Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka-Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 sierpnia 2023 r. w G.

sprawy z powództwa Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych reprezentowanego przez Marszałka Województwa (...)

przeciwko kuratorowi spadku nieobjętego po Ż. T. W. – D.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 24 547,12 zł. (dwadzieścia cztery tysiące pięćset czterdzieści siedem złotych dwanaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2020r do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3600 zł. (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty ;

nakazuje ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1708 zł. (jeden tysiąc siedemset osiem złotych) tytułem brakującej opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony oraz kosztów wynagrodzenia kuratora dla pozwanej nieznanej z miejsca pobytu w postępowaniu upominawczym.

Sygn. akt I C 396/22

UZASADNIENIE

Powód Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych reprezentowany przez Marszałka Województwa (...) wniósł pozew przeciwko pozwanej Ż. W. o zapłatę kwoty 24.547,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty, a także obciążenie pozwanej kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że na podstawie art. 16 ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, czterech pracowników pozwanej złożyło wnioski indywidualne o zapłatę niezaspokojonych roszczeń pracowniczych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Wobec tego dnia 2 kwietnia 2020 roku ze środków Funduszu wypłacono niezaspokojone przez pracodawcę świadczenia na łączną kwotę 24.547,12 zł na rzecz 4 pracowników pozwanej, na co składają się kwoty:

16.828,43 zł (wynagrodzenie netto wypłacone pracownikom pozwanej),

2.589,00 zł (podatek dochodowy przekazany I Urzędowi Skarbowemu w G.),

5.129,69 zł (składki pracownika i pracodawcy przekazane do ZUS oraz składka FUS).

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy przekazanie środków finansowych Funduszu na wypłatę świadczeń, a także wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na marszałka województwa, działającego w imieniu dysponenta Funduszu, roszczenia wobec pracodawcy albo innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy, w szczególności likwidatora albo członka zarządu, albo roszczenia do masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń.

Dnia 21 kwietnia 2020 roku wezwano pozwaną do zwrotu wypłaconych z Funduszu świadczeń pracowniczych.

(pozew – k. 2-4)

Dnia 24 lipca 2020 roku wydano nakaz zapłaty, a dnia 4 września 2020 roku nakaz uzupełniający.

(nakaz – k. 28, k. 40)

Postanowieniem z dnia 12 października 2021 roku na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. zawieszono postępowanie ze skutkiem od dnia 1 listopada 2020 roku, albowiem tego dnia pozwana zmarła.

(postanowienie – k. 77)

Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2022 roku na podstawie art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c. podjęto postępowania i wezwano do udziału w sprawie po stronie pozwanej kuratora spadku nieobjętego po Ż. W. – radcę prawnego T. D..

(postanowienie – k. 92)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty kurator spadku pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, a także przyznanie i wypłacenie kuratorowi stosownego wynagrodzenia za pełnienie funkcji.

Strona pozwana zakwestionowała zasadność skierowania wezwania do zapłaty z dnia 21 kwietnia 2020 roku na konkretny adres, a nie adres wskazany we wniosku o wypłatę świadczeń z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowniczych. Wezwanie to nie zostało pozwanej doręczone. Wnioski składane przez pracownice zawierające różne dane pracodawcy sugerują, że ich pracodawcą była inna kobieta o tym samym imieniu i nazwisku co pozwana lub też były to różne osoby. Powód nie wykazał także, na jakiej podstawie dokonał wpłat, jak weryfikował składane przez pracowników wnioski oraz czy weryfikacja przebiegła pomyślnie. W przypadku, gdy do takich wypłat doszłoby bezzasadnie nie można obciążać pozwanej błędem i nierzetelnym postępowaniem powoda.

Z ostrożności kurator spadku wniósł o rozłożenie należności na raty.

(sprzeciw – k. 103-103v.)

Stan faktyczny:

B. S. była pracownikiem Ż. W. w wymiarze 0,25 etatu od dnia 1 września 2016 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku i wymiarze pełnego etatu w okresie od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku. Pracodawczyni potwierdziła, że nie wypłaciła następujących świadczeń:

wynagrodzenia za grudzień 2019 roku w wysokości 2.250,00 zł brutto,

odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia za 2 miesiące w kwocie 4.500,00 zł brutto,

ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2019 roku w kwocie 3.071,68 zł brutto.

(dowód: zaświadczenie z dnia 07.01.2020r. – k. 163, świadectwo pracy – k. 118-119v.)

