Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Piotr Jędrzejewski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Maja Żyrek

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2016 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.

UZASADNIENIE

Powód Ł. W. wniósł w dniu 5 lutego 2014 r. pozew przeciwko J. W. o zapłatę kwoty 1 200,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 26 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Powód wskazał, że w dniu 31 lipca 2013 r. dokonał wstępnej rezerwacji noclegów w apartamencie H05 w obiekcie (...) Bałtyk w miejscowości P., stanowiącym własność pozwanej, na okres od 4 do 11 sierpnia 2013 r. dla dwóch osób dorosłych i dwójki dzieci. Powód wskazał, że według oferty internetowej apartament miał składać się z dwóch pokoi z tarasami, łóżkiem małżeńskim, kanapami i aneksem kuchennym oraz że na poczet należności za pobyt uiścił kwotę 600,00 zł, nazwaną w formularzu rezerwacji „przedpłatą”. Powód wskazał, że po przyjeździe na miejsce okazało się, że proponowany apartament okazał się dwoma ciasnymi i ponurymi pokojami wyposażonymi w dwa pojedyncze łóżka, absolutnie nie wystarczające dla noclegu czteroosobowej rodziny, bielizna pościelowa nosiła ślady wielokrotnego używania, w kuchni znajdowała się stara, wypalona kuchenka, w pokojach nie było czysto, a ponadto apartament ten nie odpowiadał również warunkom, jakim winny odpowiadać pomieszczenia hotelowe, aby mogły być zakwalifikowane do apartamentów – zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki i pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelowych i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie. Powód wskazał, że wobec nienależytego wykonania przez pozwaną umowy zrezygnował z usług pozwanej i odstąpił od umowy, informując pozwaną o tym telefonicznie, wobec czego pozwana zobowiązana jest do zwrotu otrzymanej zaliczki, zaś zawarte w formularzu rezerwacji wstępnej zastrzeżenie dotyczące bezzwrotności przedpłaty stanowi niedozwoloną klauzulę umowną i nie wiąże powoda. Powód wskazał, że domaga się od pozwanej zapłaty odszkodowania w symbolicznie określonej wysokości 600,00 zł, gdyż w wyniku zaniedbań pozwanej on i jego rodzina ponieśli zarówno szkodę majątkową (koszty podroży, opłaty za szukany w ostatniej chwili nocleg), jak i niemajątkową (przyjemność urlopu i wypoczynku, poczucie komfortu).

(pozew - k. 35-39)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i podniosła, że powód świadomie zawarł umowę, znał jej indywidualne warunki, nie wnosił o żadną zmianę warunków umowy poza prośbą o zmniejszenie ceny z racji małych dzieci, która to uwaga została przez pozwaną uwzględniona, co świadczy o indywidualnym podejściu pozwanej do powoda. Pozwana wskazała, że w dniu 4 lipca 2013 r. o godzinie 9-tej rano powód wraz z rodziną stawił się w recepcji żądając natychmiastowego zakwaterowania, co było niemożliwe, gdyż pokoje były zajęte przez poprzednich gości, a po zwolnieniu pokoje zostały wysprzątane i około godziny 14-tej powód został zaprowadzony do pokoju nr (...) i tam przekazano mu klucze, które powód odebrał, przyjął lokal bez zastrzeżeń i wraz z rodziną wprowadził się do niego, przy czym został poproszony o podejście w dogodnej chwili do recepcji, aby zgodnie z umową zapłacić za pobyt. Pozwana wskazała, że około godziny 15-tej powód telefonował do recepcji i prosił o obniżkę ceny, a następnie około godziny 18-tej zatelefonował powtórnie i poinformował, że się wyprowadził, a klucz zostawił w zamku. Pozwana podniosła, że powód używa ogólnych stwierdzeń subiektywnych dotyczących stanu pokoju, typu: ciasny, ponury, ciemny, używany i w żaden sposób nie dowodzi faktycznego stanu rzeczy, wskazując wyłącznie ogólne przepisy, które pozwana rzekomo złamała.

