Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 23 stycznia 2020r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2020r

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w G.

przeciwko Z. H.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 841,71 zł. (trzy tysiące osiemset czterdzieści jeden złotych siedemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7.02.2018r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1810 zł. (jeden tysiąc osiemset dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnięcie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 774,07 zł. (siedemset siedemdziesiąt cztery złote siedem groszy) tytułem brakujących kosztów opinii biegłego do spraw księgowości.

Sygnatura akt: I C 275/18

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w G. wniosła pozew przeciwko Z. H. domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 3.841,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanych szczegółowo kwot. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że pozwana jest właścicielem wyodrębnionego lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) i nie reguluje na bieżąco swoich zobowiązań wobec wspólnoty mieszkaniowej z tytułu opłat eksploatacyjnych i opłat na fundusz remontowy, co spowodowało powstanie zadłużenia w wyżek wskazanej wysokości.

(pozew k. 3-4v)

W dniu 30 stycznia 2018r. w sprawie o sygnaturze I Nc 1986/17 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 18)

Pozwana wniosła sprzeciw od wyżej wskazanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Pozwana zakwestionowała sposób rozliczania kosztów c.o., wskazując, że zamontowane w jej lokalu zawory termostatyczne nie mają głowic z ograniczeniem temperatury minimalnej 16 ͦC i nie spełniają wymogów określonych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. Nadto, zdaniem pozwanej, zaliczanie przez administratora niektórych wpłat na najstarsze zadłużenie bez uzgodnienia z wpłacającym jest niegodne z art. 451 kc

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 23-28)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana Z. H. jest właścicielem stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G.. Zarząd nieruchomością wspólną sprawuje powódka Wspólnota Mieszkaniowa ul. (...) w G..

(okoliczności bezsporne)

W latach 2014-2017 stawka opłaty eksploatacyjnej wynosiła 1,60 zł/m ², zaś stawka opłaty na fundusz remontowy 1,30 zł/m ². Z kolei stawka wynagrodzenia przewodniczącego zarządu wspólnoty w całym spornym okresie wynosiła 27 zł od lokalu. Żadna z uchwał w przedmiocie uchwalenia planu gospodarczego nie została zaskarżona.

(dowód: plany gospodarcze za lata 2014-2017 k. 79-82 wraz z kartami głosowania k. 212-215, zeznania świadka J. T. płyta CD k. 138)

Koszty zużycia zimnej wody oraz energii cieplnej były rozliczane w sposób określony w załączniku do uchwały nr 3/2008 z dnia 31 lipca 2008r. – Regulamin rozliczeń energii cieplnej i zimnej wody. Zgodnie z tym regulaminem ustalono zaliczki obowiązujące w sezonie grzewczym, naliczane od metra powierzchni użytkowej, w wysokości ustalonej przez administratora na podstawie poprzednich okresów rozliczeniowych, zużycia bieżącego i zmian cen gazu. W przypadku nie pokrywania kosztów zaliczki mogły być zmienione w czasie okresu grzewczego. Za koszty ogrzewania przyjęto koszty gazu, przeglądów serwisowych (w tym detektora gazu) i napraw pieca (z osprzętem). Rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania zlecone zostało firmie zewnętrznej, która dokonuje go na podstawie odczytów podzielników kosztów ciepła zamontowanych na grzejnikach. Zgodnie z Regulaminem 30 % kosztów ogrzewania stanowią koszty stałe, rozliczane według metrażu, a 70 % koszty zmienne, rozliczane według wskazań podzielników. Dla lokalu nr (...) przyjęto współczynnik korekcyjny w wysokości 0,95. Lokal nieudostępniony do odczytu lub bez podzielników rozliczany jest według najwyższego zużycia w budynku powiększonego o 30%. Powyższa uchwała nie została zaskarżona przez właścicieli lokali.

(dowód: Regulamin rozliczeń energii cieplnej i zimnej wody k. 89-90, k/ zeznania świadka J. T. płyta CD k. 138, przesłuchanie J. R. w charakterze strony powodowej płyta CD k. 138)

Lokal pozwanej nie jest wyposażony w podzielniki ciepła. Pozostałe lokale (poza jeszcze jednym ogrzewanym piecem) mają zamontowane podzielniki ciepła.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o zeznania świadka J. T. płyta CD k. 138)

W lokalu pozwanej w łazience zdemontowano grzejnik. Pomieszczenie to jest obecnie ogrzewane za pomocą grzejnika nadmuchowego.

