Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2023r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Żelewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 lutego 2023r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 21.945,66 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset czterdzieści pięć złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2020r. do dnia zapłaty, zastrzegając, iż spełnienie świadczenia wynikającego z nakazu zapłaty z dnia 14 września 2020r. wydanego w sprawie o sygnaturze I Nc 180/20 przez pozwanych M. W. i B. W. (1) zwalnia pozwanego z zobowiązania wobec powoda;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 3.941,82 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści jeden złotych i osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu, zastrzegając, iż spełnienie świadczenia co obowiązku zapłaty kosztów procesu w kwocie 4.202 zł wynikającego z nakazu zapłaty z dnia 14 września 2020r. wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc 180/20 przez pozwanych M. W. i B. W. (1) zwalnia pozwanego z zobowiązania wobec powoda;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego A. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 18,91 zł (osiemnaście złotych i dziewięćdziesiąt jeden grosze) tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo ze Skarbu Państwa;

V.  nakazuje ściągnąć od powoda Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 12,09 zł (dwanaście złotych i dziewięć groszy) tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo ze Skarbu Państwa

Uzasadnienie pkt II., III. i V. wyroku

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko B. W. (2), A. W. i M. W. o zapłatę solidarnie kwoty 36.033,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie tego świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia z zobowiązania pozostałych pozwanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że B. W. (2) jest użytkownikiem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). Zadłużenie, którego powódka dochodzi spłaty w niniejszej sprawie, dotyczy okresu bezumownego. Podstawą powództwa jest przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na zaległości składają się należność główna naliczona za okres od dnia 1 czerwca 2017r. do 31 maja 2020r. w kwocie 32.919,42 zł i odsetki naliczone za okres od 11 września 2017r. do 31 maja 2020r. w kwocie 3.114,52 zł. Mimo wezwań do zapłaty, pozwani nie uregulowani należności.

(pozew, k. 2-4)

W dniu 14 września 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 180/20 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając w całości powództwo. Przedmiotowy nakaz zapłaty uprawomocnił się wobec B. W. (2) i M. W. w dniu 7 października 2020 roku.

(nakaz zapłaty, k. 51, zarządzenie, k. 57)

Kurator procesowy pozwanego A. W. wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa, wskazując, że pozwany mógł nie zamieszkiwać pod wskazanym adresem.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 107)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości przy ul. (...) w G. zabudowanej budynkiem wielorodzinnym, w którym znajduje się m.in. lokal mieszkalny nr (...). W dniu 9 czerwca 2009 roku powódka (jako wynajmująca) zawarła umowę najmu z B. W. (2) (wówczas R.). Umowa została zawarta na czas określony do dnia 31 sierpnia 2009 roku, a następnie została przedłużona. W oświadczeniach z dnia 1 października 2011r. i 7 maja 2015r. najemczyni wskazała, że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje m.in. z synem A. W..

(dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 9 czerwca 2009r., k. 8-10, aneks do umowy, k. 12, wydruk z ewidencji PESEL co do zmiany nazwiska, k. 13, oświadczenia najemcy, k. 14-15)

Pismem z dnia 23 kwietnia 2015 roku powódka wypowiedziała najemcy umowę najmu za jednomiesięcznym terminem wypowiedzenia. Rozwiązanie umowy miało nastąpić z dniem 31 lipca 2015 roku. Wypowiedzenie zostało doręczone najemczyni w dniu 28 kwietnia 2015 roku.

(dowód: wypowiedzenie umowy najmu, k. 16 wraz z zpo, k. 16v)

Pozwany A. W. w okresie od dnia 1 czerwca 2017r. do 31 maja 2020r. był zameldowany na pobyt stały pod adresem G., ul. (...).

(dowód: wydruk z ewidencji PESEL, k. 17)

W okresie od 9 marca 2012r. do 28 października 2018r. pozwany A. W. odbywał karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym.

(dowód: wydruk z systemu NOE-SAD, k. 155)

Przed osadzeniem w zakładzie karnym pozwany miał dozór elektroniczny i przebywał u babci w lokalu przy ul. (...). Po opuszczeniu zakładu karnego pozwany zamieszkał w lokalu przy ul. (...) w G.. Później, wynajmował kilkukrotnie inny lokal i wyjeżdżał do pracy do Niemiec, jednak w lokalu pozostawił swoje rzeczy.

(dowód: przesłuchanie pozwanego A. W., płyta CD. 139, zeznania świadka B. W. (2), płyta CD, k. 139)

Łączna kwota zaległości pozwanych z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od dnia 1 czerwca 2017r. do 31 maja 2020r. wynosi 32.919,42 zł, natomiast łączna kwota skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych za okres od 11 września 2017r. do 31 maja 2020r. stanowią kwotę 3.114,52 zł.

Natomiast, za okres od 1 listopada 2018r. do 31 maja 2020r. kwota zaległości wynosi 21.945,66 zł, na co składają się należność główna w wysokości 19.678,11 zł oraz odsetki w kwocie 2.267,55 zł.

