Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Żelewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2024 roku w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G. i Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G.

przeciwko Ł. W. i R. W.

o wydanie nieruchomości

I.  nakazuje pozwanym Ł. W. oraz R. W. wydanie powodowi Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta G. części nieruchomości gruntowej o powierzchni 57m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą KW nr (...), stanowiącej własność powoda Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G., oznaczonej na mapie dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. M. literami D, E, F, G, D;

II.  nakazuje pozwanym Ł. W. oraz R. W. wydanie powódce Gminie M. G.:

a)  części nieruchomości gruntowej o powierzchni 567 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...) położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą KW nr (...), stanowiącej własność Gminy M. G., oznaczonej na mapie dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. M. literami C, D, G, H, C,

b)  części nieruchomości gruntowej o powierzchni 16 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą KW nr (...), stanowiącej własność Gminy M. G., oznaczonej na mapie dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. M. literami C, H, I, J, B, C;

c)  części nieruchomości gruntowej o powierzchni 13 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonej w G. przy ulicy (...), objętej księgą wieczystą KW nr (...) stanowiącej własność Gminy M. G., stanowiącej własność Gminy M. G., oznaczonej na mapie dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. M. literami A, B, J, K, A;

III.  nakazuje pozwanym Ł. W. oraz R. W. opróżnienie części nieruchomości opisanych w pkt I. i II. wyroku z wszystkich rzeczy ruchomych;

IV.  czyni integralną częścią niniejszego wyroku mapę dla celów sądowych sporządzoną przez uprawnionego geodetę A. M. (k.8 akt);

V.  orzeka, że pozwanej R. W. przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

VI.  orzeka, że pozwanemu Ł. W. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

VII.  wstrzymuje wykonanie pkt I., II. i III. wyroku w stosunku do pozwanej R. W. do czasu złożenia jej przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

VIII.  upoważnia powoda Skarb Państwa-Prezydenta Miasta G. i powódkę Gminę M. G. do wykonania czynności wskazanych w pkt III. wyroku na koszt pozwanych solidarnie w sytuacji nie wykonania ich w terminie 14 (czternastu) dni od dnia złożenia pozwanej oferty najmu lokalu socjalnego;

IX.  odstępuje od obciążania pozwanych kosztami procesu;

X.  przyznaje od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz pełnomocnika z urzędu pozwanej R. W. – radcy prawnego P. C. kwotę 1107 złotych (jeden tysiąc sto siedem złotych 00/100), w tym kwotę 207 złotych z tytułu podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu;

XI.  przejmuje na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 30 złotych (trzydziestu złotych) z tytułu opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia, której Skarb Państwa był ustawowo zwolniony.

Sygnatura akt I C 205/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 17 czerwca 2024 roku

Powodowie Gmina M. G. i Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wnieśli pozew przeciwko Ł. W. i R. W. o:

1.  nakazanie pozwanym wydania Skarbowi Państwa części nieruchomości gruntowej o powierzchni 57 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa,

2.  nakazanie pozwanym wydania Gminie M. G.:

a.  części nieruchomości gruntowej o powierzchni 567 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...) oraz części nieruchomości gruntowej o powierzchni 16 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonych w G. przy ul. (...), objętych księgą wieczystą nr (...), stanowiącej własność Gminy M. G.,

b.  części nieruchomości gruntowej o powierzchni 13 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...), stanowiącej własność Gminy M. G.;

2.  nakazanie pozwanym opróżnienia części nieruchomości opisanych w punkcie 1 i 2 ze wszystkich ruchomości;

3.  upoważnienia powodów przez sąd do wykonania czynności wskazanych w pkt 3 na koszt pozwanych solidarnie w razie niewykonania ich w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodowie są właścicielami opisanych powyżej nieruchomości, natomiast pozwani zajmują część tych nieruchomości bez tytułu prawnego. Pomimo wielokrotnych wezwań, pozwani nie stawili się w wyznaczonym terminie w celu ich przekazania ani nie wykazali woli przekazania ich w innym terminie. Co więcej, pozwany jednoznacznie odmówił ich wydania. Pozwani składali do sądu wnioski o zasiedzenie, które jednak zostały prawomocnie oddalone. Mimo tego przedmiotowe nieruchomości nie zostały wydane powodom.