S. S. była pracownikiem Ż. W. w wymiarze 0,25 etatu od dnia 1 września 2016 roku do dnia 31 lipca 2019 roku i wymiarze pełnego etatu w okresie od dnia 1 sierpnia 2019 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku. Pracodawczyni potwierdziła, że nie wypłaciła następujących świadczeń:

wynagrodzenia za grudzień 2019 roku w wysokości 2.250,00 zł brutto,

odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia za 2 miesiące w kwocie 4.500,00 zł brutto.

(dowód: zaświadczenie z dnia 07.01.2020r. – k. 115, świadectwo pracy – k. 164)

A. L. (1) była pracownikiem Ż. W. w wymiarze pełnego etatu w okresie od dnia 1 sierpnia 2019 roku do dnia 7 stycznia 2020 roku. Pracodawczyni potwierdziła, że nie wypłaciła następujących świadczeń:

wynagrodzenia za grudzień 2019 roku w wysokości 2.250,00 zł brutto,

wynagrodzenia za styczeń 2020 roku w wysokości 371,43 zł brutto,

ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2019 i 2020 rok w kwocie 733,92 zł.

(dowód: zaświadczenie z dnia 20.01.2020r. – k. 165, świadectwo pracy – k. 122-122v.)

A. L. (2) była pracownikiem Ż. W. w wymiarze pełnego etatu w okresie od dnia 4 kwietnia 2015 roku do dnia 24 stycznia 2020 roku. Pracodawczyni potwierdziła, że nie wypłaciła następujących świadczeń:

ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2019 rok w kwocie 8.233,68 zł,

ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2020 rok w kwocie 854,76 zł.

(dowód: zaświadczenie z dnia 20.01.2020r. – k. 166)

Wnioskiem z dnia 4 stycznia 2020 roku A. L. (2) zwróciła się do Marszałka Województwa (...) o wypłatę świadczeń z tytułu niezaspokojonych przez pracodawcę Ż. W. roszczeń pracowniczych w łącznej kwocie 9.088,44 zł brutto, na co składało się roszczenie z tytułu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Wskazała, że umowa zakończona została dnia 24 stycznia 2020 roku.

(dowód: wniosek z dnia 04.01.2020r. – k. 13-14v., świadectwo pracy – k. 123-123v.)

Wnioskiem z dnia 19 stycznia 2020 roku A. L. (1) zwróciła się do Marszałka Województwa (...) o wypłatę świadczeń z tytułu niezaspokojonych przez pracodawcę Ż. W. roszczeń pracowniczych w łącznej kwocie 3.355,35 zł brutto, na co składały się roszczenia z tytułu: zaległego wynagrodzenia za pracę za grudzień 2019 roku w kwocie 2.250,00 zł oraz za okres od dnia 1 stycznia 2020 roku do dnia 7 stycznia 2020 roku w kwocie 371,43 zł, a także ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 733,92 zł. Wskazała, że umowa zakończona została dnia 7 stycznia 2020 roku.

(dowód: wniosek z dnia 19.01.2020r. – k. 19-21v.)

Wnioskiem z dnia 4 lutego 2020 roku S. S. zwróciła się do Marszałka Województwa (...) o wypłatę świadczeń z tytułu niezaspokojonych przez pracodawcę Ż. W. roszczeń pracowniczych w łącznej kwocie 6.750,00 zł brutto, na co składały się roszczenia z tytułu: zaległego wynagrodzenia za pracę za grudzień 2019 roku w kwocie 2.250,00 zł oraz odszkodowania na podstawie art. 36 ¹ § 1 k.p. w kwocie 4.500,00 zł. Wskazała, że umowa zakończona została dnia 31 grudnia 2019 roku.

(dowód: wniosek z dnia 04.02.2020r. – k. 15-16v.)

Wnioskiem z dnia 5 lutego 2020 roku B. S. zwróciła się do Marszałka Województwa (...) o wypłatę świadczeń z tytułu niezaspokojonych przez pracodawcę Ż. W. roszczeń pracowniczych w łącznej kwocie 9.821,68 zł brutto, na co składały się roszczenia z tytułu: zaległego wynagrodzenia za pracę za grudzień 2019 roku w kwocie 2.250,00 zł, odszkodowania na podstawie art. 36 ¹ § 1 k.p. w kwocie 4.500,00 zł oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 3.071,68 zł. Wskazała, że umowa zakończona została dnia 30 listopada 2019 roku.

(dowód: wniosek z dnia 05.02.2020r. – k. 17-18v.)

