Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2023 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu

przeciwko R. M.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu kwotę 16.902,96 złotych (szesnaście tysięcy dziewięćset dwa złote dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 16.602,96 złotych (szesnaście tysięcy sześćset dwa złote dziewięćdziesiąt sześć groszy) od dnia 16 listopada 2021 roku roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 300,00 złotych (trzysta złotych) od dnia 5 maja 2023 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu kwotę 3.883,00 złote (trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn.akt IC 343/22

UZASADNIENIE

Powód (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł pozew przeciwko pozwanemu R. M. o zapłatę kwoty 20.113,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. od dnia 16 listopada 2021 roku, do dnia zapłaty, a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Zgodnie z twierdzeniami powoda wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego i (...) S.A. umowy o świadczenie usług, której integralną część stanowił regulamin świadczenia usług.

W wyniku zawartej umowy pozwany otrzymał dostęp do usług objętych umową i nie uregulował należności wynikających z wystawionych dokumentów księgowych.

Dnia 16 czerwca 2021 roku (...) SA zawarło z powodem ramową umowę przelewu wierzytelności, obejmującą również wierzytelność dochodzoną niniejszym procesem.

Na kwotę dochodzoną pozwem składały się:

-

19.800,76 zł tytułem niezapłaconych należności wynikających z wystawionych przez wierzyciela dokumentów księgowych,

-

313,08 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po dniu zapłaty każdej z należności do dnia złożenia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(pozew – k. 3-4v.)

Z odpowiedzi na pozew wynikało, że pozwany sprzeciwia się żądaniu pozwu w całości, wnosząc o umorzenie postępowania oraz przeprowadzenie mediacji.

W uzasadnieniu wskazał na trudną sytuację finansową spowodowaną pandemią – brak wypłacalności prowadzonej działalności gospodarczej. Podejmował próby porozumienia się z (...) S.A. odnośnie spłaty w dogodniejszych ratach, lecz usługodawca samodzielnie i bezprawnie zerwał umowę, choć część kwoty spłacił. Pozwany wielokrotnie był zapewniany przez pracownika salonu o tym, że da się znaleźć rozwiązanie.

(odpowiedź na pozew – k. 82-84)

Stan faktyczny:

W dniu 31 października 2019 roku pomiędzy (...) S.A. a R. M. została zawarta umowa na czas określony – to jest na okres 24 miesięcy liczony od dnia rozpoczęcia świadczenia usług, a polegająca na świadczeniu usługi dostarczenia Internetu i telefonii komórkowej. Przedmiotowa umowa objęta była promocją „L. M. (...)”, która obejmowała obniżenie opłaty aktywacyjnej, rabatów za zgodę na dostarczenie e-faktury drogą elektroniczną oraz kontakt telefoniczny, możliwość zakupu sprzętu na raty w promocyjnej cenie oraz obniżoną opłatę abonamentową. Zgodnie z Regulaminem stanowiącym integralną część umowy rozwiązanie umowy miało skutkować obciążeniem pozwanego odszkodowaniem związanym z przyznaną ulgą w zakresie opłaty aktywacyjnej oraz cen urządzeń pomniejszoną o proporcjonalną do tej wartości za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązana, a także odszkodowaniem związanym z przyznaną ulgą w zakresie opłat abonamentowych, co miało stanowić sumę tych ulg pomniejszoną proporcjonalnie do jej wartości za okres od dnia zawarcia lub przedłużenia umowy do dnia jej rozwiązania. Zgodnie z cennikiem kara za brak terminowego zwrotu modemu wynosiła 300,00 zł. W związku z umową w domu pozwanego zainstalowano modem S. F. 3.0, który nie został zwrócony operatorowi.