(pozew, k. 3-6)

Pozwany Ł. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko procesowe powołał się na zasiedzenie nieruchomości, na której jest zameldowany od 1989 roku. Jak wskazał dotąd nie był stroną w żadnej sprawie o zasiedzenie, a jedynie przesłał swoje stanowisko w sprawie wszczętej przez R. W.. Pozwany przyznał, że w 2006 roku podpisał umowę z Urzędem Miasta G., jednak ta i kolejne umowy były sprzeczne z prawem, zostały narzucone przez właściciela. Pozwany wskazał, że składał wnioski o wykupienie gruntu, lecz nie zostały one uwzględnione. Nadto, zarzucił, że powodowie wymusili formę aktu notarialnego, a także zastrzegli sobie prawo do dowolnego podnoszenia kosztów dzierżawy. Dalej, wskazał, że nie posiadał prawa do zrzeczenia się praw do nieruchomości w imieniu rodziców. Przedstawione upoważnienie nie spełniało wymogów technicznych tj. wymogu formy aktu notarialnego. Pozwany podniósł, że nie istnieje żadna umowa pomiędzy stronami ani dowód przez pozwanych wpłaty tytułem dzierżawy. Nadto, jak zauważył Urząd Miasta w 1986/1987r. zezwolił na usytuowanie na nieruchomości budynku jednorodzinnego mieszkalnego, który został następnie odebrany przez Wydział Urbanistyki i Architektury.

(odpowiedź na pozew, k. 63-67)

Pozwana R. W. wniosła w przypadku uwzględnienia pozwu o orzeczenie, że przysługuje jej prawo do lokalu socjalnego, wstrzymanie wyroku eksmisyjnego do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Jak wskazano na jednej ze spornych nieruchomości, tj. na działce (...), pozwana zamieszkuje od 1988 roku za pozwoleniem Urzędu Miasta G., wybudowała tam dom, który od ponad 35 lat stanowi jej centrum życiowe. W 1986 roku na podstawie nieformalnej umowy weszła w posiadanie ówczesnej działki (...), następnie wystąpiła do Urzędu Miasta z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i taką zgodę uzyskała. W kwietniu 1987 roku wraz z mężem ogrodziła część działki (...), a także nie mając świadomości, że ogradza inną nieruchomość, część działki (...). Po wybudowaniu, dom został zinwentaryzowany przez Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury Prezydium (...). Przedmiotowy budynek nie stanowi samowoli budowlanej. Sytuacja prawna nieruchomości przez lata była nieuregulowana, a pozwana zamieszkiwała na niej wraz z rodziną za dorozumianą zgodę Gminy. Uzasadniając wniosek o przyznanie lokalu socjalnego, pozwana wskazała, że ww. dom stanowi dla niej jedyne miejsce zamieszkania, nie jest w stanie zakupić lokalu, gdyż jej jedyne źródło utrzymania stanowi renta. Nadto, pozwana wniosła o nieobciążanie jej kosztami procesu.

(odpowiedź na pozew, k. 99-100)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obecnie, Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości następujących gruntowych:

- nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne nr (...), położonych w G. przy ul. (...), objętych księgą wieczystą nr (...),

- nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), położonej w G. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...).

Z kolei, Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), położoną w G. przy ul. (...), objętą księgą wieczystą nr (...).

(dowód: elektroniczne księgi wieczyste nr (...))

A. J. na podstawie umowy dzierżawy nr (...) z dnia 16 maja 1986 roku zawartej z Gminą M. G. był dzierżawcą działki nr (...) (obecnie 998). W dniu 24 listopada 1986 roku A. J. zawarł umowę z K. W. (mężem pozwanej R. W. i ojcem pozwanego Ł. W.), odstępując mu dzierżawiony teren o powierzchni 500 m ². W umowie wskazano, że nowy użytkownik będzie zobowiązany do dokonywania opłat dzierżawnych za następne lato oraz zapoznania się z treścią umowy dzierżawy. Przedmiotowa umowa została zawarta w zwykłej formie pisemnej.

(dowód: kopia umowy z dnia 24 listopada 1986r., k. 201)

Następnie, K. W. wystąpił do Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego w G. o pozwolenie na budowę budynku na przedmiotowej nieruchomości. Pismem z dnia 8 grudnia 1986 roku ww. organ poinformował o wyrażeniu zgody na budowę budynku gospodarczego.

(dowód: kopia pisma z dnia 8 grudnia 1986r., k. 203)

Na przedmiotowym gruncie K. W. wzniósł budynek mieszkalny. Po dokonaniu urzędowego odbioru budynku w 1988 roku, K. W. zamieszkał w nim wraz z żoną i dziećmi.

(dowód: przesłuchanie pozwanego Ł. W., płyta CD k. 163)

W 2006 roku pozwany miał świadomość, że jego rodzinie nie przysługuje prawo własności spornych nieruchomości.

(dowód: przesłuchanie pozwanego Ł. W., płyta CD k. 163)

W dniu 31 stycznia 2006 roku K. W. i R. W. udzielili pozwanemu Ł. W. upoważnienia do podjęcia wszelkich działań oraz pozyskania wszelkich informacji potrzebnych do przepisania umowy dzierżawy nr (...) z dnia 16 maja 1986 roku oraz budynku mieszkalnego znajdującego się na tejże działce.

