Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2019 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. w W.

przeciwko L. B.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda (...) Banku S.A. w W. na rzecz pozwanego L. B. kwotę 3.617,00 złotych (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 543/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego L. B. zapłaty kwoty 37.009,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dnia 26 czerwca 2015 roku strony zawarły umowę pożyczki nr (...). Z uwagi na brak terminowych spłat powód z dniem 11 grudnia 2018 roku postawił zadłużenie w stan wymagalności, a dnia 14 grudnia 2018 roku wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia, co nie odniosła zamierzonego skutku.

(pozew – k. 3v.-5)

Dnia 29 marca 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 121/19 Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty.

(nakaz zapłaty – k. 26)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy, ponieważ złożył powodowi wniosek o restrukturyzację zadłużenia zgodnie z art. 75c ustawy Prawo bankowe, który nie został rozpoznany.

Nadto pozwany wskazał, że we wniosku restrukturyzacyjnym wskazał na przestępczy charakter działań doradcy finansowego pośredniczącego w zawarciu umowy, co jest przedmiotem postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Gdańsku.

(sprzeciw – k. 43-45)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wypowiedział pozwanemu L. B. umowę pożyczki nr (...) zawartą dnia 26 czerwca 2015 roku nie rozpoznając wcześniej wniosku restrukturyzacyjnego złożonego przez pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie bezspornych okoliczności, albowiem strony, w szczególności powód, nie złożyły do sprawy żadnych dokumentów. Powód twierdził, że strony dnia 26 czerwca 2015 roku zawarły umowę pożyczki o numerze (...), natomiast pozwany tym okolicznościom nie zaprzeczył, podnosząc jedynie, że przed wypowiedzeniem umowy nie został rozpoznany złożony przez niego wniosek restrukturyzacyjny. Sąd uznał te okoliczności za bezsporne, albowiem wynikają one z przyznanych faktów oraz z treści złożonego sprzeciwu (art. 229-231 k.p.c.).

W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

W tym stanie rzeczy podstawę prawną roszczenia powoda w stosunku do pozwanego stanowiły powyższe przepisy w zw. z art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Bez wątpienia bowiem zawarta przez strony umowa jest umową kredytu konsumenckiego.

W myśl art. 75c ust. 1 ustawy prawa bankowego z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 140, poz. 939 ze zm.), jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Ustęp 2 ww. przepisu stanowi, że w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Zgodnie z ust. 3 tegoż przepisu, bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4). W myśl ust. 5 art. 75c prawa bankowego, bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację. Powyższe przez wzgląd na ust. 6 tego artykułu stosuje się również do pożyczek pieniężnych.

Tymczasem powód pomimo zobowiązania Sądu nie wskazał, czy rozpoznał wniosek powoda o restrukturyzację zadłużenia, a zatem należało przyznać pozwanemu, że faktycznie czynność ta nie została przez powoda podjęta.

Od powoda jako profesjonalisty należało oczekiwać rozpoznania wniosku pozwanego i dopiero po tej czynności ewentualnego wypowiedzenia umowy. Powód jednak wniosku pozwanego nie rozpoznał, a zatem nie podjął obligatoryjnych czynności poprzedzających właściwe wypowiedzenie umowy pożyczki.

Zatem oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy pożyczki z uwagi na niezachowanie trybu wypowiedzenia przewidzianego dyspozycją art. 75c Prawa bankowego nie mogło odnieść zamierzonego skutku i należało je uznać za bezskuteczne.

Na marginesie należy zauważyć, że z twierdzeń pozwu, mając na uwadze, że powód nie przedłożył do akt sprawy jakichkolwiek dowodów na poparcie okoliczności opisanych w pozwie, nie jest możliwe ustalenie daty wypowiedzenia umowy. Powód ograniczył się jedynie do wskazania daty postawienia zadłużenia w stan wymagalności, lecz nie wyjaśnił, w jaki sposób wskazana data została ustalona.

Zgodnie zaś z ogólnymi regułami dowodowymi wynikającymi z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. na powodzie ciążył obowiązek wykazania swego roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości. W ocenie Sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi w niniejszej sprawie, gdyż poza wniesieniem pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym jego postawa pozostała bierna.

Mając na uwadze, że tryb wynikający z art. 75c ustawy prawo bankowe nie został zachowany przez powoda, w konsekwencji umowa nie została skuteczne wypowiedziana, a więc i zadłużenie nie stało się wymagalne, Sąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 75c ustawy prawo bankowe w punkcie I. wyroku oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), uznając, że pozwany przegrał proces w całości zasądził od niego na rzecz powoda całość poniesionych przez niego kosztów procesu w kwocie 3.617 zł na co składała się opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.