(umowa – k. 5-7, wyciąg z umowy – k. 8, regulamin – k. 155-155v., cennik – k. 150-153, protokół – k. 154, zeznania pozwanego – k. 168-169, płyta – k. 170)

W ramach umowy powód otrzymał określonego rodzaju sprzęt elektroniczny na podstawie faktur sprzętowych:

-

(...) – data dostawy towarów – 29 października 2019 roku,

-

(...)– data dostawy towarów – 31 października 2019 roku,

-

(...) – data dostawy towaru – 27 stycznia 2020 roku

-

(...) – data dostawy towarów – 25 marca 2020 roku,

-

(...) – data dostawy towarów – 6 lipca 2020 roku,

-

(...) – data dostawy towarów – 3 listopada 2020 roku,

-

(...) – data dostawy towarów – 4 listopada 2020 roku.

(dowód: faktury – k. 9-10, k. 12-16)

Pozwany otrzymał te faktury drogą elektroniczną.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 168-169, płyta – k. 170)

W ramach wcześniej zawartej umowy pozwany rozliczał ratalnie sprzęt o wartości 5.376,18 zł otrzymany na podstawie faktury z dnia 15 listopada 2017 roku – (...).

(dowód: faktura – k. 11)

Pozwany otrzymał tę fakturę drogą elektroniczną.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 168-169, płyta – k. 170)

(...) S.A. wystawiał pozwanemu comiesięczne faktury obejmujące wartość usługi oraz wartość spłaty ratalnej za udostępniony pozwanemu sprzęt:

-

faktura z dnia 19 grudnia 2020 roku z datą płatności do dnia 4 stycznia 2021 roku na łączną kwotę 1.367,75 zł obejmującą rozliczenie za Internet domowy, usługi mobilne, raty za sprzęt,

-

faktura z dnia 19 stycznia 2021 roku z datą płatności do dnia 2 lutego 2021 roku na łączną kwotę 1.379,28 zł obejmującą rozliczenie za Internet domowy, usługi mobilne, raty za sprzęt i odsetki,

-

faktura z dnia 19 lutego 2021 roku z datą płatności do dnia 5 marca 2021 roku na łączną kwotę 1.326,28 zł obejmującą rozliczenie za Internet domowy, usługi mobilne, raty za sprzęt,

-

faktura z dnia 19 marca 2021 roku z datą płatności do dnia 2 kwietnia 2021 roku na łączną kwotę 1.296,28 zł obejmującą rozliczenie za Internet domowy, usługi mobilne, raty za sprzęt,

-

faktura z dnia 19 kwietnia 2021 roku z datą płatności do dnia 4 maja 2021 roku na łączną kwotę 2.612,96 zł obejmującą rozliczenie za usługi mobilne, raty za sprzęt i rozliczenia dodatkowe.

Suma powyższych faktur wyniosła 7.298,55 zł.

(dowód: faktury z rozliczeniami – k. 22-31v.)

Pozwany otrzymał te faktury.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 168-169, płyta – k. 170)

Dnia 28 kwietnia 2021 roku (...) S.A. rozwiązał przedmiotową umowę, wzywając pozwanego do zapłaty kwoty 15.229,84 zł.

(dowód: pismo – k. 95)

Pismem z dnia 4 czerwca 2021 roku (...) S.A. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 19.940,79 zł w terminie 10 dni od daty wystawienia pisma.

(dowód: pismo – k. 94)

Pozwany bezskutecznie zwracał się o rozłożenie powstałej zaległości na raty, proponując spłatę 1.500,00 zł miesięcznie od dnia 1 kwietnia 2021 roku.

(dowód: pismo – k. 96 wraz z potwierdzeniem nadania – k. 97, zeznania pozwanego – k. 168-169, płyta – k. 170)

Powód na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności nabył od (...) S.A. wierzytelność objętą pozwem, o czym nabywca zawiadomił pozwanego pismem z dnia 13 września 2021 roku oraz wezwaniem do zapłaty kwoty 19.906,04 zł z dnia 13 września 2021 roku.

(dowód: umowa przelewu wraz z załącznikami – k. 32-42v., zawiadomienie – k. 43-44v., wezwanie – k. 45-46v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz dowodu z zeznań stron z ograniczeniem do pozwanego.