(dowód: kopia upoważnienia z dnia 31 stycznia 2006r., k. 240)

Po uprzednim rozwiązaniu przez Gminę umowy zawartej z A. J., w dniu 5 lipca 2006 roku pomiędzy Gminą a pozwanym Ł. W. została zawarta umowa dzierżawy nr (...), na mocy której wydzierżawiający oddał pozwanemu w dzierżawę grunt o powierzchni 550 m ² położony w G. przy ul. (...), oznaczony na KM 76 obręb G. obejmujący część działki nr (...) (KW (...)) na czas oznaczony od dnia 1 sierpnia 2006 roku do dnia 1 sierpnia 2008 roku z przeznaczeniem na działkę przydomową. W myśl § 3 ust. 3 w przypadku rozpoczęcia przez Gminę lub inną osobę inwestycji celu publicznego na gruncie objętym umową, tj. z chwilą wszczęcia postępowania o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę lub podjęcia przez Radę Miasta uchwały o jego zbyciu w trybie określonym ustawą o gospodarce nieruchomościami, wydzierżawiającemu przysługuje prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wedle § 4 ust. 4 zmiana wysokości czynszu dzierżawnego mogła nastąpić na skutek zmiany obowiązującej tabeli stawek czynszu dzierżawnego. W myśl § 5 ust. 4 dzierżawca zobowiązał się nie dokonywać jakichkolwiek nakładów, a w szczególności w postaci budowli. Stosownie do § 8 ust. 1 umowa została zawarta pod warunkiem zawieszającym do czasu złożenia przez dzierżawcę notarialnego oświadczenia o dobrowolnym poddaniu się egzekucji wydania przedmiotu dzierżawy wydzierżawiającemu w trybie art. 777 k.p.c. w terminie 14 dni od dnia wygaśnięcia umowy. Wedle § 8 ust. 3 dzierżawcy nie przysługuje roszczenie wobec wydzierżawiającego o zwrot jakichkolwiek nakładów.

W dniu 12 lipca 2006 roku pozwany złożył w formie aktu notarialnego oświadczenie o poddaniu się o egzekucji, zgodnie z § 8 ust. 1 umowy dzierżawy.

(dowód: kopia umowy dzierżawy nr (...), k. 241-244, kopia oświadczenia o poddaniu się egzekucji w trybie art. 777 k.p.c., k. 245-246)

Następnie, Ł. W. zawierał z Gminą M. G. umowy dzierżawy na kolejne okresy. Ostatnia z umów została zawarta na czas oznaczony do dnia 1 maja 2016 roku.

(okoliczności bezsporne)

Aktualnie, w posiadaniu pozwanych znajdują się część nieruchomości gruntowej o powierzchni 57 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), część nieruchomości gruntowej o powierzchni 567 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), część nieruchomości gruntowej o powierzchni 16 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...), a także część nieruchomości gruntowej o powierzchni 13 m ² stanowiącej fragment działki ewidencyjnej nr (...).

(dowód: mapa do celów sądowych, k. 8)

R. W. złożyła w Sądzie Rejonowym w Gdyni wniosek o stwierdzenie na jej rzecz zasiedzenia najpóźniej z dniem 30 listopada 2016 roku części nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną (...), położoną w G. przy ul. (...), objętą księgą wieczystą nr (...) oraz najpóźniej z dniem 30 kwietnia 2007 roku części nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną (...), położoną w G., objętą księgą wieczystą nr (...).

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2020 roku Sąd wezwał Ł. W. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika. W toku postępowania uczestnik Ł. W. domagał się stwierdzenia zasiedzenia przedmiotowych części nieruchomości na jego rzecz, wskazując, że to on był stroną umów dzierżawy zawieranych z Gminą M. G. od roku 2006.

Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2021 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1804/17 Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił wniosek. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd stwierdził, że zarówno wnioskodawczyni R. W., jak i uczestnik Ł. W. nie mieli atrybutu posiadacza samoistnego. Wnioskodawczyni wywiodła apelację od ww. orzeczenia.

Postanowieniem z dnia 3 listopada 2021 roku wydanym w sprawie o sygnaturze III Ca 500/21 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił apelację.

(dowód: wniosek R. W. o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości k. 21-24, pismo procesowe Ł. W., k. 25, postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 3 listopada 2021 roku wraz z uzasadnieniem k. 9-20)

Pismami z dnia 24 sierpnia 2022 roku i 31 sierpnia 2022 roku powodowie wezwali pozwanych do stawienia się w dniu 4 października 2022 roku o godzinie 14 celem wydania nieruchomości położonej przy ul. (...) w stanie oczyszczonym i opróżnionym. Pozwani nie stawili się w wyznaczonym terminie.

