas silnych porywistych wiatrów w trakcie suchych, słonecznych dni. W dniach 4-27 lipca 2018 roku ww. organ przeprowadził u ubezpieczonego kolejną kontrolę, potwierdzając wcześniejsze ustalenia. Na skutek przeprowadzonej kontroli organ kontrolny wydał zarządzenie pokontrolne, zobowiązując (...) sp. z o.o. do zintensyfikowania działań mających na celu ograniczenie niezorganizowanej emisji pyłów do powietrza (m.in. poprzez zastosowanie armatek wodnych emitujących mgłę wodną). Spółka nie wniosła żadnych zastrzeżeń do wyników kontroli.

(dowód: protokół kontroli z dnia 7 maja 2018r., k. 35-37, protokół kontroli z dnia 27 lipca 2018r., k. 38-40, zeznania świadka J. G., płyta CD k. 140, zeznania świadka R. R. (1), płyta CD k. 203).

Pismem z dnia 6 lipca 2018 roku zarząd (...) Sp. z o.o. wydał oświadczenie, w którym wskazał na stosowane przez spółkę środki w celu zminimalizowania emisji pyłów, a także stwierdził, że przyczyną wzrostu poziomu emisji pyłu węglowego na terenie terminala (...) były warunki pogodowe (brak opadów, znikoma wilgotność powietrza) oraz zintensyfikowanie przeładunku węgla w imporcie realizowanych dużymi jednostkami typu P. i C. powodujące „lawinowy” wzrost obsługi przesyłek i zwielokrotnienie wszystkich operacji przeładunkowo - składowych w (...) Sp. z o.o. Powyższe stwierdzenia odnosiły się do dostaw realizowanych w poprzednich tygodniach, niż data wydanego oświadczenia.

(dowód: oświadczenie z dnia 6 lipca 2018r., k. 32-33).

W dniu 25 lipca 2018 roku w Urzędzie Miasta G. odbyło się spotkanie władz miasta, przedstawicieli zarządu portu i mieszkańców G. dotyczące zanieczyszczeń powstałych na skutek emisji pyłu węglowego. W spotkaniu uczestniczył przedstawiciel (...) sp. z o.o., który tłumaczył, że przyczyną zanieczyszczenia był skokowy wzrost przeładunków i masy towarów, co zbiegło się z okresem niekorzystnych warunków atmosferycznych, tj. długotrwałego braku opadów oraz wiatrów wiejących w kierunku miasta. Na spotkaniu Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazywał, że przyczyną problemu było m.in. niewystarczające zabezpieczenia hałd roztworem wody z celulozą. W odpowiedzi na zapytanie wystosowane przez organizatorów spotkania o podmiot odpowiedzialny za taki stan rzeczy, zarząd (...) w G. wskazał (...) sp. z o.o. Innych podmiotów nie wskazano.

Na ww. spotkanie nie zaproszono przedstawicieli innych spółek zajmujących się przeładunkiem materiałów sypkich na terenie (...) portu.

(dowód: zeznania świadka B. B., płyta CD k. 140, zeznania świadka P. R., płyta CD k. 140, zeznania świadka P. B., płyta CD k. 203, przesłuchanie D. M. w charakterze powoda, płyta CD k. 203, protokół ze spotkania z dnia 25 lipca 2018r., k. 36-40 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze VI GC 2006/19).

(...) sp. z o.o. na podstawie umowy zawartej z Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W. był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej. W umowie przewidziano franszyzę redukcyjną w wysokości 5.000 zł.

Zgodnie § 6 ust. 7 OWU W. nie ponosi odpowiedzialności za szkody spowodowane powolnym oddziaływaniem temperatury, gazów, pary, wilgoci, dymu, sadzy, pyłu, wyciekania, wstrząsów, hałasu, zagrzybienia. Zgodnie z § 2 pkt 1 OWU franszyza redukcyjna stanowi ustaloną kwotowo lub procentowo w umowie ubezpieczenia wartość, którą każdorazowo potrąca się od odszkodowania należnego każdemu poszkodowanemu z tytułu naprawienia szkody z zastrzeżeniem, że franszyzy redukcyjnej nie potrąca się od odszkodowania za szkodę osobową. W myśl § 13 ust. 6 OWU jeżeli w umowie ubezpieczenia została ustalona franszyza redukcyjna, W. wypłaca odszkodowanie z potrąceniem franszyzy redukcyjnej.