(odpowiedź na pozew – k. 71-75)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 lipca 2013 r. Ł. W. dokonał rezerwacji apartamentu nr H05 w obiekcie (...) Bałtyk w P., stanowiącym własność J. W., i zawarł umowę najmu dwupokojowego apartamentu z aneksem kuchennym i tarasem dla dwóch osób dorosłych i dwojga dzieci w wieku 2 i 4 lata na okres od 4 do 11 sierpnia 2013 r. za cenę 2 100,00 zł, której część w kwocie 600,00 zł została uiszczona przez Ł. W. w dniu 31 lipca 2013 r. tytułem zaliczki. Zgodnie z warunkami umowy wpłacona zaliczka (nazwana w potwierdzeniu rezerwacji „przedpłatą” i „opłatą rezerwacyjną”) nie podlegała zwrotowi, pozostała część ceny miała zostać zapłacona najpóźniej w dniu przyjazdu, a doba hotelowa trwała od godziny 16:00 do godziny 10:00.

(dowody: korespondencja email – k. 40, formularz rezerwacji wstępnej – k. 41, potwierdzenie wpłaty zaliczki – k. 43, potwierdzenie rezerwacji – k. 83, zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22, zeznania powoda – k. 251-253)

Wynajęty przez Ł. W. apartament H05 składa się z dwóch pokoi i aneksu kuchennego o łącznej powierzchni 35,77 m ², jest wyposażony w lodówkę, kuchenkę, zastawę stołową, stół z krzesłami, telewizor, łóżka, jest położony od strony południowej. W czerwcu i lipcu 2013 r. J. W. dokonała zakupu i wymiany sprzętu AGD w całym obiekcie (...) Bałtyk w P..

(niesporne, nadto: plan pokoju – k. 84, faktury - k. 86-93, zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22)

W dniu 4 sierpnia 2013 r. rano, około godziny 9-tej, Ł. W. wraz z żoną A. W. i dwojgiem dzieci przyjechał do obiektu (...) Bałtyk w P.. Wynajęty przez Ł. W. apartament nr H05 był jeszcze zajęty przez innych gości i został zwolniony, a następnie posprzątany i przygotowany dla następnych gości około godziny 15-tej.

(dowody: częściowo zeznania świadka A. P. – k. 117-118, zeznania świadka A. W. – k. 185-188, częściowo zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22, zeznania powoda – k. 251-253)

A. P. zaprowadził wówczas Ł. W. wraz z rodziną do apartamentu nr H05, wręczył klucze i przekazał pokój do korzystania. Ł. W. odebrał apartament bez zastrzeżeń co do jego stanu.

(dowody: zeznania świadka A. P. – k. 117-118, zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22)

Po godzinie 15-tej, już po przekazaniu pokoju, Ł. W. telefonował do recepcji z prośbą o obniżenie ceny najmu apartamentu.

(niesporne, nadto: wykaz połączeń z nr (...) – k. 42, zeznania świadka A. P. – k. 117-118, zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22, zeznania powoda – k. 251-253)

Następnie Ł. W. telefonował po raz drugi, informując A. P., że wyprowadził się wraz z rodziną z apartamentu, a klucz zostawił w zamku.

(niesporne, nadto: wykaz połączeń z nr (...) – k. 42, zeznania świadka A. P. – k. 117-118, zeznania świadka A. W. – k. 185-188, zeznania pozwanej – k. 223, nagranie z dnia 09.11.2015 r. 00:03:21 – 00:15:22, zeznania powoda – k. 251-253)

Ł. W. opuścił obiekt (...) Bałtyk w P. i nie uiścił pozostałej części umówionej ceny.

(niesporne)

Po opuszczeniu apartamentu Ł. W. wynajął pokój w Pensjonacie (...) w D. za kwotę 1 250,00 zł, na okres od 4 do 9 sierpnia 2013 r., dla trzech osób.

(niesporne, nadto rachunek z dnia 09.08.2013 r. – k. 249)

Pismem z dnia 20 sierpnia 2013 r. Ł. W. wezwał J. W. do zwrotu zaliczki w wysokości 600,00 zł w terminie 3 dni, wskazując, że powodem rezygnacji z pobytu w ośrodku (...) w P. były rozbieżności między stanem faktycznym zarezerwowanego apartamentu a zdjęciami zamieszczonymi na stronie internetowej i informacjami uzyskanymi telefonicznie (przede wszystkim brak łóżka małżeńskiego, sprana bielizna pościelowa, ciasne i ponure pokoje, stara spalona kuchenka elektryczna).

