Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2019 r. w G. sprawy z powództwa M. C. przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 8.172,21 zł (osiem tysięcy sto siedemdziesiąt dwa złote dwadzieścia jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 22 lutego 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 3.263,95 zł (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 202/19

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 21 stycznia 2019 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd R. (...) nr rej. (...) stanowiący własność M. C.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W.. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 22 stycznia 2019 r.

Okoliczność bezsporna

Ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił dobrowolnie powódce kwotę 3.507,03 zł.

Okoliczność bezsporna

Ekonomicznie uzasadniony koszt przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu powódki wynosi 11.679,24 zł (brutto).

Dowód: opinia biegłego S. G., k. 39-60

Ocena dowodów

Sąd uznał opinię biegłego S. G. za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną. Zawiera ona zdaniem Sądu poprawne ustalenie średnich cen lokalnych usług naprawczych oraz dwa warianty wyceny kosztu naprawy przy użyciu części nowych: przy zastosowaniu części typu O i typu Q (w zakresie dostępnym). Sąd dokonując wyboru adekwatnego wariantu uznał, że strona powodowa nie wykazała, aby konieczne było zastosowanie do naprawy części zamiennych typu O, które w istocie różnią się od części typu Q tylko tym, że posiadają logo producenta pojazdu (w formie naklejki lub grawiury). Przyjęto więc w stanie faktycznym koszt naprawy ustalony przez biegłego dla wariantu z częściami typu Q. Zważywszy, że problem dotyczy dwóch tylko dwóch reflektorów oraz kondensatora układu klimatyzacji, nie dostrzeżono realnych powodów, na których brak uwidocznienia na nich znaku handlowego lub nazwy marki (R.) miałoby jakikolwiek wpływ na pełnowartościowość naprawy. Kwestia w tym wypadku ma charakter wyłącznie w aspekcie symboliczny i niematerialny. (...) mniemanie o wartości rzeczy” (pismo pełnomocnika powódki z dnia 10 września 2019 r.) jest pojęciem pozaprawnym, zapewne bliższym takim dziedzinom nauk humanistycznych jak antropologia, czy psychologia społeczna.

Należało ponadto mieć na względzie fakt, że pojazd jest stosunkowo stary (rok produkcji 2010 r.) i istotnie zużyty (ponad 160.000 km przebiegu). Reflektory pojazdu jak i kondensator klimatyzacji były więc poddawane od 8 lat negatywnym czynnikom atmosferycznym (wilgoć, pyły, mróz, sól w czasie zimy), a więc nawet jeżeli były częściami oryginalnymi, to niewątpliwie w odczuciu każdego użytkownika pojazdów musiałyby mieć znacznie gorsze cechy użytkowe niż nowa część zamienna typu Q (w szczególności oczywistym jest, że reflektory po kilku latach użytkowania samochodu w naszych warunkach klimatycznych widocznie matowieją). Reasumując, pojazd powódki, zauważalnie wyeksploatowany i daleki od cechy nowości, nie sposób uznać za pozostający w „stanie oryginalnym”. Inna ocena byłaby możliwa, gdyby pojazd był prawie nowy, na gwarancji, bardzo mało eksploatowany itp.

Wywody pełnomocnika powoda dotyczące prawnych aspektów wprowadzania na rynek części zamiennych (unijne prawo ochrony konkurencji) nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż w niniejszej sprawie Sąd szacował (symulował) wysokość odszkodowania. Sprawa niniejsza w ogóle nie zawiera elementu obcego uzasadniającego zastosowanie odpowiednich przepisów prawa unii europejskiej.

