Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Jank

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2023 r. w G.

sprawy z powództwa Towarzystwa Budownictwa (...) Sp. z o.o. w G.

przeciwko B. G., K. G. i D. G. (1)

przy udziale interwenienta ubocznego Gminy G.

o eksmisję

nakazuje pozwanym B. G. i K. G. aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi Towarzystwu Budownictwa (...) Sp. z o.o. w G. lokal mieszkalny nr (...) położony w G., przy ul. (...) z (...) e;

orzeka, że B. G. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymuje wykonanie eksmisji w stosunku do niego do czasu złożenia mu przez Gminę G. oferty najmu lokalu socjalnego,

orzeka, że K. G. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego;

oddala powództwo w stosunku do D. G. (1);

zasądza od pozwanego B. G. na rzecz powoda kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania;

odstępuje od obciążana kosztami postępowania K. G.;

kosztami interwencji ubocznej obciąża interwenienta.

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo Budownictwa (...) sp. z o.o. w G. wniósł o nakazanie aby pozwani D. G. (1) i B. G. opuścili i wydali powodowi lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w budynku położonym w G. przy ulicy (...) z (...) e, a także o nieorzekanie o prawie pozwanej do lokalu socjalnego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powódka jest właścicielem przedmiotowego lokalu, zaś pozwani nie posiadają do niego tytułu prawnego. Powódka wypowiedziała stosunek najmu pozwanej D. G. (1) w związku z zaległościami w zapłacie należności czynszowych. Pomimo wezwania do dobrowolnego opuszczenia lokalu pozwani nie wydali go powódce.

Pozwany B. G. nie zakwestionował okoliczności stanowiących podstawę faktyczną powództwa, przedstawił natomiast swoją niekorzystną sytuację materialną i zdrowotną na usprawiedliwienie zaistniałej sytuacji. Pozwana D. G. (1) nie zakwestionowała okoliczności i zasadności wypowiedzenia jej umowy najmu lokalu, wskazała jednak, iż nie zamieszkuje w nim i nie posiada w nim żadnych swoich rzeczy osobistych.

W toku postpowania do udziału w sprawie w charakterze pozwanego został wezwany K. G. (syna B. G., który również nie zakwestionował zasadności żądania pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Towarzystwo Budownictwa (...) sp. z o.o. w G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku położonym w G. przy ulicy (...) z T. 10e.

/okoliczność bezsporna /

Pozwana D. G. (2) była najemcą powyższego lokalu na podstawie umowy zawartej 31 sierpnia 2006 r. 27 lipca 2020 r. zawarto aneks do umowy, w którym potwierdzono uprawnienie do zamieszkiwania w lokalu B. G.

/okoliczności bezsporne/

Pozwani nie uiszczali należnego czynszu, a zaległość z tego tytułu przekroczyła 3 okresy płatności. Powód w piśmie z 17 marca 2021 r. wezwał pozwanych do zapłaty zaległości, wyznaczając w tym celu dodatkowy miesięczny termin, pod rygorem rozwiązania umowy najmu.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 14 maja 2021 roku powód wypowiedział pozwanej umowę najmu lokalu mieszkalnego ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2021 r. roku, w oparciu o treść art.11 ust.2 pkt.2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku.

/okoliczność bezsporna/

Pozwany B. G. nie opuścił lokalu, a nadto przyjął swojego pełnoletniego syna K..

Pozwana D. G. (1) na stałe wyprowadziła się z lokalu przed wniesieniem pozwu i zabrała z niego wszystkie swoje rzeczy, o czym poinformowała powoda w piśmie z 30 lipca 2021 r.

/okoliczność bezsporna/

Pozwany B. G. ma 48 lat, dwa lata temu przeszedł amputację nogi i z tego tytułu ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności. Jest z wykształcenia event – managerem, ukończył szkołę filmową na kierunku produkcja. Przed amputacją nogi wykonywał głównie prace w plenerze. Obecnie, z uwagi na swoją niepełnosprawność, nie jest w stanie ich wykonywać. Pozwany jest zatrudniony na podstawie umowy o prace na okres 3 miesięcy, zarabia 2700 zł miesięcznie, oprócz tego otrzymuje stypendium dla osób niepełnosprawnych oraz zasiłek pielęgnacyjny w łącznej kwocie około 1100 zł. Ma 4 dzieci (troje pełnoletnich, najmłodsze w wieku 17 lat, najstarsza córka w wieku 23 lat mieszka samodzielnie), jest rozwiedziony. Jest zobowiązany do uiszczania alimentów na rzecz dzieci w łącznej kwocie 2000 zł, przy czym posiada egzekwowane obecnie przez komornika zaległości z tego tytułu w kwocie około 60 000 zł,

Od września 2022 r. razem z pozwanym zamieszkał jego pełnoletni , uczący się syn K., który pozostaje na całkowitym utrzymaniu ojca. Jest osobą zdrową fizycznie, leczy się psychiatrycznie z powodu depresji, ma możliwość zamieszkania z matką i nie ma przeciwskazań lekarskich do mieszkania razem z nią.

