Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2023 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 36.052,90 złotych (trzydzieści sześć tysięcy pięćdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt groszy), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 maja 2021 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 7.044,00 złote (siedem tysięcy czterdzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV. odstępuje od obciążania stron kosztem opinii biegłego w zakresie poniesionym tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt IC 192/22

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zapłatę przez pozwanego kwoty 37.431,78 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 maja 2021 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż powyższej kwoty dochodzi z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...), do której doszło w wyniku kolizji drogowej z dnia 9 kwietnia 2021 roku spowodowanej przez osobę ubezpieczoną u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

Pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 34.926,54 złotych. Według powoda – w oparciu o sporządzony na jego zlecenie kosztorys naprawy – koszt naprawy wyniósł 72.358,32 złotych.

Odsetek ustawowych powód domaga się od dnia następnego po upływie terminu 30 dni liczonego od dnia zgłoszenia szkody.

(vide: pozew, k. 3-7)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany zakwestionował legitymację czynna powoda powołując się na umowę cesji z dnia 9 kwietnia 2021 roku, na podstawie której powód zbył przedmiotowe roszczenie M. D..

Ponadto wskazał, iż wypłacona kwota odszkodowania odpowiada wysokości szkody w pojeździe powoda, zaś powód nie wykazał, aby pojazd w chwili kolizji był wyposażony w części producenta pojazdu.

(vide: odpowiedź na pozew, k. 43- 52)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2021 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda J. C. marki B. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Sprawca kolizji posiadał ważna polisę ubezpieczenia OC wystawioną przez pozwanego.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 34.926,54 złotych. Przy wyliczeniu kwoty należnego odszkodowania pozwana zastosowała stawki roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych w wysokości 49 złotych.

(okoliczności niesporne)

Wysokość niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzeń samochodu marki (...) o numerach rejestracyjnych (...) powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 9 kwietnia 2021 roku z uwzględnieniem przeciętnych (średnia arytmetyczna) stawek stosowanych przez zakłady naprawcze na terenie T. za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych wynosi 70.979,44 złotych. Użycie części nowych i oryginalnych jest konieczne w realiach niniejszej sprawy, ponieważ przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego w aspekcie technologicznym i bezpieczeństwa jazdy nie byłoby spełnione przy zastosowaniu części nowych typu Q.

(opinia biegłego, k. 107- 143)

Sąd zważył co następuje:

W powyższej sprawie Sąd oparł się przy ustaleniu stanu faktycznego na złożonych dokumentach, zeznaniach powoda i ustaleniach biegłego, które uznał za wiarygodne.

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392). Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, iż co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

W niniejszej sprawie pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda z uwagi na dokonaną umowę cesji wierzytelności. W odpowiedzi na powyższe powód złożył dokument umowy rozwiązującej umowę przelewu wierzytelności z dnia 1 czerwca 2022 roku (k. 70 akt)

Kolejnym zarzutem pozwanego był zarzut oparcia kalkulacji powoda na częściach oryginalnych. Co do konieczności użycia części tego typu przy naprawie pojazdu powoda w sposób szczegółowy wypowiedział się w swojej opinii biegły, zaś Sąd uznaje twierdzenia biegłego za uzasadnione.

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do zastosowania części innych aniżeli wskazane przez biegłego w opinii przy zastosowaniu zalecanej przez producenta pojazdu technologii naprawy. Celem naprawy jest przywrócenie stanu pojazdu sprzed kolizji, a nie jedynie przywrócenie go do stanu używalności. Zatem dopiero, gdy pojazd został przywrócony do stanu poprzedniego można mówić, iż szkoda została naprawiona, a obowiązek ubezpieczyciela wygasa. Nadto, należy podkreślić, iż zakład ubezpieczeń, jako strona umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, nie ma żadnych podstaw do narzucania osobie trzeciej nie będącej stroną umowy – tj. poszkodowanemu – jakichkolwiek obowiązków w zakresie dotyczącym sposobu naprawy samochodu, w tym np. poszukiwania firmy sprzedającej części najtaniej czy też wskazywania konkretnego zakładu naprawczego należącego do sieci partnerskiej pozwanego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Na etapie wyliczeń szkody przez biegłego pozwany postawił zarzut oparcia wyliczenia wysokości stawek przy uwzględnieniu stawek stosowanych przez warsztaty (...). W ocenie Sądu nie istniała podstawa do tego, aby warsztaty te wyłączyć przy ustalaniu średniej arytmetycznej, zaś jak wynika z treści opinii biegłego stosowane przez nich stawki nie odbiegają zasadniczo od stawek stosowanych przez warsztaty I albo II kategorii.

Tym samym w ocenie Sadu kwotą należną powodowi była kwota wynikająca z ustaleń biegłego pomniejszona o wartość kwoty wypłaconej przez ubezpieczyciela na etapie postępowania likwidacyjnego. Kwota ta została przyznana w punkcie I wyroku, zaś w punkcie II oddalono powództwo w zakresie obejmującym to, co nie znajdowało odzwierciedlenia w treści opinii biegłego.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda przy uwzględnieniu daty 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Na marginesie należy jedynie wskazać, iż wysokość wyliczonego przez ubezpieczyciela odszkodowania została oparta na stawce nierealnej i niestosowanej przez żaden z warsztatów naprawczych ujętych w opinii biegłego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 i 108 k.p.c.

Powód wygrał proces w 96%. Na poniesione przez niego koszty składały się: opłata od pozwu - 1.872,00 złote, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600,00 złotych, zaliczka – 2.000,00 złotych – łącznie 7.489,00 złotych.

Na koszty poniesione przez pozwanego składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600,00 złotych.

Procentowy udział kosztów powoda to 7.189,00 złotych, a pozwanego 145,00 złotych. Różnica to kwota 7.044,00 złotych ujęta w punkcie III wyroku.

Kwotę 8 złotych różnicy miedzy poniesionym kosztem opinii, a zaliczką uiszczona przez powoda Sąd nie rozliczał między stronami przejmując ją na rachunek Skarbu Państwa.