(niesporne, nadto wezwanie z dnia 20.08.2013 r. – k. 44)

W odpowiedzi na powyższe pismo J. W. wskazała, że: wpłacona przedpłata nie podlega zwrotowi, a powód zawarł umowę i przyjął jej warunki bez zastrzeżeń; w sypialni znajdują się dwa łóżka typu „hotelowe”, które da się łączyć bez szpar w jedno małżeńskie; apartament ma 36m ², jest usytuowany od strony południowej, pokoje są wysokie, jasne i przytulne; sprzęt w kuchni, tj. lodówka C. i kuchenka A., został zakupiony w maju i czerwcu 2013 r.; pościel jest zawsze czysta i świeża, prana w specjalistycznej pralni.

(niesporne, nadto pismo pozwanej z dnia 26.08.2013 r. – k. 45)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z w/w dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu, a nadto nie była kwestionowana przez strony, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych istotnych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd przeprowadził również dowody z zeznań zawnioskowanych przez strony świadków oraz dowód z zeznań stron, przy czym dowód z zeznań świadków A. W. i H. M. oraz dowód z zeznań powoda zostały przeprowadzone w drodze pomocy sądowej przed Sądem Rejonowym w Jaworznie.

Zeznaniom świadka A. P., złożonym na okoliczności związane z zawarciem oraz wykonaniem umowy najmu lokalu między stronami, Sąd dał wiarę w znacznej części. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka dotyczące przebiegu zdarzeń od przyjazdu powoda do obiektu pozwanej (...) Bałtyk w P. do czasu telefonicznego poinformowania świadka przez powoda o fakcie opuszczenia pokoju i pozostawienia klucza w drzwiach. Zeznania świadka w tym zakresie były logiczne i konsekwentne, a nadto były one zgodne z doświadczeniem życiowym, które wskazuje, że proces wynajmowania pokoi w mniejszych obiektach noclegowych, do jakich zaliczyć należy obiekt pozwanej, wygląda dokładnie tak jak u pozwanej – dokonanie rezerwacji (telefonicznej lub internetowej) wiąże się z koniecznością uiszczenia zaliczki, pobyt rozpoczyna się w określonym dniu o określonej godzinie, będącej tzw. początkiem doby hotelowej, w dniu rozpoczęcia pobytu goście hotelowi - po przyjeździe i rozpoczęciu doby hotelowej - otrzymują klucze do zarezerwowanego pokoju, a następnie po rozpakowaniu się dokonują płatności za cały pobyt (o ile nie dokonali jej od razu po przyjeździe), natomiast w przypadku przyjazdu gości przed rozpoczęciem doby hotelowej możliwe jest wcześniejsze przydzielenie im pokoju, o ile jest on wolny i przygotowany na przyjęcie nowych gości. Za wiarygodne Sąd uznał przy tym zeznania świadka dotyczące domagania się przez powoda wcześniejszego przydzielenia pokoju, od razu po przyjeździe w godzinach porannych, co jest zrozumiałe ze względu na fakt całonocnej podróży powoda z dwojgiem małych dzieci. Odnośnie przebiegu zdarzeń w dniu przyjazdu powoda do obiektu pozwanej Sąd za nieistotne uznał natomiast kwestie godzin, w których powód telefonował dwukrotnie do świadka, co do których występowały rozbieżności między zeznaniami świadka, powoda i pozwanej oraz przedłożonym przez powoda zestawieniem wykonanych połączeń. Istotne w ocenie Sądu były bowiem wyłącznie treści przeprowadzonych rozmów. Za niewiarygodne Sąd uznał zaś zeznania świadka w zakresie obniżenia powodowi ceny wynajmowanego pokoju w stosunku do obowiązujących cen ze względu na posiadanie przez powoda dwojga małych dzieci. Zeznania te nie zostały poparte żadnymi wiarygodnymi środkami dowodowymi (w szczególności fakt obniżenia ceny nie wynika z dokumentu rezerwacji), więc Sąd uznał je za gołosłowne.

W takim samym zakresie oraz z tych samych względów Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania pozwanej.