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować autentyczność przedstawionych przez strony dokumentów prywatnych. Zważyć bowiem należało, że żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do autentyczności tych dokumentów. Pozwany twierdził, że 2 faktury zostały podrobione przez powoda (ewentualnie operatora), ale zarzut ten należało rozumieć w ten sposób, że pozwany kwestionował, aby faktury te otrzymał. Czym innym jest bowiem podważanie istnienia dokumentu źródłowego, zgodności treści oryginału z kopią, a czym innym kwestionowanie faktu otrzymania tych dokumentów. Skoro pozwany nie otrzymał tych faktur, a strona powodowa faktu tego nie udowodniła, nie miało znaczenia, czy dokumenty te faktycznie zostały przerobione lub podrobione – jak twierdził pozwany.

Sąd nie doszukał się także żadnych podstaw do kwestionowania zeznań pozwanego. W ocenie Sądu zeznania te były szczere, spójne i nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Nie mniej ocena dotyczy faktów istotnych dla rozstrzygnięcia i nie dotyczy oceny motywów działania pozwanego w niewykonaniu zobowiązania, albowiem stanowiły wyłącznie chybioną figurę procesową. Przede wszystkim, co do zasady, nie miało znaczenia, dlaczego pozwany popadł w opóźnienie w zapłacie oraz czynności zwrotu modemu. Podobnie rzecz miała się do oceny sytuacji majątkowej pozwanej. Wynika to z faktu, że proponował spłatę zadłużenia w miesięcznych ratach po 1.500,00 zł począwszy od kwietnia 2021 roku, ale poza gołosłowną deklaracją spłaty takie nie następowały. W przeciwnym razie do niniejszego procesu być może nie doszłoby albo zakończony zostałby na skutek dokonanych przez pozwanego płatności. Sąd nie kwestionował, aby pozwany miał – jak deklarował – zdolności do zapłaty deklarowanej kwoty.

Legitymacja czynna powoda wynikała z przeniesienia wierzytelności w trybie art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, że pozwany zawarł z operatorem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, polegających na zapewnieniu dostępu do Internetu stacjonarnego oraz sieci telefonii komórkowej w sieci mobilnej, a w ramach tej umowy zawarł umowy sprzedaży na raty sprzętu telekomunikacyjnego.

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną, uregulowaną w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku – prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.). Zgodnie z art. 56 ust. 1 u.p.t. świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zastosowanie znajduje odesłanie zawarte w art. 750 k.c. Pogląd taki przedstawił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 listopada 1999 r., III CKN 450/98 (OSNC 2000, nr 5, poz. 97) stwierdzając, że „ jako cywilnoprawna umowa o świadczenie usług da się powyższa umowa (o świadczenie usług telekomunikacyjnych) zakwalifikować do grupy umów, do których – z mocy art. 750 k.c. – mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu. Wyrażone w tym orzeczeniu stanowisko przedstawiono również w doktrynie stwierdzając, że umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest wprawdzie uregulowana w prawie telekomunikacyjnym, ale zastrzeżenie dotyczące nieuregulowania umów o świadczenie usług „innymi przepisami” odnosi się do uregulowań zawartych w kodeksie cywilnym, a zatem do umów nienazwanych w kodeksie cywilnym. W zakresie nienormowanym w umowie do świadczenia usług telekomunikacyjnych stosuje się zatem przepisy kodeksu cywilnego ze zmianami wynikającymi z prawa telekomunikacyjnego.

Zgodnie z treścią art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Świadczenie jednej strony jest więc odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. W takim ujęciu umowa zlecenia ma charakter umowy wzajemnej, w odniesieniu do której znajdą zastosowanie ogólne przepisy dotyczące zobowiązań wzajemnych (art. 487 i następne).

