Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2023 r. w G.

sprawy z powództwa B. O.

przeciwko Gminie M. G.

o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Powódka B. O. wniosła pozew przeciwko Gminie M. G. o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ul. (...) w G..

W uzasadnieniu podała, że zmarła najemczyni tego lokalu była jej matką, do której powódka wprowadziła się w 2017 roku. Powódka została zameldowana w tym lokalu. Matka powódki wymagała opieki, którą sprawowała powódka. Urodzenie dziecka przez powódkę nie stanowiło w tym przeszkody, bo gdy powódka opiekowała się matką, to dzieckiem zajmować się jego ojciec – konkubent powódki.

(pozew – k. 3-3v.)

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana twierdziła, że w niniejszej sprawie nie spełniono przesłanek z art. 691 § 1-3 k.c. Powódka nie zamieszkiwała z najemczynią lokalu w chwili jej śmierci. Najemczyni w oświadczeniach oraz wnioskach wskazywała, że w lokalu zamieszkuje sama. Fakt niezamieszkiwania powódki w spornym lokalu potwierdza również sama powódka w oświadczeniach własnych i wnioskach składanych do Urzędu Miasta G., w których to powódka jako adres zamieszkania wskazała inny adres niż spornego lokalu.

(odpowiedź na pozew – k. 33-36)

Stan faktyczny:

K. M. była najemczynią stanowiącego własność pozwanej Gminy G. lokalu numer (...) przy ul. (...) w G..

(bwzsporne, nadto: umowa najmu z dnia 04.01.2012r. – k. 41-42v.)

Pod koniec 2017 roku, po rozstaniu z mężem W. O., powódka wprowadziła się do matki tj. do spornego lokalu. W 2018 roku powódka będąc w ciąży z P. K. wyprowadziła się od matki i z nim zamieszkała. (...) urodziła się L. O..

W 2019 roku powódka wraz z konkubentem przyjęli matkę powódki do siebie w związku z koniecznością sprawowania nad nią opieki i lepszymi warunkami w mieszkaniu, które wynajmowali przy ul. (...) w G..

Dnia 27 sierpnia 2020 roku K. M. zmarła. Po śmierci matki, P. K. rozpoczął pracę w Niemczech zaś powódka z córką wprowadziła się do lokalu numer (...) przy ul. (...) w G..

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu – k. 43, wniosek najemczyni – k. 48, oświadczenie z dnia 19.10.2018r. – k. 49, wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego z dnia 19.10.2018r. – k. 53, deklaracja o dochodach z dnia 22.10.2018r. – k. 54-54v., wniosek o ustalenie prawa świadczenia rodzicielskiego – k. 56, oświadczenie z dnia 11.07.2018r. – k. 57, wniosek o ustalenie prawa do zasiłku wraz dodatkami – k. 59-64v., zeznania świadków B. P. (1) – k. 83v., płyta – k. 85, zeznania świadka J. R. – k. 83v., płyta – k. 85, zeznania powódki – k. 89-91, płyta – k. 92)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny w spornym zakresie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty, zeznania świadków oraz powódki.

Żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do kopii dokumentów w postaci wniosków oraz oświadczeń. Widnieją pod nimi podpisy, a żadna ze stron nie kwestionowała, aby nie stanowiły odzwierciedlenia oryginalnych dokumentów i w toku kopiowania poddane zostały przeróbkom. Dodatkowo, Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod wyżej wskazanymi kopiami dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Co się tyczyło dowodów w postaci notatek służbowych sporządzonych przez pracowników pozwanej Sąd podszedł do nich z dużą ostrożnością. Weryfikując ustalenia dokonane przez pozwaną samodzielnie ustalił fakty w oparciu o zeznania świadków oraz powódkę. Przede wszystkim były to notatki sporządzone na zlecenie pozwanej Gminy. Sporządzający je nie weryfikowały tożsamości osób, które miały udzielić im konkretnych informacji i nie miały ku temu instrumentów prawnych. Osoby udzielające informacji nie miały wiedzy, jak ich relacja zostanie przełożona na formę pisemną. Nie poświadczali zgodności treści zawartych w notatkach ze swoim oświadczeniem. Sąd miał na uwadze, że zeznania świadków składane przed Sądem po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składane fałszywych zeznań są bardziej wiarygodne niż dowód z notatek, gdyż już sama osoba je redagująca dokonuje ich zniekształcenia. Co więcej zeznania świadków są pełne i uzupełnione o odpowiedzi na pytania stron i skonfrontowane z treścią owych notatek. Natomiast strona powodowa podczas przeprowadzania wywiadów nie była obecna i nie miała wpływu na redakcję uzyskanych informacji. Jakkolwiek dowód z notatki podlega ocenie w ramach swobodnej oceny dowodów, to w pierwszej kolejności należało opierać się na możliwie bezpośredniej relacji.