(dowód: pisma powoda z dnia 24 sierpnia 2022r., k. 28-29, protokół z dnia 4 października 2022r., k. 30, pismo z dnia 31 sierpnia 2022r., wraz z zpo, k. 31-32)

R. W. sama zamieszkuje w budynku mieszkalnym położonym na nieruchomości przy ul. (...). Pozwana choruje na nadciśnienie tętnicze, zaćmę, jaskrę, łuszczycę, schorzenia kardiologiczne. Pozwana utrzymuje się z renty w wysokości 1.200 złotych netto. Doraźnie w razie potrzeby otrzymuje pomoc od córki. Pozwana nie jest właścicielką żadnych nieruchomości ani też nie posiada żadnych wartościowych ruchomości. Jest właścicielką 20-letniego samochodu marki V. (...). Pozwana ponosi co miesiąc wydatki na zakup leków (ponad 200 zł), opłaty za wodę (około 80 zł), opłaty za energię elektryczną (około 140 zł), opłaty za telefon (około 35 zł). Na ogrzewanie domu w sezonie grzewczym wydaje co roku kwotę 4.000-5.000 zł, przy czym w tym zakresie korzysta z dofinansowania z Urzędu Miasta. Pozwana nie ma możliwości zamieszkania u córki, która posiada małe mieszkanie zajmowane przez cztery osoby.

(dowód: przesłuchanie pozwanej R. W., płyta CD k. 163)

W 2016 roku pozwany Ł. W. wyjechał w celach zarobkowych do Szwecji. Aktualnie zamieszkuje w M.. Dochód pozwanego wynosił 20.000 koron szwedzkich, a wydatki 15.000 koron szwedzkich i obejmują: czynsz najmu, koszty dojazdu do pracy, wyżywienie, opłaty telefoniczne, spłatę pożyczki. Pozwany jest osobą zdrową. Nie założył rodziny, wynajmuje w Szwecji dwa pokoje z dostępem do kuchni i łazienki.

(dowód: przesłuchanie pozwanego Ł. W., płyta CD k. 163)

W budynku mieszkalnym położonym na spornej nieruchomości znajdują się rzeczy osobiste pozwanego Ł. W., tj. meble, książki, ubrania, dokumenty, pamiątki etc.

(dowód: przesłuchanie pozwanej R. W., płyta CD k. 163)

Pozwani nie są zarejestrowani w Polsce jako osoby bezrobotne, nie legitymują się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności ani też nie korzystają ze świadczeń pomocy społecznej.

(dowód: pismo PUP w G. z dnia 3 października 2023r., k. 90, pismo MOPS w G. z dnia 2 października 2023r., k. 91, pismo (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w G. z dnia 9 października 2023r., k. 97)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, a także dowodu z przesłuchania pozwanych.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej wymienionych powyżej dowodów w postaci kserokopii dokumentów. Jak bowiem wskazuje się w judykaturze dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c. stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów. Tak jak inne dowody, podlegają one ocenie sądu na podstawie art. 233 k.p.c. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2021r., V CSK 341/20, L.). W niniejszej sprawie żadna ze stron nie kwestionowała przedłożonych do akt sprawy kopii ani też nie zażądała przedstawienia oryginałów dokumentów. Sąd natomiast uznał, że przedstawione kopie stanowią wierne odzwierciedlenie oryginałów. Zauważyć należy, iż w aktach sprawy o zasiedzenie o sygnaturze VII Ns 1804/17 znajdują się oryginały orzeczeń oraz poświadczone za zgodność z oryginałem przez fachowych pełnomocników odpisy przedmiotowych dokumentów, z którymi załączone w niniejszej sprawie kserokopie są tożsame pod względem formy i treści.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania pozwanych odnośnie ich sytuacji osobistej, rodzinnej i majątkowej. W tym względzie zeznania R. W. i Ł. W. były szczere, wewnętrznie spójne i niesprzeczne z innymi dowodami zebranymi w niniejszej sprawie. Natomiast, Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego odnośnie posiadania przezeń tytułu prawnego do spornych nieruchomości i zasiedzenia gruntu będącego przedmiotem powództwa windykacyjnego. W tym zakresie zeznania pozwanego nie znajdują żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym i stanowiły raczej powielenie jego argumentacji procesowej.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3, 5 i 6 k.p.c. Sąd natomiast pominął dowód z zeznań świadków G. M., P. M. i B. S., na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2, 3, 5 i 6 k.p.c. dowód z opinii biegłych notariusza i grafologa oraz dokumentów w postaci wypisu i wyrysu oraz wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji/umowy dzierżawy. Zważyć bowiem należy, iż pozwany Ł. W. nie sprecyzował przedmiotowych wniosków – zgodnie z treścią zarządzenia z dnia 9 lutego 2024 roku (k. 217v) – w szczególności nie wskazał w sposób jednoznaczny tez dowodowych, na jakie miały zostać dopuszczone wnioskowane dowody, w związku z czym wnioski te nie spełniały wymogów określonych w art. 235 ¹ k.p.c. Z kolei, wniosek o przeprowadzenie oględzin został pominięty na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c., albowiem był nieprzydatny do wykazania wnioskowanych okoliczności, a jego uwzględnienie spowodowałoby jedynie nieuzasadnioną zwłokę w rozpoznaniu i rozstrzygnięciu sprawy.