Zeznania świadka A. W., złożone na okoliczności związane ze stanem oferowanego przez pozwaną apartamentu wakacyjnego oraz przyczyny nieskorzystania z niego przez powoda i jego rodzinę, Sąd uznał w znacznej części za ogólnikowe i gołosłowne. Świadek zeznała m.in. że wraz z powodem postanowili zrezygnować z usług pozwanej, gdyż byli zawiedzeni niezgodnością apartamentu z ofertą i nieadekwatnością do ceny, o czym w ocenie świadka miały świadczyć: brak łóżka małżeńskiego, kuchenka ze zużytymi płytami elektrycznymi zamiast porcelanowej płyty indukcyjnej i sprana pościel, a także odczucie, że apartament był mniejszy niż na zdjęciach. Zeznania te nie zostały potwierdzone w pozostałym zebranym materiale dowodowym, a stwierdzenia świadka, jak np. „wystrój apartamentu odbiegał od tego co było na zdjęciu”, „po wejściu do pokoju nie spodobał się on nam”, „była kuchenka starego typu z okrągłymi płytami elektrycznymi zużytymi i nie wyglądało to ładnie” - poza ich ogólnikowością i nieprecyzyjnością – miały głównie wymowę emocjonalną i jako takie nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Zeznania świadka H. M. w zakresie dotyczącym warunków zaoferowanego powodowi przez pozwaną apartamentu były niewiarygodne, gdyż warunki te świadek znała tylko ze słyszenia - od żony powoda i swojej córki A. W.. Natomiast co do wykonania przez świadka telefonu do pozwanej w celu ustalenia, czy pozwana posiada wolne pokoje, a więc - czy apartament, z którego powód zrezygnował, pozostał wolny, Sąd zważył, że zeznania świadka były w tym zakresie sprzeczne z przedstawionym przez powoda wykazem połączeń wykonanych przez świadka (k. 139), z którego wynika, iż połączenie z numerem telefonu pozwanej zostało wykonane we wtorek o godzinie 21:09, zaś świadek zeznała, że telefon do pozwanej wykonała we wtorek do południa. Wobec tak znacznych rozbieżności nie można więc uznać zeznań świadka za wiarygodne.

Zeznania powoda Sąd uznał za ogólnikowe i gołosłowne w części dotyczącej stanu apartamentu, gdyż – podobnie jak zeznania żony powoda A. W. – były one głównie nacechowane emocjonalnie i nieprecyzyjne („zlewozmywak i piec były, ale w opłakanym stanie technicznym, odbiegały znacząco do norm przedstawionych w Internecie”, „stan techniczny (…) odbiegał od oferty z Internetu i zdjęć zamieszczonych w Internecie”, „uznałem, że nie będę tam mieszkał, skoro tak mnie potraktowano”) i nie zostały potwierdzone innymi wiarygodnymi środkami dowodowymi. Sąd ponadto nie dał wiary zeznaniom powoda co do nieżądania przez niego wcześniejszego udostępnienia pokoju oraz co do nieodebrania kluczy od apartamentu i nieoglądania go przez powoda. Zeznania te w żadnej części nie znalazły pokrycia w pozostałym materiale dowodowym, w tym nawet w zeznaniach żony powoda.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 600,00 zł tytułem zwrotu uiszczonej przez powoda zaliczki na poczet ceny najmu apartamentu w obiekcie noclegowym stanowiącym własność pozwanej – w związku z odstąpieniem przez powoda od umowy o świadczenie usług hotelarskich, o których mowa w art. 3 pkt. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o świadczeniu usług turystycznych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 196 ze zm.) oraz zapłaty kwoty 600,00 zł z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie przedmiotowej umowy przez pozwaną (art. 471 k.c.).