(dowód: OWU [w:] akta szkody, płyta CD k. 73).

W dniu 28 maja 2018 roku powódka zgłosiła szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń. Pismem z dnia 19 czerwca 2018 roku pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania, wskazując, że szkoda powstała na skutek siły wyższej, tj. wskutek silnego porywistego wiatru, wiejącego z północy, w wyniku czego doszło do poderwania pyłu węglowego z hałdy, który opadł na elewację budynku. Jednocześnie, ubezpieczyciel zaznaczył, że w celu zapobieżenia emisji pyłów ubezpieczony stosuje m.in. zraszanie terenu oraz hałd wodą oraz nanoszenie na hałdy węglowe mieszaniny wody i celulozy, a z informacji uzyskanych od ubezpieczonego wynika, że na terenie portu przeładunkami zajmują się również inne firmy.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem ubezpieczyciela powódka w dniu 29 czerwca 2018 roku złożyła reklamację. W toku postępowania likwidacyjnego, w dniu 21 sierpnia 2018 roku pracownik ubezpieczyciela sporządził protokół szkody, wskazując, że podczas silnych wiatrów została zanieczyszczona, zabrudzona pyłem węglowym elewacja budynku przy ul. (...). W dniu 22 sierpnia 2018 roku pozwany poinformował powódkę o podtrzymaniu wcześniejszej decyzji, stwierdzając, że nie wykazano, aby pomiędzy szkodą a ruchem przedsiębiorstwa ubezpieczonego występował adekwatny związek przyczynowy.

W dniu 19 września 2018 roku powódka złożyła kolejną reklamację, jednak pismem z dnia 7 listopada 2018 roku ubezpieczyciel uznał, że nie ma podstaw do zmiany stanowiska.

(dowód: oświadczenie powoda, k. 8, protokół szkody, k. 9-12, pismo pozwanego z dnia 28 maja 2018r., k. 14-16, pismo pozwanego z dnia 19 czerwca 2018r., k. 17-18, pismo pozwanego z dnia 22 sierpnia 2018r., k. 20-21, pismo pozwanego z dnia 7 listopada 2018r., k. 22-23, pismo powoda, k. 24-25, reklamacja powoda, k. 26-27, formularz zgłoszenia szkody, k. 106-107, akta szkody, płyta CD k. 73).

W okresie od kwietnia do maja 2018 roku inni przedsiębiorcy zajmujący się przeładunkiem towarów sypkich działający na terenie (...) sp. z o.o. nie prowadzili przeładunku węgla. (...) sp. z o.o. dokonywał przeładunku koksu.

(dowód: pismo (...) sp. z o.o. z dnia 23 kwietnia 2021r., k. 108, pismo (...) S.A. z dnia 7 czerwca 2022r., k. 129).

Przyczyną powstałego w okresie od kwietnia do maja 2018 roku zabrudzenia elewacji budynku przy ul. (...) w G. było poderwanie pyłu węglowego z pobliskiej hałdy węgla podczas silnego wiatru. Koszt przywrócenia stanu elewacji do stanu istniejącego przez zabrudzeniem wynosi 50.317,62 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa K. W., k. 296-304 wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 327-332).

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków: J. G., B. B., R. R. (2), J. T., R. R. (1) i P. B., dowodu z przesłuchania stron (z ograniczeniem do przedstawicieli strony powodowej), a także dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych w toku postępowania lub znajdujących się w aktach dołączonych. W zakresie wysokości szkody, Sąd oparł swoje ustalenia na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych powyżej dowodów z dokumentów. Podkreślić należy, iż przedstawione przez strony dokumenty nie noszą żadnych znamion podrobienia, przerobienia ani żadnej innej ingerencji. Poza tym żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane bądź wskazane jako wystawcy ww. dokumentów nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. W zakresie zaś dokumentu urzędowego w postaci uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie VI GC 2006/19, korzystał on z waloru autentyczności jego sporządzenia i prawdziwości twierdzeń w nim zawartych.