Podstawą prawną powództwa o wydanie nieruchomości stanowił przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W świetle powołanego przepisu przesłankami roszczenia windykacyjnego są:

1) własność podmiotu podnoszącego roszczenie;

2) faktyczne władanie rzeczą przez podmiot, przeciwko któremu kierowane jest roszczenie;

3) brak skutecznego względem właściciela uprawnienia do władania rzeczą, które przysługiwałoby osobie, która rzeczą faktycznie włada (por. M. Gutowski (red.) Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-449 ¹¹ , wyd. 1, 2016).

Jeśli chodzi o pierwszą z wymienionych przesłanek powództwa windykacyjnego, to należy wskazać, iż w księgach wieczystych prowadzonych dla spornych nieruchomości jako właściciel są ujawnieni: Skarb Państwa – w odniesieniu do nieruchomości objętej Kw nr (...) oraz Gmina M. G. – w odniesieniu do nieruchomości objętych Kw nr (...) i nr (...). Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 1984 ze zm.) domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Wprawdzie w toku niniejszego postępowania nie przedłożono odpisu czy nawet wydruku aktualnej treści księgi wieczystej, jednak należy zauważyć, że zgodnie z art. 228 § 2 k.p.c. nie wymagają dowodu również fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna. Jak wskazuje się w doktrynie takim dowodem są m.in. informacje o treści ksiąg wieczystych udostępniane przez Centralną Informację Ksiąg Wieczystych (zob. P. Rylski (red. nacz.), A. Olaś (red. cz. III) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2023). W tym stanie rzeczy, należało przyjąć, że powodowie są właścicielami spornych nieruchomości, a tym samym posiadają legitymację czynną w niniejszym procesie windykacyjnym.