Bezspornym między stronami procesu był fakt zawarcia umowy o świadczenie usług hotelarskich dotyczącej najmu apartamentu nr H05 w obiekcie noclegowym (...) Bałtyk w P., stanowiącym własność pozwanej, na okres od 4 do 11 sierpnia 2013 r. oraz fakt, że na poczet ceny najmu powód uiścił na rzecz pozwanej zaliczkę w kwocie 600,00 zł. Poza sporem pozostawało również to, że po przyjeździe do obiektu powód zrezygnował z korzystania z usług świadczonych przez pozwaną i zażądał zwrotu uiszczonej zaliczki wskazując, że znajdujący się w formularzu rezerwacji zapis o bezzwrotności wpłaconej zaliczki (przedpłaty) stanowi niedozwoloną klauzulę umowną i nie wiąże powoda. Pozwana kwestionowała natomiast zasadność żądania powoda i podnosiła, że powód zasadności tej nie wykazał, używając jedynie ogólnych i subiektywnych określeń dotyczących stanu apartamentu, który to stan był według powoda niezgodny z zawartą umową, co było powodem odstąpienia od umowy. Pozwana podnosiła również, że umowa została zawarta z uwzględnieniem indywidualnych warunków w postaci obniżenia ceny ze względu na przyjazd powoda z dwojgiem małych dzieci, o którą to zmianę warunków umowy powód wnosił przed jej zawarciem.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania powoda w zakresie zwrotu uiszczonej zaliczki w związku z odstąpieniem przez powoda od umowy wskazać należy, iż zgodnie z art. 494 § 1 k.c. strona, która odstępuje od umowy wzajemnej (a taką umową jest łącząca strony umowa o świadczenie usług hotelarskich dotycząca najmu apartamentu w obiekcie noclegowym), obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć, natomiast strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania. Oczywistym jest przy tym, że zwrot świadczeń wzajemnych dotyczy sytuacji, gdy umowa nie została w ogóle lub w jakiejkolwiek części wykonana. Jeśli bowiem umowa była wykonywana przez drugą stronę, np. druga strona świadczyła umówione usługi, to należy jej się od strony odstępującej od umowy odpowiednie wynagrodzenie (art. 395 § 2 k.c.).

Przenosząc treść wskazanych przepisów na grunt niniejszej sprawy wskazać należy więc, że łącząca strony umowa o świadczenie przez pozwaną usług hotelowych w postaci najmu apartamentu w obiekcie noclegowym została przez pozwaną częściowo wykonana, tj. była wykonywana przez pozwaną do momentu odstąpienia od umowy przez powoda. Pozwana zarezerwowała wybrany przez powoda apartament na określony czas (tygodnia), przygotowała apartament do zamieszkania przez powoda i jego rodzinę, udostępniła powodowi przedmiotowy apartament i umożliwiła mu korzystanie z niego (w tym poprzez przekazanie kluczy). Pozwanej należy się więc wynagrodzenie za świadczone usługi (zgodnie z art. 395 § 2 k.c.)., a zatem stanowiąca część umówionej przez strony ceny zaliczka w kwocie 600,00 zł nie podlega zwrotowi w ramach zwrotu świadczeń wzajemnych, o których mowa w/w art. 494 § 1 k.c.

Wobec powyższego powód powinien wykazać więc, że jego odstąpienie od umowy częściowo już wykonanej przez pozwaną było uzasadnione, a więc że pozwana wykonywała lub wykonała umowę nienależycie. W ocenie Sądu powód okoliczności takich nie wykazał, przy czym zaznaczyć należy, że ciężar wykazania nienależytego wykonania umowy przez pozwaną spoczywał właśnie na powodzie - jako na stronie, która z faktu tego wywodziła skutki prawne w postaci zwrotu wpłaconej zaliczki (zgodnie z art. 6 k.c.). Powód nie wykazał bowiem, że stan i warunki w wynajętym apartamencie były niezgodne z zawartą umową oraz że warunki te były złe i uniemożliwiały powodowi korzystanie z apartamentu. Powód wskazywał, że w apartamencie nie było łóżka małżeńskiego, pościel nosiła ślady wielokrotnego używania, w kuchni zamiast nowoczesnego sprzętu AGD była stara wypalona kuchenka, a także że apartament był ponury, brudny i w odczuciu powoda mniejszy niż na zdjęciach na stronie internetowej. Powód jednakże w żaden sposób nie wykazał prawdziwości tych zarzutów. Powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów potwierdzających powyższe twierdzenia, w szczególności powód nie przedstawił zdjęć pokazujących stan apartamentu w chwili jego przekazania powodowi przez A. P., natomiast zeznania powoda i jego żony w omawianym zakresie Sąd - co wskazano już wcześniej - uznał za gołosłowne, gdyż były one ponadto niejednoznaczne, ogólnikowe i nacechowane emocjonalnie. Wskazać przy tym należy, że pozwana przedstawiła z kolei dokumenty w postaci planu apartamentu przedstawiającego jego położenie i wielkość oraz faktury zakupu sprzętu AGD do obiektu pozwanej z czerwca i lipca 2013 r., z których to dokumentów wynika, że stan obiektu, a więc i poszczególnych pokoi/apartamentów, był odmienny od wskazywanego przez powoda. Powód nie wykazał także, że sporny apartament nie odpowiadał warunkom, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia hotelowe, aby mogły być zakwalifikowane do apartamentów – zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelowych i innych obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 22, poz. 169 ze zm.). Co więcej - powód nawet nie wskazał, jakim konkretnie warunkom określonym we wskazanym rozporządzeniu nie odpowiadał zarezerwowany przez niego apartament.

