Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 lipca 2024 r. w G.

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta G.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz powoda Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. kwotę 67.601,75 zł (sześćdziesiąt siedem tysięcy sześćset jeden złotych siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz powoda Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. kwotę 5.400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje ściągnięcie od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3.381,00 zł (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

Sygn. akt I C 118/24

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 23 lipca 2024 roku – k. 111)

Powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wniósł pozew przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. w G. o zapłatę kwoty 67.602,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwana zobowiązana jest do uiszczania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa przy ul. (...), oznaczonego w obrębie W. (...) jako działki nr (...) (wcześniej 77/49), 528 (wcześniej 70/2), 529 (wcześniej 69/2), 527 (wcześniej 78), 537 (wcześniej 79) o numerach ksiąg wieczystych (...) zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 1 lipca 2022 roku sygn. akt I C 177/21, wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 28 lipca 2022 roku sygn. akt I C 179/21, wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 listopada 2017 roku sygn. akt I C 159/16 od 1 stycznia 2021 roku za działkę nr (...) w kwocie 2.691 zł, za działkę (...) w kwocie 22.650 zł, za działkę nr (...) w kwocie 40.476,01 zł za działkę nr (...) w kwocie 1.585 zł.

Termin dokonania opłaty został określony w pismach z dnia 21 września 2022 roku, 28 listopada 2022 roku, 5 grudnia 2022 roku, 21 października 2019 roku do dnia 31 marca każdego roku.

Pozwana zalega z zapłatą należności w kwocie 67.602,01 zł za 2023 rok.

(pozew – k. 3-3v.)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenia powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Zdaniem pozwanej pozew jest chaotyczny. Zakresu żądania zawartego w petitum nie można w żaden sposób powiązać z faktami przywołanymi w jego uzasadnieniu, w tym kwotami opłat z tytułu użytkowania wieczystego za poszczególne działki.

Powód nie uzasadnił ani nie wykazał wysokości zgłoszonych roszczeń przy poszczególnych kwotach żądania.

Strona pozwana zmuszona jest domyślać się co było intencją żądania, zważywszy, że w przypadku innego pozwu kierowanego do Sądu Okręgowego powód wskazywał w nim całkowicie dowolne kwoty myląc się aż o 42.596,40 zł.

Powód nie wykazał, co do wysokości, roszczenia wynikającego z opłaty za działki (...), gdzie ich podstawą nie może być tylko samo wezwanie do zapłaty.

Powód w ramach opisu faktów nie uwzględnił, że pozwany nie uwzględnia chociażby faktu, że pozwany dokonywał szeregu wpłat za użytkowanie wieczyste.

Pozwany podniósł zarzut z art. 6 k.c. co do braku udowodnienia wnoszonych roszczeń.

(sprzeciw – k. 69-70)

Stan faktyczny:

Powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. jest właścicielem nieruchomości, dla których prowadzone są przez Sąd Rejonowy w Gdyni księgi wieczyste o numerach (...).

Pozwany jest użytkownikiem wieczystym tych nieruchomości, przy czym w przypadku nieruchomości objętej księgą wieczystą o numerze (...) użytkowanie dotyczy działki nr (...) (poprzednio: 79) obszaru 1.036 m ² w udziale wynoszącym 1/4.

(dowód: wydruki z (...) k. 47-59)

W wyroku z dnia 15 czerwca 2022 roku w sprawie o sygn. akt I C 176/21 Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił, że obciążająca użytkownika wieczystego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w G. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...), oznaczonej geodezyjnie jako obręb W. nr (...), działka numer (...), o powierzchni 396 m ², objętej księgą wieczystą (...), na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. wynosi od roku 2021 kwotę 2.691,00 zł.

(dowód: wyrok z dnia 15.06.2022r. wraz z uzasadnieniem w sprawie I C 176/21 – k. 21-26)

W wyroku z dnia 1 lipca 2022 roku w sprawie o sygn. akt I C 177/21 Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. (...), stanowiącej działki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą (...) począwszy od dnia 1 stycznia 2021 roku wynosi 22.650 zł.

(dowód: wyrok z dnia 01.07.2022r. wraz z uzasadnieniem w sprawie I C 177/21 – k. 27-35)

W wyroku z dnia 28 lipca 2022 roku w sprawie o sygn. akt I C 179/21 Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił, że obciążająca użytkownika wieczystego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w G. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...), oznaczonej geodezyjnie jako obręb W. nr (...), działka numer (...) (poprzednio: nr 78), o powierzchni 5.401 m ², objętej księgą wieczystą (...), na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. wynosi od roku 2021 40.676,01 zł.

(dowód: wyrok z dnia 28.07.2022r. wraz z uzasadnieniem w sprawie I C 179/21 – k. 36-42)

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 listopada 2017 roku o sygn. akt I C 159/16 w sprawie z powództwa (...) sp. z o.o. w G. przeciwko Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G. ustalono, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w G., oznaczonej jako działka nr (...) (po podziale 85/79, 86/79, 87/79, 88/79), obszaru 14.508 m ² zapisanej w księdze wieczystej o numerze (...) obszaru 5.401 m ² zapisanej w KW nr (...), przy określeniu wartości nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczystej numer (...) na kwotę 2.959.000,00 zł, wartości nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta numer (...) na kwotę 1.219.000,00 zł, co łącznie stanowi 4.178.000 zł i wysokości stawki procentowej równej 3 %, na kwotę 125.340,00 zł, z tym, że użytkownik wieczysty zobowiązany jest do wniesienia opłaty za rok 2014 w kwocie 52.416,18 zł, za rok 2015 w kwocie 88.878,09 zł, a za rok 2016 roku w kwocie 125.340,00 zł.

