Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 kwietnia 2023 r. w G. sprawy z powództwa A. A. (1) przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz A. A. (1) kwotę 27.900 zł (dwadzieścia siedem tysięcy dziewięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 13 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz A. A. (1) 3.931,62 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 16 lipca 2020 r. o godzinie 9:30 A. A. (1) szła do pracy w towarzystwie swojego syna (K. A. (1)). Poruszali się ul. (...) w G.-G.. Chodnik w tym miejscu był niekompletny, porozbijany i dziurawy, wystawały z niego różne elementy płyt. O jedną z nich zahaczyła nogą A. A. (1), w wyniku czego boleśnie wykręciła lewą stopę, straciła równowagę i upadła. Syn pomógł powódce wrócić do domu, gdyż miała problemy z przemieszczaniem się. Około godziny 13-14 udała się do Miejskiej (...) w G., gdzie stwierdzono u niej złamanie kostki bocznej (bez przemieszczeń). Otrzymała zwolnienie lekarskie z pracy do 31 lipca 2020 r. Zalecono przyjmowanie środków przeciwbólowych. Noga została unieruchomiona w opatrunku gipsowym, powódka poruszała się z pomocą kul ortopedycznych. Zwolnienie lekarskie było przedłużane. Gips został zdjęty po 7 siedmiu tygodniach, wówczas powódka zaczęła intensywną rehabilitację. Po zdjęciu gipsu ból w miejscu urazu był większy, widać było opuchliznę. 3 marca 2021 r. po kolejnej wizycie lekarskiej (kontrolnej) zalecono lek przeciwzapalny D. i P. i skierowano na badanie RTG, które wykazało obrzęk tkanek miękkich na poziomi i poniżej kostki bocznej oraz entezopatie piętowych przyczepów ścięgna A. i ścięgna zginacza krótkiego palców. Na skutek wypadku powódka czuła się zdruzgotana, syn przyjął jej zwykłe obowiązki domowe (sprzątanie, gotowanie, zakupy), wówczas powódka mieszkała tylko z synem, choć pozostawała w związku z partnerem. Powódka wróciła do pracy 1 października 2020 r., pracuje w zawodzie fryzjerki. Przed wypadkiem noga nie była uszkodzona i nie dawała żadnych niepokojących objawów. Przed wypadkiem powódka jeździła na rowerze, obecnie tego nie czyni, gdyż po krótkiej jeździe pojawiają się dolegliwości bólowe w miejscu urazu.

Dowód: zeznania powódki, k. 74-75

zeznania świadka K. A., k. 73-74

fotografia miejsca zdarzenia, k. 15

dokumentacja lekarska, k. 16-24

Miejsce wypadku znajdowało się na drodze publicznej zarządzanej przez Gminę M. G., która w zakresie odpowiedzialności cywilnej była stroną umowy ubezpieczenia zawartej w (...) S.A. w W.. Po zgłoszeniu szkody ubezpieczyciel uznając swoją odpowiedzialność co do zasady przyznał i wypłacił poszkodowanej zadośćuczynienie za krzywdę w kwocie 2.100 zł oraz 80 zł tytułem odszkodowania za zakup kuli inwalidzkiej (decyzja z 12 lutego 2021 r.).

Okoliczności bezsporne

W wyniku wypadku doszło u powódki do złamania okolicy wierzchołka kostki bocznej lewej z uszkodzeniem ciągłości ścięgna A. niepełnej grubości. Dolegliwości bólowe po urazie miały charakter umiarkowany pod postacią okresowych bólów stawu skokowego, co stanowi trwałe następstwo urazu. W początkowej fazie po złamaniu dolegliwości miały maksymalny poziom (do zejścia obrzęku), ale były niwelowane unieruchomieniem gipsowym i lekami przeciwbólowymi. Obecnie bóle przewlekłe są związane z wytworzeniem się zmian zwyrodnieniowych pourazowych, co wymaga fizjoterapii. Leczenie obecnie można uznać za zakończone. Ostroga kości piętowej 4 mm w zakresie rozścięgna podeszwowego stopy i zmiany degeneracyjne rozścięgna nie mają związku ze spornym urazem. Stwierdzone po wypadku uszkodzenia tkanek miękkich ścięgna A. oraz więzadła skokowo-strzałkowego z bardzo dużym prawdopodobieństwem są skutkiem spornego urazu i należy je traktować jako pourazowe zmiany zwyrodnieniowe. Rokowania na przyszłość są optymistyczne – powinno dojść do dalszego zmniejszania dolegliwości pourazowych w wyniku fizjoterapii i rehabilitacji.