Zaznaczyć również należy, że oprócz stanu apartamentu w dniu przyjazdu powoda do obiektu pozwanej, powód nie wykazał również, na jakie konkretne, szczegółowe warunki dotyczące stanu i wyposażenia zarezerwowanego pokoju strony się umówiły. Zapisów w tym zakresie nie ma w dokumentach rezerwacyjnych, a powód nie przedłożył chociażby zdjęć spornego apartamentu zamieszczonych w ofercie pozwanej na jej stronie internetowej w okresie poprzedzającym lub zbliżonym od zarezerwowanego pobytu (sierpień 2013 r.), na podstawie których możliwe byłoby porównanie stanu oferowanego ze stanem rzeczywistym - zastanym przez powoda w dniu 4 sierpnia 2013 r. (pod warunkiem oczywiście, że stan zastany zostałby przez powoda wykazany). Przedłożone przez powoda zdjęcia obiektu pozwanej pochodzące z jej strony internetowej dotyczą natomiast oferty z roku 2014 (k. 58-64), a więc na ich podstawie nie można jednoznacznie stwierdzić, że stan apartamentów oferowany przez pozwaną rok wcześniej był taki sam.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd pominął złożony przez pozwaną wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia stanu faktycznego lokalu nr (...), gdyż to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, że zarezerwowany przez niego apartament był w stanie niezgodnym z zawartą między stronami umową. Gdyby powód sprostał temu obowiązkowi, to na pozwanej spoczywałby wówczas ciężar podważenia dowodów przedstawionych przez powoda, a w konsekwencji mogłaby wnioskować o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na w/w okoliczności. Skoro jednak powód nie wykazał zasadności i prawdziwości swoich twierdzeń co do stanu apartamentu, to Sąd uznał, że przeprowadzenie zgłoszonego przez pozwaną dowodu z opinii biegłego jedynie niepotrzebnie przedłużyłoby postępowanie.

Podsumowując powyższe rozważania uznać więc należało, że skoro powód nie wykazał, że pozwana nienależycie wykonała łączącą strony umowę (do czasu odstąpienia od niej przez powoda), to pozwanej należy się wynagrodzenie za usługi, które były świadczone w związku z zawartą umową o świadczenie usług hotelowych. Zastrzeżenie w umowie bezzwrotności wpłaconej przez powoda zaliczki jest więc w tych okolicznościach jak najbardziej uzasadnione, a żądanie powoda dotyczące jej zwrotu Sąd uznał za niezasadne, gdyż nie zostało ono udowodnione. Zauważyć ponadto należy, że w przypadku odstąpienia od umowy pozwana ponosi nie tylko koszty związane z przygotowaniem pokoju do wynajęcia, lecz również koszty związane z ewentualnymi trudnościami z wynajęciem takiego pokoju innej osobie na ten sam okres.

Odnosząc się jeszcze do twierdzeń powoda, iż w momencie odstąpienia przez powoda od umowy A. P. poinformował powoda, że zaliczka zostanie zwrócona, jeśli pozwana wynajmie apartament przeznaczony dla powoda innej osobie na ten sam okres, w związku z czym teściowa powoda - świadek H. M. - dzwoniła do pozwanej i uzyskała informację, iż pozwana nie posiada wolnych pokoi, wskazać należy w pierwszej kolejności, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby zaliczka podlegała zwrotowi w jakichkolwiek okolicznościach, ani aby strony uczyniły jakiekolwiek ustalenia w tym zakresie. Ponadto zeznania H. M. co do wykonania przedmiotowego połączenia telefonicznego i uzyskania informacji o braku wolnych miejsc nie były w ocenie Sądu wiarygodne, gdyż - co już wskazano wcześniej - były bardzo rozbieżne z treścią przedłożonego przez powoda wykazu połączeń telefonicznych (k. 139).

