Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Izabela Pisarska

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2019 r. w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - (...) z siedzibą w W.

przeciwko H. R.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego H. R. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - (...) KI 1 ( (...): 713) z siedzibą w W. kwotę 5845, 82 zł (piec tysięcy osiemset czterdzieści pięć 82/100 złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1225, 50 zł od dnia 24.8.2018r. do dnia zapłaty i z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP-nie więcej niz maksymalne odsetki za opóźnienie- od kwoty 4620, 32 zł od dnia 24.8.2018r do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego H. R. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - (...) KI 1 ( (...): 713) z siedzibą w W. kwotę 1663, 40 zł (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt trzy 40/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

UZASADNIENIE

Powód, (...) F. (...) KI 1 z siedzibą w W. pozwem wniesionym w dniu 24.8.2018r w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia od pozwanego ,H. R., kwoty 9741,66 zł wraz z umownymi i ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot i kosztami procesu.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 3-6)

W sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1582651/18, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu, a następnie, po skutecznie wniesionym sprzeciwie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(nakaz zapłaty, k. 6v, sprzeciw, k. 7v-8v, postanowienie – k. 12v)

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód , (...) (...) z siedzibą w W. , usunął braki formalne pozwu w trybie art. 505 ^{( 37)} § 1 k.p.c. i wniósł o zasądzenie od pozwanego, H. R. kwoty 9741,66 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 4620,32 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i z ustawowymi odsetkami od pozostałych kwot i kosztami procesu. Nadto powód wyjaśnił, że dochodzi od pozwanego zapłaty z tytułu pożyczki z Z. sp.zoo, na podstawie umowy cesji z dnia 12.4.2018r.

(pozew - k.3-6)

Pozwany nie stawił się na rozprawy –mimo dwukrotnego wezwania do osobistego stawiennictwa, jednak zajął stanowisko w sprawie, w sprzeciwie kwestionując zasadność roszczenia powołując się na fakt, że spłacił pożyczkę. Podniósł też zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany kwestionował też doręczenie mu wypowiedzenia umowy, zawarcia umowy cesji, powołując jako dowód zeznania swoje, których ostatecznie nie złożył, bowiem nie stawił się na termin wezwany celem przesłuchania, nie usprawiedliwiając swej nieobecności.

(sprzeciw, k. 7v-8v, pismo procesowe, k. 70-74)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. R. i Z. sp.zoo w W. łączyła umowa pożyczki zawarta w dniu 10.1.2017r kwoty 5000 zł na okres do dnia 10.1.2019r . oprocentowanie umowne wg zmiennej stopy procentowej wynosiło 10 % w stosunku rocznym, naliczono prowizję w wysokości 4250 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 9787,28 zł na 24 miesiące po 407, 80 zł rata. Umowa została podpisana pismem ręcznym (...)

bezsporne, nadto: umowa pożyczki, k. 76-79,85-88, wniosek , k. 84,formularz informacyjny, k. 89-91, harmonogram, k. 92

Umową cesji z dnia 12.4.2018r (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty (...) 1 w W. nabył wierzytelność z umowy z dnia 10.1.2017r w wysokości 9623,81 zł, z czego 4620, 32 zł to kapitał, a 3895,84 zł – prowizja, odsetki -1107, 65 zł;

Na żądanie pozwu składają się: kapitał- 4620, 32 zł, 1107, 65 zł – odsetki poprzedniego wierzyciela, 3895,84 zł – prowizja ,117,85zł –odsetki od dnia 12.4.2018r do dnia 24.8.2018r-data wniesienia pozwu,

bezsporne, nadto umowa cesji, k. 28-37 , pismo powoda, k.81,83-84v, odpis z KRS ,k. 24-26v,45-52, zawiadomienie o cesji, k. 53

H. R. posiada konto w (...) SA nr (...). Na to konto wpłynęła kwota 5000 zł pożyczki od Z..pl z dnia 10.1.2017r,

bezsporne , nadto oświadczenie banku, k. 127

Pismem z dnia 18.4.2018r (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty (...) 1 w W. wezwał H. R. do zapłaty kwoty 9635, 33 zł

wezwanie, k. 54

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, które nie budziły wątpliwości Sądu co do swojej wiarygodności, a nadto ich prawdziwość nie była kwestionowana przez stronę przeciwną, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Powód domagając się zasądzenia od pozwanego kwoty wskazanej w pozwie powoływał się na umowę pożyczki, z której wywodził swoje roszczenie objęte pozwem. Jednocześnie powód wskazywał, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na podstawie umowy o przelew wierzytelności, zgodnie z art. 509 k.c. Pomiędzy stronami ma zatem zastosowanie przepis art. 513 § 1 k.c., z którego wynika, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

W sprawie udowodnionym jest, że Z. sp.zoo z siedzibą w W. i pozwanego łączyła wskazywana przez powoda umowa pożyczki, a także, że wierzytelność wobec pozwanego wynikająca z tej umowy została sprzedana powodowi i nie jest spłacona .

