Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

częściowy w stosunku do pozwanej E. G., A. G. (1) i A. G. (2)

Dnia 12 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2022 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko A. G. (1), E. G., A. G. (2)

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanym A. G. (1), E. G., A. G. (2) aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi lokal mieszkalny w G. przy ul. (...);

2.  ustala, że pozwanym przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego

3.  wstrzymuje wykonanie punktu 1. wyroku do czasu przedstawienia pozwanym oferty najmu lokalu socjalnego przez Gminę M. G..

Sygn. akt I C 291/21

UZASADNIENIE

(punktów 2. i 3. wyroku z dnia 12 maja 2022 r.)

Powódka Gmina M. G. domagała się, aby pozwani P. G., E. G., A. G. (1) oraz A. G. (2) opuścili, opróżnili z wszystkich rzeczy i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...), znajdujący się w budynku, położonym w G. przy ul. (...), a także ustalenia, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podała, że najemcami lokalu na podstawie umowy z dnia 26 maja 2006 roku byli E. i P. G.. Na przestrzeni lat wielokrotnie zalegali z opłatami. Trzykrotnie wstrzymywano postępowanie zmierzające do rozwiązania umowy najmu. Obietnice spłaty zadłużenia okazały się bezskuteczne. Ostatecznie powódka wypowiedziała umowę najmu, po uprzednim wezwaniu pozwanych do zapłaty w dodatkowym terminie miesiąca pod rygorem rozwiązania umowy najmu. Do rozwiązania umowy doszło dnia 30 listopada 2020 roku. Od tego czasu pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego. Pozwani nie uiszczają odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. Powódce nie są znane okoliczności uzasadniające przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego poza małoletnością A. i A. G. (2).

(pozew – k. 3-4)

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew, przy czym pozwanemu P. G. nie doręczono pozwu.

Stan faktyczny:

Pozwana E. G. ma 44 lata, A. G. (1) – 17 lat, a A. G. (2) – 14 lat. Zamieszkują w lokalu oznaczonym numerem (...), znajdującym się w budynku przy ul. (...). Nie korzystają z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Z tytułu zajmowania lokalu pozwani posiadają zadłużenie wynoszące ponad 20 tysięcy złotych.

(dowód: informacja z MOPS G. z dnia 14.06.2021r. – k. 63, dane syntetyczne z dnia 28.12.2020r. – k. 44)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny w zakresie koniecznym do rozstrzygnięcia w przedmiocie uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego ustalono na podstawie informacji z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej oraz wytworzonego przez pozwaną wydruku danych syntetycznych, przedstawiającego wysokość zadłużenia pozwanych.

Stosownie do treści art. 339 § 2 k.p.c. przyjęto za prawdziwe twierdzenia powódki o faktach zawarte w pozwie, tym bardziej, że nie budziły jakichkolwiek wątpliwości, a zdaniem sądu nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W tym kontekście powyższy wydruk jawił się jako wiarygodny i przedstawiający rzeczywistą wysokość zaległości pozwanych w związku z zajmowaniem gminnego lokalu mieszkalnego.

Powódka nie poddawała w wątpliwość, aby pozwani posiadali status lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.), zgodnie z którym za lokatora należy uważać najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

Sąd zważył, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 wyżej wymienionej ustawy Sąd zobowiązany jest z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 4 wyżej wskazanej ustawy obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku:

1)  kobiety w ciąży,

2)  małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 573 i 1981) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej,

3)  obłożnie chorego,

4)  emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5)  osoby posiadającej status bezrobotnego,

6)  osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (ust. 3).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało uznać, że pozwani spełniali obligatoryjną przesłankę uprawniającą do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, o której mowa w art. 14 ust. 4 pkt 2 powołanej ustawy. Pozwani A. G. (1) oraz A. G. (2) są małoletni, a niewątpliwie opiekę nad nimi sprawuje pozwana E. G.. Jednocześnie Sąd nie ustalił, aby pozwani dysponowali możliwością zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Sąd mógł zakładać jedynie, że gospodarstwo domowe pozwanych uzyskuje co najmniej 1.000 zł miesięcznie z przysługującego na rzecz małoletnich świadczenia „500+”. Nawet jeśli dorosła pozwana w dalszym ciągu podejmuje się prac dorywczych (jak wynikało z korespondencji między stronami) uznać należało, że pozwani nie są w stanie samodzielnie wynająć lokalu na wolnym rynku. Jednocześnie w okolicznościach niniejszej sprawy nic nie wskazywało na niewłaściwy sposób dotychczasowego korzystania z lokalu przez pozwanych, a powódka na taki nawet nie wskazywała.

Z tej przyczyny na podstawie art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego orzeczono jak w punkcie 2. wyroku.

Natomiast podstawę rozstrzygnięcia w punkcie 3. wyroku stanowił art. 14 ust. 6 ww. ustawy, zgodnie z którym orzekając o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Wyrok miał charakter częściowy (art. 317 k.p.c.), albowiem nie doręczono pozwanemu P. G. odpisu pozwu, a z informacji uzyskanej od komornika wynikało, że nie zamieszkuje on pod adresem spornego lokalu. Pozwani, co do których zapadł wyrok częściowy nie zajęli stanowiska w sprawie, a zatem wyrok wobec nich miał charakter wyroku zaocznego (art. 339 § 1 k.p.c.).