Zasadniczo Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania zeznań świadków J. G. i R. R. (1) w zakresie dotyczącym przyczyn, przebiegu i wyników kontroli przeprowadzonych u ubezpieczonego w maju i lipcu 2018 roku. W powyższym zakresie zeznania obu świadków były spójne i korelowały z treścią dołączonych do pozwu protokołów pokontrolnych. Obaj świadkowie zgodnie stwierdzili, że czynności kontrolne zostały przedsięwzięte na skutek licznych skarg mieszkańców G. odnośnie zanieczyszczenia pyłem węglowym, a także wskazali, że podjęte przez organ ochrony środowiska czynności dotyczyły tylko jednego podmiotu tj. ubezpieczonego. Natomiast, Sąd nie dał wiary zeznaniom J. G., że elewacja budynku przy ul. (...) w okresie kontroli nie była zabrudzona, albowiem zeznania świadka w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami innych świadków, zeznaniami członków zarządu wspólnoty mieszkaniowej, dokumentacją zdjęciową czy też ustaleniami dokonanymi przez przedstawicieli pozwanego towarzystwa ubezpieczeń w toku postępowania likwidacyjnego (vide: protokół szkody z dnia 21 sierpnia 2018r.).

W części ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł również na zeznaniach świadków będących na przełomie kwietnia i maja 2018 roku pracownikami spółki (...) sp. z o.o. tj. B. B., R. R. (2) i P. B.. Wszyscy wymienieni świadkowie zgodnie zeznali, że we wskazanym powyżej okresie do spółki wpływały liczne skargi mieszkańców G. dotyczące emisji pyłu węglowego powodującego zanieczyszczenia budynków oraz ruchomości pozostawionych na zewnątrz, co było m.in. przyczyną przeprowadzenia kontroli przez (...) Wojewódzki Inspektorat Ochrony (...). Nadto, ww. świadkowie przyznali, że przedstawiciel spółki uczestniczył w spotkaniu z mieszkańcami, władzami miasta i władzami zarządu portu zorganizowanym w Urzędzie Miasta G.. Większych zastrzeżeń nie budziły również zeznania wymienionych osób co do stosowanych w 2018 roku przez ubezpieczonego środków zabezpieczających przez emisją pyłu węglowego. W tym zakresie zeznania pracowników spółki korelowały choćby z zeznaniami J. G. i R. R. (1). Przedstawiciele spółki przyznali, że stosowane przez spółkę zabezpieczenia były niewystarczające i przy niekorzystnych warunkach pogodowych nie zapobiegały przenoszeniu pyłu węglowego.

Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. T. oraz członków zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej P. G. i D. M.. Zeznania wymienionych osób należało ocenić jako szczere, zbieżne ze sobą i niesprzeczne z innymi dowodowymi, które Sąd uznał za niewątpliwie wiarygodne. Zważyć należy, iż zarówno świadek jak i przedstawiciele powoda zgodnie zeznali, że do kwietnia 2018 roku elewacja budynku mieszkalnego przy ul. (...) w G. znajdowała się w dobrym stanie, nie była zabrudzona i dopiero na przełomie kwietnia i maja 2018 roku na skutek zanieczyszczenia pyłem węglowym doszło do jej zabrudzenia.

Ostatecznie, po uzupełnieniu, za wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dowód Sąd uznał opinię biegłego sądowego z zakresu budownictwa K. W. z dnia 11.07.2023r. Powyższy dowód Sąd dopuścił z urzędu, nie bacząc na inicjatywę dowodową stron w tym zakresie. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę.

Przewidziana w zdaniu drugim art. 232 możliwość dopuszczenia dowodu niewskazanego przez strony jest prawem, a nie obowiązkiem sądu (uchwała SN (7) z 19.05.2000 r., III CZP 4/00, OSNC 2000/11, poz. 195), i ma charakter dyskrecjonalnej czynności podejmowanej przez sąd z urzędu. Czynności sądu z urzędu w tym zakresie powinny mieć charakter subsydiarny, a więc mogą być podjęte, gdy inne działania zmierzające do pobudzenia aktywności stron przez właściwe pouczenia (art. 5, 210 § 21, art. 212 § 2) czy zobowiązania (art. 2053 § 1 i 2) nie przyniosą właściwego rezultatu.