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, zaś na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa.

W niniejszej sprawie powód dochodząc zapłaty wskazanej w pozwie kwoty powinien był wykazać zasadność obciążenia pozwanej żądaną kwotą, charakter umowy jaka łączyła strony oraz jakie świadczenia w ramach tej umowy powinna pozwana ponosić na rzecz poprzednika prawnego powoda. Zdaniem Sądu to powód jako profesjonalista, od którego wymaga się staranności w wyższym stopniu, powinien ponosić wszelkie konsekwencje związane ze swoją niedokładnością, zaniedbaniem i niekonsekwencją. Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w części dotyczącej kosztów prowizji .

Należy wskazać, że łącząca pozwanego i poprzednika prawnego powoda umowa była umową pożyczki. Art. 720 k.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zatem z istoty umowy pożyczki wynika obowiązek jej zwrotu, choć to od stron zależy, w jaki sposób zwrot jej nastąpi.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej jakoby doszło do przedawnienia dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, należy wskazać, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Przepis art. 120 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia roszczenia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Art. 123. § 1.kc stanowi:” Bieg przedawnienia przerywa się:

1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;

3) przez wszczęcie mediacji.”, a art. 124. § 1.kc stanowi:” Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.”

Roszczenia o zapłatę poszczególnych rat zadłużenia, wynikającego czy to z umowy kredytu, czy też umowy pożyczki, mają charakter okresowy. Roszczenia wynikające z ww. umów przedawniają się więc z upływem trzech lat od dnia wymagalności poszczególnych rat kredytu. Obecnie żaden przepis szczególny nie wskazuje innego okresu przedawnienia dla umowy pożyczki – mają więc tu zastosowanie ogólne przepisy, wraz ze wskazanym wyżej art. 118 k.c. na czele.

Skoro umowa została zawarta na okres od 10.1.2017r do 10.1.2019r, a wierzytelność jako wymagalna sprzedana 12.4.2018r, zaś pozew wniesiony w dniu 24.8.2018r, to nie upłynął okres trzech lat przedawnienia. Natomiast wniesienie pozwu przerwało bieg w/w przedawnienia.

W niniejszej sprawie pozwany zawarł umowę pożyczki, bowiem załączono wydruk umowy podpisany przez pozwanego - pozwany nie kwestionował tego podpisu, ani faktu zawarcia umowy na początku procesu- wskazujący, że przelano mu kwotę 5000 zł, bo konto, na które nastąpił przelew-wg informacji z banku- należy do pozwanego- wobec tego Sąd uznał, że do zawarcia umowy pożyczki doszło i że stała się wymagalna w niespłaconej części kapitału plus odsetki .Pozwany nie udowodnił ,że spłacił należność wynikającą z umowy i że nie było podstaw do żądania spłaty kwot wskazanych w pozwie. Nie skorzystał nawet z możliwości złożenia zeznań przed sądem.

Jak wynika z akt sprawy , umowa pożyczki opiewała na kwotę 5000 zł , prowizji-4250 zł i odsetek umownych – 10 %. Powód wskazał, w jakim zakresie pozwany nie wywiązał się z umowy pożyczki i w tym zakresie wniósł o zasądzenie należności głównej wraz odsetkami oraz kosztami, a pozwany nie kwestionował ani zasadności , ani wysokości roszczenia.

W tym stanie rzeczy uznać należy, iż roszczenie powoda, zarówno co do należności głównej , prowizji i odsetek zostało wykazane.

W zakresie tych należności znajdowały one oparcie w przepisach kodeksu cywilnego regulującego umowę pożyczki i świadczenia uboczne w postaci odsetek za opóźnienie (art. 720-724 kc i art. 481 §1 i 2 kc) oraz postanowieniach umowy, podlegającej szczególnemu reżimowi określonemu w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2011, nr 126, poz. 715, ze zm). Przywołany przepis art. 720 kc stanowi bowiem, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości; zaś przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w szczególności art. 3 ust. 1 określa, że przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, a także art. 3 ust. 2 pkt 1 określający, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki.