Zgodnie z treścią art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara umowna może być zastrzeżona w każdej umowie, zarówno tej nazwanej, jak i w umowach nienazwanych, w umowach rezultatu, jak i starannego działania (por. wyrok SN z dnia 12 grudnia 2007 r., V CSK 333/07, OSNC 2009, nr 2, poz. 30). Nie ma przeszkód, żeby kara umowna była zastrzegana już we wzorcu umowy (K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2011, s. 885; W. Popiołek (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2011, s. 88).

Z kolei stosownie do brzmienia art. 57 ust 6 u.p.t. w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Ulga oznacza obniżkę w stosunku do opłat pobieranych od abonenta na warunkach standardowych. Ulga może dotyczyć opłat za usługę telekomunikacyjną lub opłat za instalację zakończenia sieci, a także warunków sprzedaży urządzenia końcowego. Konieczne jest wyraźne określenie wartości ulgi przyznanej abonentowi w umowie, najlepiej poprzez jej kwotowe wskazanie. W przypadku, gdy ulga jest przyznawana z różnych tytułów, np. zmniejszenie opłaty aktywacyjnej oraz zmniejszenie ceny aparatu telefonicznego, możliwe jest określenie kwot składających się na łączną wysokość ulgi. Na kalkulację wysokości ulgi wpływają: wysokość benefitu promocyjnego; upust na opłacie aktywacyjnej; wysokość subsydiowania promocyjnych telefonów; koszt obsługi procesu sprzedaży, prowizja od sprzedaży. Ulga ta jest pomniejszana o jej proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Należy więc brać pod uwagę wartość ulgi na dzień rozwiązania umowy, a nie na dzień jej podpisania. W przypadku rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu – abonent powinien zwrócić ulgę przyznaną mu przy podpisywaniu umowy (tak M. Rogalski, komentarz do art. 57 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, LEX). Przepis art. 57 ust. 6 określa tylko maksymalną wysokość opłaty pobieranej w związku z wypowiedzeniem umowy zawartej na czas oznaczony, nie zabrania natomiast pobierania ich w niższej wysokości. Postanowienia umowy mogą więc przewidywać, że w przypadku przedterminowego wypowiedzenia umowy użytkownik zobowiązany będzie do zwrotu ulgi obliczonej zgodnie z art. 57 ust. 6, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, jednak w wysokości nie wyższej niż ustalona z góry kwota.

Stosownie do przepisu art. 583 § 1 k.c. sprzedaż na raty jest określana jako dokonana w zakresie działalności przedsiębiorstwa (strona powodowa) sprzedaż rzeczy ruchomej (urządzenie telekomunikacyjne) osobie fizycznej (pozwana) za cenę płatną w określonych ratach, jeżeli według umowy rzecz ma być kupującemu wydana przed całkowitym zapłaceniem ceny. Zgodnie z art. 535 k.c. obowiązkiem sprzedawcy jest przeniesienie na kupującego własności sprzedawanej rzeczy oraz wydanie tejże rzeczy kupującemu oraz obowiązek kupującego odebrania rzeczy i zapłacenie ceny. Tym samym sprzedawca ma roszczenie do kupującego o zapłatę ceny.

W okolicznościach niniejszej sprawy strona powodowa nie zdołała wykazać zaistnienia przesłanek do obciążenia pozwanego odszkodowaniem w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy. O ile operator miał prawo domagać się odszkodowania w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy, o tyle jej wysokość powiązana została z wysokością przyznanej ulgi w zakresie opłaty aktywacyjnej oraz cen urządzeń pomniejszoną o proporcjonalną do tej wartości za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązana, a także przyznaną ulgą w zakresie opłat abonamentowych, co miało stanowić sumę tych ulg pomniejszoną proporcjonalnie do jej wartości za okres od dnia zawarcia lub przedłużenia umowy do dnia jej rozwiązania. Nie jest wiadomo, w jaki sposób wyliczone zostało odszkodowanie związane z przyznaną ulgą dla opłaty abonamentowej, (nota obciążeniowa – k. 21), a także co obejmowała nota obciążeniowa z dnia 26 marca 2021 roku na kwotę 1.328,41 zł (k. 17), a także z dnia 26 kwietnia 2021 roku na kwotę 1.217,92 zł (k. 18) – wskazano w nich jedynie pozycje „zerwanie umowy promocyjnej”. Strona powodowa w odpowiedzi na zobowiązanie nie wyjaśniła tej kwestii. Po wtóre z załączonych do pozwu dowodów nie wynikało, ile wynosił rabat od ceny zakupu urządzeń, co nie pozwalało na ustalenie wysokości ewentualnego odszkodowania w części powiązanej z ceną promocyjną urządzeń.