Podstawowym zarzutem podniesionym przez pozwanego Ł. W. był zarzut zasiedzenia części spornych nieruchomości. Zważyć jednak należy, iż z wniosku R. W. w przedmiocie zasiedzenia części nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną (...), objętej księgą wieczystą nr (...) oraz części nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną (...), objętej księgą wieczystą nr (...) przed Sądem Rejonowym w Gdyni toczyło się już postępowanie pod sygnaturą akt VII Ns 1804/17. W toku tego postępowania Ł. W. zgłosił żądanie stwierdzenia zasiedzenia przedmiotowych części nieruchomości na jego rzecz, wskazując, że to on był stroną umów dzierżawy zawieranych z Gminą M. G. od roku 2006. Oba wnioski zgłoszone przez pozwanych o stwierdzenie zasiedzenia zostały prawomocnie oddalone z uwagi na brak statusu posiadacza samoistnego po stronie wnioskodawców. Całkowicie nieuzasadnione są zarzuty pozwanego, że w postępowaniu o zasiedzenie nie był stroną i przesłał jedynie swoje stanowisko w sprawie (vide: odpowiedź na pozew, k. 64) bądź był tylko świadkiem (vide: pismo procesowe pozwanego z dnia 18 stycznia 2024r., k. 184). Zważyć bowiem należy, iż postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 stycznia 2020 roku Sąd wezwał Ł. W. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika (k. 249v akt postępowania o sygnaturze VII Ns 1804/17 tut. Sądu). Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak wskazuje się w orzecznictwie określone w przepisie art. 365 k.p.c. związanie stron, sądów i innych podmiotów i osób, treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez te podmioty, że w objętej prawomocnym orzeczeniem sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji orzeczenia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 marca 2012r., I ACa 102/12, L.). Orzeczenie prawomocne pociąga za sobą tę konsekwencję, że nikt nie może negować faktu istnienia orzeczenia i jego określonej treści, bez względu na to, czy był czy też nie był stroną w postępowaniu, w wyniku którego zostało wydane to orzeczenie. Żaden zatem sąd i organ nie mogą kwestionować faktu wydania orzeczenia, istnieje bowiem obowiązek poszanowania prawomocnego orzeczenia przez wszystkie sądy i organy państwowe co nie pozwala tymże organom na bezpośrednią jego zmianę lub uchylenie przy okazji rozpoznawania innych spraw. Natomiast skutkiem przyjęcia mocy wiążącej w sensie materialnym jest to, że rozstrzygnięcie zawarte w orzeczeniu stwarza taki stan prawny, jak z niego wynika, czyli sądy rozpoznające spór muszą przyjmować, że dana kwestia kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu. W kolejnym zatem postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być już ona ponownie badana. Co więcej, jeżeli prawomocnie przesądzona została podstawa rozstrzygnięcia to nie można jej zmieniać, nawet jeżeli za zmianą przemawiałaby zmiana wykładni przepisów prawa (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 marca 2017r., I ACa 884/16, L.). Prawomocny wyrok oddalający powództwo wiąże na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. strony, sądy i inne organy oraz ma, w myśl art. 366 k.p.c., powagę rzeczy osądzonej. Uznaniu mocy wiążącej prawomocnego wyroku oddalającego powództwo nie stoi na przeszkodzie ogólne sformułowanie jego sentencji. Moc wiążącą na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. ma wprawdzie jedynie sentencja orzeczenia, niemniej jednak w niektórych przypadkach – jak np. w razie oddalenia powództwa – ze względu na ogólność rozstrzygnięcia, doniosłość przy ustalaniu zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, czyli granic prawomocności materialnej orzeczenia, mogą mieć także zawarte w uzasadnieniu orzeczenia motywy rozstrzygnięcia (zob. wyrok SN z dnia 29 września 2011r., IV CSK 652/10, L.). Moc wiążąca orzeczenia merytorycznego, określona w art. 365 § k.p.c., może być brana pod uwagę tylko w innym postępowaniu niż to, w którym je wydano. Orzeczenie takie uzyskuje moc wiążącą z chwilą uprawomocnienia się, a zatem z chwilą definitywnego zakończenia postępowania. W kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie podlega ona już ponownemu. Związanie orzeczeniem oznacza niedopuszczalność przeprowadzenia postępowania dowodowego w tej kwestii, nie tylko zaś dokonywania sprzecznych ustaleń (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 listopada 2015r., I ACa 619/15, L.). Sąd jest związany na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. prawomocnym postanowieniem oddalającym wcześniejszy wniosek strony pozwanej o stwierdzenie zasiedzenia. Prawomocne oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości nie stoi na przeszkodzie - w wypadku zmiany okoliczności (art. 523 zd. 2 k.p.c.) - wniesieniu ponownego wniosku w tym przedmiocie. Możliwe jest także w toczącej się innej sprawie zgłoszenie zarzutu prejudycjalnego zasiedzenia z powołaniem się na nowe okoliczności. W sprawie ponownie wszczętej sąd nie jest związany ustaleniami wynikającymi z uzasadnienia postanowienia oddalającego wniosek jedynie w takim zakresie w jakim nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2016 r., V CSK 72/16, L.). W świetle powyższego należało uznać, że Sąd jest związany rozstrzygnięciem wydanym w postępowaniu nieprocesowym. W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie przedstawiła żadnych nowych okoliczności, które pozwalałyby na odmienną ocenę. Przytoczona przez pozwanego Ł. W. argumentacja odnośnie nabycia przez niego własności spornych nieruchomości poprzez zasiedzenie jest niemal identyczna. Niezależnie od kwestii związania prawomocnym orzeczeniem sądu, należy wskazać, że również przedstawione przez pozwanego w toku niniejszego postępowania dowody wskazują na to, że pozwany i jego rodzice byli posiadaczami zależnymi. Zwrócić należy uwagę, że już w umowie z dnia 24 listopada 1986 roku mowa jest o odstąpieniu ojcu pozwanego dzierżawy przez dotychczasowego dzierżawcę. W umowie zawarte jest zobowiązanie do zapoznania się z treścią umowy dzierżawy. Już z tego zapisu umownego winno wynikać, że K. W. winien mieć świadomość, że nie nabywa własności, a jedynie dzierżawę. W pełni podzielając zawarte w uzasadnieniu postanowienia z dnia 28 stycznia 2021 roku wnioski odnośnie możliwego początku biegu terminu zasiedzenia (1 października 1990 roku) co było konsekwencją przemian własnościowych i komunalizacji mienia państwowego, należy wskazać, że nawet, gdyby pozwani byli posiadaczami samoistnymi, to ich status uległ zmianie w 2006 roku (przed upływem terminu zasiedzenia). Z przedstawionych przez pozwanego dokumentów wynika bowiem, że w 2006 roku pozwany i jego rodzice mieli wiedzę o braku tytułu prawnego do nieruchomości. W dniu 31 stycznia 2006 roku R. W. i K. W. udzielili pozwanemu upoważnienia do uregulowania stanu prawnego. Ponadto, na dokumencie znajdującym się na k. 111 akt nieprocesowych znajduje się adnotacja o uregulowaniu przez K. W. całego zadłużenia z tytułu czynszu, co jednoznacznie wskazuje, że był on posiadaczem zależnym. Nadto, w okresie od 2006 roku do 2016 roku Ł. W. był stroną umowy dzierżawy, co uniemożliwia uznanie go za posiadacza samoistnego.

W ocenie Sądu całkowicie irrelewantne dla rozstrzygnięcia sprawy pozostają zarzuty pozwanego odnośnie niedoręczenia mu korespondencji w postępowaniu nieprocesowym czy braku możliwości zaskarżenia orzeczenia. Tego typu zarzuty mogły być przedmiotem środków zaskarżenia, w tym nadzwyczajnych środków zaskarżenia, w sprawie o sygnaturze VII Ns 1804/17. Pozwany przecież występował w tym postępowaniu w charakterze uczestnika. W niniejszym postępowaniu Sąd nie może badać prawidłowości rozstrzygnięcia w innej sprawie cywilnej. Prawomocne orzeczenie jest wiążące dla podmiotów wymienionych w art. 365 § 1 k.p.c., choćby nawet było wadliwe (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2018r., I AGa 127/18, L.).