Dnia 2 kwietnia 2020 roku powód wypłacił:

A. L. (2) (zgodnie z wnioskiem nr (...)) kwotę 2.429,61 zł netto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, a także odprowadził składkę ZUS pracodawcy i pracownika w łącznej kwocie 1.064,30 zł, podatek dochodowy w kwocie 275,00 zł oraz składkę na FUZ w kwocie 267,49 zł – łącznie 4.036,40 zł,

S. S. (zgodnie z wnioskiem nr (...)) kwotę 5.321,78 zł netto tytułem zaległego wynagrodzenia za pracę oraz odszkodowania na podstawie art. 36 § 1 k.p., a także odprowadził składkę ZUS pracodawcy i pracownika w łącznej kwocie 695,26 zł, podatek dochodowy w kwocie 945,00 zł oraz składkę FUZ w kwocie 174,74 zł – łącznie 7.136,78 zł,

B. S. (zgodnie z wnioskiem nr (...)) kwotę 6.839,36 zł netto tytułem zaległego wynagrodzenia za pracę, odszkodowania na podstawie art. 36 ¹ § 1 k.p. oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, a także odprowadził składkę ZUS pracodawcy i pracownika w łącznej kwocie 1.359,73 zł, podatek dochodowy w kwocie 1.116,00 zł oraz składkę FUZ w kwocie 341,74 zł – łącznie 9.656,83 zł,

A. L. (1) (zgodnie z wnioskiem nr (...)) kwotę 2.237,68 zł netto tytułem zaległego wynagrodzenia za pracę oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, a także odprowadził składkę ZUS pracodawcy i pracownika w łącznej kwocie 980,10 zł, podatek dochodowy w kwocie 253,00 zł oraz składkę na FUZ w kwocie 246,33 zł – łącznie 3.717,11 zł.

(dowód: zestawienie wypłaconych świadczeń – k. 9, historia rachunku bankowego – k. 10-11, potwierdzenie odbioru – k. 12)

Pismem z dnia 21 kwietnia 2020 roku skierowanym na adres: ul. (...), (...)-(...) G., powód wezwał Ż. W. do zwrotu kwoty 24.547,12 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty w terminie 14 dni od otrzymania wezwania w związku z wypłatą z Funduszu tejże kwoty głównej na świadczenia pracownicze. Adresatka nie podjęła korespondencji i po podwójnym awizowaniu przesyłki powróciła do nadawcy.

(dowód: wezwanie z dnia 21.04.2020r. – k. 22-22v., niepodjęta przesyłka – k. 23-23v.)

Z danych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynikało, że Ż. W. prowadziła działalność gospodarczą od dnia 19 listopada 2012 roku, a zaprzestała jej wykonywania dnia 24 stycznia 2020 roku. Następnego dnia została wykreślona z rejestru. Przypisany był jej numer NIP: (...) oraz REGON: (...). Jako miejsce wykonywania działalności gospodarczej oraz adres do doręczeń wskazano: ul. (...)AD, lok. 115, (...)-(...) G..

(dowód: wydruk z (...) k. 24)

Na dzień 29 kwietnia 2020 roku (od dnia 11 grudnia 1978 roku) Ż. W. zameldowana była pod adresem: ul. (...) w G..

(dowód: dane z systemu PESEL – k. 25)

Postanowieniem z dnia 18 marca 2022 roku Referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VII Ns 1532/21 ustanowiono kuratora spadku nieobjętego po Ż. W. zmarłej dnia 1 listopada 2020 roku w osobie radcy prawnego T. D..

(dowód: postanowienie z dnia 18.03.2022r. w sprawie VII Ns 1532/21 – k. 140)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w szczególności na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda, a częściowo na podstawie dokumentów urzędowych w postaci postanowienia o ustanowieniu kuratora spadku.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że dowody z dokumentów przedłożonych przez powoda są wiarygodne, albowiem w większości zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda kwalifikowanego pełnomocnika stosownie do art. 129 § 2 k.p.c. Pozbawione takiego poświadczenia były wyłącznie świadectwa pracy A. L. (1) oraz A. L. (2), ale oceniając je w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) uznano, że przedstawiają treść odpowiadającą oryginałom zważywszy, że fakty z nich wynikające można powiązać ze wskazanymi w zaświadczeniach pracodawcy ze stycznia 2020 roku. Na marginesie warto zauważyć, że zgodnie z § 7 ust. 2 lit. A Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 października 2017 roku w sprawie wykazów, wniosków i wypłat świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (Dz.U. 2017 poz. 2041) do wniosku indywidualnego dołącza się kopię świadectwa pracy. Stąd też trudno oczekiwać, aby powód mógł w każdym przypadku dysponować dostępem do oryginału tego dokumentu. Kwestionowane nie były dokumenty w postaci zestawienia wypłaconych świadczeń, a także dokumentów księgowych. Natomiast postanowienie Referendarza o ustanowieniu kuratora spadku stanowiło dowód tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.).