Z orzeczeń podejmujących problem przeprowadzenia dowodu niewskazanego przez strony wynika, że Sąd Najwyższy stan przemawiający za skorzystaniem z uprawnienia przewidzianego w art. 232 zdanie drugie opisywał za pomocą różnych formuł; wskazywał, że taka sytuacja zachodzi, gdy może dojść do naruszenia elementarnych zasad, jakimi kieruje się sąd przy wymierzaniu sprawiedliwości (por. wyrok SN z 4.01.2007 r., V CSK 377/06, OSP 2008/1, poz. 8), istnieje wysokie prawdopodobieństwo zasadności dochodzonego roszczenia (por. wyrok SN z 5.09.2008 r., I CSK 117/08, LEX nr 465904; wyrok SN z 14.07.2006 r., II CSK 64/06, LEX nr 445263 i wyrok SN z 24.08.2011 r., IV CSK 551/10, LEX nr 1129153), istnieje potrzeba przeciwstawienia się niebezpieczeństwu wydania oczywiście nieprawidłowego orzeczenia (por. wyrok SN z 15.01.2010 r., I CSK 199/09, LEX nr 570114; wyrok SN z 27.04.2012 r., V CSK 202/11, LEX nr 1214614 i wyrok SN z 14.02.2013 r., II CSK 295/12, LEX nr 1318347), dowód jest niezbędny do wydania słusznego wyroku, zgodnego z rzeczywistym stanem rzeczy (por. wyrok SN z 6.12.2012 r., III CSK 62/12, LEX nr 1293777). Rola art. 232 zdanie drugie nie sprowadza się tylko do wypadków wyjątkowych (podejrzenie procesu fikcyjnego, zamiar stron obejścia prawa albo rażąca nieporadność stron). Aktywne zachowanie sądu ma zapobiec pozbawieniu powoda ochrony prawnej w zakresie roszczeń oczywiście co do zasady uzasadnionych ( Ereciński Tadeusz (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, Opublikowano: LEX/el. 2022). W niniejszej sprawie powód nie będąc reprezentowanym przez pełnomocnika profesjonalnego wskazał kwotę wps jako 30.888 zł nie wskazując przy tym co składa się na dochodzone roszczenie. Również e – mail przedłożony do pozwu z dnia 2.08.2021r. wyceniał umycie elewacji, dachu i części chodnika na kwotę 28.600 zł netto. Powyższe kwoty były zatem rozbieżne, a wysokość szkody niewykazana. Mając jednak na uwadze zgromadzony materiał dowodowy oraz uzasadnienie wyroku wydanego w sprawie VI GC 2006/19 należało uznać, iż nie istniały żadne wątpliwości co do odpowiedzialności pozwanego za wyrządzoną szkodę co do zasady. Oznaczało to zatem, że roszczenie powoda było oczywiście uzasadnione, a nieustalenie wysokości szkody mogłoby doprowadzić do oddalenia powództwa, co z kolei nie byłoby do pogodzenia z zasadami sprawiedliwości polegającej na wydaniu słusznego wyroku, zgodnego z rzeczywistym stanem rzeczy i pozbawiłoby powoda ochrony prawnej.

Przedmiotowa opinia została sporządzona przez osobę posiadającą fachową wiedzę techniczną z zakresu budownictwa, a ostateczne wnioski zawarte w opinii uzupełniającej odnośnie zabrudzenia elewacji, czy kosztu usunięcia szkody są jasne i zostały dostatecznie umotywowane. Natomiast, Sąd nie podzielił zawartych w opinii wniosków dotyczących konieczności podziału kosztów naprawienia szkody po połowie pomiędzy ubezpieczonego oraz powódkę, co według biegłego miało być uzasadnione stopniem zużycia elewacji i koniecznością wykonania innych prac naprawczych (m.in. dotyczących łatania ubytków w ociepleniu budynku). Podkreślić należy, iż rolą biegłego w niniejszym procesie było wyłącznie ustalenie stanu elewacji na rok 2018 pod kątem jej zabrudzenia oraz wycena kosztów przywrócenia elewacji do stanu sprzed zabrudzenia, a nie ocena ogólnego stanu technicznego elewacji w roku 2018r. Powódka w niniejszej sprawie nie dochodziła bowiem kosztów naprawy technicznej elewacji, lecz jedynie kosztów jej wyczyszczenia od zabrudzeń spowodowanych pyłem węglowym. Dokonując ustaleń w zakresie dotyczącym rozdziału kosztów, biegły niewątpliwie wykroczył poza zakreśloną mu tezę dowodową, wchodząc w kompetencje sądu. Ponadto, na uwzględnienie nie zasługiwały zawarte w pierwotnej opinii wnioski biegłego odnośnie wysokości poniesionej szkody. Wskazany bowiem przez biegłego koszt obejmował (jak wynika z opinii uzupełniającej) nie tylko koszt usunięcia zabrudzeń elewacji, ale także koszty naprawy elewacji, które nie były objęte żądaniem pozwu i które nie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa ubezpieczonego. Nadto nie były także objęte tezą dowodową zakreśloną przez Sąd. Na ogólną ocenę przydatności opinii nie miały wpływu zarzuty podniesione przez pozwanego dotyczące nieuwzględnienia naturalnego zabrudzenia elewacji w okresie pomiędzy remontem przeprowadzonym w 2010 roku a datą powstania szkody. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z tezą dowodową biegły miał ustalić stan elewacji z okresu sprzed powstania szkody tj. na rok 2018 i porównać go ze stanem powstałym na skutek zanieczyszczania pyłem węglowym. Ustalając stan elewacji z kwietnia 2018 roku niewątpliwie biegły musiał uwzględnić jej dotychczasowe zużycie.

