Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2024 r. w G. sprawy z powództwa A. A. przeciwko J. R.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda A. A. na rzecz pozwanej J. R. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od powoda A. A. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 158,73 zł (sto pięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 80/23

UZASADNIENIE

STAN FAKTYCZNY

J. R. jako konsumentka zawarła z prowadzącym działalność gospodarczą w branży sprzedaży używanych pojazdów i ich naprawy powodem A. A. ustną umowę użyczenia pojazdu N. (...) z 2017 r. o przebiegu około 16.000 km (nr rej. (...)) na okres do jednego miesiąca (czyli do 31 lipca 2019 r.). Pojazd był wówczas własnością przedsiębiorstwa leasingowego ( (...) S.A.). W trakcie korzystania przez pozwaną z tego pojazdu doszło do jego uszkodzenia (prawa strona pojazdu). W stanie uszkodzonym pojazd został zwrócony powodowi 12 lipca 2019 r.

Okoliczności niesporne

OCENA DOWODÓW

Stan faktyczny na potrzeby prawidłowego rozstrzygnięcia jest niesporny.

KWALIFIKACJA PRAWNA

Po pierwsze, powód nie ma legitymacji czynnej nie będąc właścicielem uszkodzonego pojazdu. Szkoda nie powstała w jego majątku, lecz w majątku firmy leasingowej. Powód nie wykazał nabycia wierzytelności odszkodowawczej od właściciela pojazdu. Zaprezentowany w pozwie sposób ujęcia szkody w pojeździe nie odnosi się np. do utraty spodziewanych korzyści powoda wynikających z niemożności użytkowania pojazdu, ale zmniejszenia wartości pojazdu jako takiego. Takie ujęcie może być adekwatne jedynie względem właściciela pojazdu, a nie leasingobiorcy.

Faktem jest, że jednym z obowiązków leasingodawcy jest dokonywanie napraw uszkodzeń w przedmiocie leasingu (art. 709 ⁷ § 1 k.c.), ale skoro tak, to za szkodę w majątku leasingobiorcy można potraktować w tym wypadku nie samo zdarzenie powodujące wywołujące uszkodzenie rzeczy, lecz jedynie rzeczywisty wydatek leasingobiorcy na naprawę, do której był umownie zobowiązany. A takich rzeczywistych wydatków na naprawę pojazdu powód w ogóle nie wykazał. Powód nie wyjaśnił też, co stało się później z przedmiotowym pojazdem – nie zgłosił się celem zeznań w charakterze strony bez żadnego usprawiedliwienia. Strona pozwana w ogóle zresztą nie ustosunkowała się do odpowiedzi pozew, mimo profesjonalnej reprezentacji.

Po drugie, roszczenie jest przedawnione. W przypadku umów zawieranych w konsumentami przedawnienie jest ustalane z urzędu. Umowa stron miała charakter umowy użyczenia w rozumieniu kodeksowym. Motywacja (cel gospodarczy) jej zawarcia – czyli sprawdzenie praktyczne pojazdu przed jego ewentualnym zakupem przez konsumentkę oraz na czas naprawy innego pojazdu – są w tym kontekście bez znaczenia.

Należy podkreślić, że mimo definicyjnej nieodpłatności umów użyczenia, mogą one być zawierane przez przedsiębiorców, jeżeli wynika to z charakteru i celu ich działalności, jeżeli mianowicie umowy takie mają swoje znaczenie w całościowo traktowanym modus operandi danego przedsiębiorcy, tj. jako narzędzie wspierające zawieranie umów „docelowych” (odpłatnych). Roszczenia odszkodowawcze użyczającego z takiej umowy przedawnia się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy (art. 719 k.c.). Zwrot nastąpił – wg twierdzeń powoda – 12 lipca 2019 r., a pozew został złożony w lipcu 2022 r. Termin przedawnienia upłynął więc z dniem 12 lipca 2020 r.

Art. 719 k.c. stanowi lex specialis względem ogólnego 3-letniego terminu przedawnień roszczeń przedsiębiorców.

W tym kontekście analiza spornego zakresu uszkodzeń oraz wartości szkody okazała się pozbawiona znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 719 k.c. w zw. z art. 117 § 2 ¹ k.c. oraz art. 363 k.c. a contrario orzeczono jak w punkcie I. sentencji.

KOSZTY

W punkcie II. zasądzono należne koszty na rzecz wygrywającej pozwanej z odsetkami (art. 98 k.p.c.). Składa się nań: opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

W punkcie III. na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano ściągnąć od pozwanego niezaliczkowaną, a poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa, część wynagrodzenia biegłego sądowego.