W pierwszej kolejności wskazać należało, że pozwana zmarła dnia 1 listopada 2020 roku, a zatem w trakcie procesu. Postępowanie podjęte zostało na podstawie art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd postanowi podjąć postępowanie z urzędu, gdy ustanie przyczyna zawieszenia, w szczególności w razie śmierci strony – z chwilą zgłoszenia się lub wskazania następców prawnych zmarłego albo z chwilą ustanowienia we właściwej drodze kuratora spadku.

W niniejszej sprawie kurator spadku ustanowiony został na podstawie art. 677 k.p.c. postanowieniem Referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 18 marca 2022 roku w sprawie o sygn. akt VII Ns 1532/21. Do obowiązków kuratora spadku należy przede wszystkim objęcie majątku spadkowego we władanie, zarządzanie nim w granicach określonych w art. 933 oraz art. 935-941 k.p.c., czyli stosując odpowiednio przepisy o zarządzenie w toku egzekucji z nieruchomości. W sprawach wynikających z zarządu majątkiem spadkowym kurator spadku ma zdolność sądową, a zatem może pozywać i być pozywany (por. art. 935 § 1 k.p.c.). Kurator spadku jest zarządcą majątku należącego już do określonych osób, także nieznanych, a wyrok wydany przeciwko niemu będzie skuteczny w stosunku do zastępowanych przez niego w tym zakresie spadkobierców (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 05.04.1956r., III CR 566/56, OSNCK 1956, Nr 4, poz. 115). Legitymacja procesowa kuratora spadku wynika z praw i obowiązków przysługujących nie jemu, lecz wszystkim spadkobiercom, przy czym nie jest on wyznaczany jako kurator dla określonej osoby albo grupy osób. Kurator występujący w tej sprawie jest zatem kuratorem określonej masy majątkowej, nad którą sprawuje zarząd i nadzór (T. Szanciło (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 506–1217. Tom II. Wyd. 2, Warszawa 2023).

Strona powodowa twierdziła, że kurator spadku nie może podejmować obrony w procesie, co powodowałoby automatyczne uznanie roszczenia. Takie stanowisko jest oczywiście chybione, co wydaje się oczywiste i nie wymaga szczegółowego rozwijania choćby ze względów już wyżej wskazanych.

Podstawę swojego roszczenia powód upatrywał w art. 23 ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 158, poz. 1121 ze zm.), zgodnie z którym przekazanie środków finansowych Funduszu na wypłatę świadczeń, a także wypłata świadczeń ze środków Funduszu powoduje z mocy prawa przejście na marszałka województwa, działającego w imieniu dysponenta Funduszu, roszczenia wobec pracodawcy albo innej osoby zarządzającej majątkiem pracodawcy, w szczególności likwidatora albo członka zarządu, albo roszczenia do masy upadłości o zwrot wypłaconych świadczeń (ust. 1). Przy dochodzeniu zwrotu wypłaconych świadczeń roszczenia na rzecz Funduszu korzystają z takiej samej ochrony prawnej, jaką odrębne przepisy przewidują dla należności za pracę (ust. 2).

W tej sytuacji mamy do czynienia z regresem typowym, o którym mowa w 518 § 1 pkt 4 k.c., wedle którego osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty jeżeli to przewidują przepisy szczególne. Takim przepisem szczególnym jest przytoczony wyżej art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń (...).

W okolicznościach niniejszej sprawy dokonane przez powoda wypłaty nastąpiły na wniosek pracowników w trybie art. 16 powołanej ustawy. Wypłata świadczeń może nastąpić także na podstawie wniosku pracownika, byłego pracownika lub uprawnionych do renty rodzinnej członków rodziny zmarłego pracownika lub zmarłego byłego pracownika (ust. 1). Wniosek, o którym powyżej składa się marszałkowi województwa, o którym mowa w art. 15 ust. 3, nie wcześniej niż po upływie dwóch tygodni od terminów przewidzianych do złożenia wykazu lub wykazu uzupełniającego, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 (ust. 2).