Podstawę prawną powództwa o zapłatę odszkodowania stanowiły przepisy art. 822 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. Wedle przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 § 2 k.c. jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zważyć należy, iż odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest pochodną odpowiedzialności ubezpieczonego sprawcy szkody.

Podkreślić należy, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela jest pochodną odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy szkody. W niniejszym przypadku odpowiedzialność ubezpieczonego oparta jest na zasadzie ryzyka, a zatem podstawę odpowiedzialności stanowi art. 435 § 1 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Podkreślić należy, iż podstawową przesłankę odpowiedzialności na podstawie art. 435 § 1 k.c. stanowi ryzyko wyrządzenia szkody związane z działalnością gospodarczą. Przesłaniem tego unormowania jest więc powinność naprawienia szkody przez tego, kto prowadzi przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody. Odpowiedzialność ta powstaje bez względu na winę prowadzącego przedsiębiorstwo, a także bez względu na to, czy szkoda nastąpiła w warunkach bezprawnego zachowania odpowiedzialnego. Nie wyklucza jej okoliczność, że działalność przedsiębiorstwa była w pełni zgodna z prawnie określonymi wymaganiami. Pojęcie ruchu przedsiębiorstwa odnosi się przy tym do jego funkcjonowania jako całości (vide: wyrok SN z dnia 23 maja 2012r., I PK 198/11, L.).