Dlatego Sąd doszedł do przekonania, że w zakresie odszkodowania z tytułu kar umownych w zakresie pozycji nr 46, 57 oraz 58 strona powodowa stosownie do obowiązującego rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) nie udźwignęła go, nawet pomimo zobowiązania Sądu (k. 140-140v.).

Jedyna zasadna kara umowna wynikała z braku zwrotu w terminie modemu zainstalowanego w ramach umowy (nota obciążeniowa – k. 145) – pozycja 59 pozwu. Pozwany przyznał, że nie zwrócił tego sprzętu. Podnoszone przez niego powody takiego zaniechania, nawet do dnia dzisiejszego (pozwany jest w jego posiadaniu) nie wskazują, aby jego zaniechanie wynikało z okoliczności od niego niezależnych. Odłączenie modemu od kabla sieciowego nie wymaga manipulacji w punkcie dostępowych sieci operatora, ale odkręcenia złącza przy styku z samym modemem, co zresztą w końcu pozwany zdołał uczynić. Gołosłowne pozostały też relacje pozwanego, z których miało wynikać, że stan zdrowia uniemożliwił mu zwrot modemu. Nie jest to sprzęt na tyle ciężki, aby ewentualne problemy z kręgosłupem uniemożliwiały osobiste dostarczenie do placówki operatora. Nawet gdyby tak było pozwany mógł zwrócić ten sprzęt przez osobę trzecią (np. firmę kurierską). Skoro pozwany po zakończeniu umowy nie zwrócił modemu, a w takim przypadku strony umówiły się na karę umowną w kwocie 300,00 zł, to roszczenie powoda w tym zakresie należało uznać za zasadne. Pozwany nie potwierdził, aby otrzymał notę obciążeniową w tym zakresie, a powód dowodu to wykazującego nie przedstawił. Dlatego niezasadne okazało się naliczenie skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od tej kwoty.

Jeżeli mowa o roszczeniu obejmującym wartość usług telekomunikacyjnych oraz pozostałych do zapłaty rat sprzętowych to zasadność ich naliczenia oraz wysokość nie były kwestionowane przez pozwanego. Jego zeznania co do dokonywanych płatności były ogólne i ani z nich ani ze zgłoszonych przez niego dowodów nie wynikało, jakie konkretnie kwoty objęte pozwem uiścił. Nie kwestionował, że pozostawał w znacznym opóźnieniu w regulowaniu zobowiązań. Również wymagalność w tym zakresie nie budziła wątpliwości zważywszy na fakt, że to pozwany przedstawił dokument, z którego wynikało, że umowa została rozwiązana.

Odnosząc się szczegółowo do pozycji objętych pozwem należało zwrócić uwagę, że pozycje 1-9 wynikały z faktury z dnia 19 grudnia 2020 roku obejmującej raty za faktury sprzętowe oraz wartość świadczenia usługi (k. 22-23), ale jak wynika z załącznika do porozumienia z operatorem (k. 40) – przelana została kwota w wysokości 0,19 zł z tytułu opóźnienia w zapłaty faktury nr (...), co zostało ujęte w pozwie. Łącznie kwota należna z tej faktury to 1.294,44 zł.

Pozycje 10-19 wynikały z faktury z dnia 19 stycznia 2021 roku obejmującej raty za faktury sprzętowe oraz wartość świadczenia usługi i jedną notę odsetkową (k. 30-31). Łączna kwota należna z tej faktury to 1.379,28 zł, ale bez noty odsetkowej 1.380,29 złotych), czyli bez 7,99 zł.