Jeżeli zaś mowa o zeznaniach świadków oraz powódki, wskazanych w ustaleniach stanu faktycznego, były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Przede wszystkim ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało wprost, że powódka w chwili śmierci jej matki nie zamieszkiwała z nią w spornym lokalu, a nawet sama najemczyni tam wówczas nie zamieszkiwała. Zeznania świadków oraz powódki niewątpliwie nie nosiły znamion przygotowania ich na potrzeby niniejszego procesu, tym bardziej, że fakty z nich wynikające nie były korzystne dla powódki. Sąd jedynie odmówił częściowo wiary zeznaniom świadka W. R. (1). Z racji wieku i stanu zdrowia zeznania te zasługiwały jedynie na wiarę w zakresie, w jakim potwierdzały zadowolenie spadkodawczyni z opieki i pomocy ze strony córki. Co do jednak istotnego dla rozstrzygnięcia faktu jej zamieszkiwania z matką takiego dowodu stanowić nie mogły, gdyż stały w sprzeczności z notatką z 18 października 2020r. (k. 67), zeznaniami świadków B. P. (2) i J. R., która nadto jego żona świadka W. R. (2) oświadczyła, że ten mylił się podczas zeznań.

Podstawę żądania powódki stanowił art. 189 k.p.c. w zw. z art. 691 k.c.

Zgodnie z tym ostatnim przepisem, wstąpić z mocy prawa w stosunek najmu może osoba, która: po pierwsze – należy do kręgu osób uprawnionych do nawiązania najmu po śmierci najemcy (§ 1), gdzie w szczególności wymienia się dzieci najemcy; po drugie zaś – stale zamieszkiwał z poprzednim najemcą aż do chwili jego śmierci (§ 2).

Zgodnie z poglądem ukształtowanym w judykaturze Sądu Najwyższego stałe zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym oznacza, że lokal ten stanowi centrum życiowe określonej osoby, która zamieszkuje w nim z wolą stałego pobytu. Przez stałe zamieszkanie, stanowiące przesłankę nabycia praw najmu na podstawie art. 691 k.c., należy rozumieć zamieszkiwanie w konkretnym mieszkaniu, w określonej miejscowości z zamiarem stałego pobytu, wyrażonym przez to że w tym mieszkaniu i tej miejscowości skupia się życie osobiste i działalność osoby bliskiej najemcy. Oznacza to ześrodkowanie przez tę osobę całej swej działalności życiowej w lokalu najemcy (por. Wyroki Sądu Najwyższego z 6 maja 1980 r., sygn. akt III CRN 61/80, Legalis 22015, z 17 października 1997 r., sygn. akt I CKN 90/97 oraz z 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 40/99, Legalis 503384). Co również istotne, przesłanka co do stałego zamieszkania z najemcą zawiera w sobie wymaganie, żeby osoba bliska najemcy nie miała innego mieszkania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 15 stycznia 1981 r., sygn. akt III CRN 314/80, Legalis 22440 oraz z 2 marca 1999 r., sygn. akt I CKN 1031/97, Legalis 312968), w tym sensie, że nie realizuje swych potrzeb mieszkaniowych w innym lokalu mieszkalnym.

Nie było spornym, że powódka była córką najemczyni. Rolą sądu zatem było ustalić, czy powódka w chwili śmierci najemczyni z nią zamieszkiwała w spornym lokalu.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, powódka tej przesłanki nie spełniła. Od matki wyprowadziła się w 2018 roku i zamieszkała ze swoim konkubentem. Później pomagała matce opiekując się nią w spornym lokalu a następnie, kiedy ta była już zmuszona korzystać z wózka inwalidzkiego, wraz z konkubentem zabrali ją do siebie, tj. do wynajmowanego mieszkania przy ul. (...). Przyznała, że do spornego lokalu wprowadziła się dopiero po śmierci matki, kiedy to wobec podjęci apracy w Niemczech przez P. K., nieekonomiczne stało się zajmowanie przez nią i córkę wynajętego lokalu. Zeznania świadków oraz złożone w sprawie dokumenty fakty te jedynie potwierdzają.

W konsekwencji, uznając iż powódka nie zamieszkiwała z najemczynią w spornym lokalu w dacie jej śmierci, w punkcie I. wyroku na podstawie art. 189 k.p.c. w zw. z art. 691 § 2 k.c. a contrario Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając przegrywającą proces powódkę całością poniesionych przez pozwaną kosztów procesu na co składało się wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.