W świetle tych regulacji, w ocenie Sądu, powództwo w części obejmującej niespłaconą przez pozwanego kapitału pożyczki oraz odsetek umownych od tego kapitału naliczonego pozostawało w pełni przez powoda wykazane. W tym celu przedstawił on bowiem zawartą przez pozwanego umowę pożyczki, a pozwany przyznał ten fakt.

W pozostałym jednak zakresie, tj. w części obejmującej roszczenie o zapłatę kosztów prowizji w kwocie opisanej w pozwie na 3895, 84 zł - powództwo pozostawało niezasadne .

W ocenie Sądu, przywołane przez powoda postanowienia umowne przewidujące te opłaty w wysokości wyżej wskazanej pozostawały regulacjami o charakterze abuzywnym, które z mocy art. 385 ¹ §1 i 3 kc nie wiązały pozwanego, który zwarł z pożyczkodawcą umowę jako konsument. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W ocenie Sądu postanowienia umowy przewidujące możliwość obciążenia konsumenta, a więc pozwanego opłatami w wysokości 4250 zł bez wskazania w tabelach sposobu naliczania w/w prowizji - przewidziane w treści wyżej wskazanych zapisów umowy są postanowieniami umownymi indywidualnie nieuzgodnionymi w myśl przepisu art. 385 ¹ §1 kc. Postanowienia indywidualnie uzgodnione w myśl wyżej wymienionego przepisu to bowiem nie postanowienia, których treść konsument mógł negocjować lecz takie postanowienia, które rzeczywiście powstały na skutek indywidualnego uzgodnienia. Wymienione w treści art. 385 ³ kc niedozwolone postanowienia umowne mają wyłącznie charakter przykładowy, stanowiąc swoistą regułę interpretacyjną ułatwiającą stosowanie art. 385 ¹ kc.

Jednocześnie, w opinii Sądu, zastrzeżenie zawarte we wskazanych wyżej zapisach umowy przewidujące, iż pożyczkobiorca będzie zobowiązany do ponoszenia opłaty prowizji bez wskazania jak jest liczona , jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Z jednej bowiem strony opłaty te są rażąco wygórowane, gdyż ich zastrzeżenie w takiej wysokości nie ma żadnego uzasadnienia w rzeczywistej wysokości opłat ponoszonych zwykle za takie czynności. Z uwagi na powyższe regulację odnoszącą się do tych kosztów– Sąd ocenił jako prowadząca w istocie rzeczy do zapewnienia powodowi nieuzasadnionych korzyści i naruszającą interesy ekonomiczne konsumenta w rażący sposób.

Pokreślić należy, że przedmiotowe postanowienia w sposób rażący naruszają interesy konsumentów, w szczególności te ekonomiczne związane z obowiązkiem uiszczenia znacznych i dodatkowych kosztów, które mogą prowadzić do zwiększenia istniejącego zadłużenia. Działanie legitymizowane treścią zapisu prowadzi w rezultacie do obciążenia zadłużonego klienta kolejnymi zobowiązaniami w praktyce utrudniając mu możliwość uregulowania należności wynikającej ze zobowiązania pierwotnego.

Z uwagi na powyższe w tym zakresie Sąd żądanie pozwu uznał za całkowicie nieuzasadnione. Skutkiem bowiem ustalenia przez Sąd abuzywaności zapisu umowy jest brak związania nim konsumenta.

W szczególności przepisem statuującym wprost takie uprawnienie nie mógł być art. 13 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 21 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, który stanowi, że umowa o kredyt konsumencki powinna określać informację o stopie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu. Przepis ten zobowiązuje przedsiębiorcę do precyzyjnego wskazania wysokości opłat obciążających kontrahenta, nie jest jednak możliwym, by na tej podstawie wywodzić o uprawnieniu do prowadzenia pobierania opłat prowizji w wysokości 4250 zł dla kwoty pożyczki 5000 zł.

Przedsiębiorca, decydując się na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu pożyczek gotówkowych winien uwzględnić specyficzne dla niej ryzyko transakcyjne (np. ryzyko nieterminowego wykonywania zobowiązań). Stąd na dezaprobatę zasługuje działanie powoda polegające na określeniu liberalnych przesłanek weryfikacji podmiotów - jak to zostało przez niego określone "zestandaryzowanych", które mogą zostać jego kontrahentami (np. w porównaniu do wymogów stawianych przez instytucje bankowe), zaś zwiększone w związku z tym ryzyko kompensowane jest przede wszystkim poprzez przeniesienie na konsumentów wszelkich kosztów wywołanych wykonywaniem zobowiązań. Przyjęty przez w takim układzie działalności przedsiębiorcy model skupiony jest na maksymalizacji zysku wskutek maksymalizacji ilości zawartych umów, a koszty wywołane umowami przenoszone są na konsumenta. Powyższa argumentacja uprawnia do określenia tych umów jako ryzykowne (w porównaniu do podobnych produktów bankowych), czyli takie o mniejszym prawdopodobieństwie samodzielnej spłaty i wobec takich konsumentów podejmowane są dodatkowe czynności. W ocenie Sądu obranie takiego modelu prowadzenia działalności gospodarczej, a w ślad za nim kreowanie regulacji o treści omawianej powoduje uchylenie ciążącej na przedsiębiorcy odpowiedzialności za zawierane przez niego umowy (w szczególności te o podwyższonym ryzyku nieterminowej spłaty). [...].