Pozycje 20-28 wynikały z faktury z dnia 19 lutego 2021 roku obejmującej raty za faktury sprzętowe oraz wartość świadczenia usługi (k. 24-25) na kwotę 1.326,28 zł.

Pozycja 29-37 wynikały z faktury z dnia 19 marca 2021 roku obejmującej raty za faktury sprzętowe oraz wartość świadczenia usługi (k. 28-29) na kwotę 1.296,28 zł.

Pozycja 38 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 14) na kwotę sprzętu1.470,00 zł. Wynikało z niej, że spłacana była w 20 ratach po 73,50 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 19 rat – różnica wynosi więc 73,50 zł – jak w pozwie.

Pozycja 39 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 16) na kwotę sprzętu 4.343,87 zł. Wynikało z niej, iż spłacana była w 24 w ratach po 180,99 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 19 rat – różnica wynosi 905,06 zł – jak w pozwie.

Pozycja 40 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 12) na kwotę sprzętu 4.800,00 zł. Z faktury wynika, iż spłacana była w 20 ratach po 240 złotych. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 15 rat – różnica wynosiła 1.200,00 zł – jak w pozwie.

Pozycja 41 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 13) na kwotę sprzętu 2.799,00 zł. Z faktury wynikało, iż spłacana była w 20 ratach po 139,95 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 10 rat – różnica wynosiła 1.399,50 zł – jak w pozwie.

Pozycja 42 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 15) na kwotę sprzętu 3.949,00 zł. Z faktury wynikało, iż spłacana była w 20 ratach po 197,45 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 6 rat – różnica wynosi 2.764,30 zł – jak w pozwie.

Pozycja 43 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 9) na kwotę sprzętu 2.880,00 zł. Z faktury wynikało, iż spłacana była w 24 ratach po 120 złotych – z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 13 rat – różnica wynosi 1.320 zł – jak w pozwie.

Pozycja 44 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 12) na kwotę sprzętu 2.149,00 zł. Z faktury wynikało, iż spłacana była w 20 ratach po 107,45 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 6 rat (644,70 zł) – różnica wynosiła 1.504,30 złotych – jak w pozwie.

Pozycja 45 dotyczyła faktury sprzętowej (k. 11) na kwotę sprzętu 5.376,18 zł. Z faktury wynikało, iż spłacana była w 48 ratach po 112,00 zł. Z ostatniej faktury wynikało wystawienie za 43 raty – różnica wynosiła 560,18 zł – w przypadku powoda 672,18 zł.

Pozycje 47-56 wynikały z faktury z dnia 19 kwietnia 2021 roku obejmującej raty za faktury sprzętowe oraz wartość świadczenia usługi (k. 26- 27) oraz noty odsetkowej (k. 20). Pozycje nie obejmuje noty obciążeniowej w tej części – jest to osobna pozycja nr 46, a zatem łączna kwota wynosiła 1.284,55 zł (94,96 + (...),34+ 18,25 zł).

Suma powyższych wymagalnych należności z tytułu opisanych szczegółowo pozycji pozwu wyniosła więc 18.555,96 zł. Z kolei powód wyliczył łączną należność wynikającą z dokumentów księgowych na kwotę 19.800,76 zł.

Roszczenie nie zasługiwało na uwzględnienie w części obejmującej pozycje nr 17 (w części dotyczącej odsetek na kwotę 7,99 zł) oraz pozycji nr 46, 57 oraz 58 na łączną kwotę 3.115,32 zł. Zróżnicowanie tej kwoty z naliczeniem dało kwotę 16.685,44 zł (19.800,76 zł – 3.115,32 zł). Z kolei wysokość nienależnych odsetek, bo od pozycji nr 46, 57, 58, jak również 59 wyniosły łącznie 95,56 zł (kolejno: 40,90 zł, 33,50 zł, 14,78 zł, 6,38 zł). Natomiast suma wszystkich odsetek naliczonych wyniosła 313,08 zł. Pomniejszenie tej kwoty o wartość odsetek nienależnych dało kwotę 217,52 zł.