Oczekiwanie w danej sprawie przedstawiania przez biegłego sądowego jakichkolwiek zaświadczeń należy uznać za oderwane od realiów sprawy. Biegły sądowy nie miał poszukiwania zaświadczeń do części zamiennych, gdyż nie miał obowiązku ich zakupu części zamiennych ani naprawy pojazdu powódki, takiego obowiązku prawnego nie miał też pozwany ubezpieczyciel (ten był zobowiązany wyłącznie do świadczenia pieniężnego). Powódka w ogóle mogła pojazdu nie naprawiać. Z powyższych przyczyn zarzuty pełnomocnika powódki do opinii biegłego zostały uznane za czysto polemiczne i ewidentnie chybione – nie wymagały uzupełniania opinii przez biegłego. Odwoływanie się w niniejszej sprawie do bardzo szczegółowych, kazuistycznych zasad likwidacji szkody zgodnie z wytycznymi Komisji Nadzoru Finansowego jest niezasadne, gdyż dokument ten nie jest elementem procedury ani prawa materialnego stosowanego przez Sąd w niniejszej sprawie. Nie jest to w ogóle dokument o charakterze norm prawnych powszechnie obowiązujących.

W toku postępowania strony nie składały żadnych zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c., również do postanowienia oddalającego wniosek o przesłuchanie powódki.

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności pozwanego jest niesporna, wynika z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c.

Wysokość odszkodowania należnego powódce została ustalona w oparciu o powszechnie akceptowane w orzecznictwie parametry (części zamienne nowe, ceny usług naprawczych z rynku lokalnego).

W orzecznictwie sądowym brak generalnego poglądu na temat tak kazuistyczny, jak wybór odpowiedniego typu części zamiennych do naprawy samochodów. J. zawierające wywody w tym zakresie należy więc traktować jako ograniczone walorem do realiów danej sprawy. Każdy sąd w świetle całokształtu materiału może dokonać odmiennych w tym zakresie ocen (posiłkując się m.in. opinią biegłego oraz cechami pojazdu). W niniejszej sprawie takiej oceny dokonano omawiając wcześniej opinię biegłego.

Reasumując, dopłata do wypłaconego już powódce odszkodowania winna wynieść 8.172,21 zł, jako różnica ustalonego przez sąd kosztu naprawy i dobrowolnej wypłaty ze strony pozwanego. Wymagalność roszczenia istniała już w dacie 22 lutego 2019 r., biorąc pod uwagę datę zgłoszenia szkody (22 stycznia 2019 r.).

Zarzuty pozwanego oparte na obronie przy użyciu rzekomych ofert tańszych napraw w ramach (...) są niepowiązane z realiami niniejszej sprawy. Wykorzystywanie przez ubezpieczyciela korespondencji z poszkodowanymi jako okazji do przekazywania im różnych informacji, ofert jest oczywiste i nie rodzi po stronie poszkodowanego żadnych zobowiązań. Ubezpieczyciel nie wykazał, że przedstawił poszkodowanej konkretną ofertę, a tylko taka mogłaby być podstawą negocjacji stron. Poszkodowany nie ma żadnego obowiązku korzystania z sieci naprawczej ubezpieczyciela, choćby z tego względu, że może preferować świadczenie w pieniądzu, zgodnie ze swoim ustawowym uprawnieniem.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […] w zw. z art. 482 § 1 i § 2 k.c.

W punkcie II. sentencji w pozostałym zakresie powództwo oddalono jako zawyżone – na mocy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c.

Koszty

O kosztach orzeczono jak w punkcie III. stosując zasadę rozdziału kosztów zgodnie z proporcją wygranej. Powódka wygrała w 81%, pozwany – w 19%. Koszty powódki to: 505 zł (opłata sądowa od pozwu), 3.600 zł (opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), wykorzystana część zaliczki (756 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). 81% z sumy tych kosztów to: 3.951,18 zł. Koszty pozwanego to: 3.600 zł (opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). 19% z sumy tych kosztów to: 687,23 zł. Różnica na korzyść powódki to: 3.263,95 zł (błąd rachunkowy w wyliczeniu kosztów zawarty w punkcie III. wyroku podlegał sprostowaniu odrębnym postanowieniem).