/okoliczności bezsporne/

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny, wobec czego rozstrzygnięcie sprawy zależało od prawnej oceny ustalonych powyżej okoliczności faktycznych.

Żądanie powoda opiera się na przepisie art. 222 § 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

Warunkiem zatem uwzględnienia roszczenia windykacyjnego, o którym mowa powyżej jest ustalenie, że powód jest właścicielem rzeczy, a pozwany włada nią bez tytułu prawnego.

Istnienie w sprawie niniejszej pierwszej ze wskazanych wyżej przesłanek nie może budzić żadnych wątpliwości, bowiem prawo własności powoda co do spornego lokalu nie zostało zakwestionowane.

Przesądziwszy powyższe należało ustalić, czy pozwani posiadają skuteczny względem powoda tytuł prawny do władania lokalem. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii konieczne było odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 1 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, które regulują m.in. zasady nawiązania i rozwiązania stosunku najmu lokali mieszkalnych, a takim niewątpliwie jest lokal zajmowany przez pozwanych.

I tak art. 11 powołanej ustawy stanowi, że jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w przepisie tego artykułu, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 4 i 5. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Zgodnie z przepisem zawartym w ust. 2 pkt. 2 art. 11 wypowiedzenie z powodu zalegania z zapłatą czynszu powinno nastąpić nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego pod warunkiem, że lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności

W toku postępowania niekwestionowanym było, iż pozwani zalegali z zapłatą czynszu najmu przez okres znacznie przekraczający trzy miesiące oraz, że powódka zachowała przewidziany w cytowanych powyżej przepisach tryb wypowiedzenia umowy najmu. Strona powodowa, dołączyła do pozwu skierowane do pozwanych wezwania na piśmie do zapłaty zaległych i bieżących należności z wyznaczeniem dodatkowego miesięcznego terminu do ich zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Wykazała także, iż z zachowaniem rygorów, o których mowa w art. 11 pkt. 2 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, dokonała wypowiedzenia pozwanym stosunku najmu.

W świetle powyższego należało uznać, że powódka skutecznie wypowiedziała pozwanej D. G. (1) stosunek najmu spornego lokalu, co w konsekwencji pobawiło ją oraz pozwanego B. G. tytułu prawnego do jego zajmowania. Pozwany K. G. zamieszkał w lokalu już po skutecznym wypowiedzeniu stosunku najmu, a więc nigdy nie posiadał tytułu prawnego do zamieszkania w nim.

Jeżeli chodzi natomiast o pozwaną D. G. (1) - nie było podstaw do orzeczenia jej eksmisji, ponieważ pozwana, czego powód nie kwestionował, wyprowadziła się ze spornego lokalu u zabrała z niego wszystkie swoje rzeczy. Nie zachodzi zatem przesłanka „władania rzeczą powoda” bez tytułu prawnego, o której mowa w art. 222 §1 kc, skoro pozwana opuściła lokal

Konsekwencją orzeczenia eksmisji wobec pozwanego B. G. była wynikająca z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego konieczność orzeczenia o istnieniu po stronie pozwanej uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego względnie o braku takiego uprawnienia.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o tym uprawnieniu biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną lokatora.

Przepis art. 14 ust. 4 ustawy stanowi z kolei, że sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 20, poz. 170, Nr 79, poz. 885 i Nr 90, poz. 1001 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 19, poz. 238) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) bezrobotnych,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Z uwagi na fakt, iż powodem w sprawie jest towarzystwo budownictwa społecznego, stosowanie powyższego przepisu było obligatoryjne (art.14.7 ustawy).

Pozwany B. G. jest osobą niepełnosprawną, ma amputowaną nogę, co w sposób istotny ogranicza jego możliwości zarobkowe. Jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz dzieci w kwocie 2000 zł miesięcznie, a jego miesięczny dochód nie przekracza 4000 zł, przy czym jego części podlega egzekucji z tytułu zaległych alimentów, nadto – dodatkowe koszty utrzymania generuje mieszkający z pozwanym i nieutrzymujący się samodzielnie syn K..

Z powyższych względów Sąd przyznał pozwanemu uprawnienie do lokalu socjalnego, wstrzymując jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 14 ust. 6 jego wykonanie do czasu złożenia pozwanej oferty najmu lokalu socjalnego.

Jeżeli chodzi o K. G. należy zwrócić uwagę, że zamieszkał w lokalu już po wypowiedzeniu stosunku najmu, a zatem nie był lokatorem w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów Nadto pozwany przyznał, że ma możliwość zamieszkania razem z matką, a zatem orzeczenie eksmisji nie będzie w jego przypadku oznaczało bezdomnością

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi B. G. Koszty postępowania należne powodowi w sprawie niniejszej obejmowały bowiem kwotę 457 zł (200 zł z tytułu wpisu od pozwu oraz 240 złotych z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Z uwagi na fakt, iż B. G. jest uczniem, pozostającym na utrzymaniu ojca, a jego sytuacja mieszkaniowa jest pochodną sytuacji jego rodziców na podstawie art. 102 k.p.c. sąd odstąpił od obciążania go kosztami postepowania.