Przechodząc do szczegółowych rozważań, należy wskazać, że nie było pomiędzy stronami sporu, że (...) sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o.) prowadzi na własny rachunek przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, a zatem ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Kwestią sporną natomiast pozostawało, czy zanieczyszczenie elewacji budynku powódki pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa ubezpieczonego. Zważyć bowiem należy, iż w odpowiedzi na pozew pozwany ubezpieczyciel podnosił, że na terenie (...) działalność związaną z przeładunkiem materiałów sypkich, w szczególności węgla i koksu, prowadziły także inne spółki, które mogły ponosić odpowiedzialność za powstałą szkodę w majątku powódki. Jak wskazuje się w orzecznictwie dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 435 k.c. szkoda musi być wyrządzona przez „ruch” przedsiębiorstwa lub zakładu, który definiowany jest szeroko jako każda działalność nie tylko bezpośrednio związana z działaniem sił przyrody i która stanowi następstwo ich działania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2001r., V CKN 190/00, LEX nr 52421). Związek pomiędzy ruchem i szkodą występuje zatem wtedy, gdy szkoda nastąpiła w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa, choćby nie było bezpośredniej zależności pomiędzy użyciem sił przyrody a szkodą (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z 11 grudnia 1963r., II CR 116/63, OSP 1965 nr 5, poz. 94 z glosą A. Szpunara; wyrok SN z 18 września 2002r., III CKN 1334/00). W świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego uznać należało, że poniesiona przez powódkę szkoda w postaci zabrudzenia elewacji budynku pozostaje w adekwatnym związku z ruchem przedsiębiorstwa ubezpieczonego. Przede wszystkim – na podstawie pisma Zarządu (...) S.A. z dnia 7 czerwca 2023 roku oraz zeznań świadka B. B. – Sąd ustalił, że w okresie powstania szkody tj. na przełomie kwietnia i maja 2018 roku (...) sp. z o.o. była jedynym przedsiębiorcą funkcjonującym w obrębie portu w G., który zajmował się przeładunkiem węgla. Nadto, spółka ta zajmowała się przeładunkiem koksu (obok (...) sp. z o.o.). Kolejną okolicznością przemawiającą za odpowiedzialnością ubezpieczonego są wyniki kontroli przeprowadzanych przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w G. w dniach 7 maja 2018 roku i w dniach 4-27 lipca 2018 roku. Obie kontrole zostały przeprowadzone na skutek licznych skarg mieszkańców G. dotyczących działalności ubezpieczonego i powodowanych zanieczyszczeń powietrza i mienia. Jak wynika z zeznań świadków J. G. i R. R. (1), poza ubezpieczonym kontrolą nie został objęty żaden inny przedsiębiorca działający na terenie (...) portu. W wyniku przedmiotowej kontroli stwierdzono uciążliwą emisję niezorganizowaną pyłów zarówno podczas prac przeładunkowych węgla kamiennego jak i emisję tego pyłu z terenu zakładu, szczególnie podczas silnych porywistych wiatrów w trakcie suchych, słonecznych dni. Należy zaznaczyć, że organ kontrolny wydał ubezpieczonemu zarządzenia pokontrolne, zobowiązując go do zintensyfikowania działań mających w celu ograniczenie niezorganizowanej emisji pyłów do powietrza. Jak wskazał świadek R. R. (1) spółka nie wniosła żadnych zastrzeżeń do wyników kontroli. Dalej, należy wskazać, że w następstwie licznych skarg mieszkańców w dniu 25 lipca 2018 roku w Urzędzie Miasta G. zostało zorganizowane przez władze samorządowe spotkanie z udziałem mieszkańców G., przedstawicieli zarządu portu, a także przedstawiciela (...) sp. z o.o.. Co istotne ww. spółka została wytypowana przez zarząd portu jako odpowiedzialna za zanieczyszczenia na skutek nadmiernej emisji pyłu węglowego. W trakcie tegoż spotkania przedstawiciel (...) sp. z o.o. tłumaczył, że przyczyną zanieczyszczenia był skokowy wzrost przeładunków i masy towarów, co zbiegło się z okresem niekorzystnych warunków atmosferycznych, tj. długotrwałego braku opadów oraz wiatrów wiejących w kierunku miasta. Z kolei, Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazywał, że przyczyną problemu było m.in. niewystarczające zabezpieczenie hałd roztworem wody z celulozą. Z zeznań członka zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej D. M. wynika, że na spotkanie nie zaproszono przedstawiciela żadnej innej spółki zajmującej się przeładunkiem towarów na terenie portu w G.. Fakt ten niewątpliwie świadczy o tym, że zarówno władze samorządowe jak też władze portu zanieczyszczenie miasta pyłem węglowym wiązały z działalnością ubezpieczonego, czego ten – jak wynika z protokołu spotkania – nie kwestionował. Ostatnią okolicznością, która pozwala powiązać powstanie szkody w majątku powódki z ruchem przedsiębiorstwa ubezpieczonego jest treść oświadczenia wydanego przez zarząd (...) sp. z o.o. na skutek licznych skarg mieszkańców i zainteresowania mediów sprawą zanieczyszczeń spowodowanych pyłem węglowym. W treści tego oświadczenia władze spółki wskazały, że na wzrost poziomu emisji pyłu węglowego na terenie terminala (...) wpłynęły m.in. warunki pogodowe (brak opadów atmosferycznych, niski poziom wilgoci), a także „lawinowy” wzrost ilości przeładowywanego węgla związany z kumulacją dostaw (k. 32-33). Zarówno z treści tego oświadczenia, jak również z zeznań przesłuchanych w toku niniejszego postępowania pracowników spółki wynika, że stosowane przez nią środki zabezpieczające były niedostateczne. Przy intensyfikacji przeładunku oraz przy niekorzystnych warunkach pogodowych zabezpieczenia w postaci polewania powierzchni utwardzonych oraz hałd wodą czy stosowania masy celulozowej do pokrycia hałd węgla, nie zapobiegały przenoszeniu pyłu węglowego poza terminal przeładunkowy. W świetle powyższego należało uznać, że szkoda w postaci zabrudzenia elewacji budynku administrowanego przez powódkę nastąpiła w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa ubezpieczonego, które nie stosowało dostatecznych zabezpieczeń zapobiegających przenoszeniu pyłu węglowego na skutek podmuchów wiatru.