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia powództwa windykacyjnego jest kwestia zrzeczenia się przez pozwanego roszczeń o zwrot nakładów. Podkreślić bowiem należy, iż kwestia tego, czy oświadczenie złożone przez pozwanego było ważne, czy też nie, w żaden sposób nie wpływa na stosunki własnościowe gruntu, a ma jedynie znaczenie dla wzajemnych rozliczeń stron, co nie jest przedmiotem niniejszego postępowania.

Z kolei, jeśli chodzi o ocenę ważności umów dzierżawy, to również kwestia nie miała wpływu na rozstrzygnięcie. Wszak, nieważność umowy oznaczałaby, że w okresie, na jaki została ona zawarta, pozwany w ogóle nie legitymował się tytułem prawnym do spornego gruntu. Bez wątpienia termin na jaki została zawarta ostatnia z umów już upłynął. Z zeznań pozwanego wynikało, że w 2006 roku miał świadomość, że prawo własności nie przysługuje jego rodzinie. Ł. W. zeznał, że przy zawieraniu umowy dzierżawy przedstawiciele Gminy mieli zapewniać go o przystąpieniu do rozmów zmierzających do uregulowania statusu pozwanych i umożliwienia im wykupu gruntu. Jednak, nie sposób uznać, aby takie zapewnienia miały jakikolwiek wiążący charakter, w szczególności nie przybrały one formy prawa pierwokupu czy prawa pierwszeństwa.

W związku z powyższym należało uznać, że pozwanym nie przysługuje żaden skuteczny wobec powodów tytuł prawny, który prowadziłby do unicestwienia roszczenia windykacyjnego. Tym samym, na podstawie art. 222 § 1 k.c. Sąd orzekł jak w punktach I.-II. sentencji, nakazując pozwanym wydanie nieruchomości wskazanych w pozwie. Oznaczenie granic nieruchomości wynika z mapy dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. M. (k. 8 akt), którą Sąd uczynił integralną częścią wyroku. Ponadto, Sąd nakazał pozwanym Ł. W. oraz R. W. opróżnienie części nieruchomości opisanych w pkt I. i II. wyroku z wszystkich rzeczy ruchomych.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, Sąd zobowiązany był z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Podkreślić należy, iż przepis art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733) ma zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001r., III CZP 66/01, L.). W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy lokatorem jest najemca lokalu lub osoba używająca lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. W okolicznościach niniejszej sprawy pozwani byli lokatorami w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, albowiem byli związani z Gminą stosunkiem dzierżawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów (…)Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 100, 173 i 240) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej,

3) obłożnie chorego,

4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Z kolei, wedle art. 14 ust. 3 powołanej ustawy Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Zgodnie z § 4 uchwały Nr XI/392/19 Rady Miasta G. z dnia 28 sierpnia 2019 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy M. G. ( Dz. Urzędowy Województwa (...) z dnia 1 października 2019 r. poz. 4370) prawo do ubiegania się o wynajęcie lokalu mieszkalnego mają osoby, które łącznie spełniają poniższe warunki: mieszkają w G. i spełniają kryterium dochodowe (średni miesięczny dochód za okres trzech pełnych miesięcy przed złożeniem wniosku, w przeliczeniu na 1 członka gospodarstwa domowego) wynoszące w przypadku gospodarstwa jednoosobowego do 1780,96 zł. Z zeznań pozwanej R. W. wynika, że uzyskuje ona dochód w kwocie około 1.200 zł netto, a zatem spełnia powyższe kryterium dochodowe. Bez wątpienia pozwana spełnia również przesłankę fakultatywną. R. W. znajduje się w trudnej sytuacji osobistej, zdrowotnej i majątkowej. Pozwana choruje na nadciśnienie tętnicze, zaćmę, jaskrę, łuszczycę, schorzenia kardiologiczne. Pozwana ponosi co miesiąc wydatki na zakup leków (ponad 200 zł), opłaty za wodę (około 80 zł), opłaty za energię elektryczną (około 140 zł), opłaty za telefon (około 35 zł). Na ogrzewanie domu w sezonie grzewczym wydaje co roku kwotę 4.000-5.000 zł, przy czym w tym zakresie korzysta z dofinansowania z Urzędu Miasta. Z uwagi na niską rentę przy zaspokajaniu swoich potrzeb egzystencjonalnych musi korzystać z pomocy córki. Pozwana nie jest właścicielką żadnych nieruchomości ani też nie posiada żadnych wartościowych ruchomości. Pozwana nie ma możliwości zamieszkania u córki, która posiada małe mieszkanie zajmowane przez czteroosobową rodzinę.

Wobec powyższego, skoro pozwana spełnia przesłankę obligatoryjną o jakiej mowa w art. 14 ust. 4 pkt 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, to Sąd zobowiązany był do ustalenia jej uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, zaś na podstawie art. 14 ust. 6 wyżej cytowanej ustawy, Sąd nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanej przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Natomiast, pozwany Ł. W. nie spełnia kryteriów do przyznania mu lokalu socjalnego, albowiem zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe we własnym zakresie. Jak wynika z zeznań pozwanego zamieszkuje on w M. (Szwecja), gdzie wynajmuje dwa pokoje.