(dowód: wyrok z dnia 29.11.2017r. wraz z uzasadnieniem w sprawie I C 159/16 – k. 43-46v.)

Pismem z dnia 21 października 2019 roku powód wskazał, że wyliczenia zawarte w piśmie nr (...).BT. (...)-9/94/ (...) z dnia 7 czerwca 2019 roku są prawidłowe oraz wskazał, że od 2017 roku należna opłata winna wynosić: za działkę (...) – 36.570,00 zł z wyliczenia: wartości 1.219.000 x 3 , za działkę nr (...) po podziale działki (...): 95/79 według udziału 1/4: 1.036 m2 x 203,99/m2 x 3 % = 1.585,00 zł, a zatem razem począwszy od 2017 roku 38.155,00 zł. Wskazano także, że podstawą płatności jest prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 listopada 2017 roku w sprawie o sygn. akt I C 159/16. Podano, że do czasu aktualizacji opłata roczna jest płatna w wysokości 38.155,00 zł w terminie do 31 marca każdego roku bez wcześniejszych wezwań i zawiadomień. Pismo odebrane zostało przez pozwaną dnia 21 października 2019 roku.

(dowód: pismo z dnia 21.10.2019r. – k. 17-18 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 19-20)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, żadna ze stron nie kwestionowała istnienia i autentyczności przywołanych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów, wyroki Sądu mają status dokumentów urzędowych, strony nie kwestionowały zgodności przedstawionych kopii dokumentów z oryginałami, ani też żadna ze stron nie kwestionowała, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Pozwany zakwestionował wartości podane przez powoda jako należne do zapłaty z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste poszczególnych działek we wskazanych okresach w wezwaniach do zapłaty, podkreślając niejasność ich wyliczenia oraz wewnętrzne sprzeczności w kolejnych wezwaniach.

Na podstawie art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Przepis ten wprowadza zasadę odpłatności użytkowania wieczystego. Szczegółową regulację dotyczącą wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste przewidują art. 71-81 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) – opłata za użytkowanie wieczyste może podlegać zmianom i aktualizacjom na zasadach określonych w przedmiotowych przepisach. Na podstawie art. 238 k.c. i art. 71 ust. 1 oraz 4 u.g.n. użytkownik wieczysty jest zobowiązany do uiszczenia opłat rocznych w terminie do dnia 31 marca każdego roku.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar dowodu spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), szczególnie gdy obie strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, którym Sąd zakreślił terminy na złożenie wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (art. 205 ³§1 i 2 kpc). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2019 r., I AGa 50/19, LEX nr 2944289). Sąd nie dąży do ustalenia prawdy materialnej, Sąd działa z urzędu w zakresie wskazanym w przepisach, a podstawą procesu cywilnego jest jego kontradyktoryjność.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione (por. wyrok SA w Łodzi z 20.11.2019 r., III AUa 22/19, LEX nr 2764307).

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, że obowiązek zapłaty na podstawie art. 238 k.c. znajdował swoje oparcie w prawomocnych wyrokach ustalających wysokość świadczenia pozwanego na rzecz właściciela – Skarbu Państwa. Zdaniem Sądu przedłożone przez powoda dowody wskazują podstawę roszczenia. Pozwana spółka miała obowiązek uiszczać opłaty w ustawowym terminie, tj. do dnia 31 marca każdego roku. Powód nie miał obowiązku każdorazowego wzywania do zapłaty. Jedynie w odniesieniu do działki nr (...) należało wspomnieć ten fakt z uwagi na określenie sposobu zapłaty. Z wyroków w sprawach o sygn. I C 176/21, I C 177/21 oraz I C 179/21 wynika wprost wysokość obciążającej pozwanego opłaty. Natomiast w przypadku działki nr (...) (poprzednio nr 79) wynikało, że obowiązująca od 2016 roku opłata za działki nr (...) wynosiła 125.340,00 zł (za 19.909 m ²). W wyroku tym ustalono również wartość działek kolejno na 2.959.000,00 zł i 1.219.000,00 zł. Zatem na działkę nr (...) przypadała opłata w kwocie 88.700,00 zł. Skoro tak, to obszarowi 1.036 m ² tej działki odpowiadała opłata roczna w kwocie 6.338,97 zł [(88.700,00 zł / 14.508 m ²) x 1.036 m ²]. Udział pozwanego w tej części obszaru współużytkowania wynosił 1/4, a zatem obciążała go opłata roczna w kwocie 1.584,74 zł (powód zaokrąglił tę wartość do 1.585 zł).

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 238 k.c . oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. uwzględnił powództwo, oddalając je w punkcie 2. na tożsamej podstawie prawnej a contrario w zakresie 0,26 zł (zaokrąglenie odnośnie opłaty za działkę nr (...)).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.), obciążając przegrywającego pozwanego całością poniesionych przez powoda kosztów procesu, na co składało się wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej – 5.400,00 zł.

Ponadto w punkcie 4. wyroku na tej samej zasadzie na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (opłatą sądową od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony) – obciążając nią pozwanego, albowiem przegrał proces niemal w całości.