Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant: protokolant Adrianna Bochniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2024 r. w G.

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) S.A. w W. na rzecz pozwanej A. B. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem koszów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 294/23

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 18 lipca 2024 roku – k. 143)

Powódka (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła pozew przeciwko A. B. o zapłatę kwoty 20.507,33 zł wraz z umownymi odsetkami równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 21 maja 2022 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Z treści uzasadnienia wynikało, że pozwana jako konsumentka zawarła z powódką umowę pożyczki nr (...). Powódka wypełniła zabezpieczający umowę weksel na kwotę 20.507,33 zł.

(pozew – k. 3-3v.)

Powódka wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana podała, że nie podpisywała z powódką żadnej umowy, deklaracji wekslowej ani weksla in blanco.

(odpowiedź na pozew – k. 53-55)

Stan faktyczny:

Dnia 13 grudnia 2021 roku osoba podająca się za pozwaną podpisała z powódką w T., umowę pożyczki nr (...) z dnia 9 grudnia 2021 roku, a także dokumenty towarzyszące tej umowie, w szczególności deklarację wekslową oraz weksel in blanco. Wskazano adres pozwanej w M. (woj. (...)).

(dowód: umowa – k. 4-6, harmonogram – k. 7, załącznik, weksel in blanco – k. 11, deklaracja wekslowa – k. 12)

Podpisy pod umową, dokumentami jej towarzyszącymi, w szczególności deklaracją wekslową oraz wekslem in blanco nie zostały złożone przez pozwaną.

(dowód: opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego – k. 93-105)

Pozwana nigdy nie była w M. ani w T.. Mieszkała w G., a po ślubie w 2016 roku razem z mężem zamieszkała w G.. O zawarciu ww. umowy pozwana dowiedziała się z działu windykacji powódki. W dniu zawarcia umowy pozwana była w G..

(dowód: zeznania świadka – k. 137-138, płyta – k. 141, zeznania pozwanej – k. 138-140, płyta – k. 141)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalono na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, nadesłanych przez organy ścigania, a także zeznań świadka oraz pozwanej.

Dokument w postaci umowy, jej załączniki, w tym deklaracja wekslowa, a także weksel in blanco zważywszy na fakt, że zawierały podrobione podpisy pozwanej, stanowiły jedynie dowód ich wytworzenia. Natomiast opinia z zakresu pisma ręcznego sporządzona na potrzeby zainicjowanego postępowania karnego stanowiła niekwestionowany przez strony dowód dopuszczalny na podstawie art. 278 ¹ k.p.c.

Wątpliwości Sądu nie budziły zeznania świadka (męża pozwanej) oraz samej pozwanej, o czym wystarczająco przekonuje treść opinii. Za prawdziwe i oczywiste uznano to, że pozwana mieszkała najpierw w G., a następnie w G., co potwierdzały czynności doręczenia korespondencji w toku procesu.

Podstawę prawną powództwa stanowiły art. 720 k.c. w zw. z art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. Nr 126, poz. 715 ze zm.) – dalej „u.k.k.”. W myśl art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Rolą powódki było w pierwszej kolejności udowodnienie, że doszło do zawarcia umowy między stronami. Na tę okoliczność złożyła kopię umowy pożyczki wraz z dokumentami jej towarzyszącymi, a w szczególności deklarację wekslową oraz weksel in blanco, które w całości zostały zakwestionowane przez pozwaną. Stanowisko jej potwierdziły wnioski opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego sporządzonej w ramach postępowania karnego, zgodnie z którymi żaden ze znajdujących się na ww. dokumentach podpisów nie został złożony przez pozwaną. Dodatkowo wskazać należało, że dane adresowe pozwanej w umowie pożyczki znacząco odbiegały od jej danych faktycznych. Nigdy nie była, czemu powód nie zaprzeczył, ani w T. ani w M.. Podała, że w dacie wynikającej z dokumentów była w G..

Odnośnie wniosku powoda o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania karnego, zdaniem sądu nie było podstaw ku temu, albowiem celem postępowania cywilnego nie jest ustalenie, kto dokonał czynu zabronionego i czy podlega karze, ale jedynie to, czy umowa pożyczki zawarta została przez pozwaną. Materiał dowodowy zgromadzony w toku niniejszego postepowania pozwolił zdaniem sądu w sposób wystarczający ustalić stan faktyczny w zakresie istotnym do rozstrzygnięcia. Zawieszenie postępowania zatem skutkowałoby również nieuzasadnionym przedłużeniem postępowania. Na marginesie dodać można, iż jeżeli nawet pozwana brałaby udział w procederze przestępczym – co sugeruje pełnomocnik powódki – to i tak w niniejszej sprawie nie byłoby podstawy do uwzględnienia powództwa nawet w części. Po pierwsze zmieniłaby się podstawa faktyczna, a po drugie ewidentnie pozwana odpowiadałaby co najwyżej za zwrot kwoty wypłaconej. Abstrahując od stosowania w umowie oczywiście abuzywnych zapisów umownych, to szkodą pozwanej nie jest kwota ponad 20 tysięcy złotych, jak w sposób niezgodny z rzeczywistością wskazuje powódka na potrzeby postępowania karnego, a co najwyżej kwota ewentualnie wypłacona. Nikt w tej sytuacji, więcej niż tej wartości, nie wyłudził od powódki.

Reasumując, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadził do ustalenia, że pozwana nie zawarła przedmiotowej umowy pożyczki, a zatem na podstawie art. 720 § 1 k.c. powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądzono na rzecz pozwanej całość poniesionych przez nią kosztów, na co składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł oraz wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej ustalonej w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) – 3.600,00 zł. Od sumy tych kosztów należne były odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a to na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.