Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2018 r. w G. sprawy z powództwa Agencji Mienia Wojskowego z siedzibą w W. przeciwko D. M. (1) i S. J. (1)

o eksmisję

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża powoda, uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 156/18

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

D. M. (1) i S. J. (1) zamieszkali w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w G. najpóźniej w czerwcu 1991 r. i do chwili obecnej nieprzerwanie w nim zamieszkują. Nie posiadali wówczas żadnego tytułu prawnego do jego zajmowania.

Dowód: zeznania S. J., k. 50

zeznania D. M. (1), k. 49-50

Ocena dowodów

Kluczowe dla rozstrzygnięcia są zeznania pozwanych w charakterze strony, które Sąd uznał za wiarygodne. Jedyna rozbieżność w nich polega na tym, że D. M. zeznała, że pozwani zamieszkali w lokalu w styczniu, zaś S. J., że w czerwcu 1991 r. Z uwagi na fakt, że zeznania w tym zakresie dotyczą dość odległej przeszłości, ta – w istocie drobna – rozbieżność jest wytłumaczalna. Świadczy też pozytywnie o tym, że ich zeznania nie znamionują cech wcześniejszych uzgodnień. Przeciwnie – są spontaniczne i szczere. Nie ma również wątpliwości, że pozwani wówczas zamieszkali w przedmiotowym lokalu bez żadnego tytułu prawnego. Sam fakt, że zeznania pochodzą od strony (pozwanej) nie dyskwalifikuje ich per se. Gdyby było inaczej, ustawodawca w ogóle wykluczyłby możliwość przeprowadzenia dowodu z zeznań stron.

Pozostałe dowody (dokumenty przedstawione przez powoda) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Co znamienne, D. M. już wcześniej informowała na piśmie powoda, że zamieszkuje w lokalu z synem od 1991 r. ( vide, k. 20v). Taka więc linia obrony pozwanych nie powinna być dla powoda żadnym zaskoczeniem. W każdym razie nie przedstawił on żadnych dowodów na przeciwieństwo.

Niesporne jest, że w stosunku do pozwanych jak dotąd nie zapadły żadne prawomocne orzeczenia eksmisyjne lub ustalające nieistnienie stosunku najmu.

Kwalifikacja prawna

Zgodnie z art. 30 ust. 1. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego „Osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu.”

Ustawa o ochronie praw lokatorów […] weszła w życie w dniu 1 stycznia 2002 r. To oznacza, że pozwani wstąpili w stosunek najmu przedmiotowego lokalu z dniem 1 stycznia 2003 r. Zajmowali bowiem przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego przed więcej niż 10 lat do dnia 1 stycznia 2002 r.

Należy też przypomnieć, że do 1 lipca 2004 r. ustawa o ochronie praw lokatorów […] obejmowała swoją regulacją także lokale znajdujące się z dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (obecnie: Agencji Mienia Wojskowego). Przepisy przejściowe zawarte w ustawie z dnia 14 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (wprowadzającej m.in. art. 1a do ustawy o ochronie praw lokatorów […]) nie mają skutku wstecznego i nie uchylają wcześniej powstałych skutków prawnych wstąpienia w stosunek najmu na podstawie art. 30 ustawy o ochronie praw lokatorów.

To, że lokal był przedmiotem określonych czynności prawnych powoda w stosunku do innych osób, nie ma wpływu na status prawny pozwanych. Obok osób uprawnionych do lokalu mogły bowiem w nim zamieszkiwać także osoby nieuprawnione (tak jak pozwani w okresie 1991-2003).

Z powyższych względów należy stwierdzić, że powództwo jest niezasadne, gdyż pozwani wykazali istnienie tytułu prawnego (stosunku najmu) uprawniającego ich do zajmowania przedmiotowego lokalu. Powództwo podlegało więc oddaleniu na mocy art. 222 § 1 k.c. a contrario ( punkt I. sentencji).

Koszty

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 98 § 1 k.p.c., obciążając nimi powoda.