Przechodząc natomiast do twierdzeń powoda, iż zapis umowny o bezzwrotnej przedpłacie (zaliczce) stanowi niedozwoloną klauzulę umowną i jako taki nie wiąże powoda, wskazać należy, że zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, przy czym nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zauważyć wobec tego należy, iż kwestionowane przez powoda postanowienie umowne dotyczy zaliczki, będącej – co sam wskazywał powód – częścią ceny najmu apartamentu ustalonej przez strony, a zatem dotyczy ono jednego z głównych świadczeń stron, o którym mowa w w/w przepisie. Ponadto zarówno cena najmu w kwocie 2 100,00 zł, jak i stanowiąca jej część zaliczka w kwocie 600,00 zł, zostały jednoznacznie określone przez strony w łączącej je umowie, co wynika w szczególności z treści dokumentów rezerwacyjnych (k. 41 i k. 83) oraz wiadomości e-mail z dnia 30 lipca 2013 r. (k. 40). Przepis art. 385 ¹ § 1 k.c. nie ma więc zastosowania do wskazywanego przez powoda postanowienia umownego dotyczącego bezzwrotności uiszczonej zaliczki (części ceny), gdyż zgodnie z jego treścią oraz wobec wskazanych okoliczności sprawy postanowienie w tym zakresie nie może być uznane za niedozwoloną klauzulę umowną. Niezależnie od powyższego wskazać jednak należy, iż w ocenie Sądu kwestionowany przez powoda zapis umowny nie narusza jego interesów jako konsumenta i nie powoduje nieusprawiedliwionej dysproporcji praw między powodem – konsumentem a pozwaną – przedsiębiorcą, gdyż jak już wskazano wcześniej - wpłacona przez powoda zaliczka stanowi część ustalonej przez strony ceny usług świadczonych przez pozwaną, które to usługi zostały częściowo przez pozwaną wykonane (do czasu odstąpienia przez powoda od umowy) i należy jej się za nie odpowiednie wynagrodzenie. Odnośnie przepisu art. 385 ¹ § 1 k.c. wskazać jeszcze należy, że na podstawie przedstawionego przez strony, zwłaszcza przez pozwaną, materiału dowodowego nie można stwierdzić, że postanowienie umowne dotyczące ceny najmu apartamentu zostało uzgodnione z powodem indywidualnie. Pozwana podnosiła, że cena najmu została na życzenie powoda obniżona ze względu na fakt posiadania dwojga małych dzieci, jednakże ustalenie takie nie wynika ani z dokumentów rezerwacyjnych, ani z innych dokumentów złożonych w sprawie, zaś wobec nieprzedłożenia cennika usług najmu obowiązującego u pozwanej w sierpniu 2013 r. brak jest możliwości zweryfikowania, czy ustalona przez strony cena na kwotę 2 100,00 zł była niższa od obowiązującej wówczas oferty.

Przechodząc w dalszej kolejności do drugiej części żądania powoda, tj. zapłaty kwoty 600,00 zł z tytułu odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy przez pozwaną, wskazać należy, iż zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazać również należy, że odpowiedzialność dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania podlega na gruncie prawa polskiego reżimowi odpowiedzialności kontraktowej, a o jej powstaniu można mówić, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: musi wystąpić szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego, szkoda ta musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika, a ponadto musi istnieć związek przyczynowy między faktem nienależytego lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą. Ciężar dowodu istnienia wskazanych przesłanek, w świetle art. 6 k.c., spoczywa na wierzycielu, jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne.