Jednocześnie pozwana nie zdołała skutecznie uwolnić się od odpowiedzialności deliktowej poprzez wykazanie jednej z przesłanek egzoneracyjnych wymienionych w art. 435 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem odpowiedzialność na zasadzie ryzyka jest wyłączona z uwagi na:

działanie siły wyższej,

wyłączne zawinienie powoda,

wyłącznie z winy osoby trzeciej za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Przede wszystkim nie wykazano, aby szkoda powstała na skutek działania siły wyższej. W doktrynie przyjmuje się niemal powszechnie, że siła wyższa stanowi zdarzenie zewnętrzne, którego skutków nie da się przewidzieć ani też im zapobiec, przy czym wymaga się, aby wszystkie te cechy występowały łącznie. Typowymi przykładami siły wyższej są powodzie, huragany, wyładowania atmosferyczne, trzęsienia ziemi czy działania wojenne (vide: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). Z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że na przełomie kwietnia i maja 2018 roku w G. nie wystąpiło żadne zjawisko pogodowe, które można by uznać za działanie siły wyższej. Jak wynika z informacji uzyskanej z (...) w kwietniu 2018 roku maksymalna dobowa prędkość wiatru wahała się pomiędzy 6 a 17 m/s, zaś w maju pomiędzy 5 a 14 m/s. Dysponując wiedzą powszechną dostępną choćby w sieci Internet na podstawie skali B. – stosowanej do oceny siły wiatru – wiatr osiągający dobowo maksymalnie w porywach 5-17 m/s należało zakwalifikować w przedziale od umiarkowanego, czyli takiego, który porusza chorągwie i cienkie gałęzie drzew do silnego, który zgina grube gałęzie. Jak wskazano powyżej za siłę wyższą może zostać uznany jedynie wiatr, który ma cechy huraganu, tj. wiatru gwałtownego (prędkość wiatru osiąga przedział 28,5-36,9 m/s). Z dokonanych pomiarów nie wynika, aby w okresie od kwietnia do maja 2018 roku prędkość wiatru osiągnęła rozmiary huraganu. Nadto, prędkości wiatru (także prędkości maksymalne) w kwietniu i maju były do siebie zbliżone i nie odbiegały od prędkości występujących zazwyczaj w G. o tej porze roku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że w miejscu prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej tj. w pobliżu nadbrzeża morskiego zwykle wieją wiatry silniejsze, niż w innych częściach kraju. Stąd też należało uznać, iż prędkości wiatru wskazane przez (...) nie świadczą o warunkach ponadnormatywnych dla realiów funkcjonowania portu i nie stanowią okoliczności której nie można przewidzieć i nie można jej zapobiec. Wręcz przeciwnie są to warunki, z jakimi należy się liczyć prowadząc działalność gospodarczą w obrębie portu morskiego. Z uwagi na profesjonalny charakter swojej działalności, ubezpieczony winien zatem uwzględnić tę okoliczność i przedsięwziąć odpowiednie środki zabezpieczające. Nadto nie wykazano żadnej z pozostałych przesłanek egzoneracyjnych, w tym, że podmiotem odpowiedzialnym za zabrudzenie elewacji budynku przy ul. (...) był wyłącznie inny podmiot (np. OT (...)), ani tym bardziej sam poszkodowany, czyli powodowa wspólnota mieszkaniowa. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika bowiem, aby zabrudzenia powstały na skutek niewłaściwego utrzymania budynku. Wobec powyższego należało uznać, że ubezpieczony podnosi odpowiedzialność za szkodę na zasadzie ryzyka z art. 435 k.c.

Przesądziwszy powyższe w dalszej kolejności należało określić granice odpowiedzialności pozwanego, który – jak wskazano na wstępie – ponosił odpowiedzialność na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z bezpośrednim sprawcą szkody. Ubezpieczyciel powołał się na ograniczenie odpowiedzialności wynikające z § 6 ust. 7 OWU, zgodnie z którym nie ponosi odpowiedzialności za szkody spowodowane powolnym oddziaływaniem temperatury, gazów, pary, wilgoci, dymu, sadzy, pyłu, wyciekania, wstrząsów, hałasu, zagrzybienia. Zdaniem Sądu w rozpatrywanym przypadku szkoda nie powstała na skutek powolnego oddziaływania dymu pyłu węglowego, lecz do zabrudzenia elewacji budynku powódki doszło na skutek podmuchów wiatru, przy niedostatecznym zabezpieczeniu hałd węgla i przy jednoczesnym zwiększonym przeładunku. Natomiast, na uwzględnienie zasługiwał zarzut dotyczący konieczności zastosowania franczyzy redukcyjnej określonej w umowie ubezpieczenia OC na kwotę 5.000 zł. Zgodnie z § 2 pkt 1 OWU franszyza redukcyjna stanowi ustaloną kwotowo lub procentowo w umowie ubezpieczenia wartość, którą każdorazowo potrąca się od odszkodowania należnego każdemu poszkodowanemu z tytułu naprawienia szkody z zastrzeżeniem, że franszyzy redukcyjnej nie potrąca się od odszkodowania za szkodę osobową. Stosownie do § 13 ust. 6 jeżeli w umowie ubezpieczenia została ustalona franszyza redukcyjna, W. wypłaca odszkodowanie z potrąceniem franszyzy redukcyjnej. Franszyza redukcyjna stanowi udział własny ubezpieczonego w szkodzie, a zatem jeśli powódka zamierzała uzyskać odszkodowanie w pełnej wysokości winna była pozwać również ubezpieczonego.