(dowód: historia zadłużenia, k. 31-33, zawiadomienia o zmianie wysokości opłat, k. 19-30)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka B. W. (2), a także dowodu z przesłuchania pozwanego A. W..

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Sąd miał bowiem na względzie, iż autentyczność wymienionych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd z urzędu w tym zakresie nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy śladów inne manipulacji.

Swoje ustalenia faktycznie w niniejszej sprawie Sąd oparł częściowo również na zeznaniach świadka oraz pozwanego. Podkreślić bowiem należy, iż w zakresie dotyczącym okresu, w jakim powód odbywał karę pozbawienia wolności zeznania te korelują z informacjami uzyskanymi na podstawie rejestrów państwowych. Nadto, zeznania obu wymienionych osób były zbieżne co do tego, że przed osadzeniem w zakładzie karnym pozwany był objęty dozorem elektronicznym i przebywał u swojej babci, a także co do tego, że po opuszczeniu zakładu karnego wrócił do przedmiotowego lokalu. Z zeznań tych wynikało także, że w okresie objętym żądaniem pozwu powód kilkukrotnie wyprowadzał się. W powyższym zakresie – zdaniem Sądu – zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie osób są zbieżne, niesprzeczne wewnętrznie i nie budzą wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 172 ze zm.). W myśl art. 18 ust. 1 osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z kolei, wedle ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W orzecznictwie wskazuje się, że odpowiedzialność odszkodowawcza osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego, przewidziana w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, ma charakter odpowiedzialności in solidum (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., III CZP 70/15, L.).

W świetle powołanych powyżej przepisów nie budzi wątpliwości, że obowiązek uiszczania odszkodowania jest skorelowany z zajmowaniem lokalu przez osobę nieposiadającą do niego tytułu prawnego. Jak wskazuje się w doktrynie tylko osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Byłego lokatora wiąże z właścicielem lokalu, z mocy ww. przepisu, nienazwany stosunek prawny; właściciel, do czasu opróżnienia lokalu przez byłego lokatora jest obowiązany znosić stan zajmowania jego lokalu przez osobę nieposiadającą już tytułu do jego używania, zaś były lokator jest zobowiązany uiszczać przez ten czas wynagrodzenie za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego (odszkodowanie) (por. A. Doliwa, Komentarz do ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego [w:] Prawo mieszkaniowe. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2015).

Tymczasem z zebranego materiału dowodowego wynikało, że w okresie od dnia 1 czerwca 2017r. do 28 października 2018r. pozwany A. W. nie zajmował przedmiotowego lokalu. Zważyć bowiem należy, iż w okresie od 9 marca 2012r. do 28 października 2018r. pozwany A. W. odbywał karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym. Całkowicie gołosłowne pozostają twierdzenia strony powodowej, iż w lokalu tym musiały znajdować się rzeczy osobiste pozwanego. Twierdzenia powoda budzą wątpliwości w świetle zeznań świadka oraz pozwanego, z których wynika, że przed osadzeniem w zakładzie karnym centrum życiowe pozwanego znajdowało się w lokalu jego babci przy ul. (...), albowiem wówczas był objętym dozorem elektronicznym. Skoro faktycznie pozwany przebywał w zupełnie innym lokalu, to – kierując się zasadami logicznego rozumowania, a także doświadczenia życiowego – należało uznać, że tam też znajdowały się rzeczy osobiste pozwanego. Bez znaczenia pozostaje, że pozwany także przed listopadem 2018r. był zameldowany na pobyt stały w lokalu przy ul. (...), albowiem – jak wynika z przytoczonych powyżej poglądów doktryny – przy ocenie zasadności roszczenia o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu istotne pozostaje wyłącznie, czy były lokator zajmuje ten lokal, co należy rozumieć jako przebywanie w nim, składowanie rzeczy osobistych etc. Tym samym należało oddalić powództwo za okres od 1 czerwca 2017r. do końca października 2018 roku na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego a contrario. Wysokość przypadających za ten okres należności Sąd obliczył na podstawie przedstawionej przez powoda historii zadłużenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 61 %, a pozwana w 39 %. Na poniesione przez powoda koszty składają się: opłata sądowa od pozwu (1.802 zł), zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora (960 zł), koszty doręczeń przez komornika (100 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika powoda (3.600 zł). Zgodnie z powyższym stosunkiem z łącznej kwoty poniesionych wydatków 6.462 zł powodowi należy się zwrot kwoty 3.941,82 zł. W tym zakresie odpowiedzialność pozwanego wynikająca z niniejszego wyroku oraz odpowiedzialność pozwanych wynikająca z nakazu zapłaty jest odpowiedzialnością in solidum, co też należało zastrzec w pkt III.

Z kolei, w punkcie V., na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od powoda część wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez kuratora w kwocie 31 zł, zgodnie ze stosunkiem, w jakim strona powodowa przegrała niniejszy spór. Stąd od powódki nakazano ściągnąć kwotę 12,09 zł, co stanowi 39 % ww. kwoty.