W konkluzji należy zważyć, że kwestionowane postanowienia pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, albowiem w sposób nierównomierny rozkładają ryzyko transakcyjne pomiędzy stronami kontraktu przenosząc wyłącznie na konsumenta dodatkowe – obok oprocentowania - koszty niewspółmiernie wysokiej prowizji do wartości pożyczki. Nie są to wszakże czynności, które pożyczkodawca podejmuje na zlecenie konsumenta, bądź w jego interesie.

Uznając więc omówione postanowienia umowne za niedozwolone i wyeliminowując je z praktyki Sąd miał na względzie, iż w sprawie niniejszej zostały łącznie spełnione wszystkie przesłanki ku temu konieczne: umowa została zawarta z konsumentem (co w niniejszej sprawie było oczywiste), kwestionowane postanowienia nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwanym a jednocześnie postanowienia te kształtowały jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy oraz nie dotyczyły sformułowanych w sposób jednoznaczny główny świadczeń stron.

W tym miejscu podkreślić należy, iż orzecznictwo europejskie stoi na stanowisku, że Sąd powinien z urzędu uwzględnić abuzywność klauzuli umownej. W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C- 397/11, w pkt. 27 i 28 Trybunał podniósł, że „z chwilą, w której sąd krajowy dysponuje niezbędnymi w tym celu elementami stanu prawnego i faktycznego, powinien z urzędu ocenić nieuczciwy charakter danego warunku umownego objętego zakresem zastosowania dyrektywy 93/13 EWG w sprawach nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, i czyniąc tak, powinien usuwać brak równowagi istniejącej między konsumentem a przedsiębiorcą” ( podobnie (...) w sprawie C 618-10 pkt. 42-44. (źródło (...) Nadto w pkt. 2 i 3 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 maja 2013 r. (C-397/11) Trybunał ten jednoznacznie stwierdził, że :

i.  artykuł 6 ust. 1 Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, ma obowiązek, po pierwsze, wyciągnięcia wszystkich konsekwencji wynikających na podstawie prawa krajowego z takiego stwierdzenia bez oczekiwania na wniosek konsumenta w tym zakresie w celu zapewnienia, iż konsument nie będzie związany takim warunkiem, oraz po drugie, oceny co do zasady na podstawie obiektywnych kryteriów, czy dana umowa może dalej istnieć bez takiego warunku.

ii.  dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który z urzędu stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, powinien w miarę możliwości zastosować krajowe przepisy proceduralne w taki sposób, aby wyciągnąć wszystkie konsekwencje, które na podstawie prawa krajowego wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru danego warunku, w celu zapewnienia, że konsument nie będzie nim związany.

Innymi słowy Sąd krajowy powinien wykorzystać wszystkie możliwe środki, aby z urzędu uwzględnić niedozwolony charakter postanowienia umownego, nawet jeśli konsument tego aspektu nie podniósł na żadnym etapie procesu. Przy czym, co istotne w sprawie niniejszej, na aspekt ten pozwana wskazywała, wadliwie przywołując w tym zakresie - w miejsce abuzywności postanowień umownych - instytucję wyzysku.

Mając powyższe na uwadze, oraz fakt, że przepisy powołane w tej sprawie nie są sprzeczne z Konstytucją ,wobec abuzywności wyżej omówionych zapisów umownych - ponad zasądzoną w pkt. I wyroku kwotę 5845, 82 zł - Sąd w pkt. II wyroku oddalił powództwo w tej części.

O kosztach procesu w pkt III wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 oraz § 6 pkt 4 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i adwokatów. Z uwagi na to, że powód był stroną wygrywającą niniejsze postępowanie w 60 % i w tym zakresie winien ponieść koszty procesu , co stanowi kwotę 1663,40 zł. Na łączną kwotę kosztów procesu w tej sprawie składają się: opłata od pozwu- 122 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł , wynagrodzenie pełnomocnika powoda-1800 zł.