Powyższe jest o tyle istotne, że strona pozwana kwestionowała, aby zasadna była wypłata pracownikom zaległych świadczeń. Wskazać więc należało, że osoby te złożyły wnioski o wypłaty świadczeń, wskazując zgodnie, że pracodawcą była Ż. W.. Wbrew temu co twierdził kurator spadku pozwanej, w każdym wniosku wskazano ten sam adres pracodawcy, tj. ul. (...)-D, lok.(...), zbieżny zresztą z adresem wynikającym z (...). Powód podejmując decyzję o wypłacie świadczeń miał do dyspozycji świadectwa pracy pracowników (w kopii lub notarialnych odpisach), a także zaświadczenia pracodawcy ze stycznia 2020 roku sporządzone przez Ż. W. (wskazującą wszędzie ten sam numer NIP oraz REGON), z których wynikało, jakie świadczenia nie zostały wypłacone pracownikom. Zarzut potencjalnie błędnych decyzji o wypłacie świadczeń poza oczywiście chybionymi co do tożsamości pracodawcy, nie został rozwinięty, a więc Sąd nie mógł się domyślać, co strona pozwana miała na myśli lub też nie miał podstaw do poszukiwania owych nieprawidłowości w kontradyktoryjnym procesie, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasady równości stron, reprezentowanych przez radców prawnych. W szczególności nie zakwestionowano wysokości wypłaconych świadczeń, chociażby z racji błędów rachunkowych, a i takich nie dopatrzył się Sąd rozpoznający sprawę.

Całość powyższych rozważań doprowadziła Sąd do przekonania, że z dniem wypłaty byłym pracownikom zaległych świadczeń, co nastąpiło dnia 2 kwietnia 2020 roku, powód uzyskał legitymację do wystąpienia z roszczeniem przeciwko pozwanej do wysokości spełnionych świadczeń. Powodowi należne były także odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następujące po wypłacie świadczeń do dnia zapłaty, a wymagalność roszczenia nie była uzależniona od wezwania pozwanej do zapłaty.

Nie mniej nastąpiło to pismem z dnia 21 kwietnia 2020 roku skierowanym na adres zameldowania pozwanej. Powód wyjaśnił, że nie kierował tego pisma na adres wskazany w (...), albowiem pozwana została wykreślona z tego rejestru. Zdaniem Sądu pozwana mogła zapoznać się z treścią tego oświadczenia, o czym przekonuje treść art. 61 § 1 zdanie pierwsze k.c.: oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Niezależnie od powyższego dochodzenie odsetek było zasadne, ponieważ skoro pracownik w związku z opóźnieniem zapłaty zaległych świadczeń (co pozwana przyznała wprost w zaświadczeniach) nie ma obowiązku wzywania pracodawcy do zapłaty, to ten sam reżim prawny obowiązuje w rozliczeniach Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w stosunku do pracodawcy, którego byłym pracownikom powód dokonał wypłaty świadczeń (por. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 03.08.2016r., XIII C 208/15, Legalis nr 2113784).

Mając na uwadze całokształt poczynionych rozważań powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, o czym orzeczono co do należności głównej na podstawie art. 518 § 1 pkt 4 k.c. w zw. art. 23 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, a co do odsetek na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Brak było podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c., albowiem wniosek w tym zakresie nie został w żaden sposób uzasadniony. Trudno zresztą twierdzić, co stałoby na przeszkodzie zaspokojeniu powoda z objętego w zarząd przez kuratora spadku majątku. Po drugie ustawa o ochronie roszczeń (...) nadaje powodowi prawo do rozłożenia należności na raty, odroczenia terminu płatności lub odstąpienia w całości lub w części od dochodzenia zwrotu należności, lub umorzenia w całości lub w części należności, gdy dochodzi zwrotu należności lub prowadzi postepowanie egzekucyjne w przypadkach opisanych w art. 23. Wydaje się więc, że wniosek z art. 320 k.p.c. powinien przynajmniej nawiązywać do przesłanek tam określonych, gdyż stanowią swego rodzaju kryteria stosowania memorandum sędziowskiego w tego typu sprawach.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając stronę pozwaną całością poniesionych przez powoda kosztów procesu, na co składało się wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika według stawki minimalnej w kwocie 3.600,00 zł zgodnie z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.). Od kwoty tej na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. należne były odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Ponadto w punkcie 3. wyroku na tej samej zasadzie na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1, art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.228,00 zł oraz wynagrodzenie kuratora dla pozwanej w trybie art. 144 k.p.c., od których to kosztów na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy powód był zwolniony) – obciążając nimi pozwanego, jako przegrywającego proces niemal w całości.