Wysokość odszkodowania odpowiadającego kosztowi przywrócenia elewacji do stanu sprzed powstania zabrudzeń Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa. Jak wskazano powyżej, przy ocenie dowodów, ostatecznie Sąd przyjął wartość wskazaną przez biegłego w opinii uzupełniającej, tj. kwotę 50.317,61 zł stanowiącą wyłącznie koszt usunięcia zabrudzeń pyłem węglowym. Stosownie do powyższych rozważań koszt ten został pomniejszony o kwotę 5.000 zł odpowiadającą kwocie franczyzy redukcyjnej określonej w umowie ubezpieczenia OC. Sąd nie podzielił natomiast wniosków przedmiotowej opinii wysnutych przez biegłego w zakresie podziału odpowiedzialności pomiędzy powódkę, a pozwanego po 50 % kosztów z przyczyn wskazanych powyżej.

Zatem, ostatecznie, na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 45.317,62 zł. Nadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził od ww. kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienie powództwa tj. od dnia 5 listopada 2021 roku do dnia zapłaty. Roszczenie stało się wymagalne z upływem 30-dniowego terminu określonego w art. 817 k.c. Z akt szkody przedstawionych na płycie CD wynika, że szkoda została pozwanemu zgłoszona w dniu 28 maja 2018 roku, natomiast w dniu 19 czerwca 2018 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Oznacza to, że niewątpliwie, w dniu wniesienia pozwu roszczenie było już wymagalne.

Nadto, w punkcie II wyroku na podstawie art. 355 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 21.936,48 zł, albowiem w tym zakresie powód cofnął skutecznie pozew. Oceniając czynność procesową powódki w myśl przepisu art. 203 § 4 k.p.c. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na to, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa.

W pozostałym zakresie, na podstawie powołanych powyżej przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 63 % (45.317,62 zł/ 72.254,10 zł), zaś pozwany w 37 %. Wyjaśnić należy, iż określając stosunek w jakim powód uległ w niniejszym procesie Sąd uwzględnił częściowe cofnięcie pozwu. Podkreślić należy, iż zasadą jest, że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady, jeżeli powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia powództwa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (vide: postanowienie SN z 12 kwietnia 2012 r., II CZ 208/11, L.). W niniejszym przypadku w odniesieniu do kwoty 21.936,48 zł cofnięcie nie było następstwem zaspokojenia roszczenia, a zatem w tym zakresie powódkę należało uznać za stronę przegrywającą. Na poniesione przez powódkę koszty składały się: opłata sądowa od pozwu (1.545 zł), opłata od rozszerzanego powództwa (2.068 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) - łącznie kwota 7.230 zł, z czego - zgodnie ze wskazanym powyżej stosunkiem - powodowi należy się zwrot kwoty 4.554,90 zł. Natomiast, pozwany poniósł koszty w postaci opłaty za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), zaliczki na poczet ekspertyzy meteorologicznej (541,50 zł) tj. w kwocie 4.158,50 zł, z czego przysługuje mu od przeciwnika zwrot kwoty 1.538,65 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów powodowi należy się od pozwanego zwrot kwoty 3.016,25 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Nadto, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnięcie od stron w stosunku, w jakim przegrały niniejszy spór nieuiszczonych kosztów opinii biegłego, który to dowód Sąd dopuścił z urzędu. Zważyć należy, iż łączny koszt opinii biegłego wyniósł 2.100,30 zł, z czego powód powinien uiścić kwotę 1.323,19 zł, a pozwany kwotę 777,11 zł.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak we wstępie.