Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2025 r. w G. sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G. przeciwko B. U.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do żądania należności głównej;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

zasądza od pozwanej B. U. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G. kwotę 4.824 zł (cztery tysiące osiemset dwadzieścia cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 220/24

UZASADNIENIE

W punkcie I. wyroku umorzono postępowanie co do żądania zapłaty należności głównej na mocy art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. Cofnięcie pozwu w tym zakresie jest skuteczne, gdyż nastąpiło wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Skuteczność cofnięcia nie wymagała więc w takim przypadku zgody pozwanej.

W punkcie II. wyroku oddalono powództwo w pozostałym – nieumorzonym zakresie. Chodziło o odsetki ustawowe za opóźnienie od spłaconych już w toku procesu składników należności głównej. Strona pozwana – mimo zapłaty całej należności głównej – w dalszym ciągu kwestionowała poprawność jej naliczenia, choć nie w całości, lecz w odniesieniu do istotnych części (opłata zmienna za ogrzewanie) argumentując zarzut nieprawidłowością przyjętego wskaźnika rozliczeniowego („1”, a zdaniem pozwanej dla spornych lokali użytkowych – położonych na parterze, nad nieogrzewanymi piwnicami – winien wynosić „0.9”) oraz dość specjalistycznym zagadnieniem związanym ze współczynnikami grzejnikowymi. Ponadto racjonalnie skądinąd argumentowała, że nieprawidłowe (zaniżone) wskaźniki dla innych, nieuprawnionych lokali („0.8”) ostatecznie powodują dodatkowe przypisanie lokalom pozwanej nienależnej części opłat za ogrzewanie, które winni ponosić owi inni właściciele. Wszystkie te zarzuty pozwanej nie mogą być wstępnie uznane za zgłoszone jedynie w celu przedłużenia postępowania lub w złej wierze. To oznacza, że strona powodowa powinna wykazać (udowodnić) prawidłowość przyjętych wskaźników, lecz tego nie uczyniła. Dokumenty prywatne przedłożone przez powódkę w tej kwestii niczego nie tłumaczą, gdyż są jedynie deklaracjami strony procesu (względnie podmiotów działających na zlecenie wspólnoty), a zgłoszeni świadkowie zostali cofnięci.

Skoro więc roszczenie główne nie zostało udowodnione co do wysokości, a w sprawie nie ma zastosowania art. 322 k.p.c., to – w konsekwencji – nie można również uznać podstawy do wyliczania odsetek za udowodnioną. Z tych przyczyn powództwo w tym zakresie (odsetkowym) należy uznać za nieudowodnione co do wysokości i podlegające oddaleniu na mocy art. 481 k.c. Zapewne, jakaś część odsetek byłaby zasadna, ale nie wiadomo dokładnie jaka.

Twierdzenia pozwanej na ostatnim terminie rozprawy kwestionującej w ogóle fakt, że należność główna była wymagalna w jakimkolwiek stopniu należy uznać za błędne. Z treści art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali wynika: „Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.”

W punkcie III. sentencji zasądzono od pozwanej 90% kosztów poniesionych przez stronę powodową – na mocy art. 100 k.p.c. Z punktu widzenia kosztów procesu uznano zapłatę należności głównej w toku procesu – ze słusznymi zastrzeżeniami pozwanej co do wysokości roszczenia – za dowód, że w określonym, przeważającym stopniu przegrała ona proces. Nie da się – z uwagi na braki w materiale dowodowym – jednoznacznie wskazać, jaki procent należności głównej (nawet mimo zapłaty całości, aby zakończyć ten fragment sporu) byłby rzeczywiście zasady, ale niewątpliwym jest, że znakomita większość należności głównej – nawet w przypadku potwierdzenia się zarzutów pozwanej i tak podlegałaby zasądzeniu, gdyby nie cofniecie pozwu. Przyjęcie, że byłoby to 90% jest oczywiście szacunkiem, ale zdaniem sądu wyważonym i sprawiedliwym. Bez przyjęcia określonego szacunku nie dałoby się zresztą sensownie rozwiązać problemu kosztów procesu.

Dla porządku należy wymienić całość kosztów poniesionych przez powoda: opłata sądowa od pozwu (1743 zł), opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).