(dowód: zeznania świadka I. H. płyta CD k. 138)

Rozliczaniem kosztów centralnego ogrzewania w powodowej wspólnocie mieszkaniowej zajmuje się (...) sp. z o.o. w G. na podstawie umowy zawartej w dniu 18 lutego 2008r. Zgodnie z przedmiotową umową wyżej wskazana spółka dokonuje odczytów elektronicznych podzielników kosztów centralnego ogrzewania, rozliczenia kosztów dostawy ciepła na potrzeby centralnego ogrzewania w budynku. Okres rozliczeniowy trwa od 1 czerwca do 31 maja każdego roku kalendarzowego. W myśl umowy powód jest zobowiązany do przekazania wykonawcy m.in. zaktualizowanej listy użytkowników, powierzchni użytkowej poszczególnych lokali, przedpłaty każdego użytkownika oraz zestawienia kosztów tj. faktury dotyczącej kosztów zużycia energii cieplnej dla całego budynku.

(dowód: zeznania świadka J. T. płyta CD k. 138, umowa o rozliczeniach wraz z załącznikami k. 76-84 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I C 335/15)

W spornym okresie administrator wspólnoty mieszkaniowej stwierdził niedopłatę w rozliczeniu kosztów centralnego ogrzewania i wezwał pozwaną do zapłaty następujących kwot: 1.662,90 zł (za okres od 1 czerwca 2014r. do 31 maja 2015r.), 1.632,14 zł (za okres od 1 czerwca 2015r. do 31 maja 2016r.) oraz 1.133,20 zł (za okres od 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2017r.).

(dowód: rozliczenie indywidulanych kosztów k. 36-40, 88)

W spornym okresie powódka przesyłała pozwanej zawiadomienia o wymiarze opłat, informując o wysokości zaliczek na poczet kosztów eksploatacji i fundusz remontowy w następujących kwotach: 369,76 zł (od maja 2014r.), 685,40 zł (od października 2014r.), 686,96 zł (od stycznia 2015r.), 371,32 zł (od maja 2015r.), 669,11 zł (od stycznia 2016r.), 353,47 zł (od maja 2015r.), 669,11 zł (od października 2016r.), 352,87 zł (od maja 2017r.), 668,51 zł (od października 2017r.).

(dowód: zawiadomienia o wymiarze opłat k. 45-54)

W okresie od sierpnia 2014r. do listopada 2017r. Z. H. dokonała wpłat na poczet opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy, a także kosztów mediów w łącznej kwocie 21.664,81 zł.

(dowód: potwierdzenia wpłaty k. 222-242)

W dniu 6 października 2014r. powódka wniosła pozew przeciwko Z. H. o zapłatę kwoty 9.906,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu kosztów opłat eksploatacyjnych i funduszu remontowego za okres od września 2009r. do lipca 2014r.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy w Gdyni zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.529,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Dokonując ustaleń faktycznych co do wysokości zadłużenia pozwanej Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości.

W wyniku rozpoznania apelacji pozwanej, wyrokiem z dnia 4 grudnia 2017r. w sprawie III Ca 912/17 Sąd Okręgowy w Gdańsku zmienił zaskarżony wyrok obniżając zasądzoną kwotę do kwoty 5.339,34 zł, podzielając częściowo zarzut przedawnienia podniesiony przez Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gdańsku, który wstąpił do sprawy.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: pozew k. 3-5 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I C 335/15, opinię biegłego k. 367-385 tamże, wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 27 kwietnia 2017r. wraz z uzasadnieniem k. 446 i 456-461 tamże, wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2017r. wraz z uzasadnieniem k. 580 i 588-596 tamże)

Wysokość zadłużenia pozwanej jako właścicielki lokalu w G. przy ul. (...) z tytułu kosztów opłat eksploatacyjnych i funduszu remontowego za okres od sierpnia 2014r. do listopada 2017r. z uwzględnieniem dokonanych przez pozwaną wpłat, wynosi 4.453,40 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ruchomości P. W. k. 266-271)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków J. T. i I. H., dowodu z przesłuchania strony powodowej oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Zważyć bowiem należy, iż część spośród wymienionych powyżej dokumentów (orzeczenia w sprawie I C 335/15) ma charakter dokumentów urzędowych i w związku z tym dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności oraz prawdziwości treści powołanych dokumentów z prawdą. Podobnie, za wiarygodne Sąd uznał dokumenty prywatne w postaci uchwał podjętych przez członków powodowej wspólnoty mieszkaniowej czy potwierdzeń wpłat. Sąd miał na względzie, że żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Podkreślić przy tym należy, iż wymienione powyżej uchwały nie zostały zaskarżone w trybie art. 25 ustawy o własności lokali i nie zostały wyeliminowane z obrotu prawnego.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka J. T. oraz członka zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej J. R.. W ocenie Sądu zeznania te były szczere, spójne i logiczne, korelowały z treścią złożonych do akt sprawy dokumentów, a także nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Większego znaczenia dla rozstrzygnięcia nie miały natomiast zeznania świadka I. H.. Zważyć bowiem należy, że świadek nie miała wiedzy co do sposobu rozliczania kosztów zużycia co. Natomiast kwestia ilości grzejników założonych w lokalu pozwanej w świetle obowiązujących w powodowej wspólnocie zasad rozliczania kosztów c.o. była nieistotna.

