Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gdyni

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Piotr Jędrzejewski
Protokolant:	protokolant Aleksandra Grabowska

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) (...) ( (...):713) z siedzibą w W.

przeciwko M. R.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone w całości.

Zarządzenia:

1.  Odnotować w rep. C

2.  Odpis wyroku doręczyć pełn. powoda i pozwanemu z pouczeniem o sprzeciwie

3.  Akta z wpływem lub za 1 miesiąc.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. R. kwoty 2.315,41 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż powyższe zobowiązanie pozwanego wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 22 października 2012 r. między pozwanym a (...) S.A. na mocy której pozwany uzyskał od tego podmiotu określone świadczenia i powinien zapłacić za usługę określoną kwotę pieniężną. Przedmiotowa wierzytelność w drodze umowy cesji z dnia 21 marca 2018 r. została przeniesiona na powoda.

/pozew – karty 16-18/

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, jak również prawidłowo poinformowany o miejscu i terminie rozprawy nie stawił się na rozprawę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2012 r. pomiędzy (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. a pozwanym M. R. została zawarta umowa o świadczenie usług telewizji cyfrowej na okres 29 mieniący nr (...) w ramach której pozwanemu świadczono te usługi w zamian za miesięczną opłatę w kwocie 38,90 zł.

Dowód : umowa k. 9-15

W ramach tej umowy wystawiono następujące faktury i noty obciążeniowe w stosunku do pozwanego :

- z dnia 23.10.2013 r. na kwotę 118,90 zł z terminem płatności 6.11.2013 r.,

- z dnia 23.11.2013 r. na kwotę 118,90 zł z terminem płatności 7.12.2013 r.,

- z dnia 23.12.2013 r. na kwotę 118,90 zł z terminem płatności 6.01.2014 r.,

- z dnia 23.11.2013 r. na kwotę 118,90 zł z terminem płatności 7.12.2013 r.,

- z dnia 23.01.2014 r. na kwotę 50 zł z terminem płatności 6.02.2014 r.,

- z dnia 24.02.2014 r. na kwotę 50 zł z terminem płatności 10.03.2014 r.,

- z dnia 24.02.2014 r. na kwotę 50 zł z terminem płatności 10.03.2014 r.,

- z dnia 21.03.2014 r. na kwotę 985,28 zł z terminem płatności 4.04.2014 r.,

- z dnia 26.07.2017 r. na kwotę 340 zł z terminem płatności 9.08.2017 r.

Dowód : faktury i nota

W dniu 21 marca 2018 r. pomiędzy (...) P. a powodem (...) (...) (...) z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności. W elektronicznym załączniku do tej umowy wskazano m.in. wierzytelność M. R. wynikającą z umowy na kwotę 1.775,88 zł.

/ dowód : umowa k.32-36 i wydruk k. 54 /

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą do wydania wyroku zaocznego w sprawie jest zgodnie z art. 339 § 1 kpc nie stawienie się pozwanej na rozprawę albo mimo stawienia się nie branie udziału w czynnościach. Jednocześnie § 2 tego przepisu wskazuje, iż w takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości.

Zgodnie z art. 230 kpc gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może te fakty uznać za przyznane.

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, zaś na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa. W niniejszej sprawie powód dochodząc zapłaty w/w kwoty powinien wykazać zasadność obciążenia pozwanego fakturami na kwoty których dochodzi, charakter umowy jaka łączyła strony, jakie świadczenia w ramach tej umowy powinien pozwany ponosić na rzecz poprzednika prawnego powoda oraz zasadność domagania się na podstawie tej umowy zapłaty kwoty takiej jak wskazana w pozwie od pozwanego. Zdaniem Sądu to powód jako profesjonalista, od którego wymaga się staranności w wyższym stopniu, powinien ponosić wszelkie konsekwencje związane ze swoją niedokładnością, zaniedbaniem i niekonsekwencją. Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe.

W toku procesu podejmuje się działania i rozumowania zmierzające do ustalenia stanu faktycznego. Udowodnienie faktów w świetle przepisów prawa cywilnego, zwłaszcza art. 6 k.c. polega na uznaniu przez Sąd za prawdziwe zdania o tym fakcie. Elementem istotnym jest więc wynik operacji myślowej dokonywanej przez sąd, a nie jedynie dowodzenie w znaczeniu formalnym sprowadzajże się do przedstawienie dowodów przez stronę. Materialnoprawny aspekt zagadnienia onus probandi służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego, rozumiane jako wskazanie wpływu nieudowodnienia pewnych faktów na wynik procesu. Zgodnie z art. 3 k.p.c. obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy obciąża stronę, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. W związku z powyższym należy uznać, iż wykrycie prawdy przez Sąd ogranicza się w zasadzie do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności mogących, stosownie do treści art. 227 k.p.c., być przedmiotem dowodu.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie powinien w zasadzie dowieść powód, ale nawet brak zajęcia stanowiska przez pozwanego nie zwalnia powoda od wykazania sądowi, iż żądanie sformułowane w pozwie istnieje.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw , która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r. do art. 117 kc został dodany § 2 ¹ o brzemieniu „Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi”. Zgodnie z art. 5 ust. 4 tej ustawy „Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”

Wobec wskazania przez powoda daty wymagalności dochodzonej niniejszym roszczeniem w ocenie Sądu należało ustalić, iż wierzytelności (z wyjątkiem kwoty 340 zł wymagalnej rzekomo w 2017 r.) dochodzone niniejszym powództwem najpóźniej wymagalne były od dnia 4 kwietnia 2014 r. Od tej też daty należy liczyć wymagalność roszczenia.

Nie ulega wątpliwości, iż wierzytelność powstała w ramach prowadzonej przez (...) S.A. działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu klientom usług telewizji cyfrowej. Fakt sprzedaży wierzytelności nie zmienia jej charakteru. Powoduje to, iż zgodnie z art. 118 k.c. roszczenia związane z działalnością gospodarczą przedawniają się po upływie lat trzech, zaś pozew został złożony w dniu 29 czerwca 2018 r.

Z uwagi na treść przepisu art. 117 § 2 ¹ kc roszczenie to po upływie okresu przedawnienia nie może być w stosunku do konsumenta dochodzone.

Odnośnie wierzytelności w kwocie 340 zł tytułem opłaty za brak zwrotu sprzętu określonej na 9.08.2017 r. w wystawionej nocie obciążeniowej to w ocenie sadu data wymagalności tego roszczenia została określona celowo lub P. błędnie. Roszczenie to powstało w momencie niedokonania zwrotu sprzętu w terminie 30 dni od zakończenia umowy a z przedstawionych dokumentów wynika, iż umowa uległa rozwiązaniu co najmniej 21 marca 2014 r. jak wynika z noty obciążeniowej. Tak wiec wymagalność tego roszczenia winna nastąpić od 21 kwietnia 2014 r., co powoduje że wskazane powyżej rozważania dotyczą również tej wierzytelności.

Z tych względów Sąd oddalił powództwo na mocy art. 117 § 2 ¹ kc.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c., obciążając nimi powoda i uznając je za uiszczone w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  Odpis uzasadnienia doręczyć zgodnie z wnioskiem pełnomocnikowi powoda

3.  Przedłożyć z wpływem lub za 20 dni.