W niniejszej sprawie powód powinien więc wykazać istnienie w/w przesłanek odpowiedzialności pozwanej, natomiast jak już wykazano we wcześniejszej części uzasadnienia - powód nie wykazał przede wszystkim, że pozwana nienależycie wykonała usługi najmu apartamentu świadczone na rzecz powoda do czasu odstąpienia przez niego od umowy. Ponadto powód nie wykazał, jaką konkretnie szkodę i w jakiej wysokości poniósł w związku z ewentualnym nienależytym wykonaniem umowy przez pozwaną. Zauważyć należy, że twierdzenia powoda w tym zakresie zmieniały się w toku procesu. Początkowo w pozwie powód wskazywał na doznaną szkodę majątkową w postaci kosztów podróży i opłat za nocleg szukany w ostatniej chwili oraz szkodę niemajątkową w postaci przyjemności urlopu i wypoczynku oraz poczucia relaksu. Następnie zaś, w trakcie składanych zeznań, powód wskazywał na utracone korzyści w postaci konieczności skrócenia zaplanowanego wypoczynku o dwa dni. Wskazać wobec tego należy, że powód nie wykazał jakie koszty podróży i w jakiej wysokości stanowią doznaną przez niego szkodę, tym bardziej, że po odstąpieniu od umowy powód kontynuował zaplanowany wypoczynek w innym obiekcie noclegowym, a nie wrócił do swojego miejsca zamieszkania. Powód nie wskazał, ani nie wykazał również wysokości doznanej szkody z tytułu konieczności skrócenia zaplanowanego wypoczynku o dwa dni. Powód natomiast wykazał, że koszt noclegów w innym obiekcie, znalezionym po odstąpieniu do umowy zawartej z pozwaną, wyniósł 1 250,00 zł za okres od 4 do 9 sierpnia 2013 r. dla trzech osób (k. 249). Zauważyć jednak należy, że przy tak określonych warunkach pobytu (6 dni dla trzech osób za 1 250,00 zł) koszt noclegu dla jednej osoby za jeden dzień wyniósł 69,44 zł, natomiast przy uwzględnieniu warunków ustalonych przez strony (8 dni dla czterech osób za 2 100,00 zł) koszt noclegu w apartamencie pozwanej dla jednej osoby za jeden dzień wyniósł 65,63 zł, a więc mniej niż w apartamencie znalezionym „w ostatniej chwili” przez powoda. Nie można więc uznać, że koszt noclegów poniesiony przez powoda w nowym obiekcie stanowił jakąkolwiek szkodę powoda.

Wobec powyższych rozważań uznać więc należało, że powód nie wykazał istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności kontraktowej pozwanej, o jakich mowa w art. 471 k.c., a zatem brak jest podstaw do uznania, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania przez nią jej obowiązków z tytułu umowy najmu apartamentu. Żądanie powoda w tym zakresie nie zasługiwało więc na uwzględnienie jako nieudowodnione.

W tym miejscu wskazać jeszcze należy, że przywoływany przez powoda art. 11a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 196 ze zm.), dotyczący odpowiedzialności organizatora turystyki za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem pozwana nie jest organizatorem turystyki w rozumieniu przepisów wskazanej ustawy. Zgodnie z art. 3 pkt. 5 ustawy organizatorem turystyki jest przedsiębiorca organizujący imprezę turystyczną, natomiast zgodnie z art. 3 pkt. 2 imprezą turystyczną są co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu. Do usług turystycznych w rozumieniu ustawy należą natomiast usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym (art. 3 pkt 1). Jak wynika z zebranego materiału dowodowego pozwana świadczyła na rzecz powoda wyłącznie usługi hotelarskie (krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych – art. 3 pkt 8), a zatem jeden rodzaj usług turystycznych, wobec czego nie można mówić o organizowaniu przez pozwaną imprezy turystycznej.

Podsumowując powyższe rozważania Sąd uznał, że roszczenie powoda dochodzone w niniejszej sprawie - zarówno w zakresie zwrotu uiszczonej zaliczki, jak i w zakresie odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy przez pozwaną - nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż nie zostało przez powoda udowodnione. Roszczenie to podlegało więc w całości oddaleniu.

Sąd zatem w pkt. I wyroku, na podstawie art. 494 § 1 k.c. w zw. z art. 395 § 2 k.c. w zw. z art. 471 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario oddalił powództwo.

O kosztach postępowania w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. obciążył tymi kosztami powoda jako stronę przegrywającą postępowanie, uznając je za uiszczone w całości.