Zatem na podstawie art. 483 § 1 k.c., art. 535 k.c., art. 735 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. w punkcie I. wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16.902,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2021 roku, tj. od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, z wyjątkiem odsetek kwoty 300,00 zł, które naliczane winny być od dnia 5 maja 2023 roku, a zatem po upływie tygodnia od dnia odebrania w toku procesu pisma zawierającego notę obciążeniową w tym zakresie (k. 162).

W pozostałym zakresie w punkcie II. wyroku na podstawie ww. regulacji stosowanych a contrario powództwo należało oddalić.

Brak było podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Istota prawidłowego zastosowania normy art. 320 k.p.c. sprowadza się do tego, by umożliwiając pozwanemu "bezegzekucyjne" zaspokojenie roszczeń powoda, nie obciążać powoda zbytecznie (przede wszystkim ekonomicznymi) skutkami konieczności dodatkowego oczekiwania na zaspokojenie. Wysokość rat i termin ich spełnienia wymagać powinny także od pozwanego poczynienia istotnych starań w celu wywiązania się ze zobowiązania. Chodzi o to, aby rozstrzygnięcie rozkładające na raty miało walor racjonalności – dawało także powodowi szansę na uzyskanie zaspokojenia roszczeń (mimo poniesienia pewnych kosztów związanych z jego odroczeniem) bez konieczności wdrażania przymusu egzekucyjnego. Innymi słowy chodzi o to, aby rozstrzygnięcie mogło być uznane za odpowiadające zobiektywizowanym kryteriom sprawiedliwości (słuszności) i wyważające właściwe racje obu stron (T. Szanciło (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Komentarz. Art. 1–458 ¹⁶. Tom I. Wyd. 2, Warszawa 2023).

Po pierwsze pozwany już w kwietniu 2021 roku deklarował spłatę zadłużenia w kwocie po 1.500,00 zł miesięcznie, ale wpłaty takie nie następowały. Zatem, o ile zadłużenie mogło powstać z powodu pandemii (...)19, o tyle pozwany sam przyznał, że był w stanie spłacać zobowiązanie, choć z opóźnieniem, ale nie czynił tego. Na rozprawie pozwany deklarował, że jest osobą bezrobotną ze znacznym zadłużeniem, co poddaje w wątpliwość, jak miałby spłacać należność w ratach, jeśli nie ma innego dochodu, choć nie wiadomo, z czego się utrzymuje i opłaca np. alimenty na dzieci w kwocie 1.200,00 zł (jak w piśmie z dnia 27.12.2022r. – k. 146). Samo roszczenie nie było w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.) – pozwany sam wskazał, że podstawa rozwiązania umowy wynikała z umowy. Natomiast operator lub powód nie mieli obowiązku godzić się na rozłożenie świadczenia na raty. Również postawa pozwanego (brak płatności pomimo deklaracji o ich możliwości) nie przekonywała, że będzie on regulować swoje zobowiązanie bez skorzystania z przymusu państwowego. Rozłożenia świadczenia na raty przez wierzyciela lub przez Sąd w wyroku, również w świetle zaległości pozwanego egzekwowanych w drodze przymusu, mogłoby doprowadzić do pokrzywdzenia wierzyciela.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III. wyroku na zasadzie stosunkowego rozdzielenia kosztów, tj. podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał proces w 84 %, a zatem w takiej proporcji pozwany winien mu zwrócić poniesione koszty, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (1.006,00 zł), opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego według stawki minimalnej, o której mowa w § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) (3.600,00 zł). Suma tych kosztów (4.623,00 zł) do proporcji, w jakiej wygrał powód (84 %) wyniosła 3.883,00 zł). Z kolei pozwany nie wykazał poniesienia kosztów procesu, które podlegałyby zwrotowi od strony przeciwnej proporcjonalnie do jego wygranej w sprawie.