Na podstawie art. 480 k.c. Sąd upoważnił powoda Skarb Państwa-Prezydenta Miasta G. i powódkę Gminę M. G. do wykonania czynności wskazanych w pkt III. wyroku na koszt pozwanych solidarnie w sytuacji nie wykonania ich w terminie 14 dni od dnia złożenia pozwanej oferty najmu lokalu socjalnego. Zgodnie z art. 480 § 1 k.c. w razie zwłoki dłużnika w wykonaniu zobowiązania czynienia, wierzyciel może, zachowując roszczenie o naprawienie szkody, żądać upoważnienia przez sąd do wykonania czynności na koszt dłużnika. Przesłanką uwzględnienia żądania o upoważnienie do wykonania zastępczego jest zwłoka dłużnika. Niewątpliwie w niniejszym przypadku oboje pozwani pozostają w zwłoce, albowiem na etapie przedprocesowym byli wzywani do wydania nieruchomości i nie spełnili tego świadczenia.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążania pozwanych kosztami procesu. Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 102 k.p.c. urzeczywistnia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Zważyć jednak należy, iż nieskonkretyzowanie w tym przepisie „wypadków szczególnie uzasadnionych” oznacza, że to sądowi rozstrzygającemu sprawę została pozostawiona ocena, czy całokształt okoliczności pozwala na uznanie, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, przemawiający za nieobciążaniem strony przegrywającej spór kosztami procesu w całości lub w części. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie. W wyroku z dnia 2 października 2015r. I ACa 2058/14 LEX nr 1820933 Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że sposób skorzystania z przepisu art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ustalenie, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione", ustawodawca pozostawia swobodnej ocenie sądu, która następuje niezależnie od przyznanego zwolnienia od kosztów sądowych. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w postanowieniu z dnia 22 lutego 2011r. II PZ 1/11 trudna sytuacja życiowa, majątkowa, zdrowotna, osobista, która uniemożliwia pokrycie przez stronę kosztów procesu należnych przeciwnikowi, należy do okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasady wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny sąd orzekający winien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości, a podważenie oceny tego sądu wymaga wykazania że jest ona wadliwa. Nadto, należy zwrócić uwagę, że zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. nie wymaga osobnego wniosku od strony przegrywającej. Powinno ono być ocenione w całokształcie okoliczności konkretnego przypadku, z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego do kręgu tych okoliczności zalicza się między innymi ciężką sytuację strony przegrywającej (zob. wyrok SN z dnia 17 listopada 1972r., I PR 423/72, OSNC 1973, Nr 7-8, poz. 138).

W okolicznościach niniejszej sprawy obciążenie pozwanych kosztami byłoby nie do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego. Przede wszystkim należało mieć na względzie sytuację osobistą i majątkową pozwanych, opisaną szczegółowo powyżej. Pozwana jest starszą, schorowaną osobą o niskich dochodach, nie mającą żadnego wartościowego majątku, a pozwany jest bezrobotny i utrzymuje się ze świadczeń socjalnych w Szwecji. Jednak niezależnie od powyższego należało uwzględnić szczególne okoliczności niniejszego przypadku. Zważyć bowiem należało, że powodowie przez wiele lat akceptowali stan faktyczny istniejący na przedmiotowych nieruchomościach. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego pozwani weszli w posiadanie tych gruntów w 1986 roku, a następnie – za zgodą poprzednika prawnego powoda – wybudowali na działce nr (...) budynek, który stanowi aktualnie centrum życiowe pozwanej, a wcześniej także miejsce zamieszkania pozwanego. Z tego tytułu bez wątpienia pozwani ponieśli znaczne nakłady. Dopiero w 2006 roku powodowie przystąpili do porządkowania stanu prawnego nieruchomości, zawierając umowę dzierżawy z Ł. W.. W świetle zeznań tego ostatniego odnośnie zapewnień dotyczących podjęcia w przyszłości rozmów co do wykupu nieruchomości, pozwani mieli prawo oczekiwać, że sytuacja prawna nieruchomości zostanie uregulowana.

Na podstawie art. 22 ³ ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1166 ze zm.) Sąd przyznał od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz pełnomocnika z urzędu pozwanej R. W. – radcy prawnego P. C. kwotę 1.107 złotych, w tym kwotę 207 złotych z tytułu podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Sąd przyjął stawkę minimalną w wysokości 900 zł, gdyż wartość przedmiotu sporu mieściła się w przedziale pomiędzy 1.500 a 5.000 zł, zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Ponadto, art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 30 złotych z tytułu opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia, której Skarb Państwa był ustawowo zwolniony. Wobec odstąpienia od obciążania pozwanych kosztami, brak było podstaw do nakazania ściągnięcia ww. kosztów od pozwanych.