Dowód: opinia biegłego ortopedy L. Z., k. 87-88

Wypadek z 16 lipca 2020 r. stanowił dla powódki doświadczenie stresu o nasileniu łagodnym do umiarkowanego, nie stanowiąc zaburzenia zdrowia psychicznego. Po odzyskaniu sprawności poruszania się i powrotu do pracy stan psychiczny i nastrój powódki unormowały się.

Dowód: opinia biegłej psycholog J. P., k. 115-121

Ocena dowodów

Zeznania powódki i świaka K. A. są wiarygodne, spójne i szczere.

Opinia biegłego lekarza ortopedy L. Z. jest pełna, jasna i metodologicznie poprawna. Zawiera szczegółową analizę materiału, w tym – dokładną i przekonującą ocenę kwestii zmian zwyrodnieniowych. W opinii prawidłowo odróżniono kwestię zmian rozścięgna (nie powiązane z wypadkiem) oraz zwyrodnień w obrębie ścięgna A. i więzadła skokowo-strzałkowego (biegły przekonującą wykazał ich związek z wypadkiem).

Opinia bieglej psycholog jest zdaniem Sądu jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna.

Dokumentacja lekarska nie budzi wątpliwości co do autentyczności i rzeczywistego związku ze spornym urazem, a w zakresie zagadnień ściśle medycznych została należycie przeanalizowana przez biegłego ortopedę.

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była sporna i wynika z art. 415 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. Stan utrzymania chodnika na drodze publicznej w miejscu wypadku był katastrofalny i niebezpieczny dla ruchu pieszych.

Sporna była w sprawie wysokość zadośćuczynienia. Pozwany dobrowolnie z tego tytułu wypłacił poszkodowanej 2.100 zł, natomiast poszkodowana uznawała, że całe należne zadośćuczynienie winno wynosić 40.000 zł. Zdaniem Sądu wysokość całego odpowiedniego zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. wynosi 30.000 zł. Z jednej strony Sąd zauważa, że dolegliwości powódki były istotnie nasilone, powiązane z kilkutygodniowym utrudnieniem w poruszaniu się (opatrunek gipsowy nogi przed 7 tygodni). Leczenie i rehabilitacja aż do powrotu powódki do pracy trwała więc 2 i pół miesiąca. Efektem urazu są stwierdzone już zmiany pourazowe, które do chwili opiniowania przez biegłego ortopedę w niniejszej sprawie stale dają negatywne efekty (wymagające dalszej fizjoterapii). Trafna jest więc konkluzja biegłego ortopedy co do trwałości skutków urazu – co oczywiście dotyczy okresu do momentu wyrokowania (optymistyczna prognoza biegłego na przyszłość jest tylko prognozą). Na obniżenie zadośćuczynienia względem poziomu postulowanego przez powódkę wpływa z kolei to, że skutki urazu nie wpłynęły istotnie negatywnie na jej psychikę ( vide opinia psychologa), nie spowodowały poważnego (głębokiego) ograniczenia samodzielności powódki, uraz nie wiązał się z poważnymi zabiegami inwazyjnymi (wdrożono leczenie zachowawcze, nie było operacji).

Z tych przyczyn – po uwzględnieniu dobrowolnie wpłaconej części zadośćuczynienia – orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo – jako częściowo zawyżone – oddalono w punkcie II. na mocy art. 445 § 1 k.c. a contrario.

Koszty

O kosztach orzeczono w punkcie III. na mocy art. 100 (stosunkowe rozdzielenie). Powódka wygrała proces w 73%, pozwany – w 27 %. Koszty powódki to: opłata sądowa od pozwu 1895 zł, opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), wykorzystana część zaliczki (1.211,58 zł). 73% z sumy tych kosztów to: 4908,21 zł. Koszty pozwanego to: opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). 27% z sumy tych kosztów to: 976,59 zł. Z powyższego wynika różnica na korzyść powódki na kwotę 3931,62 zł.