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania opinii biegłego sądowego do spraw rachunkowości P. W.. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Opinia ta została napisana w sposób jasny, zrozumiały, co pozwala Sądowi na prześledzenie toku myślowego biegłego. Przedstawione przez biegłego wnioski co do wysokości zadłużenia pozwanej z tytułu kosztów eksploatacyjnych i opłat na fundusz remontowy są kategoryczne, dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nadto, przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd oddalił natomiast wnioski dowodowe pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczności wskazane w piśmie procesowym z dnia 29 stycznia 2019r. (k. 217v), o zobowiązanie pozwanej do przedłożenia dokumentów wskazanych w piśmie procesowym z dnia 19 lutego 2019r. (k. 244v), dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej oraz częściowo wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I C 335/15, albowiem okoliczności, jakie miały zostać udowodnione za pomocą powyższych dowodów, nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 13-15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 737). W myśl art. 13 powołanej ustawy właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Zgodnie natomiast z art. 14 przywołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1)  wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2)  opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3)  ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4)  wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5)  wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Jak stanowi natomiast przepis art. 15 wyżej powołanej ustawy o własności lokali na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W niniejszej sprawie strona pozwana zakwestionowała prawidłowość rozliczenia dokonanych przez nią wpłat na poczet kosztów eksploatacyjnych, a także zakwestionowała sposób rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania w sezonach grzewczych 2014/2015, 2015/2016 i (...). Odnosząc się do zarzutu dotyczącego rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania należy wskazać, że szczegółowe zasady rozliczenia zużycia energii cieplnej zostały określone w załączniku do uchwały nr 3/2008 z dnia 31 lipca 2008r. – Regulamin rozliczeń energii cieplnej i zimnej wody. W myśl regulaminu ustalono zaliczki obowiązujące w sezonie grzewczym, naliczane od metra powierzchni użytkowej, w wysokości ustalonej przez administratora na podstawie poprzednich okresów rozliczeniowych, zużycia bieżącego i zmian cen gazu. W przypadku nie pokrywania kosztów zaliczki mogły być zmienione w czasie okresu grzewczego. Za koszty ogrzewania przyjęto koszty gazu, przeglądów serwisowych (w tym detektora gazu) i napraw pieca (z osprzętem). Rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania zlecone zostało firmie zewnętrznej, która dokonuje go na podstawie odczytów podzielników kosztów ciepła zamonitowanych na grzejnikach. Zgodnie z Regulaminem 30 % kosztów ogrzewania stanowią koszty stałe, rozliczane według metrażu, a 70 % koszty zmienne, rozliczane według wskazań podzielników. Dla lokalu nr (...) przyjęto współczynnik korekcyjny w wysokości 0,95. Lokal nieudostępniony do odczytu lub bez podzielników rozliczany jest według najwyższego zużycia w budynku powiększonego o 30 %. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw do kwestionowania sposobu rozliczania kosztów przyjętego w powyższym dokumencie. Przedmiotowy Regulamin został bowiem przyjęty w drodze uchwały podjętej przez właścicieli lokali będących członkami powodowej wspólnoty mieszkaniowej. Bezsporne pomiędzy stronami było, że wyżej opisana uchwała nr 3/2008 z dnia 31 lipca 2008r. nie została zaskarżona ani przez pozwaną ani też przez właścicieli pozostałych lokali. Zgodnie zaś z treścią art. 25 ustawy o własności lokali właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli lokali albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów. Skoro zatem wyżej wskazana uchwała nie została wyeliminowana z obrotu prawnego to wiąże ona wszystkich członków powodowej wspólnoty, w tym również pozwaną. Pomiędzy stronami nie było sporu co do tego, że lokal pozwanej nie jest opomiarowany, a zatem zgodnie z cytowanym powyżej Regulaminem powinien zostać rozliczony według najwyższego zużycia w budynku powiększonego o 30 %. Bez znaczenia pozostają podnoszone przez pozwaną argumenty dotyczące ilości grzejników w lokalu. Wedle postanowień Regulaminu w przypadku lokali nieopomiarowanych liczba grzejników nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia kosztów zużycia energii cieplnej. Jednocześnie należy zauważyć, iż kwestia rozliczenia kosztów zużycia energii cieplnej za okres wcześniejszy była już przedmiotem postępowania sądowego. W sprawie prowadzonej przed tutejszym Sądem pod sygnaturą I C 335/15 zarówno Sąd I. instancji, jak również Sąd II. instancji nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania sposobu rozliczania kosztów energii cieplnej określonego w powołanej powyżej uchwale nr 3/2008 z dnia 31 lipca 2008r.

Sąd rozważał także zarzut dotyczący prawidłowości rozliczenia kosztów eksploatacyjnych i kosztów zużycia energii cieplnej przypadających na lokal pozwanej, przy uwzględnieniu dokonanych przez pozwaną wpłat. Zdaniem pozwanej rozliczenie wpłat przez powoda nastąpiło z naruszeniem art. 451 kc. W celu ustalenia, czy rozliczenie powyższych kosztów zostało dokonane w sposób prawidłowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Zważyć należy, iż w swojej opinii biegły P. W. uwzględnił wszystkie złożone przez pozwaną do akt sprawy dowody wpłaty dotyczące zapłaty należności za okres od sierpnia 2014r. do listopada 2017r. Zwrócić bowiem należy uwagę, że dokonując zapłaty pozwana za każdym razem wskazywała na poczet jakich należności okresowych ma zostać zarachowana dana wpłata (miesiąc i rok), a przy niektórych wpłatach wskazywała dodatkowo, jaka kwota ma zostać zaliczona na poczet kosztów ogrzewania. Nadto, biegły zweryfikował czy w sposób prawidłowy rozliczono koszty centralnego ogrzewania przypadające na lokal pozwanej. Zdaniem biegłego wysokość niedopłaty z tytułu rozliczenia kosztów zużycia energii cieplnej w kwotach 1.662,90 zł (za okres od 1 czerwca 2014r. do 31 maja 2015r.), 1.632,14 zł (za okres od 1 czerwca 2015r. do 31 maja 2016r.) i 1.133,20 zł (za okres od 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2017r.) została ustalona zgodnie z postanowieniami Regulaminu. Po uwzględnieniu wpłat pozwanej w łącznej kwocie 21.664,81 zł i zarachowaniu poszczególnych wpłat zgodnie z tytułem wpłaty biegły ustalił, że wysokość zadłużenia pozwanej z tytułu kosztów opłat eksploatacyjnych i funduszu remontowego za okres od sierpnia 2014r. do listopada 2017r. wynosi 4.453,40 zł. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności opinii biegłego. Strony również nie wniosły do niej żadnych merytorycznych zastrzeżeń. Zważywszy jednak, że w niniejszej sprawie powódka domagała się kwoty niższej niż wskazana przez biegłego, a zgodnie z art. 321 § 1 kpc Sąd związany jest żądaniem pozwu i nie może orzekać ponad zgłoszone żądanie, stąd na mocy art. 13-15 ustawy o własności lokali, należało zasądzić od pozwanej kwotę 3.841,71 zł.

Natomiast częściowo Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie. W pozwie strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek od poszczególnych miesięcznych zaliczek od dnia 11. każdego miesiąca. Zważyć jednak należy, iż wyliczenie kosztów opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy przedstawione przez biegłego różni się od wyliczeń przedstawionych przez powoda (vide: kartoteka finansowa k. 6-7), a zatem należało uznać, że koszty nie zostały przez administrację rozliczone prawidłowo. Ustalenie rzeczywistych kosztów opłat nastąpiło dopiero w niniejszym postępowaniu. W tym stanie rzeczy, na etapie doręczenia zawiadomień o wymiarze opłat i wezwań przedprocesowych, tak naprawdę nieznana była rzeczywista wysokość przypadających na pozwaną kosztów. W związku z powyższym o opóźnieniu pozwanej można mówić dopiero od dnia następnego po doręczeniu pozwu. Pozew został pozwanej doręczony w dniu 6 lutego 2018r., a zatem odsetki należą się od dnia następnego.

Zważywszy, iż powódka uległa tylko w nieznacznym zakresie (co do odsetek) na mocy art. 98 kpc Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki całość kosztów procesu, na które składają się: opłata sądowa od pozwu (193 zł), zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego (700 zł), opłata za czynności fachowego powoda adwokata w stawce minimalnej (900 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Nadto, na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. kwotę 774,07 zł z tytułu kosztów opinii biegłego. Łączny koszt opinii wyniósł 1.474,07 zł, przy czym do kwoty 700 zł został pokryty z zaliczki wpłaconej przez powoda. Różnica obciąża pozwaną jako stronę przegrywającą niniejszy spór.